Τό ἐρώτημα ἠχεῖ ἀνόητο καί ἡ ἀπάντηση κάθε χριστιανοῦ αὐτονόητη. Ἄς διαβάσουμε ὅμως τί λέγει σχετικά ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας: «Τά κατ᾽ ἐξοχήν δομικά ὑλικά μιᾶς ἁρμονικῆς συμβιώσεως, ὅπως ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» εἶναι “καρποί” Του [ἐνν. τοῦ Ἁγίου Πνεύματος] (Γαλ. ε´ 22). Ἀπό τήν διαβεβαίωση αὐτή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου δικαιούμεθα, νομίζω, νά συμπεράνουμε ὅτι, ὅπου ὑφίσταται ἡ παρουσία τῶν στοιχείων αὐτῶν — καί ἀναντιρρήτως διαπιστώνεται σέ οὐκ ὀλίγα “ἐξωχριστιανικά” περιβάλλοντα— εἶναι δυνατόν νά διακρίνουμε ἴχνη τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (σ. 42).
. Ἐδῶ λοιπόν οἱ καρποί τοῦ Πνεύματος ὑποβιβάζονται σέ «δομικά ὑλικά μιᾶς ἁρμονικῆς συμβιώσεως». Σέ ἄλλο σημεῖο τοῦ βιβλίου διαβάζουμε: «ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος» δέν εἶναι κάποιες πτήσεις σέ ἐξωκόσμιους χώρους, ἀλλά “ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια” (Γαλ. ε´ 22), ὑπέρβαση δηλαδή τῆς ἀνθρώπινης ἐπιθετικότητος καί τῶν κοινωνικῶν συγκρούσεων, ἐναρμόνιση τῶν σχέσεων μετάξύ ἀνθρώπων καί λαῶν» (σ. 266). Ὑπάρχει μεγαλύτερος εὐτελισμός τῶν καρπῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Δέν εἶναι αὐτές οἱ ἀπόψεις ἐκφερόμενες «ἐν σοφίᾳ λόγου» σύμφωνα δηλ. μέ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου, σύμφωνα μέ ὅσα ἀρέσουν στόν κόσμο, «κένωσις τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ» (Α´ Κορ. α´ 17); Δέν εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Βέβαια αὐτές οἱ ἰδέες εἶναι φυσική συνέπεια τῆς… νέας θεολογίας τοῦ συγγραφέως, πού παρερμηνεύει τό χωρίο, «τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ». Πῶς ὅμως νά δεχθοῦμε ὡς ὀρθόδοξοι ὅτι ὁ πενιχρός μας ἀγῶνας γιά νά λάβουμε ἐνεργό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄνευ ἀντικειμένου, ἀφοῦ ἀκόμα καί ὁ Ἰνδουϊστής ἔχει ἀγάπη καί χαρά, πίστη καί ἀγαθωσύνη ὡς δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;
. Θά ἐρωτήσει κάποιος: Μά κι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν τήν ἀγάπη, τήν καλωσύνη, τή μακροθυμία κ.λπ.; Ἀπάντηση πολύ οὐσιαστική μᾶς δίνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Ἀγάπη τοίνυν καὶ χαρά, εἰρήνη τε καὶ μακροθυμία, καὶ ὅσα τούτοις παραπλήσια, πρόσεστι μὲν καὶ φυσικῶς, ταυτὸ δ᾽ εἰπεῖν κτιστῶς, ἅπασι τοῖς λογικοῖς, οἷον ἀπηχήματα τῶν ὄντως ὄντων· διὸ καὶ ἐπὶ κακῷ χρήσαιτ᾽ ἄν τις τούτοις, ἀθετεῖν τοὺς θείους νόμους προαιρούμενος. Ἔστι δὲ καὶ τὰ ὑπερφυᾶ καὶ μόνου τοῦ Πνεύματος, ἅπερ ἀϊδίως ἔχειν τὸ Πνεῦμα καὶ ὁ μέγας ἔφη Βασίλειος. Οἱ γοῦν εὐμοιρήσαντες τῆς χάριτος τοῦ Πνεύματος, αὐτῶν τῶν καρπῶν ἀπολαύουσί τε καὶ μετέχουσι τοῦ Πνεύματος. Kαὶ γὰρ καὶ σοφία ἔνεστιν ἡμῖν ἐκ φύσεως μελέτῃ προαγομένη πρὸς ἐπίδοσιν, τοῖς δέ ἁγίοις κατὰ τὴν εὐαγγελικήν ἐπαγγελίαν ἡ σοφία δίδοται τοῦ δι᾽ αὐτῶν λαλοῦντος Πνεύματος, ἥτις κατὰ τὸ σολομώντειον ἔπος “οὐ κατοικήσει ἐν σώματι κατάχρεω ἁμαρτίαις”».
Ἀπόδοση στὰ Νέα ἑλληνικά: «Ἀγάπη λοιπόν καί χαρά, εἰρήνη καί μακροθυμία, καί ὅσα εἶναι παραπλήσια μέ τοῦτα, προσυπάρχουν καί φυσικῶς, δηλαδή κτιστῶς, σέ ὅλα τά λογικά (ὄντα), σάν ἀπηχήματα τῶν ὄντως ὄντων. Γι᾽ αὐτό θά μποροῦσε κανείς νά τά χρησιμοποιήσει καί γιά κακό, ὅταν ἐπιθυμεῖ νά ἀθετήσει τούς θείους νόμους. Ὑπάρχουν ὅμως καί τά ὑπερφυσικά, τά ὁποῖα εἶναι μόνο τοῦ Πνεύματος καί γιά τά ὁποῖα ὁ μέγας Βασίλειος εἶπε ὅτι τό Πνεῦμα τά ἔχει ἀϊδίως. Ὅσοι λοιπόν ἐπέτυχαν τή χάρη τοῦ Πνεύματος, ἀπολαύουν καί μετέχουν τῶν καρπῶν τούτων τοῦ Πνεύματος. Πράγματι ὑπάρχει μέσα μας καί σοφία ἀπό τή φύση πού ἀναπτύσσεται μέ τή μελέτη, στούς Ἁγίους ὅμως κατά τήν εὐαγγελική ἐπαγγελία δίδεται ἡ σοφία τοῦ Πνεύματος πού λαλεῖ διά μέσου αὐτῶν, ἡ ὁποία κατά τόν σολομώντειο λόγο “δέν θά κατοικήσει σέ σῶμα καταχρεωμένο ἀπό ἁμαρτίες”».
. Nομίζουμε ὅτι ὁ φωστήρ τῆς Θεσσαλονίκης, ὁ «κῆρυξ τῆς χάριτος» Γρηγόριος λύνει ὑπερεπαρκῶς κάθε σχετικό ἐρώτημα καί διαλύει κάθε σύγχυση σχετικά μέ τό τί εἶναι χάρισμα, καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τί δέν εἶναι. Ἡ θεολογία του ἀποστομώνει κάθε ἀθεολόγητη ταύτιση τῶν ἀκτίστων χαρισμάτων μέ τά κτιστά συναισθήματα πού ἐπιχειρεῖται σήμερα μέ τίς διαθρησκειακές συνευρέσεις πού γίνονται δῆθεν ἐν ὀνόματι τῆς εἰρήνης (ποιᾶς ἄραγε εἰρήνης;) τῆς ἀγάπης (ποιᾶς ἀγάπης;) καί τῆς ἀλήθειας (ποιᾶς ἀλήθειας;).
. Στήν πραγματικότητα αὐτή ἡ ταύτιση γίνεται γιά νά ἐπιτευχθεῖ ἡ κοινή συμπροσευχή, ἀφοῦ σύμφωνα μ᾽ αὐτήν σ᾽ ὅλους τούς πιστούς πάσης θρησκείας πνέει τό «πνεῦμα», ὅλοι ἔχουν καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Τό μεταπτωτικό σύνδρομο ἑνός διάχυτου συναισθηματισμοῦ» (π. Σαράντης Σαράντος) πού χαρακτηρίζει ὅλες αὐτές τίς διαθρησκειακές προσπάθειες, λειώνει στή συνείδηση τῶν συμμετεχόντων «ὀρθοδόξων» ὅλες τίς οὐσιώδεις διαφορές μεταξύ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀπό τή μιά, καί τῶν αἱρέσεων καί θρησκειῶν ἀπό τήν ἄλλη. Συγχέονται τά ὅρια ἀληθείας καί ψεύδους, φωτός καί σκότους. Τό μαῦρο καί τό ἄσπρο γίνονται γκρί, μιά παραπλανητική καταχνιά πού εὐνοεῖ τήν εἴσοδο στίς ψυχές κάθε δαιμονικῆς ἀκαθαρσίας.
πρωτ. Ἰωάννου Φωτοπούλου:
«Θεανθρώπινη Καθολικότητα
ἢ Πανθρησκειακὴ Παγκοσμιότητα»,
Ἀθήνα 2003
(σελ. 130 ἑπ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου