Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Σύναξη κληρικών και μοναχών : ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕΤΕΩΡΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ



Σύναξη κληρικών και μοναχών :

ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕΤΕΩΡΗ

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ

Εἰσαγωγή

Τό φος καί τό θος τς Πατριαρχικς πιστολς

Μεσούσης τς γίας Τεσσαρακοστς, στίς 16.3.2012, Οκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαος πέστειλε πιστολή πρός τόν ρχιεπίσκοπο θηνν κ. ερώνυμο, ποία ναφέρεται σέ θέματα τς Οκουμενικς Κινήσεως.

πατριαρχική πιστολή μς πενθυμίζει λλη παλαιότερη (το 2009), παρομοίου περιεχομένου, με τήν ποία Πατριάρχης κατήγγειλε την «μολογία Πίστεως κατά το Οκουμενισμο» ς πρόξενο σχίσματος καί ζητοσε τήν πι βολή αστηρν ποινν στούς πρωτεργάτες της. μως Χάρις το Θεο λλως τά οκονόμησε καί –δόξα τ Θε πιστολή ατή γινε φορμή, στε γιά πρώτη φορά νά συζητηθε ναλυτικά πί διήμερον (15–16.10.09) στήν ερά Σύνοδο τς εραρχίας πορεία το Διμερος Θεολογικο Διαλόγου μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς. Στή συζήτηση στην εραρχία ποκαλύφθηκαν πρακτικές καί στοιχεα τς Οκουμενικς Κινήσεως τά ποα πιμελς κρατοντο κρυφά πό τούς εράρχες μας. εραρχία μας ρθς νεργοσα δέν καταδίκασε τήν «μολογία Πίστεως κατά το Οκουμενισμο» οτε τούς πρωτεργάτες της, πως φορτικά τς εχε ζητηθ πό τήν Κωνσταντινούπολη. Δέν εναι τς παρούσης σχολιασμός κείνης τς ποφάσεως, πού εχε τότε γίνει πό μέλη τς Συνάξεώς μας.

μως διαβάζοντας τήν πρόσφατη πιστολή το Οκουμενικο Πατριάρχου καί βλέποντας τό φος με τό ποο εναι γραμμένη, δέν μπορομε νά μή νθυμηθομε την παρ. 6 το νακοινωθέντος τς εραρχίας (16.10.2009), μέ τήν ποία πευθύνεται στό πλήρωμα τν πιστν μέ τήν κρως συγκινητική φράση: εραρχία «παρακαλε τούς πιστούς να μπιστεύονται τούς ποιμένες». Εναι πρόδηλη διαφορά θους καί φους τς παλαις συνοδικς ποφάσεως καί τς παρούσης πατριαρχικς πιστολς: εραρχία κφράζουσα τήν κκλησία–μάνα πευθύνεται στά παιδιά της. πίσκοπος, ς πατέρας καί χι ς πατριός, μιλε στά παιδιά του. εραρχία τς κκλησίας τς λλάδος πευθύνεται μέ διαίτερο σεβασμό στά πρόσωπα τν πιστν καί κατανοε τήν ελογη νησυχία το πιστο λαο το Θεο γιά σα τεκταίνονται στά πλαίσια τς Οκουμενικς Κινήσεως. Δυστυχς τέτοια γι κκλησιολογικά στοιχεα δεν μπορομε νά βρομε στήν πατριαρχική πιστολή. ντίθετα μέ πολλή λύπη διαπιστώνουμε εροκρατικές ντιλήψεις πιβολς, φίμωσης και πάταξης τς φωνς, τς γωνίας και τς νησυχίας το Λαο το Θεο.

ς ξετάσουμε μως τά βασικά σημεα τς πατριαρχικς πιστολς:

Α. Βατικάνεια κκλησιολογία

Τό πατριαρχικό γγραφο, δυστυχς, δράζεται πί στοιχείων βατικανείου κκλησιολογίας, σύμφωνα μέ τήν ποία νας πίσκοπος, ς δθεν «πρτος τς παγκοσμίου κκλησίας», μπορε νά «πολαμβάνει νωτάτη, πλήρη, μεση καί παγκόσμια κανονική ξουσία στην κκλησία, τήν ποία μπορε πάντα λεύθερα νά σκε»! Διότι, πς λλις μπορε νά ρμηνευθε μμεση, λλά σαφής παίτηση το Οκουμενικο Πατριάρχου νά γκρίνει ατός σέ ποιά θεολογικά συνέδρια θά στέλνει κπρόσωπο ρχιεπίσκοπος θηνν καί θα μπορον νά συμμετέχουν ο εράρχες τς κκλησίας τς λλάδος; Πς λλις μπορε νά ρμηνευθε τό φος τς πατριαρχικς πιστολς, συντάκτης τς ποίας πευθύνεται σάν σέ να πό τήν κανονική του δικαιο δοσία πλό κληρικό; Εναι φος ατό πιστολς σέμότιμο «δελφό», συνεπίσκοπο καί μάλιστα ρχιεπίσκοπο Ατοκεφάλου κκλησίας ; Τό ταπεινό φρόνημα τοῦἈρχιεπισκόπου θηνν παραβλέπει σφαλς τήν πρός τό πρόσωπό του πρεπ λεκτική συμπεριφορά, μως τά θέματα κανονικς τάξεως στή διοίκηση τν κκλησιν πιβάλλουν τόν νδεδειγμένο σεβασμό πρός τόν πρτον τς Συνόδουτς κκλησίας τς λλάδος. Πς λλις νά ρμηνευθε παίτηση το Οκουμενικο Πατριάρχου νά πορρίψει καί καταδικάσει Σύνοδος τς κκλησίας ,τι ατός θεωρε ξιο καταδίκης ; Λυπούμαστε, λλά προφανς διέλαθε τήν προσοχή το συντάκτου τς πατριαρχικς πιστολς, τι μόνον ταν πάρχει κπτωση πό την ρθόδοξη πίστη σοβαρή παραβίαση τν ερν Κανόνων, δικαιοται μλλον ποχρεοται Οκουμενικός Πατριάρχης νά νεργε περορίως καί νά πισημαίνει τήν κτροπή. Ατή ποχρέωση μως δεν εναι ποκλειστικό δικαίωμα το Οκουμενικο, λλά ποχρέωση–δικαίωμα κάθε ρθοδόξου πισκόπου. Τέτοια μως περίπτωση κτροπς πό τήν ρθόδοξη πίστη καί κανονική τάξη, πού νά θεμελιώνει περόρια δικαιοδοσία, δέν στοιχειοθετεται στό πατριαρχικό γγραφο. Συνεπς, πατριαρχική πιστολή χι μόνο παραβιάζει τόν Τόμο Ατοκεφαλίας τςκκλησίας τς λλάδος καί πάγιες κανονικές ρχές πού διέπουν τήν ρθόδοξη κκλησία, λλά καί κφράζει κτροπή σέ παπικές κκλησιολογικές θέσεις. Στήν περίπτωσή μας, λλωστε, πως καί σέ πληθώρα λλων στις μέρες μας, ο ροι χουν δυστυχς ντιστραφε, καθώς χι λαϊκοί κληρικοί, λλά διος Οκουμενικός Πατριάρχης καί ρχιερες το Οκουμενικο Θρόνου, και λλων δικαιοδοσιν, προβαίνουν μέ νέργειές τους στήν παραβίαση τν ερν Κανόνων καί συμβάλλουν μέ τούς λόγους καί τίς πιλογές τους στην λλοίωση τς ρθοδόξου πίστεώς μας. ναγκάζονται, τσι, πιστός λαός καί ο πλοί κληρικοί καί μοναχοί να ντοπίζουν καί νά πισημαίνουν τις παραβιάσεις ατές, ς κφραστές τς ρθοδόξου κκλησιολογικς και δογματικς συνειδήσεως (βλ. πόφαση Πατριαρχν νατολς, 1848), ταν μάλιστα ποφεύγουν, νά πράξουν τό διο, κτός μεμονωμένων ξαιρέσεων, ατοί τν ποίων εναι πρώτιστο καθκον καί ποχρέωση, ο ρθόδοξοι, δηλαδή, πίσκοποι, καί τά συνοδικά ργανα τν τοπικν ρθοδόξων κκλησιν, λόγ τς κακς νοουμένης φιλαδελφίας, εγενείας, πακος, το δθεν σεβασμο πρός θεσμούς καί τς πικλήσεως εδικν συνθηκν.

Β. Μέ τούς τεροδόξους διαλεγόμεθα. Τν ρθοδόξων κλείνουμε τό στόμα.

Στό πατριαρχικό γγραφο κφράζεται λύπη και γωνία το Πατριαρχείου «κ τν δηλώσεων, κδηλώσεων καί ν γένει κινήσεων ντός τν κόλπων τς μετέρας κκλησίας, καθ ς κφράζονται θέσεις και κτιμήσεις καί πόψεις κιστα συμβιβαζόμεναι πρός τό ρθόδοξον θος καί θος». Στή συνέχεια προσδιορίζει τι τό πρόβλημα γκειται στην σκουμένην «κριτικήν … ες τους διεξαγομένους μετά τν τεροδόξων διμερες και πολυμερες Θεολογικούς Διαλόγους καί τάς διαχριστιανικάς συναντήσεις ν τ Παγκοσμί Συμβουλί κκλησιν, τ Συμβουλί Ερωπαϊκν κκλησιν και λλοις παρεμφερέσι διαχριστιανικος ργανισμος».

Διερωτώμαστε μως μέ λο τό σεβασμό στό θεσμό το Οκουμενικο Θρόνου :

α) πό πότε καί βάσει ποις γιογραφικς, πατερικς κανονικς διατάξεως γωνία το λαο το Θεο γιά τήν λήθεια τς πίστεως καί τήν ν ληθεί νότητα τς κκλησίας καί συνακόλουθα σκηση επρεπος καί τεκμηριωμένης κριτικς σέ πράξεις λόγους κκλησιαστικν φορέων ποτελε κανονικό κκλησιαστικό δίκημα, καί θά πρέπει νά πιβληθον ποινές στούς δθεν παρανομοντες; Μήπως πέκτησε καί ρθόδοξη κκλησία λάθητο πάπα, κατά τν ποφάσεων το ποίου δέν χωρε οαδήποτε κριτική;

β) Δέν θά πρεπε νά εναι πρόξενος χαρς στούς ποιμένες ναγώνια νασχόληση τν πιστν μέ θέματα πίστεως; μήπως ατή εναι ποδεκτή καί πιτρεπτή μόνον, ταν λαός συμφωνε καί πικροτε τά λεχθέντα καί πραχθέντα τς γεσίας; μως μία τέτοια προσέγγιση δέν εναι κκλησιολογικς γιής, διότι ποδηλώνει ποβόσκουσα κληρικαλιστική καί παπίζουσα νοοτροπία! Καυχώμεθα γιά τό συνοδικό πολίτευμα διοικήσεως τς ρθοδόξου κκλησίας ν συνόλ, λλά και τν κατά τόπους γιωτάτων ρθοδόξων κκλησιν. σφαλς στις συνόδους συμμετέχουν πίσκοποι, λλά καθοριστικός εναι καί ρόλος το πληρώματος (κλήρου καί λαο) μέ τήν ποδοχή πόρριψη τν συνόδων. Τά παραδείγματα πό την κκλησιαστική στορία εναι πολλά : ο σύνοδοι φέσου (449), ερείας (754) καί Φεράρρας–Φλωρεντίας (1439) πορρίφθηκαν ρχικά πό τήν κκλησιαστική συνείδηση το λαο το Θεο (κλήρου–λαο) ς ληστρικές, καί μετά λθε συνοδική κφραση τς κκλησιαστικς τυμηγορίας το πληρώματος. Πς λοιπόν ποινικοποιεται, λαφρ τ καρδί, σκηση κριτικς στίς ποφάσεις συνόδων προκαθημένων; ς μή ξεχνομε καί τήν πανορθόδοξη πόφαση τν τεσσάρων Πατριαρχν τς νατολς (1848), πού συμπυκνώνουν τήν ρθόδοξη – πατερική κκλησιολογία γιά τό ρόλο το λαο το Θεο: «Παρ μν οτεπατριάρχαι οτε σύνοδοι δυνήθησαν ποτέ εσαγαγεν νέα, διότι περασπιστής τς θρησκείας στίν ατό τό σμα τς κκλησίας, τοι ατός λαός, στις θέλει τό θρήσκευμα ατο αωνίως μετάβλητον καί μοειδές τ τν Πατέρων ατο».

γ) Στό πατριαρχικό γγραφο γίνεται μνεία τς σκουμένης κριτικς στούς διαλόγους. Ποιά λοιπόν πάντηση προτείνει πρωτόθρονη κκλησία τς Κωνσταντινουπόλεως στήν σκούμενη κριτική; Δυστυχς, μόνο φίμωση καί τιμωρία! Λυπούμαστε πού ναγκαζόμαστε νά φωνάξουμε μέ λη τή δύναμη τς ψυχς μας: τσι συμπεριφέρεται πατέρας στά παιδιά του; Ατό πιβάλλει πεύθυνη ποιμαντική–πισκοπική συνείδηση; τσι νομίζουν κάποιοι τι καλλιεργον τό σεβασμό το λαο στήν κκλησιαστική γεσία; Μέ τέτοια νοοτροπία δηγον το λαό το Θεο «πρός διατήρησιν κλονήτου τς μπιστοσύνης ατο ναντι τν ποιμένων ατο» πιτυγχάνουν κριβς τό ντίθετο;

μως, λίμονο στόν πατέρα πού περιφρονε τήν κραυγή γωνίας τν παιδιν του. διος κλονίζει στή συνείδησή τους τό πατρικό κρος. Καί μή μς διαφεύγει τι πατρική αθεντία δέν πιβάλλεται μέ τή φίμωση τς κριτικς, λλά μπνέεται κόμα καί στά «τακτα» παιδιά. ν ατό σχύει στή βιολογική πατρότητα, πολλ μλλον χει φαρμογή στήν πνευματική. λόγος μας εναι κραυγή πόνου καί νησυχίας γιά την λλοίωση το ποιμαντικο φρονήματος, τό ποο θά πρεπε νά εναι διαίτερα αξημένο στό συντάκτη τς πατριαρχικς πιστολς. Δέν χουν ποχρέωση ο ποιμένες νά ρθουν σέ διάλογο μέ τό ποίμνιο, νά φροντίσουν νά γίνουν κατανοητές ο ποφάσεις τους; λογο εναι τό ποίμνιο, στε νά γεται καί νά φέρεται κατά τίς πιθυμίες τν ποιμένων, χωρίς τό διο νά μπορε νά κφράζει τόν παραμικρό προβληματισμό; Δυστυχς, παρατηρεται πό πλευρς τν ρθοδόξων πού πρωτοστατον στήν Οκουμενική Κίνηση νά διασαλπίζουν μέ τον πλέον ντονο τρόπο τό διάλογο με τεροδόξους καί λλοθρήσκους κόμα, λλά νά ποφεύγουν προκλητικά, νά τρέμουν, κυριολεκτικά, τήν παραμικρή συζήτηση μέ τους μοδόξους δελφούς, τά παιδιά τους καί συνδιακόνους στό Σμα το Χριστο!

Μάλιστα στήν πατριαρχική πιστολή εναι κδηλη ντονότατη νόχληση το συντάκτου πό τη διοργανωθεσα πό τς ερς Μητροπόλεως Πειραις μερίδα ναφορικά μέ τήν «Μεταπατερική Θεολογία» («λαϊκή σύναξις» χαρακτηρίζεται στήν πιστολή). Εναι προφανέστατη πιτυχία τς μερίδος: τάραξε τά θολά νερά τς ντιπατερικότητας καί το Οκουμενισμο, ξύπνησε συνειδήσεις, νόχλησε τούς πευθύνους. Δόξα τ Θε. Εναι πρόδηλο γιατί φοβονται το λαό καί τή σύναξή του: διότι δέν τον θέλουν κατηχημένο καί νημερωμένο, γιά νά κάνουν ,τι θέλουν χωρίς ντίσταση! Δέν πρέπει νά γνωρίζει λαός! παγορεύεται πεύθυνη νημέρωσή του! Εναι στοιχεο παρακμς κκλησιαστική γεσία να δαιμονοποιε τή γνώση, τήν παιδεία, τήν νημέρωση το λαο γιά τά συμβαίνοντα στήν Οκουμενική Κίνηση!

Γ. Ποιοί παραβαίνουν τίς πανορθόδοξες ποφάσεις;

γκαλούμεθα τι περιφρονομε «πανορθόδοξες ποφάσεις». Εναι εκολη «καραμέλα» πού συχνά, λλά ναπόδεικτα, πιπιλίζουν ο κατήγοροί μας. Εναι παραίτητες στο σημεο ατό τρες πισημάνσεις:

α) Ο πανορθόδοξες ποφάσεις δέν εναι ποφάσεις Οκουμενικν Συνόδων, στίς ποες δέ χωρε κριτική. Γι ατό καί συχνά, χι μόνο σκεται σέ ατές κριτική, λλά κόμα καί δέν φαρμόζονται πό τίς τοπικές κκλησίες, χωρίς νά πισύρεται ναντίον τν κκλησιν ατν ποιαδήποτε κύρωση.

β) Σύμφωνα μέ λες τίς πανορθόδοξες ποφάσεις συμμετοχή τς ρθοδοξίας στήν Οκουμενική Κίνηση δέν εναι προϋπόθετη . τίθενται ρισμένες προϋποθέσεις, τίς ποες ποχρεονται λοι νά σέβονται καί νά τηρον. ν ναντί περιπτώσει, παραμονή τν ρθοδόξων σέ Οκουμενιστικά fora γίνεται κατά παράβαση ατν τν πανορθοδόξων ποφάσεων. πειδή, δυστυχς, δέν τηρονται ο πανοροδόξως τεθεσες προϋποθέσεις, πάρχουν τοπικές ρθόδοξες κκλησίες πού χουν ποχωρήσει ξ λοκλήρου πό τήν Οκουμενική Κίνηση προσωρινά μόνιμα πό ρισμένες μόνο πτυχές της: π.χ. ριστικά χουν ποχωρήσει πό τό ΠΣΕ τό Πατριαρχεο Γεωργίας, τό Πατριαρχεο Βουλγαρίας, καί γιά μεγάλο χρονικό διάστημα παλαιότερα το Πατριαρχεο εροσολύμων . στή δεκαετία το 1990 προσωρινά ποχώρησαν πό τό διμερ Θεολογικό Διάλογο μέ τούς Παπικούς ο περισσότερες Ατοκέφαλες ρθόδοξες κκλησίες καί τά Πατριαρχεα (Πατριαρχεο εροσολύμων, Πατριαρχεο Ρωσίας, Πατριαρχεο Σερβίας, Πατριαρχεο Βουλγαρίας, Πατριαρχεο Γεωργίας, κκλησία λλάδος, Τσεχίας καί Σλοβακίας). Σύμφωνα μέ τή συνεπ φαρμογή τς πατριαρχικς πιστολς θά πρεπε ο προκαθήμενοι καί ο σύνοδοι τν νωτέρω τοπικν κκλησιν νά τιμωρηθον γιά θέτηση, περιφρόνηση καί πείθεια στίς πανορθόδοξες ποφάσεις, πού προβλέπουν τή συμμετοχή λων στήν Οκουμενική Κίνηση. γκαλούμεθα μες πού σε τελική νάλυση πλή κριτική κάνουμε στά συμβαίνοντα στόν οκουμενιστικό χρο, ν ο νωτέρω κκλησίες προέβησαν σέ σημαντικές νέργειες καί ρνήθηκαν τή συμμετοχή τους παραβαίνοντας Πανορθόδοξες ποφάσεις. μως γι ατούς δέν τολμ νά πε λέξη Πατριαρχική πιστολή.

γ) ν μελετήσουμε προσεκτικά τίς πανορθόδοξες ποφάσεις, θα δομε τι δέν τίς περιφρονον σοι σκον κριτική γιά τά οκουμενιστικά λεχθέντα καί πραχθέντα νίων ρθοδόξων, λλά ο διοι ο πρωτοστατοντες ρθόδοξοι στήν Οκουμενική Κίνηση, ο τά πρτα φέροντες τν διαλόγων. Ναί! ο Οκουμενιστές περιφρονον καί σχημονον πί τν πανορθοδόξων ποφάσεων:

Ο πανορθόδοξες ποφάσεις χουν καταδικάσει περίφραστα την Ονία. Συνάδει μέ τίς ποφάσεις ατές, πογραφή πό κπροσώπους το Οκουμενικο Πατριαρχείου τς παίσχυντης συμφωνίας Balamand (1993), μέ τήν ποία γιά πρώτη φορά στήν στορία ναγνωρίσθηκε Ονία;

Δείχνει σεβασμό στίς Πανορθόδοξες ποφάσεις πού χουν καταδικάσει τήν Ονία προσφορά το Οκουμενικο Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου νός γίου Ποτηρίου ς δώρου, μέ βαθύτατο συμβολισμό, στόν νεοεκλεγέντα Ονίτη πίσκοπο θηνν;

Δείχνει σεβασμό στίς πανορθόδοξες ποφάσεις πού χουν καταδικάσει ρητς τήν Ονία, « θεωρούμενος πολύς τς ρθοδόξου Θεολογίας Μύστης (!) Μητροπολίτης Περγάμου ωάννης νά δηλώνει, τι τό ζήτημα τς Ονίας δέν ποτελε κκλησιολογίαν, λλά πρακτικόν ρώτημα, τό ποον φείλει νά ντιμετωπίσει κάθε ρθόδοξος κκλησία καθ αυτήν», σύμφωνα μέ πιστολή το ρχιεπισκόπου Αστραλίας κ. Στυλιανο σέ μέλος τς Συνάξεώς μας;

Σύμφωνα μέ τήν πό 31.1.1952 γκύκλιο το Οκουμενικο Πατριαρχείου –πού ξέφραζε τήν πανορθόδοξη μοφωνία μέσα στους αἰῶνες – παγορεύονται περίφραστα ο συμπροσευχές ς «ντικείμεναι πρός τούς ερούς κανόνας και μβλύνουσαι τήν μολογιακήν εθιξίαν τν ρθοδόξων». Δυστυχς μως ατοί πού δέν σέβονται την πανορθόδοξη παράδοση εναι ο κπρόσωποι το Οκουμενικο Θρόνου · καί χουν τήν νεση, λαφρ τ καρδί, νά καταγγέλουν μς ς παραβάτες! Νά πενθυμίσουμε με συνοχή καρδίας:

α) γκρίνεται τό 2002 κανονισμός γιά τήν «μολογιακή» «διομολογιακή» κοινή προσευχή στίς συναντήσεις το ΠΣΕ πό τους κπροσώπους το Πατριαρχείου!

β) μνε κκλησία τς Κωνσταντινουπόλεως τον μμένοντα ν τ αρέσει πάπα ς «σεπτό Ποιμένα καί Πρόεδρο» καί μάλιστα ντός το πατριαρχικο Ναο καί παρουσί το ρθοδόξου Πατριάρχου!

γ) μνεται πό τήν πρωτόθρονη κκλησία τς Κωνσταντινουπόλεως αρεση το Παπισμο ς «κκλησία σεπτή, Καθέδρα το Πέτρου» καί μάλιστα ντός το πατριαρχικο Ναο καί παρουσί το Πατριάρχου!

δ) μμένων ν τ αρέσει Πάπας, νδεδυμένος μφια, συμμετέχει νεργς στή Θ. Εχαριστία στον Πατριαρχικό Ναό (30.11.2006) δίδοντας καί λαμβάνοντας λειτουργικό σπασμό μέ τόν (...συλλειτουργό του;) Πατριάρχη καί κφωνώντας κ μέρους το ρθοδόξου πληρώματος τήν Κυριακή Προσευχή!

ε) Ο Παπικός καί ρμένιος κληρικοί, νδεδυμένοι μφια, διαβάζουν τό Εαγγέλιο στόν σπερινό τς γάπης στόν Πατριαρχικό Ναό (2011, 2012) καί εσέρχονται στο ερό Βμα πό τς ραίας Πύλης, σάν κανονικοί ρθόδοξοι κληρικοί !

στ) Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αγουστνος συμμετεχε στήν Trier τς Γερμανίας σέ κδήλωση φιερωμένη στήν «νάμνηση το Βαπτίσματος» κατά τήν «μέρα τς Οκουμένης» (5 Μαΐου 2012)! Συμπροσευχήθηκε κόμα καί μέ έρειες και πισκοπίνες καί δέχθηκε νά ραντισθε στό μέτωπο πό παπικό πίσκοπο σέ «νάμνηση το Βαπτίσματος»! ξίσου τραγική γιά ρθόδοξο πίσκοπο ταν καί στιγμή στην ποία Μητροπολίτης Γερμανίας, ς λλος παπικός κληρικός, ραντίζει στό μέτωπο λαϊκούς παπικούς και προτεστάντες σέ «νάμνηση το Βαπτίσματος»! Θά μποροσε ραγε, Ρώμη, να ξασφαλίσει καλύτερη κκλησιαστική νομιμοποίηση το διάραντισμο παπικο «βαπτίσματος» πό πιφαν ρθόδοξο πίσκοπο, κπρόσωπο το Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως; Στήν δια τελετή διος Μητροπολίτης φωτογραφήθηκε νά περιμένει στή σειρά πίσω πό μία έρεια πισκοπίνα, ποία γιάζει (!) τόν παπικό πίσκοπο στο μέτωπό του! Πραγματικά miserabile visu!

ζ) Παπικοί πίσκοποι συμμετεχαν σέ Ναούς το Οκουμενικο Πατριαρχείου στή λιτάνευση τν Εκόνων κατά τήν Κυριακή τς ρθοδοξίας! τς συγχύσεως καί παραφροσύνης!

η) Μητροπολίτης Προύσης και Σχολάρχης τς Θεολογικς Σχολς Χάλκης κ. λπιδοφόρος διδάσκει σε φοιτητές τι πιτρέπονται ο συμπροσευχές μέ τούς τεροδόξους καί δέ συνιστον πλέον κανονικό παράπτωμα, κατά παρά βαση τν ερν Κανόνων, τς πό 31.1.1952 Πατριαρχικς γκυκλίου καί τς πό 3.7.1999 πιστολς το Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στήν ερά Κοινότητα το γίου ρους[1].

Περιφρόνηση

Τά νωτέρω δέν ποτελον πραγματική περιφρόνηση στίς πανορθόδοξες ποφάσεις; Πότε Οκουμενικός Θρόνος γκάλεσε τούς νωτέρω γιά παραβίασή τους; Συνάδει μέ τίς πανορθόδοξες ποφάσεις, πού πιμένουν στή μαρτυρία τς ρθόδοξης ατοσυνειδησίας στόν Οκουμενικό χρο, το προκλητικό κείμενο πού πέγραψαν ο κπρόσωποι το Οκουμενικο Πατριαρχείου στήν Θ´ Γεν. Συνέλευση το ΠΣΕ στό Porto Alegre (Φεβρουάριος 2006), σύμφωνα μέ τό ποο «κάθε κκλησία (σημ. πό τις 340 προτεσταντικές μάδεςτο ΠΣΕ) εναι κκλησία καθολική και χι πλά να μέρος της. Κάθε κκλησία εναι κκλησία καθολική, λλά χι στήν λότητά της. Κάθε κκλησία κπληρώνει τήν καθολικότητά της, ταν εναι σέ κοινωνία με τίς λλες κκλησίες (δηλ. τίς προτεσταντικές μάδες!)»! πίσης, στο διο κείμενο ναγνωρίστηκε κκλησιαστική πόσταση σέ λες τίς προτεσταντικές αρετικές «κκλησίες» το Π.Σ.Ε. καί γινε ποδεκτό τι πληθώρα τν κακοδοξιν καί τν πλανν τους, εναι «διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης τς διας Πίστης» καί «ποικιλία Χαρισμάτων το γίου Πνεύματος»! πί τέλους εναι δυνατόν νά πάρχει πανορθόδοξη γκριση γιά τίς βλασφημίες ατές; Ατές ο λίγες περιπτώσεις γιά να δομε ποιός πραγματικά περιφρονε καί παραβιάζει τίς «πανορθόδοξες ποφάσεις»! ς μέλη τς ρθοδόξου κκλησίας χουμε τήν παίτηση πό τούς ποιμένες μας νά σέβονται καί νά τηρον λες τίς πανορθόδοξες ποφάσεις. λες τις ποφάσεις καί χι μόνο σες θέλουν κάποιοι. Διότι ποτέ καί καμία Πανορθόδοξη Σύνοδος δέν λλοίωσε την ρθόδοξη κκλησιολογία, δέν κατήργησε ερούς Κανόνες Οκουμενικν Συνόδων, οτε καί δωσε σέ κανένα τό δικαίωμα περιφρονήσεως καί θετήσεως τς κκλησιαστικς παραδόσεως καί τάξεως, πως συμβαίνει συχνά στον οκουμενικό χρο. ν ποτέ συνέβαινε ατό, τότε, ποιαδήποτε – κόμη καί «Πανορθόδοξη» – Σύνοδος θά ατοαναιρετο καί θά μετατρεπόταν σε «συνέδριο νόμων» καί «συναγωγή πονηρευομένων». λλωστε «οκουμενικότης» «ληστρικότης» μις συνόδου δέν προσδιορίζεται πό τόν ριθμό καί την κπροσώπηση τν συμμετεχόντων, λλά πρωτίστως πό τίς ποφάσεις της.

Δ. Διάλογος μέσα στά ρθόδοξα κκλησιολογικά καί κανονικά πλαίσια.

Μία λλη μομφή πού εκαίρως καίρως ξαπολύεται ναντίον μας εναι τι ρνούμαστε κάθε διάλογο μέ τούς τεροδόξους. Οδέν ψευδέστερον ατο. Καθαρή κατασυκοφάντηση το λόγου μας. ποδεχόμαστε τό διάλογο, πως Κύριος καί ο πόστολοι καί ο Πατέρες · ταυτόχρονα μως τόν ρνούμαστε, πως Κύριος ρνήθηκε ποιαδήποτε συζήτηση μέ τόν Πιλάτο, τον ννα καί τόν Καϊάφα. Συμφωνομε καί πικροτομε τήν πόφαση τς εραρχίας μας (16.10.2009) σύμφωνα μέ τήν ποία « Διάλογος πρέπει να συνεχισθε, μέσα μως στά ρθόδοξα κκλησιολογικά καί κανονικά πλαίσια». πισήμανση «μέσα μως στά ρθόδοξα κκλησιολογικά και κανονικά πλαίσια» κρίθη παραίτητη, διότι, προφανς, κατά την εραρχία μας, δέν συνέβαινε ατό. εγένεια καί λεπτότητα στή διατύπωση το νακοινωθέντος τς εραρχίας θά πρεπε νά μβάλει σε σκέψεις τούς οκουμενιστές γιά την μέχρι τώρα πορεία τους, ν θέλουν νά σέβονται τίς συνοδικές πόψεις καί ποφάσεις. Συνεπς, δέν εμαστε μόνοι μες ο ποοι πισημαίνουμε τήν κτροπή πό τά «ρθόδοξα κκλησιολογικά καί κανονικά πλαίσια». Καί δέν εναι μόνο εραρχία μας. κόμα καί εράρχες το Οκουμενικο Πατριαρχείου διατυπώνουν τήν βαθιά νησυχία τους γιά τήν κτροπή το Διαλόγου. Παραπέμπουμε μόνο σέ πιφαν ξ ατν, λόγ τς θεολογικς καταρτίσεως καί τς 20ετος συμμετοχς του στή θέση το συμπροέδρου στό Διμερ Θεολογικό Διάλογο μέ τους Ρωμαιοκαθολικούς, τόν ρχιεπίσκοπο Αστραλίας κ. Στυλιανό, ποος χει καταγγείλει τήν κπτωση το Διαλόγου μέ τούς Παπικούς σέ «νόσιο παίγνιο», ν σέ πιστολή του σέ μέλος τς Συνάξεώς μας μεταξύ λλων μιλε περί «κτρόπων περί τήν δογματικήν κρίβειαν τς ρθοδόξου συμπεριφορς», πού χουν συντελεσθ στό διάλογο και δηλώνει τι πως χει ξελιχθ διμερής θεολογικός διάλογος «σήμερον, τυχς, οδόλως διαφέρομεν τν Ονιτν»! ταν λοιπόν, κόμα καί τά μέχρι πρότινος πλέον προβεβλημένα στελέχη το Διαλόγου και τς Οκουμενικς Κινήσεως, πού διακονον σέ πεύθυνες θέσεις στο Οκουμενικό Πατριαρχεο, μιλον γιά «κτροπές στή δογματική διδασκαλία» καί γιά νίερο παιχνίδι, πς εναι δυνατόν Πατριάρχης να γκαλε μς τι σκομε κριτική στά συμβαίνοντα στούς διαλόγους καί νημερώνουμε τό λαό το Θεο;

Ε. Τόν θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπονομεύουν οἱ Οἰκουμενισταί.

Στήν πατριαρχική πιστολή διατυπώνεται μομφή ναντίον μας τι στρεφόμεθα «κατά ατο το πανιέρου θεσμο το Οκουμενικο Πατριαρχείου». Μεγάλο λάθος και συκοφαντία !

α) Σεβόμεθα τό θεσμό το Οκουμενικο Πατριαρχείου, διότι πράγματι, πως ναφέρεται στήν πατριαρχική πιστολή « Κωνσταντινουπολτις κκλησία, γαλούχησεν ες τά νάματα τς μωμήτου μν ρθοδόξου πίστεως, ες ντήρησε τοτον ν καιρος δισέκτοις και χαλεπος διά τό μέτερον εσεβές Γένος, ρθοτομοσα τόν λόγον τςληθείας». Καί πιό κάτω «διά το παραδείγματος καί τς θυσιαστικς μαρτυρίας καί τν νά τούς αἰῶνας γώνων ατο πάρξαντος ... κήρυκος, προασπιστο καί φύλακος τς ρθοδόξου μν πίστεως καί μαρτυρίας καί τς κανονικς τάξεως ν τ γιωτάτ μν κκλησί». Πραγματικά ατός ταν οκουμενικός θρόνος μέχρι τν ρχν το 20ο α. Μς γαλούχησε μέ τά νάματα τς ρθοδόξου Θεολογίας. Καί μόνο περίφημη γκύκλιος το 1848 συνταχθεσα πό το Κωνσταντινουπόλεως νθίμου Στ´, πικυρωθεσα πό τν Συνόδων τν τεσσάρων Πατριαρχείων τς νατολς καί πογραφεσα καί κδοθεσα πό τν τεσσάρων Πατριαρχν (πραγματικά πανορθόδοξη πόφαση), πιβεβαιώνει τόν σχυρισμό μας γιά τόν Οκουμενικό Θρόνο. μως μέ συνοχή καρδίας νώπιον το Θεο μολογομε τι παρά τήν καλή μας διάθεση δέν μπορομε να διακρίνουμε τά δια στοιχεα καί σήμερα. Διότι ποιά σχέση μπορε να χει πανορθόδοξη γκύκλιος τν Πατριαρχν το 1848 μέ τίς πατριαρχικές γκυκλίους το 1904, 1920, κ.. μέ τά σα λαβαν χώρα κατά τήν Θρονική ορτή το 2006 στόν Πατριαρχικό Ναό τς Κωνσταντινουπόλεως;

β) Γιά νά καταστε σαφέστερο το βάσιμο τς μομφς τι στρεφόμεθα «κατά ατο το πανιέρου θεσμο το Οκουμενικο Πατριαρχείου», ναγκαζόμαστενά πενθυμίσουμε τι ο κ τν πρωτεργατν τς Συνάξεώς μας μότιμοι Καθηγηταί πολλάκις πάλαι τε καί νν χουν προσφέρει στήν πηρεσία το Θρόνου τήν πιστημονική και καδημαϊκή τους διακονία. Πόσα πατριαρχικά καί συνοδικά γγραφα δέν συνέταξαν πόσες χιλιάδες σελίδες δέν γραψαν τά νωτέρω μέλη τς Συνάξεώς μας διακονώντας καί στηρίζοντας καί προβάλλοντας τήν προσφορά το Θρόνου στην ρθόδοξη κκλησία καί τό Γένος; Σέ πόσα πιστημονικά, διορθόδοξα καί διαχριστιανικά συνέδρια και συναντήσεις δέν ποστηρίχθηκαν ο πόψεις καί κπροσωπήθηκε παξίως – μέ τή Χάρη το Θεο Οκουμενικός Θρόνος πό τά καδημαϊκά μέλη τς Συνάξεώς μας; Τόσο εκολα λησμονονται καί διαγράφονται λα ατά; Καί σήμερα κόμα, παρά τή θλίψη πού μς προκαλον λόγοι καί πράξεις παραγόντων το Θρόνου εμαστε καί παραμένουμε ργάτες του. μως θα πρέπει νά καταστε πολύτως σαφές τι πάνω πό πρόσωπα καί θεσμούς βρίσκεται λήθεια το Εαγγελίου καί κκλησία. Ο θεσμοί και τά πρόσωπα λαμβάνουν ξία μόνον, ταν συνεχς καί διαλείπτως διακονον τήν λήθεια τς πίστεως και τήν ρθόδοξη κκλησία. πάρχει κάποιος πού μπορε νά διαφωνήσει μέ τόν πρτο μετά τήν λωση Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και θνάρχη Γεννάδιο Β´ Σχολάριο, τι χωρίς τήν συνέχιση καί περάσπιση τς ρθοδοξίας «οτε σται κκλησία Κωνσταντινουπόλεως ν λόγ τος ρθοδόξοις», μέ την γνωστή πιστολή το ειμνήστου π. πιφανίου πρός τόν Πατριάρχη θηναγόρα;

γ) Τότε, ποιός πονομεύει τον «πανίερο θεσμό το Οκουμενικο Πατριαρχείου»; κκλησιαστική στορία εναι σαφής: Τό θεσμό πονομεύουν σοι τόν χρησιμοποιον, γιά νά στηρίξουν τόν Οκουμενισμό. Ατό δέν συνέβη μετά τή σύνοδο Φεράρρας–Φλωρεντίας; Μόσχα βρκε τότε τήν εκαιρία νά παρουσιασθε ς Γ´ Ρώμη, πειδή Κωνσταντινούπολη πρόδωσε τήν ρθοδοξία συμπράττοντας μέ τούς Λατίνους. Δέν πονόμευσαν τό θεσμό το θρόνου ο Οκουμενιστές τς ποχς τους, πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Βέκκος καί Καλέκας; Μήπως πρέπει καί ατούς νά τους τιμομε, σεβόμενοι τόν «πανίερο Θεσμό το Οκουμενικο Πατριαρχείου»; Μήπως δεν σεβάστηκαν «τόν πανίερο Θεσμό το Οκουμενικο Πατριαρχείου» Β´ καί Γ´ Οκουμενικές Σύνοδοι πού κατεδίκασαν τούς Κωνσταντινουπόλεως Μακεδόνιο καί Νεστόριο Στ´ Οκουμενική Σύνοδος, καταδικάσασα τέσσερις Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως (Σέργιο, Πύρρο, Παλο Β´ καί Πέτρο); Κατά τήν παράδοση τν γίων μας, πάνω καί πέρα πό θεσμούς καί πρόσωπα πάρχει λήθεια τς κκλησίας. Γι ατό παράδοσή μας γνωρίζει νά διακρίνει τούς φορες πό τούς χθοφόρους τν Θεσμν, καί τούς μέν πρώτους περβαλλόντως τιμ, τούς δέ δευτέρους παραδίδει στήν ρά τς στορίας, παρά τήν πρόσκαιρη δόξα πού πολαμβάνουν. μες δεόμεθα ελικρινς το Κυρίου νά φωτίζει και νά χαριτώνει τούς τά πρτα φέροντες το Οκουμενικο Θρόνου και λοκλήρου τς κκλησίας μας, στε νά τούς καθιστ «καί τρόπων μετόχους καί θρόνων διαδόχους τν ποστόλων», γιά νά ποιμαίνουν τό λογικό ποίμνιο καί νά μς δηγον στήν δό τς ληθείας. τσι θά ξαλειφθον καί πό τίς καρδιές μας ο σκιές καί πίκρα πού χουν συσσωρευθ.

ΣΤ. Δικαιολογοῦνται τά ἀναθέματα πού ἐξεφώνησε ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς;

Στήν πιστολή του Πατριάρχης σημειώνει τι ο καταδικαστέες «κινήσεις καί κδηλώσεις… λαβον προσφάτωςπαραδέκτους διαστάσεις» καί ναφέρεται στήν κφώνηση πό το Μητροπολίτου Πειραις «”ναθεματισμν” κατά τεροδόξων καί λλοθρήσκων, ς καί πάντων τν μετεχόντων ες τήν λεγομένην Οκουμενικήν Κίνησιν». Κρίνουμε σκόπιμο νά πισημάνουμε:

α) Δέν διευκρινίζεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή ποῦ ἔγκειται το «ἀπαράδεκτο» «τῆς ἐκφωνήσεως…“ἀναθεματισμῶν”». Στό ὅτι ἐκφωνήθηκαν οἱ ἀναθεματισμοί ἤ ὡς προς τό περιεχόμενό τους; Μά ἡ ἀνάγνωση τῶν ἀναθεματισμῶν δέν προβλέπεται στό πρός χρῆσιν λειτουργικό βιβλίο τοῦ Τριωδίου; Τό ὅτι δέν ἀναγινώσκονται στούς περισσότερους Ναούς δέν σημαίνει ὅτι εἶναι λάθος ἡ ἐκφώνησή τους ἤ ὅτι δημιουργεῖται κίνδυνος πρόκλησης σχίσματος ἀπό τήν ἀνάγνωσή τους!

β) Πρός ἀποκατάσταση τῆς ἀληθείας καί γιά νά μή δημιουργοῦνται λανθασμένες ἐντυπώσεις σημειώνουμε ὅτι, ὅπως προκύπτει ἀπό τη μαγνητοσκόπηση, πού ἔχει ἀναρτηθῆ στό διαδίκτυο, ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς δέν ἐκφώνησε ἀναθεματισμό «κατά πάντων τῶν μετεχόντων εἰς τήν λεγομένην Οἰκουμενικήν Κίνησιν», ὅπως ἐσφαλμένως ἀναφέρεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή, ἀλλά μόνο ἐναντίον ὅσων κηρύττουν καί διδάσκουν τόν συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό : «Τοῖς κηρύσσουσι καί διδάσκουσι τήν παναίρεσιν τοῦ διαχριστιανικοῦ και διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀνάθεμα». Νομίζουμε ὅτι εἶναι πρόδηλος ἡ διαφορά τῶν δύο φράσεων · ἀπορία μᾶς προκαλεῖ πῶς αὐτό διέλαθε τήν προσοχή τοῦ συντάκτου τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς. Ἐπί πλέον δέ, μήπως ὑπάρχει ἔστω καί ἕνας συνειδητός Ὀρθόδοξος πού νά μή καταδικάζει τόν «διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό»; Γιατί λοιπόν τόση ταραχή ἀπό τήν ρητή καταδίκη του ἐν Ἐκκλησίᾳ; Πόθεν προκύπτει ὁ κίνδυνος σχίσματος ἤ ἀταξίας ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ, πού ἀναφέρεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή; Μήπως σκιαμαχοῦμε;

γ) Στά ἀναγνωσθέντα ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς ἀναθέματα προστέθηκαν καί ἀναφορές στον πάπα, στούς πρωτεργάτες τῆς Διαμαρτυρήσεως, στούς Μονοφυσίτες, στούς ὀπαδούς τῆς «Ἑταιρείας Σκοπιά», καί στούς Σιωνιστές καί Ἰσλαμιστές, πού δέν ἀναφέρονται στό ἐν χρήσει Τριώδιο. Τέθηκε τό ἐρώτημα: μά ὅλοι αὐτοί ἐκ τῶν πραγμάτων εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας· τί νόημα λοιπόν ἔχει ἡ ἐκφώνηση «ἀναθέματος» ἐναντίον τους ; Θά πρέπει νά κατανοήσου με ὅτι ἡ σκοπιμότητα ἐκφωνήσεως τῶν ἀναθεμάτων στήν ἐκκλησιαστική μας παράδοση ἔχει πρώτιστα ποιμαντική διάσταση. Ἡ ἐκκλησία μέ τά «ἀναθέματα» τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων κεντᾶ τήν εὐαισθησία τῶν πλανεμένων ἀδελφῶν καί κρούει τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου στά μέλη της ἐπισημαίνοντας τήν ἀλλοίωση και διαστροφή τῆς Ἀληθείας. Γι᾽ αὐτό ἀκόμα καί στήν Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδο ἐπαναλαμβάνονται οἱ καταδίκες τῶν αἱρετικῶν Ἀρείου, Μακεδονίου, Νεστορίου, Διοσκόρου, Εὐτυχοῦς, κ.ἄ. αἱρεσιαρχῶν καί τῶν ὀπαδῶν τους, πού ἦσαν ἤδη ἀπό αἰῶνες ἐκτός Ἐκκλησίας. Τότε, γιατί ἡ Ἐκκλησία ἐπαναλαμβάνει τούς ἀναθεματισμούς; Διότι πάντα ὑπάρχει ὁ κίνδυνος οἱ αἱρετικές ἀπόψεις τους νά διαχυθοῦν στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί νά δηλητηριάσουν τά μέλη Του. Ἡ Ἐκκλησία ἐκφωνώντας τά ἀναθέματα φωνάζει στεντορείᾳ τῇ φωνῇ: «Λαέ τοῦ Θεοῦ πρόσεχε· ὑπάρχει κίνδυνος γιά τή σωτηρία· ὑπάρχει ἀλλοίωση τῆς Ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου· δέν μπορεῖς νά εἶσαι μέλος τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί ταυτόχρονα νάπιστεύεις πλάνες καί ἀνακρίβειες· δέν εἶναι ἡ Ἀλήθεια ἴδια μέ τήν πλάνη καί τήν αἵρεση».

δ) Ἰδιαίτερη ἀναφορά πρέπει να γίνει στά ἀναγνωσθέντα «ἀναθέματα» κατά τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ. Ὡς γνωστόν, πρόκειται για ἐντελῶς ἄλλες θρησκεῖες, οἱ ὁποῖες οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τό Εὐαγγέλιο καί σέ τελική ἀνάλυση, θά μποροῦσε κάποιος νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι οὐδεμία περίπτωση συγχύσεως ἤ ἀλλοιώσεως τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀπό τή δράση τους. Ποιά λοιπόν ἡ ποιμαντική ἀνάγκη ἐκφωνήσεως ἀναθεματισμῶν; Παλαιότερα αὐτά ἦταν τά δεδομένα· σήμερα ὅμως τά πράγματα εἶναι πολύ διαφορετικά: ὅποιος μελετᾶ μέ προσοχή τό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τή γέννηση καί ἀνάπτυξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀντιλαμβάνεται τήν ἀναγκαιότητα αὐτῶν τῶν ἀναθεματισμῶν: Ὁ Γάλλος ἰσλαμολόγος καί μυστικιστής Louis Massignon (1883–1962), διατύπωσε τή θεωρία τῶν «ἀβρααμικῶν θρησκειῶν», ἡ ὁποία πρεσβεύει ὅτι ὁ Χριστιανισμός, ὁ Ἰουδαϊσμός καί το Ἰσλάμ λατρεύουμε τόν ἴδιο ἕνα Θεό καί ἀνήκουμε στήν ἴδια οἰκογένεια τῶν μονοθεϊστικῶν ἀβρααμικῶν θρησκειῶν, εἴμαστε περίπου ἀδέλφια ἐν τῇ μιᾷ πίστει τοῦ Ἀβραάμ. Παρόμοιες ἀντι λήψεις ἔχουν διατυπωθῆ στή Διακήρυξη «Nostrae Aetate» (§ 3–4) τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου. Οἱ ἀντιλήψεις αὐτές ἔχουν βρῆ εὐήκοον οὖς στήν προτεσταντική Δύση καί δειλά–δειλά σερβίρονται ἀπό ὀρθοδόξους ταγούς καί ἀκαδημαϊκούς θεολόγους στήν Ἀνατολή. Δέν φτάσαμε βέβαια ἀκόμα στον Ὀρθόδοξο χῶρο νά ὁμιλοῦμε περί CRISLAM (CRistus καί ISLAM), καί να θέτουμε στόν ἄμβωνα ἤ στήν Ἁγ. Τράπεζα δίπλα–δίπλα Εὐαγγέλιο και Κοράνιο, διδάσκοντας καί ἀπό τά δύο, ὅπως γίνεται σέ προτεσταντικές ἐκκλησίες τῶν ΗΠΑ[2], ἀλλά δυστυχῶς πρός τά ἐκεῖ ὁδεύουμε, ἀφοῦ Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς ὁμιλοῦν ὅλο καί πιό συχνά καί πιό ἔντονα περί «Ἱεροῦ Κορανίου» καί δέν διστάζουν νά τό δίνουν ὡς δῶρο. Ἐπίσης, τή διδασκαλία περί τῆς ἐκ τοῦ Ἀβραάμ πατρότητος Χριστιανῶν καί Ἰουδαίων τήν ἀκούσαμε καί ἀπό τά χείλη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στή Συναγωγή Park East τῆς Ν. Ὑόρκης[3]. Μήπως θέλουν νά προετοιμάσουν τόν Ὀρθόδοξο λαό νά δεχθεῖ τά περί ἀβρααμικῆς θρησκευτικῆς οἰκογενείας καί ἑνότητος τῶν θρησκειῶν της; Ὁ διαθρησκειακός συγκρητιστικός Οἰκουμενισμός προχωρεῖ. Μπροστά σέ αὐτή τή νεοεποχίτικη ἀλλοίωση, διαστροφή καί καταστροφή τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος, μπροστά σέ αὐτή τήν πραγματική βλασφημία τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού δόλια προσφέρεται στό λαό μας, βρέθηκε – ἐπιτέλους – ἕνας Μητροπολίτης μέ αὐξημένη ποιμαντική εὐθύνη καί μέ τόν προκλητικό για τόν ἐφησυχασμό τῶν ὑπνούντων τρόπο νά βροντοφωνάξει ἐν μέσῃ ᾽Εκκλησίᾳ «ἀνάθεμα», μήπως καί ξυπνήσουμε ἀπό τό βαρύ λήθαργο πού πασχίζουν νά μᾶς προκαλέσουν! Πιθανόν ὁρισμένοι νά ξαφνιάστηκαν ἤ ἄλλοι νά στενοχωρήθηκαν πού κάποιοι στέκονται ἐμπόδιο στίς μεθοδεύσεις τους. Γι᾽ αὐτό ταμπουρώθηκαν πίσω ἀπό τήν τυπική ἀλλοίωση τοῦ γράμματοςτοῦ «Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας». Αὐτή ὅμως ἡ δῆθεν παράτυπη προσθήκη στό «Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας», διέσωσε ἀδιαμφισβήτητα τό πνεῦμα του. Ἄς σκεφτοῦμε: ἄν αὐτό γινόταν σέ ὅλες τίς Μητροπόλεις, θά μποροῦσαν νά βροῦν ἔδαφος στό λαό μας οἱ βλασφημίες περί ἀβρααμικῶν θρησκειῶν;

Ἀναφερόμαστε σέ δῆθεν παράτυπη προσθήκη, διότι στόν ἀρχικό πυρήνα τοῦ «Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας», πού συνετάγη τό 843, ἡ Ἐκκλησία προσέθεσε καί νέες καταδίκες νεωτέρων πλανῶν καί αἱρέσεων τοῦ 14ου αἰ. γιά λόγους ποιμαντικῆς φροντίδας, γιά νά προφυλάξει τους πιστούς ἀπό τίς νέες πλάνες καί για νά μή μένουν οἱ πιστοί ἀνενημέρωτοι. Τό ἴδιο ἔγινε καί στόν Πειραιᾶ.

ε) Ὁλοκληρώνοντας τήν ἀναφορά στήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, θά θέλαμε νά ἐπισημάνουμε ὅτι ὅσοι ἐξέφρασαν τό θυμό τους γιά την προσθήκη νέων ἀναθεματισμῶν σιώπησαν προκλητικῶς – καί οἱ ἔχοντες εὐθύνην καί ἐνόχως – για τήν κακοποίηση τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τή συμμετοχή και παπικῶν καρδιναλίων καί ἀρχιεπισκόπων στή Λιτάνευση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων σέ Ναούς τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Πραγματικά οἰκτρό θέαμα νά λιτανεύουν τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας μαζί μέ Ὀρθοδόξους ἐπισκόπους και αὐτοί πού οὐσιαστικά ὑβρίζουν την Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, θεωρώντας την «ἐλλειμματική», ἐπειδή δεν ἀναγνωρίζει τό παπικό πρωτεῖο και ἀλάθητο. Λυπούμεθα πού διαπιστώνουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος γιά τά συμβάντα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας προβαίνει σέ ὑπερόριες ἐνέργειες στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά σιωπᾶ γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς τάξεως σέ χῶρο τῆς δικαιοδοσίας του. Διερωτώμεθα τελικά ποιός ὑποσκάπτει τό κῦρος τοῦ Θρόνου καί διχάζει τό λαό τοῦ Θεοῦ;

Ζ. Ἐνδεικτικές παρεκκλίσεις σέ θέματα πίστεως.

Στήν πατριαρχική ἐπιστολή σημειώνεται μέ ἔμφαση ὅτι ἡ συμμετοχή στήν Οἰκουμενική Κίνηση γίνεται «ἄνευ οὐδεμιᾶς ὑποχωρήσεως ἐκ τῶν καιρίων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου πίστεως» καί ἐκδηλώνεται ἡ ἔκπληξη, διότι ἡ κριτική μας ἐντοπίζεται σέ «μονομερεῖς καί ἐπιλεκτικάς ἀναφοράς καί ἑρμηνείας». Θά εἴμασταν εὐτυχεῖς, ἄν μπορούσαμε νά συμφωνήσουμε μέ την πατριαρχική ἐπιστολή. Δυστυχῶς ὅμως φοβούμεθα ὅτι οἱ ὑποχωρήσεις καί οἱ ἀβαρίες στά θέματα τῆς πίστεως εἶναι πολλές καί σοβαρότατες. Ἡ Σύναξή μας ἐπιφυλάσσεται νά παρουσιάσει τόμο ὁλόκληρο ἀπό τά πραχθέντα καί λεχθέντα ἐκ μέρους Ὀρθοδόξων ἰθυνόντων στά πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἡ δημοσίευσή τους θά ἐξεγείρει καί τήν πλέον νωθρή ὀρθόδοξη συνείδηση. Στήν παροῦσα περιοριζόμαστε μόνο σέ πολύ λίγα καί ὄχι ἀπό τά πλέον αἰχμηρά και ἀπαράδεκτα πού ἔχουν γραφῆ και λεχθῆ :

α) Ἡ ἀναπτυχθεῖσα στό χῶρο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βαπτισματική θεολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας καθορίζονται ἀπό τό Βάπτισμα. Δηλαδή ὅποιος ἔχει βαπτισθῆ στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνήκει στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀνεξάρτητα μέ τό τί πιστεύει σέ βασικά θέματα πίστεως.

β) Ἀναφερθήκαμε ἤδη στήν Θ´ Γενική Συνέλευση τοῦ ΠΣΕ στο Πόρτο Ἀλέγκρε (2006), στήν ὁποία οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι οὐσιαστικά ἀρνήθηκαν τήν Καθολικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας την ὁποία ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ὑπέγραψαν ὅτι ἡ πληρότητα τῆς καθολικότητος τῆς Ἐκκλησίας ἐξαρτᾶται ἀπό τό ἄν κοινωνεῖ μέ τίς προτεσταντικές παραφυάδες τοῦ ΠΣΕ !

γ) Στήν Κοινή Δήλωση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μέ τούς Μονοφυσίτες οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι ὑπέγραψαν ὅτι οἱ Μονοφυσίτες «διατήρησαν αὐθεντικῶς τήν αὐτήν ὀρθόδοξον πίστιν». Μέ ἄλλα λόγια κακῶς οἱ Πατέρες τῆς Δ´ Οἰκουμ. Συνόδου τούς ἀπέκοψαν ὡς αἱρετικούς. Καί προφανῶς πλανήθηκαν καί οἱ Πατέρες τῶν ὑπολοίπων Ε´, Στ´, Πενθέκτης καί Ζ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ἐπανέλαβαν τις καταδίκες!

δ) Ἀναφερθήκαμε στή συμφωνία τοῦ Balamand (1993), στήν ὁποία για πρώτη φορά οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι, κατά παράβαση πανορθοδόξων ἀποφάσεων, ἀναγνώρισαν την Οὐνία. Στό Balamand ὅμως ὑπῆρξε καί ἄλλη ἀπαράδεκτη ὑποχώρηση στίς Παπικές ἀξιώσεις. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι ἀναγνώρισαν ὅτι κάτοχος τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς καί διαδοχῆς δέν εἶναι μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀλλά καί ὁ Παπισμός. Ἐπί λέξει: «καί ἀπό τίς δύο πλευρές ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτό πού ὁ Χριστός ἐνεπιστεύθη εἰς την Ἐκκλησίαν Του – ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχή στα ἴδια μυστήρια, πρό πάντων στή μοναδική Ἱερωσύνη πού τελεῖ τή μοναδική θυσία τοῦ Χριστοῦ,ἀποστολική διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων – δεν δύναται νά θεωρεῖται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνο ἀπό τίς Ἐκκλησίες μας»! Διερωτώμαστε αὐτοί πού ὑπέγραψαν τό κείμενο αὐτό ἔχουν συναίσθηση τί ὑπέγραψαν; Ἀποδέχονται ὅτι ὁ Παπισμός διασώζει τήν ἀποστολική διδαχή, δηλαδή ὅτι τά δόγματα τοῦ filioque, τοῦ παπικοῦ πρωτείου, παπικοῦ ἀλαθήτου, ἡ κτιστή χάρη, οἱ ἀξιομισθίες τῶν ἁγίων, ἡ ἄσπιλη σύλληψη τῆς Θεοτόκου εἶναι μέρος τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς; Παράλληλα ὅμως καί οἱ ἐντελῶς ἀντίθετες διδασκαλίες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι καί αὐτές μέρος τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς! Ἡ ἀπόλυτη θεολογική παράκρουση ἤ ἡ σύγχρονη νεοεποχίτικη θεολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία καί ἐδῶ και ἐκεῖ ὑπάρχει ἀλήθεια. Κατά τά ἄλλα ἡ συμμετοχή μας στόν Οἰκουμενισμό γίνεται «ἄνευ οὐδεμιᾶςὑποχωρήσεως ἐκ τῶν καιρίων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου πίστεως»! Ἤ μή πως τά ἀνωτέρω «εἶναι μονομερεῖς καί ἐπιλεκτικαί ἀναφοραί καί ἑρμηνεῖαι», ὅπως ἰσχυρίζεται ἡ πατριαρχική ἐπιστολή;

Δικαίως λοιπόν ἀκόμα καί ὁ ἐκ τῶν προβεβλημένων ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας, ὁμιλεῖ περί «ἐκτρόπων περί τήν δογματικήν ἀκρίβειαν τῆς Ὀρθοδόξου συμπεριφορᾶς» καί ὅτι «σήμερον, ἀτυχῶς, οὐδόλως διαφέρομεν τῶν Οὐνιτῶν» καί χαρακτηρίζει τόν Οἰκουμενικό Διάλογο μέ τή φοβερή φράση «ἀνόσιο παίγνιο»!

Η. «Ἀποφασίζομεν καί διατάσσομεν»

Τέλος, ἡ πατριαρχική ἐπιστολή με ὕφος προϊσταμένης ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς δέν ζητεῖ ἀπό τή Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά μελετήσει τά καταγγελλόμενα καί νά λάβει θέση ἐπ᾽ αὐτῶν, ἀλλά ἐπιτάσσει και ὁρίζει τήν ἀπόφαση πού ὀφείλει να λάβει ἡ Σύνοδος: ἵνα «ἀπορρίψητε καί καταδικάσητε ταύτας ἐπισήμως ὡς ἀνεδαφικάς και ἐπικινδύνους, λάβητε δέ καί ὡς ἐκκλησιαστικόν σῶμα τάς προσηκούσας ἀποφάσεις πρός εὐρυτέραν καταδίκην και ἀπόρριψιν τῶν ἐνεργειῶν τούτων». Παρόμοιο αἴτημα εἶχε ὑποβληθῆ και μέ τήν παλαιό τερη ἐπιστολή, τοῦ 2009.

Ἰδιαίτερα ἐνδιαφέρουσα εἶναι ἡ καταληκτική παράγραφος τῆς ἐπιστολῆς, ἡ ὁποία καί τή διακρίνει ἀπό τήν παλαιότερη τοῦ 2009 παρομοία ἐπιστολή κατά τῆς «Ὁμολογίας πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Σημειώνεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή, ὅτι ἄν δέ συμμορφωθεῖ ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ τά κελεύσματά της, ὅπως περιγράφονται ἀνωτέρω, ἡ Κωνσταντινούπολις «ἐπιφυλάσσεται … ἵνα ὀφειλετικῶς προβῇ και αὕτη εἰς τάς δεούσας πανορθοδόξους ἐνεργείας διά την ἔγκαιρον πρόληψιν ἐπαπειλουμένων ἀπευκταίων καταστάσεων».

Ἄν κατανοοῦμε καλῶς, πρόκειται περί εὐθείας ἀπειλῆς κατά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος: ἤ συμμορφώνεσθε μέ τίς ἀπαιτήσεις μου ἤ θα συγκαλέσω Πανορθόδοξη Σύνοδο, γιά νά καταδικάσω ἐγώ!

Ἐπίλογος.

Μακάρι νά συγκληθε γιά τό θέμα πανορθόδοξη σύνοδος.

Δέν ἀνησυχοῦμε ἀπό τέτοιες ἀπειλές. Ἀντιθέτως χαιρόμεθα για μία τέτοια ἐξέλιξη, διότι ὅ,τι καί ἄν ἀπεργάζονται οἱ ἄνθρωποι, τόν τελευταῖο λόγο ἔχει ὁ Θεός. Και ὅπως ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βοήθησε καί ἡ πρό τριετίας ἀπαίτηση τοῦ Πατριάρχου γιά καταδίκη τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» προκάλεσε, παρ᾽ ἐλπίδα, τήν ἀποκαλυπτική συζήτηση ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τήν ἔκδοση τοῦ περιφήμου ἀνακοινωθέντος τῆς 16.10.2009, ἔτσι καί τώρα ἡ παροῦσα πατριαρχική ἐπιστολή ἴσως γίνει πρόξενος συζητήσεως τοῦ θέματος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ για πρώτη φορά σέ Πανορθόδοξο ἐπίπεδο! Καί ἐκεῖ πλέον ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἐνώπιον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τῆς συνειδήσεώς των καί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ θά πάρουν ὑπεύθυνη θέση. Ποιός ξέρει, ἄν ἔτσι θελήσει ὁ Θεός νά διακρίνει τούς πραγματικούς ποιμένες ἀπό τούς ψευδοποιμένες; Ποιός ξέρει, ἄν ἔτσι θελήσει ὁ Θεός νά ἐλευθερώσει τήν Ἐκκλησία Του ἀπό τά δεσμά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού μεθοδικά θέλουν κάποιοι νά τῆς ἐπιβάλουν;

Βέβαια ἀπό μία ἄλλη πλευρά μια τέτοια ἐξέλιξη θά ἔχει τραγικές συνέπειες γιά τό ἴδιο τό Πατριαρχεῖο καί συνακόλουθα γιά τήν Πανορθόδοξη ἑνότητα. Ἀλλά καί αὐτό ἀκόμη μπορεῖ νά συντελέσει, ὥστε νά ἐγερθοῦμε ἀπό τή ραστώνη τοῦ ἐφησυχασμοῦ καί νά ἀναλάβουμε ὅλοι μας, μικροί καί μεγάλοι, τίς εὐθύνες μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ και τῆς Ἐκκλησίας Του. Εἶναι βέβαιο ὅτι θά προκληθεῖ πολύς πόνος καί θλίψη, ἀλλά ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ γνωρίζει καί Αὐτή οἰκονομεῖ τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας πρός τό συμφέρον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀμωμήτου πίστεως Του, τῆς ἀποστολικῆς και πατερικῆς Ὀρθοδοξίας.

Γιά τή Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχῶν

ρχιμ. θανάσιος ναστασίου, Προηγούμενος . Μ. Μεγ. Μετεώρου.

ρχιμ. Σαράντης Σαράντος, φημέριος . Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, μαρούσιον ττικς.

ρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου, Καθηγούμενος . Μ. γίας Τριάδος, νω Γατζέας Βόλου.

Γέρων Εστράτιος ερομόναχος, . Μ. Μεγίστης Λαύρας γ. ρους.

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, μότιμος Καθηγητής Θεολογικς Σχολς Πανεπ. θηνν.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, μότιμος Καθηγητής Θεολογικς Σχολς Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης.


[1] Ὀρθόδοξος Τύπος, φ. 1334/24.9. 1999.

[2] www.nowtheendbegins.com/blog/ ?p= 5441.

[3] www.youtube.com/ watch?=3RHTW gP4cbU χρόν. διάστημα: 6.45 κ.ἑξ. και www.youtubecom/watch?feature=endscreen& v=FrkxMnlSxiE&NR1 χρόν. διάστημα 4.45 κ.ἑξ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου