Νυν διαστάσεως και ενότητος χρεία. Διαστάσεως προς την ετεροδιδασκαλίαν, ενότητος εν τη Ορθοδοξία.
Επειδή ου «πανταχού ομόνοια καλόν» (Χρυσοστόμου, PG. 57, 405), «εξέλθετε εκ μέσου» των ετεροδιδασκαλούντων «και αφορίσθητε (διαχωρισθήτε), λέγει Κύριος» (2 Κορινθ. στ΄ 17). Εκ μεν των κεκριμένων αρμοδίως, ως απο αλλοτρίων της θείας Χάριτος. Εκ δέ των μη εισέτι κριθέντων αρμοδίως, ως απο πεπτωκότων, προς φυλακήν και ίασιν, ή κρίσιν. Φυλακήν των ορθοδοξούντων· «μικρά» γαρ «ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί» (1 Κορινθ. ε΄ 6). Ίασιν των κακοφρονούντων· δέον γαρ, «ίνα μη το χωλόν εκτραπή, ιαθή δέ μάλλον» (Εβρ. ιβ΄ 13). Κρίσιν δέ την δέουσαν των αμετανοήτων κακοδόξων, κατα το «εξαρείτε (θα εκβάλητε) τον πονηρόν εξ υμών αυτών» (1 Κορινθ. ε΄ 13). Ότε αίρεσις εξανίσταται εν Εκκλησία δεί, δή (λοιπόν), ενισταμένων κατα του κακού και υπέρ της Ορθοδοξίας.
Οι ενισταμένοι ορθοδόξως αποχωρίζονται, ουχί εκ της Εκκλησίας, αλλ΄ εκ των κακοδοξούντων, αποτειχιζόμενοι τούτων, κατα νόμον Κυρίου. Αγωνίζονται εναντίον της επεισελθούσης αιρέσεως και υπερ της πατρώας ευσεβείας, εν ενότητι πίστεως και εν διακρίσει Θεού. Της «αιρέσεως αποσχιζόμενοι» ενούνται «τη ευσεβεία (Ορθοδοξία)», μη φερόμενοι έξω «της βασιλικής οδού», δια «νωθείαν (νωθρότητα)» ή «θερμότητα». «Αμφοτέρων» τούτων, «όσον εστί βλαβερόν» διαφεύγουσι, «της μεν τον όκνον, της δέ το θράσος». «Ομοίως γαρ άχρηστα, και νωθρότης άπρακτος και θερμότης απαίδευτος» (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 180), και ίδια ταύτα των θλιβερών οικουμενιστών. Ορθόδοξος πίστις εν παντί, επίγνωσις της διδαχής των αγίων Πατέρων εν μαθητεία, και ακόρεστος και ανευ μέτρου ζήλος «του ποιήσαι» το θείον θέλημα (Εβρ. ι΄ 7), ενώνουσι τους ενισταμένους εις νικηφόρον παρεμβολήν Κυρίου.
Επειδή ου «πανταχού ομόνοια καλόν» (Χρυσοστόμου, PG. 57, 405), «εξέλθετε εκ μέσου» των ετεροδιδασκαλούντων «και αφορίσθητε (διαχωρισθήτε), λέγει Κύριος» (2 Κορινθ. στ΄ 17). Εκ μεν των κεκριμένων αρμοδίως, ως απο αλλοτρίων της θείας Χάριτος. Εκ δέ των μη εισέτι κριθέντων αρμοδίως, ως απο πεπτωκότων, προς φυλακήν και ίασιν, ή κρίσιν. Φυλακήν των ορθοδοξούντων· «μικρά» γαρ «ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί» (1 Κορινθ. ε΄ 6). Ίασιν των κακοφρονούντων· δέον γαρ, «ίνα μη το χωλόν εκτραπή, ιαθή δέ μάλλον» (Εβρ. ιβ΄ 13). Κρίσιν δέ την δέουσαν των αμετανοήτων κακοδόξων, κατα το «εξαρείτε (θα εκβάλητε) τον πονηρόν εξ υμών αυτών» (1 Κορινθ. ε΄ 13). Ότε αίρεσις εξανίσταται εν Εκκλησία δεί, δή (λοιπόν), ενισταμένων κατα του κακού και υπέρ της Ορθοδοξίας.
Οι ενισταμένοι ορθοδόξως αποχωρίζονται, ουχί εκ της Εκκλησίας, αλλ΄ εκ των κακοδοξούντων, αποτειχιζόμενοι τούτων, κατα νόμον Κυρίου. Αγωνίζονται εναντίον της επεισελθούσης αιρέσεως και υπερ της πατρώας ευσεβείας, εν ενότητι πίστεως και εν διακρίσει Θεού. Της «αιρέσεως αποσχιζόμενοι» ενούνται «τη ευσεβεία (Ορθοδοξία)», μη φερόμενοι έξω «της βασιλικής οδού», δια «νωθείαν (νωθρότητα)» ή «θερμότητα». «Αμφοτέρων» τούτων, «όσον εστί βλαβερόν» διαφεύγουσι, «της μεν τον όκνον, της δέ το θράσος». «Ομοίως γαρ άχρηστα, και νωθρότης άπρακτος και θερμότης απαίδευτος» (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 180), και ίδια ταύτα των θλιβερών οικουμενιστών. Ορθόδοξος πίστις εν παντί, επίγνωσις της διδαχής των αγίων Πατέρων εν μαθητεία, και ακόρεστος και ανευ μέτρου ζήλος «του ποιήσαι» το θείον θέλημα (Εβρ. ι΄ 7), ενώνουσι τους ενισταμένους εις νικηφόρον παρεμβολήν Κυρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου