Έχουμε τον ίδιο Θεό με τους Μουσουλμάνους και τους Εβραίους;

Οι «μονοθεϊστικές» θρησκείες :

Έχουμε τον ίδιο Θεό με τους μη Χριστιανούς;

π. Βασιλείου Σακκά

«Οι Εβραίοι και οι Ισλαμικοί λαοί, και οι Χριστιανοί… αυτές οι τρεις εκφράσεις του ίδιου μονοθεϊσμού, μιλούν με τις αυθεντικότερες και αρχαιότερες, κι ακόμα με τις τολμηρότερες και πειστικότερες φωνές.

Γιατί να μην είναι δυνατό, το όνομα του ίδιου Θεού, αντί να προκαλεί αδιάλλακτη εναντιότητα, να οδηγεί μάλλον σε αμοιβαίο σεβασμό, κατανόηση και ειρηνική συνύπαρξη: Δεν θα έπρεπε η αναφορά στον ίδιο Θεό, στον ίδιο Πατέρα, χωρίς προκαταλήψεις στη θεολογική συζήτηση, να μας οδηγήσει μάλλον να ανακαλύψουμε μια μέρα αυτό που είναι τόσο προφανές, αλλά και τόσο δύσκολο – ότι είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου Πατέρα κι ότι γι’ αυτό είμαστε όλοι αδέλφια;»

Πάπας Παύλος ο 6ος, La Croix, 11 Αυγ. 1970

Την Πέμπτη 2 Απριλίου 1970, μια μεγάλη θρησκευτική εκδήλωση έλαβε χώρα στη Γενεύη.

Μέσα στο πλαίσιο εργασιών της δεύτερης Συνδιάσκεψης του «Συνδέσμου Ενωμένων Θρησκειών», οι
αντιπρόσωποι δέκα μεγάλων θρησκειών είχαν προσκληθεί να συγκεντρωθούν στον καθεδρικό ναό του αγίου Πέτρου. Αυτή η «κοινή προσευχή» βασιζόταν στο ακόλουθο κίνητρο: «Οι πιστοί όλων αυτών των θρησκειών είχαν προσκληθεί να συνυπάρξουν στη λατρεία του ίδιου Θεού!» Ας δούμε αν αυτός ο ισχυρισμός είναι έγκυρος στο φως της Αγίας Γραφής.

Με σκοπό να εξηγήσουμε καλύτερα το θέμα, θα περιοριστούμε στις θρησκείες που έχουν ιστορικά ακολουθήσει η μια την άλλη με αυτή τη σειρά: Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλάμ. Αυτές οι τρεις θρησκείες για την ακρίβεια, προβάλλουν αξιώσεις για κοινή καταγωγή: ως λάτρεις του Θεού του Αβραάμ.

Έτσι είναι μια πολύ διαδεδομένη γνώμη και καθώς όλοι αξιώνουμε ότι είμαστε απόγονοι του Αβραάμ (οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι κατά σάρκα και οι Χριστιανοί πνευματικά), έχουμε όλοι ως Θεό το Θεό του Αβραάμ και λατρεύουμε και οι τρεις μας (ο καθένας με το δικό του τρόπο, φυσικά) τον ίδιο Θεό. Και αυτός ο ίδιος Θεός συνιστά με κάποιο τρόπο το σημείο ενότητας και «αμοιβαίας κατανόησης» κι αυτό μας προσκαλεί σε μια «αδελφική σχέση», όπως τόνισε ο Μεγάλος Ραββίνος Δρ. Safran, παραφράζοντας τον Ψαλμό: «Ω, πόσο ωραίο είναι να βλέπεις αδέλφια να κάθονται μαζί…»

Μ’ αυτήν την οπτική είναι φανερό ότι ο Ιησούς Χριστός, Θεός και άνθρωπος, ο Υιός ο Αιώνιος και Συνάναρχος με τον Πατέρα, η ενσάρκωση Του, ο Σταυρός Του, η ένδοξη Ανάστασή Του και η Δεύτερη και τρομερή Παρουσία Του – γίνονται δευτερεύουσες λεπτομέρειες που δεν μπορούν να μας εμποδίσουν από το να «συναδελφωθούμε» με αυτούς που τον θεωρούν ως «ένα απλό προφήτη» (σύμφωνα με το Κοράνι) ή ως «το γιο μιας πόρνης» (σύμφωνα με συγκεκριμένες Ταλμουδικές παραδόσεις)! Έτσι θα βάζαμε τον Ιησού το Ναζωραίο και τον Μωάμεθ στο ίδιο επίπεδο. Δεν ξέρω ποιος Χριστιανός άξιος του ονόματος μπορεί να το δεχτεί αυτό στη συνείδησή του.

Κάποιος μπορεί να πει ότι σ’ αυτές τις τρεις θρησκείες, αν βάλουμε στην άκρη το παρελθόν, μπορεί κανείς να συμφωνήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένα εξαιρετικό πλάσμα κι ότι είχε σταλεί από το Θεό. Όμως για μας τους Χριστιανούς, αν ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Θεός, δεν μπορούμε να τον θεωρήσουμε ούτε ως «προφήτη», ούτε ως «απεσταλμένο του Θεού», παρά μόνο ως ένα μεγάλο απατεώνα χωρίς σύγκριση, αφού διακήρυξε ότι ήταν «υιός του Θεού», κάνοντας έτσι τον εαυτό Του ίσο με το Θεό (Μαρκ. 14:61-62).

Σύμφωνα με αυτή την οικουμενιστική λύση του υπέρ-ομολογιακού επιπέδου, ο Τριαδικός Θεός των Χριστιανών θα ήταν το ίδιο με το μονοθεϊσμό του Ιουδαϊσμού, του Ισλάμ, του αρχαίου αιρετικού Σαβελλίου, των συγχρόνων αντι-τριαδικών, και διαφόρων αιρέσεων τύπου «Πεφωτισμένων». Δεν θα υπήρχαν Τρία Πρόσωπα σε Μία Θεότητα, αλλά ένα Πρόσωπο, αμετάβλητο για κάποιους, ή που αλλάζει με επιτυχία «μάσκες» (Πατήρ – Υιός – Άγιο Πνεύμα) για άλλους! Και εν τούτοις κάποιος θα μπορούσε να υποκριθεί ότι αυτός ήταν «ο ίδιος Θεός».

Να κάτι που κάποιος θα μπορούσε να προτείνει αφελώς: «Παρά ταύτα υπάρχει για τις τρεις θρησκείες ένα κοινό σημείο: και οι τρεις ομολογούν Θεό Πατέρα!» Αλλά σύμφωνα με την αγία Ορθόδοξη πίστη, αυτό είναι παράλογο. Πάντα ομολογούμε: «Δόξα στην Αγία, Ομοούσιο, Ζωοποιό και Αδιαίρετο Τριάδα». Πως μπορούμε να χωρίσουμε τον Πατέρα από τον Υιό όταν ο Ιησούς Χριστός διαβεβαιώνει ότι «Εγώ και ο Πατέρας ένα είμαστε»; (Ιω. 10:30) Και ο άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, ο απόστολος της αγάπης, επιβεβαιώνει ξεκάθαρα: «Αυτός που αρνείται τον Υιό, αυτός δεν έχει ούτε τον Πατέρα» (Α’ Ιω. 2:23).

Αλλά ακόμα κι αν και οι τρεις μας καλούμε το Θεό Πατέρα: τίνος είναι πραγματικά Πατέρας;

Για τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους είναι ο Πατέρας των ανθρώπων στο επίπεδο της δημιουργίας· ενώ για μας τους Χριστιανούς είναι, πρώτα απ’ όλα, «πριν από τη θεμελίωση του κόσμου» (Ιω. 17:24) «ο Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Εφ. 1:3) και μέσω του Χριστού είναι Πατέρας μας «κατ’ υιοθεσίαν» (Εφ. 1:4-5) στο επίπεδο της λύτρωσης. Τι ομοιότητα υπάρχει, λοιπόν ανάμεσα στη Θεϊκή Πατρότητα στο Χριστιανισμό και στις άλλες θρησκείες;

Άλλοι μπορεί να πουν: «Αλλά ο Αβραάμ λάτρευε τον αληθινό Θεό· και οι Εβραίοι μέσω του Ισαάκ και οι Μουσουλμάνοι μέσω της Άγαρ είναι οι απόγονοι αυτού του γνήσιου λάτρη του Θεού».

Εδώ κάποιος θα πρέπει να ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα: ο Αβραάμ καθόλου δε λάτρευε το Θεό στη μορφή του απρόσωπου μονοθεϊσμού που τον λάτρευαν οι άλλοι, αλλά στην μορφή της Αγίας Τριάδας. Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή: «Και ο Κύριος εμφανίστηκε σ’ αυτόν στη βελανιδιά του Μαμβρή… κι αυτός υποκλίθηκε μέχρι το έδαφος» (Γεν. 18:1-2). Υπό ποια μορφή λάτρευε ο Αβραάμ το Θεό; Με την απρόσωπη μορφή, ή με τη μορφή της Θεϊκής Ενιαίας Τριάδας; Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τιμούμε αυτή τη φανέρωση της Αγίας Τριάδας στην Παλαιά Διαθήκη κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν στολίζουμε τους ναούς μας με κλαριά που συμβολίζουν τις αρχαίες βελανιδιές, κι όταν τιμούμε στο μέσο τους την εικόνα των Τριών Αγγέλων, όπως την τίμησε ο Πατέρας μας ο Αβραάμ!

Η κατά σάρκα καταγωγή από τον Αβραάμ μας είναι άχρηστη αν δεν είμαστε αναγεννημένοι στο νερό του Βαπτίσματος, στην πίστη του Αβραάμ. Και η πίστη του Αβραάμ ήταν η πίστη στον Ιησού Χριστό, όπως έχει πει ο ίδιος ο Κύριος: «Ο πατέρας σας ο Αβραάμ αισθάνθηκε αγαλλίαση διότι έμελλε να δει την ημέρα μου· (Ιω. 8:56). Τέτοια ήταν επίσης η πίστη του προφητάνακτα Δαβίδ, ο οποίος άκουσε τον Ουράνιο Πατέρα να λέει στον Ομοούσιο Υιό Του: «Είπε ο Κύριος στον Κύριόμου» (Ψαλμ. 109:1· Πράξ. 2:34). Τέτοια ήταν η πίστη των «τριών παίδων εν τη καμίνω», όταν σώθηκαν από τον «Υιό του Θεού» (Δαν. 3:25)· τέτοια και η πίστη του αγίου προφήτη Δανιήλ, ο οποίος είδε το όραμα των δύο φύσεων του Ιησού Χριστού στο μυστήριο της ενσάρκωσης, όταν ο Υιός του ανθρώπου ήρθε στον Αρχαίο των Ημερών (Δαν. 7:13). Γι’ αυτό και ο Κύριος,

απευθυνόμενος στους (βιολογικά αδιαφιλονίκητους) απογόνους του Αβραάμ, είπε: «Αν ήσασταν τα παιδιά του Αβραάμ, θα κάνετε τα έργα του Αβραάμ» (Ιω. 8:39), και τα έργα αυτά είναι «να πιστέψουν σ’ Αυτόν που έστειλε ο Θεός»(Ιω. 6:29)

Ποιοι λοιπόν οι απόγονοι του Αβραάμ; Οι κατά σάρκα γιοι του Ισαάκ, ή οι γιοι της γαρ της Αιγύπτιας; Είναι ο Ισαάκ ή ο Ισμαήλ οι απόγονοι του Αβραάμ; Τι διδάσκει η Αγία Γραφή με το στόμα του θείου Αποστόλου; «Στην περίπτωση του Αβραάμ, οι υποσχέσεις δόθηκαν σ’ αυτόν και στον απόγονό του. Δεν λέει, ‘’και στους απογόνους’’, σαν να επρόκειτο περί πολλών, αλλά περί ενός· ‘’και στον απόγονό σου’’, ο οποίος είναι ο Χριστός» (Γαλ. 3:29). Είναι εκεί, στον Ιησού Χριστό, που ο Αβραάμ έγινε πατέρας πολλών εθνών (Γεν. 17:5· Ρωμ 4:17).

Μετά από τέτοιες υποσχέσεις και τέτοιες διαβεβαιώσεις, τι νόημα έχει η σαρκική αταγωγή από τον Αβραάμ; Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, ο Ισαάκ θεωρείται ως το σπέρμα ή ο απόγονος, αλλά μόνο ως εικόνα του Ιησού Χριστού. Αντίθετα με τον Ισμαήλ, (το γιο της Άγαρ. Γεν 16:1), ο Ισαάκ γεννήθηκε στην θαυματουργική «ελευθερία» μιας στείρας μητέρας, σε μεγάλη ηλικία και ενάντια στους νόμους της φύσης, παρόμοια με το Σωτήρα μας, ο οποίος γεννήθηκε από μια Παρθένο. Ανέβηκε το λόφο του Μορία όπως ο Ιησούς ανέβηκε το Γολγοθά, κουβαλώντας στους ώμους του τα ξύλα της θυσίας. Ένας άγγελος έσωσε τον Ισαάκ από το θάνατο, ακριβώς όπως ένας

άγγελος κύλισε την πέτρα του μνημείου για να μας δείξει ότι ο τάφος ήταν άδειος, ότι ο αναστημένος δεν βρισκόταν πια εκεί. Την ώρα της προσευχής, ο Ισαάκ συνάντησε τη Ρεββέκα στο λιβάδι και την οδήγησε στη σκηνή της μητέρας του Σάρας, όπως και ο Ιησούς θα συναντήσει την Εκκλησία Του στα σύννεφα για να τη φέρει στα ουράνια σκηνώματα, τη Νέα Ιερουσαλήμ, την πολυπόθητη πατρίδα.

Όχι! Δεν έχουμε τον ίδιο Θεό με τους μη Χριστιανούς! Το απολύτως ουσιώδες – εκ των ων ουκ άνευ – για να γνωρίσουμε τον Πατέρα, είναι ο Υιός: «Αυτός που έχει δει εμένα, έχει δει τον Πατέρα· κανείς δεν έρχεται προς τον Πατέρα, παρά μόνο μέσω εμού» (Ιω. 14:6,9). Ο Θεός μας είναι ένας Θεός ενσαρκωμένος, τον οποίο «έχουμε δει με τα μάτια μας κι έχουμε αγγίξει με τα χέρια μας» (Α’ Ιω. 1:1). Ο άυλος έγινε υλικός για τη σωτηρία μας, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, κι έχει αποκαλυφθεί σε μας. Αλλά πότε αποκαλύφθηκε στους σημερινούς Εβραίους και Μουσουλμάνους, έτσι ώστε να υποθέσουμε πως γνωρίζουν το Θεό; Αν έχουν μια πλήρη κατανόηση του Θεού έξω από τον Ιησού Χριστό, τότε ο Χριστός ενσαρκώθηκε, πέθανε και αναστήθηκε ματαίως!

Σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού, δεν έχουν ακόμα έρθει πλήρως στον Πατέρα. Έχουν κάποια ιδέα περί Θεού, αλλά αυτή η ιδέα δεν περιλαμβάνει την πλήρη αποκάλυψη του Θεού που δόθηκε στον άνθρωπο δια του Ιησού Χριστού. Για μας τους Χριστιανούς, ο Θεός είναι ασύλληπτος, ακατανόητος, απερίγραπτος και άυλος, όπως λέει ο Μέγας Βασίλειος. Για τη σωτηρία μας έγινε (στο βαθμό που είμαστε ενωμένοι μαζί Του) συνειλλημένος, περιγραπτός και υλικός, εξ αποκαλύψεως στο μυστήριο της ενσάρκωσης του Υιού Του. Σ’ Αυτόν ας είναι η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Και γι’ αυτό ο άγιος Κυπριανός της Καρχηδόνας λέει ότι

όποιος δεν έχει την Εκκλησία για Μητέρα, δεν έχει το Θεό για Πατέρα!

Μακάρι ο Θεός να μας διαφυλάξει από την αποστασία και από τον ερχομό του

Αντιχρίστου, τα προκαταρκτικά σημεία του οποίου πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα.

Μακάρι να μας προστατέψει από τη μεγάλη θλίψη, την οποία ούτε και οι εκλεκτοί δεν θα είναι σε θέση να υπομείνουν δίχως τη χάρη Εκείνου που θα μικρύνει αυτές τις ημέρες. Και μακάρι να μας προστατέψει διατηρώντας μας στο «μικρό ποίμνιο», το «υπολειπόμενο σύμφωνα με την εκλογή της χάρης», έτσι ώστε σαν τον Αβραάμ να μπορέσουμε να αναγαλλιάσουμε στο φως του προσώπου Του, με τις πρεσβείες της Παναγίας Μητέρας του Θεού και Αειπαρθένου Μαρίας, όλων των κατοίκων του ουρανού, των νεφών των μαρτύρων, προφητών, ιεραρχών, ευαγγελιστών, και

ομολογητών που έμειναν πιστοί μέχρι θανάτου, που έχυσαν το αίμα τους για το Χριστό, που μας απέκτησαν με το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού στα νερά του Βαπτίσματος.

Είμαστε τα παιδιά τους – οπωσδήποτε αδύναμα, αμαρτωλά και ανάξια· αλλά δεν θα

τείνουμε τα χέρια μας προς ένα ξένο θεό! Αμήν.

π. Βασίλειος Σακκάς

La Foi Transmise, 5 Απριλίου 1970

Υπόμνημα ΛΜΔ (2006):

Γιατί θα πρέπει να υπάρχει ενιαία θρησκεία στην προωθούμενη Παγκοσμιοποίηση; Ή αν θέλετε γιατί δεν σταματά το θέμα, στην ειρηνική πολιτική συνύπαρξη των θρησκειών; Γιατί οι πολιτικοί πιέζουν για διαθρησκειακούς διαλόγους και πανθρησκευτική συνείδηση που σημαίνει υποσκέλιση των δογμάτων των θρησκειών, υποβιβασμό τους σε δεύτερο επίπεδο ή μάλλον πλήρη κατάργησή τους, σε σχέση με την ωραιοποιημένη αλλά κούφια ιδέα της πανθρησκείας;

Η πανθρησκεία για να επιτευχθεί χρειάζεται να αλλοιωθούν βασικά δόγματα της κάθε θρησκείας, οπότε ή δεχόμαστε ότι:

• έως τώρα δεν υπήρχε καμμιά θρησκεία αυτοδύναμα αληθινή, ή

• ότι αληθινή θρησκεία υπάρχει μεν, αλλά πρέπει και αυτή να υποβιβαστεί σε απλή

υπηρέτρια της ισοπεδωτικής πανθρησκείας.

Οι Χριστιανοί όμως που το αποδέχονται αυτό είναι αποστάτες της πίστεώς τους, η οποία είναι, όπως δια θαυμάτων πολλών επιβεβαιώνεται, Θεόπνευστη και μοναδική (μία Αγία).

Ο διοργανωτής του συνεδρίου, το Βατικανό και ο πάπας, μας βάζει στη σκέψη ότι η παπική εκκλησία φίλτραρε τότε, και συνεχίζει να φιλτράρει και σήμερα, τα μυαλά των αφανών κέντρων εξουσίας, και των πολιτικών, με τη σκέψη ότι χρειάζεται αυτή η ενοποίηση των θρησκειών, δηλ. η παραγνώριση των αρχών και δογμάτων τους. Σαν αγαθό επιδιωκόμενο αποτέλεσμα προβάλλεται η ειρήνη των λαών και η ασφάλεια! Όμως έτσι η παπική εκκλησία είναι η πρώτη αρχι-αποστάτρια εκκλησία, η πρώτη που προτείνει σε όλες τις Χριστιανικές εκκλησίες και άλλες θρησκείες την καταπάτηση των αρχών τους, χάριν του εγκοσμίου συμφέροντός της, να τοποθετήσει, με την ευλογία του πολιτικού κατεστημένου, σαν αρχηγό των θρησκειών τον πάπα, για να διοικεί πλέον από καθέδρας, κάθε θρησκευόμενο άνθρωπο του πλανήτη!! (Οι συναντήσεις της Ασίζης το επιβεβαιώνουν).

Λεόντιος Μοναχός, Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου, Άγιον Όρος

Η τελευταία γνωστή συνέντευξη του Πατριάρχη Ειρηναίου του Α΄

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ ΚΡΕΜΑΜΕΝΟΣ

Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων μιλάει αποκλειστικά στην «Αναγγελία»


«Επεκράτησαν, επί του παρόντος, δια της βίας και της νοθείας». Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος, ουσιαστικά αιχμάλωτος εντός του Πατριαρχείου, λίγες ημέρες πριν την Ανάσταση, ζει έγκλειστος και κάτω από άσχημες συνθήκες με απάνθρωπη συμπεριφορά από τον Πατριάρχη Θεόφιλο, ενώ του έχει απαγορευτεί η επικοινωνία με συγγενικά του πρόσωπα, ιερείς και προσκυνητές. Ο φόβος του Πατριάρχη Θεόφιλου είναι έκδηλος, αφού του έχει κάνει γνωστό, ότι, εάν εξέλθει, δεν θα του επιτραπεί στο μέλλον η είσοδός του στο Πατριαρχείο. Σε μία εφ´ όλης της ύλης αποκλειστική συνέντευξη στην Δήμητρα Λαοπόδη ο Ειρηναίος μιλά για πρώτη φορά ύστερα από τα γεγονότα στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.

-Γιατί οι ιεράρχες απέσυραν την υποστήριξή τους στο πρόσωπό σας;

-Η απάντησίς μας στο ερώτημα σας χωρίζεται σε τρία σκέλη:
Το πρώτο αφορά τους Ιεράρχας εκείνους που ποτέ δεν μπόρεσαν να αποδεχθούν την ήττα τους στις Πατριαρχικές εκλογές του 2001 και από την πρώτη στιγμή της εν Αγίω Πνεύματι εκλογής μας, προσπάθησαν να επιφέρουν προσκόμματα, τόσον εις την ομαλήν λειτουργίαν του Πατριαρχείου μας, όσον και εις την προσωπικήν πατριαρχικήν μας, πορεία με ραδιουργίες, ψεύδη, συκοφαντίες, μηχανορραφίες και ό,τι άλλο κακό εκ του πονηρού εκπορευόμενον.
Το δεύτερον αφορά εκείνους που δεν κατάφεραν να δεχθούν τις προσπάθειες μας για την ανασυγκρότησιν του μαρτυρικού Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος, την επαναφοράν τους εις την αρχαίαν τους αίγλην, την ιεροπρέπειαν και την τάξιν που
ταιριάζουν στους Έλληνας Ορθοδόξους Αγιοταφίτας.
Το τρίτον αγγίζει εκείνους που εδειλίασαν ή παρασύρθηκαν εκ του κατευθυνομένου δημοσιογραφικού θορύβου, που τεχνιέντως εξέσπασεν, και δεν αντιστάθηκαν στις ύβρεις και τας απειλάς που εδέχθησαν.
Και οι τρεις αυτές «ομάδες» συνασπίσθηκαν κατά της κανονικής αυτών εκκλησιαστικής Αρχής και βοηθούμενοι σκανδαλωδώς υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως επροχώρησαν εις το πραξικόπημα και τις αντικανονικές πράξεις τους.
Εδώ θα πρέπει να τονισθεί, ότι δεν τους ακολούθησε το σύνολον ούτε των Ιεραρχών, ούτε των μελών της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου, ούτε της Αδελφότητος, ούτε του ποιμνίου. Επεκράτησαν, επί του παρόντος, διά της βίας και της νοθείας.
Τέλος πρέπει να αναφερθώμεν και εις τους Πατέρας και τους μοναχούς που παραμένουν φανερώς κοντά μας, και λέγομεν φανερώς, διότι υπάρχουν πολλοί «κεκρυμένοι» παρά τις διώξεις και τη βία που υφίστανται. Τους ευχαριστούμε και τους ευλογούμε.

-Γιατί δεν δεχτήκατε να γίνει καταγραφή των ιερών κειμηλίων που έχετε στην κατοχή σας από το Πατριαρχείο;

-Τα Ιερά Κειμήλια ευρίσκονται στο Σκευοφυλάκιο του Πατριαρχείου και όχι στο κελί μας. Το σετ των πατριαρχικών εγκολπίων, ήτοι δύο εγκόλπια και εις επιστήθιος Σταυρός και δύο μπαστούνια παρελάβαμεν μετά την κοίμηση του προκατόχου μας κυρού Διοδώρου. Η προσπάθεια του Θεοφίλου και των δικηγόρων του στόχευε στο να εξευτελίσουν το πρόσωπόν μας διαδίδοντας ψευδώς, ότι τα απομακρύναμεν από την κατοχή μας με σκοπό να τα πουλήσουμε, και γι´ αυτό τον λόγο θέλησαν τάχα να εισέλθουν στο κελί μας με πρόσχημα τη φωτογράφισή τους, ενώ στην ουσία σκόπευαν δια της πράξεώς τους αυτής στον διασυρμό και διεθνή ευτελισμό μας.

-Σε δηλώσεις σας υποστηρίξατε ότι υπάρχουν «αφανείς και εμφανείς εχθροί», ολόκληρο κύκλωμα το οποίο θέλει να φύγουν οι Έλληνες από τι μέση. Ποιοι είναι αυτοί; Είναι οι ίδιοι που σας απομάκρυναν;

-Ο πόλεμος συνεχίζεται εις βάρος μας αλλά πρωτίστως εις βάρος του Πατριαρχείου, α) προσωπικά από τον κ. Θεόφιλο, τον οποίο εμείς χειροτονήσαμε επίσκοπο για να εισπράξουμε σήμερα ως αντίτιμο της ευεργεσίας μας, την αχαριστίαν του εκδηλουμένην δια ποικίλων τρόπων. Όπως την απαγόρευση, ακόμη και σε στενούς συγγενείς μας, να μας επισκέπτονται, τη στέρηση του εκκλησιασμού και της Θείας Μεταλήψεως, τη διαστρέβλωση των πραγματικών γεγονότων σε υπευθύνους παράγοντες της Πολιτείας και της Εκκλησίας και β) από το δικηγορικό γραφείο που εκπροσωπεί τον κ. Θεόφιλο, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες που διεκδικούν συμμετοχή στα δικαιώματα κυριότητας του Πατριαρχείου μας σε εκτάσεις γης ή ακόμα και την εξαγορά των δικαιωμάτων μας. Δεν ενέδωσα ποτέ σε κάτι που θα ήταν αντίθετο με τα συμφέροντα του Πατριαρχείου μας, παρά τις προκλήσεις, γι´ αυτό και δεν ήμουν επιθυμητός. Γι´ αυτό εξάλλου και χρησιμοποίησαν το πληρεξούσιο, που ενώ το εδώσαμε και καταχωρήθηκε στην Αρχιγραμματεία για ενοικίαση καταστήματος, χρησιμοποιήθηκε για πολυετείς μισθώσεις περιουσιακών στοιχείων του Πατριαρχείου. Γι´ αυτό και καταφύγαμε στα δικαστήρια ήδη από τις 31/08/2005. Η δικαστική έρευνα διεκόπη λόγω αδιαφορίας του Θεοφίλου. Επιπλέον ανοίχθηκαν οι πύλες σε άλλα δόγματα και ιδίως στους Προτεστάντες να εισβάλλουν στον χώρο μας και να μας αποδεκατίσουν ως Ορθοδόξους και ως Έλληνες.

-Ποιος ο ρόλος των Ελλήνων εκεί;

-Οι ελάχιστοι Έλληνες που απέμειναν στα Ιεροσόλυμα παρακολουθούν άναυδοι τα γεγονότα τα οποία εξελίσσονται μέρα με την ημέρα χειρότερα από ποτέ.

-Ποιος ο ρόλος των Απόστολου Βαβύλη, Γιάννη Τριανταφυλλάκη; Εστάλησαν ή όχι από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών να σας βοηθήσουν στην εκλογή σας;

-Δεν γνωρίζω, αν, και ποίοι, τους χρησιμοποίησαν. Δεν γνωρίζω καν, επίσης, αν υπήρχε οργανωμένη αποστολή τους προς τα Ιεροσόλυμα και από ποια κέντρα.

-Ποιες ήταν οι σχέσεις σας με τον μακαριστό Χριστόδουλο;

-Οι σχέσεις μας με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κυρό Χριστόδουλο ήταν σχέσεις αρωγής και συνεργασίας, συμπαραστάσεως προς το Πατριαρχείο, όπως πάντοτε συμβαίνει από πλευράς της Εκκλησίας της Ελλάδος προς το Πατριαρχείο μας.

-Πως κατάφερε ο Βαβύλης να σας πλησιάσει όταν γνωρίζουμε ότι οποιοσδήποτε δεν μπορεί εύκολα να συναντηθεί με τον Πατριάρχη;

-Έχομε ανάγκη προσώπων και βοηθείας στο χειμαζόμενο Πατριαρχείο μας και πάντοτε ήμασταν ανοικτοί σε κάθε Έλληνα που θα μπορούσε να συνδράμει την Εκκλησία μας. Δεν ζητήσαμε το ποινικό μητρώο κανενός.

-Γιατί δεν πήγατε στο Φανάρι;

-Πήγαμε στο Φανάρι, παρ´ όλο που η Πανορθόδοξος Συνδιάσκεψις έπρεπε να λάβει χώρα στα Ιεροσόλυμα, και εφόσον τη ζητούσαμε εμείς για να προσδώσουμε νομιμότητα στην διαδικασία της. Κατά τη διάρκεια της Συνδιασκέψεως όμως δεν επεκράτησε συναινετικό πνεύμα, αντιθέτως ήθελαν την κεφαλή μας επί πίνακι, ανεξαρτήτως εξετάσεως τυχόν ενοχής μας ή μη. Όλα λειτουργούσαν κατόπιν εντολών της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής. Υπήρξαν Εκκλησίες που αντέδρασαν. Η πλειοψηφία της Συνδιασκέψεως ήταν προβληματική (επτά εναντίον μας, τρεις απόντες και τέσσερις υπέρ ημών), δεν τηρήθηκαν στοιχειώδεις κανόνες της Εκκλησίας μας και το αποτέλεσμα ήταν διχαστικό για την Αδελφότητα και το Πατριαρχείο μας. Όλα αυτά είναι εις βάρος της Ορθοδοξίας μας και του Ελληνισμού.

-Είναι μεσαιωνικό το σύστημα των Αγιοταφιτών με τη συμπεριφορά που επιδεικνύουν στο πρόσωπό σας;

-Το σύστημα αυτό δεν είναι προϊόν της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας. Το σύστημα αυτό μεθοδεύτηκε από εκείνους τους παράγοντες, οι οποίοι τοποθέτησαν στον θρόνο του Πατριαρχείου έναν μοιχεπιβάτη. Οι Πατέρες του Πατριαρχείου στην πλειονοψηφία τους χρησιμοποιήθηκαν για να επικαλύψουν με «εκκλησιαστική νομιμότητα» το διαπραχθέν έγκλημα. Είμαστε εδώ ζωντανοί και παλεύουμε για τα δίκαια του Πατριαρχείου μας. Όσοι πίστεψαν, ότι θα μας είχαν ετοιμοπαράδοτο θύμα τους, έκαναν ένα λάθος που έφθασε να γίνει έγκλημα κατά της Εκκλησίας μας. Τα εγκλήματα δεν γνωρίζουν εποχές.

-Κατηγορηθήκατε για πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα με σημαντικές διπλωματικές προεκτάσεις. Φέρεται ότι εκποιήσατε μυστικά ακίνητη περιουσία του Πατριαρχείου σε Ισραηλινούς και ότι έχετε μεταφέρει χρηματικά ποσά στο εξωτερικό.

-Δεν εκποιήσαμε μυστικά καμία περιουσία του Πατριαρχείου μας, ούτε μεταφέραμε ποσά στο εξωτερικό. Απαντήσαμε ήδη αναλυτικά παραπάνω για τις μεθοδεύσεις που έγιναν, προκειμένου να δημιουργηθεί το οικονομικό σκάνδαλο που αποτέλεσε την αφετηρία ενός καλά οργανωμένου σχεδίου (αρ. 3).

-Η θύελλα που ξέσπασε στο πρόσωπό σας από τους Αγιοταφίτες και τους Άραβες ήρθε από την κακοδιαχείριση;

-Απαντήσαμε ήδη, ότι υπήρξε ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο. Δεν πωλούσαμε, αντιθέτως αγοράζαμε. Οι τότε συμπαραστάτες μας έριξαν τον λίθο εναντίον μας για να βρίσκονται σήμερα στα ίδια πόστα. Είχαμε ζητήσει οικονομική βοήθεια από την Ελλάδα για το μεγάλο χρέος του Πατριαρχείου. Αυτή η βοήθεια δόθηκε αμέσως στον κ. Θεόφιλο, ενώ πριν μας έλεγαν ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα.

-Όταν γίνατε πατριάρχης ποια οικονομική κατάσταση παραλάβατε;

-Όταν μετά την εκλογή μας αναλάβαμε το Πατριαρχείο, το ταμείο της Οικονομικής Επιτροπής που ο νέος Πρόεδρος Οικονομικών αείμνηστος Μητροπολίτης Σκυθοπόλεως Αρκάδιος παρέλαβε, περιελάμβανε μόλις τριακόσια δολλάρια! Ενώ από το Βιβλίο Εσόδων του Ταμείου είχαν σκισθεί και αφαιρεθεί 50 φύλλα. Φέραμε δύο ορκωτούς λογιστές από την Ελλάδα προκειμένου να πραγματοποιήσουν απολογισμό της όλης οικονομικής καταστάσεως του Πατριαρχείου, και έφριξαν από αυτά που διαπίστωσαν από την έρευνά τους. Δεν δημοσιεύσαμε αυτά τα στοιχεία προκειμένου μην σκανδαλισθούν οι πιστοί. Προσπαθήσαμε εκ των ενόντων να διασώσουμε το Πατριαρχείο μας.

-Ποιος ο ρόλος των Ρώσων σήμερα;

-Υπάρχουν γύρω στους 600.000 Ρώσους ορθοδόξους στο Ισραήλ σήμερα.

-Για πόσο ακόμη το Πατριαρχείο θα βρίσκεται σε ελληνικά χέρια;

-Ελπίζουμε ότι ο Θεός δεν θα το εγκαταλείψει.

-Ποιες ήταν οι σχέσεις με τον Παπαδήμα;

-Τον πρότεινε ο βοηθός στρατιωτικός Ακόλουθος της Ελληνικής πρεσβείας στο Ισραήλ, όχι βέβαια με δόλο, αλλά για να εργασθεί στο Πατριαρχείο ως Έλλην νυμφευμένος με ισραηλινή και με γνώσεις λογιστικής. Όταν με ερώτησε ο Πρόεδρος της Οικονομικής Επιτροπής αν εγκρίνω τον διορισμόν αυτόν, του απήντησα ότι εάν ήταν ευχαριστημένος από τις γνώσεις του και την εργασία του δεν είχαμε καμία αντίρρηση για την πρόσληψή του και έτσι προσελήφθη ως λογιστής στην υπηρεσία της Οικονομικής Επιτροπής. Κατά την πορεία, εάν χρησιμοποιήθηκε στο σατανικό σχέδιο ανατροπής της κανονικής τάξεως του Πατριαρχείου, αυτό μπορεί ο κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος να το κρίνει.

-Ποια είναι σήμερα η περιουσία του ελληνορθόδοξου πατριαρχείου;

-Όταν θα είναι αυτό δυνατόν σε εμάς θα δημοσιεύσουμε σε ειδικό τεύχος την περιουσιακή κατάσταση του Πατριαρχείου μας, προκειμένου να υπάρξει διαφάνεια στα οικονομικά, όπως συμβαίνει σε όλα τα Εκκλησιαστικά Νομικά Πρόσωπα. Ξεκινήσαμε την καταγραφή, αλλά δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε την πλήρη κτηματολογική περιγραφή των περιουσιακών στοιχείων του Πατριαρχείου σε πίνακες.

-Είστε έγκλειστος από το φόβο μη δημιουργήσετε σχίσμα;

-Πιστεύουμε ότι η Αδελφότητα του Παναγίου Τάφου και το ευσεβές ποίμνιο μας έχουν κατανοήσει ότι αδίκως μας καταλόγισαν μιαν ενοχή που μας οδήγησε, ως ελεύθερους πολιορκημένους, εγκλείστους στον οίκο μας, ενώ άφησε ελεύθερους εξουσιαστές εκείνους, που ενώ ήταν δίπλα μας από την αρχή της εκλογής μας, απεδείχθησαν δήμιοι μας και εν τέλει εχθροί του Πατριαρχείου μας.
Ελπίζουμε, ότι στην τελική έξοδο του Πατριαρχείου μας από αυτή την κατάσταση, θα είμαστε ενωμένοι μία για πάντα με την Αδελφότητα.
Δεν απεσχίθημεν της Αδελφότητος, μήτε εκ της κανονικής τάξεως, ούτε και θα το πράξουμε. Αντιθέτως άλλοι απεσχίσθησαν και δημιούργησαν αυτή τη διαίρεση στους κόλπους της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας και της Εκκλησίας. Δεν χρησιμοποιήσαμε ποτέ τη βία ή την απειλή εναντίον Αδελφών μας όπως έκαναν οι πρωτεργάτες αυτής της διασπαστικής κινήσεως.

-Δε φοβάστε για τη ζωή σας;

-Φοβούμεθα μόνον τον Θεόν.

-Τι θα θέλατε να μας πείτε που δεν σας ρωτήσαμε εμείς;

-Εν όψει του Αγίου Πάσχα, ως Κανονικός και Νόμιμος Πατριάρχης Ιεροσολύμων, ευχόμεθα εις άπαντας τους ευσεβείς Ορθοδόξους χριστιανούς και ιδιαιτέρως εις τους αγαπητούς Αιτωλοακαρνάνες, τους αγωνιστάς και «ελεύθερους πολιορκημένους» ως Ημείς, τους συμπατριώτας των αγίων και θερμών της ελευθερίας του Γένους υποστηρικτών, ως ο άγιος ιερομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός και ο μαρτυριακός ιεράρχης Ρωγών Ιωσήφ, όπως «Ο τον Αδην σκυλεύσας και τον θάνατον καταργήσαν και Αναστάς εκ τάφου τριήμερος, δωρήται πάσι τα εγκόσμια και υπερκόσμια αγαθά Του».

ΑΠΟ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

Αρχιμ. Αθανάσιος Μετεωρίτης: τα θέματα της πίστεως δεν επιδέχονται εκπτώσεις και συμβιβασμούς

" Δέν ὑ­πα­κού­ου­με σέ ἐκ­φο­βι­σμούς καί ἀ­πει­λές. Δέν ἀ­πο­δε­χό­με­θα τε­λε­σί­γρα­φα καί τε­τε­λε­σμέ­να γε­γο­νό­τα. Ἀρ­νού­με­θα νά ἐγ­κα­τα­λεί­ψου­με τήν σω­τή­ριο πί­στη καί τήν ἁ­γι­ο­τό­κο πα­ρά­δο­ση τῆς Ὀρθο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας ὁ­δη­γού­με­νοι σέ ἐ­ξω­εκ­κλη­σι­α­στι­κές ἀ­τρα­πούς ψευ­δε­νώ­σε­ων καί οὐ­νι­τι­κῶν προ­σχω­ρή­σε­ων" .


Αυτά τόνισε μεταξύ άλλων στον αγωνιστικό χαιρετισμό του στην ημερίδα της Μητροπόλεως Πειραιώς ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου Αρχιμ. Αθανάσιος, ο οποίος καταχειροκροτήθηκε απ όλη την αίθουσα.

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

τοῦ Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου,

Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου - Ἁγίων Μετεώρων

στήν Ἡμερίδα: «Πρω­τεῖ­ον-Συ­νο­δι­κό­της καί Ἑ­νό­της τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας»

Πειραιάς, 28 Ἀπριλίου 2010

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, σε­βα­στοί πα­τέ­ρες, ἐλ­λο­γι­μώ­τατ­οι κ. Κα­θη­γη­τές,

Χριστός Ἀνέστη.

Ἀ­πο­τε­λεῖ ἰ­δι­αί­τε­ρη εὐ­λο­γί­α γιά μᾶς ἡ τι­μη­τι­κή πρό­σκλη­ση τοῦ Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του Πει­ραι­ῶς κ. Σε­ρα­φείμ νά πα­ρα­στοῦ­με καί νά ἀ­πευ­θύ­νου­με τα­πει­νή κα­λο­γε­ρι­κή ἁ­γι­ο­με­τε­ω­ρί­τι­κη προσ­λα­λιά σ’ αὐ­τή τήν ἡ­με­ρί­δα, πού μέ ἰ­δι­αί­τε­ρη φρον­τί­δα καί ἐ­πι­στη­μο­νι­κή ἀρ­τι­ό­τη­τα δι­ορ­γα­νώ­νει κα­τα­δει­κνύ­ον­τας γιά μί­α ἀ­κό­μη φο­ρά τήν ὁ­μο­λο­για­κή παρ­ρη­σί­α, τό ἀ­γω­νι­στι­κό φρό­νη­μα καί τήν ἐμ­πνευ­σμέ­νη καί μα­χη­τι­κή μαρ­τυ­ρί­α του.

Ἡ ἀ­πο­ψι­νή μας πα­ρου­σί­α ἐ­δῶ εἶ­ναι μί­α ἐν­συ­νεί­δη­τη καί ὑ­πεύ­θυ­νη μαρ­τυ­ρί­α ἔ­ναν­τι τοῦ μεί­ζο­νος προ­βλή­μα­τος τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, πού ἐ­πι­σεί­ει σο­βα­ρούς κιν­δύ­νους γιά τήν Ἐκ­κλη­σί­α μας καί τήν πνευ­μα­τι­κή πο­ρεί­α τῶν πι­στῶν μέ βα­θει­ές πνευ­μα­τι­κές και σω­τη­ρι­ο­λο­γι­κές προ­ε­κτά­σεις.

Εἶ­ναι μί­α μαρ­τυ­ρί­α συ­νο­δοι­πο­ρί­ας καί συμ­με­το­χῆς στήν κα­λή ἀ­νη­συ­χί­α καί τόν προ­βλη­μα­τι­σμό καί τῶν ὑ­πο­λοί­πων πα­ρι­στα­μέ­νων, ὀρ­γα­νω­τῶν, εἰ­ση­γη­τῶν καί ἀ­κρο­α­τῶν, ἀλ­λά καί τό­σων ἀλ­λων πι­στῶν τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, πού θλί­βον­ται καί ἀ­γα­να­κτοῦν μέ τά σύγ­χρο­να οἰ­κου­με­νι­στι­κά ἀ­νοίγ­μα­τα καί ἐκ­φρά­ζουν τήν ἐν­το­νη δυ­σα­ρέ­σκεια καί τήν ἀ­γω­νί­α τους.

Εἶ­ναι ἡ κοι­νή ἀ­πο­φα­σι­στι­κή καί ἀ­νυ­πο­χώ­ρη­τη μαρ­τυ­ρί­α ὅ­λων μας ὅ­τι ἀρ­νού­με­θα νά ἀ­πο­δε­χθοῦ­με τά τε­τε­λε­σμέ­να, πού δι­α­μορ­φώ­νουν καί ἐ­πι­χει­ροῦν νά ἐ­πι­βά­λουν, στόν το­μέ­α τῶν οἰ­κου­με­νι­κῶν δι­α­λό­γων καί τῆς ἑ­νώ­σε­ως μέ τούς ἑ­τε­ρο­δό­ξους οἱ μη­χα­νι­σμοί τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς καί τῆς Νέ­ας Τά­ξε­ως Πραγ­μά­των. Σέ και­ρούς μά­λι­στα δυσχεί­με­ρους γιά τήν πα­τρί­δα καί τόν λα­ό μας, πού βι­ώ­νει μέ τόν πλέ­ον τρα­γι­κό τρό­πο τίς συ­νέ­πει­ες αὐ­τῶν τῶν μη­χα­νι­σμῶν μέ­σα στήν δί­νη τῆς κα­θο­λι­κῆς ἀ­πα­ξι­ώ­σε­ως, τῆς ἀ­να­ξι­ο­πι­στί­ας, τῆς ἀ­πο­συν­θέ­σε­ως, τῆς ὑ­πο­τέ­λειας καί τῆς πο­δη­γε­τή­σε­ως.

Τά ἴ­δια ἀ­κρι­βῶς ἀ­πο­τε­λέ­σματα ἐ­πι­χει­ροῦν­ται καί στόν το­μέ­α τῆς πί­στε­ως μέ­σα στό νο­ση­ρό καί ἀλ­λο­τρι­ω­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον τοῦ οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, μέ ἀ­νε­πί­τρε­πτες καί ὀ­λέ­θρι­ες πα­ρα­χω­ρή­σεις, σχε­τι­κο­ποι­ή­σεις, νο­θεύ­σεις, ἀλ­λοι­ώ­σεις, με­ταλ­λά­ξεις καί συμ­βι­βα­σμούς, πού πραγ­μα­το­ποι­οῦν­ται κά­τω ἀ­πό τόν μαν­δύ­α τῆς κα­τα­λα­γῆς, τῆς ἀλ­λη­λο­πε­ρι­χω­ρή­σε­ως, τοῦ ἀ­μοι­βαί­ου ἐμ­πλου­τι­σμοῦ, τῆς ἀ­δελ­φο­σύ­νης καί μέ­σα σέ ἕ­να κλί­μα ἀ­κα­τά­σχε­της καί ἀ­νού­σιας ἀ­γα­πο­λο­γί­ας.

Ἡ ἀ­λή­θεια ὅ­μως τῆς πί­στε­ώς μας εἶ­ναι καί θα πα­ρα­μεί­νει ἀ­να­λλοί­ω­τη, ἀ­πα­ρα­χά­ρα­κτη καί ἀ­και­νο­τό­μη­τη. Ἡ ὀρ­θό­δο­ξη πί­στη μας εἶ­ναι καί θα πα­ρα­μεί­νει ἀ­δι­α­πραγ­μά­τευ­τη. Δέν ἔ­χει ἀ­νάγ­κη ἀπό μη­χα­νι­σμούς στή­ρι­ξης, σύμ­φω­να στα­θε­ρό­τη­τας, ἐ­πο­πτι­κά συμ­βού­λια, δι­ε­θνή κη­δε­μο­νί­α. Δέν πε­ρι­στέ­λλε­ται, δέν ὑ­πο­νο­μεύ­ε­ται, δέν ἀ­πα­ξι­ώ­νε­ται, δέν φο­βᾶ­ται κερ­δο­σκό­πους, δέν χρε­ω­κο­πεῖ!

Αὐ­τή ἡ ἀποστολοπαράδοτη πί­στη τῆς ἁ­γί­ας μας ὀρ­θο­δο­ξί­ας, ἡ ζῶ­σα καί σω­τή­ριος πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, πα­ρά τίς λυσ­σώ­δεις ἐ­πι­βου­λές καί ἐ­πι­θέ­σεις πού δέ­χε­ται ἀ­πό τούς ἐν­τός καί ἐ­κτός τῶν τει­χῶν ἐμ­φα­νεῖς καί ἀ­φα­νεῖς πο­λε­μί­ους της, μέ τήν χά­ρη τοῦ Ἀ­να­στάν­τος Κυ­ρί­ου μας, τῆς Πα­να­γί­ας μας καί τῶν Ἁ­γί­ων μας, καί τήν ὧδε προ­σφι­λή μας πα­τρί­δα θά σώ­σει καί στήν ἄ­νω καί μέλ­λου­σα πα­τρί­δα μας θά μᾶς ὁ­δη­γή­σει.

Τό μή­νυ­μά μας εἶ­ναι σα­φές καί κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό: τά θέ­μα­τα τῆς πί­στε­ως δέν ἐ­πι­δέ­χον­ται ἐκ­πτώ­σεις καί συμ­βι­βα­σμούς. Στά θέ­μα­τα τῆς πί­στε­ως δέν ὑ­πάρ­χουν δι­οι­κοῦν­τες καί δι­οι­κού­με­νοι, προ­ϊ­στά­με­νοι καί ὑ­φι­στά­με­νοι, ἐν­το­λο­δό­χοι καί ὑ­πο­τα­κτι­κοί. Δέν ὑ­πα­κού­ου­με σέ ἐκ­φο­βι­σμούς καί ἀ­πει­λές. Δέν ἀ­πο­δε­χό­με­θα τε­λε­σί­γρα­φα καί τε­τε­λε­σμέ­να γε­γο­νό­τα. Ἀρ­νού­με­θα νά ἐγ­κα­τα­λεί­ψου­με τήν σω­τή­ριο πί­στη καί τήν ἁ­γι­ο­τό­κο πα­ρά­δο­ση τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας ὁ­δη­γού­με­νοι σέ ἐ­ξω­εκ­κλη­σι­α­στι­κές ἀ­τρα­πούς ψευ­δε­νώ­σε­ων καί οὐ­νι­τι­κῶν προ­σχω­ρή­σε­ων.

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε,

Θά θέ­λα­με καί ἀ­πό τήν θέ­ση αὐ­τή νά Σᾶς εὐ­χα­ρι­στή­σου­με καί νά Σᾶς συγ­χα­ροῦ­με γιά τήν ὁ­μο­λο­για­κή σας μαρ­τυ­ρί­α στό ζή­τη­μα τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ. Ἡ ἡ­γε­τι­κή Σας πα­ρου­σί­α, σέ ἀ­να­λο­γί­α μά­λι­στα μέ τήν ἐ­πι­σκο­πι­κή λει­ψαν­δρί­α στόν συγ­κε­κρι­μέ­νο το­μέ­α, μᾶς πα­ρη­γο­ρεῖ καί μᾶς ἐν­δυ­να­μώ­νει. Σᾶς εὐ­χα­ρι­στοῦ­με καί Σᾶς συγ­χαί­ρου­με, ἐ­πί­σης, γιά τήν ὀρ­γά­νω­ση τῆς ἀ­πο­ψι­νῆς ἡ­με­ρί­δος μέ τό πο­λύ εὔ­στο­χο καί ἐ­πί­και­ρο θέ­μα: «Πρω­τεῖ­ον-Συ­νο­δι­κό­της καί Ἑ­νό­της τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας» τό ὁ­ποῖ­ο θά ἀ­να­πτύ­ξουν ἀ­ξι­ο­λο­γό­τα­τοι εἰ­ση­γη­τές.

Ο ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ

ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ PLAY ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

O έγκλειστος και μαρτυρικός Πατριάρχης Ειρηναίος.

Φαίνεται ότι ,όσοι χύνουν τόνους χολής, εναντίον του Πατριάρχη Ειρηναίου δεν μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν την έκθεση του κ. Λουκή Λουκαϊδη και τις εκχωρήσεις απαραγράπτων δικαιωμάτων των Ελληνορθοδόξων σε άλλα δόγματα όπως αυτά δημοσιεύονται στην ιστοσλίδα. Και βέβαια δεν γνωρίζουν τίποτε για τις εκχωρήσεις γαιών (Real news 8/11/09 N.H.), ούτε για τις εκποιήσεις τιμαλφών που κατέθεσαν οι πιστοί στην εικόνα της Παναγίας Ιεροσολυμίτισσας (εκπομπή «στον ιστό της αράχνης» extra channel 21/10/2009). Μία γεύση της κατάστασης στα Ιεροσόλυμα πήραμε κατά τις εορτές των Χριστουγέννων (διαδήλωση – διαμαρτυρία Παλαιστινίων κατά την άφιξη του «προκαθημένου» της Σιωνίτιδας εκκλησίας στη Βηθλεέμ).
Είναι ένοχος ο Πατριάρχης Ειρηναίος; Ας προσκομίσουν τα αποδεικτικά στοιχεία και ας τον οδηγήσουν στο δικαστήριο. Ας τον δικάσουν και ας τον καταδικάσουν. Τουλάχιστον στη φυλακή θα απολαμβάνει τα στοιχειώδη δικαιώματα των κρατουμένων (σίτιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επισκεπτήριο και ίσως τη δυνατότητα επιτέλεσης των θρησκευτικών του καθηκόντων και διαιωμάτων). Όχι στο ιδιότυπο κελί που θα ζήλευε και η Κα Carla del Ponte (πρώην εισαγγελέας του δικαστηρίου της Χάγης!).
Αν ο εβδομηντάχρονος Ειρηναίος είχε κλέψει –όπως ισχυρίζονται οι κατήγοροί του- και είχε οικειοποιηθεί το προϊόν της πράξης του, πότε περιμένει να πάει να απολαύσει τα αγαθά του; Ο Χριστόδουλος, αλλά και ο δημοσιογράφος Ν. Κακαουνάκης (που εσέβετο τον Πατριάρχη) «έφυγαν» σ’ αυτή την ηλικία, όχι μόνο αυτοί αλλά και πολλοί νεώτεροι. Ο Πατριάρχης φαίνεται να έχει απέναντί του όλες τις εξουσίες του κόσμου τούτου.(Θρησκευτικές-πολιτικές-οικονομικές). Και όμως: Ενώ θα μπορούσε να λάβει τον τίτλο του «πρώην» με όλες τις τιμές αλλά και τις απολαύσεις παραμένει στο κελί του κλειδωμένος απ’ έξω και φωνάζει ότι είναι αθώος και ότι δεν θα προδώσει και δεν πρόδωσε ποτέ τον Πανάγιο Τάφο.
Μήπως αυτό σημαίνει κάτι; Κάποιοι επιδιώκουν τη φυσική εξόντωσή του. Θέλουν μια μέρα να μας ανακοινώσουν ότι ο «μοναχός Ειρηναίος βρέθηκε νεκρός στο κελί του». Έτσι απλά. Δυστυχώς γι΄ αυτούς ο μεν Πατριάρχης ανεβαίνει βαθμίδες Αγιότητος , η γενιά μας δε, κατατάσσεται μεταξύ των φονευτών των δικαίων. Μετά τη δημοσίευση των φωτογραφιών και της έκθεσης «πρόφασιν ουκ έχουσι». Το πρόβλημα δεν είναι Ειρηναίος ή Θεόφιλος. Το πρόβλημα είναι : Ο Βεβηλωμένος Πανάγιος Τάφος.
Φτάνει πια η βεβήλωση του Γολγοθά και του Πανάγιου Τάφου. Φτάνει ο διασυρμός της σταυρωμένης και Αναστημένης Αγάπης λίγα μέτρα πιο πέρα από κει που υλοποιήθηκε.
Όλα αυτά μπορούν να αποκατασταθούν μόνο με την επαναφορά της νομιμότητας και κανονικότητας στη Σιωνίτιδα Εκκλησία. Ας γνωρίζουν αυτοί που υποστηρίζουν και δημιούργησαν τη σημερινή ανώμαλη κατάσταση ότι οι άνθρωποι που Θεοποίησαν το Μαμωνά και χρησιμοποιούν το Ναζωραίο σαν επικάλυμμα και πηγή εσόδων έρχονται και παρέρχονται. Μόνον «Ιησούς Χριστός χθές και σήμερον ο Αυτός και εις τους αιώνας» και «ούτως αποδώσει εκάστω κατά τα έργα αυτού».



Οι Αγιοταφίτες Προσκυνητές.

Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Η παμπόνηρη και αντίχριστος αθεότης του Οικουμενισμού ενεφανίσθη τον παρελθόντα αιώνα. Ενταύθα δεν γράφομεν λεπτομερειακήν ιστορίαν αυτής της βροτολοιγούς επιδημίας. Λαμβάνονται μόνον τα αναγκαία στοιχεία πρός κατανόησιν του περί τίνος πρόκειται, τίνων είναι έργον και είς τι αποβλέπει. Πρόδρομοι του Οικουμενισμού είναι μεταξύ άλλων διάφοροι προτεσταντικαί <<χριστιανικαί οργανώσεις>> όπως ήτο η Χ.Α.Ν. (= Χριστιανική Αδελφότης Νέων), η Χ.Ε.Ν. (= Χριστιανική Ένωση Νεανίδων) κατασκευασθείσαι αμφότεροι υπό των Άγγλων, ή μέν το 1844, η δέ το 1855 κλπ. και αί οποίαι χρησιμοποιούν τάς μεθόδους αυτών. Αί οργανώσεις αυταί είναι διεθνικισταί και <<αδογμάτιστοι>>, ηθικολογικαί και πρακτικαί. Κατ' αρχάς τα μέλη των ήσαν μόνον προτεστάνται, ακολούθως εδέχοντο και παπικούς και ορθοδόξους και αλλοθρήσκους. Έξ' αυτών προήλθον πολλά απο τα μεγάλα στελέχη του Οικουμενισμού.

Μιάς των τοιούτων οργανώσεων, της <<Παγκοσμίου Χριστιανικής Φοιτητικής Ομοσπονδίας>> (Π.Χ.Φ.Ο.), η οποία ήτο συγγενής πρός τάς προηγουμένας και ωργανώθη παγκοσμίως το 1895, κύριος εμπνευστής και οργανωτής ήτο ο προτεστάντης Ιωάννης Μότ, περί ού κατωτέρω.
Ιδίως ήρχισε να διοργανίζεται επισήμως αυτή η <<Κίνησις>> και να περιπλέκη και την Ορθοδοξίαν απο του 1897, κυρίως διά της Αγγλικανικής <<εκκλησίας>> της Αγγλίας και της Επισκοπελιανής <<εκκλησίας>> της Αμερικής.
Καθ' ά άνέγραφεν τώ 1920, το επίσημον όργανον του Οικουμενικού Πατριαρχείου <<ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ>> <<Πρώτη αφορμή πρός επίσημον επικοινωνίαν των δύο Εκκλησιών (Ορθοδόξου και Προτεσταντικής) εδόθη έκ του έν Λάμπεθ συνεδρίου του συνελθόντος κατά Ιούλιον του 1897, έν τώ οποίω οι έξ απάσης της των Αγγλικανών κοινωνίας επίσκοποι, 194 τον αριθμόν, ομού συνελθόντες μιά φωνή εψήφισαν ενέργειαν αποβλέπουσαν είς την ένωσιν των Εκκλησιών...>>
<<Συνέπεια τούτου ο αρχιεπίσκοπος Κανταουρίας Φρειδερίκος διεβίβασε, κατά Φεβρουάριον του 1898, επιστολάς πρός τους Πατριάρχας της Ανατολής και τον Αρχιεπίσκοπον Κύπρου, μετ' αντιγράφων των αποφάσεων του συνεδρίου των σχετικών πρός την ένωσιν των Εκκλησιών... Εζήτησεν ίνα η Ορθόδοξος Εκκλησία παραδεχθή το βάπτισμα των Αγγλικανών και επιτρέψη είς τους ιερείς αυτής την μετάδοσιν των θείων δώρων είς τους επιθανάτιους Αγγλικανούς, είς μέρη έν οίς δεν υπάρχουν ιδίοι αυτών ιερείς>>. Ιδού με ποιόν τρόπον οι δόλιοι προτεστάνται ενέπλεξαν είς τα δίχτυα της ασεβείας των <<ορθοδόξους>>, με αποτέλεσμα να προδώσουν βαθμηδόν την πίστιν των χάριν εκείνων...
Βάσει λοιπόν, των ανωτέρω <<αποφάσεων>>, ο <<αρχεπίσκοπος>> Κανταουρίας συνεχίζων την δράσιν του πρός την πλευράν των ορθοδόξων <<Τον Σεπτέμβριον του 1899 δι' επιστολής πρός τον Πατριάρχην Κωνσταντίνον Ε΄ εκφράζων τον διακαή πόθον των Άγγλων πρός σαφεστέραν τινά συνεννόησιν και σύναψιν στενωτέρων σχέσεων, δηλοί, ότι είναι δύσκολον να διατυπώση τις επί του χάρτου τοιούτου είδους λεπτομερείας και ότι η ευκταία επικοινωνία δέον να χωρήση αύξουσα, καθόσον δύσκολος ενδείκνυται ο καθορισμός έκ των προτέρων οιουδήτινος επί του προκειμένου προγράμματος υποδεικνύει δε ώς μέσα, όπως η επικοινωνία των δύο Εκκλησιών καταστή ασφαλεστέρα, την παύσιν του προσηλυτισμού, την επίσκεψιν των Ορθοδόξων κληρικών του Λονδίνου, του αρχιεπισκόπου Κανταουρίας και του αγγλικανού ιερέως είς Κωνσταντινούπολιν είς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον κατά τάς μεγάλας εορτάς και άλλας επισήμους ημέρας και την αναγγελίαν ύφ΄ εκατέρας των Εκκλησιών τη ετέρα των έν αυτή λαμβανουσών χώραν σπουδαίων μεταβολών... Επί τη βάσει των αμφοτέρωθεν αποδεκτών γενομένων σημείων τούτων, κατά Δεκέμβριον του έτους 1900>>, ήρχισε και εσυνεχίσθη σχετική αλληλογραφία. Μετά ταύτα επηκολούθησαν διάφορα άλλα γεγονότα, φιλικάς εμφαίνοντα σχέσεις μεταξύ των δύο Εκκλησιών...>>
Των τοιούτων <<φιλικών σχέσεων>> αποτέλεσμα είναι τα τοιαύτα
<<Ο Επίσκοπος Γιβραλτάρ αναγγέλων ότι φθάνει είς Κωνσταντινούπολιν, τή 2 Σεπτεμβρίου 1906, αναφέρει ότι προτίθεται να λειτουργήση και να χειροτονήση είς διάκονον νέον τινά, δηλοί δέ ότι δεν επιθυμεί να προβή είς την χειροτονίαν ταύτην άνευ της συναινέσεως και ευαρεσκείας του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, είς του οποίου την δικαιοδοσίαν υπάγεται ο ενταύθα ναός των Αγγλικανών, εφ΄ ώ και ζητεί την συναίνεσίν του. Είς άλλην περίπωσιν, ο <<Επίσκοπος>> Γιβραλτάρ Γουλιέλμος, ομιλών περί τινος <<συνόδου>> των Αγγλικανών τώ 1908, λέγει σύν άλλοις
<<Η Σύνοδος αύτη μεταξύ πολλών άλλων ησχολήθη και διά το ζήτημα της ενώσεως της Αγγλικανικής μετά της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας. Ειδικώς δέ ετόνισε την απόφασιν της ειρημένης συνόδου, καθ΄ ήν Αγγλικανικαί Εκκλησίαι δύνανται να βαπτίζωσιν ορθοδόξων τέκνα προσαγόμενα είς Αγγλικανούς ιερείς έν τόποις, όπου ελλείπουσιν Ορθόδοξοι τοιούτοι, υπό τον όρον όμως όπως μή επαναλαμβάνηται το βάπτισμα τούτο υπό Ορθοδόξων κληρικών...>>
Ιδού ποιού είδους <<ένωσιν>> μηχανεύονται οι παμπόνηροι προτεστάνται, τι επεδίωκον και επιδιώκουν και που ωθούν τους <<ορθοδόξους>>. Να συμφύρουν και να εξισώσουν την Ορθοδοξίαν με τάς δυσωνύμους αιρέσεις, διά να βεβηλωθή και εξαφανισθή είς αυτό το <<μείγμα>>. Η τέλεσις και αποδοχή των Μυστηρίων είναι επακόλουθον της έν Ορθοδοξία ενώσεως και όχι προηγούμενον...
Σημαντικόν σταθμόν είς την σατανικήν πορείαν του Οικουμενισμού αποτελεί το έτος 1910. Κατά το έτος τούτο οι προτεστάνται των οποίων είναι εφεύρημα και έργον και όργανον ο Οικουμενισμός, συνεκάλεσαν είς Αγγλίαν και Ελβετίαν διάφορα συνέδρια, με ονόματα κατ' επίφασιν μέν χριστιανικά, διά σκοπούς δε πολιτικούς και κοσμικούς.
Μεγαλύτερον και επισημότερον των συνεδρίων τούτων ήτο το <<Διεθνές Ιεραποστολικόν Συνέδριον>>, γενόμενον είς Εδιμβούργον το 1910, του οποίου οι σκοποί ήσαν ιδιοτελείς, αποικιοκρατικοί και εγένετο πρός συντονισμόν της δράσεως μεταξύ των ξένων λαών. Κατά τους οικουμενιστάς, <<ώς έν των κυριωτέρων αιτίων, τα οποία παρήγαγον την Οικουμενικήν Κίνησιν, εκλαμβάνεται η ιεραποστολή>>. Το συνέδριον τούτο του 1910 οι οικουμενισταί <<αποδέχονται ως ιστορικήν αρχήν της Οικουμενικής κινήσεως>>. Πρόεδρος τούτου ήτο ο προαναφερθείς Ιωάννης Μόττ, όστις υπήρξεν ο εισηγητής των όρων <<Οικουμενισμός>> και <<οικουμενικός>> πρός ονομασίαν της νέας αιρέσεως της Οικουμενιστικής Κινήσεως.
Καρπός των συνεδρίων τούτων υπήρξεν ο λεγόμενος <<Παγκόσμιος Σύνδεσμος Διεθνούς Φιλίας διά των Εκκλησιών>>(1914). Δηλαδή αί <<Εκκλησίαι>> καθίσταντο ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΕΣ είς την διάθεσιν των εμπορευομένων και την πίστιν διά σκοπούς συμφεροντολογικούς και καταχθονίους. Απο τα επιτεύγματα του περιβόητου αυτού <<Παγκοσμίου Συνδέσμου>> ήσαν
<<Η συνεργασία Ορθοδόξων και προτεσταντών επί του κοινωνικού και ηθικού πεδίου, η εμφάνισης της Κινήσεως Ζωή και Εργασία, η εφαρμογή μεθόδων και τρόπων εργασίας οικουμενικής φύσεως χρησιμοποιηθέντων υπό των άλλων μορφών της Οικουμενικής Κινήσεως, και ιδίως ο χαρακτήρ προδρόμου κινήσεως, τον οποίον έσχεν ο Παγκόσμιος Σύνδεσμος έν αναφορά πρός την καθόλου Οικουμενικήν Κίνησιν>>.
Κατά τα κείμενα των οικουμενιστών, <<Η συνδιάσκεψις περί Ζωής και Έργου, χωρίς να εισέλθη είς ζητήματα πίστεως και τάξεως, σκοπεύει να ενώση τάς διαφόρους Εκκλησίας έν κοινώ ωφελίμω έργω...Επιδιώκεται δηλαδή κακόδοξος και αντίθεος <<ένωση Εκκλησιών>< άνευ ομοφροσύνης πίστεως. <<Η Κίνησις Ζωής και Εργασίας σκοπόν είχε την συνεργασίαν των Χριστιανικών Εκκλησιών... Απώτερον σκοπόν είχε την διά της συνεργασίας ταύτης προετοιμασίαν του καταλλήλου εδάφους διά τάς επαφάς των Εκκλησιών επί του δογματικού επίπεδου και την μελλοντικήν ένωσιν αυτών. Συστηματικώς απεφεύγετο η συζήτησις δογματικής φύσεως ζητημάτων>> Ιδού η καταχθονιότης των καπηλευόμενων και τα θεία. Πρόκειται περί <<εκκλησιών>> και όμως <<αποφεύγεται>> η βάσις της υπάρξεως των, το δόγμα.
Κύριος παράγων και μοχλός διά την γένεσιν και την περαιτέρω οργάνωσιν της κινήσεως ταύτης υπήρξεν ο Αρχιεπίσκοπος Ουψάλης της Σουηδίας Νάθαν Σόδερμπλομ. Ο <<αρχιεπίσκοπος>> αυτός, <<είς όν οφείλεται και το σχέδιον συγκλήσεως οικουμενικής των Εκκλησιών έν Ουψάλη συνδιασκέψεως>>, είς άρθρον υπό τον τίτλον <<Διεθνής φιλία δι΄ ευαγγελικής καθολικότητος>>, γράφει
Ο σύνδεσμος των λαών πρέπει να αποβή θρησκεία. Ανεξαρτήτως ομολογίας ο χριστιανισμός οφείλει να ενωθή έν κοινότητι προσευχών, διδασκαλίας, κηρύγματος, τάσεων, ίνα ενισχύση την συναδέλφωσιν και συνενώση τους λαούς. Ίνα εκτελέσωσι το καθήκον τούτο, την ένωσιν των λαών, πρέπει να ενωθώσι τα διάφορα τμήματα της Εκκλησίας. Και η ένωσις αύτη δέον να εκδηλωθή έν οργανισμώ, όστις να αποτελή κοινόν φερέφωνον του χριστιανισμού...
<<Προκαταρκτικόν συνέδριον>> της <<Κινήσεως Ζωή και Εργασία>> συνήχθη είς την Γενεύην το 1920. Κατά τον αυτόν χρόνον (Αύγουστος 1920) συνήλθεν επίσης είς την Γενεύην η <<Προκαταρκτική συνέλευσις>> της άλλης σατανεφευρέτου <<Κινήσεως Πίστις και Τάξις>>.
<<Η Κίνησις αύτη, ώς και η Κίνησις Ζωή και Εργασία, είχε χαρακτήρα εκκλησιαστικόν. Διέφερεν όμως εκείνης, διότι ενδιεφέρετο διά ζητήματα δογματικά, σκοπόν έχουσα την ανεύρεσιν των κοινών σημείων και των διαφορών μεταξύ των Εκκλησιών και την προετοιμασίαν του καταλλήλου εδάφους διά την μελλοντικήν ένωσιν αυτών έν τή πίστει>>.
Αί δύο αυταί <<Κινήσεις>>, δρώσαι κεχωρισμένως φαινομενικώς, ενώ πολλά πρόσωπα μετείχον και της μιάς και της άλλης, συνεκρότησαν ανά δύο <<Παγκόσμια Συνέδρια>> η μέν είς την Στοκχόλμην το 1925 και είς Οξφόρδην το 1937, ή δέ είς την Λωζάννην το 1927 και Εδιμβούργον το 1937. Το 1937 απεφάσισαν την συνένωσιν αυτών των δύο <<Κινήσεων>> και ούτω προσήλθεν έξ αυτών το 1948, το πρωτοφανές είς την ιστορίαν και πρωτάκουστον είς ονομασίαν και σύνθεσιν αντίχριστον <<Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών>>.
Τα μεγάλα κακά, όσα επήλθον και είς την Εκκλησίαν και είς το Έθνος απο τότε, ότε ήρχισεν η προδοσία, διαδέχονται το έν το άλλον. Όμως <<Ορθόδοξοι>> δεν εσυνετίσθησαν και εισδύουν συνεχώς βαθύτερον είς τα <<γρανάζια>> και τον άδην του αθέου Οικουμενισμού, ετοιμάζοντες βαρείαν την επέλευσιν της θείας τιμωρίαςμ η οποία όμως δεν θα επιπέση μόνον επί των κεφαλών των αλλά και έφ΄ όλου του λαού, όστις όφειλε να μη αδιαφορή διά την πίστιν των Πατέρων του.

Εκείνοι που ομιλούν πληθωρικά περί αγάπης νο­θεύουν το περιεχόμενο της

Εκείνοι που ομιλούν πληθωρικά περί αγάπης νο­θεύουν το περιεχόμενο της για να περιπτυχθούν όλους τους αιρετικούς όλων των αποχρώσεων. Είναι τόσο ψεύ­τικη αυτή η αγάπη όσο και τα ψεύτικα λουλούδια....
*****

* Η Εκκλησία του Χριστού είναι Καθολική με την έννοιαν, ότι κατέχει όλο το πλήρωμα της αληθείας και της χάριτος διά τον φωτισμόν και την απολύτρωσιν του κό­σμου και επί πλέον είναι Καθολική με την έννοιαν ότι «δυνάμει» τείνει, όχι να κατακτήση, αλλά να αγιάση τον κόσμον. Κεφαλή της Εκκλησίας ο Χριστός και ημείς μέ­λη εκ μέρους συνδεόμενοι διά της κοινής πίστεως «εν τω συνδέσμω της αγάπης».

* Όσο περισσότερο αγιάζομε ο καθένας τον εαυτόν μας, τόσο περισσότερο αγιάζεται το σώμα της Εκκλη­σίας και κατά τον ανθρώπινο χαρακτήρα της, διότι κατά τον θείον της χαρακτήρα είναι τόσον αγία όσον και ο Θε­άνθρωπος Ιησούς. Η Ιστορία της Εκκλησίας είναι ι­στορία αγώνος εξαγιασμού των πιστών της.

* Όλοι όσοι πιστεύουν αληθινά, αγαπούν εν αληθεία όσοι δεν πιστεύουν αληθινά αγαπούν εν υποκρίσει. Ε­μείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί αγαπούμε όλους και επιθυμούμε να έρθουν σε επίγνωση της αληθείας. Έτσι μας δίδαξε «ο Θεός της αγάπης» έτσι αναπαύεται η συνείδησίς μας. Δεν εχθραινόμεθα προς τους ανθρώπους εξ αι­τίας της αιρέσεως η της απιστίας των, αλλά και δεν θα αγαπήσωμεν ποτέ την απιστίαν η την αίρεσιν χάριν των ανθρώπων, διότι θα αποξενωθούμε από τον Θεόν.

* Ο Θεός διοχετεύει τη δύναμη της αγάπης Του, όταν προσκυνήται «εν Πνεύματι και αληθεία».

* Εκείνοι που ομιλούν πληθωρικά περί αγάπης νο­θεύουν το περιεχόμενο της για να περιπτυχθούν όλους τους αιρετικούς όλων των αποχρώσεων. Είναι τόσο ψεύ­τικη αυτή η αγάπη όσο και τα ψεύτικα λουλούδια....

* Λέγουν να ενωθούμε οι Ορθόδοξοι με τους Ρωμαιο­καθολικούς και εν συνεχεία με τους Προτεστάντας και με όλες τις γνωστές και άγνωστες αιρέσεις που επενόησε ο Διάβολος εν ονόματι τού Χριστιανισμού. Και αφού ενω­θούν όλοι οι Χριστιανοί ανεξαιρέτως μεταξύ των, κατό­πιν να ενωθούν και με τους Μωαμεθανούς, τους Ιου­δαίους, κατ' επέκτασι με τους Βουδδιστάς, Βραχμανιστάς, Σιντοϊστάς και με όλες γενικά τις θρησκείες της υφηλίου.

Αυτή η παναιρετική αλχημεία επιχειρείται διά του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Ο ό­ρος νομίζομε ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικό­τητα. Πρόκειται περί Παγκοσμίου Συμβουλίου Εθελοθρησκειών. Ο μοναδικός θεός ο όποιος θα διεκδικήση εκεί φόρον λατρείας θα είναι ο εκπεσών Εωσφόρος, ο ο­ποίος διά του απεσταλμένου του μεταξύ των ανθρώπων Αντιχρίστου θα επιχείρηση να υποκαταστήση την πί­στη και τη λατρεία στον αληθινό Θεό. Για τον Οικουμε­νισμό δεν υπάρχει προσωπικός Θεός, τελείως απαράδεκτο είναι γιά τους συνεπείς οικουμενιστάς το δόγμα τού Τριαδικού Θεού.

Είναι γνωστό ότι ο σατανοκίνητος Σιωνισμός συντο­νίζει δύο επίβουλες ενέργειες εντός και εκτός της Εκκλη­σίας που αποβλέπουν σε ένα και μοναδικό σκοπό στην ά­λωση του φρουρίου που λέγεται Ορθοδοξία.

Παπικοί, Προτεστάνται, Χιλιασταί, Μασώνοι, Ενω­τικοί, Οικουμενισταί, και κάθε άλλη «ρίζα πικρίας», ό­λοι αυτοί «μίαν γνώμην έχουσι, και την δύναμιν και την εξουσίαν αυτών τω Θηρίω διδόασιν. Ούτοι μετά του Αρ­νίου πολεμήσουσι, και το Αρνίον νικήσει αυτούς, ότι Κύριος κυρίων εστί και Βασιλεύς βασιλέων, και οι μετ' αυτού κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί» (Άποκ. 17, 13).

* Φρονούμεν ότι η Ορθοδοξία δεν έχει καμμία θέση ανάμεσα σ' αυτό το συνονθύλευμα των πλανών και των αιρέσεων. Αυτό το δόλιο «οικουμενικό» κατασκεύασμα δεν αποσκοπεί στην αναζήτηση της αληθείας, αλλά κατά τον π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον «είναι ένα ανακάτεμα αφανισμού της Αλήθειας. Είναι μία προσπάθεια όχι να βρουν την αλήθεια οι πλανεμένοι, αλλά να την χάσουν και εκείνοι που την έχουν, εκείνοι δηλαδή που πιστεύουν στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».

«Μη πλανώμεθα. Μεταξύ Ορθοδοξίας και ετεροδοξίας χάσμα μέγα έστήρικται», τονίζει ο Καθηγητής κ. Ανδρέας Θεοδώρου.

(Αποσπάσματα από τον ένθρονιστήριον λόγον του Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου, 1974)

ΑΠΟ Ι.Μ. ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ

Ο ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ο μεταρρυθμιστὴς Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἔδρασε οἰκουμενιστικὰ τόσο ὡς ἀρχιμανδρίτης καὶ Καθηγητὴς Πανεπιστημίου (1914-1923), ὅσο καὶ ὡς μητροπολίτης ᾿Αθηνῶν (1923-1938). ᾿Εν πρώτοις, κατὰ τὰ ἔτη 1918-1919, ὡς ἀρχιμανδρίτης ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μαζὶ μὲ τοὺς γνωστοὺς Οἰκουμενιστὰς μητροπολίτη ᾿Αθηνῶν Μελέτιο Μεταξάκη καὶ Καθηγητὴ ᾿Αμίλκα ᾿Αλιβιζᾶτο, εἶχε ἀνεπίσημες θεολογικὲς συζητήσεις μὲ τοὺς ἐν ᾿Αμερικῇ ᾿Επισκοπιανοὺς καὶ ἐν ᾿Αγγλίᾳ ᾿Αγγλικανούς, οἱ ὁποῖες «κατέχουν ἐξαιρετικὴν θέσιν εἰς τὴν σειρὰν τῶν θεολογικῶν ἐπαφῶν» μεταξὺ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν καὶ ᾿Αγγλικανῶν (Β.Θ. Σταυρίδου - Ε.Α. Βαρέλλα, ῾Ιστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, σελ. 303, ἐκδόσεις «Π.Ι.Π.Μ.», Θεσσαλονίκη 1996· Β. Θ. Σταυρίδου, ᾿Ορθοδοξία καὶ ᾿Αγγλικανισμὸς κατὰ τὸν Κ´ Αἰῶνα, σελ. 13, Θεσσαλονίκη 1960· ᾿Ιω. Χ. Κωνσταντινίδου, «Μελέτιος Μεταξάκης», λ. στὴν «Θ.Η.Ε.», τ. 8, στλ. 967, ᾿Αθῆναι 1966· Β. Θ. Σταυρίδου, «᾿Αγγλικανισμὸς καὶ ᾿Ορθοδοξία», λ. στὴν «Θ.Η.Ε.», τ. 1, στλ. 201-202, ᾿Αθῆναι 1962..)
Κατόπιν, ὡς ἀρχιμανδρίτης ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἐγνώριζε πολὺ καλὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ ᾿Εγκύκλιο τοῦ 1920 καὶ ἐργάσθηκε στὶς προοπτικές της.
Εἶναι ἐνδεικτικόν, ὅτι εἶχε παραστῆ, «ὑπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐπισκέπτου», στὸ Προκαταρκτικὸ Συνέδριο τῆς Παγκοσμίου Κινήσεως «Ζωὴ καὶ ᾿Εργασία» (Γενεύη, 9-12.8.1920), κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ Λουθηρανὸς ἀρχιεπίσκοπος Οὐψάλης τῆς Σουηδίας Σόδερμπλομ (Söderblom) «κρατῶν ἀνὰ χεῖρας τὴν ᾿Εγκύκλιον [τοῦ 1920] τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐξῆρε τὸ περιεχόμενον αὐτῆς»(Β.Θ. Σταυρίδου - Ε.Α. Βαρέλλα, ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 80..)
Μάλιστα, ὁ ἐπίσης «ἐπισκέπτης» πατριαρχικὸς μητροπολίτης Σελευκείας Γερμανὸς (Στρηνόπουλος) ἐδήλωσε, ὅτι «οἱ σκοποὶ» τῆς Διασκέψεως ἐκείνης «βρίσκονταν σὲ ἁρμονία πρὸς τὴν ᾿Εγκύκλιο [τοῦ 1920], μὲ τὴν ὁποία τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρότεινε τὴν σύσταση μιᾶς “Κοινωνίας ᾿Εκκλησιῶν”...» (Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση, ῾Η Συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν ῞Ιδρυση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν, σελ. 99, ἐκδόσεις «Τέρτιος», Κατερίνη 1988..)
᾿Επίσης, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος συμμετεῖχε, ὡς ᾿Αντιπρόσωπος τῶν ᾿Εκκλησιῶν τῆς ῾Ελλάδος (μαζὶ μὲ τὸν Οἰκουμενιστὴ ᾿Αμίλκα ᾿Αλιβιζᾶτο) καὶ τῆς Κύπρου, στὴν Προκαταρκτικὴ Συνέλευσι τοῦ Παγχριστιανικοῦ Συνεδρίου «Πίστις καὶ Τάξις» (Γενεύη, 12-20.8.1920).
Οἱ 18 ὀρθόδοξοι ᾿Αντιπρόσωποι, στὸ Συνέδριο αὐτό, «προέβησαν εἰς καταρτισμόν, ΕΠΙ ΤΗι ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΤΟΥ 1920, προγράμματος ἐργασίας τῆς συνδιασκέψεως» αὐτῆς (Β.Θ. Σταυρίδου - Ε.Α. Βαρέλλα, ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 93.).
Κατὰ τὸν Νικόλαο Zernov, «ἡ ἀθρόα αὐτὴ συμμετοχὴ τῶν ᾿Ορθοδόξων» στὸ Συνέδριο ἐκεῖνο, «δὲν ἦταν ἄσχετη ἀπὸ τὴν ᾿Εγκύκλιο ποὺ εἶχε ἐξαπολύσει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὶν ἀπὸ μερικοὺς μῆνες [᾿Ιανουάριος 1920]» (Μ.Π. Γ. Τσέτση, ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 96.).
Στὸ Συνέδριο αὐτό, ὁ ᾿Αμίλκας ᾿Αλιβιζᾶτος «ἀνέπτυξε τὸ πρόγραμμα τῶν ᾿Ορθοδόξων», εἰπὼν μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς ἐνδεικτικά:
«Τὸ ὑποβαλλόμενον πρόγραμμα ἀποβλέπει τόγε νῦν [ἐπὶ τοῦ παρόντος τοὐλάχιστον] ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ, ἥτις θὰ προλειάνῃ τὸν τελικὸν σκοπὸν τῆς ἐν πίστει καὶ διοικήσει ἑνώσεως αὐτῶν» (Β.Θ. Σταυρίδου - Ε.Α. Βαρέλλα, ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 93.).
Τοῦτο ἀκριβῶς προέβλεπε ἡ ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920 καὶ πραγματοποιήθηκε τὸ 1948 μὲ τὴν ἵδρυσι τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν».

Εἰς καιρὸν τρομοκρατίας, ἐκ τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς, καὶ ἐνῶ ὑπῆρχεν ὁ κανονικὸς Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, οἱ δικτάτορες ἐφεῦρον, διὰ πρώτην φοράν, τὴν μέθοδον τῆς περιβοήτου «ἀριστίνδην Συνόδου»˙ ἐκ τῶν πέντε μελῶν τῆς δικτατορικῶς διορισθείσης αὐτῆς «ἀριστίνδην Συνόδου» ἐψήφισαν αὐτὸν τρεῖς! Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ «ἐκλογὴ» τοῦ Χρυσοστ. Παπαδοπούλου. Κανονικὸς Μητροπολίτης Ἀθηνῶν ἦτο ὁ Θεόκλητος˙ ἑπομένως αὐτὸς ἦτο καὶ μοιχός.

᾿Εν συνεχείᾳ, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὡς μητροπολίτης ᾿Αθηνῶν, κατὰ τὴν ἐνθρόνισίν του (Μάρτιος 1923), ἀναφερόμενος στὴν <<ἕνωσιν τῶν λοιπῶν ᾿Εκκλησιῶν καὶ χριστιανικῶν κοινοτήτων μετὰ τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας>> καὶ στὸν <<καθορισμὸν κοινῆς βάσεως τῶν σχέσεων>> μεταξύ των, ἀναμφισβήτητα παραπέμπει στὴν συγκρητιστικὴ θεολογία τῆς ᾿Εγκυκλίου τοῦ 1920, ὅταν διακηρύσση τὰ ἀκόλουθα:
«Δέον νὰ συγχρονισθῆ ἡ Ἐκκλησιαστικὴ δρᾶσις πρὸς τὴν ζωὴν τῆς κοινωνίας, ἀπὸ τῆς ὁποίας φαίνεται σήμερον ἀπομεμακρυσμένη… Ζητοῦντες δὲ τὴν ἕνωσιν τῶν λοιπῶν Ἐκκλησιῶν καὶ χριστιανικῶν κοινοτήτων μετὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δέον, πρὸ παντὸς νὰ ἐπιδιώξωμεν τὴν πραγματικὴν ἑνότητα καὶ ἀδιάλειπτον ἐπικοινωνίαν καὶ συναντίληψιν τῶν δογματικῶς συνηνωμένων αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, τὸν συντονισμὸ τῶν ἐνεργειῶν αὐτῶν ὑπὸ τὴν πνευματικὴν πάντοτε ἡγεσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τὸν καθορισμὸν κοινῆς βάσεως τῶν σχέσεων πρὸς τὰς ἑτεροδόξους Ἐκκλησίας καὶ χριστιανικὰς κοινότητας… Πρὸς τοιαύτην συνεργασίαν καὶ ἀλληλεγγύην δὲν εἶναι ἀναγκαία προϋπόθεσις ἡ δυσεπίτευκτος, δυστυχῶς, δογματικὴ ἕνωσις διότι ἀρκεῖ ἡ ἕνωσις τῆς ἀγάπης τῆς χριστιανικῆς, ἥτις ἄλλως τε, δύναται νὰ προλειάνη τὴν ὁδὸν πρὸς τὴν τελείαν ἕνωσιν τὴν πρὸς αὐτὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀνταποκρινομένην…»

Πρὶν ἀπὸ αὐτούς, ἠκούσθήσαν ποτε Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι νὰ ἐκφωνοῦν τοιούτους λόγους; Καὶ δὴ ἐν «ἐνθρονιστηρίοις λόγοις» τὸ ἐνδιαφέρον των ἦτο διὰ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ αἱρετικούς, οὐχὶ δὲ διὰ τὴν στήριξιν καὶ ἐνίσχυσιν τῶν Χριστιανῶν εἰς τὴν ὀρθόδοξον πίστιν τῶν Πατέρων καὶ τὸν χριστιανικὸν βίον;

Οὖτος, ὡς ἱστορικός, ἐπανειλημμένως ἔγραφεν εἰς τὰ βιβλία του περὶ τῆς κατακρίσεως καὶ καταδίκης τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ τῶν φράγκων ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν. Καὶ ὡς ἀρχιμανδρίτης μὲ ζῆλον καὶ κατ’ ἐπανάληψιν ἐκάκιζε δριμέως καὶ κατεδίκαζε τὴν παράνομον καὶ αὐθαίρετον μεταρρύθμισιν τοῦ Πάπα, χαρακτηρίζων αὐτὴν ὡς «μίαν τῶν καινοτομιῶν τοῦ Πάπα, παγκόσμιον σκάνδαλον» κλπ. Ἀπεφαίνετο δὲ ἐν ἐπισήμοις ἐκθέσεσιν, ὅτι «δὲν ἠδύνατο ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία νὰ μεταρρυθμίση τὸ ἡμερολόγιον χωρὶς νὰ καταστῆ σχισματικὴ ἀπέναντι τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Ἐνῶ δὲ ταῦτα ἐκήρυσσε καὶ ἐβεβαίωνεν, ὅταν τοῦ ἔταξαν ἐξουσίαν καὶ, ἀντὶ τοῦ μητροπολίτου ἀνεπέτασαν ἐνώπιόν του τὸ ὀφφίκιον τοῦ ἀρχιεπισκόπου, μητροπολιτῶν δὲ τῶν λοιπῶν Ἑλλαδιτῶν ἐπισκόπων, ὡσὰν τὸν Ἰωάννην Βέκκον, μετέστη εἰς τὰ ἀντίθετα φρονήματα, ὅ,τι προηγουμένως ἔπτυε καὶ ἐκεραυνοβόλει, τώρα ἠσπάζετο καὶ περιεποιεῖτο.

Τέλος, εἶναι ἐξόχως ἐνδεικτικόν, ὅτι ὁ ἀρχιερεύς, ὁ ὁποῖος ἐξεφώνησε τὴν 23.10.1938 τὸν ἐπικήδειο τοῦ ἐκδημήσαντος Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἐπαινοῦσε αὐτόν, διότι ἐκτὸς τῶν ἄλλων, «ὁ ἐκλιπὼν Πρωθιεράρχης» ἐκαλλιέργησε τὸν «πρὸς τὰς ξένας ᾿Εκκλησίας φιλικὸν σύνδεσμον», «διέθρεψε τὸν φλογερὸν πόθον πρὸς συνεννόησιν μετ᾿ αὐτῶν» καὶ «τοσούτους κατέβαλε κόπους, ὑπερανθρώπως ἐργασθεὶς» ὑπὲρ τῆς «ἑνώσεως πασῶν τῶν χριστιανικῶν ᾿Εκκλησιῶν» (.Περιοδ. ᾿Εκκλησία, ἀριθ. 43-44/29.10.1938, σελ. 355).

῾Ο ἀείμνηστος ἀρχιμανδρίτης Θεόκλητος (Στράγκας), ἱστορικὸς τῆς᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, τὴν περικοπὴ αὐτὴν τοῦ ἐπικηδείου λόγου, ἐσχολίασε ὡς ἑξῆς:

«Δηλαδὴ μετὰ τὸν Μελέτιον [Μεταξάκην] ἦτο καὶ αὐτὸς [ὁ Χρυσ. Παπαδ.] φιλοικουμενιστής, ἔτι δὲ καὶ φιλο-ενωτικός» (᾿Αρχιμανδρίτου Θεοκλήτου Α. Στράγκα (†), ᾿Εκκλησίας ῾Ελλάδος ῾Ιστορία ἐκ πηγῶν ἀψευδῶν (1817-1967), τ. Γ´, σελ. 2160, ὑποσημ. 1, ᾿Αθῆναι 1971).

῎Οντως λοιπόν, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὡς μητροπολίτης ᾿Αθηνῶν τὸ ἔτος 1924, ὅταν προέβη στὴν «βιαίαν ἀλλαγὴν τοῦ ῾Ημερολογίου» (᾿Αρχιμανδρίτου Θεοκλήτου Α. Στράγκα, αὐτόθι, σελ. 2159). τελοῦσε ὑπὸ τὴν ἐπίδρασιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ εἰδικὰ τῆς ᾿Εγκυκλίου τοῦ 1920, ἦταν δὲ ὄχι ἁπλῶς «φιλο-οικουμενιστής», ἀλλὰ Οἰκουμενιστὴς ἐκ τῶν πρωτοπόρων.

῞Οπως ὁ ἴδιος θετικῶς ἐπεσήμαινε, ὡς ῾Ιστορικός, οἱ ᾿Ορθόδοξες ᾿Εκκλησίες, «παρακολουθοῦσαι καὶ τὰς ἐκτὸς τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας πνευματικὰς κινήσεις» «καὶ τὸ χριστιανικὸν ἔργον μεγάλων ὀργανώσεων, οἷον τοῦ “Συνδέσμου διεθνοῦς φιλίας τῶν λαῶν διὰ τῶν ᾿Εκκλησιῶν”, τοῦ παγκοσμίου Συνδέσμου “Πίστεως καὶ Πράξεως” [Πίστις καὶ Τάξις], τοῦ Οἰκουμενικοῦ Συνδέσμου “Ζωὴ καὶ ἔργον” [Ζωὴ καὶ ᾿Εργασία], ΕΠΕΔΙΩΞΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΩΝ ΤΡΟΠΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΕΝ ΤΗι ΖΩΗι ΤΩΝ ΛΑΩΝ» (᾿Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Α. Παπαδοπούλου, ῾Η ᾿Ορθόδοξος ᾿Ανατολικὴ ᾿Εκκλησία, σελ.

192, ἐκδόσεις Α.Δ.Ε., ἐν ᾿Αθήναις 1954.).

Τοῦτο πράγματι προέβλεπε ἡ ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920.