Υπάρχει και μία επιστολή του Οσίου προς τον μοναχό Υπάτιο, στην οποία πάλι ο Όσιος αποκαλύπτει την διδασκαλία του, όσον αφορά τη θέσι του Πέτρου. Σ΄ αυτή τη μικρή επιστολή ο Όσιος αναφέρει τα εξής «Ποιός ήτο ανώτερος του Πέτρου και του Ιωάννου μεταξύ των Αποστόλων; Και όμως ο Ιωάννης παραχωρεί την θέσι του στον Πέτρο διά να διδάξη τον λαό. Όταν επίσης ο Παύλος ομιλή ελεγκτικά, ο Πέτρος υποχωρεί. Κατ΄ αυτόν λοιπόν τον τρόπο δεν προσπαθούσε κάποιος Απόστολος να αρπάξη το πρωτείο απο τους άλλους, αλλά όλοι προσπαθούσαν να πράξουν αυτό το οποίο ήτο αναγκαίο και αποσκοπούσαν στην ύπαρξι τάξεως στον αγώνα των. Τοιουτοτρόπως και σεἰς, καταλήγει ο Όσιος, να γίνετε μιμητές των Αγίων» (Επιστολή 236. Υπατίω τέκνω, Φατούρος σελ. 370, στίχ. 14).
Είναι θαυμασία και αποκαλυπτική η διδασκαλία του Οσίου σ΄ αυτό το σημείο και διά τον επιπρόσθετο λόγο ότι ομιλεί ακριβώς δια το πρωτείο. Οι Απόστολοι, λέγει, δεν είχαν πρωτεία, ούτε ησχολούντο με αυτά. Δι΄ αυτό, αναλόγως της ανάγκης του κηρύγματος, ο ένας υπετάσσετο στον άλλον. Ώς εκ τούτου είναι γεγονός ότι μόνον ένα πρωτείο γνωρίζει η Ορθοδοξία· το πρωτείο της αρετής της ταπεινώσεως, το οποίο κατείχαν οι Απόστολοι και το οποίο ελλείπει παντελώς τόσο απο τον Πάπα, όσο και απο τους σημερινούς «ορθοδόξους» Επισκόπους.
Είναι αρμόδιο μετά απο όσα αναφέραμε να παρουσιάσωμε το τί επίστευε ο Όσιος διά την διοίκησι, ποιμαντορία και διακυβέρνησι της υπ΄ ουρανόν παγκοσμίου Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, εν σχέσει με την εξουσιαστική διάθεσι μέσα σ΄ αυτήν. Πρός τον σκοπό αυτό θα παρουσιάσωμε ένα θαυμάσιο και καταλυτικό διά το θέμα αυτό χωρίο του Οσίου απο επιστολή του προς τον Σακελλάριο Λέοντα. Αυτό το χωρίο αποδεικνύει την έωλη και εωσφορική διάθεσι του Πάπα να προίσταται και να κυβερνά την παγκόσμιο Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Αναφέρει λοιπόν ο Όσιος στο εν λόγω χωρίο ότι τα προβλήματα της Εκκλησίας δεν έχουν σχέσι με τα βιοτικά και ανθρώπινα, στα οποία ο βασιλεύς έχει την εξουσία να κρίνη και να αποφασίζη ως προιστάμενος ανθρωπίνων δικαστηρίων. Απεναντίας δέ τα προβλήματα της Εκκλησίας έχουν σχέσι με θεικά και ουράνια δόγματα, για τα οποία δεν επιτρέπεται να επεμβαίνουν άλλοι παρά μόνον εκείνοι στους οποίους τα έχει εναποθέσει ο λόγος του Θεού. «Αναφέρουν» συνεχίζει ο Όσιος, «αυτά τα λόγια ''όσα αν δήσητε επί της γής, έσται δεδεμένα εν τω ουρανώ, και όσα άν λύσητε επί της γής, έσται λελυμένα εν τω ουρανώ''. Ποιοί είναι αυτοί οι εντεταλμένοι; Οι άγιοι Απόστολοι και οι διαδόχοι αυτών. Ποιοί δέ είναι οι διάδοχοι των Αποστόλων; Ο Επίσκοπος της Ρώμης ως πρωτόθρονος, ο Επίσκοπος της Κωνσταντινουπόλεως ως δεύτερος κατά την τάξι, ο Αλεξανδρείας εν συνεχεία, ο Αντιοχείας και ο Ιεροσολύμων. Αυτή είναι η πεντακόρυφος εξουσία της Εκκλησίας. Αυτοί είναι αρμόδιοι και εντεταλμένοι να κρίνουν τα δόγματα της Πίστεως» (Επιστολή 478. Φατούρος σελ. 697, 56, PG. 99, 1417B).
Η διδασκαλία λοιπόν του Οσίου, σύμφωνα με τα ίδια τα λόγια του, είναι άκρως αντιπαπική και καταλυτική ως πρός την υπερφίαλη μοναρχική εξουσία του Πάπα. Συνοψίζεται δέ στο ότι η ανώτάτη εξουσία στην Εκκλησία ασκείται όχι μοναρχικώς, αλλά Συνοδικώς, απο τα πέντε δηλαδή (πεντακόρυφο κράτος) της υπ΄ ουρανόν Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Είναι απαραίτητο να αναφερθούμε και στην καταδίκη υπό του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου κάποιων βασικών αιρέσεων, τις οποίες σήμερα αποδέχεται ως δογματικές διδασκαλίες πίστεως ο Παπισμός. Μάλιστα δέ να επισημάνωμε ότι, ίσως ο Όσιος να είναι ο μοναδικός Άγιος πρό του σχίσματος, ο οποίος κατεδίκασε αιρέσεις τις οποίες εκ των υστέρων θα απεδέχοντο οι Παπικοί. Αυτές οι αιρέσεις είναι η διαστροφή του Συμβόλου της Πίστεως, η άσπιλος σύλληψις της Θεοτόκου, η αποκατάστασις των πάντων, το καθαρτήριον πύρ, οι αξιομισθίες των Αγίων, το τέλος της κολάσεως και, βεβαίως, οι υπερβάσεις και υπερεξουσίες των Επισκόπων. Αυτές τις αιρέσεις των Παπικών τις κατεδίκασε ο Όσιος σε επιστολή του προς τον ερημίτη Θεόκτιστο (παραθέτουμε την επιστολή εις το τέλος του κειμένου), στην οποία έχομε εκτενώς αναφερθή στην αρχή της μελέτης. Επειδή κρίνομε ότι είναι πολύ σημαντικό δούμε το εν λόγω τμήμα αυτής της επιστολής, με σκοπό να καταδείξωμε το αντιπαπικό και συγχρόνως προφητικό πνεύμα του Οσίου και το πόσο άδικο είναι να κατηγορήται ως φιλοπαπικός. Διότι ο Όσιος είναι εκείνος ο οποίος καταλύει τις παπικές κακοδοξίες περί δήθεν πρωτείου του αποστόλου Πέτρου, σύμφωνα με τα κείμενα τα οποία παρεθέσαμε. Είναι ακόμη αυτός ο οποίος μας διδάσκει απαράμιλλα πως να ομιλούμε και να εκθέτωμε τα θέματα της πίστεως προς τον Πάπα. Είναι επίσης αυτός ο οποίος, ενώ επιβάλλει την ομολογία και επιτρέπει την νουθεσία πρός τους αιρετικούς, απαγορεύει συγχρόνως αυστηρώς τους διαλόγους με αυτούς. Είναι τέλος αυτός ο οποίος στηλιτεύει με παρρησία και απόλυτο προσήλωσι στην ιερά Παράδοσι της υπερβάσεις και τον εκτροχιασμό των Επισκόπων (συμπεριλαμβανομένου και του Πάπα) ως πρός την θέσι των μέσα στην Εκκλησία. Ποίος, άλλωστε, Άγιος επολέμησε πρό του σχίσματος τόσες αιρέσεις των Παπικών, τις οποίες αυτοί εκ των υστέρων απέκτησαν;. Επιγραμματικά καταλήγοντας, αναφέρομε μόνον το εξής. Άν ο Όσιος έκανε τόσον αγώνα δια να μεταστρέψη απο την πλάνη έναν ερημίτη, τι θα έπραττε σήμερα διά τις πλάνες του Παπισμού, τις οποίες οι οικουμενιστές Επίσκοποι ούτε καν τολμούν ευθαρσώς να κατονομάσουν και μάλιστα στους λεγομένους θεολογικούς διαλόγους;
«Δεξάμενος τὸ γραμματεῖο τῆς τιμιότητός σου καὶ αναγνοὺς εἰς ὑπήκοον τοῦ θεοφιλεστάτου ἀρχιεπισκόπου καὶ ἀδελφοῦ μου ἅμα τοῖς συνοῦσιν ἀδελφοῖς εὐχαρίστησα ὁ ταπεινός τῷ Κυρίῳ, ὂς ἔκλινεν τὴν καρδίαν σου γράψαι ὀρθῶς τὸ τῆς πίστεως σύμβολον· τὸ γὰρ ὁμολογεῖν δέχεσθαι τὴν παλαιὰν καὶ νέαν διαθήκην καὶ πάντα τὰ ὑπὸ τῶν ἁγίων πατέρων παραδεδομένα τῂ ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ κεφαλαιωδῶς ἡ ὀρθότης ἐστὶ τῆς πίστεως. Ἐπειδὴ δὲ καὶ αιρετικοῖς ἔστι ταῦτα λέγειν, οὐ μὴν εὑρίσκεσθαι κατὰ τοὺς λόγους αὐτῶν ὀρθοτομοῦντας τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, διὰ τοῦτο καὶ παρὰ τῶν πεμφθέντων ἀδελφῶν, καὶ μάλιστα παρὰ τοῦ ἀββᾶ Σωσιπάτρου, ἐπεζητήσαμεν τὸ ἀκριβές, καθὰ καὶ ἐζήτησας ἐν τοῖς γράμμασι, διὰ τὸ μὴ πάντα ἐγχωρεῖν ἀπαγγέλειν τὴν ἐπιστολήν, καὶ εὕρομεν χάριτι Χριστοῦ ἀπαγγέλοντας αὐτοὺς ὀρθοφρόνως τὰ παρὰ σοῦ αὐτοῖς παρατεθέντα.
Τίνα δὲ ταῦτα; Δεῖν γὰρ ἐν κεφαλαίοις ἐπισημανθῆναι. Πρῶτον περὶ τῆς ἁγίας Θεοτόκου· φασὶ γὰρ λέγειν σε ὅτι πρὸ τῶν αἰώνων ἡ παρθένος. Τοῦτο ἐπειδὴ αρνεῖσαι μήτε λέγειν μήτε δὲ φρονεῖν, ἀλλ’ ὁμολογεῖν ἐξ ανδρὸς καὶ γυναικὸς Ἰωακείμ καὶ Ἄννης τετέχθεναι αὐτήν, εὖ ἂν ἔχοι. Δεύτερον περὶ τοῦ Κυρίου, ὅτι οὐκ ἐσταυρώθη· ἐπειδὴ δὲ ὁμολογεῖς ἐσταυρῶσθαι αὐτὸν κατὰ τὰς γραφάς, εὖ ἂν ἔχοι. Τρίτον περὶ τῶν ἀγγέλων και τῶν δαιμόνων, ὅτι μετὰ τὴν κρίσιν ἀποκατάστασις ἔσται πάλιν καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν. Καὶ ἐπειδὴ τοῦτο ἀπαρνεῖσαι καὶ ὁμολογεῖς αἰώνιον εἶναι καὶ τὴν κρίσιν καὶ τὴν βασιλείαν τῶν ουρανῶν, εὖ ἂν ἔχοι. Τέταρτον περὶ μοναχοῦ ἑνός, ὅτι δύναται τῆς κολάσεως ῥύσασθαι ἑκατὸν πεντήκοντα κρινομένους. Καὶ ἐπειδή τοῦτο ἀπαρνεῖσαι καὶ λέγεις μήτε μετάνοιαν εἶναι μετὰ θάνατον μήτε τινὰ τὸν δυνάμενον ἐξελέσθαι ἀπὸ τῆς θεοῦ ἀπονεμηθείσης ἑκάστῳ κολάσεως, εὖ ἂν ἔχοι. Πέμπτον περὶ βιβλίου τοῦ ἐπιλεγομένου τοῦ Ἀντωνίου, ὅτι λέγεις εὐαπόδεκτον εἶναι, ἐν ᾧ πολλὰ βλάσφημα, ὡς ἡμεῖς αὐτοὶ ἀναγνόντες ἔγνωμεν. Καὶ τοῦτο ἐπείπερ ὁμολογεῖς ἀποβάλλεσθαι ὡς ἀλλότριον τῆς ἐκκλησίας τοῦ θεοῦ καὶ μηκέτι ἔχειν μήτε ἀναγιγνώσκειν μήτε σὲ μήτε τοὺς μετὰ σοῦ, εὖ ἂν ἔχοι. Καὶ εὐλογητὸς ὁ θεός, ὁ ποιησάμενος καθαρισμὸν ἐν ὑμῖν τῶν προειρημένων σκανδάλων, καὶ εὐλογημένον τὸ ὄνομα τῆς δόξης αὐτοῦ, τὸ πεῖσάν σε εἰπεῖν χωρικὸν εἶναι καὶ ἀμαθῆ καὶ εἴκειν κατὰ πάντα καὶ πείθεσθαι τῷ λόγῳ τῆς ταπεινώσεώς μου» (Φατούρος 722, PG. 99, 1525C).
ΔΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΣΑΝ ΟΙ ΕΞΗΣ ΠΗΓΕΣ
1) Τσίγκος Βασ., «Εκκλησιολογικές θέσεις του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου».
2) Ελληνική Πατρολογία Migne Τόμος 99
3) Ιερομονάχου Ευθυμίου Τρικαμηνά «Η Αντιμετώπισις της Αιρέσεως του Οικουμενισμού κατά τον Όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη».
Είναι θαυμασία και αποκαλυπτική η διδασκαλία του Οσίου σ΄ αυτό το σημείο και διά τον επιπρόσθετο λόγο ότι ομιλεί ακριβώς δια το πρωτείο. Οι Απόστολοι, λέγει, δεν είχαν πρωτεία, ούτε ησχολούντο με αυτά. Δι΄ αυτό, αναλόγως της ανάγκης του κηρύγματος, ο ένας υπετάσσετο στον άλλον. Ώς εκ τούτου είναι γεγονός ότι μόνον ένα πρωτείο γνωρίζει η Ορθοδοξία· το πρωτείο της αρετής της ταπεινώσεως, το οποίο κατείχαν οι Απόστολοι και το οποίο ελλείπει παντελώς τόσο απο τον Πάπα, όσο και απο τους σημερινούς «ορθοδόξους» Επισκόπους.
Είναι αρμόδιο μετά απο όσα αναφέραμε να παρουσιάσωμε το τί επίστευε ο Όσιος διά την διοίκησι, ποιμαντορία και διακυβέρνησι της υπ΄ ουρανόν παγκοσμίου Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, εν σχέσει με την εξουσιαστική διάθεσι μέσα σ΄ αυτήν. Πρός τον σκοπό αυτό θα παρουσιάσωμε ένα θαυμάσιο και καταλυτικό διά το θέμα αυτό χωρίο του Οσίου απο επιστολή του προς τον Σακελλάριο Λέοντα. Αυτό το χωρίο αποδεικνύει την έωλη και εωσφορική διάθεσι του Πάπα να προίσταται και να κυβερνά την παγκόσμιο Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Αναφέρει λοιπόν ο Όσιος στο εν λόγω χωρίο ότι τα προβλήματα της Εκκλησίας δεν έχουν σχέσι με τα βιοτικά και ανθρώπινα, στα οποία ο βασιλεύς έχει την εξουσία να κρίνη και να αποφασίζη ως προιστάμενος ανθρωπίνων δικαστηρίων. Απεναντίας δέ τα προβλήματα της Εκκλησίας έχουν σχέσι με θεικά και ουράνια δόγματα, για τα οποία δεν επιτρέπεται να επεμβαίνουν άλλοι παρά μόνον εκείνοι στους οποίους τα έχει εναποθέσει ο λόγος του Θεού. «Αναφέρουν» συνεχίζει ο Όσιος, «αυτά τα λόγια ''όσα αν δήσητε επί της γής, έσται δεδεμένα εν τω ουρανώ, και όσα άν λύσητε επί της γής, έσται λελυμένα εν τω ουρανώ''. Ποιοί είναι αυτοί οι εντεταλμένοι; Οι άγιοι Απόστολοι και οι διαδόχοι αυτών. Ποιοί δέ είναι οι διάδοχοι των Αποστόλων; Ο Επίσκοπος της Ρώμης ως πρωτόθρονος, ο Επίσκοπος της Κωνσταντινουπόλεως ως δεύτερος κατά την τάξι, ο Αλεξανδρείας εν συνεχεία, ο Αντιοχείας και ο Ιεροσολύμων. Αυτή είναι η πεντακόρυφος εξουσία της Εκκλησίας. Αυτοί είναι αρμόδιοι και εντεταλμένοι να κρίνουν τα δόγματα της Πίστεως» (Επιστολή 478. Φατούρος σελ. 697, 56, PG. 99, 1417B).
Η διδασκαλία λοιπόν του Οσίου, σύμφωνα με τα ίδια τα λόγια του, είναι άκρως αντιπαπική και καταλυτική ως πρός την υπερφίαλη μοναρχική εξουσία του Πάπα. Συνοψίζεται δέ στο ότι η ανώτάτη εξουσία στην Εκκλησία ασκείται όχι μοναρχικώς, αλλά Συνοδικώς, απο τα πέντε δηλαδή (πεντακόρυφο κράτος) της υπ΄ ουρανόν Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Είναι απαραίτητο να αναφερθούμε και στην καταδίκη υπό του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου κάποιων βασικών αιρέσεων, τις οποίες σήμερα αποδέχεται ως δογματικές διδασκαλίες πίστεως ο Παπισμός. Μάλιστα δέ να επισημάνωμε ότι, ίσως ο Όσιος να είναι ο μοναδικός Άγιος πρό του σχίσματος, ο οποίος κατεδίκασε αιρέσεις τις οποίες εκ των υστέρων θα απεδέχοντο οι Παπικοί. Αυτές οι αιρέσεις είναι η διαστροφή του Συμβόλου της Πίστεως, η άσπιλος σύλληψις της Θεοτόκου, η αποκατάστασις των πάντων, το καθαρτήριον πύρ, οι αξιομισθίες των Αγίων, το τέλος της κολάσεως και, βεβαίως, οι υπερβάσεις και υπερεξουσίες των Επισκόπων. Αυτές τις αιρέσεις των Παπικών τις κατεδίκασε ο Όσιος σε επιστολή του προς τον ερημίτη Θεόκτιστο (παραθέτουμε την επιστολή εις το τέλος του κειμένου), στην οποία έχομε εκτενώς αναφερθή στην αρχή της μελέτης. Επειδή κρίνομε ότι είναι πολύ σημαντικό δούμε το εν λόγω τμήμα αυτής της επιστολής, με σκοπό να καταδείξωμε το αντιπαπικό και συγχρόνως προφητικό πνεύμα του Οσίου και το πόσο άδικο είναι να κατηγορήται ως φιλοπαπικός. Διότι ο Όσιος είναι εκείνος ο οποίος καταλύει τις παπικές κακοδοξίες περί δήθεν πρωτείου του αποστόλου Πέτρου, σύμφωνα με τα κείμενα τα οποία παρεθέσαμε. Είναι ακόμη αυτός ο οποίος μας διδάσκει απαράμιλλα πως να ομιλούμε και να εκθέτωμε τα θέματα της πίστεως προς τον Πάπα. Είναι επίσης αυτός ο οποίος, ενώ επιβάλλει την ομολογία και επιτρέπει την νουθεσία πρός τους αιρετικούς, απαγορεύει συγχρόνως αυστηρώς τους διαλόγους με αυτούς. Είναι τέλος αυτός ο οποίος στηλιτεύει με παρρησία και απόλυτο προσήλωσι στην ιερά Παράδοσι της υπερβάσεις και τον εκτροχιασμό των Επισκόπων (συμπεριλαμβανομένου και του Πάπα) ως πρός την θέσι των μέσα στην Εκκλησία. Ποίος, άλλωστε, Άγιος επολέμησε πρό του σχίσματος τόσες αιρέσεις των Παπικών, τις οποίες αυτοί εκ των υστέρων απέκτησαν;. Επιγραμματικά καταλήγοντας, αναφέρομε μόνον το εξής. Άν ο Όσιος έκανε τόσον αγώνα δια να μεταστρέψη απο την πλάνη έναν ερημίτη, τι θα έπραττε σήμερα διά τις πλάνες του Παπισμού, τις οποίες οι οικουμενιστές Επίσκοποι ούτε καν τολμούν ευθαρσώς να κατονομάσουν και μάλιστα στους λεγομένους θεολογικούς διαλόγους;
«Δεξάμενος τὸ γραμματεῖο τῆς τιμιότητός σου καὶ αναγνοὺς εἰς ὑπήκοον τοῦ θεοφιλεστάτου ἀρχιεπισκόπου καὶ ἀδελφοῦ μου ἅμα τοῖς συνοῦσιν ἀδελφοῖς εὐχαρίστησα ὁ ταπεινός τῷ Κυρίῳ, ὂς ἔκλινεν τὴν καρδίαν σου γράψαι ὀρθῶς τὸ τῆς πίστεως σύμβολον· τὸ γὰρ ὁμολογεῖν δέχεσθαι τὴν παλαιὰν καὶ νέαν διαθήκην καὶ πάντα τὰ ὑπὸ τῶν ἁγίων πατέρων παραδεδομένα τῂ ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ κεφαλαιωδῶς ἡ ὀρθότης ἐστὶ τῆς πίστεως. Ἐπειδὴ δὲ καὶ αιρετικοῖς ἔστι ταῦτα λέγειν, οὐ μὴν εὑρίσκεσθαι κατὰ τοὺς λόγους αὐτῶν ὀρθοτομοῦντας τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, διὰ τοῦτο καὶ παρὰ τῶν πεμφθέντων ἀδελφῶν, καὶ μάλιστα παρὰ τοῦ ἀββᾶ Σωσιπάτρου, ἐπεζητήσαμεν τὸ ἀκριβές, καθὰ καὶ ἐζήτησας ἐν τοῖς γράμμασι, διὰ τὸ μὴ πάντα ἐγχωρεῖν ἀπαγγέλειν τὴν ἐπιστολήν, καὶ εὕρομεν χάριτι Χριστοῦ ἀπαγγέλοντας αὐτοὺς ὀρθοφρόνως τὰ παρὰ σοῦ αὐτοῖς παρατεθέντα.
Τίνα δὲ ταῦτα; Δεῖν γὰρ ἐν κεφαλαίοις ἐπισημανθῆναι. Πρῶτον περὶ τῆς ἁγίας Θεοτόκου· φασὶ γὰρ λέγειν σε ὅτι πρὸ τῶν αἰώνων ἡ παρθένος. Τοῦτο ἐπειδὴ αρνεῖσαι μήτε λέγειν μήτε δὲ φρονεῖν, ἀλλ’ ὁμολογεῖν ἐξ ανδρὸς καὶ γυναικὸς Ἰωακείμ καὶ Ἄννης τετέχθεναι αὐτήν, εὖ ἂν ἔχοι. Δεύτερον περὶ τοῦ Κυρίου, ὅτι οὐκ ἐσταυρώθη· ἐπειδὴ δὲ ὁμολογεῖς ἐσταυρῶσθαι αὐτὸν κατὰ τὰς γραφάς, εὖ ἂν ἔχοι. Τρίτον περὶ τῶν ἀγγέλων και τῶν δαιμόνων, ὅτι μετὰ τὴν κρίσιν ἀποκατάστασις ἔσται πάλιν καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν. Καὶ ἐπειδὴ τοῦτο ἀπαρνεῖσαι καὶ ὁμολογεῖς αἰώνιον εἶναι καὶ τὴν κρίσιν καὶ τὴν βασιλείαν τῶν ουρανῶν, εὖ ἂν ἔχοι. Τέταρτον περὶ μοναχοῦ ἑνός, ὅτι δύναται τῆς κολάσεως ῥύσασθαι ἑκατὸν πεντήκοντα κρινομένους. Καὶ ἐπειδή τοῦτο ἀπαρνεῖσαι καὶ λέγεις μήτε μετάνοιαν εἶναι μετὰ θάνατον μήτε τινὰ τὸν δυνάμενον ἐξελέσθαι ἀπὸ τῆς θεοῦ ἀπονεμηθείσης ἑκάστῳ κολάσεως, εὖ ἂν ἔχοι. Πέμπτον περὶ βιβλίου τοῦ ἐπιλεγομένου τοῦ Ἀντωνίου, ὅτι λέγεις εὐαπόδεκτον εἶναι, ἐν ᾧ πολλὰ βλάσφημα, ὡς ἡμεῖς αὐτοὶ ἀναγνόντες ἔγνωμεν. Καὶ τοῦτο ἐπείπερ ὁμολογεῖς ἀποβάλλεσθαι ὡς ἀλλότριον τῆς ἐκκλησίας τοῦ θεοῦ καὶ μηκέτι ἔχειν μήτε ἀναγιγνώσκειν μήτε σὲ μήτε τοὺς μετὰ σοῦ, εὖ ἂν ἔχοι. Καὶ εὐλογητὸς ὁ θεός, ὁ ποιησάμενος καθαρισμὸν ἐν ὑμῖν τῶν προειρημένων σκανδάλων, καὶ εὐλογημένον τὸ ὄνομα τῆς δόξης αὐτοῦ, τὸ πεῖσάν σε εἰπεῖν χωρικὸν εἶναι καὶ ἀμαθῆ καὶ εἴκειν κατὰ πάντα καὶ πείθεσθαι τῷ λόγῳ τῆς ταπεινώσεώς μου» (Φατούρος 722, PG. 99, 1525C).
ΔΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΣΑΝ ΟΙ ΕΞΗΣ ΠΗΓΕΣ
1) Τσίγκος Βασ., «Εκκλησιολογικές θέσεις του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου».
2) Ελληνική Πατρολογία Migne Τόμος 99
3) Ιερομονάχου Ευθυμίου Τρικαμηνά «Η Αντιμετώπισις της Αιρέσεως του Οικουμενισμού κατά τον Όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου