Σε μία κατήχησι πρός τους μοναχούς του, ο Όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης δίδει μία θαυμάσια εικόνα και συγχρόνως θεολογικώτατη διάστασι της επικοινωνίας με τους αιρετικούς. Υπάρχουν, λέγει, δύο είδη πορνείας. Η μία είναι στην πίστι και η άλλη στο σώμα. Αυτός λοιπόν, ο οποίος υποδουλώθηκε διά της επικοινωνίας με τους αιρετικούς, είναι αυτός ο οποίος επόρνευσε ενώπιον του Θεού διά της πίστεως και __ως εκ τούτου__ με ευκολία δύναται να πορνεύση και με το σώμα. Είναι λοιπόν πλανεμένοι και απατεώνες όσοι ισχυρίζονται ότι είναι καλύτερα να επικοινωνήσης με την αίρεσι παρά να υποφέρης τον διωγμό χάριν του Χριστού (Μικρά κατήχησις 3η).
Την ίδια διδασκαλία περί της μοιχείας στην πίστι κάνει ο Όσιος και σε επιστολή του πρός κάποιες μοναχές. Αφού τις επαινεί, διότι έμειναν ανέπαφες απο κάθε επικοινωνία με τους αιρετικούς, αναφέρει αυτοί, οι οποίοι έχουν καθαρά απο την αμαρτία τα σώματα, πρέπει να παρθενεύουν και κατα την πίστι. «Διότι είναι μοιχεία και το να επικοινωνή κάποιος εκκλησιαστικά με τους αιρετικούς» (PG. 99, 1176A).
Οι μοναχοί λοιπόν, σύμφωνα με τον Όσιο, έχουν μεγαλύτερη ευθύνη και υποχρέωση να διατηρούν τους εαυτούς των καθαρούς στην πίστι, μή έχοντες καμμία επικοινωνία σε εκκλησιαστικό επίπεδο με τους αιρετικούς. Όπως ακριβώς τότε, η αίρεσις της εποχής του Οσίου δεν ήταν ο Αρειανισμός και ο Μονοθελητισμός, αλλά η Εικονομαχία και η Μοιχειανική αίρεσις, έτσι και τώρα η αίρεσις της ιδικής μας εποχής δεν είναι ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός, αλλά ο Οικουμενισμός. Και όπως τότε ο Όσιος εδίδασκε και συνεβούλευε άπαντας, κληρικούς, μοναχούς και λαικούς, να φεύγουν μακρυά απο τους αιρετικούς και να μην έχουν καμμία επικοινωνία σε εκκλησιαστικό επίπεδο μαζί των, είναι φυσικό να διδάσκη τα ίδια πράγματα και σήμερα δια την αίρεσι της ιδικής μας εποχής.
Σε επιστολή του προς τον Πρωτονοτάριο Ησύχιο, μετά απο την επίλυσι κάποιων προσωπικών προβλημάτων, αναφέρεται ο Όσιος σε μάι ένστασι του Ησυχίου, η οποία είχε ως εξής· Υπήρχαν κάποιοι μοναχοί οι οποίοι, όπως εφαίνετο, υπεράσπιζον την ορθόδοξο πίστι και μάλιστα είχαν υποστεί πολλούς διωγμούς υπέρ αυτής. Αυτοί όμως οι μοναχοί συναναστρέφεντο και συνέτρωγαν με τους αιρετικούς και με αυτούς οι οποίοι συγκατένευον πρός τους αιρετικούς, θεωρώντας ότι η στάσις των δεν έχει τίποτα το μεμπτό. Εστήριζον δέ αυτή την θέσι λέγοντας ότι απο κάποιον Πατέρα έχουν διδαχθή να φυλάττουν στην συναναστροφή των μετά των αιρετικών αυτά τα τρία. Να μή δηλαδή ευλογούνται απο τους αιρετικούς, να μή συμψάλλουν, όταν οι αιρετικοί αρχίζουν πρώτοι την ψαλμωδία, και να μην κοινωνούν απο τα ιδικά των μυστήρια.
Ο Όσιος απαντά ότι αυτή η διδασκαλία είναι αντίθετος σ΄ αυτά τα οποία ενομοθέτησαν οι άγιοι Πατέρες. «Διότι ούτε συναναστρεφόμεθα οι Ορθόδοξοι με τους αιρετικούς, ούτε συντρώγομε μαζί των, ούτε συμψάλλομε, ούτε καταδεχόμεθα να έχωμε με αυτούς οιανδήποτε επικοινωνία, αλλά απεναντίας επιλέγομε και το ''ουαί'' εις εκείνους οι οποίοι συγκαταβαίνουν πρός τους αιρετικούς και συντρώγουν και έχουν σχέσι και επικοινωνία μαζί των. Ὠστε λοιπόν» καταλήγει ο Όσιος, «είναι αποκηρυγμένος και ψευδής διδάσκαλος αυτός ο οποίος ισχυρίζεται αυτά, οιοσδήποτε και αν είναι ανάμεσα στους ανθρώπους» (PG. 99, 1541B).
Είναι σημαντικό να παρατηρήσωμε στην ανωτέρω διδασκαλία του Οσίου, ότι το «ουαί», το οποίο αναφέρει, δεν στρέφεται εναντίον των αιρετικών απλώς, αλλά και εναντίον αυτών, οι οποίοι συγκαταβαίνουν πρός τους αιρετικούς της εποχής του, μέχρι του σημείου να συντρώγουν μαζί των και να έχουν με αυτούς κάποιες εκκλησιαστικές σχέσεις. Επίσης άξιον προσοχής είναι το ότι αυτές τις αντορθόδοξες θέσεις, ως πρός τις σχέσεις με τους αιρετικούς, τις είχαν κάποιοι μοναχοί οι οποίοι υπεράσπιζον την ορθόδοξο πίστι και είχαν υποστεί διωγμούς χάριν αυτής. Καταλαβαίνει λοιπόν κάποιος τι συμβαίνει στην ιδική μας εποχή, στην οποία δεν έχομε απλώς κάποιες σχέσεις με τους αιρετικούς, εφ΄ όσον η αίρεσις της εποχής μας είναι ο Οικουμενισμός, αλλά έχομε πλήρη εκκλησιαστική και λειτουργική κοινωνία, και επι πλέον ουδέ υπέστημεν, όπως οι ανωτέρω μοναχοί, χάριν της πίστεώς μας.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου