Η ορθή σχέσις προς τους αιρετικούς δέν είναι η τής κοινωνίας, άλλα ή τής άκοινωνησίας και αποστροφής.
Γενικώς, λέγει ό Μ. Βασίλειος, «παντί πάσα κοινωνία παντός άπηγορευμένου πράγματος κατά τε νούν καί λόγον και πράξιν επιβλαβής και επικίνδυνος (εστί)» (ΡG. 31, 1096). Διό δεί «μετά των οικείων τής πίστεως είρηνεύειν· αίρετικόν άνθρωπον άποστρέφεσθαι» (του αυτού, ΡG. 31, 649). «Ύμείς», γράφει ό Μ. Αθανάσιος, «έχοντες τόν θεμέλιον ασφαλή, ός έστιν Ιησούς ο Χριστός, ο Κύριος ημών, και την τών Πατέρων περί τής αληθείας όμολογίαν, τους πλέον τι ταύτης ή έλαττον λαλείν θέλοντας άποστρέφεσθε» (ΒΕΠΕΣ, 33. 88).
Επίσης, δει «αιρετικών κοινωνίας άποφεύγειν» (Θεοδώρου Στουδίτου. ΡG. 99. 953). Ό άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, γράφων προς τους έν Κωνσταντινουπόλει περί του αιρετικού Νεστορίου προτρέπει: «ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι, μήτε μήν ώς διδασκάλω προσέχοντες, εί μένει λύκος αντί ποιμένος» (Μ. 4, 1096). Ταύτα δέ συμφώνως και προς τήν έπιτακτικήν έντολήν του αποστόλου Παύλου, «εί τις υμάς ευαγγελίζεται παρ΄ ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. α' 9).
Τό κοινωνείν μετά τών αιρετικών δέν είναι αρετή, άλλα αμαρτία βαρεία, ίση προς μοιχείαν. «Μοιχεία γάρ έστιν, ώ πανσύνετοι, καί τό τής κοινωνίας μετέχειν» τών αίρετικών, τονίζει ό άγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης (ΡG. 99, 1176). Διό καi εάν όλα τά χρήματα του κόσμου προσφέρη ό κοινωνών τη αιρέσει, ουδέ τότε «φίλος Θεού καθίσταται, άλλ΄ εχθρός» (του αυτού, ΡG. 99, 1205). Διά ταύτα δέον νά επιμένωμεν τή ακοινωνησία προς τους αιρετικούς μέχρι θανάτου, «κάν εξορία πρόκειται, κάν ξίφος στιλβούται, κάν πύρ ανάπτηται» (του αυτού, ΡG. 99, 993).
«Αληθώς, ό κόσμος όλος μιας ψυχής ούκ έστιν αντάξιος, τής φυλαττούσης εαυτήν αμέτοχον καί αιρετικής κοινωνίας καί παντός κακού» (του αυτού, PG. 99. 1205).
Γενικώς, λέγει ό Μ. Βασίλειος, «παντί πάσα κοινωνία παντός άπηγορευμένου πράγματος κατά τε νούν καί λόγον και πράξιν επιβλαβής και επικίνδυνος (εστί)» (ΡG. 31, 1096). Διό δεί «μετά των οικείων τής πίστεως είρηνεύειν· αίρετικόν άνθρωπον άποστρέφεσθαι» (του αυτού, ΡG. 31, 649). «Ύμείς», γράφει ό Μ. Αθανάσιος, «έχοντες τόν θεμέλιον ασφαλή, ός έστιν Ιησούς ο Χριστός, ο Κύριος ημών, και την τών Πατέρων περί τής αληθείας όμολογίαν, τους πλέον τι ταύτης ή έλαττον λαλείν θέλοντας άποστρέφεσθε» (ΒΕΠΕΣ, 33. 88).
Επίσης, δει «αιρετικών κοινωνίας άποφεύγειν» (Θεοδώρου Στουδίτου. ΡG. 99. 953). Ό άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, γράφων προς τους έν Κωνσταντινουπόλει περί του αιρετικού Νεστορίου προτρέπει: «ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι, μήτε μήν ώς διδασκάλω προσέχοντες, εί μένει λύκος αντί ποιμένος» (Μ. 4, 1096). Ταύτα δέ συμφώνως και προς τήν έπιτακτικήν έντολήν του αποστόλου Παύλου, «εί τις υμάς ευαγγελίζεται παρ΄ ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. α' 9).
Τό κοινωνείν μετά τών αιρετικών δέν είναι αρετή, άλλα αμαρτία βαρεία, ίση προς μοιχείαν. «Μοιχεία γάρ έστιν, ώ πανσύνετοι, καί τό τής κοινωνίας μετέχειν» τών αίρετικών, τονίζει ό άγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης (ΡG. 99, 1176). Διό καi εάν όλα τά χρήματα του κόσμου προσφέρη ό κοινωνών τη αιρέσει, ουδέ τότε «φίλος Θεού καθίσταται, άλλ΄ εχθρός» (του αυτού, ΡG. 99, 1205). Διά ταύτα δέον νά επιμένωμεν τή ακοινωνησία προς τους αιρετικούς μέχρι θανάτου, «κάν εξορία πρόκειται, κάν ξίφος στιλβούται, κάν πύρ ανάπτηται» (του αυτού, ΡG. 99, 993).
«Αληθώς, ό κόσμος όλος μιας ψυχής ούκ έστιν αντάξιος, τής φυλαττούσης εαυτήν αμέτοχον καί αιρετικής κοινωνίας καί παντός κακού» (του αυτού, PG. 99. 1205).
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου