Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Ἡ σύγχρονη «θεολογία» τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔναντί τῶν Ἱερῶν Κανόνων


Οκουμενισμός, ς να κόμα φαινόμενο θρησκευτικο συγκρητισμο, προάγεται στίς μέρες μας, συστηματικ τ τρόπω, μέσω τν διαφόρων οκουμενιστικν νεργειν τν «ρθοδόξων» νεοημερολογιτν πισκόπων, τίς ποες βλέπουμε φειδς καί λαφρά τή καρδία, νά φαρμόζονται. ρρίζονται δέ στήν πατριαρχική γκύκλιο το 1920 ποία δικαίως χει χαρακτηρισθε ς καταστατικός χάρτης τς διαθρησκειακς παγκοσμιοποίησης, διότι σέ ατήν περιλαμβάνονται δέκα (10) σαφες μέθοδοι ατομάτου προσεγγίσεως καί νώσεως τν λεγομένων «Χριστιανικν κκλησιν» μέ μόνη προϋπόθεση τήν πίστη γενικά στόν Χριστό, δίχως νά χει σημασία τό κριβές της περιεχόμενο, δηλαδή χωρίς νά ξετάζονται ο δογματικές διαφοροποιήσεις καί ο λόγοι χωρισμο. Δηλαδή μία πανομολογιακή συγκόλληση.

Τό δέ Παγκόσμιο Συμβούλιο κκλησιν ( μήπως αρέσεων;), το ποίου δρυτικά μέλη εναι καί ρθόδοξες (κατόνομα μόνο..) κκλησίες καί Πατριαρχεα, εναι τό βασικό ργανο προωθήσεως το Οκουμενισμο καί γιά συμμετοχή σ’ ατό, προϋποθέτει νστερνισμό προτεσταντικν κκλησιολογικν ρχν σύμβατων πρός τήν ρθόδοξο κκλησιολογία. Ο ρθόδοξοι, μετά τήν Γενική Συνέλευσι το Νέου Δελχί (1961) συμμετέχουν πλέον ς μειοψηφία στά συνέδρια το Π.Σ.Ε. καί δέν μπορον νά πηρεάσουν ποτελεσματικά τήν γραμμή καί τίς ποφάσεις του, οτε νά δώσουν οσιαστική ρθόδοξη μαρτυρία, φ σον δέν τούς πιτρέπεται πλέον νά καταθέτουν διαιτέρα δήλωσι ς κπρόσωποι τς ρθοδόξου κκλησίας. Δηλαδή ο ρθόδοξες Τοπικές κκλησίες συμμετέχουν πλέον ς παραφυάδες (denominations) το Χριστιανισμο. Δηλαδή τίποτε περισσότερο πό θέσεις στόν κατάλογο το Π.Σ.Ε., νάμεσά σε αρετικές μάδες, πολλές πό τίς ποες δέν ριθμον περισσοτέρους πό 10.000 - 20.000 παδούς.

κε ο ρθόδοξοι, χοντας κχωρήσει τήν μοναδικότητα ληθείας καί σωτηρίας τς ρθοδόξου κκλησίας στό Παγκόσμιο Συμβούλιο αρέσεων καί παραθρησκείας, μαζί μέ τίς λοιπές «χριστιανικές» ντιπροσωπεες καί τίς παρασυναγωγές αρετικν, παρακαλον το... γιο Πνεμα γιά νά τούς θεραπεύσει καί νά τούς συμφιλιώσει! Ποιό εναι ατό τό γιο Πνεμα; πό τί καί πς θά τούς θεραπεύσει; ποιούς και μέ ποιούς θά τούς συμφιλιώσει μέσα σέ ατή τήν βαβυλωνία τς δαιμονικς συγχύσεως;

μιλον «γιά παναπροσδιορισμό τς κκλησιολογίας» ννοώντας συμμόρφωση στόν δογματικό πλουραλισμό καί στήν θική νεκτικότητα. Καί λέγοντας θική νεκτικότητα, ννοεται τι μπορον νά συμπροσεύχονται μαζί μέ λες τίς αρέσεις, τίς πισκοπίνες, τίς παπαδίνες, πολλές πό τίς ποες δημόσια διακηρύττουν τή λεσβιακή τους «διαιτερότητα», «νά γιορτάσουν τήν νότητά τους ν Χριστ καί τή δοσμένη πό τό Θεό ποικιλία τους» καί νά διατρανώνουν τήν «διαφορετικότητά» τους.

ρθόδοξος κκλησία χει τήν ατοσυνειδησία τι εναι Μία γία Καθολική καί ποστολική. Τό θος τς εναι πάντοτε καί ναλλοιώτως τό εαγγελικό θος. Ο μαρτίες τν μελν της δέν προσβάλλουν οτε τήν μοναδικότητά της, οτε τήν γιότητά της, πειδή ατές ο διότητες πορρέουν πό τήν μοναδικότητα καί τήν γιότητα τς αωνίας Κεφαλς της, τόν ησο Χριστό. δογματική πολυδιάσπασις, πο συντηρεται στό πλαίσιο το Π.Σ.Ε. καί ποτελε κεντρικό ξονα γιά τήν παρξί του, εναι καλλιτέρα πόδειξις τι πιζητουμένη ασις καί συμφιλίωσις δέν πρόκειται νά εναι οτε ν Χριστ οτε διά Πνεύματος γίου. λόγος το ποστόλου: «ες Κύριος, μία πίστις, ν βάπτισμα» (φ. δ’,5) συνιστ θεμελιώδη ρο τς ρθοδόξου κκλησιολογίας, στόν ποο δέν νταποκρίνεται προτεσταντική προσδοκία.

ς γνωρίζουν μως τι πάρχουν ρια στήν οκονομία καί στήν πομονή μας· ρια χι αθαίρετα, λλά « ο Πατέρες θεντο». Ο εροί Κανόνες ρίζουν:

Κανών ’, τν γίων ποστόλων: Ε τίς κοινωνήτω, κάν ν οκω συνεύξηται οτος φοριζέσθω (Πηδάλιον κδ. στήρ 1976).
Κανών μέ’, γίων ποστόλων: πίσκοπος, Πρεσβύτερος, Διάκονος αρετικος συνευξάμενος, μόνον, φοριζέσθω, ε δέ πέτρεψεν ατος, ς Κληρικος νεργσαι τί, καθαιρείσθω (ν. ν. σέλ 50).
Κανών λγκαί ς’, τς ν Λαοδικεία τοπικς Συνόδου: «τι ο δε αρετικος σχισματικος συνεύχεσθαι» (ν.ν. σέλ. 433), «μή συγχωρεν τος αρετικος εσιέναι ες τόν οκον το Θεο, πιμένοντας τή αρέσει» (ν.ν. σέλ. 422).
ρώτησις Θ΄ Τιμοθέου λεξανδρείας: Ε φείλει Κληρικός εχεσθαι, παρόντων ρειανν, λλων αρετικν; οδέν ατόν βλάπτει, πόταν ατός ποι τήν εχήν, γουν τήν προσφοράν; πόκρισις: ν τ θεία ναφορά Διάκονος προσφωνε πρό το σπασμο. «Ο κοινώνητοι περιπατήσατε». Οκ φείλουσιν ον παρεναι, ε μή ν παγγέλλωνται μετανοεν καί κφεύγειν τήν αρεσιν. ρμηνεία:ποκρίνεται, τι ν τ καιρ τς ερουργίας Διάκονος φωνάζει νά κβουν ξω του ναο σοι εναι Κατηχούμενοι, λέγων· σοι Κατηχούμενοι προέλθετε (τοτο γάρ δηλοί το, ο κοινώνητοι περιπατήσατε). νίσως λοιπόν σοι εναι Κατηχούμενοι δέν συγχωρονται νά σταθον ν τ καιρ, ταν γίνεται θεία Λειτουργία, πόσω μλλον αρετικοί; ξω μόνον, ν ποσχωνται νά μετανοήσουν καί νά φύγουν πό τήν αρεσιν· πλήν καί τότε πάλιν δέν πρέπει νά φήνωνται μέσα ες τόν ναόν, λλά νά στέκωνται ξω μέ τούς Κατηχουμένους. Ε δέ τοιουτοτρόπως δέν πόσχονται, οδέ μέ τούς Κατηχουμένους συγχωρονται νά στέκουν, λλά νά ποδιώκωνται κατά τόν Βαλσαμνα (ν. ν. σέλ 670).

πίσης κανόνες: α’, βκαί γτν γίων ποστόλων, β΄τς ν ντιοχεία, θ’, λβ’, καί λζτς ν Λαοδικεία -γιά τά δρα καί τούς συνεορτασμούς.
Τέλος θά μπορούσαμε νά ναφέρουμε τούς τόσο βαρυσήμαντους 9ο, 10ο καί 11ο στίχους τς Β’ πιστολς ωάννου το Εαγγελιστο. Στό 10ο στίχο παγορεύει μαθητής τς γάπης στόν κάθε χριστιανό κόμα καί νά χαιρετ τόν αρετικό «καί χαίρειν ατ μή λέγετε». ρθόδοξη Παράδοση τονίζει τι γαπημένος, πιστήθιος μαθητής το Χριστο βγαίνοντας πό δημόσιο χρο μαζί μέ να πνευματικό του παιδί ξέφρασε τόν ποτροπιασμό του στή θέα το αρετικο Κηρίνθου λέγοντας: «πμε γρήγορα, παιδί μου, νά φύγουμε μήπως πέσει σκεπή καί μς πλακώσει». Ποιός πό μς μπορε νά σχυρισθε τι μέσα στήν καρδιά το χει πλουσιότερη γάπη πό τό μαθητή τς ΑΓΑΠΗΣ;

Ο εροί ατοί Κανόνες δέν εναι θεολόγητα νομοτεχνικά κείμενα, λλά κφράζουν τήν ρθόδοξο θεολογία καί κκλησιολογία. μυστηριακή κοινωνία καί «κοινωνία ν τας προσευχας» προϋποθέτουν τήν κοινή πίστι. Εναι καρπός τς νότητος ν τ πίστει καί χι δός γιά νά φθάσουμε σέ ατήν. κόμη ο εροί Κανόνες σφαλίζουν τά ρια τς κκλησίας, στε νά μή συγχέεται μέ τίς αρέσεις καί τίς τεροδιδασκαλίες.

πάρχουν κληρικοί καί λαϊκοί θεολόγοι, ο ποοι φρονον σφαλμένως τι ο Κανόνες ατοί χουν «καιρικό» χαρακτήρα καί γί ατό σήμερα δέν σχύουν. Ο ν λόγω κύριοι νομίζουν τι εναι λεύθεροι νά προσβάλουν καί νά θυσιάζουν τήν ρθόδοξη πίστη καί Παράδοση τς κκλησίας στόν βωμό τν διαφόρων κοσμικν καί κοινωνικν τους σκοπιμοτήτων, σελγώντας τσιθελικά σέ ,τι ερώτερο καί πολυτιμώτερο χει ρθόδοξος λληνικός λαός. Πιθανόν γι’ ατούς θησαυρός τς ρθοδοξίας, νά μή σημαίνει τίποτε λλο παρά μπόρευμα γιά νταλλαγή λικό γιά μαγείρεμα στό κάθαρτο τσουκάλι τς Νέας ποχς.

Νέα ατή ποχή τόσο σέ πολιτικοοικονομικό σο καί σέ θρησκευτικό πίπεδο, δέν πιθυμε τόσο νά γκρεμίσει τήν κκλησία καί τίς κκλησίες (ναούς), σο πιθυμε νά μετατρέψει τήν κκλησία σέ κάτι λλο πό ατό πού εναι στήν οσία της. Νά τήν κάνει θεραπαινίδα καί χειροκροτητή της, νά τήν μεταλλάξει σέ ναν νευρο ργανισμό, ποιος θά νσωματωθε πλήρως στό σύστημα καί θά δουλεύει, γιά λογαριασμό του, χι δειάζοντας τούς ναούς, λλά γεμίζοντάς τους μέ νθρώπους πού θά χουν λλοιωμένο φρόνημα. γνήσια ρθόδοξη κκλησία το Χριστο τονίζει τήν ξία το νθρωπίνου προσώπου καί τς λευθερίας μέ τήν ποία διος Τριαδικός Θεός προίκισε τόν νθρωπο. Γι’ ατό ντίστασή Της δέν εναι εκαιριακή, λλά πηγάζει πό τήν δια Τς τήν πίστη καί θέλει λεύθερους νθρώπους καί πολίτες καί χι πάκουα ρομπότ.

πιμέλεια : « Νεανικός ρθόδοξος Σύνδεσμος »

AΠΟ ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ''

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου