ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ 2
ΤΟΥ ΙΕ' ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΗΣ Α' ΚΑΙ Β' ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ
ΣΥΝΟΔΟΥ
ΤΟΥ ΙΕ' ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΗΣ Α' ΚΑΙ Β' ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ
ΣΥΝΟΔΟΥ
Τό κείμενον του υπό κρίσιν χωρίου έχει ώς ακολούθως:
«Οι γάρ δι' αίρεσιν τίνα, παρά των αγίων Συνόδων, ή Πατέρων, κατεγνωσμένην, της προς τόν πρόεδρον κοινωνίας εαυτούς διαστέλλοντες, εκείνου δηλονότι τήν αίρεσιν δημοσία κηρύττοντος, καί γυμνή τή κεφαλή έπ' Εκκλησίας διδάσκοντος, οι τοιούτοι ού μόνον τή κανονική επιτιμήσει ούχ υπόκεινται πρό συνοδικής διαγνώσεως εαυτούς τής προς τόν καλούμενον έπίσκοπον κοινωνίας άποτειχίζοντες, αλλά καί τής πρεπούσης τιμής τοις όρθοδόξοις άξιωθήσονται. Ού γάρ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί ού σχίσματι τήν ένωσιν τής Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων καί μερισμών τήν Έκκλησίαν έσπούδασαν ρύσασθαι.» (όρα Ι. Πηδάλιον, έκδ. 1886, σελ. 292).
Οί σοφοί τών Θείων καί Ιερών Κανόνων έρμηνευταί, τών οποίων τάς ερμηνείας ή Εκκλησία παρεδέχθη καί έφαρμόζει, περί του ύπό κρίσιν χωρίου, ούτως άπεφάνθησαν:
Βάλσαμων: «Ει γάρ μή δι' έγκληματικήν αιτίασιν, αλλά δι' αίρεσιν χωρίση τις εαυτόν από του επισκόπου αύτού, ή του μητροπολίτου, ή του πατριάρχου, ώς έπ' εκκλησίας διδάσκοντος άνερυθριάστως διδάγματα τίνα άπηλλοτριωμένα του όρθού δόγματος, ό τοιούτος, καί πρό εντελούς διαγνώσεως, πολλώ δέ πλέον καί μετά διάγνωσιν, εάν εαυτόν άποτειχίση, ήγουν χωρίση από τής κοινωνίας του πρώτου αυτού, ού μόνον ού τιμωρηθήσεται, άλλα καί τιμηθήσεται, ώς ορθόδοξος· ού γάρ άπέσχισεν εαυτόν από Επισκόπου, αλλά από ψευδεπισκόπου καί ψευδοδιδασκάλου· καί τό παρά τούτου γεγονός, επαίνου άξιον έστιν, ώς μή κατατέμνον τήν Έκκλησίαν, άλλα μάλλον συνάπτον αυτήν, καί μερισμού άπαλλάττον».
Άριστηνός: «Ει δέ τίνες αποσταιέν τίνος, ού διά πρόφασιν εγκλήματος, άλλα δι' αίρεσιν, ύπό συνόδου, ή αγίων πατερων κατεγνωσμένην, τιμής καί αποδοχής άξιοι, ως ορθόδοξοι». (όρα Ράλλη-Ποτλή «Σύνταγμα Τ. Κανόνων», τόμ. Β', σελ. 694).
Ό "Αγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης, ούτως ήρμήνευσεν τό ειρημένον χωρίον εν τω Ίερώ Πηδαλίω, τό όποιον είναι ύπό τής Εκκλησίας έγκεκριμένον: «Έάν οι ρηθέντες πρόεδροι είναι αιρετικοί, καί τήν αίρεσιν αυτών κηρύττουσι παρρησία, καί διά τούτο χωρίζονται οί εις αυτούς υποκείμενοι, καί πρό του νά γένη ακόμα συνοδική κρίσις περί της αιρέσεως ταύτης, οί χωριζόμενοι αυτοί, οχι μόνον διά τόν χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά καί τιμής τής πρεπούσης, ώς Όρθόδοξοι, είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα προεξένησαν εις τήν Έκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αυτόν, άλλα μάλλον ήλευθέρωσαν τήν Έκκλησίαν άπό τό σχίσμα καί τήν αίρεσιν τών ψευδεπισκόπων αυτών. "Ορα καί τόν λα' Άπόστολ. Καν.» (αυτόθι σελ. 292).
Έκ τών ανωτέρω επισήμων ερμηνευτικών διατάξεων του εΐρημένου 'Ιερού Κανόνος, σαφώς προκύπτει τό λογικόν συμπέρασμα οτι:
«Ό πρόεδρος (= προϊστάμενος) τής εκκλησίας, (ή τής ενορίας ή καί μικράς ομάδος Όρθοδόξων), είτε πατριάρχης είναι, είτε μητροπολίτης, είτε επίσκοπος, είτε καθηγούμενος Μοναστηρίου, είτε γέροντας συνοδίας, είτε γέροντας ενός Μοναχού, είτε πνευματικός ενός πιστού, ΟΤΑΝ κηρύττη δημοσία «γυμνή τή κεφαλή» κακοδοξίαν τίνα κατεγνωσμένην (= κατεδικασμένην) ύπό Συνόδου ή ύπό Αγίων Πατέρων, τότε ό ύπ' αύτού ποιμαινόμενος κλήρος καί λαός, αλλά καί πάντες οί λαμβάνοντες γνώσιν τών κακοδοξιών αυτού Χριστιανοί, αποκτούν πάραυτα έκ του Ίερού Κανόνος τό Κανονικόν δικαίωμα καί καθήκον, νά άποκηρύξωσιν αυτόν καί νά απομακρυνθούν τής κοινωνίας αύτού, έάν θέλουν νά λέγωνται καί νά είναι Όρθόδοξοι Χριστιανοί καί όχι αιρετικοί (ώς αίρετικόν περιποιούμενοι, κατά τόν Δοσίθεον 'Ιεροσολύμων)!
Λέγουσι τινές, έρμηνεύοντες τόν ειρημένον Κανόνα, οτι μόνον οσάκις καταδικασθή ό επίσκοπος, μητροπολίτης, ή πατριάρχης, ύπό του συνόλου τών Επισκόπων τής Εκκλησίας, τών όρθοτομούντων τόν λόγον τής άληθείας, τότε μόνον είναι επιτρεπτή ή διακοπή του μνημόσύνου καί τής κοινωνίας ην διαλαμβάνει ό ΙΕ' Κανών, παράγρ. 2.
Ή ερμηνεία αύτη είναι προδήλως πεπλανημένη, αύθαίρετος καί εναντία καί προς αυτό τούτο τό κείμενον του Ιερού Κανόνος, τό οποίον, καί ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ κρίσεως, σαφώς καί κατηγορηματικώς διαλαμβάνει τήν άποτείχισιν κλήρου καί λαού άπό του κηρύσσοντος αίρεσιν κατεγνωσμένην. Ή άντορθόδοξος αύτη αυθαίρετος ερμηνεία, ή πάντη αντίθετος καί προς αυτό τό γράμμα του 'Ιερού Κανόνος, υπηρετεί προδήλως τά συμφέροντα καί τους σκοπούς τών ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων, προς διάδοσιν τής παρ' αυτών κηρυσσομένης παναιρέσεως, διά τούτο καί ύπ' αυτών μόνον προβάλλεται καί υποστηρίζεται, τήν οποίαν, ούτε νά άκούση Όρθόδοξος ψυχή ανέχεται!
Ώς δευτέραν έρμηνείαν του οικείου Κανόνος, παρουσιάζουσι τήν έπιλεγομένην «δυνητικήν» έρμηνείαν. Κατ' αυτήν, «ό Ιερός Κανών είναι δυνητικός καί ουχί ύποχρεωτικός. Δέν αξιοί, δηλαδή, απαραιτήτως, παρά τών κληρικών όπως παύσωσι τό μνημόσυνον του αιρετικά διδάσκοντος επισκόπου πρό τής καταδίκης αύτου, άλλα απλώς παρέχει εις αυτούς τήν δυνατότητα. "Αν τις κληρικός, λέγει ό Κανών, αποκοπή άπό τοιούτον έπίσκοπον «πρό συνοδικής διαγνώσεως», ουδαμώς παρανομεί, διό καί δέν υπόκειται εις έπιτίμησιν, άλλα μάλλον άξιος επαίνου είναι. "Αν όμως έτερος κληρικός δέν πράξη τούτο, άλλα, χωρίς νά άσπάζηται τάς διδασκαλίας του επισκόπου, συνεχίζη τό μνημόσυνον αύτού, αναμένων «συνοδικήν διάγνωσιν» καί καταδίκην, ουδαμώς κατακρίνεται ύπό του Κανόνος».
Τοιούτο σόφισμα ην διατυπώνουν οί «νέοι» «Ζωναράδες», δέν διετυπώθη ύπό ούδενός Όρθοδόξου Αγίου, ή Κανονολόγου εις τό πέρασμα τοσούτων αιώνων, ουδέ καί εις τήν πράξιν έφηρμόσθη ποτέ ύπ' αυτών, ούτε ακόμη καί πρό του 'Ιερού Κανόνος(!!), ούτε καί μετά τήν διατύπωσίν του! Επομένως, έν τή Όρθοδοξία ή... «δυνητική» ερμηνεία τών «νέων» κανονολόγων είναι ξένη! "Αχρι τών ημερών μας υπάρχει καί χρησιμοποιείται, δυ-στυ-χώς, διά τήν άπρόσκοπτον έξάπλωσιν τοϋ οικουμενισμού καί όλων τών άλλων κακοδόξων κηρυγμάτων τής εποχής μας!...
Άλλ' ϊνα μή φανή ότι έκ τών ιδίων λαλούμεν, συκοφαντούντες τους νέους «Ζωναράδες», άπαθώς θά έξετάσωμεν τό πρό του 'Ιερού Κανόνος Έκκλησιαστικόν καθεστώς, και τήν μετά τόν Κανόνα πρακτικήν έφαρμογήν.
«Οι γάρ δι' αίρεσιν τίνα, παρά των αγίων Συνόδων, ή Πατέρων, κατεγνωσμένην, της προς τόν πρόεδρον κοινωνίας εαυτούς διαστέλλοντες, εκείνου δηλονότι τήν αίρεσιν δημοσία κηρύττοντος, καί γυμνή τή κεφαλή έπ' Εκκλησίας διδάσκοντος, οι τοιούτοι ού μόνον τή κανονική επιτιμήσει ούχ υπόκεινται πρό συνοδικής διαγνώσεως εαυτούς τής προς τόν καλούμενον έπίσκοπον κοινωνίας άποτειχίζοντες, αλλά καί τής πρεπούσης τιμής τοις όρθοδόξοις άξιωθήσονται. Ού γάρ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί ού σχίσματι τήν ένωσιν τής Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων καί μερισμών τήν Έκκλησίαν έσπούδασαν ρύσασθαι.» (όρα Ι. Πηδάλιον, έκδ. 1886, σελ. 292).
Οί σοφοί τών Θείων καί Ιερών Κανόνων έρμηνευταί, τών οποίων τάς ερμηνείας ή Εκκλησία παρεδέχθη καί έφαρμόζει, περί του ύπό κρίσιν χωρίου, ούτως άπεφάνθησαν:
Βάλσαμων: «Ει γάρ μή δι' έγκληματικήν αιτίασιν, αλλά δι' αίρεσιν χωρίση τις εαυτόν από του επισκόπου αύτού, ή του μητροπολίτου, ή του πατριάρχου, ώς έπ' εκκλησίας διδάσκοντος άνερυθριάστως διδάγματα τίνα άπηλλοτριωμένα του όρθού δόγματος, ό τοιούτος, καί πρό εντελούς διαγνώσεως, πολλώ δέ πλέον καί μετά διάγνωσιν, εάν εαυτόν άποτειχίση, ήγουν χωρίση από τής κοινωνίας του πρώτου αυτού, ού μόνον ού τιμωρηθήσεται, άλλα καί τιμηθήσεται, ώς ορθόδοξος· ού γάρ άπέσχισεν εαυτόν από Επισκόπου, αλλά από ψευδεπισκόπου καί ψευδοδιδασκάλου· καί τό παρά τούτου γεγονός, επαίνου άξιον έστιν, ώς μή κατατέμνον τήν Έκκλησίαν, άλλα μάλλον συνάπτον αυτήν, καί μερισμού άπαλλάττον».
Άριστηνός: «Ει δέ τίνες αποσταιέν τίνος, ού διά πρόφασιν εγκλήματος, άλλα δι' αίρεσιν, ύπό συνόδου, ή αγίων πατερων κατεγνωσμένην, τιμής καί αποδοχής άξιοι, ως ορθόδοξοι». (όρα Ράλλη-Ποτλή «Σύνταγμα Τ. Κανόνων», τόμ. Β', σελ. 694).
Ό "Αγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης, ούτως ήρμήνευσεν τό ειρημένον χωρίον εν τω Ίερώ Πηδαλίω, τό όποιον είναι ύπό τής Εκκλησίας έγκεκριμένον: «Έάν οι ρηθέντες πρόεδροι είναι αιρετικοί, καί τήν αίρεσιν αυτών κηρύττουσι παρρησία, καί διά τούτο χωρίζονται οί εις αυτούς υποκείμενοι, καί πρό του νά γένη ακόμα συνοδική κρίσις περί της αιρέσεως ταύτης, οί χωριζόμενοι αυτοί, οχι μόνον διά τόν χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά καί τιμής τής πρεπούσης, ώς Όρθόδοξοι, είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα προεξένησαν εις τήν Έκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αυτόν, άλλα μάλλον ήλευθέρωσαν τήν Έκκλησίαν άπό τό σχίσμα καί τήν αίρεσιν τών ψευδεπισκόπων αυτών. "Ορα καί τόν λα' Άπόστολ. Καν.» (αυτόθι σελ. 292).
Έκ τών ανωτέρω επισήμων ερμηνευτικών διατάξεων του εΐρημένου 'Ιερού Κανόνος, σαφώς προκύπτει τό λογικόν συμπέρασμα οτι:
«Ό πρόεδρος (= προϊστάμενος) τής εκκλησίας, (ή τής ενορίας ή καί μικράς ομάδος Όρθοδόξων), είτε πατριάρχης είναι, είτε μητροπολίτης, είτε επίσκοπος, είτε καθηγούμενος Μοναστηρίου, είτε γέροντας συνοδίας, είτε γέροντας ενός Μοναχού, είτε πνευματικός ενός πιστού, ΟΤΑΝ κηρύττη δημοσία «γυμνή τή κεφαλή» κακοδοξίαν τίνα κατεγνωσμένην (= κατεδικασμένην) ύπό Συνόδου ή ύπό Αγίων Πατέρων, τότε ό ύπ' αύτού ποιμαινόμενος κλήρος καί λαός, αλλά καί πάντες οί λαμβάνοντες γνώσιν τών κακοδοξιών αυτού Χριστιανοί, αποκτούν πάραυτα έκ του Ίερού Κανόνος τό Κανονικόν δικαίωμα καί καθήκον, νά άποκηρύξωσιν αυτόν καί νά απομακρυνθούν τής κοινωνίας αύτού, έάν θέλουν νά λέγωνται καί νά είναι Όρθόδοξοι Χριστιανοί καί όχι αιρετικοί (ώς αίρετικόν περιποιούμενοι, κατά τόν Δοσίθεον 'Ιεροσολύμων)!
Λέγουσι τινές, έρμηνεύοντες τόν ειρημένον Κανόνα, οτι μόνον οσάκις καταδικασθή ό επίσκοπος, μητροπολίτης, ή πατριάρχης, ύπό του συνόλου τών Επισκόπων τής Εκκλησίας, τών όρθοτομούντων τόν λόγον τής άληθείας, τότε μόνον είναι επιτρεπτή ή διακοπή του μνημόσύνου καί τής κοινωνίας ην διαλαμβάνει ό ΙΕ' Κανών, παράγρ. 2.
Ή ερμηνεία αύτη είναι προδήλως πεπλανημένη, αύθαίρετος καί εναντία καί προς αυτό τούτο τό κείμενον του Ιερού Κανόνος, τό οποίον, καί ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ κρίσεως, σαφώς καί κατηγορηματικώς διαλαμβάνει τήν άποτείχισιν κλήρου καί λαού άπό του κηρύσσοντος αίρεσιν κατεγνωσμένην. Ή άντορθόδοξος αύτη αυθαίρετος ερμηνεία, ή πάντη αντίθετος καί προς αυτό τό γράμμα του 'Ιερού Κανόνος, υπηρετεί προδήλως τά συμφέροντα καί τους σκοπούς τών ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων, προς διάδοσιν τής παρ' αυτών κηρυσσομένης παναιρέσεως, διά τούτο καί ύπ' αυτών μόνον προβάλλεται καί υποστηρίζεται, τήν οποίαν, ούτε νά άκούση Όρθόδοξος ψυχή ανέχεται!
Ώς δευτέραν έρμηνείαν του οικείου Κανόνος, παρουσιάζουσι τήν έπιλεγομένην «δυνητικήν» έρμηνείαν. Κατ' αυτήν, «ό Ιερός Κανών είναι δυνητικός καί ουχί ύποχρεωτικός. Δέν αξιοί, δηλαδή, απαραιτήτως, παρά τών κληρικών όπως παύσωσι τό μνημόσυνον του αιρετικά διδάσκοντος επισκόπου πρό τής καταδίκης αύτου, άλλα απλώς παρέχει εις αυτούς τήν δυνατότητα. "Αν τις κληρικός, λέγει ό Κανών, αποκοπή άπό τοιούτον έπίσκοπον «πρό συνοδικής διαγνώσεως», ουδαμώς παρανομεί, διό καί δέν υπόκειται εις έπιτίμησιν, άλλα μάλλον άξιος επαίνου είναι. "Αν όμως έτερος κληρικός δέν πράξη τούτο, άλλα, χωρίς νά άσπάζηται τάς διδασκαλίας του επισκόπου, συνεχίζη τό μνημόσυνον αύτού, αναμένων «συνοδικήν διάγνωσιν» καί καταδίκην, ουδαμώς κατακρίνεται ύπό του Κανόνος».
Τοιούτο σόφισμα ην διατυπώνουν οί «νέοι» «Ζωναράδες», δέν διετυπώθη ύπό ούδενός Όρθοδόξου Αγίου, ή Κανονολόγου εις τό πέρασμα τοσούτων αιώνων, ουδέ καί εις τήν πράξιν έφηρμόσθη ποτέ ύπ' αυτών, ούτε ακόμη καί πρό του 'Ιερού Κανόνος(!!), ούτε καί μετά τήν διατύπωσίν του! Επομένως, έν τή Όρθοδοξία ή... «δυνητική» ερμηνεία τών «νέων» κανονολόγων είναι ξένη! "Αχρι τών ημερών μας υπάρχει καί χρησιμοποιείται, δυ-στυ-χώς, διά τήν άπρόσκοπτον έξάπλωσιν τοϋ οικουμενισμού καί όλων τών άλλων κακοδόξων κηρυγμάτων τής εποχής μας!...
Άλλ' ϊνα μή φανή ότι έκ τών ιδίων λαλούμεν, συκοφαντούντες τους νέους «Ζωναράδες», άπαθώς θά έξετάσωμεν τό πρό του 'Ιερού Κανόνος Έκκλησιαστικόν καθεστώς, και τήν μετά τόν Κανόνα πρακτικήν έφαρμογήν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου