Θα αναφερθούμε εν συνεχεία στα τμήματα των επιστολών του Οσίου, τα οποία περιέχουν κάποιες λεκτικές αβρότητες και ευρίσκονται κυρίως στις τεσσάρες επιστολές του Οσίου προς τον Πάπα.
Απο την πρώτη λοιπόν προς τον Πάπα Λέοντα επιστολή του Οσίου, η οποία αναφέρεται στην μοιχειανική αίρεσι, αναφέρομε την αρχή. «Επειδή», λέγει ο Όσιος, «στον μέγα Πέτρο έδωσε ο Χριστός μετά απο τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών και το αξιώμα του αρχηγού της ποίμνης, είναι ανάγκη να αναφέρεται προς τον Πέτρο ή προς τον διάδοχό του οτιδήποτε καινοτομείται στην καθολική Εκκλησία απο εκείνους που λοξοδρομούν απο την αλήθεια» (Επιστολή 33. Λέοντι πάπα Ρώμης, Φατούρος σελ. 91, στιχ. 5, PG. 99, 1071Β).
Απο τη δεύτερη επιστολή του Οσίου προς τον Πάπα Λέοντα, η οποία και αυτή αναφέρεται στην μοιχειανική αίρεσι, αναφέρομε τα εξής «Η Σύνοδος αυτή έγινε με τον σκοπό της αθετήσεως του Ευαγγελίου του Χριστού, απο τον οποίο εσυ έλαβες τα κλειδιά, δια μέσου του πρωτοστάτου των Αποστόλων Πέτρου και των διαδόχων του μέχρι αυτού του προκατόχου σου» (Επιστολή 34. Φατούρος σελ. 95, στιχ. 24, PG. 99, 1021C).
Θα αναφέρωμε και ενα τμήμα απο επιστολή του Οσίου προς τον Πάπα της Ρώμης Πασχάλιο, η οποία αναφέρεται στην εικονομαχική αίρεσι. Λέγει λοιπόν τα εξής «Ακουσέ μας, αποστολική κεφαλή, θεοπρόβλητε ποιμένα των προβάτων του Χριστού, εσύ ο οποίος κρατείς τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, εσύ ο οποίος είσαι η πέτρα της πίστεως, στην οποία οικοδομήθηκε η καθολική Εκκλησία. Εσύ είσαι ο διάδοχος του Πέτρου, επειδή ετοποθετήθης και κυβερνάς τον θρόνο του» (Επιστολή 271. Πασχαλίω πάπα Ρώμης, Φατούρος σελ. 400, στιχ. 17, PG. 99, 1152C).
Θα αναφέρωμε και ενα τελευταίο χωρίο απο επιστολή του Οσίου, ως εκπροσώπου των ομολογητών Πατέρων, προς τον αυτοκράτορα Μιχαήλ τον Τραυλό, το οποίο δύναται και αυτό να χαρακτηρισθεί ως φιλοπαπικό. «Αυτή χριστομίμητε βασιλεύ είναι η πιο κορυφαία απο τις Εκκλησίες του Θεού, την οποία ίδρυσε ο Πέτρος προς τον οποίο ο Κύριος είπε ''Σύ είσαι ο Πέτρος και σ΄ αυτήν την πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία και οι δυνάμεις του Άδη δεν θα την καταβάλλουν''» (Επιστολή 429, Φατούρος σελ. 601, στιχ. 34, PG. 99, 1332A).
Απο τα αναφέρθεντα «φιλοπαπικά» δήθεν χωρία του Οσίου αναφέρομε τα επίμαχα σημεία. Ο Όσιος θεωρεί τον Πάπα διάδοχο του αποστόλου Πέτρου. Ο Πέτρος έλαβε απο τον Χριστό τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, δηλαδή το δεσμείν και λύειν, και ως εκ τούτου έχει μεγίστη ευθύνη να επεμβαίνη σε οτιδήποτε καινοτομείται στην Εκκλησία. Τέλος δέ, σε οτιδήποτε καινοτομείται ή αμφισβητείται να ζητήται η διασάφησις απο την πρωτόθρονη Εκκλησία της Ρώμης.
Δια να κατανοηθούν τα εν λόγω «φιλοπαπικά», φαινόμενα εξωτερικώς, σημεία των επιστολών του Οσίου, πρέπει να προσπαθήσωμε να εισέλθωμε στο πνεύμα του, ώστε να διαφύγωμε τον όλεθρο, σύμφωνα με τον απόστολο, της του γράμματος απονεκρώσεως. Το πνεύμα του λοιπόν είναι ότι πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες, ει δυνατόν και οι πέτρες, προκειμένου να βοηθήσουν να ανορθωθή μία Εκκλησία η οποία, σύμφωνα με την διδασκαλία του Οσίου, έχει ναυαγήσει και ευρίσκεται δια της αιρέσεως ήδη καταποντισθείσα στο βυθό της απωλείας.
Τη θέση του αυτή εκφράζει πολύ εύγλωττα σε επιστολή του προς τον Λογοθέτη Παντολέοντα. Λέγει τα εξής «Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν, εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως. Ώστε ότε περί πίστεως ο λόγος, ουκ έστιν ειπείν, εγώ τις ειμι; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης; Ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου» (P.G. 99, 1321). Και συνεχίζει: «Αλίμονο, οι λίθοι θα κραυγάσουν και εσύ θα μείνεις σιωπηλός και αμέριμνος;….Ώστε και αυτός ο πτωχός είναι στερημένος κάθε απολογίας την ημέρα της κρίσεως, επειδή τώρα δεν ομιλεί, και άξιος κατακρίσεως και μόνο γι’ αυτό τον λόγο».
Τις λεκτικές αβρότητες που χρησιμοποιεί ο Όσιος απευθυνόμενος προς τον Πάπα, πρέπει να τονίσωμε οτι ο μόνος λόγος δια τον οποίο τις αναφέρει είναι, πέραν της αποδόσεως της τιμής, να τον αναγκάση να δραστηριοποιηθή και να κινηθή συνοδικώς υπέρ της αποκατάστασεως της Ορθοδοξίας στην Κωνσταντινούπολι. Αυτό το συμπέρασμα συνάγεται αβίαστα, αν αναλογισθούμε, όπως προανάφεραμε, ότι σε ανάλογες περιπτώσεις σφαλμάτων του Πάπα, και μάλιστα σε θέματα όχι πίστεως αλλά ηθικής, ο Όσιος ωμίλησε δι΄ αυτόν με πολύ περιφρονητικά λόγια, ενώ, αν ήτο φιλοπαπικός ή διακατείχετο απο το σύνδρομο του παπικού πρωτείου με την σημερινή διεστραμμένη του μορφή, ή ήτο εγκάθετος του Πάπα στην Κωνσταντινούπολι, θα έπρεπε, αν είχε τέτοιες αντιλήψεις δι΄ αυτόν, να συγκαλήψη το ατόπημά του και τρόπον τινά να τον δικαιολογήση. Η βασική όμως αρχή η οποία διακατείχε τον Όσιο ήτο να επαινή υπερβαλλόντως κάποιον, ο οποίος είχε ορθόδοξο φρόνημα και ηγωνίζετο δια την πίστι, και να ψέγη πάλι υπερβαλλόντως αυτόν, ο οποίος έσφαλλε στην πίστι ή ήτο δειλός στην υπεράσπισί της. Αυτή ακριβώς ήτο η μεγάλη αρετή του Οσίου, ότι δηλαδή δεν προσωποληπτούσε, ούτε ήθελε «να τα έχη καλά», κατα το δή λεγόμενο, με τους μεγάλους χάριν ιδιοτελών σκοπών, όπως σήμερα αφελώς κατηγορείται.
Αναφερόμενοι λοιπόν στις λεκτικές αβρότητες του Οσίου προς τον Πάπα, πρέπει να προσθέσωμε ότι λεκτικές αβρότητες υπάρχουν σε επιστολές του Οσίου και σε άλλα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα και εκκλησιαστικά (όπως αναφέραμε στα προηγούμενα μέρη) αλλά και σε μάλιστα κατέχοντα πολιτικά αξιώματα. Πρέπει επίσης να ληφθή υπ΄ όψιν, ότι κατα την περίοδο αυτή όπου απεστάλησαν οι επιστολές, η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως ευρίσκετο στην πτώσι της αιρέσεως, το οποίο σημαίνει ότι δεν ήτο κάν Εκκλησία, αλλά αιρετική παρασυναγωγή, και η κίνησις να απευθυνθή κάποιος σε μία τέτοια περίπτωσι σε μία άλλη Εκκλησία, η οποία διασώζει την ορθόδοξο πίστι, και να αναφερθή με κάποιες λεκτικές αβρότητες (όπως πράττει και σε άλλους Επισκόπους), πρέπη να θεωρηθή πολύ φυσικό. Εκτός όλων αυτών, ο Όσιος ζητεί συνοδική επέμβασι της Εκκλησίας της Ρώμης και όχι προσωπική του Πάπα, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι δεν επίστευε σε κάποιο αλάθητο του Πάπα, ούτε ότι αυτός κατείχε κάποια υπερεξουσία, την οποία εξασκούσε ως εκπρόσωπος του αποστόλου Πέτρου. Είναι όμως αρμόδιο να εξετάσωμε και τις θέσεις του Οσίου ως προς τον απόστολο Πέτρο δια να κατανοήσωμε καλύτερα και τι εφρόνει δια τον Πάπα. Διότι, όπως προανάφεραμε, όλο το παπικό οικοδόμημα με τη σημερινή του εξέλιξι και διαστροφή έχει δήθεν ως βάσι τον απόστολο Πέτρο.
Απο την πρώτη λοιπόν προς τον Πάπα Λέοντα επιστολή του Οσίου, η οποία αναφέρεται στην μοιχειανική αίρεσι, αναφέρομε την αρχή. «Επειδή», λέγει ο Όσιος, «στον μέγα Πέτρο έδωσε ο Χριστός μετά απο τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών και το αξιώμα του αρχηγού της ποίμνης, είναι ανάγκη να αναφέρεται προς τον Πέτρο ή προς τον διάδοχό του οτιδήποτε καινοτομείται στην καθολική Εκκλησία απο εκείνους που λοξοδρομούν απο την αλήθεια» (Επιστολή 33. Λέοντι πάπα Ρώμης, Φατούρος σελ. 91, στιχ. 5, PG. 99, 1071Β).
Απο τη δεύτερη επιστολή του Οσίου προς τον Πάπα Λέοντα, η οποία και αυτή αναφέρεται στην μοιχειανική αίρεσι, αναφέρομε τα εξής «Η Σύνοδος αυτή έγινε με τον σκοπό της αθετήσεως του Ευαγγελίου του Χριστού, απο τον οποίο εσυ έλαβες τα κλειδιά, δια μέσου του πρωτοστάτου των Αποστόλων Πέτρου και των διαδόχων του μέχρι αυτού του προκατόχου σου» (Επιστολή 34. Φατούρος σελ. 95, στιχ. 24, PG. 99, 1021C).
Θα αναφέρωμε και ενα τμήμα απο επιστολή του Οσίου προς τον Πάπα της Ρώμης Πασχάλιο, η οποία αναφέρεται στην εικονομαχική αίρεσι. Λέγει λοιπόν τα εξής «Ακουσέ μας, αποστολική κεφαλή, θεοπρόβλητε ποιμένα των προβάτων του Χριστού, εσύ ο οποίος κρατείς τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, εσύ ο οποίος είσαι η πέτρα της πίστεως, στην οποία οικοδομήθηκε η καθολική Εκκλησία. Εσύ είσαι ο διάδοχος του Πέτρου, επειδή ετοποθετήθης και κυβερνάς τον θρόνο του» (Επιστολή 271. Πασχαλίω πάπα Ρώμης, Φατούρος σελ. 400, στιχ. 17, PG. 99, 1152C).
Θα αναφέρωμε και ενα τελευταίο χωρίο απο επιστολή του Οσίου, ως εκπροσώπου των ομολογητών Πατέρων, προς τον αυτοκράτορα Μιχαήλ τον Τραυλό, το οποίο δύναται και αυτό να χαρακτηρισθεί ως φιλοπαπικό. «Αυτή χριστομίμητε βασιλεύ είναι η πιο κορυφαία απο τις Εκκλησίες του Θεού, την οποία ίδρυσε ο Πέτρος προς τον οποίο ο Κύριος είπε ''Σύ είσαι ο Πέτρος και σ΄ αυτήν την πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία και οι δυνάμεις του Άδη δεν θα την καταβάλλουν''» (Επιστολή 429, Φατούρος σελ. 601, στιχ. 34, PG. 99, 1332A).
Απο τα αναφέρθεντα «φιλοπαπικά» δήθεν χωρία του Οσίου αναφέρομε τα επίμαχα σημεία. Ο Όσιος θεωρεί τον Πάπα διάδοχο του αποστόλου Πέτρου. Ο Πέτρος έλαβε απο τον Χριστό τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, δηλαδή το δεσμείν και λύειν, και ως εκ τούτου έχει μεγίστη ευθύνη να επεμβαίνη σε οτιδήποτε καινοτομείται στην Εκκλησία. Τέλος δέ, σε οτιδήποτε καινοτομείται ή αμφισβητείται να ζητήται η διασάφησις απο την πρωτόθρονη Εκκλησία της Ρώμης.
Δια να κατανοηθούν τα εν λόγω «φιλοπαπικά», φαινόμενα εξωτερικώς, σημεία των επιστολών του Οσίου, πρέπει να προσπαθήσωμε να εισέλθωμε στο πνεύμα του, ώστε να διαφύγωμε τον όλεθρο, σύμφωνα με τον απόστολο, της του γράμματος απονεκρώσεως. Το πνεύμα του λοιπόν είναι ότι πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες, ει δυνατόν και οι πέτρες, προκειμένου να βοηθήσουν να ανορθωθή μία Εκκλησία η οποία, σύμφωνα με την διδασκαλία του Οσίου, έχει ναυαγήσει και ευρίσκεται δια της αιρέσεως ήδη καταποντισθείσα στο βυθό της απωλείας.
Τη θέση του αυτή εκφράζει πολύ εύγλωττα σε επιστολή του προς τον Λογοθέτη Παντολέοντα. Λέγει τα εξής «Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν, εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως. Ώστε ότε περί πίστεως ο λόγος, ουκ έστιν ειπείν, εγώ τις ειμι; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης; Ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου» (P.G. 99, 1321). Και συνεχίζει: «Αλίμονο, οι λίθοι θα κραυγάσουν και εσύ θα μείνεις σιωπηλός και αμέριμνος;….Ώστε και αυτός ο πτωχός είναι στερημένος κάθε απολογίας την ημέρα της κρίσεως, επειδή τώρα δεν ομιλεί, και άξιος κατακρίσεως και μόνο γι’ αυτό τον λόγο».
Τις λεκτικές αβρότητες που χρησιμοποιεί ο Όσιος απευθυνόμενος προς τον Πάπα, πρέπει να τονίσωμε οτι ο μόνος λόγος δια τον οποίο τις αναφέρει είναι, πέραν της αποδόσεως της τιμής, να τον αναγκάση να δραστηριοποιηθή και να κινηθή συνοδικώς υπέρ της αποκατάστασεως της Ορθοδοξίας στην Κωνσταντινούπολι. Αυτό το συμπέρασμα συνάγεται αβίαστα, αν αναλογισθούμε, όπως προανάφεραμε, ότι σε ανάλογες περιπτώσεις σφαλμάτων του Πάπα, και μάλιστα σε θέματα όχι πίστεως αλλά ηθικής, ο Όσιος ωμίλησε δι΄ αυτόν με πολύ περιφρονητικά λόγια, ενώ, αν ήτο φιλοπαπικός ή διακατείχετο απο το σύνδρομο του παπικού πρωτείου με την σημερινή διεστραμμένη του μορφή, ή ήτο εγκάθετος του Πάπα στην Κωνσταντινούπολι, θα έπρεπε, αν είχε τέτοιες αντιλήψεις δι΄ αυτόν, να συγκαλήψη το ατόπημά του και τρόπον τινά να τον δικαιολογήση. Η βασική όμως αρχή η οποία διακατείχε τον Όσιο ήτο να επαινή υπερβαλλόντως κάποιον, ο οποίος είχε ορθόδοξο φρόνημα και ηγωνίζετο δια την πίστι, και να ψέγη πάλι υπερβαλλόντως αυτόν, ο οποίος έσφαλλε στην πίστι ή ήτο δειλός στην υπεράσπισί της. Αυτή ακριβώς ήτο η μεγάλη αρετή του Οσίου, ότι δηλαδή δεν προσωποληπτούσε, ούτε ήθελε «να τα έχη καλά», κατα το δή λεγόμενο, με τους μεγάλους χάριν ιδιοτελών σκοπών, όπως σήμερα αφελώς κατηγορείται.
Αναφερόμενοι λοιπόν στις λεκτικές αβρότητες του Οσίου προς τον Πάπα, πρέπει να προσθέσωμε ότι λεκτικές αβρότητες υπάρχουν σε επιστολές του Οσίου και σε άλλα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα και εκκλησιαστικά (όπως αναφέραμε στα προηγούμενα μέρη) αλλά και σε μάλιστα κατέχοντα πολιτικά αξιώματα. Πρέπει επίσης να ληφθή υπ΄ όψιν, ότι κατα την περίοδο αυτή όπου απεστάλησαν οι επιστολές, η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως ευρίσκετο στην πτώσι της αιρέσεως, το οποίο σημαίνει ότι δεν ήτο κάν Εκκλησία, αλλά αιρετική παρασυναγωγή, και η κίνησις να απευθυνθή κάποιος σε μία τέτοια περίπτωσι σε μία άλλη Εκκλησία, η οποία διασώζει την ορθόδοξο πίστι, και να αναφερθή με κάποιες λεκτικές αβρότητες (όπως πράττει και σε άλλους Επισκόπους), πρέπη να θεωρηθή πολύ φυσικό. Εκτός όλων αυτών, ο Όσιος ζητεί συνοδική επέμβασι της Εκκλησίας της Ρώμης και όχι προσωπική του Πάπα, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι δεν επίστευε σε κάποιο αλάθητο του Πάπα, ούτε ότι αυτός κατείχε κάποια υπερεξουσία, την οποία εξασκούσε ως εκπρόσωπος του αποστόλου Πέτρου. Είναι όμως αρμόδιο να εξετάσωμε και τις θέσεις του Οσίου ως προς τον απόστολο Πέτρο δια να κατανοήσωμε καλύτερα και τι εφρόνει δια τον Πάπα. Διότι, όπως προανάφεραμε, όλο το παπικό οικοδόμημα με τη σημερινή του εξέλιξι και διαστροφή έχει δήθεν ως βάσι τον απόστολο Πέτρο.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου