''Οι οικουμενιστές ευρίσκονται επι αιρετικού εδάφους....... (3ο ΜΕΡΟΣ)

H Eκκλησία (πάντα) στήν Σύνοδο της Καρθαγένης δέχθηκε τόσους μόνον κληρικούς στήν Αφρική, από αυτούς πού είχαν πέσει στήν αίρεση, όσους χρειάσθηκε, λόγω της μεγάλης ανάγκης πού υπήρχε εκεί! ("ταυτόν ειπείν εδέχθησαν, (έγιναν δεκτοί), οικονομικώς καί εξ ανάγκης, κατά τόν Άγιον Νικόδημον.
Γιά τόν λόγο αυτό η Σύνοδος πού ‘έγινε στήν Ιταλία δέν δέχθηκε τίς χειροτονίες τους, αφού δέν υπήρχε ανάγκη, κατά τόν ΟΖ΄ τ ης εν Καρθαγένη Συνόδου.
Τονίζει ο Άγιος Νικόδημος ότι είναι σπάνιον νά γίνονται δεκτοί οι αιρετικοί υπό τήν Εκκλησίαν:

«Αλλά σπάνια τά τοιαύτα καί κατά περίστασιν, κανονικής ακριβείας λειπόμενα, ου νόμος δέ Εκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τ ης α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πράξιν τ ης εν τη αγία Σοφία συνόδου καί τό νομικόν εκείνο τό λέγον· Τό, παρά Κανόνα, ουχ έλκεται πρός υπόδειγμα»

Σέ άλλες Οικουμενικές Συνόδους όπως στήν ΣΤ΄ διά απλ ής μεταθέσεως από τίς θέσεις των αιρετικών, πέρασαν οι Μονοθελητές-Μονοενεργητές στήν πλευρά των Oρθοδόξων, πού ήταν πολύ λιγότεροι κατά τήν σύγκληση τ ης ΣΤ΄ Οικουμενικής.

Αυτό έγινε όμως στά πλαίσια της Εκκλησίας, (πρόσωπον Εκκλησίας επέχει η Οικουμενική Σύνοδος).

Αμέσως από τά της Συνόδου πληροφορούμαστε ότι υπήρχαν μέχρι τό 680 μ.Χ. αρκετοί Ορθόδοξοι Επίσκοποι, στήν πλευρά των οποίων πέρασαν οι πολλοί περισσότεροι, πρώην αιρετικοί Μονοθελητές - Μονοενεργητές, 20 χρόνια μετά τόν μαρτυρικό θάνατο του Μεγάλου Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, του οδηγού των Oρθοδόξων.

Πολλοί από αυτούς πού επιβίωσαν, εκ των Πατέρων καί εκ των διαδόχων των Πατέρων έσχον τήν χειροτονίαν (σ.σ.!) κατά τόν Ουρανοφάντορα! Υπήρχαν, επομένως, αρκετοί Oρθόδοξοι επίσκοποι.
Αυτό είναι αναντίρρητο. (υπάρχουν καί σχετικές μαρτυρίες από τήν ιστορία). Στή Δύση, π.χ. υπήρχαν αρκετοί, διάδοχοι του Αγίου Μαρτίνου του Ομολογητού καί Μάρτυρος, πού φόνευσαν οι Μονοθελ ητές τό 652.

"Οι πλείονες των εν τη Έκτη αγία Συνόδω συνεδριασάντων" επισκόπων, "υπό Σεργίου, Πύρρου, Παύλου, Πέτρου εκεχειροτόνηντο, των καθηγητών της αιρέσεως του Μονοθελητισμού" (Mansi, 12, 1047).

Ο κανόνες, 1ος του Μεγάλου Βασιλείου, 5ος καί 47ος, δεν αφήνουν καμμία αμφιβολία ότι έτσι έχουν τά πράγματα.

Ο Ουρανοφάντωρ, βέβαια, δέχεται ως Oρθοδόξους καί εκείνους πού προσέρχονται στήν Oρθοδοξία από τό σχίσμα, δι' απλ ής ομολογίας καί χρίσματος, όπως αυτό τό εφήρμοσε η Ρώμη καί μερικοί στά μέρη της Ασίας διά κάποιαν οικονομίαν, όπως τό τονίζει.

Ωστόσο καί γιά τούς σχισματικούς, (πόσο μάλλον γιά τούς α ιρετικούς!), η ακρίβεια απαιτεί βάπτισμα, γιά νά γίνουν δεκτοί! Καί προστάσσει, ο Μέγας Βασίλειος, η γνώμη του νά έχει ισχύν!

Προσοχή! ως σχισματικοί καί ως αιρετικοί χαρακτηρίζονται οι εκεί αναφερόμενοι από τόν Μέγαν ιεράρχη, ανεξάρτητα από Σύνοδο καί σχετική κρίση!!!

Κατά τούς Θεολόγους, οι θέσεις του Ουρανοφάντορος έχουν κύρος Οικουμενικής Συνόδου.

Όταν υπάρχει ένωση μέ κεκριμένους αιρετικούς, κατά τούς α΄καί β΄ τ ης Γ΄ Οικουμενικής, εκπίπτουν οι κάτω καί από τίς ανωτέρω μή Ορθόδοξες συνθήκες, γενόμενοι " ιερείς, της ιερωσύνης.

Πόσο μάλλον, όταν αυτοί προέρχονται από τούς διαδόχους των διαδόχων των πρώτων σχισματο-αιρετικών, (καί κατ' εξοχήν σήμερα ), κατά τόν Ουρανοφάντορα.

Σήμερα κηρύσσεται φανερά η αίρεση!
-Υπάρχει η Συνοδική Εγκύκλιος του 1920.
-Υπάρχει η Συνοδική αναγνώριση των Μονοφυσιτων στό Σαμπεζύ (υπογράφηκε υπό 9 Ορθόδοξες Εκκλησίες).
-Υπάρχουν οι ενωτικές αποφάσεις των Πατριαρχείων Αλεξανδρείας καί Αντιοχείας μέ τούς Μονοφυσίτες.
-Υπάρχει η Συνοδική αναγνώριση των Λατίνων στό Μπάλαμαντ (Καί άλλες πλείστες ενωτικές συμφωνίες του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως πού έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς στόν "Ο.Τ."!)
-Υπάρχει η επίσημη άρση των Αναθεμάτων τό 1965.
-Υπάρχει η επίσημη αναγνώριση του βαπτίσματος καί της ιερωσύνης των Λουθηρανών στό Φράιζινγκ υπό τόν Γερμανίας Αυγουστίνο καί τήν τοπική του Σύνοδο.
-Ποιά άλλη επισημότερη διακήρυξη της αίρεσης χρειάζεται, εκτός από τίς επίσημες συμφωνίες αναγνώρισης των αιρετικών, πού είναι γεγονός, αφού ‘έχουμε γυμνή τη κεφαλή επαναλαμβανόμενες, δημόσιες πασίδηλες καί προφανείς διακηρύξεις, πού μετουσιώνονται σέ αδιαμφισβήτητη πράξη μέ τήν κοινή λατρεία καί τήν συμπροσευχή;
Τί είναι σημαντικότερο;
Η θεωρητική αναγνώριση μέ κοινή υπογραφή, ή η μετουσίωση της αιρετικής πίστης σέ πράξη, (δοξολογίες, εσπερινού, όρθρου, αρτοκλασίες, κοινά μυστήρια, γάμου, βαπτίσεων, αγιασμών, κηδειών, ουνιτικών συλλείτουργων καί διακοινω-νίας μέ τούς Λατίνους, τούς Προτεστάντες καί τού Μονοφυσίτες;)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ