ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Γράφει ὁ Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Σᾶς ἀκοῦµε, Σεβασµιώτατε, κι εὐφραινόµεθα· δὲν πιστεύουµε στ’ αὐτιά µας, ὅτι αὐτὰ ποὺ ἀκοῦµε εἶναι λόγοι συγχρόνου ἐπισκόπου ―συναριθµουµένου εἰς µίαν  Ἱεραρχίαν αἱρετικῶν κι αἱρετιζόντων ἢ ἀδιαφορούντων καὶ σιωπώντων ἢ σκανδαλοποιῶν καὶ ὑλοφρόνων ἐπισκόπων― κι εὐχόµεθα νά ’χαµε ἄλλα χίλια αὐτιὰ γιὰ νὰ χαροῦµε τοὺς λόγους σας!... Σᾶς διαβάζουµε, Σεβασµιώτατε, κι ἐνθουσιαζόµεθα· δὲ πιστεύουµε στὰ µάτια µας, ὅτι διαβάζουµε αὐτὰ ποὺ καταλαβαίνουµε, κι εὐχόµεθα νά ’χαµε ἄλλα χίλια µάτια γιὰ νὰ ἀπολαύσουµε τὰ κείµενά σας!...

Ἐνθουσιαζόµεθα καὶ ἐγειρόµεθα, θερµὰ νὰ σᾶς χειροκροτήσουµε καὶ µὲ φωνὴν οὐρανοµήκη νὰ σᾶς ἐπευφηµήσουµε καὶ νὰ ἀναφωνήσουµε: «Ἐπιτέλους, ὁ Κύριος ἄκουσε τὶς ἱκεσίες µας· δέχθηκε τὴν ἀγωνία µας· ἀνταποκρίθηκε στὴν ἀπαντοχή µας· καὶ µᾶς ἔστειλε Ἐπίσκοπο πράγµατι εἰς τύπον καὶ εἰς τόπον Χριστοῦ εὑρισκόµενο, νὰ µᾶς ποιµάνει καὶ νὰ µᾶς ὁδηγήσει, ὡς ἄλλος Μωυσῆς, στὴ σωτηρία καὶ στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν»!...

Ἀλλὰ ξάφνου οἱ αἴνοι παγώνουν στὰ χείλη µας, ἡ χαρὰ θρυµµατίζεται στὶς καρδιές µας, ὁ ἐνθουσιασµὸς ἐξατµίζεται ἀπὸ τὰ χέρια µας, οἱ λυγµοὶ πνίγουν τὴν ἐλπίδα µας!...

Ὁ πατερικὸς καὶ παρρησιασµένος λόγος σας, Σεβασµιώτατε, ἀνεξηγήτως µεταλλάσσεται σὲ λόγο ἐπαµφοτερίζοντα καὶ σὲ λόγο συµβιβασµοῦ· καὶ τούµπαλιν ἐπανέρχεται στὴν προτέρα δυναµική του:

—Μόνος ἐσεῖς, ἐντὸς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, ἀντιστέκεσθε στὸ αἱρετικὸ κήρυγµα τοῦ Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόµου· ἀλλὰ ἐσεῖς πάλι ἀπολογίσθε γιὰ τὸν Μεσσηνίας, χωρὶς ὁ ἴδιος ν’ ἀποπτύσει τὴν αἵρεσή του, καὶ διακηρύσσετε τὴν ὀρθοδοξότητά του! Ποία δύναµη ἐπέβαλε καὶ µὲ ποία σκοπιµότητα τὴν καλὴ µαρτυρία σας γιὰ τὸν Μεσσηνίας;...

—Καὶ ἀκόµη, στὸν πανηγυρικὸ ἑσπερινὸ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος ἔχετε προσκαλεσµένους τοὺς ἀπροκαλύπτως λατινόφρονες καὶ παποφίλους Σύρου κ. Δωρόθεο καὶ Μεσσηνίας κ. Χρυσόστοµο, τῶν ὁποίων πλέκετε διὰ µακρὸν τὸ ἐγκώµιο, ἐνῶ ἐλάχιστα ὁµιλεῖτε γιὰ τὸν τιµώµενο ἅγιο καὶ καθόλου δὲν ἀναφέρεστε στὸ ἐπίκαιρο —καὶ τὰ µάλα διδακτικώτατο σήµερα— τροµερὸ θαῦµα του κατὰ τῶν παπιστῶν στὴν Κέρκυρα τὸ 1718!

—Ὑπόσχεσθε ὅτι θὰ διακόψετε τὴ µνηµόνευση τῶν οἰκουµενιστῶν, ἐὰν κηρύξουν γυµνῇ τῇ κεφαλῇ τὴν αἵρεση· καταγγέλλετε τὸν Οἰκουµενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολοµαῖο, ὅτι κηρύττει αἵρεση γυµνῇ τῇ κεφαλῇ, ἀλλὰ δὲν διακόπτετε τὴ µνηµόνευσή του· παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι συµπροσεύχεται ὄχι µόνον µὲ ἀλλοδόξους ἀλλὰ καὶ µὲ ἀλλοπίστους, ἀκόµη καὶ µὲ µάγους, σαµάνους, ἀποκρυφιστές, παγανιστὲς καὶ µὲ ὅ,τι δαιµονικὸ κυκλοφορεῖ ἀνὰ τὸν πλανήτη· ἐνῶ παραλλήλως καταγγέλλει τοὺς ἁγίους καὶ θεοφόρους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας µας ὡς ἑωσφορικῶς πλανεµένους, γιὰ τὴν συγχώρηση τῶν ὁποίων τάχα προσεύχεται(!!!)· καὶ µάλιστα τρέχετε ἀπὸ ἐπαρχίας εἰς ἐπαρχίαν γιὰ νὰ συλλειτουργήσετε µαζί του κατὰ τὶς συχνὲς καὶ µεθοδευµένες καὶ καταχρηστικὲς ἐπισκέψεις του στὴν  Ἑλλάδα!

—Ὑπερασπίζεσθε µὲ γενναιότητα τὸν διωκόµενο ὁµολογητὴ Ἐπίσκοπο τῶν Κατακοµβῶν Σεβασµιώτατο κ. Ἀρτέµιο, τὸν νόµιµο Μητροπολίτη Ράσκας καὶ Πριζρένης, ἀλλὰ συνυπογράφετε κατάπτυστη ἐγκύκλιο τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου ἐναντίον του· καὶ στὸν ἰσχυρισµό σας ὅτι τὸ ὄνοµά σας ἐτέθη χωρὶς τὴ συναίνεσή σας εἶσθε ἀνακόλουθος, διότι δὲ παραιτηθήκατε καταγγέλλων τὴν πονηρὴ αὐθαιρεσία καὶ τοὺς αὐτουργούς της!...

—Καταγγέλλετε τὴν Ἀκαδηµία Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Μητροπόλεως Δηµητριάδος, αὐτὸ «τὸ συγκρητιστικὸ ἐργαστήριο τῆς Νέας Ἐποχῆς», καὶ τὴν «µεταπατερικὴ θεολογία» ποὺ καλλιεργεῖ καὶ προωθεῖ, ἀλλὰ µνηµονεύετε καὶ συλλειτουργεῖτε µὲ τὸν Δηµητριάδος κ. Ἰγνάτιο, ἄλλον δεδηλωµένο οἰκουµενιστὴ καὶ συστηµατικὰ ἀποδοµούντα τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Λατρεία!

—Μιλᾶτε συχνὰ καὶ ἐν ἐκτάσει γιὰ κοσµικὰ θέµατα ―πάντοτε ἄκρως ἐνδιαφέροντα καὶ σηµαντικά, βεβαίως, καὶ πάρα πολὺ καλὰ κάνετε― ἀλλὰ µιλᾶτε δυσαναλόγως περιωρισµένα καὶ ἀραιὰ γιὰ θέµατα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς µας, γιὰ τὸν Οἰκουµενισµὸ καὶ τὶς αἱρέσεις, γιὰ τὸν ἐξουνιτισµὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας µας στὴν Ἑλλάδα καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσµο· καί, κυρίως, οὐδὲν πράττετε καὶ οὐδὲν ἐνεργεῖτε κατ’ αὐτῶν!

Κι ἂς µείνουµε µόνον σὲ αὐτά!...

Δὲν θέλουµε νὰ δεχθοῦµε, Σεβασµιώτετε, τὰ διαθρυλούµενα ἀνὰ τὰς ὁδοὺς καὶ τὰς ρύµας περὶ τῆς ἐπιθυµίας σας νὰ διεκδικήσετε τὸν Ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο (ἐνδιαφέρον θεµιτό, ἐὰν συνεπάγεται τὴν ἀποκατάσταση τῆς αὐθεντικότητος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας), καὶ ὅτι ἡ ἐπαµφοτερίζουσα στάση σας ἀποτελεῖ τακτικὲς κινήσεις γιὰ τὴν ἐπιτυχία αὐτοῦ τοῦ στρατηγικοῦ στόχου σας (πρακτικὴ σὲ κάθε περίπτωση ἀπαράδεκτη καὶ ἀπορριπτέα· «ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑµῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν», µᾶς παραγγέλλει ὁ Κύριος [Ματθ. ε΄ 37]). Οὔτε θέλουµε νὰ δεχθοῦµε ὅτι ἡ στάση σας εἶναι σκοπούµενο ἐγχείρηµα ἀποπροσανατολισµοῦ τῆς ἀντὶ-οἰκουµενιστικῆς κινήσεως: ὁριστικῆς φιµώσεως τῆς φωνῆς της καὶ σταθερῆς ἐπιβολῆς τῆς ἀπραξίας της, ὅπως προωθεῖται ἀπὸ κύκλους ἐντὸς αὐτῆς. Οὔτε θέλουµε νὰ δεχθοῦµε ὅτι ἡ στάση σας εἶναι ἀπότοκη ἀλλοπροσσάλου, πολυπράγµονος καὶ οἰηµατικοῦ χαρακτῆρος. Γιατὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀθεράπευτα· καὶ ἂν ὄντως ἔτσι αὐτὰ συµβαίνουν, πρέπει νὰ πάψουµε ὁριστικὰ νὰ ἐλπίζουµε στὸ πρόσωπό σας καὶ νὰ κλάψουµε ἔτι περισσότερο γιὰ τὴν πνευµατικὴ καὶ ποιµαντικὴ ὄρφάνεια µας!...

Θέλουµε, Σεβασµιώτατε, νὰ πιστεύουµε ὅτι ἡ ἀντιφατικὴ κι ἐπαµφοτερίζουσα στάση σας εἶναι ἀπότοκη ἑνὸς ἀτυχοῦς συνδυασµοῦ τῆς ἰσχυρῆς ἐπιρροῆς ποὺ ἀσκεῖ ἐπάνω σας ἕνα πολυσυλλεκτικὸ περιβάλλον ―γεγονὸς ποὺ τεκµηριώνεται ἀπὸ τὴν θεµατολογία, τὸ ὕφος καὶ τὴν γραµµατολογικὴ ἀνάλυση τῶν κειµένων ποὺ φέρουν τὴν ὑπογραφή σας― καὶ πιθανῶν δουλειῶν τοῦ παρελθόντος καὶ τῆς ἀναδείξεώς σας εἰς ἐπίσκοπον, ἐκ τῶν ὁποίων, τουλάχιστον ἕως τώρα, δὲν µπορεῖτε νὰ ἀποστεῖτε ἂν καὶ διαφαίνεται ὅτι ἐντόνως προσπαθεῖτε γι’ αὐτό!...

Ἕνα περιστατικό, Σεβασµιώτατε, τοῦ ὁποίου αὐτόπτες καὶ αὐτήκοοι ὑπήρξαµε, µᾶς ἔχει δηµιουργήσει τὴν προσωπικὴ πεποίθηση ὅτι µποροῦµε νὰ ἐλπίζουµε σὲ ἐσᾶς. Τὸ καταθέτουµε: Στὸ βῆµα τῆς ἡµερίδας γιὰ τὸν Ἰωάννη Καποδίστρια στὸ Φάληρο, κλείνατε ἀπὸ τοῦ βήµατος τὶς ἐργασίες της µὲ τὴν προσευχή, ὅταν τὸ προεδρεῖο ―ἀποτελούµενο ἀπὸ ἱερεῖς καὶ ἀρχιµανδρίτες― ἄρχισε νὰ ψάλλει τὸ πολυχρόνιό σας· ἐσεῖς διαµαρτυρηθήκατε καὶ ζητήσατε νὰ πάψουν, ἀλλὰ αὐτοὶ συνέχιζαν δίκην κολάκων ἐκείνη τὴ στιγµή· τότε ὑψώσατε στεντορείως τὴν ἤδη βροντώδη φωνή σας καὶ ὑπερκαλύψατε µὲ τὸ «Δι’ εὐχῶν...» ἐκείνους ποὺ σᾶς πολυχρόνιζαν. Λεπτοµέρεια µέν, χαρακτηριστικὴ δὲ τοῦ ἤθους σας, ποὺ µᾶς κάνει νὰ ἐλπίζουµε καὶ νὰ προσευχόµεθα γιὰ ἐσᾶς.

Σᾶς ἔχουµε ἐλέγξει καὶ ἐπικρίνει, Σεβασµιώτατε, ἀλλὰ καὶ σᾶς ἔχουµε ἐπαινέσει. Σὲ κάθε περίπτωση νὰ εἶσθε βέβαιος ὅτι πολὺ σᾶς ἀγαπᾶµε, ἀλλὰ καὶ πολλὰ προσδοκοῦµε γιὰ τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία µας ἀπὸ ἐσᾶς. Ἕναν Ἐπίσκοπο τῶν Κατακοµβῶν, νοµίζουµε ὅτι δικαιούµεθα κι ἐµεῖς οἱ   Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί!...

Σεβασµιώτατε, στῆτε τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κάστρο, στῆτε τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πρόµαχος, στῆτε τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὁδηγὸς ―ὡς παντὸς ἐπισκόπου τὸ ἔργο ἁρµόζει!!!

Εἴθε ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρός, τὸ ἔλεος τοῦ Υἱοῦ καὶ ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος νὰ σᾶς σκεπάζουν, νὰ σᾶς οἰκονοµοῦν καὶ νὰ σᾶς ὁδηγοῦν...

Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ἀπὸ τὸ Περιοδικὸ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος»
τχ. 8 (2011) 66-68