Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ» (B΄ ΜΕΡΟΣ)


Τρόποι εγκαθίδρυσης της “ Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας”.


Για την επιβολή και την εγκαθίδρυ­ση της “ Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας” η Μπέϊλυ υποδεικνύει “ τας μεγάλας γενικάς γραμμάς” και μερικούς “ πρακτικούς” τρό­πους, τους οποίους θεωρεί απαραίτητους.

Πρώτο όμως μέλημα της Μπέϊλυ είναι να “ ξεκαθαρίσει” ότι στην “ Νέα Παγκό­σμια Θρησκεία” δεν έχει θέση η “ προσευ­χή” και η “ λατρεία”, όπως αυτές ασκούν­ται μέχρι σήμερα. Αντ’ αυτών εισάγεται η “ επιστήμη της Επικλήσεως” (“ Μεγάλη Επίκλησις”, με τα τρία είδη της) και της “ Προκλήσεως”. Το έργο της “ Επικλήσε­ως”, το οποίο “ είναι η κλείς της μελλούσης παγκοσμίου θρησκείας”, θα εκτελείται μεν από εξασκημένες προς τούτο “ μάζες αν­θρώπων”, όμως θα αποτελεί κυρίως έργο εμπείρων ατόμων “ που έχουν εκγυμνάσει τον νουν των διά του ορθού διαλογισμού, που γνωρίζουν την δύναμιν των μαγικών τύπων, των μαντραμς η μαγικών επωδών και των επικλήσεων και οι οποίοι εργάζον­ται συνειδητώς”[21].

Η αντικατάσταση της προσευχής με τον διαλογισμό και η σύνδεση τούτου με τα ινδουϊστικά “ μάντραμς”, τους “ μαγικούς τύ­πους” και τις “ μαγικές επωδούς”, αποκαλύ­πτουν κατά τον πλέον σαφή και κατηγορη­ματικό τρόπο τον μαγικό, αποκρυφιστικό και αντιχριστιανικό χαρακτήρα της “ Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας”.

Στην συνέχεια η Μπέϊλυ προτείνει και “ πρακτικούς” τρόπους, με τους οποίους θα επιτευχθεί η εγκαθίδρυση της “ Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας”. Μεταξύ αυτών, ιδιαίτερη σημασία και προτεραιότητα δίνει στην καθιέρωση τριών μεγάλων “ κυρίων” εορτών της “ Νέας Παγκόσμιας Θρησκεί­ας” και βεβαίως, ως γνήσιο τέκνο της “ Νέ­ας Εποχής”, τις συνδέει με την αστρολογία και τον ζωδιακό κύκλο. “ Η θέσπισις μερι­κών μεγαλειτέρων εορτών εν σχέσει με την Σελήνην και, εις μικρότερον βαθμόν με τον Ζωδιακόν, θα προκαλέση την ενίσχυσιν του πνεύματος της επικλήσεως και την, συνε­πεία τούτου, εισροήν των προκαλουμένων επιρροών”[22]. Η θέσπιση αυτών των τριών “ κυρίων” και παγκοσμίων εορτών θα δη­μιουργήσει μία “ ομοιομορφία εις τα τυπικά των θρησκειών του κόσμου”, λέει η Μπέϊλυ, “ θα βοηθήση τους ανθρώπους παντού να ενισχυθούν αμοιβαίως εις το έργον των και να ισχυροποιήσουν εις μέγαν βαθμόν τα ρεύ­ματα της σκέψεως, που κατευθύνονται προς τας Πνευματικάς Ζωάς, που αναμένουν. Επί του παρόντος, η Χριστιανική θρησκεία έχει τας μεγάλας εορτάς, οι Βουδδισταί εορτά­ζουν την σειραν των διαφόρων ιδικών των πνευματικών γεγονότων, και οι Ινδουϊσταί έχουν και εκείνοι άλλον κατάλογον αγί­ων ημερών. Εις τον κόσμον του μέλλοντος, όταν θα όργανωθή, όλοι οι με πνευματικάς προθέσεις και τάσεις ανθρωποι παντού, θα εορτάζουν τας ιδίας αγίας ημέρας. Αυτό θα επιφέρη την συγκέντρωσιν και εναποθήκευσιν των πνευματικών πόρων και μίαν κοινήν πνευματικήν προσπάθειαν, επί πλέον δε και την ταυτόχρονον πνευματικήν έπίκλησιν. Η δνναμικότης ενός τοιούτου γεγονότος είναι προφανής”23.

Με το σχέδιο αυτό, που προτείνει η Μπέ­ϊλυ, δεν θα υπάρχουν πλέον ξεχωριστές εορτές για κάθε θρησκεία, αλλά όλοι μαζί θα εορτάζουν “ γεγονότα” των διαφόρων “ παραδόσεων”, μέσα βεβαίως σε έναν τε­ρατώδη θρησκευτικό συγκρητισμό-χοανη, ο οποίος είναι προφανές ότι ανατρέπει ολόκληρη την χριστιανική διδασκαλία και την πίστη στην μοναδικότητα του Ιησού Χριστού.

Συγκεκριμένα, η Μπέϊλυ “ υποδεικνύ­ει” τρεις κατ’ έτος “ κύριες εορτές” προ­σπαθώντας συγχρόνως να “ προφητεύση”, όπως γράφει, “ την φύσιν των παγκοσμίων εορτών του μέλλοντος”. Οι “ κύριες” αυτές εορτές θα συμπίπτουν με τρείς διαδοχικές πανσελήνους των μηνών Απριλίου, Μαΐ­ου και Ιουνίου. Με βάση αυτές τις “ κύριες εορτές” θα καθιερωθούν και άλλες μικρό­τερες κοινές για όλους εορτές, οι όποιες θα καλύπτουν ολόκληρο τον ζωδιακό κύκλο. Οι τρεις “ κύριες εορτές” θα είναι οι ακό­λουθες:

α) Η “ Εορτή του Πάσχα”. “ Είναι η εορτή του ανασταντος, ζώντος Χριστού, του Εκπαιδευτού όλων των ανθρώπων, του Αρχηγού της Πνευματικής Ιεραρχίας… Η εορτή καθορίζεται παντοτε από την ήμερομηνίαν της πρώτης Πανσελήνου της ανοίξε­ως και αποτελεί την μεγάλην Χριστιανικήν Εορτήν της Δύσεως”24.

Βεβαίως, εδώ ο αναγνώστης δεν πρέ­πει να παραπλανηθεί από την χρήση των όρων “ ανασταντος”, “ Χριστός” και “ Χρι­στιανική Εορτή”. Ο όρος “ Χριστός” της Μπέϊλυ συνοδεύεται από τον κατηγορη­ματικό προσδιορισμό “ ζων”. Τούτο σημαί­νει ότι δεν εννοείται ο ιστορικός Ιησούς Χριστός, αλλά ο “ ζων” σήμερα “ Χριστός” της “ Νέας Εποχής” -και εν προκειμένω ο “ Χριστός” της Θεοσοφίας και του Αποκρυ­φισμού- που μπορεί να είναι ο Μαϊτρέγια η κάποιος άλλος ζωντανός δήθεν “ Χριστός”, δηλαδή μιά “ χριστική κατάστασις”. Γι’ αυ­τό και ο “ Χριστός” αυτός προσδιορίζεται ως “ Εκπαιδευτής όλων των ανθρώπων” και ως “ Αρχηγός της Πνευματικής Ιεραρ­χίας”. Επομένως, Η “ Εορτή του Πάσχα” της Μπέϊλυ δεν έχει καμμία σχέση με το Χριστιανικό Πάσχα και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Τόσον η χρήση του όρου “ Εορτή του Πάσχα”, όσο και η σύνδεση του με την πανσέληνο της εαρινής ισημε­ρίας είναι παραπλανητικά.

β) Η “ Εορτή του Βεσάχ”. “ Είναι η εορτή του Βούδδα, του Πνευματικού Μεσολαβητού μεταξύ του υψίστου πνευματικού κέντρου της Σαμπάλλας και της Ιεραρχίας… Η εορ­τή αυτή θα καθορίζεται παντοτε εν σχέσει προς την Πανσέληνον του Μαΐου, όπως συμ­βαίνει και σήμερον. Είναι η μεγάλη εορτή της Ανατολής”25.

Κατά την εορτή αυτή , λέει η Μπέϊλυ, “ ανά παν έτος (κατά την έορτήν του Βεσάκ, της Πανσελήνου του Μαΐου), ο Βούδας επι­κοινωνεί με την ανθρωπότητα, διά του Χρι­στού και της συγκεντρωμένης και με προσοχήν παρακολουθούσης Ιεραρχίας”26.

Η Μπέϊλυ μεταφέρει και ένα “ παλαιό θρύλο, ο όποιος έχει σήμερον εφαρμογήν και παρέχει την κλείδα των σχέσεων του Χριστού με τον Βούδδαν”, σύμφωνα με τον οποίο, “ υπό συμβολικήν μορφήν”, ο Βούδδας, όταν έφθασε στην φώτιση “ προέβλε­ψε την εποχήν κατά την οποίαν ο Αδελφός Του, ο Χριστός, θα ειργάζετο εις το έργον της Μεγάλης Υπηρεσίας” και για να βοη­θήσει τον “ Χριστόν”, “ αφήκεν οπίσω Του (προς χρήσιν του Χριστού), εκείνο που φέρει το μυστηριώδες όνομα “ τα ενδύματα Του”. Εκληροδότησε και αφήκε εις κάποιο μέρος ασφαλές, το σύνολον της συναισθηματικής- διαισθητικής Του φύσεως, εκείνο το “ οποίον μερικοί ονομάζουν αστρικόν σώμα, καθώς και το σύνολον της γνώσεως και της σκέψε­ως Του, που ονομάζεται ο νους η το νοητικόν Τον σώμα”27.

Κατά συνέπεια, και η εορτή αύτη του βουδιστικού Βεσάχ σχετίζεται και συνδέε­ται με τον “ Χριστό”, όπως τον θέλει και τον φαντάζεται η “ Νέα Παγκόσμια Θρησκεία” της Μπέϊλυ.

γ) Η τρίτη “ κυρία” παγκόσμια εορτή εί­ναι η “ Εορτή της Καλής Θελήσεως”. “ Αύ­τη θα είναι η εορτή τον Πνεύματος της ανθρωπότητος… και θα είναι αφιερωμένη εις την έκφρασιν ορθών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Η Εορτή αυτή θα καθορίζεται κατ’ έτος εν σχέσει με την Πανσέληνον του Ιουνίου. Θα είναι η ημέρα κατά την οποίαν θ’ αναγνωρίζωνται η πνευματική και η θεία φύσις της ανθρωπότητος… Κατ’ έτος, κατά την ημέραν αυτήν, ο Χριστός κηρύσσει την τελευταίαν ομιλίαν του Βούδδα ενώπιον της σνγκεντρωμένης Ιεραρχίας”28.

Κατά την εορτή αυτή, λοιπόν, θα εορτά­ζεται “ η πνευματική και η θεία φύσις της ανθρωπότητος”. Δηλαδή θα λατρεύεται η θεοποιημένη ανθρώπινη φύση, αφού, κατά την “ Νέα Εποχή”, ο ανθρωπος είναι κατ’ ουσίαν “ θεός”, “ εκροή” η “ εκδήλωση” του “ θεού”, μέρος του συμπαντικού “ Ενός” ή “ Όλου”.

Αυτές οι τρεις εορτές , συμπληρώνει η Μπέϊλυ, αν και δεν συσχετίζονται μετα­ξύ τους, ήδη εορτάζονται σήμερα, αλλά χωριστά η καθεμιά. Όμως, “ Η ημέρα καθ’ ην και αι τρεις αύται Εορταί θα τηρούν­ται καθ’ όλον τον κόσμον πλησιάζει και δι’ αυτών μία μεγάλη πνενματική ενότης θα επιτευχθή και τα αποτελέσματα της Με­γάλης Προσεγγίσεως, που ευρίσκεται τόσον πλησίον μας κατ’ αυτήν την εποχήν, θα στα­θεροποιηθούν με την χρήσιν της ομαδικής επικλήσεως της ανθρωπότητος καθ’ όλον τον πλανήτην”29.

Με βάση αυτές τις “ κύριες” εορτές θα καθιερωθούν στην συνέχεια και άλλες μικρότερες κοινές εορτές, συνδεδεμένες πάντοτε με την πανσέληνο εκάστου μη­νός, ώστε έτσι να καλύπτεται ολόκληρος ο ζωδιακός κύκλος. Όμως και οι μικρότερες αυτές κοινές εορτές “ θ’ αναγνωρίζονται ως έχουσαι επίσης ζωτικήν σπουδαιότητα”. Όλες αυτές οι εορτές “ Θα εμπεδώσονν εις την συνείδησιν των ανθρώπων τας θείας ιδιότητας”. Στην εμπέδωση και κατάκτηση αυτών των “ θείων ιδιοτήτων” θα φθάσουμε” με την ενδελεχή μελέτην της φύσεως κά­ποιον αστερισμού η αστερισμών, που ασκούν επίδρασιν επί των μηνών αυτών. Ο Αιγόκε­ρως, π.χ. (τον Δεκέμβριον), θα εφιστά την προσοχήν μας εις την πρώτην μύησιν, την γέννησιν του Χριστού εις το σπήλαιον της καρδίας και θα μάς υποδεικνύει την αναγκαιούσαν εξάσκησιν διά να επέλθη το μέγα τούτο γεγονός εις την ζωήν του ατόμου… Κατ’ αυτόν τον τρόπον, αι δώδεκα ετήσιαι εορταί θα αποτελέσονν την αποκάλυψιν της θεότητος… και θα εκφράζεται πλήρως η σχέσις του Συνόλου προς το μέρος και του μέρους προς το Σύνολον τούτο”30.

Σε όλη αυτή την διαδικασία του καθο­ρισμού των κοινών παγκοσμίων εορτών είναι φανερή η στενή σχέση της Μπέϊλυ και γενικώτερα της Θεοσοφίας με τον Απο­κρυφισμό, αλλά και με την Αστρολογία, η οποία αποτελεί την βάση και το ιδεολογικό υπόβαθρο της “ Νέας Εποχής του Υδροχόου”.


Οι δυσκολίες για την εγκαθίδρυση της.


Υπάρχουν όμως και δυσκολίες για την εγκαθίδρυση της “ Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας”, τις οποίες η Μπέϊλυ δεν παρα­λείπει να επισημάνει. Κατά την Μπέϊλυ, Λοιπόν, δύο είναι οι συντελεστές που δυ­σκολεύουν και περιορίζουν την σημερινή ευκαιρία της επανεμφάνισης του “ Χρι­στού”: “ 1. Η αδράνεια του συνήθους Χρι­στιανού η του πνευματικώς σκεπτόμενου ανθρώπου, εις κάθε χώραν – της Ανατολής ή της Δύσεως. 2. Η έλλειψις του χρήματος διά το έργον της προετοιμασίας”31. Μάλιστα, θεωρεί ότι ο δεύτερος “ συντελεστής”, “ Η έλλειψις Οικονομικής ενισχύσεως του έρ­γου του Χριστού”, είναι ίσως η κυριωτέρα δυσκολία και εις πολλούς ενίοτε φαίνεται ότι αποτελεί δυσκολίαν ανυπέρβλητον”. Καί τούτο διότι “ Περιλαμβάνει το πρόβλημα της αληθούς οικονομικής κηδεμονίας και της δι­οχετεύσεως αναλόγων χρηματικών ποσών εις αγωγούς, οι όποιοι θα βοηθήσουν, κατά τρόπον οριστικόν, εις το έργον της προετοι­μασίας διά την επιστροφήν του Χριστού”. Πρός τον σκοπόν αυτόν, οι “ πνευματικοί εργάται… Οφείλουν να συστήσουν το συνδικάτον, το ίδρυμα η την οργάνωσιν εκείνην, η οποία θα διαχειρίζεται το προσφερόμενον χρήμα”32.

Εαν λοιπόν δεν εργασθούν σωστά και εντατικά οι οπαδοί του, οι “ πνευματικοί εργάται”, δεν μπορεί να “ επανεμφανισθή” ο “ Χριστός” της “ Νέας Παγκόσμιας Θρη­σκείας”, διότι -ως φαίνεται- η επανεμφάνιση του δεν καθορίζεται από την δική του ελεύθερη βούληση, αλλά “ από την ιδικήν μας εργασίαν εξαρτάται η έλευσίς Του”33. Η έλευση του εξαρτάται ακόμη από την εμπέδωση ορθών σχέσεων μεταξύ των αν­θρώπων, έργο στο οποίο πρέπει να αφοσι­ωθούν οι οπαδοί του.

Αντιθέτως, η Εκκλησία στο θέμα αυτό “ παρενέβαλε εμπόδια εις το διάστημα των αιώνων και δεν το υπεβοήθησε, λόγω του φανατικού της ζήλου να κάμη όλους τους λαούς “ Χριστιανους” και όχι οπαδούς του Χριστού. Εξήρε την Χριστιανικήν διδασκαλίαν και όχι την αγάπην και την στοργικήν κατανόησιν, όπως την παρουσίασε με το πα­ράδειγμα Του ο “ Χριστός”. Η Εκκλησία εκύρυξε τον φλογερόν Σαούλ τον Ταρσέα, και όχι τον πράον ξύλουργόν της Γαλιλαίας”34.

Η Μπέϊλυ κατηγορεί ακόμη την Εκκλη­σία και τους θεολόγους της ότι έδωσαν εσφαλμένες ερμηνείες της ιστορίας των Ευαγγελίων και διαστρέβλωσαν την “ αρ­χική, κρυστάλλινη αγνότητα της”. Έτσι, “ Ό Χριστός παρίσταται σήμερον ως γεν­νηθείς κατά τρόπον ουχί φυσιολογικόν, ως διδάξας και κηρύξας επί τρία έτη και κατόπιν σταυρωθείς και τέλος ως ανα­στηθείς και εγκαταλείψας την ανθρω­πότητα διά να “ καθίση έκ δεξιών του Πατρός” εν επιβλητική πομπή εις τόπον άγνωστον. Επίσης, όλαι αι άλλαι προ­σεγγίσεις προς τον Θεόν από οιονδήποτε άλλον λαόν, και εις οιανδήποτε εποχήν και χώραν, θεωρούνται παρά των ορ­θοδόξων Χριστιανών ως προσεγγίσεις εσφαλμέναι, ως εκτελούμεναι από τους υποτιθεμένους “ εθνικούς” και ως έχουσαι ανάγκην της Χριστιανικής παρεμβάσεως… Ολόκληρος η σπουδαιότης απεδόθη, όπως όλοι γνωρίζομεν, εις την “ δι’ αίματος θυσίαν του Χριστού” επί του Σταυρού και εις την σωτηρίαν, η οποία εξαρτάται από την αναγνώρισιν και αποδοχήν της τοιαύτης θυσίας. Η διά μεσολαβήσεως συνταύτισις με την Θεότητα, αντικατέστησε την πεποίθησιν, την οποίαν ο Ίδιος ο Χριστός μάς συνέστησε να έχωμεν εις την ιδικήν μας θεότητα» (sic)35

Με αυτή την “ εσφαλμένη” διδασκαλία της η Εκκλησία συνετέλεσε στην καθυστέ­ρηση της επανεμφανισης του “ Χριστού”, καταστρέφοντας μέσα στίς ψυχές των ανθρώπων την “ πεποίθηση” για την δική τους “ θεότητα”.

Παρ’ όλα ταύτα, η Μπέϊλυ είναι αισιό­δοξη ότι όλα τα εμπόδια μπορούν να υπερ­πηδηθούν. Έτσι, θα έλθει η εποχή κατά την οποία “ η διοίκησις θα είναι εις χείρας ενός λαού πεφωτισμένου- οι άνθρωποι αυ­τοί δεν θα ανέχονται να υπάρχη αυθεντία εις καμμίαν Εκκλησίαν η ολοκληρωτισμός εις οιονδήποτε πολιτικόν σύστημα- δεν θ’ ανέχωνται, ούτε θα επιτρέπουν να διοική οιονδήποτε σώμα αποτελούμενον από αν­θρώπους, που αναλαμβάνουν να τους πεί­σουν ότι οφείλουν να πιστεύουν διά να σωθούν η ποίαν κυβέρνησιν οφείλουν να δεχθούν”36.

Με την παρέμβαση της “ Πνευματικής Ιεραρχίας”, αλλά και του ίδιου του “ Χρι­στού”, υπάρχουν ήδη “ πεφωτισμένοι άν­θρωποι”, όπως είναι ο “ Νέος Όμιλος των Εξυπηρετητών του Κόσμου”, και εργά­ζονται σ’ αυτό το έργο. Άνδρες και γυναί­κες παντού και εις κάθε τομέα της ζωής, εξαγγέλλουν τας νέας αυτάς αληθείας, που εις το μέλλον θα διέπουν την ζωήν των ανθρώπων συνιστούν τας νέας εκείνας οργανώσεις, τας κινήσεις και τας ομάδας -τας μεγάλας και τας μικράς- που θα εξοι­κειώσουν τας μάζας των ανθρώπων με την πραγματικότητα της ανάγκης και με τον τρόπον, με τον όποιον θ’ αντιμετωπισθή”17. Ό “ εργάτης” της “ Νέας Παγκόσμιας Θρη­σκείας” θα αντιληφθεί συν τω χρόνω, ότι “ υπάρχει επί της Γής μία καλώς οργανωμέ­νη και ολοκληρωμένη Ομάς, εις την οποίαν μπορεί να δοθή το όνομα του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου, θα διαπίστωση ότι τα μέλη του υπάρχουν παντού και ερ­γάζονται εις κάθε χώραν και εις όλας τας όργανωμένας θρησκευτικάς καθώς και όλας τας άλλας ομάδας, που είναι αφιερωμέναι εις την ευημερίαν της ανθρωπότητος και εις την προετοιμασίαν διά την επιστροφήν του Χριστού”38.

Η Μπέϊλυ υποστήριζε, εξ άλλου, ότι ήδη κατά τα δέκα τελευταία έτη προ της συγγραφής του βιβλίου της “ Η επανεμφανισις του Χριστού”, είχε διοργανωθεί ο “ Νέος Όμιλος των Εξυπηρετητών του κό­σμου” και αποτελούσε “ ομάδα από άνδρας και γυναίκας κάθε έθνους και φυλής, κάθε θρησκευτικής οργανώσεως και ανθρωπι­στικής κινήσεως, που είναι βασικώς προσανατολισμένοι η αρχίζουν τώρα να προσανατολίζωνται προς την Βασιλείαν του Θεού. Είναι μαθηταί του Χριστού, που εργάζονται συνειδητώς και κάποτε ασυνειδήτως διά την επανεμφανισίν Του”39.

Η Μπέϊλυ, τέλος, θεωρεί τον αριθμό και την ακτίνα δράσης των μελών του “ σώμα­τος” αυτού επαρκή για να επιφέρουν τις μεταβολές, που .είναι αναγκαίες για να δώσουν στόν “ Χριστό” την ευκαιρία “ να περιπατήση και πάλιν μεταξύ μας”. Αυτό θα επιτευχθεί αν τα άτομα αυτά είναι πρόθυ­μα “ να υποτάξουν τας εθνικάς, θρησκευτι­κάς και τας μεταξύ των οργανώσεων των διαφοράς… να εξοικειώσουν την ανθρω­πότητα με την σκέψιν της επανεμφανίσεως του Χριστού… και να δώσουν μίαν σύνοψιν του έργου των δύο Υιών του Θεού: του Βούδδα και του Χριστού, και να το κατα­στήσουν αποτελεσματικόν”40.

Έτσι οραματιζόταν και ονειρευόταν την “ Νέα Παγκόσμια Θρησκεία” η “ σχισμα­τική” θεοσοφίστρια και αποκρυφίστρια Αλίκη Μπέϊλυ. Αυτή την ίδια “ Παγκόσμια Θρησκεία” εξακολουθούν να επαγγέλλον­ται οι συνεχιστές εκείνης και πολλές άλλες σύγχρονες παραθρησκευτικές ομάδες της “ Νέας Εποχής”. Μιά “ θρησκεία” που θα έχει τον δικό της “ Χριστό”, ο όποιος ασφα­λώς ουδεμία σχέση έχει με τον αληθινό ιστορικό Ιησούν Χριστόν. Αντιθέτως, είναι η πλήρης αναίρεση Εκείνου, μια “ πιθηκί­ζουσα” αντιγραφή Του, μια “ αντίχριστη” “ καρικατούρα” Του, την οποία πεισματικά προσπαθούν να κατασκευάσουν και να επιβάλουν οι διάφορες αποκρυφιστικές ομάδες.


Άραγε, είναι δυνατό, μετά από όλα αυτά, να υπάρξουν ποτέ Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι, που θα παραπλανηθούν από τέτοια συνθήματα, εν ονόματι δήθεν της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας των ανθρώπων και της “ καλής θέλησης” και κατανόησης μεταξύ των λαών της γής;

21.Αλ. Μπέϊλυ, H έπανεμφάνισις του Χριστού, σ. 163.
22. Αυτόθι, σ. 164.
23. Αυτόθι, σ. 165.
24. Αυτόθι, σ. 166.
25. Αυτόθι.
26. Αυτόθι, σ. 103.
27. Αυτόθι, σ. 107.
28. Αυτόθι, σ. 166.
29. Αυτόθι, σ. 167.
30. Αυτόθι, σσ. 167-168. Εδώ ή Μπέϊλυ ταυτίζεται με τις θέσεις του “ Ύδροχοϊκού Ευαγγελίου” του Levi Dow-ling, το οποίο κάνει λόγο γιά τις πέντε “ μυήσεις” του Χρι­στού, από τις οποιες η πρώτη είναι ή Γέννηση.
31. Αυτόθι, σ. 178.
32. Αυτόθι, σ. 184.
33. Αυτόθι, σ. 202.
34. Αυτόθι, σ. 15, (ή υπογράμμιση δική μας).
35. Αυτόθι, σσ. 68-69, (ή υπογράμμιση δική μας)
36. Αυτόθι, σ. 176.
37. Αυτόθι, σ. 52.
38. Αυτόθι, σσ. 194, (ή υπογράμμιση δική μας).
39. Αυτόθι, σ. 197.
40. Αυτόθι, σ. 199, (ή υπογράμμιση δική μας)


ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ Τ. 58-59

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου