ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΡΙΧΝΟΥΝ ΛΑΣΠΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ!

ΟΙ ΦΙΛΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ''ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ'' <<ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ>> ΡΙΧΝΟΥΝ ΛΑΣΠΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ ΜΕ ΑΣΕΒΕΙΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΥΣ ΔΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ. ΛΕΓΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΤΑ ΕΞΗΣ

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος υπήρξε αναμφίβολα μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Ξεχώριζε από τους άλλους επισκόπους, κυρίως για τον ελεγκτικό του τρόπο. Το κατ' εξοχήν προτέρημά του ήταν το ότι έπαιρνε θέση απέναντι σε πρόσωπα και πράγματα. Οπότε ήξερες με ποιον έχεις να κάνεις.

Δεν έχω κανένα λόγο να μην παραδεχθώ ότι ήταν και ενάρετος άνθρωπος. Και αφιλοχρήματος. Και εργατικός στη Μητρόπολή του.

Απο κει και πέρα σε καμία περίπτωση δεν δέχομαι την αγιοποίησή του, που άρχισαν μεταθανατίως πολλοί να ξεφωνίζουν, ή τη σύγκρισή του – φευ! - με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ή χαρακτηρισμούς του τύπου “γίγαντας, λεοντόκαρδος” κ.α. παρόμοια αρκούντως υπερβολικά, τουλάχιστον...

Ο Αυγουστίνος Καντιώτης υπήρξε γέννημα της εποχής του. Οργανωσιακός στη νοοτροπία, γι' αυτό και ίδρυσε την αδελφότητα “Ο Σταυρός”, ηθικολόγος και όχι θεολόγος, ελεγκτικός με κάθε τι το “αντίθε(τ)ο”, πράγμα που σημαίνει συνακόλουθα ότι υιοθετούσε τη λογική του αποκλεισμού. Έτσι, σύμφωνα με την δική του λογική οι “πιστοί” δεν μπορούσαν παρά να είναι ολίγιστοι, οι ''ημέτεροι'', αφού πόσοι μπορούν να ανταποκριθούν στις επιταγές του Ευαγγελίου σύμφωνα με τον αείμνηστο Καντιώτη;

Ήλεγξε την κατά καιρούς εξουσία, αλλά τελικά αυτός ο έλεγχος δεν απέδωσε κάτι το ουσιαστικό. Ο παραληρηματικός του λόγος – που δεν είχε σχέση με καμία ρητορική, ως διατείνονται τινες – φανάτιζε τους δικούς του, και πλέον τούτου ουδέν. Δεν είχε δηλ. κάποια ευρύτερη απήχηση και επιρροή στα κέντρα αποφάσεων κ.ο.κ. Αντιθέτως, στον πολύ κόσμο – και σε μια μερίδα που δεν ήταν άσχετη με την Εκκλησία – ο Καντιώτης ήταν ο ορισμός του συντηρητισμού και του φανατισμού, κι απ' αυτή την πλευρά ο υπέρμετρος ζηλωτισμός του μάλλον λανθασμένη εντύπωση έδινε στην κοινωνία για το ποια είναι η φύση και η ουσία της Εκκλησίας.

Πιστεύω ότι πίστευε αυτά που έλεγε. Γι' αυτό και τα υποστήριζε με πάθος. Όμως, δεν μπορούσε να ξεφύγει από την εκπροτεσταντισμένη οργανωσιακή νοοτροπία, της οποίας οι καλές προθέσεις μόνον δεν αρκούν...

Κρίμα που οι επίγονοι, τα “πνευματικά παιδιά” του αειμνήστου Γέροντα Αυγουστίνου αλληλοσπαράσσονται. Και στο πρόσφατο παρελθόν και σήμερα. Η ενότητα – το ζητούμενο στην Εκκλησία – δεν επετεύχθη ούτε στην οργάνωση που ο Μητροπ. Αυγουστίνος ίδρυσε.

Και ας μη ξεχνάμε ότι και η παραίτησή του από τον Επισκοπικό θρόνο είχε έντονο παρασκήνιο, όχι και τόσο καθαρό.

Σε κάθε περίπτωση η σύγχρονη εκκλησιαστική ιστορία έχει πολλά να καταγράψει και να αξιολογήσει εν καιρώ. Κι εκεί ο καθείς θα εύρει την θέση του...