Ὑμνεῖ τὴν οἰκουμενιστικὴν κίνησιν καὶ δηλώνει ὅτι θὰ συνεχίση τὴν πορείαν τῶν προκατόχων του
Καυτὰ ἐρωτήματα πρὸς τὸν οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον: Εἶναι ἀκραῖοι καὶ φονταμελισταὶ ὅσοι πολεμοῦν τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Τί προσέφερεν ἡ παραμονὴ τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸΠαγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἢ αἱρέσεων; Οἱ Προκάτοχοί του ἦσαν μόνον οἱ μακαριστοὶ Πατριάρχαι Ἀθηναγόρας καὶ Δημήτριος; Λησμονεῖ ὅτι πρὸ αὐτῶν Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως ἦσαν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος; Εἰς τί ἐβοήθησαν αἱ συμπροσευχαὶ μετὰ τῶν Παπικῶν τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὸ ὁποῖον ἔχει περιέλθει εἰς πολὺ δυσμενῆ θέσιν; Εἰς τί ἐβοήθησαν οἱ διαθρησκειακοὶ διάλογοι;
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος δὲν ἐδιδάχθη τίποτε ἀπὸ τὸ «Βατερλώ», τὸ ὁποῖον ἐγνώρισεν εἰς τὴν Βιέννην τὸν Σεπτέμβριον, εἰς τὴν ὁποίαν διεξήχθη ὁ θεολογικὸς διάλογος μεταξὺ Παπικῶν καὶὈρθοδόξων καὶ ὡδηγήθη εἰς «ναυάγιον» τόσον ἀπὸ τὴν ἀλαζονείαν, τὴν ἀδιαλλαξίαν τῶν «ἡμίθεων» τοῦΠαπισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τὰς πολὺ σοβαρὰς διαφωνίας τῶν ἐκπροσώπων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀπετόλμησεν ἐπίθεσιν ἐναντίον ὅλων ἐκείνων τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, Λαϊκῶν, Κληρικῶν,Μητροπολιτῶν, Καθηγουμένων Ἱερῶν Μονῶν, Καθηγητῶν θεολόγων τῶν Πανεπιστημίων μας καὶ τῶν θεολόγων Μέσης Ἐκπαιδεύσεως, οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦν μὲ τὰ Οἰκουμενιστικὰ βήματά του, μὲ τοὺς διαλόγους μετὰ τῶν ἀλλοθρήσκων ἀλλὰ καὶ μετὰ τῶν ἑτεροδόξων. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐχαρακτήρισεν «ἀκραίους» καὶ «φονταμενταλιστὰς» ὅλα τὰ ἔντιμα αὐτὰ μέλη τῆς Ἑλληνοφώνου Ἐκκλησίας, δηλῶν ὅτι θὰ ἀδιαφορήση διὰ τὰς ἀντιδράσεις των καὶ θὰ συνεχίση τὸ ἔργον τῶν προκατόχων του. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ Φιλοπαπικοὶ Ἱεράρχαι τοῦ Φαναρίου καὶ τῆς Ἑλλάδος ἦσαν αὐτοί, οἱ ὁποῖοι κατετρόμαξαν ἀπὸ τὴν συγκέντρωσιν μερικῶν χιλιάδων ὑπογραφῶν κάτωθι τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» καὶ ἤρχισαν τὰς δηλώσεις, συμφώνως μὲ τὰς ὁποίας δὲν προδίδουν τὴν πίστιν καὶ τὰ δόγματα, ἐνῶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐδήλωνε πὼς ὅσα κάμνει γίνονται μετὰ ἀπὸ ἀπόφασιν ὅλων σχεδὸν τῶν προκαθημένων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς διαφόρους χώρας.
Ὑπογραμμίζει δὲ ὅτι εἶναι ἄδικοι αἱ ἐπιθέσεις ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διότι αὐτὸ ἐκτελεῖ τὰς ἀποφάσεις Διορθοδόξου Συνόδου. Ὁ θόρυβος ἐκ τῆς δυναμικῆς τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» ἐκόπασεν, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης «χαλάρωσε» ἀπὸ τὴν ἀπουσίαν δυναμικοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος καὶ ηὗρε τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἐξαπολύση νέαν ἐπίθεσιν ὁμιλῶν διὰ ἀκραίους καὶ φονταμενταλιστάς, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι θὰ κατακυριεύσουν τὴν γῆν. Ὀφείλομεν νὰ ὑπενθυμίσωμεν εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρ- χην ὅτι ὅλοι ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀντιδρῶμεν, τὸ πράττομεν, διότι καταφρονεῖ τοὺς ἹεροὺςΚανόνας, συμπροσεύχεται μετὰ τοῦ Πάπα καὶ τῶν Παπικῶν παραβιάζων τοὺς Ἀποστολικοὺς Κανόνας, ἐξομοιώνει τὴν Ἀλήθειαν τῆςΠίστεώς μας μὲ αὐτὴν τῶν Παπικῶν, ἐξομοιώνει τὸ φῶς μὲ τὸ σκότος ἀνακηρύσσων τὰς «ἐκκλησίας» τῶν Ἑτεροδόξων καὶ πλανεμένων χριστιανῶν ἰσοτίμους μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ καταδιώκει ὅσους ἐναντιώνονται εἰς τὴν ἰσοπεδωτικὴν στρατηγικήν του. Ἆραγε ἔχει ἀντιληφθῆ ὅτι αὐτὴ ἡ στρατηγική του δὲν τὸν ἔχει ὠφελήσει ἕως σήμερον; Ἔχει ἀντιληφθῆ ὅτι γνωρίζει μόνον ἥττας; Ποίαν βοήθειαν τοῦ προσέφερεν ὁ Παπισμὸς εἰς τὴν ἀναγνώρισιν τῆς Οἰκουμενικότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου;
Μήπως ἐβοήθησαν τὰ οἰκουμενιστικὰ καὶ ὑπὲρ τοῦ δέοντος φιλοπαπικά του ἀνοίγματα εἰς τὰς προσπαθείας του διὰ τὴν ἐπαναλειτουργίαν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης; Ἔχει ἀντιληφθῆ ὅτι τὸν ἐγκατέλειψεν ἡ Ἀμερικὴ τοῦ κ. Ὀμπάμα καὶ ὅταν τὸ διεπίστωσε κατὰ τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Ἀμερικανοῦ Προέδρου εἰς τὴν Τουρκίαν ὑπέστη ἰσχυρὸν σὸκ καὶ ἀντιμετώπισε μικροπροβλήματα εἰς τὴν ὑγείαν του;
Ἐπὶ πλέον διατὶ εἶναι «ἀκραῖος» καὶ «φονταμενταλιστὴς» ὁ κληρικός, ὁ λαϊκός, ὁ καθηγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς, ὁ Μητροπολίτης, ὁ καθηγητὴς τῆς θεολογικῆς ἢ τῆς Μέσης Ἐκπαιδεύσεως, ὁ ὁποῖος ζητεῖ τὴν ἐφαρμογὴν τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἤτοι τῶν «νομικῶν» καὶ «Συνταγματικῶν» διατάξεων τοῦ Πηδαλίου, τὸ ὁποῖον καθορίζει τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας; Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀνεφέρθη καὶ εἰς τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους μετὰ τῶν Μουσουλμάνων καὶ τῶν Ἰουδαίων.
Ὑποστηρίζει πὼς δὲν συζητᾶ μαζί των μόνον διὰ θεολογικὰ θέματα, διότι ἡ συνεννόησις εἰς τὰ θέματα αὐτὰ θὰ ἦτο δύσκολος. Μαζί των συζητᾶ διὰ τὴν βίαν, τὴν εἰρήνην, τὸν πόλεμον, τὴν πολυπολιτισμικότητα κ.λπ. Εἰλικρινῶς ἀποροῦμεν, μὲ αὐτὰ τὰ ὁποῖα λέγει. Λησμονεῖ ὅτι εἰς τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους μεταξὺ τῶν Μουσουλμάνων καὶ τῶν Ἰουδαίων εἶχε ἀποφασισθῆ νὰ ἀπαλειφθοῦν ἀπὸ τὰ ἱερὰ κείμενα τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν ὅτι προκαλεῖ ἐντάσεις, παράγει βίαν καὶ πολέμους; Λησμονεῖ ὅτι ὁ πιστὸς λαὸς ἐξηγέρθη ὑποδεικνύων πρὸς τὸν Πατριάρχην τοῦ Γένους ὅτι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς ἀγάπης καὶ ὅτι εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην δὲν ὑπάρχουν λέξεις καὶ φράσεις, αἱ ὁποῖαι ὁδηγοῦν εἰς τὴν βίαν. Ὑπεδείχθη, ἐπίσης, εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, ὁ ὁποῖος προλόγισε τὴν «Καινὴν Διαθήκην» τῶν Προτεσταντῶν (καὶ ἀνεκάλεσε πολὺ ἀργότερον τὴν ὑπογραφήν του) ὅτι αἱ θρησκεῖαι τοῦ Μωάμεθ καὶ τῶν Ἑβραίων εἶναι θρησκεῖαι βίας, ἐκδικήσεως, ὀδόντος ἀντὶ ὀδόντος καὶ πολεμικῶν ἐνεργειῶν. Ὡς πρὸς τὰ προβλήματα τῶν λαῶν, τὰ ὁποῖα συζητοῦν εἰς τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους ἐπὶ μίαν 25ετίαν, μήπως δύναται νὰ ἀπαντήση, ἐὰν ἐβελτίωσαν μὲ τὰς παρεμβάσεις των τὴν ζωὴν τῶν πολιτῶν εἰς Ἀνατολὴν καὶ Δύσιν ἢ, ἐὰν ἀπέτρεψαν πολεμικὰς ἐνεργείας εἰς διάφορα σημεῖα τοῦ πλανήτου ἢ ἐὰν περιώρισαν τὴν βίαν τὴν προερχομένην ἐκ τῆς τρομοκρατίας, ἡ ὁποία γεννᾶται ἀπὸ τὴν ἀδικίαν καὶ τὸν φανατισμὸν τῶν Μουσουλμάνων.
Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης, ἀφοῦ δηλώνει τὴν πίστιν του εἰς τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους, ἐπισημαίνει ὅτι θὰ συνεχίση τὴν πολιτικὴν τῶν προκατόχων του ἤτοι τῶν Πατριαρχῶν Ἀθηναγόρου καὶ Δημητρίου, οἱ ὁποῖοι ὑπηρέτησαν ὅλας τὰς ἀποφάσεις τοῦ παπισμοῦ καί τῆς Β´ Βατικανικῆς Συνόδου ἀδιαφορῶντες διὰ τὰς ἐπιπτώσεις εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας. Τότε, ὅμως, ἀντέδρα δυναμικῶς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐνῶ σήμερον σιωπᾶ καὶ ἐκδίδει ἀνακοινώσεις μετὰ ἀπὸ ισχυρὰς πιέσεις τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ τοῦ ἐντίμου κλήρου.
Ἀντιοικουμενισταὶ θεολόγοι καὶ κληρικοὶ ἀπαντῶντες εἰς ὅσα εἶπεν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἔθεσαν τὰ ἀκόλουθα ἐρωτήματα:
1.Ποιοὺς ἀλήθεια θεωρεῖ «ἀκραίους» καὶ «φονταμενταλιστὲς» ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος; Τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν ἐξάπλωση τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ;
2. Ποιοὶ ἦταν οἱ καρποὶ τῶν διαχριστιανικῶν διαλόγων, ποὺ διεξάγει ὁ ἴδιος καὶ κάποιοι ἀπὸ τοὺς προκατόχους του; Μήπως οἱ διαθρησκειακοὶ διάλογοι ἔλυσαν προβλήματα, ὅπως “ἡ βία, ἡ εἰρήνη καὶ ὁ πόλεμος”;
3. Γιατί θὰ πρέπει νὰ θεωρήσουμε ὡς ὀρθὴ τὴν ἐγκύκλιο τοῦ 1920 γιὰ τὴ συγκρότηση τῆς “Κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν” καὶ τί ἀλήθεια προσέφερε ἡ παραμονὴ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐντὸς τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν;
4. Ποιὰ εἶναι ἡ “παράδοση τῶν προκατόχων του”, ποὺ συνεχίζει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος; Πότε ξεκίνησε αὐτὴ ἡ παράδοση; Ποιοὶ προκάτοχοί του καλλιέργησαν τὸν διάλογο μετὰ πάντων τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων ἄνευ προϋποθέσεων καὶ χωρὶς τὴν τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων; Προφανῶς ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος θέλει νὰ εἶναι συνεχιστὴς τοῦ πρώτου μεγάλου οἰκουμενιστῆ Πατριάρχη Ἀθηναγόρου. Λησμονεῖ ὅμως ὅτι τὸν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως πολὺ πρὶν ἀνέλθει ὁ ἴδιος καὶ οἱ λίγοι οἰκουμενιστὲς προκάτοχοί του, ἐλάμπρυναν μεγάλοι Ἅγιοι, ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
Μήπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος διαλέχτηκε μὲ τοὺς πνευματομάχους κατὰ τὸν τρόπο, ποὺ διαλέγεται ὁ σημερινὸς Πατριάρχης μετὰ τῶν αἱρετικῶν; Ἢ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συμπροσευχόταν καὶ διαλεγόταν μὲ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Ἀρείου;
5. Ἀντὶ τῆς ἐκτόξευσης μομφῶν ἐναντίον τῶν ἀντιοικουμενιστῶν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐκτὸς ἀπὸ θρόνων διάδοχος ἄς γίνει καὶ τρόπων μέτοχος τῶν Ἁγίων προκατόχων του καὶ ὄχι μιμητὴς τῶν προσφάτων προκατόχων του, ποὺ ὑπηρέτησαν καὶ ἄνδρωσαν τὸν Οἰκουμενισμό.
Ἐὰν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος πιστεύει ὅτι “πρέπει νὰ δίνουμε τὸ χέρι ὁ ἕνας στὸν ἄλλο” καὶ νὰ σεβόμαστε “τὴν ταυτότητα καὶ τὴν ἰδιοπροσωπεία τοῦ ἄλλου, τὶς θρησκευτικές του πεποιθήσεις, τὴν ἰδεολογία του” θὰ πρέπει νὰ θυμηθεῖ ὅτι ὁ Ἅγιος Νικόλαος, διαλεγόμενος μὲ τὸν Ἄρειο, δὲν ἔτεινε χεῖρα γνωριμίας, ἀλλὰ ὕψωσε χεῖρα τιμωρίας στὴν ἐμμονὴ τοῦ Ἀρείου στὴν αἵρεση, μήπως καὶ διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ τὸν ὁδηγήσει στὴν Ἀλήθεια».
ΑΠΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ ΑΡ. ΦΥΛ. 1858
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος δὲν ἐδιδάχθη τίποτε ἀπὸ τὸ «Βατερλώ», τὸ ὁποῖον ἐγνώρισεν εἰς τὴν Βιέννην τὸν Σεπτέμβριον, εἰς τὴν ὁποίαν διεξήχθη ὁ θεολογικὸς διάλογος μεταξὺ Παπικῶν καὶὈρθοδόξων καὶ ὡδηγήθη εἰς «ναυάγιον» τόσον ἀπὸ τὴν ἀλαζονείαν, τὴν ἀδιαλλαξίαν τῶν «ἡμίθεων» τοῦΠαπισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τὰς πολὺ σοβαρὰς διαφωνίας τῶν ἐκπροσώπων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀπετόλμησεν ἐπίθεσιν ἐναντίον ὅλων ἐκείνων τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, Λαϊκῶν, Κληρικῶν,Μητροπολιτῶν, Καθηγουμένων Ἱερῶν Μονῶν, Καθηγητῶν θεολόγων τῶν Πανεπιστημίων μας καὶ τῶν θεολόγων Μέσης Ἐκπαιδεύσεως, οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦν μὲ τὰ Οἰκουμενιστικὰ βήματά του, μὲ τοὺς διαλόγους μετὰ τῶν ἀλλοθρήσκων ἀλλὰ καὶ μετὰ τῶν ἑτεροδόξων. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐχαρακτήρισεν «ἀκραίους» καὶ «φονταμενταλιστὰς» ὅλα τὰ ἔντιμα αὐτὰ μέλη τῆς Ἑλληνοφώνου Ἐκκλησίας, δηλῶν ὅτι θὰ ἀδιαφορήση διὰ τὰς ἀντιδράσεις των καὶ θὰ συνεχίση τὸ ἔργον τῶν προκατόχων του. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ Φιλοπαπικοὶ Ἱεράρχαι τοῦ Φαναρίου καὶ τῆς Ἑλλάδος ἦσαν αὐτοί, οἱ ὁποῖοι κατετρόμαξαν ἀπὸ τὴν συγκέντρωσιν μερικῶν χιλιάδων ὑπογραφῶν κάτωθι τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» καὶ ἤρχισαν τὰς δηλώσεις, συμφώνως μὲ τὰς ὁποίας δὲν προδίδουν τὴν πίστιν καὶ τὰ δόγματα, ἐνῶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐδήλωνε πὼς ὅσα κάμνει γίνονται μετὰ ἀπὸ ἀπόφασιν ὅλων σχεδὸν τῶν προκαθημένων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς διαφόρους χώρας.
Ὑπογραμμίζει δὲ ὅτι εἶναι ἄδικοι αἱ ἐπιθέσεις ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διότι αὐτὸ ἐκτελεῖ τὰς ἀποφάσεις Διορθοδόξου Συνόδου. Ὁ θόρυβος ἐκ τῆς δυναμικῆς τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» ἐκόπασεν, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης «χαλάρωσε» ἀπὸ τὴν ἀπουσίαν δυναμικοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος καὶ ηὗρε τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἐξαπολύση νέαν ἐπίθεσιν ὁμιλῶν διὰ ἀκραίους καὶ φονταμενταλιστάς, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι θὰ κατακυριεύσουν τὴν γῆν. Ὀφείλομεν νὰ ὑπενθυμίσωμεν εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρ- χην ὅτι ὅλοι ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀντιδρῶμεν, τὸ πράττομεν, διότι καταφρονεῖ τοὺς ἹεροὺςΚανόνας, συμπροσεύχεται μετὰ τοῦ Πάπα καὶ τῶν Παπικῶν παραβιάζων τοὺς Ἀποστολικοὺς Κανόνας, ἐξομοιώνει τὴν Ἀλήθειαν τῆςΠίστεώς μας μὲ αὐτὴν τῶν Παπικῶν, ἐξομοιώνει τὸ φῶς μὲ τὸ σκότος ἀνακηρύσσων τὰς «ἐκκλησίας» τῶν Ἑτεροδόξων καὶ πλανεμένων χριστιανῶν ἰσοτίμους μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ καταδιώκει ὅσους ἐναντιώνονται εἰς τὴν ἰσοπεδωτικὴν στρατηγικήν του. Ἆραγε ἔχει ἀντιληφθῆ ὅτι αὐτὴ ἡ στρατηγική του δὲν τὸν ἔχει ὠφελήσει ἕως σήμερον; Ἔχει ἀντιληφθῆ ὅτι γνωρίζει μόνον ἥττας; Ποίαν βοήθειαν τοῦ προσέφερεν ὁ Παπισμὸς εἰς τὴν ἀναγνώρισιν τῆς Οἰκουμενικότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου;
Μήπως ἐβοήθησαν τὰ οἰκουμενιστικὰ καὶ ὑπὲρ τοῦ δέοντος φιλοπαπικά του ἀνοίγματα εἰς τὰς προσπαθείας του διὰ τὴν ἐπαναλειτουργίαν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης; Ἔχει ἀντιληφθῆ ὅτι τὸν ἐγκατέλειψεν ἡ Ἀμερικὴ τοῦ κ. Ὀμπάμα καὶ ὅταν τὸ διεπίστωσε κατὰ τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Ἀμερικανοῦ Προέδρου εἰς τὴν Τουρκίαν ὑπέστη ἰσχυρὸν σὸκ καὶ ἀντιμετώπισε μικροπροβλήματα εἰς τὴν ὑγείαν του;
Ἐπὶ πλέον διατὶ εἶναι «ἀκραῖος» καὶ «φονταμενταλιστὴς» ὁ κληρικός, ὁ λαϊκός, ὁ καθηγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς, ὁ Μητροπολίτης, ὁ καθηγητὴς τῆς θεολογικῆς ἢ τῆς Μέσης Ἐκπαιδεύσεως, ὁ ὁποῖος ζητεῖ τὴν ἐφαρμογὴν τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἤτοι τῶν «νομικῶν» καὶ «Συνταγματικῶν» διατάξεων τοῦ Πηδαλίου, τὸ ὁποῖον καθορίζει τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας; Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀνεφέρθη καὶ εἰς τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους μετὰ τῶν Μουσουλμάνων καὶ τῶν Ἰουδαίων.
Ὑποστηρίζει πὼς δὲν συζητᾶ μαζί των μόνον διὰ θεολογικὰ θέματα, διότι ἡ συνεννόησις εἰς τὰ θέματα αὐτὰ θὰ ἦτο δύσκολος. Μαζί των συζητᾶ διὰ τὴν βίαν, τὴν εἰρήνην, τὸν πόλεμον, τὴν πολυπολιτισμικότητα κ.λπ. Εἰλικρινῶς ἀποροῦμεν, μὲ αὐτὰ τὰ ὁποῖα λέγει. Λησμονεῖ ὅτι εἰς τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους μεταξὺ τῶν Μουσουλμάνων καὶ τῶν Ἰουδαίων εἶχε ἀποφασισθῆ νὰ ἀπαλειφθοῦν ἀπὸ τὰ ἱερὰ κείμενα τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν ὅτι προκαλεῖ ἐντάσεις, παράγει βίαν καὶ πολέμους; Λησμονεῖ ὅτι ὁ πιστὸς λαὸς ἐξηγέρθη ὑποδεικνύων πρὸς τὸν Πατριάρχην τοῦ Γένους ὅτι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς ἀγάπης καὶ ὅτι εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην δὲν ὑπάρχουν λέξεις καὶ φράσεις, αἱ ὁποῖαι ὁδηγοῦν εἰς τὴν βίαν. Ὑπεδείχθη, ἐπίσης, εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, ὁ ὁποῖος προλόγισε τὴν «Καινὴν Διαθήκην» τῶν Προτεσταντῶν (καὶ ἀνεκάλεσε πολὺ ἀργότερον τὴν ὑπογραφήν του) ὅτι αἱ θρησκεῖαι τοῦ Μωάμεθ καὶ τῶν Ἑβραίων εἶναι θρησκεῖαι βίας, ἐκδικήσεως, ὀδόντος ἀντὶ ὀδόντος καὶ πολεμικῶν ἐνεργειῶν. Ὡς πρὸς τὰ προβλήματα τῶν λαῶν, τὰ ὁποῖα συζητοῦν εἰς τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους ἐπὶ μίαν 25ετίαν, μήπως δύναται νὰ ἀπαντήση, ἐὰν ἐβελτίωσαν μὲ τὰς παρεμβάσεις των τὴν ζωὴν τῶν πολιτῶν εἰς Ἀνατολὴν καὶ Δύσιν ἢ, ἐὰν ἀπέτρεψαν πολεμικὰς ἐνεργείας εἰς διάφορα σημεῖα τοῦ πλανήτου ἢ ἐὰν περιώρισαν τὴν βίαν τὴν προερχομένην ἐκ τῆς τρομοκρατίας, ἡ ὁποία γεννᾶται ἀπὸ τὴν ἀδικίαν καὶ τὸν φανατισμὸν τῶν Μουσουλμάνων.
Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης, ἀφοῦ δηλώνει τὴν πίστιν του εἰς τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους, ἐπισημαίνει ὅτι θὰ συνεχίση τὴν πολιτικὴν τῶν προκατόχων του ἤτοι τῶν Πατριαρχῶν Ἀθηναγόρου καὶ Δημητρίου, οἱ ὁποῖοι ὑπηρέτησαν ὅλας τὰς ἀποφάσεις τοῦ παπισμοῦ καί τῆς Β´ Βατικανικῆς Συνόδου ἀδιαφορῶντες διὰ τὰς ἐπιπτώσεις εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας. Τότε, ὅμως, ἀντέδρα δυναμικῶς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐνῶ σήμερον σιωπᾶ καὶ ἐκδίδει ἀνακοινώσεις μετὰ ἀπὸ ισχυρὰς πιέσεις τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ τοῦ ἐντίμου κλήρου.
Ἐρωτήματα πρὸς
τὸν Οἰκ. Πατριάρχην
τὸν Οἰκ. Πατριάρχην
Ἀντιοικουμενισταὶ θεολόγοι καὶ κληρικοὶ ἀπαντῶντες εἰς ὅσα εἶπεν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἔθεσαν τὰ ἀκόλουθα ἐρωτήματα:
1.Ποιοὺς ἀλήθεια θεωρεῖ «ἀκραίους» καὶ «φονταμενταλιστὲς» ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος; Τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν ἐξάπλωση τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ;
2. Ποιοὶ ἦταν οἱ καρποὶ τῶν διαχριστιανικῶν διαλόγων, ποὺ διεξάγει ὁ ἴδιος καὶ κάποιοι ἀπὸ τοὺς προκατόχους του; Μήπως οἱ διαθρησκειακοὶ διάλογοι ἔλυσαν προβλήματα, ὅπως “ἡ βία, ἡ εἰρήνη καὶ ὁ πόλεμος”;
3. Γιατί θὰ πρέπει νὰ θεωρήσουμε ὡς ὀρθὴ τὴν ἐγκύκλιο τοῦ 1920 γιὰ τὴ συγκρότηση τῆς “Κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν” καὶ τί ἀλήθεια προσέφερε ἡ παραμονὴ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐντὸς τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν;
4. Ποιὰ εἶναι ἡ “παράδοση τῶν προκατόχων του”, ποὺ συνεχίζει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος; Πότε ξεκίνησε αὐτὴ ἡ παράδοση; Ποιοὶ προκάτοχοί του καλλιέργησαν τὸν διάλογο μετὰ πάντων τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων ἄνευ προϋποθέσεων καὶ χωρὶς τὴν τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων; Προφανῶς ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος θέλει νὰ εἶναι συνεχιστὴς τοῦ πρώτου μεγάλου οἰκουμενιστῆ Πατριάρχη Ἀθηναγόρου. Λησμονεῖ ὅμως ὅτι τὸν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως πολὺ πρὶν ἀνέλθει ὁ ἴδιος καὶ οἱ λίγοι οἰκουμενιστὲς προκάτοχοί του, ἐλάμπρυναν μεγάλοι Ἅγιοι, ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
Μήπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος διαλέχτηκε μὲ τοὺς πνευματομάχους κατὰ τὸν τρόπο, ποὺ διαλέγεται ὁ σημερινὸς Πατριάρχης μετὰ τῶν αἱρετικῶν; Ἢ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συμπροσευχόταν καὶ διαλεγόταν μὲ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Ἀρείου;
5. Ἀντὶ τῆς ἐκτόξευσης μομφῶν ἐναντίον τῶν ἀντιοικουμενιστῶν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐκτὸς ἀπὸ θρόνων διάδοχος ἄς γίνει καὶ τρόπων μέτοχος τῶν Ἁγίων προκατόχων του καὶ ὄχι μιμητὴς τῶν προσφάτων προκατόχων του, ποὺ ὑπηρέτησαν καὶ ἄνδρωσαν τὸν Οἰκουμενισμό.
Ἐὰν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος πιστεύει ὅτι “πρέπει νὰ δίνουμε τὸ χέρι ὁ ἕνας στὸν ἄλλο” καὶ νὰ σεβόμαστε “τὴν ταυτότητα καὶ τὴν ἰδιοπροσωπεία τοῦ ἄλλου, τὶς θρησκευτικές του πεποιθήσεις, τὴν ἰδεολογία του” θὰ πρέπει νὰ θυμηθεῖ ὅτι ὁ Ἅγιος Νικόλαος, διαλεγόμενος μὲ τὸν Ἄρειο, δὲν ἔτεινε χεῖρα γνωριμίας, ἀλλὰ ὕψωσε χεῖρα τιμωρίας στὴν ἐμμονὴ τοῦ Ἀρείου στὴν αἵρεση, μήπως καὶ διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ τὸν ὁδηγήσει στὴν Ἀλήθεια».
ΑΠΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ ΑΡ. ΦΥΛ. 1858
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου