Το νέο ημερολόγιο δεν εισήχθη δια αστρονομικήν ακρίβειαν και ότι δεν έχει τοιαύτην το παραδέχονται και εκείνοι εις τους οποίους το Πατριαρχείον ανέθεσε να ασχοληθούν και υποβάλουν έκθεσιν επί του θέματος, ότε αρχικώς ανεκινήθη, λέγοντες χαρακτηριστικώς «η κατασκευή ηλιακού ημερολογίου την απόλυτον ακρίβειαν κεκτημένου, είναι αδύνατος».
Η Επιτροπή, την οποίαν διώρισεν η Σύνοδος του Πατριαρχείου μετά την υπό του Βιζύης Ανθίμου γενομένην (10 Ιανουαρίου 1919) «πρότασιν περί αναθεωρήσεως και μελέτης του ζητήματος του Ημερολογίου» και την κατά την αυτήν ημέραν ανακίνησιν, δια πρώτην φοράν, «του ζητήματος της ενώσεως των επί μέρους Εκκλησιών» υπό του Δωροθέου Προύσσης ως Τοποτηρητού, και η οποία απετελείτο απο κληρικούς και λαικούς καθηγητάς, μαθηματικούς, αστρονόμους, μετά πολύμηνον εργασίαν υπέβαλεν εκτενή «Έκθεσιν», εν η και τα εξής
«....Η κατασκευή ημερολογίου κατέχοντος την απόλυτον ακρίβειαν τυγχάνει αδύνατος, δια τον λόγον ότι το μέσον μήκος του τροπικού έτους δεν είναι ακριβώς καθωρισμένον, αφ΄ ετέρου δέ δεν είναι και απαραίτητος η απόλυτη ακρίβεια, διότι του μέσου μήκους του πολιτικού έτους αποτελούντος μονάδα χρόνου η επί το μείζον ή επί το έλαττον διαφορά αυτού από του μέσου μήκους του τροπικού έτους ουδεμίαν επίδρασιν δύναται να ασκήση επί της ακριβούς μετρήσεως του χρόνου».
Ο αυτός δέ Άνθιμος Βιζύης, κύριον μέλος της Επιτροπής, όστις εξ΄ ων έγραφε φαίνεται ότι πολύ διηυκόλυνε τον Μεταξάκην, ο οποίος πολλάκις χρησιμοποιεί σχεδόν αυτολέξει τα λόγια του, έγραφεν «....Μετά την λήξιν του Ευρωπαικού πολέμου... οι λαοί δεν επιδιώκουσιν εν τω ημερολογιακώ ζητήματι τόσον την επίτευξιν ημερολογίου ακριβεστέρου επιστημονικώς και πρακτικωτέρου, όσον την ύπαρξιν κοινού μετά των λοιπών πεπολιτισμένων λαών ημερολογίου, πιεζόμενοι εν τούτω ισχυρώς και παρά των οικείων κυβερνήσεων».
Εν τω βιβλίω του «Το Ημερολογιακό Ζήτημα» (1922), λέγει τα εξής
«Επιβάλλεται η ημερολογιακή ημών μεταρρύθμισις και αποβαίνει αναγκαία η ταυτότης της μηνολογίας ημών μετά της του λοιπού πεπολιτισμένου κόσμου....Το αποτέλεσμα και ο επιδιωκόμενος σκοπός, όστις είναι όπως όλοι ανεξαιρέτως οι χριστιανικοί λαοί έχωμεν την αυτήν μηνολογίαν και εορτάζωμεν ταυτοχρόνως το άγιον Πάσχα και τας λοιπάς εορτάς. Κατ΄ ανάγκην επιβάλλεται πρωτίστως η ενέργεια περί της ταυτότητος του ημερολογίου και είτα να επακολουθήση η σκέψις περί της μονιμοποιήσεως του Πάσχα. Η διαρρύθμισις του Ιουλιανού ημερολογίου θέλει επιφέρει και την ενότητα παρά τοις λοιποίς πεπολιτισμένοις λαοίς, τον ταυτόχρονον εορτασμόν του Πάσχα και των άλλων εορτών παρά πάντων των χριστιανικών εθνών....Δια του ζητήματος του ημερολογίου, επιτυγχανομένης της ενοποιήσεως αυτού, θέλει αναμφισβήτως επιτελεσθή το πρώτον σπουδαίον βήμα πρός επίτευξιν της μελετωμένης και υπό των πραγμάτων επιτακτικώς επιβαλλομένης ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ...» .
Είδομεν ήδη ότι οι πρωτοστάται της εισαγωγής του νέου ημερολογίου εχαρακτήρισαν και ωνόμασαν τούτο «ως πρώτον βήμα» προς την εκτός Ορθοδοξίας «Κοινωνίαν των Εκκλησιών».
Ο Σελευκείας Γερμανός, ο κύριος συντάκτης της Εγκυκλίου του 1920, εν Εκθέσει ορισθείσης «Επιτροπής», ής ήτο μέλος, επισήμως «προτείνει αποδοχήν του Γρηγοριανού ημερολογίου, φρονών ότι η χρησιμοποιήσις αυτού και υπό της Εκκλησίας....αποτελεί το ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ πρός την ποθητήν Κοινωνίαν των Εκκλησιών...».
Ο Βιζύης και κατόπιν Μαρωνείας Άνθιμος εν τω βιβλίω του «Το Ημερολογιακόν Ζήτημα» λέγει ότι «Η ενότης αύτη (η ημερολογιακή) θα ενεφανίζετο αναμφιβόλως ήδη και ως ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ προς την πραγματοποίησιν της Κοινωνίας των Εθνών, της οποίας αποτελεί ενα των κυρίων παραγόντων...».Εις το Συνέδριον (1923) ο Αμερικής Αλέξανδρος ενθουσιωδώς διηρωτάτο «Μήπως η εισαγωγή του νέου Ημερολογίου δεν είναι ο ΠΡΩΤΟΣ ΛΙΘΟΣ δια το οικοδόμημα της ενώσεως πασών των Εκκλησιών του Θεού;».
Η Επιτροπή, την οποίαν διώρισεν η Σύνοδος του Πατριαρχείου μετά την υπό του Βιζύης Ανθίμου γενομένην (10 Ιανουαρίου 1919) «πρότασιν περί αναθεωρήσεως και μελέτης του ζητήματος του Ημερολογίου» και την κατά την αυτήν ημέραν ανακίνησιν, δια πρώτην φοράν, «του ζητήματος της ενώσεως των επί μέρους Εκκλησιών» υπό του Δωροθέου Προύσσης ως Τοποτηρητού, και η οποία απετελείτο απο κληρικούς και λαικούς καθηγητάς, μαθηματικούς, αστρονόμους, μετά πολύμηνον εργασίαν υπέβαλεν εκτενή «Έκθεσιν», εν η και τα εξής
«....Η κατασκευή ημερολογίου κατέχοντος την απόλυτον ακρίβειαν τυγχάνει αδύνατος, δια τον λόγον ότι το μέσον μήκος του τροπικού έτους δεν είναι ακριβώς καθωρισμένον, αφ΄ ετέρου δέ δεν είναι και απαραίτητος η απόλυτη ακρίβεια, διότι του μέσου μήκους του πολιτικού έτους αποτελούντος μονάδα χρόνου η επί το μείζον ή επί το έλαττον διαφορά αυτού από του μέσου μήκους του τροπικού έτους ουδεμίαν επίδρασιν δύναται να ασκήση επί της ακριβούς μετρήσεως του χρόνου».
Ο αυτός δέ Άνθιμος Βιζύης, κύριον μέλος της Επιτροπής, όστις εξ΄ ων έγραφε φαίνεται ότι πολύ διηυκόλυνε τον Μεταξάκην, ο οποίος πολλάκις χρησιμοποιεί σχεδόν αυτολέξει τα λόγια του, έγραφεν «....Μετά την λήξιν του Ευρωπαικού πολέμου... οι λαοί δεν επιδιώκουσιν εν τω ημερολογιακώ ζητήματι τόσον την επίτευξιν ημερολογίου ακριβεστέρου επιστημονικώς και πρακτικωτέρου, όσον την ύπαρξιν κοινού μετά των λοιπών πεπολιτισμένων λαών ημερολογίου, πιεζόμενοι εν τούτω ισχυρώς και παρά των οικείων κυβερνήσεων».
Εν τω βιβλίω του «Το Ημερολογιακό Ζήτημα» (1922), λέγει τα εξής
«Επιβάλλεται η ημερολογιακή ημών μεταρρύθμισις και αποβαίνει αναγκαία η ταυτότης της μηνολογίας ημών μετά της του λοιπού πεπολιτισμένου κόσμου....Το αποτέλεσμα και ο επιδιωκόμενος σκοπός, όστις είναι όπως όλοι ανεξαιρέτως οι χριστιανικοί λαοί έχωμεν την αυτήν μηνολογίαν και εορτάζωμεν ταυτοχρόνως το άγιον Πάσχα και τας λοιπάς εορτάς. Κατ΄ ανάγκην επιβάλλεται πρωτίστως η ενέργεια περί της ταυτότητος του ημερολογίου και είτα να επακολουθήση η σκέψις περί της μονιμοποιήσεως του Πάσχα. Η διαρρύθμισις του Ιουλιανού ημερολογίου θέλει επιφέρει και την ενότητα παρά τοις λοιποίς πεπολιτισμένοις λαοίς, τον ταυτόχρονον εορτασμόν του Πάσχα και των άλλων εορτών παρά πάντων των χριστιανικών εθνών....Δια του ζητήματος του ημερολογίου, επιτυγχανομένης της ενοποιήσεως αυτού, θέλει αναμφισβήτως επιτελεσθή το πρώτον σπουδαίον βήμα πρός επίτευξιν της μελετωμένης και υπό των πραγμάτων επιτακτικώς επιβαλλομένης ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ...» .
Είδομεν ήδη ότι οι πρωτοστάται της εισαγωγής του νέου ημερολογίου εχαρακτήρισαν και ωνόμασαν τούτο «ως πρώτον βήμα» προς την εκτός Ορθοδοξίας «Κοινωνίαν των Εκκλησιών».
Ο Σελευκείας Γερμανός, ο κύριος συντάκτης της Εγκυκλίου του 1920, εν Εκθέσει ορισθείσης «Επιτροπής», ής ήτο μέλος, επισήμως «προτείνει αποδοχήν του Γρηγοριανού ημερολογίου, φρονών ότι η χρησιμοποιήσις αυτού και υπό της Εκκλησίας....αποτελεί το ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ πρός την ποθητήν Κοινωνίαν των Εκκλησιών...».
Ο Βιζύης και κατόπιν Μαρωνείας Άνθιμος εν τω βιβλίω του «Το Ημερολογιακόν Ζήτημα» λέγει ότι «Η ενότης αύτη (η ημερολογιακή) θα ενεφανίζετο αναμφιβόλως ήδη και ως ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ προς την πραγματοποίησιν της Κοινωνίας των Εθνών, της οποίας αποτελεί ενα των κυρίων παραγόντων...».Εις το Συνέδριον (1923) ο Αμερικής Αλέξανδρος ενθουσιωδώς διηρωτάτο «Μήπως η εισαγωγή του νέου Ημερολογίου δεν είναι ο ΠΡΩΤΟΣ ΛΙΘΟΣ δια το οικοδόμημα της ενώσεως πασών των Εκκλησιών του Θεού;».
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου