Με αφορμή άρθρα-αγιογραφίες, που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, για τον Οικουμενι(στι)κό Πατριάρχη Αθηναγόρα, θα ήθελα να παρουσιάσω κι εγώ μερικές άγνωστες πτυχές του "ειρηνοποιού" πατριάρχου από την έως τώρα έρευνά μου. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να επιλέξω ποιος από του δύο πατριάρχες, Μελέτιος Μεταξάκης ή Αθηναγόρας Σπύρου, δικαιούται να φέρει τον τίτλο του αιρεσιάρχη της παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Η εκκλησιαστική ιστορία του μέλλοντος θα αποφανθεί περί τούτου. Το μόνο που μπορώ να κάνω προς το παρόν είναι να καταθέτω τα στοιχεία προς κοινή χρήση και συμπεράσματα.
Όταν στα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι "Σύμμαχοι" μοίρασαν τον κόσμο στη Μόσχα και στη Γιάλτα, η Αγγλία επισφράγισε για άλλη μια φορά την επιρροή της στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα μια άλλη νέα Μεγάλη Δύναμη, οι ΗΠΑ, έμπαιναν δυναμικά στο πεδίο διεκδίκησης μεριδίου στη χώρα μας και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Και ενώ τα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα της Αγγλίας τα προάσπιζε στην Ανατολή και η Αγγλικανική Εκκλησία, σύμμαχοι των ΗΠΑ υπήρξαν δύο τεράστια κέντρα εξουσίας, το Βατικανό και ο διεθνής Σιωνισμός. Μέσω του δούρειου ίππου της μασωνίας, όπου εβρίσκοντο επί το αυτό πολιτικές, οικονομικές, αλλά και εκκλησιαστικές προσωπικότητες, όλων των κρατών και εκκλησιών, η Ορθόδοξος Εκκλησία, δεχόταν όλο και περισσότερα χτυπήματα, αφού στους επισκοπικούς της θρόνους ανέβαιναν άνθρωποι εξουσιομανείς, υπηρέτες πολιτικών συμφερόντων, οι οποίοι σε εντεταλμένη υπηρεσία όντες, φέραν μεν το σχήμα του Ορθοδόξου Επισκόπου, αλλά ήταν άγευστοι Ορθοδοξίας. Μέσα στα πλαίσια αυτών των παιχνιδιών εξουσίας εξηγείται και ο Οικουμενισμός, ο οποίος εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί, τόσο την παγκόσμια αγορά και την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, όσο και την ενότητα όλων των εκκλησιών και θρησκειών σε μία πανθρησκεία που θα προάγει την μεσσιανική ιδέα του Σιωνισμού, αφού ως γνωστόν οι Εβραίοι περιμένουν ακόμη τον "Μεσσία". Αυτά τα εισαγωγικά για τους αφελείς που πιστεύουν πως ξαφνικά η αγάπη πλημμύρισε τις καρδιές των προκαθημένων των εκκλησιών του 20ου και του 21ου αιώνος και αποφάσισαν να αφήσουν πίσω τους τους αιώνες της μισαλλοδοξίας...
ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΟΙ
Ήδη από τη θητεία του ως Διάκονος στη Μητρόπολη Πελαγωνείας ο Αθηναγόρας δείχνει την συμπάθειά του προς τους Εβραίους:
"Όταν το 1910 επήγα στο Μοναστήρι, το σημερινό Βίτολι της Σερβίας, ευρέθηκα αμέσως σε μια ατμόσφαιρα μίσους. Έλληνες, Τούρκοι, Αλβανοί, Βούλγαροι, Σέρβοι, Ρουμάνοι, Εβραίοι, όλες αυτές οι φυλές επάλευαν εκεί. Η μία να φάει την άλλη. Οι μόνοι πού είχαν αγάπη ήταν οι Έλληνες και οι Εβραίοι" (Αριστείδου Πανώτη, Παύλος ΣΤ΄ - Αθηναγόρας Α΄/ Ειρηνοποιοί, Αθήναι 1971, σελ. 45).
Μια συμπάθεια που εξελίχθηκε σε τέτοια... αγάπη, ώστε να φτάσει σε σημείο να λειτουργήσει και ως ραββίνος για τους Ιουδαίους φίλους του! Απίστευτο; Προβοκάτσια των αντιοικουμενιστών;
Δείτε τις δηλώσεις του ίδιου του Αθηναγόρα από άρθρο των New York Times (25 Νοεμβρίου 1940)
και τις μετεφρασμένες πληροφορίες στο περιοδικό του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος "Χρονικά", τ. 205, Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2006, σελ.3-4. Χαρακτηριστικά ο Αθηναγόρας αναφέρει ότι την περίοδο που βρισκόταν στην Κέρκυρα λειτούργησε πολλές φορές ως ραββίνος για τους Εβραίους φίλους του!
Στα παραπάνω τα ήδη γνωστά να προσθέσουμε ένα ακόμη στοιχείο, που αναρτάται για πρώτη φορά στο διαδίκτυο. Πρόκειται για φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στο σιωνιστικό περιοδικό "Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ".
Το περιοδικό αυτό έβγαινε στην Ελλάδα και πάνω βλέπουμε τον πλήρη τίτλο του πρώτου τεύχους. Η φωτογραφία - έκπληξη με τον Αθηναγόρα που παραθέτουμε είναι από το τέταρτο τεύχος (Δεκέμβριος 1934):
ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΙΑ
Σύμφωνα με το τεκτονικό περιοδικό "Εταιρεία Φιλικών" (αρ. 12, Μάρτιος 1973):
"Εις την αιωνίαν Ανατολήν κατά το παρελθόν έτος 1972 καί τας αρχάς του τρέχοντος, μετέστησαν μία πλειάς εξεχόντων ανδρών, άτινες είχον θητεύσει εις τον τεκτονισμόν... Αθηναγόρας ο Α΄, Οικουμενικός Πατριάρχης της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας εν Κωνσταντινουπόλει. Κατήχε τον ανώτατον(33ον) βαθμόν του Αρχαίου και αποδεδειγμένου σκωτικού τύπου του Τεκτονισμού".
Τεκτονικές σελίδες φιλοξενούν αφιερώματα στον Αθηναγόρα, η δε φωτογραφία του κατέχει περίοπτη θέση στις μασονικές στοές κατά τη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος:
Οι σχέσεις του με τους "αδελφούς" του μασώνους Πρόεδρους της Αμερικής Ρούσβελτ και Τρούμαν, κατά τη διάρκεια της αρχιερατείας του ως Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, υπήρξαν, όπως θα δούμε, παραπάνω από στενές. (Εδώ αξίζει να παραθέσω ένα απόσπασμα από άρθρο του τεκτονικού περιοδικού "ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ", αρ.1, Ιανουάριος 1882, με τίτλο "ΤΙΣ ΕΣΤΙΝ ΑΔΕΛΦΟΣ" για να εννοήσουμε τί εννοούνε οι μασώνοι με την τρίτη λέξη του τριπτύχου "Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφότητα": "Είπομεν ότι φατρία εν τη Μασωνία, δεν πρέπει να υπάρχει, καθώς ουδέ θρησκεία. Υπό την καλύβην του ελευθέρου τέκτονος προσέρχονται πάσαι αι φατρίαι της χώρας, πάσαι αι θρησκείαι, πάσαι αι εθνικότηται. Ίδετε την Αγγλίαν: εκεί ο θανών Βήκονσφηλδ ήτο ελεύθερος τέκτων, αλλά και οι πλείστοι των φιλελευθέρων είναι τοιούτοι... Αρχηγέται αντιπάλων πολιτικών μερίδων, και όμως εν τη στοά πάντες εισίν αδελφοί και δίδουσι τον αδελφικόν ασπασμόν. Εν Γερμανία, ένθα ηυτύχησα να παρεβρεθώ εις πολλάς στοάς είδον καθολικούς ,διαμαρτυρομένους και ισραηλίτας εν μιά και τη αυτή στοά").
Ο Ρούσβελτ εν μέσω τεκτόνων "αδελφών"
ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ
Ο Αθηναγόρας υπήρξε αποδεδειγμένα όργανο των Αμερικάνων. Ίσως να τον στήριξαν στο θρόνο του σε δύσκολες περιστάσεις της αρχιεπισκοπικής του θητείας, όταν ο λαός τον αποκήρυξε,
ίσως να τον γλύτωσαν από περιπέτειες με το νόμο,
ίσως για κάποιον άλλο λόγο, πάντως ο Αθηναγόρας τους υπηρέτησε πιστά.
Στην κηδεία του "αδελφού" του Ρούσβελτ τον είχε χαρακτηρίσει "θεόπεμπτον" (εφημερίδα "ΕΜΠΡΟΣ" 15-4-1945)!
Με τον επίσης "αδελφό" Τρούμαν οι σχέσεις ήταν ακόμη καλύτερες, αφού ήταν ο προεδρικός δάκτυλος που καθόρισε την εκλογή του ως Οικουμενικού Πατριάρχου (το προσωπικό αεροπλάνο του Αμερικάνου προέδρου ήταν αυτό που μετέφερε τον πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη όταν ανέβηκε στον επισκοπικό θρόνο της).
Οι προσπάθειες για την "παραίτηση" του Πατριάρχου Μαξίμου του Ε΄ και την αντικατάστασή του με τον Αθηναγόρα απέδωσαν καρπούς. Στον τύπο της εποχής διαβάζουμε για τις πλεκτάνες αυτές.
(ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 29-6-1947)
Εντύπωση προκαλεί το εξής προφητικό σημείο: "Ο Αθηναγόρας θεωρείται σαν άνθρωπος χωρίς περιεχόμενο και χωρίς εκκλησιαστική συνείδηση, έτοιμος να δεχτεί ότι του πουν. Εκτός του ότι οι εκκλησιαστικοί κύκλοι δεν του έχουν καμμιά απολύτως εμπιστοσύνη, φοβούνται ότι αυτός είναι ικανός να οδηγήσει σε ένωση με την Καθολική Εκκλησία, ακόμη δε και σε υποταγή της Ανατολικής Εκκλησίας στον Πάπα, που είναι μία από τις βασικές επιδιώξεις της αμερικανικής πολιτικής".
(ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 24-7-1947)
Σε αυτό το σημείο αξίζει να μεταφέρω μία μαρτυρία. Γνωστός πρωτοψάλτης της Κωνσταντινούπολης και ιερέας, ήδη κεκοιμημένος, κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στην Χάλκη εκείνη την περίοδο, διηγείται πως τα βράδια ο Πατριάρχης Μάξιμος δεχόταν επισκέψεις από διάφορους "αγνώστους" και μάλιστα πολλές φορές ακούγονταν οι φωνές του: "Σας είπα δεν είμαι τρελός!".
(ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 31-7-1947)
ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΒΑΤΙΚΑΝΟ
Όπως είδαμε ο κύριος στόχος των Αμερικάνων με την τοποθέτηση του Aθηναγόρα στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, ήταν η ένωση (βλέπε υποταγή) της Ανατολικής Εκκλησίας με το Βατικανό.
Ήδη η παπική εκκλησία είχε δώσει σαφή δείγματα για το πως έβλεπε την ένωση των εκκλησιών:
(ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 23-8-1958)
Ο Αθηναγόρας, ως Οικουμενικός Πατριάρχης πλέον, υπηρέτησε με φανατισμό τα οικουμενιστικά σχέδια. Το 1964 συναντήθηκε με τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ στα Ιεροσόλυμα. Από την ανταπόκριση της συνάντησης αυτής (βλέπε "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", 7-1-1964) μαθαίνουμε πως ο Πάπας έβλεπε την οικουμενική κίνηση,
πως οι Αμερικάνοι επέβλεπαν την επένδυσή τους,
Παράλληλα και ενώ ο Πάπας μιλούσε για άλλη μια φορά όχι για ένωση, αλλά για επιστροφή των "διαχωρισθέντων αδελφών" στην ποίμνη του, ο Πατριάρχης οργάνωνε την επόμενη συμβολική κίνησή του:
Όσο για το θέμα του πρωτείου του Πάπα:
Μα και για τις υπόλοιπες δογματικές διαφορές θαυμάστε την "ορθόδοξη" άποψη του Αθηναγόρα:
Οι αμερικανικές εφημερίδες, αφού αποκάλυψαν ότι ο Αθηναγόρας ήδη από το 1949 είχε αποστείλει επιστολή προς τον τότε Πάπα Πίο τον ΙΒ΄, παράλληλα καυτηρίασαν τη στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως αντιδραστικής, για τον οικουμενικό διάλογο:
Στην Ελλάδα αντέδρασαν ο Φώτης Κόντογλου,
Όσο δεν υπήρχε σωστή αντίδραση λοιπόν (δηλαδή διακοπή μνημοσύνου του Πατριάρχου), ο Αθηναγόρας συνέχιζε το έργο του. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. "Άρση των αναθεμάτων" με μονομερή απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου (1965), συμπροσευχές στο Βατικανό και στο Φανάρι αντίστοιχα (1967) και προσπάθειες για πλήρη ένωση των εκκλησιών και κοινό Ποτήριο (πολλά στοιχεία υπάρχουν και εδώ: http://orthodoxia-pateriki.blogspot.gr/2009/06/blog-post_24.html, αλλά και αλλού).
Στην "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" (19-11-1966) διαβάζουμε:
Στο περιοδικό "ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ" (1977, τεύχος 1195, σελ. 496) σε άρθρο με τίτλο "Ανέκδοτα γράμματα του Πατριάρχη Αθηναγόρα Α΄" διαβάζουμε τα παρακάτω γραφόμενα υπό του Αθηναγόρα, με ημερομηνία γράμματος 21-12-1967 (εξαιρετικώς αφιερωμένα στους αφελείς που πιστεύουν πως η αλλαγή του εκκλησιαστικού ημερολογίου δεν αποσκοπούσε στον κοινό εορτασμό, αλλά έγινε δήθεν για επιστημονικούς λόγους):
"Τα ιστορικά ταύτα γεγονότα, αποτελούντα απόδειξιν και καταπληκτικήν του θριάμβου της αγάπης του Χριστού και της μεγαλοψυχίας της Α. Αγιότητος, του Πάπα Ρώμης Παύλου του Στ΄ και των λοιπών ως άνω αδελφών εν Χριστώ, ετοποθέτησαν τον Χριστιανικόν κόσμον οριστικώς εις σταθερότηταν πίστεως και ελπίδος εν τη ευλογημένη οδώ, τη οδηγούση εις την πραγματοποίησιν του θελήματος του Χριστού τ.ε. την εκ νέου συνάντησιν των Χριστιανών εντός του αυτού Αγίου Ποτηρίου του Αίματος και του Σώματος του Κυρίου.
Πεπληρωμένοι τοίνυν την καρδίαν εκ βαθείας ευγνωμοσύνης προς τον Θεόν διά την ευλογίαν Αυτού ταύτην, προς την Α. Αγιότητα τον Πάπαν, τας Αυτών Μακαριότητας και το Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών διά την τιμήν ταύτην και προς πάντας τους Χριστιανούς διά τας προσευχάς αυτών, απευθύνομεν υμίντας θερμοτέρας των ευχαριστιών διά τας εκδηλώσεις υμών, διά την βαθείαν κατανόησιν και εκτίμησιν των γεγονότων τούτων και διά την συμμετοχήν υμών εις την πορείαν επί του σπουδαίου τούτου θέματος.
Και πράγματι, πώς θα ήτο δυνατόν να γίνη άλλως;
Είς και ο ίδιος Ιησούς Χριστός, η ιδία Παναγία Παρθένος, το ίδιον Ευαγγέλιον, το ίδιον Βάπτισμα, η ιδία Πίστις εν Χριστώ, το ίδιον Άγιον Ποτήριον, η ιδία Εκκλησία, η αυτή ζωή, ενταύθα και εν τη αιωνιότητι.
Ιδού ο ύμνος των Αγγέλων της Γεννήσεως του Χριστού, ΨΑΛΛΟΜΕΝΟΣ ΣΗΜΕΡΟΝ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ, ΕΝ ΤΗ ΔΥΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΑΝΑΤΟΛΗ. Ιδού η υψίστη Θεολογία.
Εάν δε αφ' ετέρου υφίστανται εισέτι και τινες Θεολογικαί διαφοραί, ο ήλιος της αγάπης αποχρωματίζει αυτάς και πλησιστίους φέρει ημάς εις την αρχαίαν πίστην, ότι ανήκομεν εις την αυτήν Θρησκείαν και Εκκλησίαν του Χριστού.
Χριστιανοί της Ανατολής και της Δύσεως, καλούμεθα νυν να καλλιεργήσωμεν εν εαυτοίς, ημείς εις τους άλλους, τους φίλους ημών, τους γνωστούς και τους αγνώστους, την γλυκείαν ταύτην συνείδησιν, και όσω το δυνατόν ταχύτερον, ότι είμεθα αδελφοί, ΑΝΗΚΟΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΥΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ.
Εχωρίσθημεν ουχί διά Παπικών αποφάσεων, ή Συνοδικών τοιούτων, αλλ' εν τη πράξει (ντε φάκτο), και εν τη πράξει (ντε φάκτο) θα ενωθώμεν και πάλιν, υπό την δύναμιν μιάς γενικής εξεγέρσεως και απαιτήσεως των Χριστιανικών Λαών, λαμπράν τινα πρωΐαν του νέου έαρος της Χριστιανοσύνης, τόσον αναμενομένου από αιώνων.
Εις την κίνησιν δε ταύτην, προς την ένωσιν, δεν πρόκειται η μία Εκκλησία να βαδίση προς την άλλην, αλλ' όλαι ομού προς τον κοινόν Χριστόν, ή η μία να υποταγή εις την άλλην, αλλ' ομού ΝΑ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΩΜΕΝ ΤΗΝ ΜΙΑΝ, ΑΓΙΑΝ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, εν συνυπάρξει εις την Ανατολήν και την Δύσιν, όπως εζώμεν μέχρι του 1054, παρά και τας τότε υφισταμένας Θεολογικάς διαφοράς.
Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, ένωσις και αγάπη!
Η μεγάλη αύτη και επιφανής ημέρα του Κυρίου πρέπει να έλθη".
Τί πλημμύρα αγάπης; Τί μέλι και ζάχαρη; Και πόσο στριφνοί και φανατικοί μοιάζουν οι Άγιοι Πατέρες σαν τον Θεόδωρο Στουδίτη, σαν τον Μέγα Φώτιο, σαν τον Μάρκο τον Ευγενικό, μπροστά στον "ειρηνοποιό" Αθηναγόρα...
Ο ΠΑΠΙΚΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ "ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΙ"
Όμως εκτός από τους παπικούς (και τους Εβραίους, τους μασόνους και τους Αμερικάνους που είδαμε πιο πάνω) έπρεπε να ικανοποιήσει και τους Τούρκους. Θαυμάστε δήλωση ("ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", 26-3-1967):
ΟΙ ΕΠΙΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟ
Παράλληλα, υπήρξαν αρκετές αντιδράσεις, όπως του Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ιερεμία, ο οποίος εξαπέλυσε πληθώρα κειμένων για το θέμα (βλέπε ενδεικτικά εδώ και εδώ).
Θέλουμε κλείνοντας το παρόν άρθρο να απευθυνθούμε ευθέως προς τον Σεβασμιώτατο:
"Σεβασμιώτατε Άγιε Γόρτυνος,
ο αναγνώστης παρατηρεί ένα χάσμα μεταξύ των εκκλησιολογικών απόψεων που εκφράζετε εσείς, και οι οποίες απηχούν την γνήσια ορθόδοξη διδασκαλία, και αυτών που εκφράζει ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, οι οποίες είναι απόψεις αιρετικές (αφού και κατά την δική σας ομολογία "ο οικουμενισμός είναι παναίρεση").
Όμως Σεβασμιώτατε, βρίσκεστε εντός του αυτού Αγίου Ποτηρίου με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο! Πώς συμβιβάζετε αυτό; Πώς κάποιος πολεμά την αίρεση και κοινωνεί με τον αιρετικό;
Σεβασμιώτατε, δεν είμαι αρμόδιος για να σας υποδείξω τί πρέπει να πράξετε. Για το μόνο που εύχομαι και προσεύχομαι είναι να βρεθεί στην Εκκλησία του νέου ημερολογίου ένας νέος Ιερεμίας Τρανός, να ορθώσει το ανάστημά του στις ολοένα και αυξανόμενες απειλές κατά της Ορθοδοξίας και να σηκώσει στους ώμους του τον αγώνα της Ομολογίας, μιας Ομολογίας και μιας Αποτείχισης από την παναίρεση, που καθυστερεί όμως επικίνδυνα και που αν δοθεί, ειδικά από έναν Ιεράρχη, θα αξίζει πολύ περισσότερο από τις ανώδυνες υπογραφές των "Ομολογιών Πίστεως".
Σεβασμιώτατε, εύχομαι να σηκώσετε αυτό τον Σταυρό προς δόξαν Θεού και παρηγοριά των προδομένου ποιμνίου.
Έρρωσθε!".
ΠΗΓΗ ''ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου