Ο Ορθόδοξος Χριστιανός δέχεται «πάσαν παράδοσιν εκκλησιαστικήν». Συνεπώς και την παράδοσιν των αγίων Πατέρων του μη γελάν, μη υβρίζειν και μη κωμωδείν, προφάσει αγώνος της πίστεως.
«Αντί γελοιαστού σύννους » (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 617) είναι ο ορθοδόξως πιστός. Διότι «ου δεί γελάν, ουδέ γελοιαστικώς ανέχεσθαι» (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 289). «Και αυτό το γελάν» γελοιαστικώς «πολλήν έχει την κόλασιν» (Χρυσοστόμου, PG. 47, 414-415). Διά τους Ορθοδόξους, «δακρύειν ευκαιρόν» έστιν «επί τη απάτη» (Γρηγορίου Νύσσης, PG. 45, 1204) των πλανωμένων, ή εχθρών της πίστεως. Λοιπόν, «δάκρυον γενέσθω του γέλωτος ίαμα» (Μ. Βασιλείου PG»». 31, 461).
Ουδέ υβρίζει τους αντιπάλους ο κρίνων αυτούς ορθώς Ορθόδοξος Χριστιανός. Διότι «πονηρόν η ύβρις» (Μ. Βασιλείου PG. 31, 461) εστίν. «Εξυβρίζουσι δέ εις τον πλησίον» οι άνθρωποι; Τότε «εξυβρίζουσιν» εις την «εικόνα» του κτίσματος και, διά της εικόνος, η ύβρις αναβαίνει επί τον κτίσαντα» (Μ. Βασιλείου PG. 30, 589). Διό οι Άγιοι δεν υβρίζουσιν ή λοιδορούσιν, «αλλά θρηνούσι μάλλον τους αμαρτάνοντας» (Χρυσοστόμου, PG. 58, 493). Πάν «ρήμα (λέξις), εκ διαθέσεως του ατιμάσαι (δια να ατιμασθεί ο πλησίον) λεγόμενον, λοιδορία εστί» (Μ. Βασιλείου PG. 31, 1100). Διό Γρηγόριος ο Θεολόγος, μαχόμενος υπέρ πίστεως, λέγει ότι ου «ταίς ύβρεσι βάλλομεν, όπερ πάσχουσιν οι πολλοί», «την ασθένειαν» των λογισμών ταίς ύβρεσι συγκαλύπτοντες» (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 472-473).
Αλλ΄ ουδέ διακωμωδεί τους αντιφρονούντας ο γνήσιος μαχητής της Ορθοδοξίας. Το «ημέτερον» ήθος, γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης ελέγχων τον αιρετικόν Ευνόμιον, «πρός μέν έλεγχον των της ασεβείας δογμάτων», δεν είναι «λίαν δυσκίνητον. Πρός δέ το κωμωδείν την αμαθίαν των απαιδεύτων, παντελώς εστιν ανεπιτήδειον» (Γρηγορίου Νύσσης, PG. 45, 908).
«Αντί γελοιαστού σύννους » (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 617) είναι ο ορθοδόξως πιστός. Διότι «ου δεί γελάν, ουδέ γελοιαστικώς ανέχεσθαι» (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 289). «Και αυτό το γελάν» γελοιαστικώς «πολλήν έχει την κόλασιν» (Χρυσοστόμου, PG. 47, 414-415). Διά τους Ορθοδόξους, «δακρύειν ευκαιρόν» έστιν «επί τη απάτη» (Γρηγορίου Νύσσης, PG. 45, 1204) των πλανωμένων, ή εχθρών της πίστεως. Λοιπόν, «δάκρυον γενέσθω του γέλωτος ίαμα» (Μ. Βασιλείου PG»». 31, 461).
Ουδέ υβρίζει τους αντιπάλους ο κρίνων αυτούς ορθώς Ορθόδοξος Χριστιανός. Διότι «πονηρόν η ύβρις» (Μ. Βασιλείου PG. 31, 461) εστίν. «Εξυβρίζουσι δέ εις τον πλησίον» οι άνθρωποι; Τότε «εξυβρίζουσιν» εις την «εικόνα» του κτίσματος και, διά της εικόνος, η ύβρις αναβαίνει επί τον κτίσαντα» (Μ. Βασιλείου PG. 30, 589). Διό οι Άγιοι δεν υβρίζουσιν ή λοιδορούσιν, «αλλά θρηνούσι μάλλον τους αμαρτάνοντας» (Χρυσοστόμου, PG. 58, 493). Πάν «ρήμα (λέξις), εκ διαθέσεως του ατιμάσαι (δια να ατιμασθεί ο πλησίον) λεγόμενον, λοιδορία εστί» (Μ. Βασιλείου PG. 31, 1100). Διό Γρηγόριος ο Θεολόγος, μαχόμενος υπέρ πίστεως, λέγει ότι ου «ταίς ύβρεσι βάλλομεν, όπερ πάσχουσιν οι πολλοί», «την ασθένειαν» των λογισμών ταίς ύβρεσι συγκαλύπτοντες» (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 472-473).
Αλλ΄ ουδέ διακωμωδεί τους αντιφρονούντας ο γνήσιος μαχητής της Ορθοδοξίας. Το «ημέτερον» ήθος, γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης ελέγχων τον αιρετικόν Ευνόμιον, «πρός μέν έλεγχον των της ασεβείας δογμάτων», δεν είναι «λίαν δυσκίνητον. Πρός δέ το κωμωδείν την αμαθίαν των απαιδεύτων, παντελώς εστιν ανεπιτήδειον» (Γρηγορίου Νύσσης, PG. 45, 908).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου