Η νύχτα έχει προχωρήσει αρκετά κι εγώ μόνος στο κελί μου, με συντροφιά τις ιερές εικόνες και το ιλαρό φως του καντηλιού, προσπαθώ να εύρω για ποιο ακριβώς λόγο επικρατεί σήμερα στην Ελλαδική Εκκλησία και τον αγιορείτικο μοναχισμό αυτή η φοβερή αφασία που από καιρό έχει περάσει πια στην περιοχή της καταφρονήσεως των ιερών και όσιων. Και ενώ όλοι, διάκοι, επίσκοποι και μονάζοντες, ασχολούνται με πλείστα όσα, με ζήλο και καπατσωσύνη, μόνο για την πιστή δεν μιλούν, δεν γράφουν, δεν διαμαρτύρονται. Η για να είμαι πιο ακριβής, ασχολούνται και με την πίστη· απόδειξη τα κηρύγματα για τους χιλιαστάς, για τους παπικούς και τους μασόνους, ως και τα τόσα βιβλία και άρθρα που γράφονται εναντίον τους. Αυτό που ήθελα να εκφράσω γράφοντας ότι δεν ασχολούνται με την πίστη, είναι ότι δεν ενδιαφέρονται να διορθώσουν διά του σωτηρίου ελέγχου και της καταλλήλου αντιδράσεως τους κακοδόξους προϊσταμένους τους, οι οποίοι επί συνεχείς δεκαετίες με λόγια και πράξεις κηρύττουν το αιρετικό πιστεύω του οικουμενισμού, ότι δηλαδή η πίστη των ορθοδόξων δεν είναι μοναδική στον κόσμο,αφού και η αιρετική Δύση έχει θεία Χάρη και αγιάζει τους πιστούς της παρόμοια όπως γίνεται και στην Ανατολή! Την παραπάνω βεβαίως βλασφημία δεν την διακηρύττουν όλοι οι επίσκοποι, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία· μήπως άλλωστε τις διάφορες αιρέσεις τις εκήρυξαν πολλοί μαζί; Ένας είναι συνήθως αρκετός, αρκεί οι λοιποί να μην αντιδράσουν, αλλά με σιγή, η με την ποικίλη και πολλάκις κεκαλυμμένη συμπαράστασή τους, με αφήνουν να προοδεύει η κακοδοξία που ένας άρχισε και οι πολλοί ακολουθούν. Αλλά ούτε όλοι οι κληρικοί και μονάζωντες δέχονται τις κακοδοξίες που αποφάσισε το Φανάρι με την Ανατολή του εικοστού αιώνα να διακηρύξει σε όλο τον κόσμο· κι αυτοί όμως, όλοι ανεξαιρέτως, δεν απαλλάσσονται της ευθύνης, αφού πρακτικώς ακολουθούν τους επισκόπους τους, οι οποίοι με τη σειρά τους επικροτούν την αίρεση. Οι χιλιομετρικές αποστάσεις από το κέντρο της κακοδοξίας, όπου κι αν ευρίσκεται αυτό, ιδίως στην εποχή μας, δεν έχουν καμία σημασία. Όλοι οι κληρικοί, αλλά και οι λαϊκοί ακόμα, από τη στιγμή που θα πληροφορηθούν την κηρυττομένη κακοδοξία καθίστανται συνυπεύθυνοι με τον αιρετικό, εάν δεν κάνουν το παν για να τον επιστρέψουν στην αλήθεια της Εκκλησίας, η εαν μένει αμετανόητος να τον αποβάλουν το συντομότερο που το Σώμα της.
Στο μεταξύ κυκλοφορούν κάθε εβδομάδα, η καλύτερα κάθε μήνα δεκαπέντε με είκοσι θρησκευτικά περιοδικά και εφημερίδες που τα γραφόμενά τους υπερβαίνουν τις σελίδες ενός κανονικού βιβλίου 300 σελίδων. Σε αυτά δεν υπολογίζω τα αυστηρώς «θεολογικού» περιεχομένου, όπου τα πλέον ανούσια και απίθανα θέματα ανατέμνονται μετά πάσης σχολαστικότητος, ενώ το πελώριο θέμα της αιρέσεως παραμένει εντελώς ανυποψίαστο διά τους συντάκτες των ανωτέρω περιοδικών, ή όπου και αν θίγεται, επαινούνται κατά κόρον οι φορείς της κακοδοξίας.
Αν λοιπόν ερευνήσεις τις σελίδες των ανωτέρω περιοδικών διά να βρείς λόγο αντιοικουμενιστικό, πιθανόν να βρείς δύο τρείς σελίδες, άλλα ούτε αυτές θα σε πληροφορήσουν εσωτερικώς, γιατί είναι μόνο λόγια, λόγια που τα έχουν ξαναπεί από την εποχή του Αθηναγόρα, του μεγάλου αυτού αρνητού της Ορθοδοξίας, Και που δε συγκινούν κανέναν πια, αφού δεν συνοδεύονται από την συνέπεια και την πράξη. Μοιάζουν με ενα ανθρώπινο σώμα χωρίς σκελετό · προσπάθεις να το στήσεις ορθό ώστε να φανεί άνθρωπος, αλλά αυτό αμέσως σοργιάζεται καταγής, γιατί του λείπουν τα κόκκαλα, όπως εδώ λείπει η πράξις για να φανεί ο λόγος ορθός, ζωντανός και όχι ψεύτικος, κούκλα που θα σου μιλά, όταν την πιέζεις στην κοιλιά.
Το πιο άσχημο όμως με τους κληρικούς αυτούς είναι ότι δεν θέλουν, ακόμη κι όταν τους το αποδείξει κανείς χειροπιαστά, να πιστέψουν και να παραδεχθούν ότι δεν πηγαίνουν καλά. Όχι μόνο αρνούνται τον δίκαιο έλεγχο, αλλά και σου τον γυρίζουν κατάμουτρα και σε χαρακτηρίζουν ως «εξτρεμιστή», «των άκρων », « φανατικό και αδιάκριτο ζηλωτή », και τελικά «εκτός Εκκλησίας » !!! Δεν αντιλαμβάνονται ότι με τον τελευταίο λόγο τους αληθεύουν και χωρίς να το θέλουν. Μα αυτό ακριβώς θέλω κι εγώ· να είμαι εκτός μιας τέτοιας Εκκλησίας που δεν παραδέχεται τη μοναδικότητα της, αλλά αγκαλιάζει ως «αδελφή » και « σεβάσμια Εκκλησία » την παπωσύνη το ταμείο αυτών των αιρέσεων. Με την παραπάνω συμπεριφορά τους δείχνουν ακόμα ότι έχουν αρρωστήσει θανάσιμα κι όσο κι αν θέλουν να το κρύψουν, η άρνησή τους να διαλεχθούν επάνω στο κατηγορώ που τους απευθύνουν ευσεβείς πιστοί φανερώνει την αρρώστεια, το πείσμα και την ιδιοτέλεια τους, αφού η αλήθεια ποτέ δεν φοβάται το διάλογο η την κριτική, κατά τον λόγο του κυρίου και των Αποστόλων του.
Για να αναπαύσουν όμως τη συνείδησή τους οι κληρικοί αυτοί, αλλά και τους πιστούς που ανησυχούν και τους ενοχλούν, έχουν βρει ένα πολύ κακό ήχο τροπάριο: « αργότερα, λέγουν, θα αντιδράσουμε, όταν θα έχει έρθει ο κατάλληλος καιρός· ας γίνει το συλλείτουργο με τον Πάπα και τότε θα δείτε αν θα προδώσουμε την πίστη μας ». με το επιχείρημα τους όμως αυτό δεν αναιρούν το κατηγορώ των ευσεβών πιστών που τους βλέπουν, και με το δίκιο τους, σαν Ουνίτες, αφού δέχονται αδιαμαρτύρητα τους κακοδόξους ποιμένας ως «ορθοτομούντας τον λόγο της αληθείας».
Που και από ποιον εδιδάχθησαν ότι δεν πρέπει να πολεμούμε τους κακοδόξους ποιμένες, παρά μόνο όταν συλλειτουργήσουν με τον αρχηγό της αιρέσεως που επιδέξια προβάλλουν ως «σεβάσμιο αδελφό»; αυτό είναι σατανικό όχι μόνο σαν σκέψη αλλά περισσότερο σαν σύστημα αποκοιμήσεως της Ορθοδόξου συνειδήσεως. Μοιάζει με την άλλη τέχνη του διαβόλου που συνεχώς ψιθυρίζει στο αυτί του αμαρτωλού: «αύριο μετανοείς»· «αργότερα, έχεις καιρό ακόμα»· για να φύγει τελικά από τον κόσμο αυτό προτού προλάβει την σωτήρια εξαγόρευση. Έτσι και δω. Ποιός τους εγγυάται ότι θα ζήσουν μέχρι το συλλείτουργο, η ότι με την τακτική τους αυτή εξασφαλίζουν τη σωτηρία τους, αφού γίνονται αιτία να προχωρά το κακό και να χάνονται καθημερινώς ψυχές για τις οποίες ο Χριστός απέθανεν;
Δυστυχώς έχουν δημιουργήσει μία νέα Εκκλησιολογία, κατά την οποία μπορεί ο επίσκοπος να έχει διαφορετική πίστη από τον Πατριάρχη του, κι ο πρεσβύτερος από τον επίσκοπό του, αλλά να μη γίνεται αυτό αιτία σχίσματος, προκειμένου να διατηρηθεί η ενότης!!! Μία τέτοια όμως ενότης δεν είναι του Θεού, αλλά της παπωσύνης, άνευ δηλαδή αληθείας και Πνεύματος Αγίου!
Στο μεταξύ κυκλοφορούν κάθε εβδομάδα, η καλύτερα κάθε μήνα δεκαπέντε με είκοσι θρησκευτικά περιοδικά και εφημερίδες που τα γραφόμενά τους υπερβαίνουν τις σελίδες ενός κανονικού βιβλίου 300 σελίδων. Σε αυτά δεν υπολογίζω τα αυστηρώς «θεολογικού» περιεχομένου, όπου τα πλέον ανούσια και απίθανα θέματα ανατέμνονται μετά πάσης σχολαστικότητος, ενώ το πελώριο θέμα της αιρέσεως παραμένει εντελώς ανυποψίαστο διά τους συντάκτες των ανωτέρω περιοδικών, ή όπου και αν θίγεται, επαινούνται κατά κόρον οι φορείς της κακοδοξίας.
Αν λοιπόν ερευνήσεις τις σελίδες των ανωτέρω περιοδικών διά να βρείς λόγο αντιοικουμενιστικό, πιθανόν να βρείς δύο τρείς σελίδες, άλλα ούτε αυτές θα σε πληροφορήσουν εσωτερικώς, γιατί είναι μόνο λόγια, λόγια που τα έχουν ξαναπεί από την εποχή του Αθηναγόρα, του μεγάλου αυτού αρνητού της Ορθοδοξίας, Και που δε συγκινούν κανέναν πια, αφού δεν συνοδεύονται από την συνέπεια και την πράξη. Μοιάζουν με ενα ανθρώπινο σώμα χωρίς σκελετό · προσπάθεις να το στήσεις ορθό ώστε να φανεί άνθρωπος, αλλά αυτό αμέσως σοργιάζεται καταγής, γιατί του λείπουν τα κόκκαλα, όπως εδώ λείπει η πράξις για να φανεί ο λόγος ορθός, ζωντανός και όχι ψεύτικος, κούκλα που θα σου μιλά, όταν την πιέζεις στην κοιλιά.
Το πιο άσχημο όμως με τους κληρικούς αυτούς είναι ότι δεν θέλουν, ακόμη κι όταν τους το αποδείξει κανείς χειροπιαστά, να πιστέψουν και να παραδεχθούν ότι δεν πηγαίνουν καλά. Όχι μόνο αρνούνται τον δίκαιο έλεγχο, αλλά και σου τον γυρίζουν κατάμουτρα και σε χαρακτηρίζουν ως «εξτρεμιστή», «των άκρων », « φανατικό και αδιάκριτο ζηλωτή », και τελικά «εκτός Εκκλησίας » !!! Δεν αντιλαμβάνονται ότι με τον τελευταίο λόγο τους αληθεύουν και χωρίς να το θέλουν. Μα αυτό ακριβώς θέλω κι εγώ· να είμαι εκτός μιας τέτοιας Εκκλησίας που δεν παραδέχεται τη μοναδικότητα της, αλλά αγκαλιάζει ως «αδελφή » και « σεβάσμια Εκκλησία » την παπωσύνη το ταμείο αυτών των αιρέσεων. Με την παραπάνω συμπεριφορά τους δείχνουν ακόμα ότι έχουν αρρωστήσει θανάσιμα κι όσο κι αν θέλουν να το κρύψουν, η άρνησή τους να διαλεχθούν επάνω στο κατηγορώ που τους απευθύνουν ευσεβείς πιστοί φανερώνει την αρρώστεια, το πείσμα και την ιδιοτέλεια τους, αφού η αλήθεια ποτέ δεν φοβάται το διάλογο η την κριτική, κατά τον λόγο του κυρίου και των Αποστόλων του.
Για να αναπαύσουν όμως τη συνείδησή τους οι κληρικοί αυτοί, αλλά και τους πιστούς που ανησυχούν και τους ενοχλούν, έχουν βρει ένα πολύ κακό ήχο τροπάριο: « αργότερα, λέγουν, θα αντιδράσουμε, όταν θα έχει έρθει ο κατάλληλος καιρός· ας γίνει το συλλείτουργο με τον Πάπα και τότε θα δείτε αν θα προδώσουμε την πίστη μας ». με το επιχείρημα τους όμως αυτό δεν αναιρούν το κατηγορώ των ευσεβών πιστών που τους βλέπουν, και με το δίκιο τους, σαν Ουνίτες, αφού δέχονται αδιαμαρτύρητα τους κακοδόξους ποιμένας ως «ορθοτομούντας τον λόγο της αληθείας».
Που και από ποιον εδιδάχθησαν ότι δεν πρέπει να πολεμούμε τους κακοδόξους ποιμένες, παρά μόνο όταν συλλειτουργήσουν με τον αρχηγό της αιρέσεως που επιδέξια προβάλλουν ως «σεβάσμιο αδελφό»; αυτό είναι σατανικό όχι μόνο σαν σκέψη αλλά περισσότερο σαν σύστημα αποκοιμήσεως της Ορθοδόξου συνειδήσεως. Μοιάζει με την άλλη τέχνη του διαβόλου που συνεχώς ψιθυρίζει στο αυτί του αμαρτωλού: «αύριο μετανοείς»· «αργότερα, έχεις καιρό ακόμα»· για να φύγει τελικά από τον κόσμο αυτό προτού προλάβει την σωτήρια εξαγόρευση. Έτσι και δω. Ποιός τους εγγυάται ότι θα ζήσουν μέχρι το συλλείτουργο, η ότι με την τακτική τους αυτή εξασφαλίζουν τη σωτηρία τους, αφού γίνονται αιτία να προχωρά το κακό και να χάνονται καθημερινώς ψυχές για τις οποίες ο Χριστός απέθανεν;
Δυστυχώς έχουν δημιουργήσει μία νέα Εκκλησιολογία, κατά την οποία μπορεί ο επίσκοπος να έχει διαφορετική πίστη από τον Πατριάρχη του, κι ο πρεσβύτερος από τον επίσκοπό του, αλλά να μη γίνεται αυτό αιτία σχίσματος, προκειμένου να διατηρηθεί η ενότης!!! Μία τέτοια όμως ενότης δεν είναι του Θεού, αλλά της παπωσύνης, άνευ δηλαδή αληθείας και Πνεύματος Αγίου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου