Ἡ «ἰδιωτικὴ ὁδὸς» καὶ ἡ ὁδὸς «σὺν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις»

Ἡ «ἰδιωτικὴ ὁδὸς» καὶ ἡ ὁδὸς «σὺν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις»

Γράφει ὁ Νεμέσιος

Οἱ ἀκόλουθοι τῆς μετα-πατερικῆς θεολογίας δὲν παύουν μὲ τὰ γραφόμενά τους νὰ ἀποκαλύπτουν τὴν οἰκουμενιστικὴ σκέψη ὡς αἱρετική. Ἀπόδειξη τρανότατη ἡ νέα συμβολὴ τοῦ θεολόγου κ. Παναγιώτου Ἀνδριόπουλου, προχθὲς στὸ Amen.gr μὲ τίτλο «Νεο-παραδοσιακὸ κυνήγι μαγισσῶν!!!». Μὲ αὐτὸ ἐπιτίθεται στὴν προσεχῆ ἡμερίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς μὲ θέμα «Πατερικὴ Θεολογία καὶ μεταπατερικὴ αἵρεση», μεγαλοφωνότατος, ὅπως πάντοτε, ὑποστηρικτὴς τῶν θέσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ΚΠόλεως (ὑποστηρικτοῦ τῆς «μετα-πατερικῆς» Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου) καὶ ἐκθέτης καὶ δείκτης τῆς ἐνοχλήσεως ποὺ συνιστᾷ γιὰ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ κατοχυρωμένη, ἀκαδημαϊκὴ προσβολὴ τῶν δογματικῶν-ἐκκλησιολογικῶν καινοτομιῶν τῶν οἰκουμενιστικῶν ἱδρυμάτων καὶ δικαιοδοσιῶν...


Εἶχα ἀποφασίσει νὰ μὴν ἀσχοληθῶ μὲ τὸ ἐν λόγῳ κείμενο, ἀλλὰ ἡ διαστροφικὴ τῆς ἀληθείας – χωρὶς νὰ καταλογίζω καὶ ἀνάλογη πρόθεση στὸν κ. Ἀνδριόπουλο – προβαλλόμενη θέση τοῦ κ. Χρ. Γιανναρᾶ (ἂν ἀποτυπώνεται πλήρως στὸ παράθεμα τοῦ κ. Ἀνδριόπουλου) γιὰ τὸ τί συνιστᾷ αἵρεση, μὲ καθιστᾷ συνειδησιακῶς συνένοχο γιὰ τὴν ἐσφαλμένη ἐνημέρωση ἀνύποπτων ἀναγνωστῶν σχετικῶς μὲ τὸ θέμα. Διότι, ἐπειδὴ ἀκριβῶς τὰ δόγματα ἔχουν ἀποκρυσταλλωθεῖ σὲ συγκεκριμένες ὁρολογίες, ὑπὸ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐξ αἰτίας τῆς δολιότητος τῶν αἱρετικῶν ποὺ χρησιμοποιοῦν ὀρθόδοξες λέξεις μὲ ἐσφαλμένο περιεχόμενο (βλ. «χριστοτόκος» τοῦ Νεστορίου), γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἁμαρτία, ἔστω καὶ «στὸ γράμμα κάποιας δογματικῆς σημειογραφίας», ¬εἶναι θανάσιμη διακινδύνευση καὶ ἁμαρτία καὶ ἀπαγορεύεται αὐστηρῶς ἀπὸ τοὺς Ἁγίους, ὥστε δὲν δικαιώνεται ἡ ἄποψη τοῦ κ. Γιανναρᾶ ὅτι «Αἱρετικὸς γίνεται ὄχι ὅποιος ἁμαρτάνει στὸ γράμμα κάποιας δογματικῆς σημειογραφίας, ἀλλὰ ὅποιος ἀποκόβεται ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὴν πραγματικότητα» κ.λπ..
Θὰ ἐνθυμεῖται ὁ κ. Ἀνδριόπουλος (καὶ ὁ κ. Χρ. Γιανναρᾶς), ὡς ἐπιβεβαίωση ὅσων γράφονται, τὴν αὐστηρὴ ἀπαγόρευση τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἔναντι ὁποιασδήποτε ἀλλοιώσεως ἢ τῆς ἀντικαταστάσεως τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως (ζ΄ Κανὼν). Θὰ ἐνθυμοῦνται τὶς μεταγενέστερες συνοδικὲς ἀποφάσεις τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τὸ ἴδιο θέμα, οἱ ὁποῖες τονίζουν τὸ μέχρι κεραίας ἀναλλοίωτο ὄχι μόνον τῶν ἱ. Δογμάτων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἱ. Κανόνων (παραθέτουμε ἐνδεικτικῶς δύο ὡς παράρτημα στὸ τέλος).
Ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει ὅτι «... τί τῶν θεολογικῶν ῥημάτων οὕτω μικρόν, ὡς ἢ καλῶς ἢ ἐναντίως ἔχον, μὴ μεγάλην παρέχειν τὴν ῥοπὴν ἐφ’ ἑκάτερα; Εἰ γὰρ ἐκ τοῦ νόμου ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ παρελεύσεται, πῶς ἂν ἡμῖν ἀσφαλὲς ὑπερβαίνειν καὶ τὰ σμικρότατα;» (PG 32, 69C)· ὁ δὲ Μέγας Φώτιος, παρερμηνευόμενος καὶ αὐτὸς δυστυχῶς ἀπὸ τοὺς ἕλληνες οἰκουμενιστὲς θεολόγους τῆς Γερμανίας ὡς δῆθεν σύμφωνος μὲ τὴν «ἑνότητα στὴ διαφορετικότητα», ἔγραψε στὴ Μυριόβιβλο ὅτι: «Ἡ μὲν γὰρ περὶ πίστεως ἔρευνα τῆς ἀληθείας παρατραπεῖσα ναυάγιον μέγα τῇ ψυχῇ προξενεῖ, διὸ δὴ καὶ βραχείας τῆς εἰς αὐτὴν τελούσης ἀντέχεσθαι δεῖ συλλαβῆς». (PG 103, 988B).
Ἀλλὰ τὸ καταληκτήριο σημείωμα τοῦ ἀγαπητοῦ κ. Ἀνδριόπουλου, ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος καὶ ὁ Καθηγητὴς κ. Ἰωάννης Κουρεμπελὲς «ἔχουν συμμετάσχει στὸ παρελθὸν – καὶ ὄχι στὸ ἀπώτατο – σὲ ἐκδηλώσεις τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου» τί σημαίνει; Μήπως ὅτι εἶναι ὑποκριτὲς καὶ μοιράζονται τὰ χαρτιά τους μὲ δύο στρατόπεδα; Μήπως ὅτι εἶναι ἀσταθεῖς στὸ θεολογικό τους προσανατολισμὸ καὶ συνεπῶς ἀνυπόληπτοι ὡς διδάσκαλοι τῆς Θεολογίας; Μήπως, ὅτι ὄφειλαν - ἐπειδὴ προσκλήθηκαν καὶ μίλησαν στὴν «Ἀκαδημία» - νὰ εἶναι ἐσαεὶ δουλικῶς εὐγνώμονες ἐν σιωπῇ, ὡς ὑποζύγια τῆς ἀνθρωπαρεσκείας, σὲ ὅσους τεκταίνονται κακά («Τέκτονες κακῶν») ἐναντίον τῆς ὀρθόδοξης αὐτοσυνειδησίας; Ἢ μήπως ὅτι ἐνοχλεῖ ἡ κατάθεση θεολογικῆς μαρτυρίας κάποιων Ὀρθοδόξων («ἀντι-οικουμενιστῶν») θεολόγων σὲ fora οἰκουμενιστῶν, ὅπως ἡ «Ἀκαδημία», ὁπότε εἶναι προτιμότερο νὰ ἀπομονωθοῦν γιὰ νὰ στοχοποιοῦνται καὶ ἀπομονώνονται εὐκολότερα ὡς «κυνηγοὶ μαγισσῶν», «ζηλωτές» καὶ «ἱερο-εξεταστές»; Τί σημαίνει ἡ ἀναφορὰ αὐτὴ ὡς ὑστερόγραφο;
Ἄν δὲν σημαίνει τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτά, τότε λοιπόν τί δεικνύει; Ὅτι συνειδητοποιώντας οἱ προλεχθέντες γνωστοὶ θεολόγοι σὲ ποιά αἱρετικὴ κατάπτωση ὁδηγεῖται ἡ θεολογία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ ἐπισήμως ὑποστηριζόμενες Μ.Κ.Ο., ὅπως ἡ Ἀκαδημία τοῦ Βόλου, σπεύδουν νὰ καταθέσουν τὴν ἀνησυχία τῆς ψυχῆς τους ὡς ἔμπυρο καὶ ἔμπειρο θεολογικὸ λόγο· ὁπότε ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἀνησυχία καὶ ἡ ἐπικριτικὴ τοποθέτησή μας.
Ἂν πάντως πρόκειται περὶ μομφῆς τῆς «ἀσυνεπείας» τοῦ ἁγίου Ναυπάκτου καὶ τοῦ Καθηγητοῦ Κουρεμπελέ, προτείνω κ. Ἀνδριόπουλε, ὡς ὑποστηρικτὴς τῆς οἰκουμενιστικῆς παναιρέσεως, νὰ φερθεῖτε καὶ ἐσεὶς συνεπῶς πρὸς τὴ θεολογία σας. Καὶ ἐπειδὴ «ἀθέτησις μὲν γὰρ γίνεται προαγούσης ἐντολῆς διὰ τὸ αὐτῆς ἀσθενὲς καὶ ἀνωφελές» καὶ «τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται» (Ἑβρ.7,18 καὶ 7,7), ἄρα καὶ ἐκεῖνοι ποὺ διέγνωσαν τὴν παρέλευση καὶ ἀχρήστευση τῆς πατερικῆς ἐποχῆς καὶ συμβολῆς, δηλ. οἱ τῆς «Ἀκαδημίας», πρέπει νὰ παραδεχθῆτε ὅτι – κατὰ συνέπεια τῆς μετα-πατερικῆς θεολογίας - ἀξίζουν ἴσης τιμῆς ἢ καὶ περισσότερης ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες: «νυνὶ δὲ διαφορωτέρας τετυχήκασι λειτουργίας͵ ὅσῳ καὶ κρείττονός εἰσι διαθήκης μεσῖται» (πρβλ. Ἑβρ. 8,6). Συνεπῶς, κ. Ἀνδριόπουλε, ἀποκαθηλῶστε τὶς ἱ. Εἰκόνες τῶν ἁγίων Πατέρων, χάριν συνεπείας ! Παύσετε νὰ προσκυνεῖτε τὰ ἱερὰ λείψανά τους καὶ νὰ ἀναγινώσκετε τὰ συγγράμματά τους, χάριν συνεπείας ! Διότι ἐὰν οἱ Πατέρες πλανήθηκαν καὶ μᾶς παρέδωσαν λόγια ποὺ δὲν εἶναι αἰώνια, ἀλλὰ παροδικά, τότε τὰ λόγια αὐτὰ δὲν εἶναι τοῦ Θεοῦ, «ἐφ’ ὅσον ἡ ἀλήθεια τοῦ Κυρίου μένει εἰς τὸν αἰῶνα» (Ψαλμ.116, 2) ! Ἂν ἐπλανῶντο συνολικῶς, ὅταν ἀποφαίνονταν συνοδικῶς ὅτι οἱ διατάξεις τους ἔχουν αἰώνιο κῦρος, ἄρα τὰ λόγια καὶ ἔργα τους δὲν εἶναι ἐπαρκῶς κεχαριτωμένα! Συνεπῶς, χάριν συνεπείας, σταματῆστε ἐπισήμως νὰ τιμᾶτε τοὺς Πατέρες, ὡς παρωχημένους καὶ ἀνεπαρκεῖς γιὰ σᾶς, ὅπως ἔκανε τὸ Βατικανὸ στὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’60 μὲ μερικοὺς ἀρχαίους Ἁγίους, οἱ «ἀξιομισθίες» τῶν ὁποίων «ξοδεύθηκαν» ἀπὸ τὴν ὑπερεκχυνόμενη (μὲ τὸ ἀζημίωτο) ἀγάπη τοῦ Πάπα!
Ἀντιθέτως, στηλῶστε τὶς εἰκόνες τῶν «ἀναμορφωτῶν» τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἐπισκόπων καὶ Θεολόγων, ψάλλετέ τους Παρακλήσεις καὶ Χαιρετισμούς, ἀνάψτε τους καὶ κεράκι! Μόνον θυμίαμα μὴ προσφέρετε, διότι τοὺς ἔχει προσφερθεῖ ἐπαρκὲς θυμίαμα σὲ «κύκλους ἀλληλο-λιβανιζομένων λογίων» καὶ μάλιστα, ὄχι μετὰ θάνατον, ἀλλὰ ἐνῷ ζοῦν (ὅπως προσφάτως στὸν Σεβασμιώτατο Περγάμου), ὥστε νὰ χαροῦν τὸν ἀνθρώπινο ἔπαινο, «ὅταν καλῶς ἡμᾶς λέγωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι» (πρβλ. Λουκ. 6, 26), ὅταν ἐπαινοῦν οἱ νεο-εποχίτες, νεο-ταξίτες, ἑτερόδοξοι καὶ ἑτερόθρησκοι, ἀποδομητὲς καὶ κοσμοπολίτες, διεθνιστὲς τοῦ καπιταλισμοῦ καὶ τοῦ σοσιαλ-χριστιανισμοῦ, ὅλοι ἱκανοποιημένοι χειροκροτητὲς τοῦ συγκρητισμοῦ ποὺ προωθεῖ τὸ Φανάρι!
Ἡ ἀμφισβήτηση τῆς διαχρονικότητος τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἔστω καὶ ὡς ἁπλὸς φιλοσοφικὸς προβληματισμός, δὲν εἶναι ἆραγε ἐφάμαρτος; Τὸ νὰ τὴν συζητεῖ ἡ «Ἀκαδημία», ἔστω ἁπλῶς ἐρωτοτροπώντας μὲ τὴν ἰδέα, χωρὶς ἐπίσημη «ἐκκλησιαστικὴ» ἀποδοχὴ τῆς «συναφειακῆς» καὶ «μετα-πατερικῆς θεολογίας» εἶναι ἐπιτρεπτό στοὺς Συνέδρους τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου καὶ ἀκίνδυνο γιὰ τοὺς ἀκροατές; Ὅσο εἶναι θεμιτὸ καὶ ἀκίνδυνο τὸ νὰ ὑποβάλλεις σὲ ἕνα παιδὶ καχυποψία γιὰ τοὺς γονεῖς του· τὸ νὰ διασπείρεις σὲ ἕνα στράτευμα αἴσθημα ἀμφιβολίας γιὰ τὴν ἀξιοπιστία τῶν ἐκπαιδευτῶν καὶ ἀξιωματικῶν του· τὸ νὰ ἐνσπείρεις σὲ πλήρωμα χειμαζομένου πλοίου δυσπιστία στὶς ἀποφάσεις τοῦ ἔμπειρου Κυβερνήτη· τὸ νὰ διαβάλλεις στὰ παιδιὰ τὸ κίνητρο τῆς αὐστηρότητος τῶν γονέων τους. Τελικῶς, ὅσο τὸ νὰ ὑποβάλλεις στοὺς πρωτοπλάστους, ὅτι «οὐκ ἀποθανοῦνται» παραβαίνοντες τὰ ἐντάλματα τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ «ἔσονται ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρὸν» καὶ ἀξιολογοῦντες «χρονο-συναφειακῶς» τὴν ἀξία καὶ τὴ θεολογία ἐκείνων ποὺ εὐωδιάζουν τὰ ἱ. λείψανά τους ἀπὸ τὴ θεϊκὴ ἐπ’ αὐτῶν εὐδοκία!
Αὐτὰ τὰ γράφω, ἀγαπητὲ κ. Ἀνδριόπουλε, ὄχι ἀπὸ αἴσθημα ἐμπαθείας καὶ θυμοῦ - πόρρω ἀπ’ ἐμοῦ! - ἀλλὰ πόνου· εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀλλὰ ἀνήσυχος γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὴ σωτηρία ὅλων μας. Τὰ πάντα γκρεμίζονται, καλῶς ἀποδομημένα ἀπὸ δεκαετίες. Ἂς κρατήσουμε τουλάχιστον τὴν Πίστη μας ἀνόθευτη, «στήκοντες καὶ κρατοῦντες τὰς Παραδόσεις» (Β΄ Θεσ. 2, 15) τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Πατέρων μας, ὡς μάρτυρα ὑπερασπίσεώς μας ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τοῦ Θεοῦ, καὶ ὄχι τὶς «ἰδιωτικὲς ὁδούς» τῆς διανοίας μας !


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ


Ἀποκρίσεις τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τοὺς Ἀγγλικανοὺς Ἀνωμότους (1716/1725), Ἀπόκρισις εἰς τὴν Πρόθεσιν α΄, ἐν ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗ, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. 2, Akademische Druck u. Verlagsanstalt, Graz Austria 1968 [2], σελ. 888ἑ.
«Τίνι οὖν λόγῳ τολμήσωμεν ἡμεῖς αὐθαδῶς καὶ ἀνυποστόλως ἀθετῆσαι καὶ αὐτὴν τὴν πολλοστὴν τῶν θείων Πατέρων διάταξιν καὶ θεσμοθεσίαν, καὶ ταῦτα μὴ ταῖς θείαις Γραφαῖς ἀντιφθεγγομένην, καὶ μάλιστα τῶν ὅσα περὶ θείων δογμάτων ἀπεφάνθησάν τε καὶ ὁμοφώνως ἐκυρώθησαν; Εἰ δὲ τίς ποτε συγκατάβασις καὶ οἰκονομία ἐγένετο, ἴσως ἐν ὅσοις τρόπῳ συμβουλῆς περὶ ἤθη καὶ τάξεις καὶ συνηθείας μακρὰς ᾠκονομήθη, ἀλλ’ οὐκ ἐν ὅσοις περὶ πίστεως καὶ δογμάτων ὁ λόγος [...] Οὐ γὰρ ἔχει τις ἄδειαν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ποιεῖν, ὅπερ ἂν αὐτῷ δόξαι, ἀλλὰ μετὰ συνοδικῆς συνδιασκέψεως ἡ περὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων κρίσις τε καὶ ἀπόφασις γίνεται, ὡσαύτως καὶ συγκατάβασις ἢ καὶ οἰκονομία, εἰ τούτων γένηται χρεία τις ἀναγκαία. Ἐν γὰρ τοῖς θείοις δόγμασιν οὐδαμοῦ χώραν ἔχει ποτὲ οἰκονομία ἢ συγκατάβασις· ταῦτα γὰρ ἀσάλευτά εἰσι, καὶ ὑπὸ πάντων τῶν Ὀρθοδόξων ὡς ἀπαράβατα ἐν πάσῃ εὐλαβείᾳ διαφυλάττονται· καὶ ὁ μικρόν τι τούτων παραβαίνων, ὡς σχισματικὸς καὶ αἱρετικὸς κατακρίνεται καὶ ἀναθεματίζεται, καὶ ἀκοινώνητος παρὰ πᾶσι λογίζεται» .
Ὁμολογία Πίστεως τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1727, ἐν ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗ, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. 2, Akademische Druck u. Verlagsanstalt, Graz Austria 1968 [2], σελ. 942ἑ.
«Ἐκλήθημεν δὲ ἄνωθεν οἱ εὐσεβεῖς τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας χριστιανοὶ διὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου ἀπό τε τῶν Προφητῶν, ἀπό τε τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀπό τε τῶν Ἀποστόλων, ἀπό τε τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἁπαξαπάντων τῶν ὑπὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐνηχηθέντων ἁγίων Πατέρων εἰς τὸ πιστεύειν καὶ φρονεῖν ὅσα ἡ καθ’ ἡμᾶς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία παρέλαβε καὶ διασῴζει μέχρι τοῦδε ἀπαραμείωτα καὶ ἀνόθευτα εἰς τὸ παντελές, εἴτε δόγματα πίστεως, ὅρους τε καὶ κανόνας, εἴτε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἐγγράφους τε καὶ ἀγράφους· ὀφείλομεν ἄρα καὶ περιέπειν ταῦτα πάντα καὶ ἐνστερνίζεσθαι ὅλῃ ψυχῇ, διανοίᾳ τε καὶ προθυμίᾳ, καὶ μηδὲ κεραίαν ἐκ τούτων ἀθετεῖν ἢ μεταποιεῖν ἢ προστιθέναι ἢ ἀφαιρεῖν, ἀλλὰ τὴν εὐθεῖαν βαδίζειν καὶ βασιλικὴν καὶ ἄπταιστον τῆς σωτηρίας ὁδόν, τὴν μήτε εἰς τὰ δεξιὰ μήτε εἰς τὰ ἀριστερὰ κλίνουσαν. Καὶ γὰρ καὶ μικρὰ παρέγκλισις καὶ μεταποίησις ἐν τοῖς περὶ Θεοῦ λόγοις εἰς κρημνὸν φέρει καὶ βάραθρα, καὶ βυθῷ ψυχικῆς ἀπωλείας παραπέμπει τὸν ὁπωσοῦν ἐκτραπέντα τῆς εὐθείας καὶ τῆς ἀληθείας διαμαρτήσαντα».

πηγή: ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ

Ο ΠΑΠΙΚΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΥΡΟΥ ΑΝΑΜΕΝΕΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ ΠΟΤΗΡΙΟΝ!!!

Ομιλία του Ρωμαιοκαθολικού Επισκόπου Φραγκίσκου Παπαμανώλη κατά την επέτειο της 10 ετούς Επισκοπικής Ποιμαντορίας του ΜητροπολίτηΣύρου Δωρόθεου Β’ στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου στη Σύρο.

Σεβασμιότατε και Αγαπητέ Αδελφέ κ. Δωρόθεε,

Πέρασαν 10 χρόνια από τις 19 Ιανουαρίου 2002 όταν έφθασες στη Σύρο και έτυχε να είμαι οπρώτος που σε ασπάστηκα και σου ευχήθηκα το καλώς όρισες.
Τότεείπα στον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Χριστόδουλο, που σε συνόδευε, ότι με την ψήφο της Ιεράς Συνόδου ήσουν ο «Θεοπρόβλητος» Μητροπολίτης της Σύρου. Ο δε Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος, κατά την ιερά Ακολουθία της Επισκοπικής σου χειροτονίας στις 15 Δεκεμβρίου 2001 πολύ σωστά σε χαρακτήρισε «δημοπρόβλητο».Αλλά η κοσμοσυρροή λαού που σε υποδέχτηκε εκείνη την ημέρα στο λιμάνι της Σύρου, έδειξε στον Αρχιεπίσκοπο ότι ήσουν και ο «λαοεπιθύμητος».


Ο λαός της Σύρου σε υποδέχτηκε ενωμένος, χωρίς καμιά διαχωριστική γραμμή,ενωμένος με την αγάπη του Χριστού, ενωμένος στη χαρά, χαρά που οι καμπάνες των ναών μας, ορθοδόξων και καθολικών, σε κοινή μελώδια, σκόρπιζαν στους αιθέρες αναγγέλλοντας την άφιξή σου.
Και τόνισα τότε στον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο: «κανένας δεν μπορεί να χωρίσει αυτό το λαό ο οποίος μαζί χαίρεται και μαζί πενθεί, μαζί εργάζεται για τον επιούσιο, μαζί υποφέρει, μαζί διασκεδάζει, μαζί αναζητεί την πρόοδό του με κοινούς στόχους και κοινάσυμφέροντα, και το πιο σπουδαίο, συχνότατα, μαζί δημιουργεί τα νέα κύτταρα τηςκοινωνίας, τις χριστιανικές οικογένειες. Και όλα αυτά με πνεύμα σεβασμού τουενός στο πιστεύω του άλλου.
Σεβασμιότατε και Αγαπητέ Αδελφέ κ. Δωρόθεε, σήμερα μετά από 10 χρόνια ποιμαντορίας στην Ιερά Μητρόπολη Σύρου, πρέπει να είσαι ευχαριστημένος για όσα, με τη βοήθεια του Θεού και με το ζήλο σου, έχεις κατορθώσει στηνποιμαντική σου δράση. Δόξασε τον Θεό.
Γνωρίζωότι οι επιτυχίες σου είναι καρπός της αγάπης σου για την Εκκλησία. Οι επιτυχίεςσου είναι καρπός αόκνων προσπαθειών, που συχνά συνοδεύτηκαν με πίκρες και μεέλλειψη κατανόησης γι’ αυτό και υπέφερες. Η πορεία προς κάθε επιτυχία δεν ήτανπάντοτε στρωμένη με ροδοπέταλα.
Γνωρίζω επίσης, ότι ακόμη και αυτή η φιλική σου συμπεριφορά προς εμένα προσωπικά και την Καθολική Εκκλησία, γίνεται αιτία πόνου και θλίψης για σένα διότι αρκετοίαδελφοί σου, ακόμη και αδελφοί σου στην Αρχιεροσύνη, αποδοκιμάζουν την μεταξύμας αγάπη.
Ο Ιησούς Χριστός όμως την επιδοκιμάζει, μάς θέλει αγαπημένους. Ο λαός μας χαίρεται και πανηγυρίζει όταν μάς βλέπει να συμπεριφερόμαστε με σεβασμό, με ειλικρίνεια και αγάπη, φιλικά, ο ένας προς τον άλλο. Τι θέλουμε παραπάνω,αγαπητέ μου Αδελφέ, όταν γινόμαστε αρεστοί στον Ιησού Χριστό πρώτα, και έπειτα στο λαό, της διαποίμανσης του οποίου έχουμε την ευθύνη;
Αγαπητέ Αδελφέ, όπως σου έλεγα και την ημέρα της ενθρονίσεώςσου, δεν παραγνωρίζω ότι μας λείπει η μυστηριακή κοινωνία που, εν Χριστώ, είναιτο σπουδαιότερο στοιχείο κάθε ενότητας. Όμως μπορούμε να συνεργαστούμε, μάλλοννα αυξήσουμε την συνεργασία μας, εν αρμονία, αγάπη και ειρήνη, με γνώμονα τοναμοιβαίο σεβασμό, όχι μόνο προς το πρόσωπό μας, αλλά και προς τις Εκκλησίεςμας. Έχουμε ευθύνη για το παρόν και το μέλλον των Εκκλησιών μας.
Μπορούμε να συμβάλλουμε ώστε να φθάσει πιο γρήγορα η ευλογημένη ημέρα του Κοινού Ποτηρίου.
ΟΚύριος να είναι πάντοτε μαζί σου.
Η Αειπάρθενος Θεοτόκος να σε προστατεύει και να σε οδηγεί.
Εις πολλά, ευλογημένα και καρποφόρα έτη.

+ Φραγκίσκος Παπαμανώλης
Καθολικός Επίσκοπος Σύρου, Θήρας και Κρήτης

ΠΗΓΗ ''ΑΚΤΙΝΕΣ''

ΔΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ (8ο ΜΕΡΟΣ)

Ό Θεός, «ό πάνσοφος τεχνίτης της κτίσεως», με εικόνες πολλές σκιαγραφεί στην Παλαιά Διαθήκη το έργο της θείας οικονομίας, πού επρόκειτο νά έργασθή διά του Υιού και Λόγου του στον κόσμο κατά τους χρόνους της Καινής Διαθήκης. Τοιουτοτρόπως: Επρόκειτο το πάθος και ό σταυρικός θάνατος του Χριστού νά σκορπίση τήν σωτηρία στους ανθρώπους. Γι' αυτό ό Θεός, προτού γίνουν όλα αυτά, έπρόλαβε και έπρόβαλε διά των προτυπώσεων τά θαύματα. Έτσι ό πρεσβύτης Αβραάμ λαμβάνει εντολή όπως διά των ιδικών του φρικτών ψυχικών πόνων μιμηθή τό σωτήριον πάθος τού Χριστού. Διά τούτο και «τό θύμα (ό Ισαάκ) τήν θυσίαν συνεμερίμνα (=βοηθούσε)» προετοιμάζοντάς την μαζί μέ τόν πατέρα του. Τελικώς όμως άντι τού Ισαάκ έθυσιάσθη αμνός κρεμάμενος άπό (παρακείμενο) θάμνο καί (μέ αυτό τόν τρόπο) τό πρόβατο προσεφέρετο προς θυσίαν άντί τής σφαγής τού μονάκριβου υιού. Και ό μέν Ισαάκ έμενε άβλαβης, ή θυσία όμως συνετελείτο. «΄Ιδε γάρ, φησίν, ό Αμνός του Θεού, ό αίρων τήν άμαρτίαν του κόσμου» (Ίω. α' 29). Διότι τό πάθος (τού Σταυρού) ήταν πάθημα «τής φαινομένης σαρκός» και όχι «τής νοουμένης θεότητος» (ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Σελευκείας, ένθ' άνωτ., ΡG 85, 173ΒCD).

O ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύει τόν λόγο τού Κυρίου προς τους Ιουδαίους, «Ο Αβραάμ, ό πατέρας σας, γεμάτος ελπίδα, πού έπροκαλοϋσε μεγάλη χαρά, έπεθύμησε νά ίδη τις ήμερες τής ενανθρωπήσεώς μου, και τις είδε τώρα άπό τόν τόπο τής μακαριότητoς, όπου ζή, και έχάρη» (Ίω. η' 56), και λέγει: Πώς τiς είδε ό Άβρααμ, ο όποιος είχε γεννηθή πρίν άπό τόσους πολλούς χρόνους; Τις είδε «διά του τύπου, τής σκιάς». Διότι, όπως ακριβώς εδώ προσεφέρθη τό πρόβατο άντί τού Ισαάκ, έτσι «ό λογικός αμνός», ο Χριστός, προσεφέρθη «υπέρ τής οικουμένης». Διότι έπρεπε ή αλήθεια νά διατυπωθή προηγουμένως μέ σκιώδη μορφή. Διότι, πρόσεξε, αγαπητέ, πώς όλα ανεξαιρέτως διατυπώθησαν μέ σκιώδη μορφή, πριν νά συμβούν. «Μονογενής έκεί», στην περίπτωσι τού Ισαάκ, «μονογενής και ένταύθα», στην περίπτωσι τού Κυρίου Ιησού. «Αγαπητός έκεί και γνήσιος», στην περίπτωσι τού Ισαάκ, «αγαπητός και ένταϋθα και γνήσιος», στην περίπτωσι του Κυρίου. «Αυτός είναι ό Υιός μου ό αγαπημένος στον όποίον εύαρεστήθηκα» (Ματθ. γ' 17) είπεν ό Θεός Πατήρ για τόν Κύριον (...). Είδες τήν ύπεροχήν τής αληθείας; Είδες τι είναι ή σκιά, τι δέ είναι ή άλήθεια; (ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εις Γένεσιν, Όμ. 47, 3,4 ΡG 54,432· 434).

Επρόκειτο νά γέννηση θαυματουργικώς ή Παρθένος Μαρία τόν /Ιόν καΐ Λόγον τού Θεού. Γιά νά μή λέγουν λοιπόν ότι είναι άπίστευτη ή γέννησι, ξένο και πρωτοφανές, παράδοξο γεγονός της φύσεως, διά τούτο πριν άπό τήν σάρκωσι τού Χριστού στείρες γυναΐκες έπρόλαβαν και προεικόνισαν τό θαύμα. "Ετσι ή Σάρρα μαζί μέ τά γηρατειά και τήν αδυναμία της έφερε στόν κόσμο και τήν πίστι στή μέλλουσα (θεία) γέννησι. Επρόκειτο πάλι νά χαρίση ό Θεός αίμα σωστικό στους ανθρώπους· γιά νά μή γίνη λοιπόν τό παράδοξο τού θαύματος αφορμή απιστίας, (γι' αυτό) αίμα προβάτου, μέ τό όποιο άλειφαν τις θύρες τών οικιών (οί Εβραίοι στην Αίγυπτο), κατηνάγκαζε τόν όλοθρευτή άγγελο νά μένη έξω άπό τά σπίτια τών Εβραίων και τοιουτοτρόπως εκείνος πού έθέριζε τά πρωτότοκα των Αιγυπτίων ούτε άγγιζε καν, όπου άνεγνώριζε τη σφραγίδα (μέ τό αίμα τού προβάτου). Τά γεγονότα αυτά ήσαν «πάντα τύπος, πάντα σκιά, πάντα τής αληθείας προμηνύματα» (ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Σελευκείας, ένθ' άνωτ, ΡG 85, 17300-176ΑC)· τής αληθείας, ή οποία επρόκειτο νά λάμψη στα χρόνια τής Καινής Διαθήκης.

Ό ζωηφόρος Σταυρός τού Κυρίου προτυπούται όχι μόνον μέ τήν ύψωσι τού χάλκινου φιδιού άπό τόν Μωϋσή στήν έρημο, όπως ανεπτύξαμε σέ προηγούμενη παράγραφο, αλλά και σέ άλλα σημεία τής Παλαιάς Διαθήκης. Αναφέρουμε μερικές τέτοιες προτυπώσεις πολύ χαρακτηριστικές:

1. Στήν πρώτη ώδή τού Κανόνος τής εορτής τού Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου) ψάλλουμε: Ό Μωϋσής έχάραξε τό σημείο τού Σταυρού, όταν έκτύπησε μέ τό ραβδί του κατ' ευθείαν τήν Ερυθρά Θάλασσα και τήν έχώρισε οτά δύο χάριν τού Ισραηλιτικού λαού, πού έπέρασε τήν θάλασσα πεζός. Αφού δέ τήν έκτύπησε πάλι, ώστε νά επιστρέψουν τά χωρισμένα νερά, τήν ένωσε, καταποντίζοντας τόν Φαραώ μέ τά πολεμικά του άρματα. Μέ αυτή δέ τήν κίνησι έσχημάτισε τό αήττητο όπλο, τόν Σταυρό, σέ όλη τήν επιφάνεια τής Ερυθράς Θαλάσσης («Σταυρόν χαράξας Μωσής έπ ευθείας ράβδω τήν Έρυθράν διέτεμε, τω Ισραήλ πεζεύσαντί· τήν δέ έπιστρεπτικώς Φαραώ τοις άρμασι κροτήσας ήνωσεν· έπ εύρους διάγράψας τό αήττητον όπλον...»). Σχολιάζει ό άγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης: Ό Μωϋσής «έσχημάτισεν επάνω εις τό πλάτος τής θαλάσσης τό άνίκητον άρμα τών Χριστιανών, ήτοι τόν Σταυρόν. Ό Σταυρός γάρ άπό δύο ξύλα σύγκειται, άπό τό ορθόν και τό ίσον, και άπό τό πλάγιον (...). Ή Αγία Γραφή δέν φανερώνει ότι ό Μωϋσής έκτύπησε τήν θάλασσαν, τήν δευτέραν φοράν, μέ πλάγιον σχήμα τής ράβδου· άλλα ό Μελωδός (ό άγιος Κοσμάς) συμπεραίνει τούτο· ίσως δέ το είχεν εκ παραδόσεως» (ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ τοϋ Άγιορείτου, Έορτοδρόμιον, Ερμηνεία είς τόν Κανόνα τής Υψώσεως τού Σταυρού, Ώδή α', εν Βενετία, Τυπ. Νικ. Γλυκύ, 1836, σελ. 3).

2. Ό ερμηνευτής Θεοδώρητος θεωρεί ότι «τό ξύλον» πού «έδειξεν» ό Κύριος στόν Μωύσή νά βάλη στό «πικρόν ύδωρ» τής Μερράς ήταν και αυτό προεικόνισι τής σωτηρίας, ή οποία μας εδόθη διά τού Σταυρού. «Διά του ξύλου τό πικρόν ύδωρ είς γλυκείαν μετεβλήθη ποιότητα. Και τούτο τήν ήμετέραν πρόδηλοι σωτηρίαν. Τό γάρ σωτήριον του σταυρού ξύλον τήν πικράν τών εθνών έγλύκανε θάλατταν» (ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ Κύρου, Άπορα, Είς τήν Έξοδον, Έρώτ. Κς' [26] ΡG 80, 256D. Βλ. και ΙΩ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, Έκδοσις ακριβής της Όρθοδόξου Πίστεως, Βιβλ. Δ', 11 [84] ΡG 94, 1133Α).

3. Στό δεύτερο κεφάλαιο τού βιβλίου τών Αριθμών αναφέρεται ότι ό Κύριος έδωσε εντολή στόν Μωυσή και τόν Ααρών, όταν ό Ισραηλιτικός λαός στρατοπεδεύη κατά τήν πορεία του προς τήν γή Χαναάν, νά έχη πάντοτε στό μέσον του στρατοπέδου τήν Σκηνή τού Μαρτυρίου μέ τους Λευΐτες. Στά ανατολικά τής Σκηνής (εμπρός άπό αυτήν) έπρεπε νά στρατοπεδεύουν ώς έμπροσθοφυλακή οι τρεις φυλές τών Ιούδα, Ίσσάχαρ και Ζαβουλών. Στά νότια (δεξιά) τής Σκηνής έστρατοπέδευαν οι τρεις φυλές τών Ρουβήμ, Συμεών και Γάδ. Στά δυτικά (πίσω άπό τήν Σκηνή) έστρατοπέδευαν οι τρεις φυλές τών Έφραίμ, Μανασσή και Βενιαμίν. Στά βόρεια (αριστερά) τής Σκηνής οι τρείς φυλές τών Δάν, Άσήρ και Νεφθαλείμ. Μέ τήν διάταξι αυτή του στρατοπέδου έσχηματίζετο ένας τεράστιος Σταυρός — τό μετέπειτα σωτήριον σύμβολον, πού αγνοούσαν τότε οί Εβραίοι — ό όποιος έπροστάτευε μέ τόν τρόπο αυτό τόν λαό τοΰ Θεού!

4. Ό ιερός Δαμασκηνός διδάσκει ότι «τόν τίμιον σταυρόν προετύπωσε» επίσης καί «τό ξύλον τής ζωής», πού είχε φυτευθή άπό τόν Θεό στόν παράδεισο (βλ. Γεν. β' 8, γ' 3). «Επειδή γάρ διά ξύλου ό θάνατος, έδει (=έπρεπε) διά ξύλου δωρηθήναι τήν ζωήν και την άνάστασιν» (ΙΩ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, ένθ' άνωτ., ΡG 94,1132C).

5. Ό ίερός υμνογράφος τής Εκκλησίας διαβλέπει στήν ευλογία τού Ιακώβ προς τά δύο εγγόνια του, τόν Μανασσή καί τόν Έφραίμ, τους υίούς του Ιωσήφ, τόν τύπο τού Σταυρού. Διότι ό πατριάρχης Ιακώβ έσταύρωσε τά χέρια του καί έβαλε τό μέν δεξί στόν Έφραίμ, πού έστέκετο στά αριστερά του, τό δέ αριστερό στόν Μανασσή, πού έστέκετο στά δεξιά του (Γεν. μη' [48] 12-22). Γράφει ό ίερός υμνογράφος: Ό άοίδιμος Ιακώβ, υπαινισσόμενος «τόν τύπον του Σταυρού», άπλωσε σταυροειδώς τά χέρια του επάνω στά εγγόνια του, «έπευλογών και σημαίνων» μέ τήν κίνησι αυτή «τήν σωτήριον εύλογίαν πάντας έφ' ημάς διαβαίνουσαν».

6. Ό ίδιος υμνογράφος, όπως και οί ίεροί έρμηνευταί, διαβλέπουν τόν τύπο του Τιμίου Σταυρού καί στήν άξίνη, τήν οποίαν ό προφήτης Έλισαίος ανέσυρε άπό τόν Ιορδάνη ποταμό (βλ. Δ' Βασ.ς 1-7). Γράφει: Τό τσεκούρι πού άνέσυρεν ό Έλισαίος άπό τόν Ίορδάνη. Χριστέ, έδήλωνε τόν Σταυρό, διά τού οποίου ανέσυρες άπό τόν βυθό της ματαιότητος τά ειδωλολατρικά έθνη. (Βλ. ΤΡΙΩΔΙΟΝ, Τη Τετάρτη της Δ΄ Εβδομάδος, είς τόν ΄Ορθρον, Ώδή ζ', Τροπάριον α'. Επίσης, τη Τετάρτη της Δ' ΄Εβδομάδος, είς τόν ΄Ορθρον, Ώδή θ' (Τά Τριώδια, Ειρμός άλλος), Τροπάριον α').

7. Ό ίερός Χρυσόστομος βλέπει προτύπωσι τού Σταυρού καί στά δύο «ξυλάρια» πού έμάζευσε ή πτωχή χήρα τών Σαρεπτών (βλ. Γ' Βασ. ιζ' [24] 12), προκειμένου νά ψήση λαγάνα γιά τόν εαυτό της καί τά παιδιά της. Γράφει ό άγιος Ιωάννης: «Είσελθών ό προφήτης (Ηλίας) είς τόν οίκον τής χήρας, εύρεν αληθώς της Εκκλησίας ημών τήν ένθήκην (= άποταμίευσιν, περιουσίαν)· εύρεν ύδωρ και έλαιον και άλευρον και τά δύο ξυλάρια· ύδωρ τό Βάπτισμα· έλαιον τό Χρίσμα· άλευρον ό ΄Αρτος· δύο ξυλάρια, του Σταυρού τό κατόρθωμα» (Βλ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ τοΰ Άγιορείτου, ένθ. άνωτ., σελ. 62, ύποσ. 1. Άνάλυσι και ερμηνεία τοϋ περιστατικού του προφήτου Ηλία μέ τήν χήρα τών Σαρεπτών βλ. είς: Ή Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας, ένθ' άνωτ., σελ. 231-236).

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΒΟΛΟΥ!!!

Ἐδῶ καὶ μιὰ δεκαετία σὲ ἑκατοντάδες ἀριθμοῦνται τὰ κείμενα ποὺ ἔχουν γραφεῖ γιὰ τὶς μεταφράσεις τῶν ἱερῶν κειμένων (ἁγιογραφικῶν ἢ λειτουργικῶν), ἀρκετὲς δὲ εἶναι καὶ οἱ ὁμιλίες ἢ τὰ συνέδρια ποὺ ἔχουν διεξαχθεῖ γιὰ τὸ φλέγον αὐτὸ θέμα ποὺ ἀφορᾶ κυρίως τοὺς Ὀρθόδοξους Ἕλληνες. Γι’ αὐτὸ δὲν ἀποτέλεσε ἰδιαίτερη εἴδηση ἡ πραγματοποίηση ἑνὸς ἀκόμα συνεδρίου-Ἡμερίδας, τὸ ὁποῖο μάλιστα ἔγινε στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου, τῆς ὁποίας οἱ θέσεις στὸ θέμα εἶναι γνωστές.
Παρόλα αὐτά, ἔτσι ὅπως ἐξελίχθηκαν τὰ πράγματα, ἀξίζει νὰ ἀναφερθοῦμε σ’ αὐτό, ὄχι γιατὶ πρόσθεσε κάτι περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι μέχρι τώρα γνωρίζαμε γιὰ τὸ θέμα, ἀλλὰ γιατὶ μᾶς ἔκανε νὰ συνειδητοποιήσουμε γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, τὴν φθοροποιὸ δράση τῆς Ἀκαδημίας, τοῦ προέδρου της Μητροπολίτη Δημητριάδος Ἰγνάτιου καὶ ὅποιων ἐπισκόπων «ταιριάζουν καὶ συμπεθεριάζουν» μαζί του.
Κατ’ ἀρχὰς νὰ χαιρετήσουμε τὴν παρουσία καὶ τὶς θαυμάσιες εἰσηγήσεις τῶν δύο εἰσηγητῶν ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὶς θέσεις τοῦ κ. Ἰγνάτιου καὶ τοῦ κ. Καλαϊτζίδη· δηλαδή τῶν κ. Κωνσταντίνου Χολέβα καὶ Φώτη Σχοινᾶ. Κι ἂς μᾶς κατηγορήσουν γιὰ ἰδεολογιοποίηση τοῦ χριστιανισμοῦ, ἐκεῖνοι ποὺ πορεύονται τὴν «πλατεία ὁδὸ» τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς κάθε μεταπατερικῆς θεολογίας, ἀφοῦ, ὅποιος σήμερα τολμήσει –ἐμμένοντας στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη– νὰ τὴν ὑπερασπιστεῖ, κατηγορεῖται ἀμέσως γιὰ φονταμενταλισμὸ ἢ ἰδεολογιοποίηση τοῦ Χριστιανισμοῦ!
Μάλιστα στὴν ὡς ἄνω Ἡμερίδα, καταγράφτηκε κι ἕνας νέος χαρακτηρισμός, ἀναφερόμενος σ’ ὅσους ἀντιτίθενται στὴν μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων· τὸν πρωτακούσαμε νὰ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ μητροπολίτη Σιατίστης κ. Παύλου: «Καταλήγοντας, (εἶπε) νομίζω πὼς πρέπει νὰ μάθουμε ν’ ἀκοῦμε τοὺς ἄλλους, θὰ πρέπει νὰ σεβόμαστε τοὺς ἄλλους, μὲ τὴν ἔννοια νὰ μὴν τοὺς ἀποδίδουμε τὶς δικές μας ἐπιθετικὲς τάσεις. Κάποιοι (εἶπε) μίλησαν γιὰ “νεοβαρλααμισμό”... Εὔκολο καὶ γιὰ μένα» εἶναι νὰ τοὺς ἀποκαλέσω «“νεο-μονοφυσίτες”»!
Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανείς, ὅτι ὁ μὴ ἔχων ἐπιθετικὲς τάσεις καὶ τάχα σεβόμενος τοὺς ἄλλους Σεβασμιώτατος Σιατίστης, μ’ αὐτὸ τὸν χαρακτηρισμὸ φωτογράφιζε (ἄθελά του;) καὶ τὸν προηγούμενο ὁμιλητὴ κ. Χολέβα, τοῦ ὁποίου οἱ ὀρθόδοξες τοποθετήσεις ἑρμηνεύονται (σύμφωνα μὲ τὴν λογικὴ τοῦ Σεβασμιωτάτου) ὡς νεομονοφυσιτισμός. Βέβαια, ὁ κ. Χολέβας, εἶχε ἤδη δώσει ἐκ τῶν προτέρων ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση. Εἶχε πεῖ: «Μιὰ μικρὴ ἔνσταση στὸ Δελτίο Τύπου, εἶδα νὰ ἀναφέρει ὅτι θὰ συζητήσουμε γιὰ δύο τάσεις. Ἐγὼ δὲν νιώθω τάσεις, ἀφ’ ἧς στιγμῆς ὑπάρχει ἡ ἐπίσημη ἄποψη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ποὺ λέει ὅτι τίποτε δὲν ἀλλάζει καὶ δὲν πρέπει ν’ ἀλλάζει χωρὶς συνοδικὴ ἀπόφαση. Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὑπάρχουν κάποιες μεμονωμένες φωνές. Τάσεις θὰ λέγαμε ὅτι οἱ μισοὶ εἶναι ἔτσι, οἱ μισοὶ εἶναι ἀλλιῶς». Ὄζει νεο-μονοφυσιτισμοῦ, λοιπόν (κατὰ τὸν κ. Παῦλο) καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος(!) ποὺ μὲ Δελτίο Τύπου, ἀρνήθηκε νὰ υἱοθετήσει τὶς ἐτσιθελικὲς δεσποτικὲς ἐνέργειες 2-3 ἐπισκόπων;

* * *
Βέβαια, μὲ αὐτὸ τὸ σημείωμα-ρεπορτάζ, δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὰ ἐπιχειρήματα τῶν δύο πλευρῶν (λίγο ὡς πολλοὶ γνωστά), ἀφοῦ οἱ εἰσηγήσεις θὰ δημοσιοποιηθοῦν ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου. Θὰ μείνουμε σ’ ἐκεῖνο ποὺ δημιούργησε αἴσθηση στὸ ἀκροατήριο, ὅπως φάνηκε ἀπὸ τὶς παρεμβάσεις τῶν ἀκροατῶν. Κι αὐτὸ δὲν εἶναι ἄλλο, ἀπὸ τή συμπεριφορά κάποιων ὁμιλητῶν, ἰδίως τοῦ Μητροπολίτη Σιατίστης Παύλου, ὁ ὁποῖος μᾶς ξάφνιασε μὲ τὶς θέσεις του, μιᾶς καὶ εἴχαμε σχηματίσει ἄλλη ἄποψη γι’ αὐτόν.
Καὶ θὰ ἀναφερθοῦμε στὸν Σιατίστης κ. Παῦλο, γιατὶ ὑποτίθεται ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι ὁμιλοῦν ὡς ἐκφραστὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ὡς θεοφώτιστοι ὁδηγοί μας κι ὄχι ὡς πειραματιστὲς στὶς πλάτες τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Ἕνας πιστός, «δικαιοῦται» νὰ ἔχει ἀπορίες καὶ ἐρωτήματα καὶ ἐσφαλμένες θέσεις, γι’ αὐτὸ καὶ ὅλα αὐτά, τὰ καταθέτει στοὺς ποιμένες πρὸς λύση. Ὅταν, ὅμως, βλέπει, πὼς αὐτοὶ ἐκφράζονται ἀντιεκκλησιαστικά, κι ἀντὶ νὰ λύνουν περιπλέκουν περισσότερο τὰ θέματα, τότε ἔχει ὑποχρέωση νὰ φέρνει τὸ θέμα στὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα.
Τὸ γεγονὸς στὸ ὁποῖο ἀναφερόμαστε ἔχει ὡς ἑξῆς. Ὅταν ἄρχισε ἡ συζήτηση, ἕνας ἀκροατὴς (ὁ κ. Ντετζιόρτζιο, πρόεδρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος») ἔκανε μιὰ καίρια ἐπισήμανση. Εἶπε:
«Βλέπω ὅτι τὸ ζήτημα τῆς μεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειμένων, τὸ ἀντιμετωπίζουμε σὰν ἕνα αὐτόνομο ζήτημα. Ἀλλὰ δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα αὐτόνομο ζήτημα. Ἡ προσπάθεια καὶ ἡ ἐπιδίωξη τῆς μεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειμένων, γίνεται παράλληλα μὲ μία προσπάθεια νὰ ἀπορρίψουμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες ὡς ξεπερασμένους, νὰ φέρουμε μιὰ ἀνατροπὴ στὴν ὀρθόδοξη πίστη μας, νὰ τὰ φτιάξουμε μὲ τοὺς αἱρετικούς, νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ Μία Ἐκκλησία, ἀλλὰ εἶναι μία ἀπὸ τὶς πολλὲς “ἐκκλησίες”... (Δηλαδή) τὸ ζήτημα τῆς μεταφράσεως ἔχει εἰσαχθεῖ στὰ πλαίσια αὐτῆς τῆς κατεύθυνσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὑποστηρίζεται ἀπὸ ἐκείνους ποὺ προωθοῦν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ».
Αὐτὴν τὴν θέση ὑποστήριξαν καὶ ἄλλοι, κάποιος μάλιστα θύμισε, πὼς τέτοιες ἀλλαγὲς μπορεῖ νὰ ὁδηγήσουν σὲ νέο σχίσμα, ὅπως τὸ παλαιοημερολογιτικό. (Καὶ μὴ ξεχνᾶμε, ὅτι κι ἐκεῖνο, ἦταν δάχτυλος τῶν οἰκουμενιστικῶν σχεδιασμῶν).
Οἱ γενικὲς αὐτὲς ἐκτιμήσεις καὶ θέσεις ἐνόχλησαν τὸν μητροπολίτη Σιατίστης, ὁ ὁποῖος (ὅπως προαναφέραμε) εἶχε πεῖ «πὼς πρέπει νὰ μάθουμε ν’ ἀκοῦμε τοὺς ἄλλους, θὰ πρέπει νὰ σεβόμαστε τοὺς ἄλλους, μὲ τὴν ἔννοια νὰ μὴν τοὺς ἀποδίδουμε τὶς δικές μας ἐπιθετικὲς τάσεις». Κι ἀντὶ νὰ ἐπιχειρήσει νὰ ἀνατρέψει τὰ ἐπιχειρήματα αὐτά, ξεκίνησε ὁ ἴδιος μιὰ ἐπίθεση, μιλώντας ἀκόμα καὶ γιὰ κατάθεση δικαστικῆς ἀγωγῆς στά δικαστήρια!!!
Εἶπε ὁ κ. Παῦλος: «Δὲν ἔχω ἀντίρρηση ν’ ἀκούω τὶς ἀπόψεις τῶν ἄλλων... Ὑπάρχει κάτι ποὺ μὲ ἐνοχλεῖ ἂν καὶ πρέπει νὰ τὸ συγχωρῶ. Τὸ νὰ ἀμφισβητοῦνε τὶς προθέσεις μου. Λοιπόν, ἡ πρόθεσή μου δὲν εἶχε καμία σχέση μὲ ὅσα εἶπε προηγουμένως ὁ κ. Ντετζιόρτζιο σχετικά, ὅτι αὐτὸ τὸ θέμα ἔχει σχέση μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ, μ’ ὅλα αὐτά. Γιὰ νὰ καταλάβετε πόσο μ’ ἐνοχλεῖ, ἂν αὐτὸ δὲν ἦταν στὰ ὅρια τῆς συζήτησης, ἀλλὰ ἦταν μιὰ κουβέντα ἐκτός, θὰ τοῦ ἔκανα ἀγωγή. Τὴν ψυχή μου δὲν ἐπιτρέπω σὲ κανένα νὰ τὴν θίγει (σ.σ. Τὴν θίγετε, ἐσεῖς, Σεβασμιώτατε, ἐπιμένοντας -δὲν ἀμφιβάλλουμε, ἀσφαλῶς ἀπὸ ποιμαντικὸ ἐνδιαφέρον- ἀλλ’ ἀδιάκριτα νὰ ταυτίζεσθε μὲ τοὺς οἰκουμενιστικοὺς κύκλους καὶ εὐνοώντας οἰκουμενιστικοὺς σχεδιασμούς). Καὶ εἶναι παρὰ πολὺ σημαντικὸ νὰ μάθουμε νὰ σεβόμαστε τοὺς ἄλλους καὶ ὄχι νὰ θεωροῦμε ὅτι εἶναι δεδομένη ἡ ἄποψη τους, γιατὶ ἐμεῖς θὰ τὸν κρίνουμε.
Ντετζιόρτζιο: Ἀντὶ νὰ μὲ πείσετε Σεβασμιώτατε, ...σὰν ποιμένας καὶ πατέρας θὰ μὲ πηγαίνατε στὰ δικαστήρια; Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ, πατέρα».
Μιὰ ἀκροάτρια προσπαθησε νὰ πάρει τὸ λόγο καὶ ὁ Σεβασμιώτατος τὴν σταμάτησε:
«Σιατίστης Παῦλος: Ἀκοῦστε κάτι, τώρα μιλάω ἐγώ.
Ἀκροάτρια: Καλά, μία σκέψη...
Σιατίστης Παῦλος: Καμία. Μετά.
Ἀκροάτρια: Καλά, ἐντάξει.
Σιατίστης Παῦλος: Λοιπόν... Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει νὰ σᾶς πείσω γιὰ τίποτα. Δὲν ἐπεχείρησα ποτέ μου νὰ ἀποκτήσω ὀπαδούς (σ.σ. μόνο ὑπηκόους). Καὶ ἡ μεγαλύτερη τιμή μου εἶναι τὸ νὰ μὲ ἀμφισβητοῦνε (σ.σ. γιὰ νὰ σᾶς δίνουν τὸ δικαίωμα νὰ κάνετε παρεπιμπτόντως καὶ καμιὰ ἀγωγή). Μὲ ἐνδιαφέρει ἡ καρδία ἡ δική μου καὶ ἡ σχέση μου μὲ τὸ Θεό (σ.σ. μήπως καὶ ἡ σχέση σας μὲ τοὺς οἰκουμενιστές;). Ἀλλοίμονο ἂν περίμενα ἀπ’ τὸν καθένα ποὺ κρίνει μὲ δικά του κριτήρια... (σ.σ. Σωστά. Ἂν ὅμως σᾶς κρίνει μὲ κριτήρια ἐκκλησιαστικά;) Σέβομαι τὸ βίωμά σας, ὅμως εἶναι πάρα πολὺ ἐπικίνδυνο πάντοτε νὰ ἀπολυτοποιοῦμε τὸ προσωπικό μας βίωμα... (σ.σ. Ἐνῶ ἐσεῖς, ποὺ ὅλη τὴν εἰσήγησή σας τὴν στηρίξατε σὲ προσωπικὰ βιώματα καὶ προσωπικοὺς πειραματισμοὺς λειτουργικῶν μεταφράσεων στὰ κεφάλια τῶν «προβάτων» σας, ἐσεῖς λοιπόν, μπορεῖτε ὡς ἀλάθητος νὰ ἀπολυτοποιεῖτε τὸ προσωπικό σας βίωμα). Αὐτὸ ἤθελα νὰ τονίσω κι ὄχι ὅτι θὰ σᾶς πήγαινα στὸ δικαστήριο. Τὸ εἶπα ἀκριβῶς γιὰ νὰ σᾶς δώσω αὐτὸ νὰ καταλάβετε (σ.σ. Τὸ καταλάβαμε. Πῶς δὲν τὸ καταλάβαμε;).

»Γιατὶ εἶναι ἄλλο πρᾶγμα... αὐτὸ ποὺ εἶπα, ἡ ἀγωνία γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἀμέσως νὰ σοῦ κολλᾶνε μιὰ ταμπέλα οἱ ἄλλοι. Αὐτὲς τὶς ταμπέλες δὲν τὶς δέχομαι μὲ τίποτα... Δέχομαι τὴν ὁποιαδήποτε ἀπόρριψη, δὲν μὲ ἐνδιαφέρει· τὴν ἀκούω, τὴν προσέχω, (σ.σ. Πῶς γίνετε νὰ θυμώνετε γιὰ τὶς ταμπέλες -ποὺ δείχνουν ἀπόρριψη-, καὶ νὰ μὴν σᾶς ἐνδιαφέρει ἡ ἀπόρριψη; Καὶ πῶς γίνεται νὰ μὴν σᾶς ἐνδιαφέρει ἡ ἀπόρριψη καὶ ταυτόχρονα νὰ τὴν προσέχετε; Εἶναι λογικὴ αὐτή, ἢ τρικυμία ἐν κρανίῳ; Πάντως ἐμεῖς, δὲν σᾶς κολλήσαμε ταμπέλα, Σεβασμιώτατε, ἀντίθετα, ὅπως καλὰ καταλάβατε, ἀπορρίψαμε τὶς θέσεις σας, γιατὶ –ἐνδεχομένως– ἄθελά σας ὑπηρετεῖτε τοὺς οἰκουμενιστές) κοιτάω ἂν ὄντως μὲ ἀφορᾶ, γιατὶ κανείς μας δὲν εἶναι ἀλάθητος, οὔτε κι ἐγὼ εἶμαι ἀλάθητος, ἀλλὰ εἶναι ἄλλο πρᾶγμα αὐτό... (σ.σ. ἀφοῦ δέχεσθε μὲ τόση ταπείνωση, πὼς δὲν εἶσθε ἀλάθητος, γιατί δὲν ἐξετάζετε, μήπως ἡ θέση μας εἶναι σωστή, ἀλλὰ ἀμέσως τὴν ἐκλαμβάνετε ὡς ἐπίθεση καὶ ἐπικόλληση ταμπέλας στὸ ἱερὸ πρόσωπό σας; Μήπως τελικά ἰσχύει αὐτό πού κάποτε εἶχαν πεῖ ὁ καθηγητής Μ. Φαράντος, καί ὁ μητροπολίτης Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος, ὅτι δηλαδή ὁ Παπισμὸς ἔχει ἕνα Πάπα, καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, τόσους, ὅσους κι οἱ δεσποτάδες; Μήπως δὲν ἔχετε μελετήσει τὸ φαινόμενο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴ δράση τῶν Οἰκουμενιστῶν συνεπισκόπων σας; Κι ἂν ναί, γιατί δὲν καταβοήσατε κατὰ «Βαρθολομαίου τοῦ αἱρετίζοντος οἰκουμενιστοῦ πατριάρχου», ὥστε νὰ τοὺς προφυλάξετε; Εἶναι δυνατὸν νὰ ἰσχυρίζεσθε ὅτι χρησιμοποιεῖτε τὶς μεταφράσεις γιὰ νὰ τραβήξετε τοὺς νέους στὴν Ἐκκλησία (ἁγνὸ ποιμαντικὸ ἐνδιαφέρον τὸ λέμε τώρα!), καὶ νὰ μὴν ἔχει περάσει ἀπὸ τὸ ἱερὸ μυαλό σας ἡ σκέψη, ὅτι τοὺς ἑτοιμάζετε γιὰ τὰ σαγόνια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;).

»Νὰ σᾶς τὸ πῶ μὲ ἕνα ἄλλο παράδειγμα: εἶναι σὰν νὰ ἔχεις ἕνα καθαρὸ τραπεζομάντηλο καὶ νὰ τὸ πιάνει ὁ ἄλλος μὲ λασπωμένα χέρια καὶ νὰ τὸ λερώνει. (σ.σ. Ποιό καθαρὸ τραπεζομάντηλο, Σεβασμιώτατε; Αὐτὸ ποὺ ἔχουν καταλεκιάσει οἱ οἰκουμενιστὲς τῆς Ἀκαδημίας Βόλου, κι ἔχει βουτήξει ὁ κ. Βαρθολομαῖος καὶ ὁ κ. Ζηζιούλας στὸν δυσώδη βοῦρκο τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;). Ἐκεῖ ἔχω τὴν ἀντίδραση καὶ τὴν ἀντίσταση.
»Τώρα γιὰ τὴν ἀπόφαση τῆς Ἱ. Συνόδου. Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἀπαντήσω στὴν ἀρχὴ λίγο δικολαβίστικα: ἐσεῖς (σ.σ. ρωτᾶ) δέχεσθε ὅλες τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου; Δὲν τὶς σέβεσθε. (σ.σ. Πολὺ καλὰ τὸ καταλάβατε, Σεβασμιώτατε. Ἀσφαλῶς καὶ δὲν τὶς σεβόμαστε ὅλες. Ἰδίως ἐκείνη ἀπόφαση τῆς Ἱ. Συνόδου, ποὺ ἀθώωσε τὸν συνάδελφό σας κ. Μπεζενίτη καὶ τὴν ἄλλη, ποὺ ζητοῦσε οἱ ἐπίσκοποι νὰ μποροῦν νὰ ἔχουν τό γνωστό “κουσούρι”).
Ἀκροάτρια: Αὐτὸ εἶναι ἄλλοθι.
Σιατίστης Παῦλος: Ὄχι δὲν εἶναι καθόλου ἄλλοθι. Γιατὶ ἡ Σύνοδος: ἢ πραγματικὰ εἶναι θεόπνευστη ἢ δὲν εἶναι. (σ.σ. Ἀπό καὶ ποῦ ἡ Σύνοδος καὶ οἱ Δεσποτάδες θεόπνευστοι, Σεβασμιώτατε; Ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὴν θεοπνευστία οἱ παραπάνω ἀποφάσεις; Κι ἂν θέλετε νὰ ξέρετε μὲ μιὰ πρόχειρη ἔρευνα, σημειώσαμε ἄλλες 20 μὴ θεόπνευστες ἀποφάσεις. Ἀλλὰ γιατί ξύνετε πληγὲς Σεβασμιώτατε; Μᾶς σπρώχνετε νὰ ξεσκονίσουμε τὰ ἀρχεῖα τῶν ἀποφάσεων τῶν ἐν συνόδῳ συνάξεών σας; Ἂν τὸ κάνουμε, τότε θὰ γελάσει καὶ τὸ παρδαλό κατσίκι μὲ κάποιες θεόπνευστες ἀποφάσεις σας! Βέβαια, δηλώνουμε, πὼς ὅλες τὶς ἀποφάσεις ποὺ στοιχοῦν στὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων τὶς δεχόμαστε).

»Ὁπότε, λοιπόν, ἐγὼ δὲν ἔχω ἀντίρρηση, θὰ σᾶς ἀπαντήσω γι’ αὐτό, δὲν πάω νὰ ξεφύγω, ἀλλὰ θέλω νὰ προσέξετε σεῖς, κι ὄχι γιὰ μένα, ἀλλὰ γιατὶ στὴν πραγματικότητα ὁ Θεὸς μᾶς κρίνει ὅλους μας, ποιὲς εἶναι οἱ προθέσεις μας. Ἐγὼ ἄκουσα, θὰ μᾶς τὴν πεῖ ὁ Ἅγιος Δημητριάδος ποὺ ἦταν συνοδικὸ μέλος, ποὺ εἶπε (σ.σ. ἡ Σύνοδος) πὼς ἐμμένει στὴν γλῶσσα, αὐτὴ ποὺ ἰσχύει μέχρι σήμερα, ἀλλὰ ταυτόχρονα εἶπε ὅτι θ΄ ἀνοίξει μιὰ συζήτηση γι’ αὐτὸ τὸ θέμα (ἄλλο συζήτηση, Σεβασμιώτατε, κι ἄλλο ἡ ἐφαρμογὴ στὴν πράξη τῆς μεταφράσεως τῶν ἱερῶν κειμένων στὴ Λατρεία, στὴν ὁποία ἐσεῖς ἔχετε προχωρήσει). Κι ἀκριβῶς, λοιπόν, στὴν συζήτηση, πῶς θὰ συμμετέχεις; συμμετέχεις διανοητικά; (σ.σ. Γι’ αὐτὸ μᾶς ἔδωσε τὸ μυαλὸ ὁ Θεὸς Σεβασμιώτατε). Εἶπα κάτι προηγουμένως· εἶπα ὅτι αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ τὸ κάνω ἐγώ· θέλω νὰ δῶ, θέλω αὔριο στὴν Σύνοδο σὰν ποιμένας νὰ μεταφέρω –γιατὶ αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος μας– νὰ μεταφέρω ἀκριβῶς τὸ (δίλημμα) ποὺ ἔχει τὸ ποίμνιό μας... (Ἄρα, λοιπόν, καλὰ ἔκαναν οἱ αἱρετικοὶ καὶ δοκίμαζαν πρῶτα τὶς αἱρέσεις τους, πρὶν ἀποφασίσει μιὰ Σύνοδος γι’ αὐτές. Μόνο, ποὺ μετὰ τὴν δοκιμή, δὲν μποροῦσαν νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ἀλήθεια! Δέν φοβᾶστε τό κόστος, Σεβασμιώτατε;)
Ἔχω τὴν αἴσθηση ὅτι μερικὲς φορὲς δὲν συζητᾶμε σὰν ἀδελφοὶ γιὰ νὰ βροῦμε τὴν ἀλήθεια, ἀλλ’ ὡς ἀντίπαλοι ποὺ προσπαθοῦμε νὰ συντρίψουμε τὸν ἄλλο... (σ.σ. Ποιός θέλει νὰ συντρίψει τὸν ἄλλο Σεβασμιώτατε, ἐκεῖνος ποὺ θέτει τὸν προβληματισμό του γιὰ ἕνα θέμα καὶ ζητᾶ ἀπάντηση, ἢ ἐκεῖνος ποὺ ὠμὰ καὶ κατάμουτρα δηλώνει πὼς δὲν μὲ ἐνδιαφέρει.....; Ἐκεῖνος ποὺ ζητᾶ καὶ περιμένει τὴν πατρικὴ συμπεριφορὰ ἀπὸ ἕνα ποιμένα ἢ ὁ ποιμένας ποὺ ἀπειλεῖ μὲ ἀγωγές, ὑπονοώντας τό προκλητικό: “ἔλα ἔξω νὰ τὰ ποῦμε”; Τὸ παραθέτουμε –γιὰ τὴν ἀκρίβεια– ὅπως τὸ εἴπατε: «ἂν αὐτὸ δὲν ἦταν στὰ ὅρια τῆς συζήτησης, ἀλλὰ ἦταν μιὰ κουβέντα ἐκτός, θὰ τοῦ ἔκανα ἀγωγή»!!!).

...Εἴμαστε ἐλεύθεροι ἄνθρωποι, μποροῦμε νὰ προβληματιζόμαστε. (Ὡς πρὸς τὶς μεταφράσεις) δὲν ἀπορρίπτω τίποτα, σχεδὸν τὰ περισσότερα τὰ δέχομαι... Ἔχω τὴν αἴσθηση ὅτι δὲν μιλᾶμε γι’ αὐτὸ τὸ θέμα. Ἐγὼ τὸ θέμα τὸ βλέπω σ’ ἕνα καθαρὰ ποιμαντικὸ ἐπίπεδο κι ἐπιμένω νὰ τὸ λέω αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, δὲν μπορεῖς νὰ μιλᾶς θεωρητικὰ γιὰ τοὺς νέους, ἅμα δὲν καθίσεις νὰ μιλήσεις μαζί τους..., ὁπότε αἰσθάνομαι ὅτι ὅταν ἔχεις μιὰ ἐμπειρία ζωντανή..., πιστεύω λοιπόν πὼς ἂν αὔριο μιὰ Σύνοδος ἔλθει, γιατὶ ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ εἶπε αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη εἶπε θὰ ἀνοίξουμε ἕνα διάλογο, καὶ τί θὰ ποῦμε στὸν διάλογο; Αὐτὸς εἶναι ὁ ρόλος, (ἂν ἡ Ἐκκλησία εἶναι ζωντανὴ) καὶ τῶν ἱερέων καὶ τῶν ἐπισκόπων: νὰ ἀκούσω ἐγὼ ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς μου τί λένε γι’ αὐτὸ τὸ θέμα, πῶς βλέπουν..., τί λέει ἡ ἐνορία τους κι αὐτὸ νὰ μεταφέρω.
Ἔτσι, λοιπόν, δὲν ὑποτιμᾶμε τὴν Σύνοδο, δὲν παρακούομε τὴν Σύνοδο, ἁπλὰ θέλουμε νὰ διευκολύνουμε τὴν Σύνοδο, γιατὶ πιστεύω πὼς αὐτὴ εἶναι μιὰ ἀπόφαση ποὺ ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ θέλει μέχρι τώρα νὰ γίνει αὐτὸ ποὺ γινότανε καὶ λέει τὸ συζητᾶμε. (σ.σ. Καὶ πρὶν τὸ συζητήσετε στὴ Σύνοδο, ἐσεῖς κάνετε ἄλλα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ εἶπε ἡ Σύνοδος· ἀλλὰ ἀπὸ πότε ὁ διάλογος μὲ σκοπὸ νὰ ἐξετασθεῖ ἕνα πρόβλημα, ἑρμηνεύεται ὡς ἔγκριση καί ἐφαρμογή τοῦ ὑπό συζήτηση προβλήματος;).
Ὅσο ἀφορᾶ τὸ θέμα ποὺ συζητᾶμε παρεπιπτόντως, ἐγὼ πιστεύω πὼς ἂν ἡ Σύνοδος ἀπεφάσιζε κάτι, μιὰ μοναδικὴ κι ἑνιαία, ἕνα μοναδικὸ ἑνιαῖο κείμενο...».
Τώρα, ἂν πρέπει νὰ γίνεται ἡ Θεία Λειτουργία μὲ μετάφραση ἢ ὄχι, συνέχισε ὁ Σιατίστης κ. Παῦλος, «τὸ ψάχνω. Ἂν αὔριο πεισθῶ ὅτι ὄντως κάνω λάθος θὰ τὸ σταματήσω. (σ.σ. Φοβερόν; Ἔχει τὴν ὑπόνοια ὅτι μπορεῖ νὰ κάνει λάθος χρησιμοποιώντας μεταφρασμένα λειτουργικὰ κείμενα, –ὡσὰν τὸ θαῦμα νὰ μὴ συντελεῖται ἂν δὲν κατανοοῦμε πλήρως τὰ ἀκουόμενα· εἶναι εἰς γνῶσιν τῆς ἀποφάσεως τῆς Συνόδου ποὺ λέει: ὄχι στὶς μεταφράσεις, καὶ πὼς ἐν καιρῷ θὰ ἐξετάσουμε τὸ θέμα· γνωρίζει ὅτι σεβαστοὶ ποιμένες καὶ ἀξιόλογοι θεολόγοι ἔχουν καταδείξει ποῦ ἔγκειται τὸ πρόβλημα· γνωρίζει, ἐπίσης, ὅτι ἡ μετάφραση εὐνοεῖ τὴν ἀποκοπή μας –ἰδίως τῶν νέων– ἀπὸ τὴ γλῶσσα τῶν Πατέρων [πρόβλημα ποὺ δὲν ἀντιμετωπίζουν οἱ ξενόγλωσσοι χριστιανοί]· καὶ ἐν τέλει, γνωρίζει [πρέπει νὰ γνωρίζει] ὅτι οἱ μεταφράσεις ἀποτελοῦν ὅπλο ἀλλοιώσεως τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως στὰ χέρια τῶν παλιῶν καὶ τῶν νέων μισσιοναρίων, καὶ παρ’ ὅλα αὐτὰ, ἐπιμένει στὶς μεταφράσεις, ρίχνοντας νερὸ στὸ μύλο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κι ὄχι μόνο, καὶ πεισματικὰ λέει: ἐγὼ θὰ δοκιμάζω!).
Θὰ ἤθελα, ὅμως, μὲ τὴν ἴδια εἰλικρίνεια, ἂν κάποιοι πειστοῦν ὅτι ὑπάρχει κάποια ἀνάγκη, νὰ μὴν τὴν πετάξουν μὲ εὐκολία, γιὰ νὰ δικαιώσουν τοποθετήσεις τὶς ὁποῖες ἔχουνε».
Αὐτή, λοιπόν, εἶναι ἡ συμπεριφορά καί οἱ ἀπόψεις τοῦ Ποιμένος κ. Παύλου. Ἂν κάπου τὸν ἀδικήσαμε, θὰ περιμένουμε τὸν ἀντίλογό του. Τὴν ἐντύπωσή μας ἐκφράσαμε, μὲ ἔντονο τρόπο, ποὺ πρέρχεται ἀπὸ τὶς δικές του προκλητικές θέσεις, ἀντιθέσεις καὶ αὐτοαναιρέσεις.
Δέν πρέπει ὡστόσο νὰ παραλείψουμε νὰ σχολιάσουμε καὶ τὴν συμπεριφορά τοῦ ἄλλου θερμοῦ ὑποστηρικτοῦ -ὁμιλητοῦ ὑπὲρ τῆς μεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειμένων, κ. Σταύρου Ζουμπουλάκη, ποὺ κατὰ κοινὴ ὁμολογία ἦταν προκλητική καὶ ἀπαράδεκτη. Πρῶτον διότι, ἀφ’ ἑνός μὲν ἀράδιασε ἕνα σωρὸ ἱστορικὰ στοιχεῖα γιὰ τὸ τί συνέβη στὶς ἄλλες θρησκεῖες καὶ τὰ ἄλλα δόγματα σχετικά μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῶν «ἱερῶν τους κειμένων», δίδοντας πολὺ λίγο χρόνο στὰ καθ’ ἡμᾶς καὶ δεύτερον, διότι μιλῶντας ἀπό καθέδρας καὶ μὲ στόμφο παρατήρησε πὼς ὅτι εἶναι νὰ γίνει, πρέπει νὰ γίνει γρήγορα, ὅσο ἀκόμη ὑπάρχουν πιστοί, ἀφήνοντας νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι, ἀφοῦ δρομολογήθηκε ἡ λειτουργικὴ αὐτὴ ἀναγέννηση (μὲ ὅ,τι αὐτὴ συνεπάγεται) εἶναι ἀναπόφευκτο νὰ τὴν ἀκολουθήσουμε, καὶ κάθε προσπάθεια ἀναχαίτισής της καί ἀντίδρασης εἶναι περιττή! Διαπίστωση καὶ λόγος ποὺ ἀπογοητεύει τοὺς πιστοὺς καὶ ἀποδυναμώνει κάθε διάθεση ἀγῶνος. Δυστυχῶς ἡ παπική-οἰκουμενιστικὴ συμπεριφορά ἐντοπίζεται καὶ στοὺς λαϊκούς!
Τέλος, θὰ κλείσουμε μὲ δυὸ μαργαριτάρια τοῦ ἄξιου συνεργάτη τῶν ἀπανταχοῦ οἰκουμενιστῶν, τοῦ κ. Καλαϊτζίδη, διευθυντῆ τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου, καὶ δεξὶ χέρι τοῦ κ. Ἰγνάτιου, ὁ ὁποῖος, ἐπίσης, σκανδάλισε τὸ κοινὸ μὲ τὴν προκλητική του συμπεριφορά:
Καλαϊτζίδης (Συντονιστὴς τῆς συζητήσεως): «Ὑπάρχει ἕνα ζήτημα ποὺ λέει, ὅτι ὅσοι προβαίνουν σὲ μεταφράσεις, μεταγλωττίσεις κ.λπ. παραβιάζουν ἀπόφαση τῆς Ἱ. Συνόδου (σ.σ. Ἀλήθεια, δὲν γνωρίζατε κ. Καλαϊτζίδη ὅτι τὸ Δελτίο Τύπου τῆς Ἱ. Συνόδου ἀποτελεῖ Ἀπόφαση τῆς Ἱ. Συνόδου; Μήπως τὸ γνωρίζατε, κύριε, ἀλλὰ κατὰ αὐτὸν τὸν «εὐφυιῆ» τρόπο θελήσατε νὰ τὴν ὑποβαθμίσετε;). Θὰ παρακαλοῦσα θερμὰ τοὺς δύο σεβαστοὺς ἐπισκόπους νὰ μᾶς ποῦν, ἂν ὄντως ὑπάρχει ἀπόφαση τῆς Ἱ. Συνόδου ἢ μιλᾶμε γιὰ ἕνα Δελτίο Τύπου... Ἀπ’ ὅσο γνωρίζω εἶναι ἕνα Δελτίο Τύπου, δὲν ὑπάρχει καμία ἀπόφαση τῆς Ἱ. Συνόδου ποὺ νὰ ἀπαγορεύει.
Χολέβας: Τὸ Δελτίου Τύπου ἐκφράζει τὴν ἄποψη τῆς Ἱ. Συνόδου...
Καλαϊτζίδης: Συγχωρεῖστε με κ. Χολέβα, σᾶς ἄκουσα, δὲν ἔχω δικαίωμα νὰ ὑποβάλλω ἕνα ἐρώτημα;
Φωνές: Ἀχρηστεύετε τὸ Δελτίο Τύπου;
Καλαϊτζίδης: Μπορῶ νὰ πῶ; Ἡ Ἱ. Σύνοδος ἔχει ἀπόφαση ἢ Δελτίο Τύπου;...
Χολέβας: Ὑπάρχει ἀπόφαση Συνόδου (14.04.2010), εἶναι ξεκάθαρο. Τὰ Δελτία Τύπου ἐκφράζουν ἀποφάσεις Ἱ. Συνόδου.
Στὴν ἀπάντηση τῶν ἐρωτήσεων τῶν ἀκροατῶν, ὁ ἕνας ἐκ τῶν εἰσηγητῶν κ. Φ. Σχοινᾶς ἐπεξηγεῖ κάποια ἐρώτηση.
Σχοινᾶς. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἑνωμένη. Ἐδῶ παρεμβαίνει ὁ κ. Καλαϊτζίδης.
Καλαϊτζίδης: Εἶναι (σ.σ. ἑνωμένη ἡ Ἐκκλησία);
Σχοινᾶς: Εἶναι.
Καλαϊτζίδης: Τὸ βλέπετε;...
Σχοινᾶς: Εἶναι.
Καλαϊτζίδης: (Δὲν ἀκούγεται)
Σχοινᾶς: Ἐὰν δὲν εἶναι...
Καλαϊτζίδης: (Δὲν ἀκούγεται).
Σχοινᾶς: Προσέξτε, ὅλον τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας συγκροτεῖ τὸ Ἅγ. Πνεῦμα.
Καλαϊτζίδης: Γίνεται καὶ ξεγίνεται ἡ ἑνότητα.
Σχοινᾶς: Προσέξτε, εἶναι σὰν νὰ λέτε, ὅτι ἀπέτυχε τὸ Ἅγ. Πνεῦμα.
Καλαϊτζίδης: Δὲν ἀκούγεται... Προσέξτε γιατὶ θὰ πέσετε σὲ σφάλμα. Γίνεται καὶ ξεγίνεται ἡ ἑνότητα. Δὲν εἶναι εἶναι δεδομένη...
Σχοινᾶς: Ἡ ἑνότητα ὑπάρχει μονίμως...
Καλαϊτζίδης: Ἡ ἑνότητα τοῦ σώματος (σ.σ. τῆς Ἐκκλησίας)· ὄχι δὲν ὑπάρχει μονίμως. Ἐγὼ αὐτὸ ἔμαθα ἀπὸ τὸν δάσκαλο μου τὸν Ματσούκα.
Ἀκροατής: Λάθος.
Σχοινᾶς: Ἐντάξει, τὸ δάσκαλό σου τὸ Ματσούκα... (δὲν ἀκούγεται).
Καλαϊτζίδης: Δὲν ἀκούγεται...
Σχοινᾶς: ...ἀλλὰ σήμερα εἶναι τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ.
Καλαϊτζίδης: ...αὐτὰ εἶναι πολὺ λεπτὰ ζητήματα...
Σχοινᾶς: Σήμερα εἶναι τοῦ ἁγ. Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ (σ.σ. ὁ ὁποῖος λέγει) ὅτι ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας ἑδράζεται στὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγ. Τριάδος, καὶ ὅπως εἶναι ἑνωμένο τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, δὲν εἶναι δυνατὸν οἱ 2 φύσεις νὰ διαχωριστοῦν σὲ αὐθυπόστατες ὑποστάσεις, ἔτσι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διαχωρισθεῖ ἡ Ἐκκλησία...
Καλαϊτζίδης: Δὲν λέει μόνο αὐτό, ξαναδιαβάστε το...
Σχοινᾶς: Ναί. Τὸ θέμα μὲ τὴν νεωτερικότητα. Ἔχουμε τρία παραδείγματα τοῦ φιλοσοφεῖν. Τὸ ἀρχαῖο ποὺ εἶναι τὸ ὀντολογικό. Προηγεῖται τὸ ὂν καὶ ἕπεται τὸ ἀνθρώπινο ὑποκείμενο. Στὴν νεωτερικότητα ἐπικρατεῖ τὸ ὑποκειμενοκρατικό. Ἡ ἀνθρώπινη διάνοια, τὸ ἀνθρώπινο ὑποκείμενο, εἶναι ὁ ἔσχατος κριτὴς τοῦ ὀρθοῦ καὶ τοῦ λάθους, τὸ ὁποῖο στὴν βάση του εἶναι τελείως ἀντιχριστιανικό. Τώρα, προσέξτε, τὸ μετανεωτερικό εἶναι τὸ ἐπικοινωνιοκεντρικὸ καὶ τὸ γλωσσικό. Ὅ,τι ἀποφασίσει ἡ κοινότης, αὐτὸ εἶναι ἡ ἀλήθεια... Ξέρετε ποῦ μπορεῖ νὰ ὁδηγηθοῦμε μὲ αὐτὰ τὰ πράγματα, ἂν τὰ υἱοθετήσουμε μέσα στὴν Ἐκκλησία;
...Ἡ μετανεωτερικότητα ἔχει τρομερὴ ἀβεβαιότητα... Ἔ, ἂς μείνει κάτι σταθερό, κι αὐτὸ ἂς εἶναι ἡ Ἐκκλησία».

Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Ἀγωνιστικὸς Σύλλογος
«Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης»

ΠΗΓΗ ''ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ''

ΑΝΑΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΟΝ ΑΞΙΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΤΑΝ κανεὶς παρακολουθεῖ προσεκτικὰ τὶς ἐκδηλώσεις καὶ τὰ ἔργα μερικῶν μεγαλόσχημων κληρικῶν ἀπογοητεύεται, γιατὶ διαπιστώνει ὅτι δὲν ὑπάρχει σταθερότητα στὶς ἀπόψεις τους καὶ συνέπεια στὰ ὅσα ὑποστηρίζουν. Αὐτὸ εἶναι πολὺ ἀρνητικό, τὴν ὥρα μάλιστα ποὺ στὴν κοινωνία γίνεται πνευματικὸς χαλασμὸς καὶ οἱ ἠθικὲς ἀξίες τοῦ Εὐαγγελίου δὲν τηροῦνται πιὰ ἀπὸ τοὺς περισσότερους ἀνθρώπους.
Ἡ μεγάλη αὐτὴ ἀδυναμία ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ἔχουν τὴν πνευματικὴ ὡριμότητα, ποὺ πρωτίστως πρέπει νὰ διακρίνει τοὺς κληρικούς. Εἶναι κάλαμοι ὑπὸ ἀνέμων σαλευόμενοι. Προκειμένου νὰ ἀρέσκουν στοὺς ἀνθρώπους, συνεχῶς μεταβάλλονται. Στοὺς εὐσεβεῖς ἐμφανίζονται ὡς εὐσεβεῖς, στοὺς παραδοσιακοὺς ὡς παραδοσιακοί, στοὺς προοδευτικοὺς ὡς προοδευτικοί, στοὺς μοναχοὺς ὡς ἐραστὲς τοῦ μοναχικοῦ ἰδεώδους, στοὺς οἰκουμενιστὲς ὡς οἰκουμενιστὲς καὶ στοὺς ἀγωνιστὲς καὶ ὁμολογητὲς τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς ὑπέρμαχοί της.
Ὅλη αὐτὴ ἡ συνεχὴς μεταμόρφωση καὶ παραπλάνηση ἀποκαλύπτει τὸ φόβο τους μήπως ἀποκαλυφθεῖ τὸ πραγματικό τους ἦθος. Θέλουν νὰ ἔχουν τὴν ἔξωθεν καλὴ μαρτυρία, γιὰ νὰ συνεχίζουν τὸν ἁμαρτωλὸ τρόπο ζωῆς. Ἔχουμε ζήσει πρόσφατα τέτοιες ἀπαράδεκτες καταστάσεις, μὲ ἀποκορύφωση τὴ θύελλα τῶν ἐκκλησιαστικῶν σκανδάλων τοῦ 2005.
Εἶναι πολλοὶ οἱ πιστοί, ποὺ ἀνησυχοῦν γιὰ ὅσα συμβαίνουν ἢ δὲν συμβαίνουν στὴν Ἐκκλησία. Θέλουν νὰ περιοριστοῦν οἱ σκανδαλώδεις συμπεριφορὲς τῶν κληρικῶν καὶ νὰ αὐξηθοῦν οἱ ἐνάρετοι κληρικοί, ποὺ θὰ εἶναι ἀληθινοὶ ποιμένες. Ἀναζητοῦν ἐπίμονα ἐπίσης μερικοὺς ἄξιους ἐπισκόπους, γιὰ νὰ στηριχθοῦν πνευματικά, νὰ τοὺς ἔχουν ὁδηγοὺς καὶ νὰ ἐλπίζουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ αὐτοκαθαίρεται. Γρήγορα ὅμως ἀπογοητεύονται, γιατὶ δὲν μποροῦν νὰ τοὺς βροῦν. Ὄχι πώς δὲν ὑπάρχουν, ἀλλὰ ἁπλὰ δὲν θορυβοῦν καὶ ἀποφεύγουν νὰ ἐμφανίζονται στὰ μέσα ἐνημέρωσης καὶ στὶς ἐφημερίδες.
Ἐδῶ θὰ ἀναφέρω καὶ κάτι ἄλλο σχετικὸ μὲ τὸ θέμα μας. Κάποιοι Μητροπολίτες κατὰ καιροὺς ἐμφανίζονται ὡς ὑπέρμαχοι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔντονα ἀντιπαπικοὶ καὶ ζηλωτὲς τῶν παραδόσεων. Δημοσιεύουν πύρινα κείμενα καὶ ἐξαπολύουν σχετικὲς ἐγκυκλίους. Καθὼς τοὺς παρακολουθεῖς γιὰ πρώτη φορά, χαίρεσαι καὶ μὲ ἐνθουσιασμὸ μιλᾶς γι᾽ αὐτοὺς στοὺς γνωστούς σου. Δὲν περνάει πολὺς καιρὸς καὶ διαπιστώνεις ὅτι τὰ συγκεκριμένα αὐτὰ πρόσωπα διατηροῦν φιλικὲς σχέσεις μὲ ἀνθρώπους, ποὺ πρωτοστατοῦν στὸν οἰκουμενισμό, εἶναι νεωτεριστὲς καὶ ἀποδεδειγμένα δὲν ἔχουν ἦθος. Καὶ διερωτᾶσαι ἂν ὑπάρχει κάποιος ἄξιος Μητροπολίτης νὰ στηριχθεῖς. Ἰδιαίτερα σὲ ἐνοχλεῖ τὸ γεγονός, ὅταν συμμετέχουν σὲ πανηγύρεις καὶ ἀλληλοπροσφωνοῦνται. Τότε τοὺς βλέπεις ὡς συγκοινωνοῦντα δοχεῖα καὶ ἡ ἀθλιότητα τοῦ κεκραγμένου Μητροπολίτη νὰ μεταδίδεται καὶ στοὺς ἄλλους καὶ νὰ καταλήγεις στὸ ἄδικο συμπέρασμα ὅτι ὅλοι τὸ ἴδιο εἶναι.
Πρέπει νὰ εἴμαστε προσεκτικοί. Γιὰ τοὺς ὑποκριτικὰ «ὀρθοδόξους» Μητροπολίτες νὰ ἔχουμε ἕνα ἐρωτηματικὸ καὶ μιὰ ἐπιφύλαξη. Δὲν εἶναι αὐτό, ποὺ φαίνονται, οὔτε αὐτὸ ποὺ ἀναζητοῦμε. Εἶναι οἱ δεσποτάδες, ποὺ δεσπόζουν, ἀλλὰ δὲν ποιμαίνουν. Γι᾽ αὐτὸ δὲν μποροῦν νὰ γίνουν τὸ στήριγμά μας καὶ ὁ ὁδηγός μας.

ΠΗΓΗ ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'' ΑΡ. ΦΥΛ. 1912

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ: ΑΝΤΙ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΣΟΥΝ, ΚΟΙΜΙΖΟΥΝ

ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΜΕΝΩΝ

ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΛΑΤΤΩΝΟΝΤΑΙ

Καλά, τόσο πολὺ ἔχουμε τυφλωθεῖ, ὥστε νὰ ἀποδεχόμαστε χωρὶς ἀντιρρήσεις καὶ διαμαρτυρίες, τὴν σταδιακὴ ἕνωση μὲ τοὺς παπικοὺς καὶ κάθε καρυδιᾶς αἱρετικὸ καρύδι; Δείχνουμε εὐχαριστημένοι μὲ τὴν δημοσίευση (ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο κυρίως τῶν “Ἀκτίνων”) αὐτῶν τῶν βδελυρῶν στὸ Θεὸ συμπροσευχῶν. Καὶ ἀρκούμαστε σ’ αὐτό.


Ὁ σκοπὸς τῆς δημοσίευσης, ὅμως, δὲν ἀποσκοπεῖ στὴν ἀντίδρασή μας; Ἢ μήπως γίνεται γιὰ νὰ ἐθιστοῦμε ὀπτικὰ μὲ τὶς γενόμενες συμπροσευχές, ὥστε μετὰ ἀπὸ λίγο, νὰ τὶς ἀντιμετωπίζουμε ὡς τὸ πιὸ φυσικὸ πρᾶγμα, ἔχοντες ὑποστεῖ ἕνα εἶδος οἰκουμενιστικοῦ μιθριδατισμοῦ;
Φυλακίστηκε πρὶν μερικὲς βδομάδες (παρατύπως) ἕνας ἡγούμενος καὶ διαμαρτυρήθηκε πλῆθος πιστῶν καὶ ἱερωμένων. Πρέπει νὰ μᾶς ἐξηγήσει ἡ Ἱ. Σύνοδός ποὺ ἔβγαλε ἀνακοίνωση γιὰ τὸ θέμα, ἀλλὰ καὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐπίσκοποί ποὺ τὸν ἐπισκέφτηκαν στὴ φυλακή: θεωροῦν ὅτι οἱ συμπροσευχὲς εἶναι μικρότερης σημασίας θέμα ἀπὸ τὴν φυλάκιση τοῦ π. Ἐφραίμ; Δὲν ἀξίζει, ἡ μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο τέλεσή τους, τὶς διαμαρτυρίες μας; Δὲν ἀποτελοῦν ὅλες αὐτὲς παρδαλὲς συμπροσευχὲς μὲ παπικούς, προτεστάντες «ἱερεῖς» καὶ «ἱέρειες» ἕνα ἐκκλησιαστικὸ ἔγκλημα, ὄχι στιγμιαῖο, ἀλλὰ διαρκείας, ἀφοῦ οἱ συμπροσευχὲς γίνονται "ἐν παντὶ καιρῷ καὶ τόπῳ" παρὰ τὶς αὐστηρὲς ἀπαγορεύσεις τῶν Ἱ. Κανόνων;
Ἡ φυλάκιση τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Βατοπεδίου ἀποτελεῖ μία ἀνθρώπινη ἀδικία ἀπὸ κρατικοὺς λειτουργούς, ποὺ ἐν πάσῃ περιπτώσει δὲν ἀνήκουν στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἁρμοδιότητα (κι ὅμως ἐκεῖ οἱ κληρικοὶ ἀντέδρασαν). Γιὰ τὶς συμπροσευχές, ὅμως, ποὺ ἀποτελοῦν καταπάτηση Ἐντολῶν Θεοῦ, κι ἐδῶ εἶναι κατ’ ἐξοχὴν ἁρμόδια νὰ ἐπέμβει ἡ Ἱερὰ Σύνοδος (καὶ κάθε Ἐπίσκοπος ξεχωριστά), γιατί οἱ ἐπίσκοποι ἀδρανοῦν; Μήπως, στὴν περίπτωση τοῦ ἡγουμένου ἀντιδροῦν, ἐπειδὴ ἡ συμπαράσταση δὲν κοστίζει τίποτα, ἀντίθετα μᾶς παρουσιάζει ὡς συμπαραστάτες τῶν ἀδικουμένων, ἐνῶ στὴν περίπτωση τῶν συμπροσευχῶν ἐπικρατεῖ ὁ φόβος πὼς θὰ ὅσοι ἀντιδράσουν θὰ πέσουν στὴν δυσμένεια τῶν οἰκουμενιστικῶν πατριαρχικῶν κύκλων;
Καὶ τέλος, γιατί ἐμεῖς οἱ πιστοί, ἐπιτρέπουμε τὴν ἀπραξία τῶν ἐπισκόπων; Δὲν ἔχουμε εὐθύνη, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἐμποδίσουμε νὰ παραμένουν ὡς Ἐπίσκοποι οἱ ἀδιαφοροῦντες γιὰ τὰ θέματα τῆς Πίστεως;

ΠΗΓΗ ''ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ''

Ημερίδα Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς με θέμα «Πατερικὴ Θεολογία καὶ μεταπατερικὴ αἵρεση»

Πειραιεύς 26 Ἰανουαρίου 2012

Δ Ε Λ Τ Ι Ο Τ Υ Π Ο Υ

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πειραιῶς διοργανώνει τήν Τετάρτη 15η Φεβρουαρίου ἐ.ἔ. καί ὥρα 4.00 μ.μ. στό Στάδιο Εἰρήνης καί Φιλίας, Ν. Φάληρο Πειραιῶς (αἴθουσα «Μελίνα Μερκούρη») μέ ἐλεύθερη εἴσοδο Ἡμερίδα θεολογικοῦ προβληματισμοῦ, κατά τό ἐπισυναπτόμενο Πρόγραμμα, μέ τό ἐξόχως ἐνδιαφέρον θέμα:




«Πατερικὴ Θεολογία καὶ μεταπατερικὴ αἵρεση »

Α΄ Συνεδρία
Προεδρεύων: Δημήτριος Τσελεγγίδης, Καθ. Πανεπ. Θεσσαλονίκης
Τοποθέτηση Προεδρεύοντος Συνεδρίας

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, Ὁμ. Καθηγητής Πανεπ. Ἀθηνῶν
«Ἀπὸ τὴν Πατερικότητα στὴν “μεταπατερικότητα”. Ἡ αὐτοαναίρεση τῆς Ὀρθοδόξου ἡγεσίας»

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμ. Καθηγητής Πανεπ. Θεσσαλονίκης
«Ἡ σημασία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ πατρομαχικὴ ἄρνησή της»

Ἰωάννης Μαρκᾶς, Ἐρευνητὴς
«Μεταπατερικῶν ἔργα καὶ ἡμέραι»


Β΄ Συνεδρία

Προεδρεύων: Λάμπρος Σιάσος, Καθηγητὴς Πανεπ. Θεσσαλονίκης
Τοποθέτηση Προεδρεύοντος Συνεδρίας

Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου π. Ἱερόθεος
ΘΕΜΑ: «Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία ἀπὸ ἐκκλησιαστικῆς προοπτικῆς»

Ἰωάννης Κουρεμπελές, Ἀναπλ. Καθηγητὴς Πανεπ. Θεσσαλονίκης
ΘΕΜΑ: «Ὀρθοδοξία ἀνορθόδοξη; Στιγμὲς στὴ σύγχρονη ἑλληνικὴ θεολογικὴ ἔκφραση καὶ στίγματα μετα-θεολογικῶν στιγμῶν»


Συζήτηση - Πορίσματα-Ψήφισμα. Λήξη ἡμερίδος


Ἡ παρουσία σας θά συντελέσῃ στήν ἐνδυνάμωση τῆς πίστεως καί τῆς ἀληθείας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.


ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΙΟΥΝΤΩΝ ΤΑΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΑΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Oί ιεροί Κανόνες αποπνέουν με τό αιώνιο κύρος τους τό Χριστολογικό, Πνευματολογικό καί Τριαδολογικό ήθος στην ζωή της Εκκλησίας. Ό στόχος, στον όποιο αποβλέπουν είναι ή θεραπεία των ψυχών καί ή ιατρεία των παθών (Βλ. Β' κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, Ράλλη - Ποτλή, Σύνταγμα Θείων καί Ιερών Κανόνων..., τ. ζ, σελ. 308). Η υπακοή σ' αυτούς βοηθά τό πιστό μέλος της Όρθοδόξου Εκκλησίας νά άποφεύγη τόν πνευματικό θάνατο.

Ακριβώς αυτό επιδιώκουν καί οι Κανόνες οι άναφερόμενοι στην συμπροσευχή μετά αιρετικών καί άλλοθρήσκων, επειδή ή συμπροσευχή καί ή κοινωνία μετ΄ αυτών επιφέρει τόν πνευματικό θάνατο, τήν αποκοπή του μέλους από τό όλον σώμα της Εκκλησίας.

Στην σημερινή εποχή καί τά σημερινά δεδομένα ή απαγόρευση της συμπροσευχής αναφέρεται κυρίως στους αλλόθρησκους Εβραίους, Μουσουλμάνους και Ινδουιστές καί στους αιρετικούς Ρωμαιοκαθολικούς καί Προτεστάντες. Ό "Οσιος Έφραίμ ό Σύρος, άπατών στην ερώτηση «ποιά αμαρτία εστίν ασυγχώρητος», λέγει χαρακτηριστικά: «Ή εις τό "Αγιον Πνεύμα, καί πάντων τών αιρετικών· εις γάρ τό Πνεύμα τό "Αγιον έβλασφήμησαν καί βλασφημούσιν· οίς ουκ άφεθήσεται ούτε εν τω νύν αίώνι, ούτε εν τω μέλλοντι, κατά τόν λόγον τού Κυρίου.... Τούτους ούν... ουδέ συνεύχεσθαι, ουδέ συνεσθίειν, ουδέ λαμβάνειν εις οίκον ουδέ χαίρειν αύτοίς λέγειν, ίνα μή τών έργων πονηρών αυτών κοινωνήσωμεν» (Έργα 6,235).

Βεβαίως, γνωρίζουμε ότι ό σημερινός άνθρωπος μέ τίς συμπλεγματικές του απωθήσεις και τό σκοτεινό ιστορικό υποσυνείδητό του δέν εΐναι δυνατόν νά άποδεχθή τήν εκκλησιαστική ασκητική καί άγαπητική έν Χριστώ πορεία, τήν οποία υποδεικνύουν οι ιεροί Κανόνες.

Όμως ή υπακοή στους ιερούς Κανόνες είναι γεγονός μετοχής στην εκκλησιαστική κοινωνία και άρα μετοχής στην υπέρβαση τού πνευματικού θανάτου καί πορεία προς τήν ανάσταση.

Τελειώνουμε τόν σύντομο αυτόν επίλογο δανειζόμενοι τους λόγους δύο κορυφαίων Πατέρων καί Διδασκάλων της Εκκλησίας μας,οι όποιοι απηχούν καί τήν σημερινή, έν πολλοίς, πραγματικότητα, τού Μ. Βασιλείου καί τού Ιερού Χρυσοστόμου.

Συμπεραίνει ό πρώτος Πατήρ : «Ήμαύρωται κανόνων ακρίβεια, εξουσία τού άμαρτάνειν πολλή» (ΡG 32,480Β).

Καί αναφωνεί ό «χρυσούς τήν γλώτταν» Ιωάννης:

«Δεύρο λοιπόν, Παύλε, τό σκεύος της εκλογής... είπε υμίν περί τού ενεστώτος πονηρού αιώνος· φανέρωσον τους κρύφιους λύκους, θριάμβευσον και στηλίτευσον τους κλέπτας της αγίας ποίμνης τού Θεού. Παύλος είπεν ...Μή παραδέχεσθε αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν καί πάλιν...αιρετικοί άνθρωποι προκόψουσιν έπί τό χείρον, πλανώντες καί πλανώμενοι· καί άλλαχού. Τοις μεμιασμένοις καί άπιστοις ουδέν καθαρόν. Ακούσατε, πάλιν, οι τάς άγάπας μετ' αυτών ποιούντες· πώς φύγητε απο της οργής της επερχόμενης έφ' υμάς, οι τούτοις συμμιαινόμενοι εν βρώσει, έν πόμασι; ...Πού είσίν οι θρασύστομοι, οι λέγοντες, μή είρήσθαι ταύτα έν ταίς θείαις Γραφαίς· Ταύτα ό Παύλος παρακαλεί καί διδάσκει καί παραινεί... οι δέ προφήται προηγούμενοι έκπαλαι τά όμοια έφθέγξαντο· άναγκαίον γάρ καί τούτους εις μέσον άγαγείν. Είπεν ό προφήτης Δαυΐδ· Ούκ έστιν έν στόματι αυτών αλήθεια... Καί ό Σολομών λέγει, ότι Δυσσεβούντες υποκρίνονται εύσέβειαν. Καί πάλιν λέγει· Υιέ, μή σε πλανήσωσιν άνδρες ασεβείς, μηδέ πορευθής έν όδώ μετ' αυτών. Ησαΐας δέ... ούκ έστιν χαίρειν τοις άσεβέσι.

»"Αρα άρκεί ταύτα; ή παραγάγω εις μέσον και πάντας τους προφήτας; Άλλα άρκεί καί ταύτα προς τους άκούειν θέλοντας. Ό γαρ τοίς ειρημένοις μη προσέχων, ουδέ τοις πλείοσι πεισθήσεται. ...Ακούσατε οι ορθόδοξοι, καί τοις αίρετικοίς μή συγκαταβαίνετε· ακούσατε ποιμένες, καί φρίξατε, καί μή σιγήσατε, άλλα κηρύξατε τόν λόγον· μή δότε τόπον τω διαβόλω, ή δότε θήραν τοις λύκοις. ...Ούτως ούν ποιείτε καί ύμείς, ποιμένες, καί μή συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις άκαθάρτοις τού σκότους· μάλλον δέ καί έλέγχετε ώσπερ καί οι απόστολοι καί ό θεοπάτωρ Δαυίδ περί αυτών πολλούς μόχθους κατεβάλλετο, καί πολλούς αγώνας, ελέγχων καί επιτιμών, στηλιτεύων αυτούς καί τω Θεώ έντυγχάνων κατ' αυτών, καί λέγων· "Εως πότε αμαρτωλοί, Κύριε, εως πότε αμαρτωλοί καυχήσονται; Διασκόρπισον αυτούς έν τή δυνάμει σου. Δός αύτοίς, Κύριε, κατά τά έργα αυτών, ότι ου συνήκαν εις τά έργα σου. Κύριε....

»Καί τί ό φιλάνθρωπος Θεός, ό πάντας ανθρώπους θέλων σωθήναι, καί εις έπίγνωσιν αληθείας έλθείν, ότι εγγύς έστι πάσι τοις έπικαλουμένοις αυτόν έν άληθεία; .. "Εκκλινεν ουρανούς, και κατέβη, και πάντα ωκονόμησε προς σωτηρίαν του γένους ημών, και πάντα υπέδείξε ποιών καί διδάσκων. Είτα θέλων διδάξαι, ίνα οι μέλλοντες προΐστασθαι τών Εκκλησιών, ούτως έκδιώκωσι τους αιρετικούς, έποίησεν φραγγέλιον έκ σχοινίων, καί είσελθών πάντας έξέβαλεν έκ τού ιερού, καί απώσατο, καί έξεδίωξε...

»Άκούσατε οι προϊστάμενοι τών Εκκλησιών. Ύμίν γάρ υπέδειξε τό καλόν, ίνα έξακολουθήσητε τοις ίχνεσιν αυτού, προσέχοντες πανταχόθεν ακριβώς, καί τους λύκους έκδιώκοντες, καί τήν ποίμνην φυλάττοντες» (PG 59, 558-559).

(ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ''Η ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΣ, ΣΕΛ. 113-116)

ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ!!! ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 16 Ιανουαρίου, το Συνέδριο, το οποίο διοργάνωσε η Θεολογική Σχολή της Αγίας Έδρας της Νοτίου Ιταλίας, στη Νάπολη, με αφορμή το μεγάλο και ιστορικό, για όλο το χριστιανικό κόσμο, γεγονός της συμπληρώσεως είκοσι ετών από την ημέρα της εκλογής και της ενθρονίσεως του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, στον πρώτο Θρόνο της Ορθοδοξίας.
Το Συνέδριο είχε τίτλο: Ἐγνώκαμεν καὶ πεπιστεύκαμεν τὴν ἀγάπην, και θέμα: Ο διάλογος μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων και η συμβολή του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου στα 20 χρόνια της Πατριαρχίας του.
Το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε στο κεντρικό αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου και ξεκίνησε με προσευχή, την οποία ανέγνωσε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Καζέρτα κ. Pierto Farina, ενώ οι φοιτητές της Θεολογικής Σχολής έψαλαν ύμνους προς την Παναγία και την Αγία Τριάδα. Ο Θεοφιλέστατος στη σύντομη προσφώνησή του αναφέρθηκε με θερμούς λόγους στην προσωπικότητα του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου υπογραμμίζοντας την προσπάθειά του και την αμέριστη συμβολή του στο θέμα του θεολογικού διαλόγου μεταξύ των δύο αδελφών Εκκλησιών δεν παρέλειψε δε να αναγνώσει και μήνυμα εκ μέρους του Καρδιναλίου της Νάπολης Σεβασμιωτάτου κ. Cresenzio Sepe, ο οποίος για ανειλημμένες υποχρεώσεις, απουσίαζε στη Ρώμη.
Στη συνέχεια ο Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής Prof. Gaetano Di Palma καλωσόρισε τους συνέδρους και ιδιαιτέρως τους εξ Ελλάδος ομιλητές, υπογράμμισε τη σημαντικότητα του διαλόγου και εξήγησε τους λόγους που ώθησαν το συμβούλιο των καθηγητών της Θεολογικής Σχολής, ώστε να διοργανώσουν την παρούσα ημερίδα προς τιμή του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου. Τόνισε με έμφαση, μάλιστα, ότι «η εκδήλωση πραγματοποιείται την περίοδο αυτή, κατά την οποία η Καθολική Εκκλησία καλεί τους πιστούς σε προσευχή για την ενότητα και την Οικουμενική Κίνηση και μέσα σε αυτό το πλαίσιο θεωρήσαμε αναγκαίο ως θεολογική Σχολή να εξάρουμε την μεγάλη προσωπικότητα και εκκλησιαστική φυσιογνωμία του προκαθημένου της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο οποίος προάγει και βοηθά το έργο του διαλόγου και την σύσφιξη των σχέσεων των δύο Εκκλησιών, τόσο με τα λόγια του, όσο και με τις γενικότερες πρωτοβουλίες και τα έργα του».



Ακολούθησε το μήνυμα του Προκαθημένου της Ορθοδοξίας, του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, το οποίο κατ’ εντολή του ανέγνωσε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου κ. Μακάριος Γρινιεζάκης. Ο Παναγιώτατος, στο μήνυμά του εξέφραζε τις θερμές του ευχαριστίες προς τους οργανωτές, τους ομιλητές καθώς και όλους τους παρευρισκομένους για την τιμητική αυτή εκδήλωση, δεν παρέλειψε δε να υπογραμμίσει την προσφορά της Θεολογικής Σχολής της Νάπολης στο μεγάλο ζήτημα του διαλόγου. Ευχήθηκε τέλος, να ακούσουν σύντομα όλοι οι άνθρωποι τη φωνή του Χριστού και να γίνουν ένα, όπως ακριβώς ήταν και οι μαθητές του Χριστού, κατά τη μαρτυρία του Ευαγγελιστού Ιωάννου (Ιωάν. 17, 21).
Μετά το μήνυμα του Πατριάρχου ακολούθησαν οι εισηγήσεις των ομιλητών τους οποίους παρουσίασε στους συμμετέχοντες συνέδρους ο Καθηγητής κ. Giuseppe Falanga. Την πρώτη εισήγηση παρουσίασε ο πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης κ. Μακάριος Γρινιεζάκης, Διδάκτωρ Ιατρικής, καθηγητής της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Ηρακλείου Κρήτης, Διευθυντής του Γραφείου Τύπου και Ιεροκήρυκας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης, με θέμα: «Βαρθολομαίος Αρχοντώνης: Ένας Μεγάλος Πατριάρχης».
Ο πανοσιολ. σκιαγράφησε την πολυτάλαντη και εξαιρετικώς πνευματική φυσιογνωμία και μορφή του Οικουμενικού Πατριάρχου, κάνοντας μια αναδρομή στους σημαντικότερους σταθμούς της ζωής του και αναφερόμενος στα πνευματικά, εκκλησιαστικά, ακαδημαϊκά καί διοικητικά χαρίσματα τα οποία κοσμούν την προσωπικότητά του. Τόνισε μάλιστα ότι «Όλα αυτά τα σπάνια πνευματικά χαρακτηριστικά, που σπανίως μπορεί να συναντήσει κανείς συγκεντρωμένα σε ένα πρόσωπο, δεν ήταν εύκολο να αγνοηθούν από την Αγία και Ιερά Ενδημούσα Σύνοδο, όταν το 1991 εξεδήμησε προς Κύριον ο Μακαριστός Πατριάρχης κυρός Δημήτριος. Θεοκινήτω και θεοπνεύστω ψήφω, στις 22 Οκτωβρίου 1991 η Αγία και Ιερά Ενδημούσα Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εκλέγει δια παμψηφίας τον Χαλκηδόνος Βαρθολομαίο εις Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικό Πατριάρχη. Εκλέγει τον εκλεκτό και Άξιο των περιστάσεων «ον εισήγαγεν εις την δόξαν της Πατριαρχικής Διακονίας και εις την αίγλην της Ιστορίας». Αναθέτει στον Χαλκηδόνος Βαρθολομαίο το πηδάλιο για την διακυβέρνηση του πρεσβυγενούς Οικουμενικού Πατριαρχείου, της Εκκλησίας Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, την οποία εκλέϊσαν Μεγάλες Πατριαρχικές Μορφές». Στο τέλος της εισηγήσεώς του ο π. Μακάριος εν είδη συμπεράσματος υπογράμμισε για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίου ότι «Η ιστορία θα τον ονομάσει Μεγάλο Πατριάρχη όπως έτσι έχει περάσει στις συνειδήσεις όλων μας. Βαρθολομαίος ο Πάνυς. Βαρθολομαίος ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ».





Το λόγο έλαβε κατόπιν ο Ελλογιμ. Επικ. Καθηγητής της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης και Αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη κ. Γρηγόριος Λιάντας, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Από το Διάλογο της Αγάπης στο Διάλογο της Αλήθειας. Η θεολογική πορεία μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας από το 1980 έως σήμερα». Ο κ. Καθηγητής στο μεστό και ευσύνοπτο λόγο του παρουσίασε τις σημαντικότερες πτυχές του διαλόγου από τα χρόνια του Πατριάρχου Αθηναγόρου και των Παπών Παύλου Στ΄ και Ιωάννου Παύλου Β΄ μέχρι και τα σημερινά. Δεν δίστασε να αναφερθεί ακόμη και στις κατά καιρούς παρουσιαζόμενες δυσκολίες, υπογραμμίζοντας την υπευθυνότητα και τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισε το Οικουμενικό Πατριαρχείο το θεολογικό διάλογο μεταξύ των δύο Εκκλησιών καθώς και τη συμβολή του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου στην προαγωγή του έργου του διαλόγου. Παράλληλα τόνισε με σαφήνεια την ανάγκη της συνέχειας του διαλόγου, την οποία αναγνωρίζουν σήμερα όλοι οι χριστιανοί, με την προϋπόθεση όμως ότι ο θεολογικός διάλογος της αλήθειας πρέπει να διεξάγεται με τιμιότητα και ευθύτητα.
Στη συνέχεια ομίλησε ο Don Andrea Palmieri, Γραμματέας της Επιτροπής του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής και της Ορθόδοξης Εκκλησίας, του Συμβουλίου του Βατικανού για την προώθηση της ενότητας των χριστιανών. Ο ομιλητής αναφέρθηκε στις προσπάθειες των δύο Εκκλησιών για την ενότητα και παρουσίασε συγκεκριμένες πράξεις και ενέργειες των Προκαθημένων των δύο Εκκλησιών, οι οποίες προάγουν το έργο του διαλόγου. Αξιοσημείωτοι επίσης, ήταν οι λόγοι του όσον αφορά το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Είπε χαρακτηριστικά ότι με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίου «άνθισε» ο θεολογικός διάλογος.
Το λόγο έλαβε κατόπιν ο Ελλογιμ. Αν. Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης κ. Βασίλειος Κουκουσάς ο οποίος «Τα προβλήματα του διαλόγου από την πλευρά της Ορθόδοξης Εκκλησίας». Ο κ. Κουκουσάς τόνισε την αναγκαιότητα του διαλόγου και υπενθύμισε στους συνέδρους ότι από το 710 που συναντήθηκε ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύρος με τον Πάπα Ρώμης Κωνσταντίνο δεν υπήρξαν άλλες συναντήσεις και προσεγγίσεις μέχρι που φθάσαμε στα χρόνια του Πατριάρχου Αθηναγόρου και του Πάπα Παύλου το 1964, οπότε και πραγματοποιήθηκε η συνάντηση των δύο Προκαθημένων. Αυτό και μόνο το γεγονός δηλώνει την αναγκαιότητα του διαλόγου μια και γίνεται σαφές επί τη βάσει των ιστορικών δεδομένων ότι εάν οι συναντήσεις ήταν συχνότερες θα είχαν αποφευχθεί πολλά προβλήματα και μεγάλες διαφορές οι οποίες δημιουργήθηκαν ένεκα αυτής της αποστάσεως. Στη συνέχεια επικεντρώθηκε στα προβλήματα τα οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί αναγκαίο να συζητηθούν, μεταξύ αυτών του ζητήματος της Ουνίας και του πρωτείου, προκειμένου να υπάρξει μία αποτελεσματικότερη προσέγγιση των δύο πλευρών.
Τελευταίος ομιλητής ήταν ο καθηγητής Edoardo Scognamiglio, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα «Τα προβλήματα του διμερούς θεολογικού διαλόγου από την πλευρά της Δυτικής Εκκλησίας». Στους λόγους του ο Καθηγητής τόνισε με έμφαση τις προσπάθειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου και συγκεκριμένα του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου όσον αφορά το οικολογικό πρόβλημα, οι οποίες ξεπερνούν τα είκοσι χρόνια σε αντίθεση με την Καθολική Εκκλησία η οποία ευαισθητοποιήθηκε για το θέμα αυτό μόλις προ πέντε ετών. Δεν παρέλειψε επίσης να σημειώσει τα θετικά που έχουν προκύψει από το θεολογικό διάλογο με κυρίαρχο αυτό της εμπειρίας από την κοινωνία των δύο αντιπροσωπειών.



Να σημειωθεί τέλος ότι στην Ημερίδα συμμετείχε ο Πρόεδρος του Πανεπιστημίου κ. Gaetano Castello, όλο το σώμα των Καθηγητών της Σχολής, περίπου 350 φοιτητές, εκπροσωπήθηκαν των Πρεσβείων της Ελλάδος, της Κύπρου, της Βουλγαρίας, της Σερβίας και της Τουρκίας στην Αγία Έδρα, από το Προξενείο των Η.Π.Α. στην Νάπολη, αρκετοί κληρικοί και μοναχοί της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά και πολλά άλλα πρόσωπα, τα οποία με την παρουσία τους τίμησαν την εκδήλωση αυτή η οποία, όπως προαναφέρθηκε, ήταν αφιερωμένη στην επέτειο της συμπλήρωσης είκοσι χρόνων Πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Το γεγονός παρουσίασαν και προέβαλλαν τα περισσότερα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα γενικής ενημερώσεως, ενώ αύριο, αμέσως μετά την επιστροφή του από τη Ρώμη, ο Σεβασμιώτατος Καρδινάλιος κ. Cresenzio Sepe, θα δεχθεί τους εξ Ελλάδος επισκέπτες ομιλητές.

ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ''ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ''

ΔΡΙΜΥΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ...

Δριμὺς ἔλεγχος
γιὰ τὴν αἱρετικὴ Οἰκουμενιστικὴ Ἰδεολογία
στὴν ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ τῆς Ἐκκλησίας μας

Οἱ διεξαγόμενοι Διάλογοι μὲ ἀντιπατερικὸ τρόπο, οἱ συνεχεῖς ἀποκαλύψεις –τελευταία– στὸ διαδίκτυο πλήθους εἰκόνων μὲ τὶς παράνομες συμπροσευχὲς μετὰ αἱρετικῶν τοῦ Πατριάρχη καὶ τῶν συνοδοιπόρων του, ἡ ἀνοχὴ καὶ σιωπὴ τῶν «κοινωνούντων αὐτοῖς» ἱερωμένων, ἀποτελοῦν ἀμαύρωση τῶν ἀγώνων τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ ἔμπρακτη κατάργηση τῶν σωτηριολογικῶν μηνυμάτων τῆς Ὑμνολογίας μας.
Ἔχει ἀρκούντως καταδειχθεῖ ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἀπαγορεύουν τοὺς Διαλόγους μὲ τοὺς ἑτεροδόξους (μὲ τὸν ἀντιπατερικὸ τρόπο ποὺ γίνονται) καὶ ἀπαγορεύουν, ἐπίσης, αὐστηρὰ τὴν ἑωσφορικὴ ἐφεύρεση τῶν συμπροσευχῶν, ὡς μέσον προσεγγίσεως μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἐκτός, ὅμως, ἀπὸ τοὺς Ι. Κανόνες καὶ ἡ Ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας τὸ ἴδιο μήνυμα μεταφέρει, παρουσιάζοντας μας τὸν ἀσυμβίβαστο ἀγῶνα τῶν Ἁγίων κατὰ τῶν αἱρετικῶν.
Καὶ διερωτᾶται κανείς: Ἄραγε, οἱ –διάδοχοι τῶν Πατέρων– σύγχρονοι Ἐπίσκοποι, ποὺ «ἀπὸ φυλακῆς πρωΐας μέχρι νυκτὸς» εὑρίσκονται στους ἱ. ναούς, δὲν παρακολουθοῦν τὰ ψαλλόμενα; Δὲν φτάνουν στὰ «ὦτα» τους οἱ προτροπὲς τῶν ὑμνογράφων γιὰ μίμηση τῶν Ἁγίων; Μὲ ὑψωμένη τὴ φωνὴ στὰ κηρύγματα τους (καὶ περισσὴ ἱεροπρέπεια) μᾶς διδάσκουν πὼς «τιμὴ μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος». Γιατί λοιπόν, ταυτόχρονα, οἱ ἴδιοι ἀδιαφοροῦν καὶ ἀρνοῦνται νὰ μοιάσουν στοὺς ἑορταζόμενους Ἁγίους; Δὲν ἀντιλήφθηκαν ὅτι ἡ Ὑμνογραφία μας εἶναι γεμάτη ἀπὸ τοὺς ἐλέγχους τῶν Πατέρων κατὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀπὸ τὸν ἀνύστακτο καὶ ἀνυποχώρητο ἀγῶνα τους νὰ ἀποκαλύψουν τὴν αἵρεση, νὰ ἀποστομώσουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ ἀπελάσουν ἀπὸ τὴν ποίμνη (ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστὸς καὶ δὲν εἶναι ἰδιοκτησία τους) τοὺς προβατόσχημους λύκους διὰ τῆς «σφενδόνης τοῦ Πνεύματος» σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του;
Ἀντ’ αὐτῶν, οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι συμπορεύονται, συνευλογοῦν καὶ συμπροσεύχονται μὲ τοὺς αἱρετίζοντες, μηδενίζοντας ἔτσι καὶ ἀκυρώνοντας τὸ μήνυμα τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ καθιστώντας τὴν Ὑμνολογία νεκρὸ εἶδος καὶ μουσειακὸ ὑλικό, ποὺ προσφέρει ἴσως ἀφορμὲς γιὰ συγκινητικὰ κηρύγματα καὶ ἐξιδανίκευση ἀλλοτινῶν ἡρωϊκῶν ἐποχῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ δὲν κινητοποιεῖ πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς ἀναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἀποδεικνύεται ἡ ὑπουλότερη αἵρεση στὴν ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ, ὄντως παναίρεση, ὅπως τὴν χαρακτήρισε ὁ δογματολόγος ὡς καθηγητὴς καὶ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες, λοιπόν, κατ’ ἐξοχὴν σὲ καιρὸ νεοφανοῦς αἱρέσεως, ἀπαιτοῦσαν τὸν ἔλεγχο τῶν «αἱρετικῶν ἀναπλασμάτων», ἀποκάλυψη τῆς αἱρετικῆς «πονηρίας καὶ δολιότητος», καὶ ὄχι τὴν ἀνοχή. Δίδασκαν ὁμοφώνως τὴν «παραίτηση» ἀπὸ τοὺς ἀμετανοήτους αἱρετικούς, σύμφωνα μὲ τὴν Παύλεια προτροπή: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ». Τέλος ἐνημέρωναν τοὺς πιστοὺς γιὰ τὴν ἐπικινδυνότητα τῆς αἱρέσεως καὶ περιφρουροῦσαν τὴν πίστη.
Ὅμως, οἱ Ἐπίσκοποι μας σήμερα, ἐν ΚΑΙΡΩ τῆς ἀποθρασυνθείσης ΑΙΡΕΣΕΩΣ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ –ποὺ μέρα μὲ τὴ μέρα ἐξαπλώνεται ραγδαία– συλλαμβάνονται σιωπηλοὶ καὶ ριψάσπιδες κατὰ τοὺς χαρακτηρισμοὺς τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου: «Ἀλλὰ πολὺ τὸ διάφορον ὁρῶ τῶν τότε ποιμένων παρὰ τῶν νῦν... Ἐάν τις ἀθέων αἱρετικῶν παραφρονῆ λαλῶν διεστραμμένα, ὁ ἀντιλέγων οὐδείς, ὁ πολεμῶν οὐδαμοῦ· πάντες πτωχοὶ τότε γίνονται, πάντες σιωπητικοί, πάντες φυγάδες». Καμώνονται πὼς δὲν βλέπουν τοὺς συνεπισκόπους τους (Μητροπολίτες καὶ Πατριάρχες), ποὺ ὡς ψευδοποιμένες καὶ λύκοι λυμαίνονται τὴν Ποίμνην τοῦ Χριστοῦ, ἐμπεδώνοντες τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία Του καὶ στοὺς ἀνίδεους πιστούς. Καὶ ἀρκοῦνται νὰ μιλοῦν μόνο γιὰ κάποιες ὀλιγάριθμες αἱρετικὲς ὁμάδες, ἐνῶ τὶς συμπροσευχὲς Ἐπισκόπων μὲ τὴν παναίρεση τοῦ Παπισμοῦ, τὸν αἱρετίζοντα λόγο τοῦ Πατριάρχου καὶ τῶν δορυφόρων του, τὰ αἱρετικὰ κηρύγματα περὶ βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου καὶ τοῦ Μητροπολίτη Μεσσηνίας, ὅλα αὐτὰ τὰ ἀνέχονται. Σέβονται –λένε– τὸν Πατριάρχη, ἀλλὰ δὲν σέβονται τὸν Χριστὸ καὶ τὶς Ἐντολές Του. Ἐπικράτησε, λοιπόν, καὶ στὴν Ἐκκλησία ἡ ἰδεολογία τῆς ἀνεκτικότητας!
Στὴν συνέχεια, παραθέτουμε κάποιους στίχους ἀπὸ τὴν Ὑμνολογία Ἁγίων Πατέρων μηνὸς Ἰανουαρίου, τιμῶντας μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο τὴν μνήμη τους. Αὐτοὶ ἀγωνίστηκαν μὲν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, ἀλλὰ ἀγαποῦσαν τοὺς αἱρετικοὺς (ὡς μιμητὲς τοῦ Χριστοῦ) καὶ φρόντιζαν Ὀρθόδοξα γιὰ τὴν ἐπιστροφή τους στὴ ΜΙΑ Ἐκκλησία. Ἂς κάνουμε μία σύγκριση τοῦ τότε καὶ τοῦ τώρα, ἂς βγάλουμε τὰ συμπεράσματά μας κι ἂς ἀναλάβουμε ὁ καθένας τὶς εὐθύνες του.

Ἁγίου ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (1 Ἰανουαρίου): Ὁ Μ. Βασίλειος ἐπαινεῖται ἀπὸ τὸν ὑμνογράφο, διότι «προκινδυνεύων τῆς πίστεως, καὶ ἀθλητικὴν ἔνστασιν ἐπιδειξάμενος, θυμὸν Ἐπάρχου κατῄσχυνε, θρασυνομένου τῷ κράτει τῆς ἀσεβείας», καὶ «τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων στηλιτεύσας ἐν τοῖς δόγμασιν, Ἀρχιερέων ὑπάρχει δόξα καὶ ἑδραίωμα», καὶ διὰ τῆς ἀληθοῦς Πίστεως «τῶν θεοστυγῶν αἱρέσεων τάς βλασφημίας κατέτρωσε καὶ ταῖς ψυχαῖς τῶν πιστῶν εὐσεβείας τὸν γλυκασμὸν ἐθησαύρισεν». Σὲ ἄλλο ὕμνο ἐπαινεῖται, διότι «τὰς μὲν καρδίας» τῶν πιστῶν «ἐνθέως ηὔφρανε» καὶ «τῶν ἀπίστων τὰ δόγματα, ἀξίως κατεβύθισε»· καὶ ἀλλοῦ: «τῇ δυνάμει τῶν λόγων τῶν θεϊκῶν καθελὼν τὰς αἱρέσεις τὰς ζοφεράς, πάντα τὰ φρυάγματα τοῦ Ἀρείου ἐβύθισας».

Ἁγίου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ (10 Ἰανουαρίου): Καὶ για τὸν ἅγ. Γρηγόριο Νύσσης διαβάζουμε: «Πανσεβάσμιε Γρηγόριε, ὁ πέλεκυς ὁ κόπτων αἱρετικῶν τὰς ὁρμάς, ἡ δίστομος ρομφαῖα τοῦ Παρακλήτου, μάχαιρα τέμνουσα τὰς νόθους σποράς, πῦρ τὰς φρυγανώδεις αἱρέσεις καταφλέγον…». Σὺ «ὅθεν καὶ ἐν ὀρθοδόξοις δόγμασι τὰς ἀλλοφύλους αἱρέσεις ἐκπολεμήσας, τὸ κράτος τὸ τῆς Πίστεως ἐν τοῖς πέρασιν ἤγειρας».
Ἐπίσης στὰ τροπάρια τοῦ Ὄρθρου: «Σὺ ὡς πῦρ κατέφλεξας τὰς τῶν αἱρέσεων ἀκανθηφόρους πλοκὰς τῶν λόγων… Εὐνομίου ἤλεγξας τὸ ἀνόμοιον καὶ τούτου λόγους… ὡς ἀράχνης ὑφάσματα διέλυσας. Ἤλεγξας τὸν ἀθεώτατον Μακεδόνιον, τὸ θεῖον Πνεῦμα, ἀδεῶς ὑβρίσαντα». Γιατὶ «οὐκ ἠνέσχου, βλασφημούντων ἀκούειν Ἀοίδιμε…, ἀλλ’ αὐτοὺς ἐπέστρεψας, Ποιμαντική σου βακτηρία, καὶ τὸ νοσοῦν ἐθεράπευσας, …τῇ τῶν δογμάτων σου σαγήνη… πρὸς τὸ φῶς ἐπανήγαγες».
Καὶ τέλος: «πᾶσί τε πραΰς, μαχητὴς ἐδείκνυσο Γρηγόριε, πρὸς τοὺς Χριστοῦ μειοῦν τὴν δόξαν σπουδάζοντας. …ὑπὸ σοῦ Σαβέλλιος ἐλήλεγκται, θεομάχων… Πάντας ἤλασας τοὺς κακοδόξους ὡς λύκους, ἀδιάφθορον διατηρήσας τὴν ποίμνην».

Ἁγίου ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ καὶ ΚΥΡΙΛΛΟΥ Ἀλεξανδρείας (18 Ἰανουαρίου):
Γιὰ τὸν ἀσυμβίβαστο στὴν ἀκεραιότητα τῆς Πίστεως καὶ ἀληθινὸ Ποιμένα ἅγ. Ἀθανάσιο ψέλνουμε: «ἀστραπαῖς τοῦ κηρύγματος τοὺς ἐν σκότει ἐφώτισας καὶ τὴν πλάνην ἅπασαν ἀπεδίωξας, προκινδυνεύων τῆς Πίστεως, ὡς ποιμὴν ἀληθινός…».
Γιὰ δὲ τὸν ἅγιο Κύριλλο, ὁ ὁποῖος δὲν ἐνηγκαλίσθη, οὔτε συμπροσευχήθηκε μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ κατέδειξε τὴν ἀνοησία τῆς αἱρέσεως, ὁ ὑμνογράφος γράφει: «τοῖς πυρίνοις σου δόγμασι, τῶν αἱρέσεων ἅπασα, φρυγανώδης φλέγεται ὕλη· τῶν νοημάτων τοῖς βάθεσι, βυθίζεται στράτευμα, ἀπειθούντων δυσσεβῶν…». Καὶ στὴ συνέχεια: «Τῆς Χριστοῦ ἀπεδίωξας, νοητοὺς λύκους Κύριλλε…, καὶ ταύτην κύκλῳ ἐτείχισας, λόγων ὀχυρώμασι».
Οἱ ἅγιοι, λοιπόν, Ἀθανάσιος καὶ Κύριλλος «οὖτοι ὡς ἀξιόθεοι παλαισταὶ καὶ πρόμαχοι τῆς ἀληθείας πιστότατοι, ἐχθροῖς τοῖς ἀοράτοις καὶ ὁρατοῖς, εὐσεβοφρόνως ἀντέστησαν».
Καὶ ἄλλα τροπάρια τοῦ Ὄρθρου ὀνομάζουν τοὺς Ἁγίους «προμάχους τῆς πίστεως…, στρατὸν ἔκφρονα, Αἱρετικῶν ἀπειθούντων ἀξίως βυθίσαντας, τὰς θεομάχους γλωσσαλγίας διελέγχοντας, τῶν δυσσεβῶν αἱρέσεων, …κακοδοξίας ἀκάνθας ἐκτέμοντας» καὶ ὡς «τήξαντες τὰς αἱρέσεις, πάντων τῶν κακοδόξων, αἱρετικῶν τὰς ψυχοβλαβεῖς, πάσας γλωσσαλγίας σβέσαντες τὰς φλογώδεις, τῶν βλασφήμων συγχύσεις…, τὴν ποικίλην πλάνην, ἐξορίζοντες σοφαῖς ἀποδείξεσιν».
Μάλιστα ὁ ὑμνογράφος ἐκφράζει τὸν θαυμασμὸ του γιὰ τὴν προνοητικότητα τοῦ Μ. Ἀθανασίου νὰ πολεμήσει τὴν αἵρεση πρὶν κἀν φυτρώσει· ἅμα τῇ ἐμφανίσει τὰς «μελλούσας φυήσεσθαι αἱρέσεις θεώμενος, προανατραπείσας ὑπὸ σοῦ προφητικώτατα»! Σὲ ἀντίθεση μὲ σημερινοὺς ποιμένες, πολλοὶ τῶν ὁποίων μάλιστα, ἐνῶ ὀνομάζουν τὸν Οἰκουμενισμὸ αἵρεση, ταυτόχρονα τὸν ἀφήνουν νὰ ἐπεκτείνει τὰ πλοκάμια του καὶ ἐπιτρέπουν στοὺς Πατριάρχες Βαρθολομαῖο, Εἰρηναῖο, Θεόδωρο... ἄνεση καὶ ἐλευθερία κινήσεων γιὰ νὰ τὸν διακινεῖ.
Διὸ Ἅγιε, «ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας ἱκέτευε, διὰ Σταυροῦ νίκας δωρηθῆναι …τῇ ὀρθοδόξῳ Πίστει καθ’ αἱρέσεων δυσμενῶν».

Ἁγίου ΜΑΞΙΜΟΥ τοῦ Ὁμολογητοῦ (21 Ἰανουαρίου): Καὶ ὁ ὅσιος Μαξιμος, ἦτο «πῦρ καιόμενον κατὰ τῶν αἱρέσεων, …ὡς καλάμην γὰρ ταύτας κατηνάλωσε ζήλῳ τοῦ Πνεύματος». Τὸ δὲ «μονοθέλητον δόγμα τοῖς λόγοις του διήλεγκται…, ἀποφράττων μιαρῶν τὰ ἀπύλωτα στόματα» ποὺ δίδασκαν «ἐπηρεία διαβόλου» τὴν αἵρεση τοῦ μονοθελητισμοῦ. Ἀλλοῦ ὁ ὑμνογράφος γράφει: σὺ μάκαρ «ἀπέπνιξας ταῖς νευραῖς τῶν δογμάτων σου Πύρρον τὸν κακόφρονα, διωγμοὺς ὑπομείνας ὑπὲρ τῆς Πίστεως, ἀπεδίωξας ἅπασαν αἱρεσιν· ἐκτμηθεὶς δὲ σὺν χειρὶ τὴν γλῶτταν Μάξιμε». «Ξηραίνεται αἱρέσεων πηγή, βορβορώδης ἅπασα… φραττομένη τῇ ἰσχῦϊ τῆς γλώττης σου». «Χαῖρε, ὅτι καθείλες τῶν αἱρέσεων θράσος». Δύο «φύσεις θελήσεις καὶ ἐνεργείας, Μάξιμε θεοφάντορ, ὁμολογῶν, θεομάχον αἵρεσιν καταστρέφεις». Τέλος στὸ Ἀπολυτίκιο ὁ ἅγ. Μάξιμος χαρακτηρίζεται «Ὀρθοδοξίας ὁδηγός».
Ποῖος, ὅμως, Ἐπίσκοπος, ἱερεύς, μοναχὸς ἢ λαϊκὸς τὸν μιμεῖται σήμερα καὶ ἐναντιώνεται σὲ αἱρετικὰ φρονοῦντες καὶ διδάσκοντες Πατριάρχες καὶ Μητροπολίτες, διακινδυνεύων νὰ ὑποστεῖ ὄχι σωματικὰ μαρτύρια, ἀλλὰ ἁπλὰ τὸ ἐλάχιστο μαρτύριο τῆς ἀπομονώσῃς ἢ τῆς ἐπιτιμήσεώς τους;

Ἁγίου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Θεολόγου (25 Ἰανουαρίου): Ἐπὶ πλέον, ποῖος μιμεῖται σήμερα τὸν κατ’ ἐξοχὴν Θεολόγο Γρηγόριο; Καὶ αὐτοῦ ἐκθειάζεται στὴν Ὑμνολογία, ὄχι ἡ εἰρηνιστική, συμβιβαστικὴ καὶ ἀγαπολόγος τακτική, ἀλλὰ ἡ ἔνθεος ἀρετὴ τῆς καταδιώξεως τῶν αἱρετικῶν! «Τῇ σφενδόνῃ τῶν λόγων σου τῶν ἐνθέων θεόπνευστε, κραταιῶς ἐσφενδόνησας καθάπερ λύκον τὸν Ἄρειον, καὶ πόρρω ἐδίωξας ἐκ τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ». «Ἐπαινέσωμεν τὸν Θεολόγον τοῦ Χριστοῦ τῆς ποίμνης τὸν φύλακα, ἀγρευτὴν τῶν λύκων δὲ πάνσοφον, ζιζανίων νόθων ἐλατήρα· σπορέα ὀρθῶν δογμάτων τὸν πανθαύμαστον, διώκτην αἱρετιζόντων ἰσχυρότατον…». «Στηλιτεύων τὴν πλάνην τῶν δυσσεβῶν, τὰς Γραφὰς διανοίγων θεοπρεπῶς…, νύκτα τὴν ζοφερὰν δυσσεβῶν αἱρέσεων, αἴγλη τῶν σοφῶν σου διδαγμάτων ἐδίωξας καὶ ψυχάς, Πάτερ, τῶν πιστῶν κατεφαίδρυνας».
Δὲν ἀνέχθηκε ὁ Θεολόγος Γρηγόριος τὴν προσβολὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ τελευταῖος τῶν θεσμικὰ διαδόχων του στὸ θρόνο τῆς Κων/πόλεως σημερινὸς Πατριάρχης ἀνέχεται (νὰ ζημιώνεται δηλ. ἡ Ὀρθοδοξία, ἀποκαλουμένη ἀπὸ τὸν Πάπα συγκαταβατικὰ «Ἐκκλησία μὲ …ἐλλείψεις» καὶ αὐτὸς νὰ συνεχίζει τὶς ἀγαπολογίες μαζί του), ἀλλὰ θεῖο ζῆλο, τὰ «ζιζάνια, πυρὶ τοῦ Πνεύματος, τὰ τῶν αἱρέσεων ἔφλεξας» καὶ «αἱρέσεων ἔφραξας, ροῦν τὸν ψυχόλεθρον, τὸν βλασφημίας ἀνάμεστον».

Ἁγίου ΙΠΠΟΛΥΤΟΥ καὶ Τριῶν ΙΕΡΑΡΧΩΝ (30 Ἰανουαρίου): «Μύθους ἑλληνικοὺς διήλεγξας (ἅγιε Ἰππόλυτε) καὶ παράνομον πλάνην Ἑβραίων θεία χάριτι».
Ἀλλὰ καὶ οἱ τρεῖς Ἱεράρχες «τοὺς θεοκαπήλους αἱρεσιάρχας τῶν περιβόλων τῆς θείας τοῦ Χριστοῦ Ποίμνης μακρὰν ἀπήλασαν διὰ τῶν λόγων». Διὰ τοῦτο «Χαίροις Ἱεραρχῶν ἡ Τριάς…, ὁ τῶν πιστῶν ἑδρασμός, τῶν αἱρετιζόντων ἡ κατάπτωσις… Πατέρες θεόσοφοι, τήξαντες τὰς αἱρέσεις, πάντων τῶν κακοδόξων, σβέσαντες τὰς φλογώδεις τῶν βλασφήμων συγχύσεις».
Τέλος καὶ πάλιν ὁ φωστὴρ τῆς Καισαρείας «φλογίζων τοὺς ἐχθροὺς τῆς Πίστεως, τὰς δὲ φυλὰς σῴζων ἀσφαλῶς τὰς ἐφεπομένας, ὁ Μέγας ὤφθης Βασίλειος, θαρσείτω καὶ νικάτω ἡ Χριστοῦ Ἐκκλησία τηλικοῦτον πλουτήσασα πρόμαχον».
Βέβαια, σήμερα, οἱ καιροὶ καὶ τὰ ἤθη ἄλλαξαν. Θὰ περιμέναμε, ὅμως, καὶ θὰ θέλαμε τοὺς Ἐπισκόπους καὶ τοὺς ποιμένες μας –πρώτους αὐτούς– οὐσιαστικοὺς μιμητὲς τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ὄχι στὶς πανηγύρεις, στὰ κηρύγματα καὶ στὰ «λόγια» συγγράμματα ἐνίων, ἀλλὰ στὰ πράγματα, ὅπως οἱ Ἅγιοι: «ἔργοις λάμψαντες Ὀρθοδοξίας, πᾶσαν σβέσαντες κακοδοξίαν».
Αὐτοί, ὅμως, ἀντὶ να καταγγέλλουν τὴν ἐπὶ δεκαετίες θριαμβεύουσα αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νὰ κατονομάζουν τοὺς ὀπαδοὺς της καὶ νὰ ἀποστρέφονται τοὺς Οἰκουμενιστές, αὐτοὶ ἀντίθετα, τὸν σημερινὸ πρωτεργάτη τῆς αἱρέσεως Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τὸν προσκαλοῦν στὶς Μητροπόλεις τους καὶ τὰ μοναστήρια τους καὶ παρίστανται στὴν πολυδάπανη φιέστα τῆς ὑποδοχῆς του (ἐπιβράβευση, ἄραγε, τῶν αἱρετικῶν φληναφημάτων καὶ ἐνεργειῶν του;), χωρὶς νὰ καυτηριάζουν τὶς αἱρετικές του πράξεις, οὐσιαστικὰ παροτρύνοντας τὸ ποίμνιό τους νὰ τὸν ἀποδέχεται ἀνεπιφύλακτα.
Ἔστωσαν οἱ παραπάνω τιμητικοὶ στίχοι τῶν ὑμνογράφων τῆς Ἐκκλησίας μας πρὸς ἔλεγχο τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν συμπορευομένων αὐτοῖς Ἐπισκόπων.

«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»