Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

''Οι οικουμενιστές ευρίσκονται επι αιρετικού εδάφους....... (6ο ΜΕΡΟΣ)

Κρίσιμα ερωτήματα γιά τήν θέση
των κηρυσσόντων αίρεση στήν εκκλησία

α. Πότε, λοιπόν, νεκρώνεται τό εκκλησιαστικό σώμα, πού ήταν μέχρι πρό τινος ορθόδοξο, λόγω της πτώσεως σέ σχίσμα, όπως συνέβη μέ τήν εκκλησία του Νέου Ημερολογίου τό 1924, καί στήν συνέχεια σέ αίρεση μέ τήν κήρυξη επ΄Εκκλησίας του Οικουμενισμού ;

β. Τί ωφείλουν τότε νά κάνουν οι πιστοί, λαικοί, μοναχοί, ιερείς καί Επίσκοποι;

γ. Πότε επέρχεται η πλήρης σήψη καί αποξένωση από τό σώμα του Χριστού ;

δ. Νεκρώνεται όλο τό εκκλησιαστικό σώμα αμέσως, όταν κάποιοι επίσκοποι καί πατριάρχες κηρύσσουν αίρεση;

ε. Εκπίπτουν της Ιερωσύνης όλοι όσοι κοινωνούν μέ τούς αιρετικούς αυτούς μέχρι εκείνη τήν στιγμή πού κηρύσσεται επ΄ εκκλησίας η αίρεση;

στ. Πότε κατά τούς Θεοφόρους Πατέρες καί τίς Οικουμενικές Συνόδους, επερχομένης της πλήρους νεκρώσεως του εκκλησιαστικο Σώματος, δέν υπάρχουν μυστήρια στούς αιρετικούς;

ζ. Καί, τέλος, ποιός είναι αρμόδιος νά προσδιορίσει τόν χρόνο καί νά αποφανθεί περί της νεκρώσεως μιας Τοπικής Εκκλησίας; Χρειάζεται νέα καταδίκη εκείνων των επισκόπων, πού κηρύσσουν αίρεση, η οποία εlναι προκαταδικασμένη, όταν οι επίσκοποι αυτοί πού κηρύσσουν τήν προκαταδικασμένη αίρεση ανήκον μέχρι πρότινος στήν Ορθόδοξη Εκκλησία;

Στά πιό πάνω επιτακτικά τιθέμενα ερωτήματα οφείλουμε νά απαντήσουμε στηριζόμενοι στήν διδασκαλία των Θεοφόρων Πατέρων καί τίς αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων:

α. Όταν ένας επίσκοπος κηρύξει αίρεση, έστω καί προκαταδικασμένη, δέν είναι δυνατόν νά χάνεται αμέσως η χάρις γιά όλη τήν Εκκλησία.
Γιατί, ακριβώς, ο Επίσκοπος δέν ενεργεί ανεξάρτητα από τό Εκκλησιαστικό Σώμα.
Είναι προεστώς της τοπικής Καθολικής Εκκλησίας.
Είναι κεφαλή.
Ενεργεί, λοιπόν, ως εκπρόσωπος της Καθολικής Εκκλησίας καί βρίσκεται σέ κοινωνία μέ όλες τίς κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, πού τό πιθανότερο είναι νά μήν έχουν πέσει καί αυτές σέ αίρεση καί νά εξακολουθούν νά τόν αναγνωρίζουν, όπως καί όλη τήν τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία στήν οποία ανήκει.
Τήν αγιαστική Χάρη καί τό κύρος των θείων Μυστηρίων δέν τά παρέχει ο τελών αυτά επίσκοπος η ο ιερεύς, ανεξάρτητα από τήν καθολική εκκλησία καί δέν είναι απλούν μέσον καί όργανον μεταδοτικόν της Χάριτος, αλλ' η Ορθόδοξος έννοια της Εκκλησίας, της θριαμβεύουσας καί της στρατευόμενης, εν ονόματι της οποίας τελούνται αυτά.
Καί γιά τόν λόγο αυτό, βέβαια, είναι δυνατή καί η διακοπή του μνημοσύνου του μή ορθοδοξούντος επισκόπου, κατά τούς Ιερούς Κανόνες. Η καθολική εκκλησία εξακολουθεί νά υφίσταται ασάλευτη από τόν ιερέα μέ τό ποίμνιό του πού αποστασιοποιήθηκε από τόν ψευδεπίσκοπο.

β. Επιβάλλεται όμως άμεσα, όλο τό εκκλησιαστικό σώμα του κλήρου καί του λαού της τοπικής εκκλησίας, εάν είναι όντως ορθόδοξο, νά ελέγξει τόν επίσκοπο, νά τόν συνετίσει, καί τελικά, αν δέν ορθοδοξήσει, νά τόν εκβάλει.
Εάν τό εκκλησιαστικό ορθόδοξο σώμα δέν αντιδράσει καί εξακολουθεί νά βρίσκεται σέ κοινωνία μαζί του, καί οι άλλοι επίσκοποι της τοπικής εκκλησίας σιωπούν η ανέχονται, η, πολύ περισσότερο, συμφωνούν μέ τήν κακοδοξία του, επέρχεται βαθμηδόν η σήψη του όλου
εκκλησιαστικού σώματος.

γ. Εάν, λοιπόν, συνεχίζεται η αιρετική βλασφημία, σιγά-σιγά σήπεται καί τό σώμα καί βαθμηδόν επέρχεται η νέκρωση. Επέρχεται , πνευματικός θάνατος όλου του σώματος. Γιατί, βέβαια, γιά νά μήν αντιδράσουν, κλήρος καί λαός, σημαίνει ότι βρίσκονται σέ πνευματική νεκρική νάρκωση. Είναι αυτοί γιά τούς, οποίους ο Κύριος είπε "άφες τούς νεκρούς θάψαι τούς εαυτών νεκρούς".
Μόνον όσοι χωρισθούν των τοιούτων ψευδεπισκόπων καί του νεκροποιουμένου σώματος σώζονται. Μένοντας δέ υγιείς οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι οδηγούν καί εκείνους πού τούς ακολουθούν, κλήρο καί λαό, στήν σωτηρία.
Ο επίσκοπος δηλ. είναι μία ρίζα, πού δηλητηριάζει όλον τό δένδρον (της Εκκλησίας) μέ τήν κηρυσσόμενη κακοδοξία, εάν δέν ληφθεί πρόνοια νά αποκοπεί καί νά μείνουν υγιείς οι άλλες ρίζες γιά νά μήν μολυνθούν καί αυτές καί όλον τό δένδρο ξηρανθεί καί νεκρωθεί.

δ. Τά γεγονότα αυτά, της βαθμιαίας δηλ. απονεκρώσεως, λαμβάνουν χώραν ανεξάρτητα από τό αν έχει συγκληθεί σύνοδος η όχι.
Ο πνευματικός θάνατος καί η νέκρωση, η τελεία σήψη καί η ξήρανση, επέρχονται είτε συγκληθεί σύνοδος είτε όχι, εφ΄ όσον δέν υπάρξει χειρουργική επέμβαση καί τομή, καί στήν συνέχεια απομάκρυνση του θανατηφόρου καρκινογόνου αποστήματος, διότι τότε ο καρκίνος εξαπλώνεται καί καταλαμβάνει σιγά-σιγά όλο τό εκκλησιαστικό σώμα, τό οποίο νεκροποιούμενο, πεθαίνει.
Η Σύνοδος πού θά συγκληθεί, καί αν συγκληθεί, διαπιστώνει τόν θάνατο.
Είναι δυνατόν όμως η σήψη καί η νεκροποιός αίρεση νά μήν έχει προχωρήσει παντού .

ε. Γι΄ αυτό, ακριβώς, χρειάζεται οπωσδήποτε καί νέα Σύνοδος, ακόμη καί γιά ήδη κατακεκριμένη αίρεση πού κηρύσσεται πάλι:
Η Σύνοδος θά ακούσει τούς κατηγορουμένους, πού ίσως αγωνίσθηκαν κατά της αιρέσεως καί πού έχουν δικαίωμα νά απολογηθούν. Είναι δέ δυνατόν άλλους από αυτούς νά τούς δεχθεί καί άλλους όχι, αφού τούς ακούσει.
Τό δικαίωμα της προηγουμένης ακροάσεως καί απολογίας είναι ιερό καί αναφαίρετο δικαίωμα όλων, αφού καί ο Κύριος δέν εξεδίωξε τούς πρωτοπλάστους από τόν Παράδεισο πρίν ερωτηθούν καί απαντήσουν, παρά τό γεγονός ότι ως παντογνώστης, γνώριζε τήν παράβαση καί τήν παρακοή.
Η Σύνοδος θά εξετάσει, αν όντως υπάρχει κηρυσσόμενη αίρεση καί αν οι καταγγελίες επί αιρέσει των προεστώτων είναι αληθείς.
Είναι δυνατόν οι καταγγέλοντες νά κινού νται από φθόνο, νά κατανοούν εσφαλμένα τούς Ιερούς Κανόνες καί τά θεολογικά καί νά οδηγούνται σέ εσφαλμένες καταγγελίες.
Πλείστα άλλα θέματα είναι δυνατόν νά ανακύπτουν, πού πρέπει νά εξετασθού ν από Ορθόδοξη Σύνοδο πού θά τηρεί όλες τίς απαραίτητες νομοκανονικές, (δικαιοκρατικές), προυποθέσεις γιά νά προχωρήσει στήν διάγνωση.
Αυτά, βέβαια, ισχύουν εάν η αίρεση δέν είναι προφανής, δέν κηρύσσεται παρρησιαζόμενη πανηγυρικά καί μέ επίσημες καί φανερές συμφωνίες, όχι μεμονωμένων επισκόπων, αλλά ολόκληρων πατριαρχείων καί τοπικών εκκλησιών, όπως συμβαίνει σήμερα.
Οι ενέργειες καί η στάση των σημερινών αιρετικών Οικουμενιστών Επισκόπων καί των ιερέων συγκροτούν τό πασιφανές καί πασίδηλον της αιρέσεως, όπως αποδεικνύεται από τήν
παρούσα μελέτη.

στ. Σύμφωνα, πάντως, πρός τους κανόνες α΄ και β΄ της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, όσοι προσχωρούν στους αιρετικούς, εκπίπτουν της εκκλησιαστικής κοινωνίας και της Ιερωσύνης.
Ως εκ τούτου, οι άγιοι Σάββας και Θεοδόσιος μ‚ε όλους τους μοναχούς της Παλαιστίνης εδήλωναν, ότι είναι πρόθυμοι να χύσουν το αίμα τους, παρά να δεχθούν ένωση με τους Μονοφυσίτες.
Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίσθησαν και οι ενώσεις τα έτη 1274 και 1439.
Οι Πατέρες, δηλαδή, διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με όσους απεδέχοντο την ένωση της Λυών (1274).
Προτίμησαν μάλιστα τα βασανιστήρια και τον θάνατο, όπως οι Αγιορείτες Οσιομάρτυρες και οι όσιοι Μελέτιος και Γαλακτίων.

ζ. Απαιτείται όμως καί οπωσδήποτε, κατά κανόνα, Ορθόδοξος Σύνοδος, γιά νά γνωστοποιήσει στόν λαόν του Θεού ,

α. ποιοί είναι οι αιρετικοί, αφού τούς καλέσει τρείς φορές νά παρευρεθούν, κατά τούς κανόνες, δίνοντάς τους τό δικαίωμα νά απολογηθούν,

β. νά τούς αποκόψει επίσημα από τό εκκλησιαστικό σώμα καί

γ. νά διακηρύξει μέ σαφήνεια, ποιά είναι η Ορθόδοξη διδασκαλία.

Αυτό φαίνεται παντού στά πρακτικά όλων των Συνόδων καί κατ΄ εξοχήν των Οικουμενικών, στήν ερμηνεία των Κανόνων, όπως ερμηνεύει τόν 1ο Κανόνα το υ Μεγάλου Βασιλείου ο Άγιος Νικόδημος, καί γενικότερα διαφαίνεται σέ όλη τήν εκκλησιαστική ιστορία.

στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου