«Σταυρὸς ᾿Αγγέλων ἡ δόξα καὶ τῶν δαιμόνων τὸ τραῦμα»

Eνας εὐσεβὴς Χριστιανὸς μοῦ διηγήθηκε, γράφει ὁ ῾Ιερομόναχος Πέτρος (Βιογράφος τοῦ ῾Αγίου Νήφωνος), τὸ παρακάτω ἀξιοθαύμαστο γεγονός.

Κάποιο Σαββατόβραδο, ποὺ προσευχόταν στὸν πρόναο τοῦ ῾Αγίου ᾿Αναστασίου κατὰ τὴν καθιερωμένη ἀναστάσιμη ᾿Αγρυπνία, ἦλθε καὶ ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Νήφων, γιατὶ πάντα συνήθιζε νὰ ἀγρυπνῆ στοὺς Ναοὺς τῶν ῾Αγίων.

— Βλέπω, λοιπόν, συνέχισε ὁ συνομιλητής μου, πλῆθος λευκοφόρων νὰ συμπορεύωνται μαζί του, ἄλλοι μπρὸς κι ἄλλοι πίσω του καὶ νὰ εὐφραίνωνται ποὺ τὸν περιεκύκλωναν. Τὸ πιὸ φοβερὸ ὅμως ἦταν, ὅτι μπροστά του ὑψωνόταν ἕνας Σταυρὸς ἴσος μὲ τὸ ἀνάστημά του, ποὺ ἔλαμπε σὰν νὰ ἦταν ἀπὸ καθαρὸ χρυσάφι.

῞Ομοιοι ἀστραφτεροὶ Σταυροὶ ὑπῆρχαν δεξιά, ἀριστερά, πίσω καὶ πάνω ἀπ᾿ τὸ κεφάλι τοῦ ῾Οσίου. ῏Ηταν πλεγμένοι μεταξύ τους καὶ τὸν περιετείχιζαν. ῞Οταν ἐρχόταν κάποιος πειρασμός, ἐκείνη τὴν στιγμὴ τῆς πάλης, θέλοντας ὁ Κύριος νὰ τὸν δοκιμάση, ἐπέτρεπε καὶ ξεχώριζαν οἱ Σταυροί. ῎Ετσι ἄφιναν ἕνα μικρὸ ἄνοιγμα μεταξύ τους, ἀπ᾿ ὅπου μποροῦσαν οἱ ἐχθροὶ νὰ ρίξουν τὰ βέλη τους. Πλήθη ᾿Αγγέλων καὶ δαιμόνων παρακολουθοῦσαν τὴν πάλη. ῾Ο ῞Αγιος ὕψωνε τὰ χέρια του στὸν ὕψιστο Θεὸ καὶ μὲ τὸν καθαρό του νοῦ ἀνέβαινε πρὸς Αὐτόν. ῎Εμενε κεῖ ψηλὰ προσευχόμενος. Καὶ ὁ σατανᾶς βλέποντάς τον καὶ φοβούμενος τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, ἔλεγε τρέμοντας στὸ ἀσκέρι του:

— Πᾶμε, παιδιά, νὰ φύγουμε ἀπὸ τοῦτον τὸν Νήφωνα, γιατὶ ἀνέβηκε στὸν οὐρανὸ καὶ προσεύχεται ἐναντίον μας στὸν Μεγάλο. Πρὶν λοιπὸν νὰ κατέβη ἡ ὀργή Του καὶ νὰ μᾶς βασανίση, ἄς ἐξαφανισθοῦμε. Καὶ γίνονταν ἀμέσως ἄφαντοι. Κι ἐκεῖνος ὁ μακάριος, μετὰ τὴν δέησι κατέβαινε στὴν γῆ, ἐρχόταν στὸν ἑαυτό του καὶ μὴ βρίσκοντας κανένα πολέμιο, εὐχαριστοῦσε τὸν Πανάγαθο ποὺ τὸν σκέπαζε. Τότε καὶ οἱ ῎Αγγελοι ἔφευγαν χαρούμενοι, ἐνῶ οἱ τίμιοι Σταυροὶ συνδέονταν πάλι, κλείνοντας τὴν εἴσοδο καὶ φρουρώντας τὸν δίκαιο.

Πολλὲς φορές, συνέχισε νὰ μοῦ διηγῆται ὁ καλὸς ἐκεῖνος Χριστιανός, ἐρχόταν ὁ διάβολος μὲ πλῆθος δαιμόνων, γιὰ νὰ τὸν ρίξη σ᾿ ἕνα πάθος, ἀλλὰ δὲν μποροῦσε, γιατί, καθὼς ἦταν περιτειχισμένος μὲ τὴ δύναμι τοῦ Σταυροῦ, τοὺς περιγελοῦσε καὶ τοὺς ἔφτυνε.

῎Ετσι, οἱ σκοτεινοὶ δαίμονες καταντροπιασμένοι ἐξαφανίζονταν, ἐνῶ αὐτὸς ἀκόμη περισσότερο δοξολογοῦσε τὸν Θεό, ποὺ τοῦ χάρισε τέτοια δύναμι κατὰ τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν.

Βλ. Πέτρου ῾Ιερομονάχου, ῞Ενας ἀσκητὴς ᾿Επίσκοπος — ῞Αγιος Νήφων ᾿Επίσκοπος Κωνσταντιανῆς, ἔκδοσις θʹ, σελ. 113-4, ῾Ιερὰ Μονὴ Παρακλήτου, ᾿Ωρωπὸς ᾿Αττικῆς 1987.