Κατά τους τελευταίους καιρούς, γινόμέθα μάρτυρες μίας ανηλεούς επιθέσεως εναντίον του Ελληνισμού. Έπίθεσις πολυσχιδής καί ύπουλος, αποβλέπουσα εις τόν παντελή κατακερματισμόν καί άφανισμόν τής φιλτάτης ημών Πατρίδος, πολιτισμικώς, θρησκευτικώς, οικονομικώς καί πολιτικώς.
Εχοντες τελικόν σκοπόν, τήν ίδρυσιν ενός Παγκοσμίου Κράτους, με μίαν Πολιτικήν διοίκησιν, κοινήν Θρησκείαν, Οικονομίαν, Πολιτισμόν κ.ά. Προς έπίτευξι λοιπόν τών σκοπών αυτών προλειαίνουν τό έδαφος αλλοιώνοντας πρώτον τάς πολιτισμικός καί θρησκευτικός κατάβολάς του κάθε λαού (καί δή του Ελληνικού), ώστε νά αποκοπούν ούτως άπό κάθε δεσμόν οπού τους ενώνει με τους προγονούς των και άπωλέσουν τάς έθνικάς των ταυτότητας.
Βλέπομεν ούτω, τάς σκοτεινάς δυνάμεις να ενεργούν εις τό δύστυχον Έλληνικόν Κράτος άπό τής συστάσεως αυτού, επίβουλάς προς έπίτευξιν τών ανωτέρω στόχων του, έπιφέροντες ανάλογα πλήγματα εις όλους τους ευαίσθητους διό τήν συγκρότησιν τού κράτους τομείς.
Πονηροί όντες, έκμεταλλεύθησαν τό προαιώνιον τού Γένους ημών ελάττωμα, τήν διχόνοιαν, μερίζοντες δι' αυτής τούς "Ελληνας, εις φατρίας και κόμματα.
Έκτοτε, όλη ή ιστορία τού νεωτέρου Έλληνισμού βρίθει αλληλοσπαραγμών, εμφυλίων πολέμων, στάσεων κ.ά. τοιούτων καί τό χειρότερον ως νομίζω, εκ μιας ακατανόητου ασυνενοησίας καί δι' ευτελή ακόμη πράγματα!
Διατηρούν δέ, συνεχείς τεχνητάς αντιδικίας μεταξύ τών διαφόρων φατριών, ώστε ό ακολουθών αυτούς λαός, νά ευρίσκεται εις μίαν συνεχή πόλωσιν καί άπησχολημένος ούτω, νά προσπερνά ανυποψίαστος τάς έτοιμαζομένας δι' αύτόν παγίδας.
Τοιαύτας καταστάσεις, βλέπομεν κυρίως εις τάς πολιτικάς «αντιπαραθέσεις» τών κομμάτων, όπου ένώ πάντες παίζουν τό αύτώ παιγνίδιον, δείχνουν εις τόν λαόν ότι τάχα διαφωνούν δια τόν τρόπον χειρισμού τών διαφόρων υποθέσεων, όν έκαστος θεωρεί προσφορότερον προς έπίλυσιν... τών προβλημάτων τού λαού.
Τελικώς όμως, ό παντοτινός κερδισμένος είναι τό μεγάλον άφεντικόν, τό οποίον έκ τών παρασκηνίων κινεί τά νήματα προς έπίτευξιν των ιδίων του σκοπών.
Τοιούτων διχονοιών δμως, δέν μένει άμέτοχος ούτε καί αυτή ή Εκκλησία. 'Εξ αρχής έφρόντισαν οί επίβουλοι νά εμβάλλουν εις τούς κόλπους της ανθρώπους όμόφρονάς των, προς διασποράν των εαυτών ζιζανίων.
Δέν είναι λοιπόν τυχαίως καί έδώ, ό διχασμός καί οί άντιπαραθέσεις μεταξύ τών κρατούντων τούς επισκοπικούς θώκους, ούτε αί φατριαστικαι τάσεις και τα εν αυτη σχίσματα, υπο ένίων ασυνειδήτων ουχί, αλλά πάντα ταύτα τυγχάνουν υπονομεύσεις τών απεργασμένων της τού Θεού Εκκλησίας διάλυσιν!
Εκμεταλλεύονται δηλαδή τής αδυναμίας μας καί ούτω προχωρούν ανενόχλητοι έκτελούντες τά σκοτεινά σχέδια των· καί ως έκ τούτου μετέχομεν πάντες τεραστίων ευθυνών, άποδώσοντες μεγάλον λόγον δι αυτό.
Τά αποτελέσματα έκ τού πάθους τής διχονοίας περιγράφει έναργώς καί ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, λέγων «Ουδέν ούτω μάλιστα εν πειρασμοίς εύκαταγωνίστους ημάς ποιεί καί εύχειρώτους, ως τό διασπάσθαι. Καί όρα πώς. Διάσπασον φάλαγγα εν πολεμώ, καί ουδέ πόνου δεηθήσονται οί πολέμιοι...» (Ι.Χ. Εις Εβραίους Λ΄ ΕΠΕ, 25, 298) επάγει· «Καί στρατηγός άριστος ουχί τα μηχανήματα αποκρούεται μόνον, άλλα πρό τούτων τήν πόλιν στασιάζουσαν προς έαυτήν συνάγει, ειδώς ότι τό πλέον ουδέν έσται τής έξωθεν νίκης, έως αν οί ένδοθεν εμφύλιοι μένωσι πόλεμοι...» (Ι.Χ. Κατά Ιουδαίων Γ΄ ΕΠΕ, 34, 160).
Μέ άπλα λόγια θέλει νά μας είπη, ότι έν καιρω πειρασμών τίποτε άλλο δέν μας καταβάλλει τόσον ευκόλως όσο τό νά ευρισκόμεθα εις κατάίτασιν διασπάσεως αναφερών δέ, καί τό παράδειγμα τού χρηστού Στρατηγού, όστις πρίν έλθη ακόμη εις άντιπαράθεσιν μέ τούς πολεμίους, φροντίζει πρώτον νά όμονοήση τούς έν τή πολεμουμένη πόλει ευρισκομένους, θεωρών μεγαλύτερον αγαθόν τήν έσωτερικήν ομόνοια καί ειρήνην, τής τών εξωτέρων εχθρών νίκης.
Ή διχόνοια δηλαδή, ήτις προέρχεται άπό τόν φθόνον καί τόν έγωκεντρισμόν, ώς αιτία τής διασπάσεως, όδηγεί πάν όργανωμένον σύνολον εις τήν διάλυσιν καί εις τόν όλοτελή άφανισμόν.
Διό καί έκ τής Ιεράς Γραφής όνειδίζεται καί στιγματίζεται όστις γίνεται αίτιος τοιούτων ένεργειών «Ψίθυρον καί δίγλωσσον καταράσθε πολλούς γάρ ειρηνεύοντας απώλεσε. Γλώσσα διττή πολλούς έσάλευσε καί διέστειλεν αυτούς άπό έθνους εις έθνος, πόλεις οχυράς καθείλεν, καί οικίας μεγιστάνων κατέστρεψε» (Σοφ. Σειράχ 6, 1).
Καί ταύτα ισχύουν έτι περισσότερον δια τούς μαθητάς τού Ιησού, οίτινες ώφείλουν νά είναι μιμηταί τού Διδασκάλου των, δια τον όποίον έρέθη «Ούκ ερίσει γάρ, ουδέ κραυγάσει, ουδέ ακούσει τις έν ταίς πλατείαις τήν φωνήν αύτού».
Ας μισήσωμεν λοιπόν, όλα εκείνα τά πάθη δπου μας οδηγούν εις τήν διχόνοιαν ήγουν τόν φθόνον, τήν ζήλειαν, τήν φιλαρχίαν, τόν έγωϊσμόν κ.ά., καί ας προσπαθώμεν πάντοτε νά εύρίσκωμεν διόδους επικοινωνίας μεταξύ μας προς έπίλυσίν τών διαφορών μας, στηριζόμενοι όμως έπί στερεών βάσεων, ήτοι, εις τήν άλήθειαν καί τήν ειλικρίνειαν τών διαθέσεών μας, καί ουχί έπί τίνων αύτοεπινοουμένων άλχημιστικών τρόπων... συγκολλήσεως, εάν θέλωμεν νά έχωμεν άποτελέσματα παραμένοντα εις τόν χρόνον.
Έάν ούτω πράττωμεν, τότε μόνον θό προκόπτωμεν ώς ΄Εθνος άλλα καί ώς μέλη τής Εκκλησίας τού Χριστού· διότι οπότε είμεθα μέν ηνωμένοι ήμείς οί "Ελληνες, ουδείς ημπόρεσε νά μας καταβάλλη όταν δέ διηρημένοι, ήφανιζόμεθα.
Είθε ό Κ.Η.Ι.Χ., νά διαφύλαξη άπαράτρεπτον καί άσάλευτον τό ήμέτερον έθνος, καί νά άντιμετωπίζη επιτυχώς τάς έπιβουλάς τών επιθυμούντων τήν διαλυσίν του, καί συνεχίζον ούτω τήν μεγάλη αύτού άποστολήν ήν έλαβεν νά διακπεραιώση εν τω παρόντι κόσμω.
Εχοντες τελικόν σκοπόν, τήν ίδρυσιν ενός Παγκοσμίου Κράτους, με μίαν Πολιτικήν διοίκησιν, κοινήν Θρησκείαν, Οικονομίαν, Πολιτισμόν κ.ά. Προς έπίτευξι λοιπόν τών σκοπών αυτών προλειαίνουν τό έδαφος αλλοιώνοντας πρώτον τάς πολιτισμικός καί θρησκευτικός κατάβολάς του κάθε λαού (καί δή του Ελληνικού), ώστε νά αποκοπούν ούτως άπό κάθε δεσμόν οπού τους ενώνει με τους προγονούς των και άπωλέσουν τάς έθνικάς των ταυτότητας.
Βλέπομεν ούτω, τάς σκοτεινάς δυνάμεις να ενεργούν εις τό δύστυχον Έλληνικόν Κράτος άπό τής συστάσεως αυτού, επίβουλάς προς έπίτευξιν τών ανωτέρω στόχων του, έπιφέροντες ανάλογα πλήγματα εις όλους τους ευαίσθητους διό τήν συγκρότησιν τού κράτους τομείς.
Πονηροί όντες, έκμεταλλεύθησαν τό προαιώνιον τού Γένους ημών ελάττωμα, τήν διχόνοιαν, μερίζοντες δι' αυτής τούς "Ελληνας, εις φατρίας και κόμματα.
Έκτοτε, όλη ή ιστορία τού νεωτέρου Έλληνισμού βρίθει αλληλοσπαραγμών, εμφυλίων πολέμων, στάσεων κ.ά. τοιούτων καί τό χειρότερον ως νομίζω, εκ μιας ακατανόητου ασυνενοησίας καί δι' ευτελή ακόμη πράγματα!
Διατηρούν δέ, συνεχείς τεχνητάς αντιδικίας μεταξύ τών διαφόρων φατριών, ώστε ό ακολουθών αυτούς λαός, νά ευρίσκεται εις μίαν συνεχή πόλωσιν καί άπησχολημένος ούτω, νά προσπερνά ανυποψίαστος τάς έτοιμαζομένας δι' αύτόν παγίδας.
Τοιαύτας καταστάσεις, βλέπομεν κυρίως εις τάς πολιτικάς «αντιπαραθέσεις» τών κομμάτων, όπου ένώ πάντες παίζουν τό αύτώ παιγνίδιον, δείχνουν εις τόν λαόν ότι τάχα διαφωνούν δια τόν τρόπον χειρισμού τών διαφόρων υποθέσεων, όν έκαστος θεωρεί προσφορότερον προς έπίλυσιν... τών προβλημάτων τού λαού.
Τελικώς όμως, ό παντοτινός κερδισμένος είναι τό μεγάλον άφεντικόν, τό οποίον έκ τών παρασκηνίων κινεί τά νήματα προς έπίτευξιν των ιδίων του σκοπών.
Τοιούτων διχονοιών δμως, δέν μένει άμέτοχος ούτε καί αυτή ή Εκκλησία. 'Εξ αρχής έφρόντισαν οί επίβουλοι νά εμβάλλουν εις τούς κόλπους της ανθρώπους όμόφρονάς των, προς διασποράν των εαυτών ζιζανίων.
Δέν είναι λοιπόν τυχαίως καί έδώ, ό διχασμός καί οί άντιπαραθέσεις μεταξύ τών κρατούντων τούς επισκοπικούς θώκους, ούτε αί φατριαστικαι τάσεις και τα εν αυτη σχίσματα, υπο ένίων ασυνειδήτων ουχί, αλλά πάντα ταύτα τυγχάνουν υπονομεύσεις τών απεργασμένων της τού Θεού Εκκλησίας διάλυσιν!
Εκμεταλλεύονται δηλαδή τής αδυναμίας μας καί ούτω προχωρούν ανενόχλητοι έκτελούντες τά σκοτεινά σχέδια των· καί ως έκ τούτου μετέχομεν πάντες τεραστίων ευθυνών, άποδώσοντες μεγάλον λόγον δι αυτό.
Τά αποτελέσματα έκ τού πάθους τής διχονοίας περιγράφει έναργώς καί ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, λέγων «Ουδέν ούτω μάλιστα εν πειρασμοίς εύκαταγωνίστους ημάς ποιεί καί εύχειρώτους, ως τό διασπάσθαι. Καί όρα πώς. Διάσπασον φάλαγγα εν πολεμώ, καί ουδέ πόνου δεηθήσονται οί πολέμιοι...» (Ι.Χ. Εις Εβραίους Λ΄ ΕΠΕ, 25, 298) επάγει· «Καί στρατηγός άριστος ουχί τα μηχανήματα αποκρούεται μόνον, άλλα πρό τούτων τήν πόλιν στασιάζουσαν προς έαυτήν συνάγει, ειδώς ότι τό πλέον ουδέν έσται τής έξωθεν νίκης, έως αν οί ένδοθεν εμφύλιοι μένωσι πόλεμοι...» (Ι.Χ. Κατά Ιουδαίων Γ΄ ΕΠΕ, 34, 160).
Μέ άπλα λόγια θέλει νά μας είπη, ότι έν καιρω πειρασμών τίποτε άλλο δέν μας καταβάλλει τόσον ευκόλως όσο τό νά ευρισκόμεθα εις κατάίτασιν διασπάσεως αναφερών δέ, καί τό παράδειγμα τού χρηστού Στρατηγού, όστις πρίν έλθη ακόμη εις άντιπαράθεσιν μέ τούς πολεμίους, φροντίζει πρώτον νά όμονοήση τούς έν τή πολεμουμένη πόλει ευρισκομένους, θεωρών μεγαλύτερον αγαθόν τήν έσωτερικήν ομόνοια καί ειρήνην, τής τών εξωτέρων εχθρών νίκης.
Ή διχόνοια δηλαδή, ήτις προέρχεται άπό τόν φθόνον καί τόν έγωκεντρισμόν, ώς αιτία τής διασπάσεως, όδηγεί πάν όργανωμένον σύνολον εις τήν διάλυσιν καί εις τόν όλοτελή άφανισμόν.
Διό καί έκ τής Ιεράς Γραφής όνειδίζεται καί στιγματίζεται όστις γίνεται αίτιος τοιούτων ένεργειών «Ψίθυρον καί δίγλωσσον καταράσθε πολλούς γάρ ειρηνεύοντας απώλεσε. Γλώσσα διττή πολλούς έσάλευσε καί διέστειλεν αυτούς άπό έθνους εις έθνος, πόλεις οχυράς καθείλεν, καί οικίας μεγιστάνων κατέστρεψε» (Σοφ. Σειράχ 6, 1).
Καί ταύτα ισχύουν έτι περισσότερον δια τούς μαθητάς τού Ιησού, οίτινες ώφείλουν νά είναι μιμηταί τού Διδασκάλου των, δια τον όποίον έρέθη «Ούκ ερίσει γάρ, ουδέ κραυγάσει, ουδέ ακούσει τις έν ταίς πλατείαις τήν φωνήν αύτού».
Ας μισήσωμεν λοιπόν, όλα εκείνα τά πάθη δπου μας οδηγούν εις τήν διχόνοιαν ήγουν τόν φθόνον, τήν ζήλειαν, τήν φιλαρχίαν, τόν έγωϊσμόν κ.ά., καί ας προσπαθώμεν πάντοτε νά εύρίσκωμεν διόδους επικοινωνίας μεταξύ μας προς έπίλυσίν τών διαφορών μας, στηριζόμενοι όμως έπί στερεών βάσεων, ήτοι, εις τήν άλήθειαν καί τήν ειλικρίνειαν τών διαθέσεών μας, καί ουχί έπί τίνων αύτοεπινοουμένων άλχημιστικών τρόπων... συγκολλήσεως, εάν θέλωμεν νά έχωμεν άποτελέσματα παραμένοντα εις τόν χρόνον.
Έάν ούτω πράττωμεν, τότε μόνον θό προκόπτωμεν ώς ΄Εθνος άλλα καί ώς μέλη τής Εκκλησίας τού Χριστού· διότι οπότε είμεθα μέν ηνωμένοι ήμείς οί "Ελληνες, ουδείς ημπόρεσε νά μας καταβάλλη όταν δέ διηρημένοι, ήφανιζόμεθα.
Είθε ό Κ.Η.Ι.Χ., νά διαφύλαξη άπαράτρεπτον καί άσάλευτον τό ήμέτερον έθνος, καί νά άντιμετωπίζη επιτυχώς τάς έπιβουλάς τών επιθυμούντων τήν διαλυσίν του, καί συνεχίζον ούτω τήν μεγάλη αύτού άποστολήν ήν έλαβεν νά διακπεραιώση εν τω παρόντι κόσμω.
Μ. Ιωσήφ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου