Ἄλλωστε «Ἡ ἐφαρμοζόμενη... "πολιτικὴ" τῆς παραπλανήσεως καὶ παγιδεύσεως ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἀπόφαση κατὰ τὸν θεολογικὸ Διάλογο νὰ μὴ συζητηθοῦν τὰ "διαιροῦντα" (μόνιμη καὶ ἀπαράβα- τη ἀρχὴ τῶν Οἰκ. Συνόδων), ἀλλὰ τὰ "ἑνοῦντα", γιὰ τὴ δημιουργία ψευδαισθήσεως ἑνότητος καὶ ταυτίσεως, μὲ τὴν προώθηση τῆς οὐνιτικῆς τακτικῆς» (17). «Ὅταν ὁ μακαριστὸς π. Ἰωάννης Ρωμανίδης διεμαρτυρήθη γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ κυρίως γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῆς μεθόδου τῆς Οὐνίας, ἐπιτιμήθηκε μὲ γράμματα γεμάτα ὀργὴ (σώζονται...) καὶ ἀπειλήθηκε ἔμμεσα μὲ καθαίρεση». (17)
Ὁ γέρων Αὐγουστῖνος, ὁ μεγάλος ἀγωνιστὴς καὶ Ἅγιος Ἱεράρχης, ἔκρουε τὶς πνευματικὲς καμπάνες τοῦ κινδύνου: «Νὰ φυλάξωμεν τὴν Ὀρθόδοξη πίστι μας. Ἂν ἔρθη ὥρα —ποτὲ νὰ μὴ ἔρθη... καὶ δῶ τὴν πίστι νὰ κινδυνεύη, ὄχι πιὰ ἀπὸ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς, ἀλλὰ ἀπὸ ρασοφόρους μεγάλους καὶ μικρούς, θὰ κτυπήσω νεκρικὰ τὶς καμπάνες, θὰ σᾶς ἐκφωνήσω τὸν τελευταῖο λόγο, καὶ θὰ φύγω ἀπὸ τὴν Φλώρινα. Ποῦ θὰ πάω; Δὲν θὰ ἀφήσω τὴν πίστι τῶν πατέρων μας, οὔτε στοὺς ἄθεους, οὔτε στοὺς ροταριανούς, οὔτε στοὺς μασόνους, οὔτε σὲ Πατριάρχας οὔτε σὲ Ἀρχιεπισκόπους. Καὶ μόνος νὰ μείνω, θὰ συνεχίσω τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν πίστι τῶν Πατέρων μας, ποὺ δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀνώτερο στὸν κόσμο. Ὅσοι πιστοί, νὰ εἶστε ἕτοιμοι, διότι κινδυνεύει ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἀπὸ ρασοφόρους καὶ ἀπὸ ἄλλους, καὶ πρέπει ὅλοι μας, παραδειγματιζόμενοι ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, νὰ βαδίσουμε πρὸς τὰ ἐμπρός, ἔχοντες τὰς σάλπιγγας… καὶ "ζῆ Κύριος" (Φλώρινα, 11/1/1970). (18) Τὰ τελευταῖα χρόνια, πρὶν παραιτηθεῖ «κατ᾽ ἐπανάληψιν εἶπε ὅτι ἂν ἔβρισκε ἄλλους δύο Ἱεράρχας σύμφωνους, θὰ ἔκοβε τὸ μνημόσυνο καὶ τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ὡς "μὴ ὀρθοτομοῦντος τὸν λόγον τῆς ἀληθείας". (18) Μετὰ τὸν διάλογο τῶν πολλῶν δεκαετιῶν, ἐκτὸς τοῦ πλούτου τῶν προδοτικῶν λεχθέντων, εἰσπράξαμε καὶ πλοῦτο προδοτικῶν πραχθέντων καὶ ἀποτελεσμάτων, ἐκ τῶν ὁποίων μποροῦν πλέον νὰ ἐξαχθοῦν ἀσφαλῆ συμπεράσματα, ποὺ βεβαίως, δικαιολογοῦν καὶ τὸν ἀτιμωτικὸ προσδιορισμό. Εἰδικότερα:
Α. «Ἡ ἀρχικὴ δυνατότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν νὰ διακηρύσσουν μὲ κοινὴ δήλωση, ὅτι μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι Μία, Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀπαγορεύτηκε μετὰ τὴν Γ´ Γενικὴ Συνέλευση τοῦ ΠΣΕ στὸ Νέο Δελχὶ τὸ 1961, καὶ ἐπιβλήθηκε ἡ ἄποψη νὰ συντάσσονται καὶ νὰ ὑπογράφονται κείμενα κοινῆς ἀποδοχῆς ἀπὸ Ὀρθοδόξους καὶ Προτεστάντες». (19)
Β. Ὅλες οἱ αἱρετικὲς παρασυναγωγές, ὀνομάσθηκαν «Ἐκκλησίες», ὅπως διαπιστώνουμε καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου: «Διάλογος μετὰ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, Παλαιοκαθολικῆς "Ἐκκλησίας, τῶν Λουθηρανικῶν – Εὐαγγελικῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς ἐν Γερμανίᾳ Εὐαγγελικῆς Ἐκκλησίας (ΕΚΟ), τῶν Μετερρυθμισμένων Ἐκκλησιῶν» (20), κ.λπ. Σήμερα ἔχουμε τὸ ἀτιμωτικὸ «προνόμιο», νὰ εἴμαστε μία ἀπὸ τὶς 349 «ἐκκλησίες» τοῦ ΠΣΕ. (21)
Γ. «Μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια διαλόγου ἐντὸς τῶν πλαισίων τοῦ ΠΣΕ δὲν ἔχει σημειωθεῖ "ἱκανοποιητικὴ πρόοδος... μεταξὺ τῶν χριστιανῶν". Καὶ ὄχι μόνο αὐτό. Γίνεται ἀποδεκτὸ ὅτι τὸ χάσμα μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν προτεσταντῶν ἔχει μεγαλώσει...», ἐνῶ δημιούργησε πάμπολλα προβλήματα μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. (22)
Δ. Ὅσοι ἐκπροσώπησαν τὴν Ἐκκλησία μὲ διάθεση ὀρθοδόξου μαρτυρίας ἀπογοητεύτηκαν καὶ «ὅσοι ἐξ αὐτῶν ἐτόλμησαν νὰ ἐκφράσουν τὴν διαφωνία τους μὲ τὴν οἰκουμενιστικὴ γραμμὴ τοῦ Φαναρίου, ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τοὺς διάλογους, ἢ παραιτήθηκαν ἀπὸ μόνοι τους». (23)
Ε. «Δὲν συνέβη μέχρι σήμερα κάποια ὁμολογία νὰ ἐγκαταλείψει στοιχεῖο τῆς διδασκαλίας της ὡς ἀποτέλεσμα τῶν διαλόγων...» (23), ἐνῶ ἀντιθέτως εἰσῆλθαν πολλὰ ξένα, ἀντιπαραδοσιακὰ στοιχεῖα στὴν Ὀρθόδοξη λατρεία, ἀναγνωρίστηκαν κάποια μυστήρια κακοδόξων ὡς ἔγκυρα, ἀγνοήθηκαν Ἱεροὶ Κανόνες μὲ τὴν τέλεση συμπροσευχῶν, συλλείτουργων, μετάδοση τῆς Θείας Κοινωνίας σὲ αἱρετικούς, ἀμβλύνθηκε τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ ἄλλα πολλά.
ΣΤ. Μὲ τὸ προδοτικὸ κείμενο – προϊόν τῆς Ζ´ Γενικῆς Συνελεύσεως τῆς Μικτῆς θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου (1993), οἱ «Ὀρθόδοξοι» ἀρνοῦνται τὴν Μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας: «Ἑκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστὸς εἰς τὴν Ἐκκλησία του... δὲν δύνανται νὰ θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστικὴ ἰδιοκτησία μίας τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν». (23)
Ζ. Τὸ πρόβλημα τῆς Οὐνίας εἶχε τεθεῖ ὡς βασικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴ συνέχιση τοῦ διαλόγου. Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης τὸ 1995 εἶχε δηλώσει σχετικά, στὸν Πάπα Παῦλο τὸν Β´, ὅτι «οὐδέποτε θὰ δεχτεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία (τὴν Οὐνία)» (23), παρὰ ταῦτα προσέφερε στὸν «Οὐνίτη ἐπίσκοπο τῶν Ἀθηνῶν κ. Δημήτριο Σαλάχα τὸν Μάϊο τοῦ 2008 ἕνα Ἅγιο Ποτήριο ὡς συμβολικὸ δῶρο». (23) Στὸν δὲ μουσουλμάνο πρόεδρο τῆς CΟCΑ COLA προσέφερε τὸ «ἅγιο» κοράνιο, ὅπως τὸ χαρακτήρισε! (24) Μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε τὸν Δεσπότη Χριστό, εἰς τύπον τοῦ Ὁποίου εἶναι οἱ ἐπίσκοποι, ἐὰν κατέβαινε πρόωρα στὴ γῆ, νὰ προσφέρει κοράνια στοὺς μουσουλμάνους; Ἁγιορείτης Ἡγούμενος εἶπε, πὼς μόνο αὐτὴ ἡ πράξη εἶναι ἄξια καθαίρεσης!
Η. Διακηρύχθηκε «ὅτι καὶ οἱ ἄλλες μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες πιστεύουν στὸν ἴδιο Θεό... καὶ ἑπομένως καὶ σ᾽ αὐτὲς ὑπάρχει σωτηρία. Προχώρησαν δὲ ἐπὶ πλέον καὶ σὲ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἀλλόθρησκους, οἱ ὁποῖες ρητὰ ἀπαγορεύονται ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες». (25)
Τί νὰ πεῖ κανείς. Τί νὰ πρωτογράψει! Σφίγγεται ἡ καρδιά μας. Ἡ μία καὶ ἀμώμητος Πίστη μας, ἀκαταίσχυντα καὶ ἀσύστολα προδίδεται. «Προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου». (Πρ 20, 28) Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, Παύλου, ποὺ χρησιμοποιήθηκαν ὡς ἐπιστέγασμα στὴν ἐπιστολὴ τῶν 28 Καθηγητῶν τοῦ ΑΠΘ, μετὰ τὰ ὅσα ἐγράφησαν ἀνωτέρω, θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι τοποθετήθηκαν ἐκεῖ, γιὰ νὰ τονίσουν καὶ νὰ ἐγκαλέσουν στὸν ὀρθὸ δρόμο τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους. Κι ὅμως, τὰ ἔγραψαν γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους. Χριστέ μου, δὲν ὑπάρχουν λόγια νὰ ἐκφραστεῖ κανείς!
Παραφροσύνη, τρέλα, ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ γνήσιος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, κ. Σωτηρόπουλος!
Ὁ ἰατρὸς Ἀλ. Καλόμοιρος, ὁ ἔχων «ὁδηγὸν τὴν πίστιν καὶ ὄχι τὴν γνῶσιν», ὅπως ξανατονίζει ὁ Κόντογλου «καὶ διὰ τοῦτο, τὸ βιβλίον του εἶναι σκληρόν, μὴ ἔχοντας τοὺς συμβιβασμούς, ποὺ φανερώνουν τὴν ὀλιγοπιστίαν, μήτε τὴν ἐξοικονόμησιν, διὰ νὰ μὴ γίνει δυσάρεστος εἰς τοὺς ἀντιφρονοῦντας, μήτε τὴν ψευτοαδελφωσύνην»(26) ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ στοὺς λίγους ἐκλεκτοὺς τῶν ἐσχάτων χρόνων:
«Ὁ διάβολος δὲν ἐνεργεῖ πάντοτε ὡς διάβολος, τὶς περισσότερες φορὲς παρουσιάζεται ὡς ἄγγελος φωτός. Κηρύσσει ἕνα "Χριστιανισμὸ" λίγο διαφορετικὸ ἀπὸ τὸν πραγματικό, καὶ μ᾽ αὐτὴν τὴν παγίδα πέφτουν στὰ δίχτυά του πολὺ περισσότεροι ἀπ᾽ ὅσους θὰ κέρδιζε ἐξαπολύοντας μία ὁλόκληρη στρατιὰ ἀθέων ἢ Διοκλητιανῶν.
Στιγματίζει τοὺς πιστοὺς μὲ τοὺς χαρακτηρισμοὺς τοῦ μισαλλόδοξου, τοῦ στενόμυαλου, τοῦ φανατικοῦ, τοῦ τυπολάτρη. Μ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ξεσήκωσε κατεπάνω στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τὸν φοβερώτερο διωγμό, ποὺ ἔγινε ποτέ. Γιατί οἱ ἄνθρωποι φοβοῦνται πολλὲς φορὲς τοὺς χαρακτηρισμούς, ποὺ ἐλαττώνουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψί τους, παρὰ τὸ σπαθὶ τῶν διωκτῶν. Πολὺ λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ μποροῦν νὰ δεχθοῦν τὴ θυσία νὰ χαρακτηρισθοῦν γιὰ κουτοί. Ὅμως στὸν σημερινὸ κόσμο εἶναι ἀναπόφευκτο νὰ χαρακτηρισθῆ σὰν κουτὸς ἢ τουλάχιστον στενόμυαλος κάθε γνήσιος Χριστιανός. Πολὺ λίγοι ἔχουν τὸ θάρρος νὰ προχωρήσουν μὲ μία τέτοια προοπτική, ποὺ πλησιάζει τὸ μαρτύριο. Γι᾽ αὐτό, οἱ περισσότεροι προτιμοῦν τὸν εὔκολο δρόμο τῶν συμβιβασμῶν, καὶ τὸν κηρύσσουν μὲ φανατισμό.
Ποτὲ οἱ εἰδωλολάτρες δὲ μίσησαν τοὺς Χριστιανοὺς μὲ ὅσο μῖσος τοὺς μισεῖ σήμερα ὁ "Χριστιανικὸς" κόσμος. Ἡ τυπικὴ ἀνο χὴ ξεγελάει.
Ὁ κόσμος ἀνέχεται μόνον τοὺς "Χριστιανούς", ποὺ συμβαδίζουν μαζί του, αὐτοὺς ποὺ ἐφαρμόζουν κοινωνικὸ "Χριστιανισμὸ" καὶ φροντίζουν νὰ εἶναι πάντοτε συγχρονισμένοι. Τοὺς ἄλλους, ποὺ δὲν δέχονται νὰ νοθεύσουν τὴν πίστι τους, τοὺς μισεῖ. Αὐτὸ ὅμως τὸ μῖσος τοῦ κόσμου εἶναι κριτήριο, γιὰ νὰ καταλάβουμε, ἂν εἴμαστε γνήσιοι Χριστιανοί. "Εἰ ἐμὲ ἐμίσησαν καὶ ὑμᾶς μισήσουσιν"». (26)
Ἀσφαλῶς οἱ κ.κ. Καθηγητὲς θὰ γνωρίζουν τὴν Ἐγκύκλιο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, τοῦ Μαΐου τοῦ 1848, ποὺ συντάχθηκε μετὰ τὴν προτροπὴ τοῦ τότε Πάπα πρὸς ἕνωση. Αὐτοὶ χρησιμοποιοῦν, ὡς σημαία, τὶς τελευταῖες ἐγκυκλίους, ὅπως συνηθίζουν ἄλλωστε ὅλοι οἱ οἰκουμενιστές, ποὺ προωθοῦν τοὺς διαχριστιανικοὺς καὶ διαθρησκειακοὺς διάλογους, βέβαια λησμονώντας τὶς προϋποθέσεις, ποὺ αὐτὲς ἔθεταν. Ἂς τοὺς θυμίσουμε ὅμως κάποια σημεῖα ἀπὸ αὐτὴν τὴν Ἐγκύκλιο, ποὺ ἀκολουθεῖ τὴν δισχιλιόχρονη ἁγιοπατερικὴ «γραμμή». Διότι καὶ ἐμεῖς ποθοῦμε (διακαῶς) τὴν ἕνωσιν, ἀλλὰ ὄχι τὴν «ἕνωσιν», ὅπως χαριτωμένα εἶχε πεῖ ὁ μακαριστὸς γέρων Αὐγουστῖνος: «Ἡ γὰρ πίστις ἡμῶν, ἀδελφοί, οὐκ ἐξ ἀνθρώπων οὐδὲ δι᾽ ἀνθρώπου, ἀλλὰ δι᾽ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἥν ἐκήρυξαν οἱ θεῖ οι Ἀπόστολοι, ἐκράτυναν αἱ ἱεραὶ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, παρέδωκαν ἐκ διαδοχῆς οἱ μέγιστοι σοφοὶ Διδάσκαλοι τῆς οἰκουμένης καὶ ἐπεκύρωσαν τὰ ἐκχυθέντα αἵματα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. "Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας", ἥν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμὸν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου· ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τὴν κεκηρυγμένην ὀρθόδοξον πίστιν. Ἀλλ᾽ αὐτὴ πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχόμενη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν οἱανδήποτε, καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι ἢ συμβουλεῦσαι ἢ διανοηθῆναι τοῦτο ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ διὰ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Τὸ φρικτὸν τοῦτο ἀνάθεμα, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Χριστῷ ἀγαπητά, οὐκ ἐκφωνοῦμεν ἡμεῖς σήμερον, ἀλλ᾽ ἐξεφώνησε πρῶτος ὁ Σωτὴρ ἡμῶν "ὃς ἂν εἴπη κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι" ἐξεφώνησεν ὁ θεῖος Παῦλος· "ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω" ἐξεφώνησαν τοῦτο αἱ ἑπτὰ Οἰκουμενικοὶ Σύνοδοι καὶ σύμπας ὁ χορὸς τῶν θεοφόρων Πατέρων. Ἅπαντες σὺν νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει ἢ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν, κατὰ τὸν ψαλμωδόν, "κατάραν ὡς ἱμάτιον", κἄν τε Πάπαι κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε Κληρικοί, κἄν τε Λαϊκοὶ ἔτυχον εἶναι "κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ ἀνάθεμα ἔστω, εἰ τὶς ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾽ ὃ παρελάβετε". Οὕτω φρονοῦντες οἱ Πατέρες ἡμῶν καὶ ὑπακούοντες εἰς τοὺς ψυχοσωτηρίους λόγους τοῦ Παύλου ἐστάθησαν σταθεροὶ καὶ ἑδραῖοι εἰς τὴν ἐκ διαδοχῆς παραδοθεῖσαν αὐτοῖς πίστιν καὶ διέσωσαν αὐτὴν ἄτρεπτον καὶ ἄχραντον διὰ μέσου τοσούτων αἱρέσεων, καὶ παρέδωκαν αὐτὴν εἰς ἡμᾶς εἰλικρινῆ καὶ ἀνόθευτον, ὡς ἐξῆλθεν ἄδολος ἀπὸ τοῦ στόματος τῶν πρώτων ὑπηρετῶν τοῦ Λόγου" οὕτω φρονοῦντες καὶ ἡμεῖς, ἄδολον, ὡς παρελάβομεν, μετοχετεύσομεν αὐτὴν εἰς τὰς ἐπερχομένας γενεάς, μηδὲν παραμείβοντες, ἵνα ὦσι κακεῖνοι ὡς καὶ ἡμεῖς εὐπαρουσίαστοι καὶ ἀκαταίσχυντοι, λαλοῦντες περὶ τῆς τῶν προγόνων ἡμῶν πίστεως». «Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες». (27)
Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, βροντοφωνάζουμε μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες μας ὅλων τῶν αἰώνων σὲ ὅσους προσθέτουν, ἀφαιροῦν ἢ ἀλλοιώνουν τὴν Πίστη μας: Ἀνάθεμα!
Παραπομπές:
(17) «ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΝ…
(18) «ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ», ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ. ΦΛΩΡΙΝΑ 2007
(19) «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ...
(20) http://www.ec-patr.org/docdisplay. php?lang=gr&cat=42
(21) http://www.oikoumene.org/
(22) «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις: Ἡ ἐπίσημη διορθόδοξη στάση ἔναντι τοῦ ΠΣΕ», ΤΟΜΟΣ Α´ Ἐκδόσεις ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ.
(23) «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ...
(24) http://eggolpio.blogspot.com/ 2011 /12/coca-cola.html
(25) «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ...
(26) «Κατὰ ἑνωτικῶν», Ἀλέξανδρου Καλόμοιρoυ.
(27) «Ἅγιον Ὄρος, Οἰκουμενισμὸς καὶ Κόσμος», Μοναχὸς Λουκᾶς Φιλοθεΐτης.
Ὁ γέρων Αὐγουστῖνος, ὁ μεγάλος ἀγωνιστὴς καὶ Ἅγιος Ἱεράρχης, ἔκρουε τὶς πνευματικὲς καμπάνες τοῦ κινδύνου: «Νὰ φυλάξωμεν τὴν Ὀρθόδοξη πίστι μας. Ἂν ἔρθη ὥρα —ποτὲ νὰ μὴ ἔρθη... καὶ δῶ τὴν πίστι νὰ κινδυνεύη, ὄχι πιὰ ἀπὸ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς, ἀλλὰ ἀπὸ ρασοφόρους μεγάλους καὶ μικρούς, θὰ κτυπήσω νεκρικὰ τὶς καμπάνες, θὰ σᾶς ἐκφωνήσω τὸν τελευταῖο λόγο, καὶ θὰ φύγω ἀπὸ τὴν Φλώρινα. Ποῦ θὰ πάω; Δὲν θὰ ἀφήσω τὴν πίστι τῶν πατέρων μας, οὔτε στοὺς ἄθεους, οὔτε στοὺς ροταριανούς, οὔτε στοὺς μασόνους, οὔτε σὲ Πατριάρχας οὔτε σὲ Ἀρχιεπισκόπους. Καὶ μόνος νὰ μείνω, θὰ συνεχίσω τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν πίστι τῶν Πατέρων μας, ποὺ δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀνώτερο στὸν κόσμο. Ὅσοι πιστοί, νὰ εἶστε ἕτοιμοι, διότι κινδυνεύει ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἀπὸ ρασοφόρους καὶ ἀπὸ ἄλλους, καὶ πρέπει ὅλοι μας, παραδειγματιζόμενοι ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, νὰ βαδίσουμε πρὸς τὰ ἐμπρός, ἔχοντες τὰς σάλπιγγας… καὶ "ζῆ Κύριος" (Φλώρινα, 11/1/1970). (18) Τὰ τελευταῖα χρόνια, πρὶν παραιτηθεῖ «κατ᾽ ἐπανάληψιν εἶπε ὅτι ἂν ἔβρισκε ἄλλους δύο Ἱεράρχας σύμφωνους, θὰ ἔκοβε τὸ μνημόσυνο καὶ τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ὡς "μὴ ὀρθοτομοῦντος τὸν λόγον τῆς ἀληθείας". (18) Μετὰ τὸν διάλογο τῶν πολλῶν δεκαετιῶν, ἐκτὸς τοῦ πλούτου τῶν προδοτικῶν λεχθέντων, εἰσπράξαμε καὶ πλοῦτο προδοτικῶν πραχθέντων καὶ ἀποτελεσμάτων, ἐκ τῶν ὁποίων μποροῦν πλέον νὰ ἐξαχθοῦν ἀσφαλῆ συμπεράσματα, ποὺ βεβαίως, δικαιολογοῦν καὶ τὸν ἀτιμωτικὸ προσδιορισμό. Εἰδικότερα:
Α. «Ἡ ἀρχικὴ δυνατότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν νὰ διακηρύσσουν μὲ κοινὴ δήλωση, ὅτι μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι Μία, Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀπαγορεύτηκε μετὰ τὴν Γ´ Γενικὴ Συνέλευση τοῦ ΠΣΕ στὸ Νέο Δελχὶ τὸ 1961, καὶ ἐπιβλήθηκε ἡ ἄποψη νὰ συντάσσονται καὶ νὰ ὑπογράφονται κείμενα κοινῆς ἀποδοχῆς ἀπὸ Ὀρθοδόξους καὶ Προτεστάντες». (19)
Β. Ὅλες οἱ αἱρετικὲς παρασυναγωγές, ὀνομάσθηκαν «Ἐκκλησίες», ὅπως διαπιστώνουμε καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου: «Διάλογος μετὰ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, Παλαιοκαθολικῆς "Ἐκκλησίας, τῶν Λουθηρανικῶν – Εὐαγγελικῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς ἐν Γερμανίᾳ Εὐαγγελικῆς Ἐκκλησίας (ΕΚΟ), τῶν Μετερρυθμισμένων Ἐκκλησιῶν» (20), κ.λπ. Σήμερα ἔχουμε τὸ ἀτιμωτικὸ «προνόμιο», νὰ εἴμαστε μία ἀπὸ τὶς 349 «ἐκκλησίες» τοῦ ΠΣΕ. (21)
Γ. «Μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια διαλόγου ἐντὸς τῶν πλαισίων τοῦ ΠΣΕ δὲν ἔχει σημειωθεῖ "ἱκανοποιητικὴ πρόοδος... μεταξὺ τῶν χριστιανῶν". Καὶ ὄχι μόνο αὐτό. Γίνεται ἀποδεκτὸ ὅτι τὸ χάσμα μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν προτεσταντῶν ἔχει μεγαλώσει...», ἐνῶ δημιούργησε πάμπολλα προβλήματα μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. (22)
Δ. Ὅσοι ἐκπροσώπησαν τὴν Ἐκκλησία μὲ διάθεση ὀρθοδόξου μαρτυρίας ἀπογοητεύτηκαν καὶ «ὅσοι ἐξ αὐτῶν ἐτόλμησαν νὰ ἐκφράσουν τὴν διαφωνία τους μὲ τὴν οἰκουμενιστικὴ γραμμὴ τοῦ Φαναρίου, ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τοὺς διάλογους, ἢ παραιτήθηκαν ἀπὸ μόνοι τους». (23)
Ε. «Δὲν συνέβη μέχρι σήμερα κάποια ὁμολογία νὰ ἐγκαταλείψει στοιχεῖο τῆς διδασκαλίας της ὡς ἀποτέλεσμα τῶν διαλόγων...» (23), ἐνῶ ἀντιθέτως εἰσῆλθαν πολλὰ ξένα, ἀντιπαραδοσιακὰ στοιχεῖα στὴν Ὀρθόδοξη λατρεία, ἀναγνωρίστηκαν κάποια μυστήρια κακοδόξων ὡς ἔγκυρα, ἀγνοήθηκαν Ἱεροὶ Κανόνες μὲ τὴν τέλεση συμπροσευχῶν, συλλείτουργων, μετάδοση τῆς Θείας Κοινωνίας σὲ αἱρετικούς, ἀμβλύνθηκε τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ ἄλλα πολλά.
ΣΤ. Μὲ τὸ προδοτικὸ κείμενο – προϊόν τῆς Ζ´ Γενικῆς Συνελεύσεως τῆς Μικτῆς θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου (1993), οἱ «Ὀρθόδοξοι» ἀρνοῦνται τὴν Μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας: «Ἑκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστὸς εἰς τὴν Ἐκκλησία του... δὲν δύνανται νὰ θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστικὴ ἰδιοκτησία μίας τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν». (23)
Ζ. Τὸ πρόβλημα τῆς Οὐνίας εἶχε τεθεῖ ὡς βασικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴ συνέχιση τοῦ διαλόγου. Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης τὸ 1995 εἶχε δηλώσει σχετικά, στὸν Πάπα Παῦλο τὸν Β´, ὅτι «οὐδέποτε θὰ δεχτεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία (τὴν Οὐνία)» (23), παρὰ ταῦτα προσέφερε στὸν «Οὐνίτη ἐπίσκοπο τῶν Ἀθηνῶν κ. Δημήτριο Σαλάχα τὸν Μάϊο τοῦ 2008 ἕνα Ἅγιο Ποτήριο ὡς συμβολικὸ δῶρο». (23) Στὸν δὲ μουσουλμάνο πρόεδρο τῆς CΟCΑ COLA προσέφερε τὸ «ἅγιο» κοράνιο, ὅπως τὸ χαρακτήρισε! (24) Μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε τὸν Δεσπότη Χριστό, εἰς τύπον τοῦ Ὁποίου εἶναι οἱ ἐπίσκοποι, ἐὰν κατέβαινε πρόωρα στὴ γῆ, νὰ προσφέρει κοράνια στοὺς μουσουλμάνους; Ἁγιορείτης Ἡγούμενος εἶπε, πὼς μόνο αὐτὴ ἡ πράξη εἶναι ἄξια καθαίρεσης!
Η. Διακηρύχθηκε «ὅτι καὶ οἱ ἄλλες μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες πιστεύουν στὸν ἴδιο Θεό... καὶ ἑπομένως καὶ σ᾽ αὐτὲς ὑπάρχει σωτηρία. Προχώρησαν δὲ ἐπὶ πλέον καὶ σὲ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἀλλόθρησκους, οἱ ὁποῖες ρητὰ ἀπαγορεύονται ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες». (25)
Τί νὰ πεῖ κανείς. Τί νὰ πρωτογράψει! Σφίγγεται ἡ καρδιά μας. Ἡ μία καὶ ἀμώμητος Πίστη μας, ἀκαταίσχυντα καὶ ἀσύστολα προδίδεται. «Προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου». (Πρ 20, 28) Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, Παύλου, ποὺ χρησιμοποιήθηκαν ὡς ἐπιστέγασμα στὴν ἐπιστολὴ τῶν 28 Καθηγητῶν τοῦ ΑΠΘ, μετὰ τὰ ὅσα ἐγράφησαν ἀνωτέρω, θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι τοποθετήθηκαν ἐκεῖ, γιὰ νὰ τονίσουν καὶ νὰ ἐγκαλέσουν στὸν ὀρθὸ δρόμο τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους. Κι ὅμως, τὰ ἔγραψαν γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους. Χριστέ μου, δὲν ὑπάρχουν λόγια νὰ ἐκφραστεῖ κανείς!
Παραφροσύνη, τρέλα, ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ γνήσιος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, κ. Σωτηρόπουλος!
Ὁ ἰατρὸς Ἀλ. Καλόμοιρος, ὁ ἔχων «ὁδηγὸν τὴν πίστιν καὶ ὄχι τὴν γνῶσιν», ὅπως ξανατονίζει ὁ Κόντογλου «καὶ διὰ τοῦτο, τὸ βιβλίον του εἶναι σκληρόν, μὴ ἔχοντας τοὺς συμβιβασμούς, ποὺ φανερώνουν τὴν ὀλιγοπιστίαν, μήτε τὴν ἐξοικονόμησιν, διὰ νὰ μὴ γίνει δυσάρεστος εἰς τοὺς ἀντιφρονοῦντας, μήτε τὴν ψευτοαδελφωσύνην»(26) ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ στοὺς λίγους ἐκλεκτοὺς τῶν ἐσχάτων χρόνων:
«Ὁ διάβολος δὲν ἐνεργεῖ πάντοτε ὡς διάβολος, τὶς περισσότερες φορὲς παρουσιάζεται ὡς ἄγγελος φωτός. Κηρύσσει ἕνα "Χριστιανισμὸ" λίγο διαφορετικὸ ἀπὸ τὸν πραγματικό, καὶ μ᾽ αὐτὴν τὴν παγίδα πέφτουν στὰ δίχτυά του πολὺ περισσότεροι ἀπ᾽ ὅσους θὰ κέρδιζε ἐξαπολύοντας μία ὁλόκληρη στρατιὰ ἀθέων ἢ Διοκλητιανῶν.
Στιγματίζει τοὺς πιστοὺς μὲ τοὺς χαρακτηρισμοὺς τοῦ μισαλλόδοξου, τοῦ στενόμυαλου, τοῦ φανατικοῦ, τοῦ τυπολάτρη. Μ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ξεσήκωσε κατεπάνω στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τὸν φοβερώτερο διωγμό, ποὺ ἔγινε ποτέ. Γιατί οἱ ἄνθρωποι φοβοῦνται πολλὲς φορὲς τοὺς χαρακτηρισμούς, ποὺ ἐλαττώνουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψί τους, παρὰ τὸ σπαθὶ τῶν διωκτῶν. Πολὺ λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ μποροῦν νὰ δεχθοῦν τὴ θυσία νὰ χαρακτηρισθοῦν γιὰ κουτοί. Ὅμως στὸν σημερινὸ κόσμο εἶναι ἀναπόφευκτο νὰ χαρακτηρισθῆ σὰν κουτὸς ἢ τουλάχιστον στενόμυαλος κάθε γνήσιος Χριστιανός. Πολὺ λίγοι ἔχουν τὸ θάρρος νὰ προχωρήσουν μὲ μία τέτοια προοπτική, ποὺ πλησιάζει τὸ μαρτύριο. Γι᾽ αὐτό, οἱ περισσότεροι προτιμοῦν τὸν εὔκολο δρόμο τῶν συμβιβασμῶν, καὶ τὸν κηρύσσουν μὲ φανατισμό.
Ποτὲ οἱ εἰδωλολάτρες δὲ μίσησαν τοὺς Χριστιανοὺς μὲ ὅσο μῖσος τοὺς μισεῖ σήμερα ὁ "Χριστιανικὸς" κόσμος. Ἡ τυπικὴ ἀνο χὴ ξεγελάει.
Ὁ κόσμος ἀνέχεται μόνον τοὺς "Χριστιανούς", ποὺ συμβαδίζουν μαζί του, αὐτοὺς ποὺ ἐφαρμόζουν κοινωνικὸ "Χριστιανισμὸ" καὶ φροντίζουν νὰ εἶναι πάντοτε συγχρονισμένοι. Τοὺς ἄλλους, ποὺ δὲν δέχονται νὰ νοθεύσουν τὴν πίστι τους, τοὺς μισεῖ. Αὐτὸ ὅμως τὸ μῖσος τοῦ κόσμου εἶναι κριτήριο, γιὰ νὰ καταλάβουμε, ἂν εἴμαστε γνήσιοι Χριστιανοί. "Εἰ ἐμὲ ἐμίσησαν καὶ ὑμᾶς μισήσουσιν"». (26)
Ἀσφαλῶς οἱ κ.κ. Καθηγητὲς θὰ γνωρίζουν τὴν Ἐγκύκλιο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, τοῦ Μαΐου τοῦ 1848, ποὺ συντάχθηκε μετὰ τὴν προτροπὴ τοῦ τότε Πάπα πρὸς ἕνωση. Αὐτοὶ χρησιμοποιοῦν, ὡς σημαία, τὶς τελευταῖες ἐγκυκλίους, ὅπως συνηθίζουν ἄλλωστε ὅλοι οἱ οἰκουμενιστές, ποὺ προωθοῦν τοὺς διαχριστιανικοὺς καὶ διαθρησκειακοὺς διάλογους, βέβαια λησμονώντας τὶς προϋποθέσεις, ποὺ αὐτὲς ἔθεταν. Ἂς τοὺς θυμίσουμε ὅμως κάποια σημεῖα ἀπὸ αὐτὴν τὴν Ἐγκύκλιο, ποὺ ἀκολουθεῖ τὴν δισχιλιόχρονη ἁγιοπατερικὴ «γραμμή». Διότι καὶ ἐμεῖς ποθοῦμε (διακαῶς) τὴν ἕνωσιν, ἀλλὰ ὄχι τὴν «ἕνωσιν», ὅπως χαριτωμένα εἶχε πεῖ ὁ μακαριστὸς γέρων Αὐγουστῖνος: «Ἡ γὰρ πίστις ἡμῶν, ἀδελφοί, οὐκ ἐξ ἀνθρώπων οὐδὲ δι᾽ ἀνθρώπου, ἀλλὰ δι᾽ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἥν ἐκήρυξαν οἱ θεῖ οι Ἀπόστολοι, ἐκράτυναν αἱ ἱεραὶ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, παρέδωκαν ἐκ διαδοχῆς οἱ μέγιστοι σοφοὶ Διδάσκαλοι τῆς οἰκουμένης καὶ ἐπεκύρωσαν τὰ ἐκχυθέντα αἵματα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. "Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας", ἥν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμὸν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου· ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τὴν κεκηρυγμένην ὀρθόδοξον πίστιν. Ἀλλ᾽ αὐτὴ πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχόμενη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν οἱανδήποτε, καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι ἢ συμβουλεῦσαι ἢ διανοηθῆναι τοῦτο ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ διὰ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Τὸ φρικτὸν τοῦτο ἀνάθεμα, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Χριστῷ ἀγαπητά, οὐκ ἐκφωνοῦμεν ἡμεῖς σήμερον, ἀλλ᾽ ἐξεφώνησε πρῶτος ὁ Σωτὴρ ἡμῶν "ὃς ἂν εἴπη κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι" ἐξεφώνησεν ὁ θεῖος Παῦλος· "ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω" ἐξεφώνησαν τοῦτο αἱ ἑπτὰ Οἰκουμενικοὶ Σύνοδοι καὶ σύμπας ὁ χορὸς τῶν θεοφόρων Πατέρων. Ἅπαντες σὺν νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει ἢ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν, κατὰ τὸν ψαλμωδόν, "κατάραν ὡς ἱμάτιον", κἄν τε Πάπαι κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε Κληρικοί, κἄν τε Λαϊκοὶ ἔτυχον εἶναι "κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ ἀνάθεμα ἔστω, εἰ τὶς ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾽ ὃ παρελάβετε". Οὕτω φρονοῦντες οἱ Πατέρες ἡμῶν καὶ ὑπακούοντες εἰς τοὺς ψυχοσωτηρίους λόγους τοῦ Παύλου ἐστάθησαν σταθεροὶ καὶ ἑδραῖοι εἰς τὴν ἐκ διαδοχῆς παραδοθεῖσαν αὐτοῖς πίστιν καὶ διέσωσαν αὐτὴν ἄτρεπτον καὶ ἄχραντον διὰ μέσου τοσούτων αἱρέσεων, καὶ παρέδωκαν αὐτὴν εἰς ἡμᾶς εἰλικρινῆ καὶ ἀνόθευτον, ὡς ἐξῆλθεν ἄδολος ἀπὸ τοῦ στόματος τῶν πρώτων ὑπηρετῶν τοῦ Λόγου" οὕτω φρονοῦντες καὶ ἡμεῖς, ἄδολον, ὡς παρελάβομεν, μετοχετεύσομεν αὐτὴν εἰς τὰς ἐπερχομένας γενεάς, μηδὲν παραμείβοντες, ἵνα ὦσι κακεῖνοι ὡς καὶ ἡμεῖς εὐπαρουσίαστοι καὶ ἀκαταίσχυντοι, λαλοῦντες περὶ τῆς τῶν προγόνων ἡμῶν πίστεως». «Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες». (27)
Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, βροντοφωνάζουμε μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες μας ὅλων τῶν αἰώνων σὲ ὅσους προσθέτουν, ἀφαιροῦν ἢ ἀλλοιώνουν τὴν Πίστη μας: Ἀνάθεμα!
Φιλήμων Κ., Λάρισα
Παραπομπές:
(17) «ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΝ…
(18) «ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ», ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ. ΦΛΩΡΙΝΑ 2007
(19) «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ...
(20) http://www.ec-patr.org/docdisplay. php?lang=gr&cat=42
(21) http://www.oikoumene.org/
(22) «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις: Ἡ ἐπίσημη διορθόδοξη στάση ἔναντι τοῦ ΠΣΕ», ΤΟΜΟΣ Α´ Ἐκδόσεις ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ.
(23) «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ...
(24) http://eggolpio.blogspot.com/ 2011 /12/coca-cola.html
(25) «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ...
(26) «Κατὰ ἑνωτικῶν», Ἀλέξανδρου Καλόμοιρoυ.
(27) «Ἅγιον Ὄρος, Οἰκουμενισμὸς καὶ Κόσμος», Μοναχὸς Λουκᾶς Φιλοθεΐτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου