ΑΣ ΑΠΟΒΑΛΛΟΥΝ ΜΕ ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ

Ὑπό τῆς Ἑλληνοκαναδικῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος “Ὀρθόδοξος Φωνή” ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:
«“ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον, τὸ προσδοκώμενον ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ”

Κάθε ὀρθόδοξος χριστιανὸς δικαιοῦται νὰ ἀπαιτήση ἀπὸ τοὺς ταγοὺς τῆςὈρθοδοξίας συνέπειαν καὶ ἐντιμότητα. Αὐτὸ εἶναι δίκαιον νὰ τεθῆ ὡς ἀπαίτησις ἀπὸ κάθε σκεπτόμενον ἄνθρωπο πρὸς τοὺς συνανθρώπους του, ποὺ παρουσιάζονται ὡς ἐκφραστὲς τῶν πεποιθήσεών του καὶ τῆς Πίστεώς του. Διότι προτοῦ ἀναλάβουν τὰ ἡγετικὰ ἀξιώματα, προέβησαν εἰς ὁμολογίαν συμφωνίας. Ἐν προκειμένῳ, οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καὶ Ἀρχιερεῖς, ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, δίδουν ἐκτεταμένην διαβεβαίωσιν ὅτι θὰ εἶναι εἰς τὸ “Πιστεύω” των καὶ εἰς τὴν διαποίμανσιν τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ καὶ εἰς τὸν εὐαγγελισμὸν τῶν ἀνθρώπων εὐθυγραμμισμένοι πλήρως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Δὲν προσφέρεται τὸ ἀξίωμα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, διὰ νὰ χρησιμοποιηθῆ διὰ προσωπικὴν ὠφέλειαν προβολῆς, χρηματισμοῦ ἢ ὡς βῆμα διὰ τὴν ἔκθεσιν φιλοσοφικῶν ἀντιλήψεων καὶ θεωριῶν.
Προσφέρεται διὰ νὰ “ποιήση” ὁ ἐπίσκοπος “ἔργον εὐαγγελιστοῦ” (Β΄ Τιμ. Δ,5). Καὶ τὸ ἔργον τοῦ εὐαγγελιστοῦ προσφέρεται εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν μὲ κατεύθυνσιν τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων μέσω τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, Παραδόσεως, πιστῆς ἐφαρμογῆς τῶν Ἱερῶν Κανόνων, πρὸς τὸν ἐνανθρωπήσαντα Κύριον καὶ μέσω τῶν Μυστηρίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς μοναδικῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου μας, μὲ βασικὸν καὶ ὑποχρεωτικόν τό Μέγα Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Ἐὰν ὅμως οἱ Ἐπίσκοποι καὶ Ἀρχιερεῖς, ἀλλάξουν σκέψεις καὶ ἀντιλήψεις, ὀφείλουν νὰ ἔχουν τουλάχιστον τὴν ἐντιμότητα τοῦ συνεργάτου τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τοῦ Δημᾶ. Αὐτός, ὁ Δημᾶς, ὡς γνωστόν, ἀπεμακρύνθη ἀπὸ κοντά του καὶ μάλιστα πολὺ μακράν, ὅταν διεπίστωσεν ὅτι ἔκλινε πρὸς “ἄλλην ἀγάπην”…: “Δημᾶς γάρ με ἐγκατέλιπεν ἀγαπήσας τὸν νῦν αἰῶνα” (Β΄ Τιμ. Δ,10).Ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Ἰούδα, ὁ ὁποῖος παρέμεινε εἰς τὸν κύκλον τῶν Μαθητῶν τοῦ Κυρίου, διαφωνῶν μὲν ἀλλὰ καὶ μὲ σκοπὸν τὴν προδοσίαν, συνιστᾶ τὸ τερατῶδες πρόσωπον τοῦ Ἅδου, τὸ ὁποῖον καὶ ἀπήλαυσε τελικῶς… Ἐκεῖνoι οἱ ἡγήτορες οἱ ὁποῖοι, μετὰ τὴν χειροτονίαν των καὶ τὴν διαβεβαίωσιν, διεπίστωσαν ὅτι οἱ προτεσταντικές, παπικὲς ἢ οἱ Οἰκουμενιστικὲς θέσεις εἶναι γι᾽ αὐτοὺς πιὸ βολικές, ἢ ἔστω πιὸ ὀρθές, ἄς ἀποβάλλουν μὲ θάρρος καὶ τιμιότητα τὴν ἰδιότητα τοῦ Ὀρθοδόξου Ἱεράρχου. Διάφορος ἀντιμετώπισις τοῦ θέματος αὐτοῦ, δηλαδὴ ἡ παραμονὴ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν μὲ σύγχρονον ζωήν, συμπεριφοράν ἢ διακηρύξεις, ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν ἐπὶ τῶν ὁποίων βασίζεται πλήρως ἡ Ὀρθόδοξος θεολογία, τοὺς τοποθετοῦν εἰς τὴν τάξιν τῶν αἱρετικῶν.
Ἐκφράζουμε ἐκ βαθέων τὴν εὐχὴ ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος “ἡ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα” νά φωτίση, ἐνισχύση καὶ κατευθύνη τοὺς ἀξίους τῆς ἀποστολῆς τους ἐπισκόπους, ὅπως τιθέμενοι ἐπικεφαλῆς τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπελευθερώσουν τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία ἀπὸ τὸ αἱρετικὸ οἰκουμενιστικο-παπικὸ καρκίνωμα καὶ τὴν ὁδηγήσουν διὰ τῆς ἁγιοπνευματικῆς-χαρισματικῆς ὀργανώσεως πρὸς τὴν διαρκῆ Πεντηκοστή, “ἵνα ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ” ἀναπέμπεται ἀπὸ τὸν πιστὸ Ὀρθόδοξο λαὸ ὁ ὕμνος καὶ ἡ δοξολογία πρὸς τὸν ἐν Τριάδι προσκυνητὸ Θεό, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων Ἀμήν».

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ.ΦΥΛ. 1892