«Προσέχετε δέ άπό τών ψευδοπροφητών οίτινες έρχονται προς υμάς έν ένδύμασι προβάτων, έσωθεν δέ εισι λύκοι άρπαγες» (Ματθ. Ζ 15)
Τους ψευδοποιμένας χαρακτηρίζει ό Χριστός λύκους διότι κάμνουν έργον όμοιον καί άνάλογον τών λύκων. Άπέναντι τών τοιούτων ψευδοποιμένων οφείλει νά φυλάττη ή Εκκλησία τόν εξής νόμον του Χριστού· «Πάν δένδρον μή ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται καί εις πυρ βάλλεται».
Τί εννοεί ό νόμος ούτος; Έννοεί ότι οσάκις ό πιστός χριστιανικός λαός έννοήση ανάμεσα του ψευδοπροφήτην, φιλαιρετικόν ποιμέναν εργαζόμενον τό έργον τής άπωλείας τών ψυχών οφείλει αμέσως νά τόν άποβάλη άπό τής 'Επισκοπικής έδρας τής Εκκλησίας. Τόν νόμον τούτον έφήρμοσεν ακριβώς ή του Χριστού Έκκλησία διαυτό καί έτήρησε τήν εαυτής ακεραιότητα. Έάν ή Εκκλησία δέν άπέκοπτε διά τών Συνόδων τους ψευδοποιμένας, δέν θά ύπήρχεν σήμερον Όρθοδοξία.
Καθήκον ίερόν όλων μας είναι νά πολεμώμεν παντού καί πάντοτε τάς αίρετικάς διδασκαλίας. Όσάκις τους Επισκοπικούς θρόνους τής Εκκλησίας καταλαμβάνουν λύκοι άρπαγες μέ ένδυμα προβάτου, -μέ Αρχιερατικά άμφια-έχει δικαίωμα καί καθήκον ό πιστός λαός δυνάμει του νόμου του Χριστού νά άποκηρύττη αυτους, διότι όσα έπαθε καί πάσχει ή Εκκλησία , υπό τών τοιούτων προβατοσχήμων λύκων, δέν έπαθε άπό τους Νέρωνας καί Δομετιανούς. Ό Χριστός μαρτυρεί ότι είς τήν Εκκλησία Του θά υπάρξουν άνθρωποι πού εις τό όνομά Του θά προφητεύσουν, θά έκβάλουν δαιμόνια άλλα δέν θά φυλάττουν τόν νόμο του Ευαγγελίου Του. Πράγματι οί Ίερείς καί Αρχιερείς τελούν Μυστήρια, αγιάζουν τόν λαόν καί θεραπεύουν άσθενούντας καί διά της θείας όυνάμεως. Κάθε ιερεύς Ιερουργών έν ονόματι Θεού ποιεί δυνάμεις. Έν τή ιερουργία ό άρτος μεταβάλλεται εις Σώμα καί ό οίνος εις Αίμα Χριστού.
Έν τώ βαπτίσματι εμφυσά ό ιερεύς καί άναγινώσκει τους εξορκισμούς καί έκβάλλει τά δαιμόνια. Μαρτυρεί ό Χριστός ότι έν γένει καί τά παρά του αναξίου ιερέως ή Άρχιερέως τελούμενα Μυστήρια είναι έγκυρα. Ένεργεί καί διά τών αναξίων κληρικών ό Θεός χάριν τοϋ λαού του. 'Αλλά οί τοιούτοι λειτουργοί έν τή ημέρα τής κρίσεως θά λέγουν· ημείς εν τώ ονόματί σου Χριστέ, έβαπτίζομεν, έδιώκομεν δαιμόνια, έποιούμεν θαύματα, έκηρύττομεν, διατί λοιπόν αποπέμπεις ημάς; Ό δέ Χριστός άποκριθήσεται· «αποχωρείτε απ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματθ. Ζ' 22-23).
Αυτά ισχύουν διά τά πρσωπικά αμαρτήματα τών Κληρικών. Ή κατάστασις είναι διαφορετική, όταν οί ίερείς σφάλλουν εις τήν Όρθόδοξον Πίστιν. Δι αυτό οί Ί. Κανόνες μάς προστάζουν νά μή κοινωνώμεν μέ αυτούς οί οποίοι τελούν έν τή κακοδοξία καί εργάζονται τήν άνομίαν.
Ποίαν; Ιδού: είναι παρανομία ή αποδοχή τής αιρετικής εγκυκλίου του 1920 καί ή συμμετοχή είς τό Π.Σ.Ε.
Είναι παρανομία ή άρνησις τής μοναδικότητος τής Όρθοδοξίας.
Είναι παρανομία ή μνημόνευσις του άμετανοήτου Πάπα έν τοις διπτύχοις. (όπως επί Αθηναγόρα).
Είναι παρανομία ό χαρακτηρισμός τών διαφόρων αιρετικών παρασυναγωγών, ώς αδελφών Εκκλησιών.
Είναι παρανομία αί συμπροσευχαί του Βαρθολομαίου μετά του πάπα, όμολογούντος αυτόν «πρώτον έν τή καθόλου Εκκλησία του Χριστού, καί όμοτρόπου καί όμοζήλου τών πρωτοκορυφαίων Πέτρου καί Παύλου.
Είναι παρανομία ή αποδοχή τών αιρετικών Μονοφυσιτών ώς Όρθοδόξων. (Σαμπεζύ 1990).
Είναι παρανομία ή έπικρότησις τών διαθρησκειακών συμπροσευχών όλων τών θρησκειών.
Είναι παρανομία καί βλασφημία κατά του 'Αγίου Πνεύματος, ό χαρακτηρισμός τών Ι. Κανόνων, ώς «τείχη του αίσχους» καί τών 'Αγίων Πατέρων ώς «ώς άτυχη θύματα του αρχεκάκου όφεως».
Είναι παρανομία ή προσφορά εις τους αίρετικούς τής Θείας Κοινωνίας, καί ή έξίσωσις της Αγίας Γραφής καί του Κορανίου.
Ένοχοι οί έννοούντες τήν προδοσίαν καί μή συνετιζόμενοι, οί άδρανούντες καί μή έπιφέροντες άντιπερισπασμόν είς τά σχέδια τών προδοτών τής Πίστεως, θύμα τών οποίων έγένετο ήδη ό άνευ ποιμένας επιπόλαιος λαός.
Ουαί τοις ύποστελλομένοίς καί μή άποτειχιζομένοις έκ των αλλοτρίων.
Τους ψευδοποιμένας χαρακτηρίζει ό Χριστός λύκους διότι κάμνουν έργον όμοιον καί άνάλογον τών λύκων. Άπέναντι τών τοιούτων ψευδοποιμένων οφείλει νά φυλάττη ή Εκκλησία τόν εξής νόμον του Χριστού· «Πάν δένδρον μή ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται καί εις πυρ βάλλεται».
Τί εννοεί ό νόμος ούτος; Έννοεί ότι οσάκις ό πιστός χριστιανικός λαός έννοήση ανάμεσα του ψευδοπροφήτην, φιλαιρετικόν ποιμέναν εργαζόμενον τό έργον τής άπωλείας τών ψυχών οφείλει αμέσως νά τόν άποβάλη άπό τής 'Επισκοπικής έδρας τής Εκκλησίας. Τόν νόμον τούτον έφήρμοσεν ακριβώς ή του Χριστού Έκκλησία διαυτό καί έτήρησε τήν εαυτής ακεραιότητα. Έάν ή Εκκλησία δέν άπέκοπτε διά τών Συνόδων τους ψευδοποιμένας, δέν θά ύπήρχεν σήμερον Όρθοδοξία.
Καθήκον ίερόν όλων μας είναι νά πολεμώμεν παντού καί πάντοτε τάς αίρετικάς διδασκαλίας. Όσάκις τους Επισκοπικούς θρόνους τής Εκκλησίας καταλαμβάνουν λύκοι άρπαγες μέ ένδυμα προβάτου, -μέ Αρχιερατικά άμφια-έχει δικαίωμα καί καθήκον ό πιστός λαός δυνάμει του νόμου του Χριστού νά άποκηρύττη αυτους, διότι όσα έπαθε καί πάσχει ή Εκκλησία , υπό τών τοιούτων προβατοσχήμων λύκων, δέν έπαθε άπό τους Νέρωνας καί Δομετιανούς. Ό Χριστός μαρτυρεί ότι είς τήν Εκκλησία Του θά υπάρξουν άνθρωποι πού εις τό όνομά Του θά προφητεύσουν, θά έκβάλουν δαιμόνια άλλα δέν θά φυλάττουν τόν νόμο του Ευαγγελίου Του. Πράγματι οί Ίερείς καί Αρχιερείς τελούν Μυστήρια, αγιάζουν τόν λαόν καί θεραπεύουν άσθενούντας καί διά της θείας όυνάμεως. Κάθε ιερεύς Ιερουργών έν ονόματι Θεού ποιεί δυνάμεις. Έν τή ιερουργία ό άρτος μεταβάλλεται εις Σώμα καί ό οίνος εις Αίμα Χριστού.
Έν τώ βαπτίσματι εμφυσά ό ιερεύς καί άναγινώσκει τους εξορκισμούς καί έκβάλλει τά δαιμόνια. Μαρτυρεί ό Χριστός ότι έν γένει καί τά παρά του αναξίου ιερέως ή Άρχιερέως τελούμενα Μυστήρια είναι έγκυρα. Ένεργεί καί διά τών αναξίων κληρικών ό Θεός χάριν τοϋ λαού του. 'Αλλά οί τοιούτοι λειτουργοί έν τή ημέρα τής κρίσεως θά λέγουν· ημείς εν τώ ονόματί σου Χριστέ, έβαπτίζομεν, έδιώκομεν δαιμόνια, έποιούμεν θαύματα, έκηρύττομεν, διατί λοιπόν αποπέμπεις ημάς; Ό δέ Χριστός άποκριθήσεται· «αποχωρείτε απ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματθ. Ζ' 22-23).
Αυτά ισχύουν διά τά πρσωπικά αμαρτήματα τών Κληρικών. Ή κατάστασις είναι διαφορετική, όταν οί ίερείς σφάλλουν εις τήν Όρθόδοξον Πίστιν. Δι αυτό οί Ί. Κανόνες μάς προστάζουν νά μή κοινωνώμεν μέ αυτούς οί οποίοι τελούν έν τή κακοδοξία καί εργάζονται τήν άνομίαν.
Ποίαν; Ιδού: είναι παρανομία ή αποδοχή τής αιρετικής εγκυκλίου του 1920 καί ή συμμετοχή είς τό Π.Σ.Ε.
Είναι παρανομία ή άρνησις τής μοναδικότητος τής Όρθοδοξίας.
Είναι παρανομία ή μνημόνευσις του άμετανοήτου Πάπα έν τοις διπτύχοις. (όπως επί Αθηναγόρα).
Είναι παρανομία ό χαρακτηρισμός τών διαφόρων αιρετικών παρασυναγωγών, ώς αδελφών Εκκλησιών.
Είναι παρανομία αί συμπροσευχαί του Βαρθολομαίου μετά του πάπα, όμολογούντος αυτόν «πρώτον έν τή καθόλου Εκκλησία του Χριστού, καί όμοτρόπου καί όμοζήλου τών πρωτοκορυφαίων Πέτρου καί Παύλου.
Είναι παρανομία ή αποδοχή τών αιρετικών Μονοφυσιτών ώς Όρθοδόξων. (Σαμπεζύ 1990).
Είναι παρανομία ή έπικρότησις τών διαθρησκειακών συμπροσευχών όλων τών θρησκειών.
Είναι παρανομία καί βλασφημία κατά του 'Αγίου Πνεύματος, ό χαρακτηρισμός τών Ι. Κανόνων, ώς «τείχη του αίσχους» καί τών 'Αγίων Πατέρων ώς «ώς άτυχη θύματα του αρχεκάκου όφεως».
Είναι παρανομία ή προσφορά εις τους αίρετικούς τής Θείας Κοινωνίας, καί ή έξίσωσις της Αγίας Γραφής καί του Κορανίου.
Ένοχοι οί έννοούντες τήν προδοσίαν καί μή συνετιζόμενοι, οί άδρανούντες καί μή έπιφέροντες άντιπερισπασμόν είς τά σχέδια τών προδοτών τής Πίστεως, θύμα τών οποίων έγένετο ήδη ό άνευ ποιμένας επιπόλαιος λαός.
Ουαί τοις ύποστελλομένοίς καί μή άποτειχιζομένοις έκ των αλλοτρίων.
Π. Δ.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου