Τό Συνοδικό της Ορθοδοξίας δέν αναθεματίζει μόνον τούς εν γνώσει κοινωνούντες , αλλά καί εκείνους πού δέν αναθεματίζουν τήν αίρεση καί εκείνους πού προσπαθούν νά αθωώσουν, (νά δικαιολογήσουν τούς αιρετικούς), ή όσους υποστηρίζουν δηλ. ότι είναι δυνατόν νά υπάρχει σωτηρία στήν αίρεση, μέ τήν μορφή της κάθαρσης, του φωτισμού καί της θέωσης, κατά τίς επόμενες τοπικές συνόδους καί τούς Αγίους Πατέρες, όπως ωραία τά παρουσίασε ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης στούς δύο τόμους της δογματικής του.
Αν κάποιος υποστηρίζει ότι στήν αίρεση και στούς αιρετικούς υπάρχει τό Σώμα καί τό Αίμα του Χριστού, η κάθαρση, ο φωτισμός καί η Θέωση, αθωώνει τούς αιρετικούς!
Όποιος τούς αθωώνει, αποδίδοντάς τους τά χαρακτηριστικά της Εκκλησίας, κατά τά ανωτέρω, που είναι κατά τούς Πατέρες συναγωγή του Σατανά καί Εκκλησία πονηρευομένων, αναθεματίζεται από τήν Αγία Ζ΄ Οικουμενική.
Τό Συνοδικό της Ορθοδοξίας προστάσσει:
"Αναθεματισθήναι χρή πάσαν αίρεσιν".
Καί τό σπουδαιότερο:
"O μή λέγων τοις αιρετικοίς ανάθεμα, ανάθεμα έστω"!
Η Ζ΄ Οικουμενική καί τό αθάνατο Συνοδικό Της δέν αναθεματίζει, μόνον τούς εν συνειδήσει κοινωνούντας, αλλά καί εκείνους πού διεκδικούν νά αθωώσουν τούς αιρετικούς καί όσους δέν τούς αναθεματίζουν.
Οι θέσεις της Εκκλησίας εκφράζονται υπό τόν Άγιο Νικόδημο στό Ιερό Πηδάλιο, πού εγκρίθηκε από τήν τοπική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης, αφού πρώτα τό ενέκριναν οι Άγιοι Μακάριος Κορίνθου καί Αθανάσιος ο Πάριος. Οι μεγαλύτεροι Πατέρες του 18ου αιώνα!
Είναι, ξεκάθαρη η διδασκαλία τους. Άλλο κανονικές παραβάσεις καί άλλο θεσμικές εκτροπές περί τήν Πίστη ολόκληρων πατριαρχείων καί τοπικών Εκκλησιών.
Εμείς έχουμε υποχρέωση, κατά τήν Ζ΄ Οικουμενική, νά αναθεματίζουμε τήν αίρεση καί τούς αιρετικούς.
Ωστόσο οι Αποστολικοί Κανόνες όχι μόνον δέν αθωώνουν τούς πιστούς, πού τούς θεωρούν ως φύλακες της Ορθοδοξίας καί επιφορτισμένους στό νά διακρατούν τήν πίστη καί νά μήν ακολουθούν τούς λυκοποιμένες, αλλά τούς υποχρεώνουν ταυτόχρονα νά φεύγουν τήν κοινωνία μ' αυτούς.
Σήμερα, αφ΄ ενός κηρύσσεται η αίρεση του Οικουμενισμού , πού από τούς περισσότερους θεολόγους θεωρείται ως καινοφανής αίρεση.
Αφ΄ ετέρου έχουν γίνει καί στήν πράξη ενώσεις, μετά από συμφωνίες των διαφόρων Ορθοδόξων Πατριαρχείων καί αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών μέ καταδικασμένους αιρετικούς.
Η ένωση στήν πράξη μέ τήν καθημερινή μυστηριακή καί συμπροσευχητική διακοινωνία μέ τούς προκαταδικασμένους αιρετικούς Μονοφυσίτες καί Λατίνους, στήν Αντιόχεια καί στίς Μητροπόλεις του κλίματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου συνεπάγεται τόν μολυσμόν καί τήν σταδιακή σήψη όλων των Εκκλησιών.
Συνεπάγεται τήν ημέραν καθ΄ ημέραν εξάπλωση της νεκροποιού ασθένειας της Μονοφυσιτικής καί Λατινικής αιρέσεως καί της σήψεως, καί στήν συνέχεια τήν πλήρη νέκρωση των Εκκλησιών αυτών.
Η σήψη καί η νεκροποιός ασθένεια εξαπλώνεται όχι μόνον σέ αυτούς πού ενώνονται μέ τούς καταδικασμένους αιρετικούς, αλλά καί στούς κοινωνούντες μέ αυτούς.
Οι περισσότεροι, βέβαια απο αυτούς δέν υστερούν σέ αιρετικές δηλώσεις καί ενωτικές πράξεις.
Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός αναφερόμενος στό ουνιτικό συλλείτουργο στήν Κωνσταντινούπολη τό Νοέμβριο το 2006 καί τήν Aπίσκεψη του Χριστοδούλου στή Ρώμη, τό Δεκέμβριο το 2006, γράφει ότι υπάρχουν Μητροπολίτες πού δέχονται: "τήν παπική εκκλησία" ως Εκκλησία του Χριστού, μέ μυστήρια καί Χάρη. Γι΄ αυτούς η Ένωση έχει γίνει ή ουδέποτε έπαυσε νά υπάρχει". (Βλ. π. Γεωργίου Μεταλληνού, "Διάλογοι χωρίς προσωπείον", "Ό.Τ.", 12.07.02).
Ο π. Θεόδωρος Ζήσης, καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, σημειώνει ότι οι Λατινόφρονες της Φεράρας - Φλωρεντίας ήσαν λιγότερο επικίνδυνοι από τούς σημερινούς!
Γράφει:
Εκείνοι ''εσχεδίαζαν καί χάλκευαν μέ κρυφές συμφωνίες τήν Ένωση, χωρίς νά ενημερώνουν όλα τά μέλη της αντιπροσωπείας, γιά νά μήν υπάρχουν αντιδράσεις, όπως δέν ενημερώνεται καί σήμερα ο πιστός λαός καί δέν αντιλαμβάνεται γι΄ αυτό ότιη Ένωση γίνεται ήδη σταδιακά, έχει προχωρήσει ουσιαστικά μέ συμπροσευχές, συλλείτουργα καί αμοιβαία εκκλησιολογική αναγνώριση, εις τρόπον ώστε τό κοινό Ποτήριο, όταν έ λθη επισήμως, νά αποτελέση απλ ώς μία επισφράγιση καί επικύρωση της γενομένης ήδη ενώσεως". ("Θεοδρομία", Σεπτέμβριος 2006, σελ. 460).
Ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου π. Γεώργιος Καψάνης τονίζει:
"ότι τό Οικουμενικόν Πατριαρχείον δέν θεωρεί πλέον τόν Πάπαν καί τήν Ρωμαιοκαθολικήν Εκκλησίαν ως αιρετικούς, σχισματικούς καί πλανωμένους, εφ΄ ὀσον δέχεται τήν μέν Παπικήν εκκλησίαν ως ''αγίαν", τόν δέ επικεφαλής αυτής ως "άγιον", "μακαριστόν", υπέρ ου τελεί καί επιμνημόσυνον δέησιν.
"Πάντα τά ανωτέρω"... "σημαίνουν επίσης 0τι η Ένωσις έχει γίνει καί απομένει μεθόδευσις της τελείας μυστηριακής κοινωνίας, πρός τήν οποίαν ολοταχ ώς βαίνομεν, εφ΄ όσον ο Θεολογικός Διάλογος θά παρακάμψη τάς δογματικάς καί εκκλησιολογικάς διαφοράς καί θά ασχοληθή μέ τό κεφάλαιον περί μυστηρίων, προφαν ώς διά τήν επιτάχυνσιν τ ης μυστηριακής κοινωνίας" (" Ορθόδοξος Τύπος", (333), 20.11.1978).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Αν κάποιος υποστηρίζει ότι στήν αίρεση και στούς αιρετικούς υπάρχει τό Σώμα καί τό Αίμα του Χριστού, η κάθαρση, ο φωτισμός καί η Θέωση, αθωώνει τούς αιρετικούς!
Όποιος τούς αθωώνει, αποδίδοντάς τους τά χαρακτηριστικά της Εκκλησίας, κατά τά ανωτέρω, που είναι κατά τούς Πατέρες συναγωγή του Σατανά καί Εκκλησία πονηρευομένων, αναθεματίζεται από τήν Αγία Ζ΄ Οικουμενική.
Τό Συνοδικό της Ορθοδοξίας προστάσσει:
"Αναθεματισθήναι χρή πάσαν αίρεσιν".
Καί τό σπουδαιότερο:
"O μή λέγων τοις αιρετικοίς ανάθεμα, ανάθεμα έστω"!
Η Ζ΄ Οικουμενική καί τό αθάνατο Συνοδικό Της δέν αναθεματίζει, μόνον τούς εν συνειδήσει κοινωνούντας, αλλά καί εκείνους πού διεκδικούν νά αθωώσουν τούς αιρετικούς καί όσους δέν τούς αναθεματίζουν.
Οι θέσεις της Εκκλησίας εκφράζονται υπό τόν Άγιο Νικόδημο στό Ιερό Πηδάλιο, πού εγκρίθηκε από τήν τοπική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης, αφού πρώτα τό ενέκριναν οι Άγιοι Μακάριος Κορίνθου καί Αθανάσιος ο Πάριος. Οι μεγαλύτεροι Πατέρες του 18ου αιώνα!
Είναι, ξεκάθαρη η διδασκαλία τους. Άλλο κανονικές παραβάσεις καί άλλο θεσμικές εκτροπές περί τήν Πίστη ολόκληρων πατριαρχείων καί τοπικών Εκκλησιών.
Εμείς έχουμε υποχρέωση, κατά τήν Ζ΄ Οικουμενική, νά αναθεματίζουμε τήν αίρεση καί τούς αιρετικούς.
Ωστόσο οι Αποστολικοί Κανόνες όχι μόνον δέν αθωώνουν τούς πιστούς, πού τούς θεωρούν ως φύλακες της Ορθοδοξίας καί επιφορτισμένους στό νά διακρατούν τήν πίστη καί νά μήν ακολουθούν τούς λυκοποιμένες, αλλά τούς υποχρεώνουν ταυτόχρονα νά φεύγουν τήν κοινωνία μ' αυτούς.
Σήμερα, αφ΄ ενός κηρύσσεται η αίρεση του Οικουμενισμού , πού από τούς περισσότερους θεολόγους θεωρείται ως καινοφανής αίρεση.
Αφ΄ ετέρου έχουν γίνει καί στήν πράξη ενώσεις, μετά από συμφωνίες των διαφόρων Ορθοδόξων Πατριαρχείων καί αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών μέ καταδικασμένους αιρετικούς.
Η ένωση στήν πράξη μέ τήν καθημερινή μυστηριακή καί συμπροσευχητική διακοινωνία μέ τούς προκαταδικασμένους αιρετικούς Μονοφυσίτες καί Λατίνους, στήν Αντιόχεια καί στίς Μητροπόλεις του κλίματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου συνεπάγεται τόν μολυσμόν καί τήν σταδιακή σήψη όλων των Εκκλησιών.
Συνεπάγεται τήν ημέραν καθ΄ ημέραν εξάπλωση της νεκροποιού ασθένειας της Μονοφυσιτικής καί Λατινικής αιρέσεως καί της σήψεως, καί στήν συνέχεια τήν πλήρη νέκρωση των Εκκλησιών αυτών.
Η σήψη καί η νεκροποιός ασθένεια εξαπλώνεται όχι μόνον σέ αυτούς πού ενώνονται μέ τούς καταδικασμένους αιρετικούς, αλλά καί στούς κοινωνούντες μέ αυτούς.
Οι περισσότεροι, βέβαια απο αυτούς δέν υστερούν σέ αιρετικές δηλώσεις καί ενωτικές πράξεις.
Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός αναφερόμενος στό ουνιτικό συλλείτουργο στήν Κωνσταντινούπολη τό Νοέμβριο το 2006 καί τήν Aπίσκεψη του Χριστοδούλου στή Ρώμη, τό Δεκέμβριο το 2006, γράφει ότι υπάρχουν Μητροπολίτες πού δέχονται: "τήν παπική εκκλησία" ως Εκκλησία του Χριστού, μέ μυστήρια καί Χάρη. Γι΄ αυτούς η Ένωση έχει γίνει ή ουδέποτε έπαυσε νά υπάρχει". (Βλ. π. Γεωργίου Μεταλληνού, "Διάλογοι χωρίς προσωπείον", "Ό.Τ.", 12.07.02).
Ο π. Θεόδωρος Ζήσης, καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, σημειώνει ότι οι Λατινόφρονες της Φεράρας - Φλωρεντίας ήσαν λιγότερο επικίνδυνοι από τούς σημερινούς!
Γράφει:
Εκείνοι ''εσχεδίαζαν καί χάλκευαν μέ κρυφές συμφωνίες τήν Ένωση, χωρίς νά ενημερώνουν όλα τά μέλη της αντιπροσωπείας, γιά νά μήν υπάρχουν αντιδράσεις, όπως δέν ενημερώνεται καί σήμερα ο πιστός λαός καί δέν αντιλαμβάνεται γι΄ αυτό ότιη Ένωση γίνεται ήδη σταδιακά, έχει προχωρήσει ουσιαστικά μέ συμπροσευχές, συλλείτουργα καί αμοιβαία εκκλησιολογική αναγνώριση, εις τρόπον ώστε τό κοινό Ποτήριο, όταν έ λθη επισήμως, νά αποτελέση απλ ώς μία επισφράγιση καί επικύρωση της γενομένης ήδη ενώσεως". ("Θεοδρομία", Σεπτέμβριος 2006, σελ. 460).
Ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου π. Γεώργιος Καψάνης τονίζει:
"ότι τό Οικουμενικόν Πατριαρχείον δέν θεωρεί πλέον τόν Πάπαν καί τήν Ρωμαιοκαθολικήν Εκκλησίαν ως αιρετικούς, σχισματικούς καί πλανωμένους, εφ΄ ὀσον δέχεται τήν μέν Παπικήν εκκλησίαν ως ''αγίαν", τόν δέ επικεφαλής αυτής ως "άγιον", "μακαριστόν", υπέρ ου τελεί καί επιμνημόσυνον δέησιν.
"Πάντα τά ανωτέρω"... "σημαίνουν επίσης 0τι η Ένωσις έχει γίνει καί απομένει μεθόδευσις της τελείας μυστηριακής κοινωνίας, πρός τήν οποίαν ολοταχ ώς βαίνομεν, εφ΄ όσον ο Θεολογικός Διάλογος θά παρακάμψη τάς δογματικάς καί εκκλησιολογικάς διαφοράς καί θά ασχοληθή μέ τό κεφάλαιον περί μυστηρίων, προφαν ώς διά τήν επιτάχυνσιν τ ης μυστηριακής κοινωνίας" (" Ορθόδοξος Τύπος", (333), 20.11.1978).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου