Τό χρέος τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι νά διακηρύττη καί νά διδάσκη τήν
Ἀλήθειαν τῆς ἀπαραχαράκτου Πίστεώς της, νά καταγγέλη τάς ἀντιχρίστους πλάνας καί νά καλῆ τούς αἱρετικούς νά ἐπιστρέψουν εἰς
τάς πνευματικάς πηγάς «ὕδατος ζῶντος» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας
Ἡ συμμετοχὴ τῆς
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ «Διάλογοι» θὰ ἦταν ἀσφαλῶς ὑποχρέωσή της ἐὰν
ἐπρόκειτο μέσω αὐτοῦ νὰ διακηρύξει, νὰ ὁμολογήσει καὶ νὰ διδάξει τὴν Ἀλήθεια τῆς ἀπαραχαράκτου Διδασκαλίας τῆς Πίστεώς της. Ἐὰν ἐπρόκειτο μὲ τὴν συμμετοχή της νὰ ἔχει φωνὴν ἐπισημαίνουσα τὶς πλάνες τῶν αἱρετικῶν ἐπιδιώκουσα νὰ πείσει τοὺς πεπλανημένους νὰ ἐπιστρέψουν στὶς πνευματικὲς πηγὲς «ὕδατος ζῶ ντος» τῆς Ὀρθοδοξίας. Νὰ καλέσει δηλαδὴ τοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἀπαρνηθοῦν τὶς κακοδοξίες τους καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στοὺς κόλπους της.
Μιὰ τέτοια βέβαια Ἕνωση θὰ ἦταν θεάρεστη καὶ σωτήρια γιὰ τοὺς πεπλανημένους. Θὰ ἦταν
σύμφωνη μὲ αὐτὸ ποὺ ἔχει διακηρύξει ὁ μεγάλος θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, σχετικὰ μὲ τὸ πῶς ἐννοεῖ τὴν ἕνωση, τονίζοντας:
«Γιὰ μένα ἡ Χριστιανικὴ ἐπανένωση εἶναι ἀκριβῶς ἡ παγκόσμια μεταστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία».
Ὁ Οἰκουμενισμὸς, ὅμως, ποὺ καθοδηγεῖται ἀπὸ ἀντίχριστους πάτρωνες δὲν θέλει τέτοια ἕνωση.
Αὐτὴν τὴν ἕνωση ὄχι ἁπλῶς τὴν ἀπορρίπτει ἀλλὰ καὶ τὴν ἀντιστρατεύεται μεθοδευμένα, διότι ἔχει καταστρώσει σχέδιο γιὰ μιὰ ἄλλη «ἕνωση» ποὺ σκοπὸ ἔχει νὰ ἐγκλωβίσει τὴν Ὀρθοδοξία σʼ ἕνα συνονθύλευμα πλανῶν καὶ αἱρέσεων, σύγχυσης καὶ ἀοριστίας καὶ νὰ ἐπιβάλλει τὴν ποθούμενη Πανθρησκεία του. Ἐπιθυμεῖ δηλαδὴ νὰ σύρει τὴν Ὀρθοδοξία στὸ «Διάλογο» ὄχι γιὰ νὰ διδαχθεῖ ἀπὸ αὐτὴν, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀκυρώσει τὴν Ἀλήθεια της ὡς Μοναδικῆς Πίστεως Σωτηρίας. Νὰ τὴν ὑπονομεύσει καὶ νὰ προκαλέσει ἀμφιβολία καὶ κλονισμὸ στοὺς πιστούς της.
Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ μάλιστα ἔχει ἐπιτύχει ἤδη νὰ παρασύρει τὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ κατέχει τὴν Ἀλήθεια, σὲ «Διάλογο ἐπὶ ἴσοις ὅροις» μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ὅπως ἔλεγε καὶ ἔγραφε ὁ μακαριστὸς Γέροντας π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος «λειτουργεῖ σύμφωνα μὲ τὰ πρότυπα τῆς κοσμικῆς διπλωματίας. Νομίζουν οἱ πάτρωνές του ὅτι ὅπως ὅλα μεταξύ τῶν ἐθνῶν λειτουργοῦν μὲ κανόνες συμβιβασμοῦ καὶ ὑποκρισίας, ἔτσι καὶ ἡ πίστη μας εἶναι ὑπὸ
διαπραγμάτευση». Μᾶς καλοῦν λοιπὸν χάριν τοῦ «Διαλόγου ἀγάπης νὰ τὰ βροῦμε μὲ τοὺς αἱρετικούς». Ἀλλοῦ δηλαδὴ θὰ ὑποχωρήσουμε καὶ θὰ χάσουμε καὶ ἀλλοῦ θὰ κερδίσουμε! Ἔτσι ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὶς ἁμαρτωλὲς ψευτοσυνθῆκες καὶ συμφωνίες τοῦ κόσμου τούτου ...
Μὲ ἄλλα λόγια καλεῖται ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ δεχτεῖ ἐκ προοιμίου ὅτι δὲν κατέχει τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως καὶ ὅτι συναινεῖ στὴν ἀναζήτησή της μέσω «Διαλόγου» μὲ τοὺς αἱρετικούς. Προσερχόμενοι λοιπὸν στὸ Διάλογο «ἐπὶ ἴσοις ὅροις», οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ὡσὰν νὰ ὁμολογοῦν ὅτι ἡ παραδοθεῖσα ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τῶν Ἀποστόλων Του Πίστη τους, εἶναι λειψὴ
καὶ ἀτελὴς καὶ καλοῦνται νὰ τὴ βελτιώσουν καὶ νὰ τὴν τελειοποιήσουν μὲ τὴ συνεργασία τῶν αἱρετικῶν! Καὶ διερωτόμεθα τό νὰ ἐπιχειρεῖται «διόρθωσις» τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ «τὶς ἄλλες ἐκκλησίες», δηλ. ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, μὲ τὴ σιωπηρὰ ἀνοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων δὲν ἀποτελεῖ τοῦτο ὕβρη καὶ βλασφημία, ἀλαζονεία τῶν πεπλανημένων καὶ προδοσία Πίστεως ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων;
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὅμως, δὲν εἶναι μία ἀπὸ τὶς «ἐκκλησίες» ἀλλὰ εἶναι Ἡ «Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία», ποὺ κρατεῖ γνήσια καὶ ἀνόθευτη τὴν παραδοθεῖσα πίστη τὴν ὁποία ὁμολογοῦμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι στὸ ἀπαραχάρακτο ἁγιοπατερικὸ Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας. Εἶναι, ἡ Ὀρθοδοξία ἡ σώζουσα Ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας περὶ τῆς ὁποίας ἐδογμάτισαν ἐν Ἁγίω Πνεύματι οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῶν Ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Αὐτὴν μάλιστα τὴν παραδοθεῖσα Πίστη καλούμεθα ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ τὴν κρατήσουμε ἀπαραχάρακτη, χωρὶς προσθῆκες, χωρὶς ἀλλαγές, χωρὶς καινοτομίες:
«Στήκετε,καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε διὰ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Ἀπ. Παύλου Β΄ Θεσ. β΄ 15).
Στὰ δὲ «Περὶ Ἐκκλησιαστικῶν Διατυπώσεων» τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου διατυπώνεται ρητά το ἁγιοπατερικὸ πνεῦμα ποὺ διδάσκει ὅτι:
«Μία ἡ Ἐκκλησία ἐν οὐρανοῖς, ἡ αὐτὴ ἐπὶ γῆς. Ἐν ταύτη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπαναπαύεται.
Αἱ ἔξω ταύτης οὖσαι αἱρέσεις, ἅς ἔχουσι οἱ ἄνθρωποι, οὐκ εἰσὶ διδασκαλία τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, οὐδὲ τῶν Ἀποστόλων ἀλλὰ τοῦ Σατανᾶ καὶ τοῦ Πατρὸς αὐτῶν τοῦ Διαβόλου ...» (Μansi, 2, 889).
Πῶς εἶναι λοιπὸν δυνατὸν νὰ δεχτεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τὴν βλάσφημη γιʼ αὐτὴν θεωρία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅτι καμία ἐκκλησία δὲν κατέχει τὴν πλήρη Ἀλήθεια;
Πῶς εἶναι δυνατὸν νʼ ἀποδεχτεῖ διαπραγματεύσεις στὰ τῆς πίστεώς της ὅπου «οὐκ ἐγχωρεῖ συγκατάβασις»; Εἶναι δυνατὸν νὰ σιωποῦν σὲ τέτοια ἀντίχριστα σχέδια οἱ ποιμένες; Τὴ σιωπὴ μπροστὰ στὴν αἵρεση καὶ τοὺς αἱρετικοὺς «ἀθεΐας εἶδος» τὴν χαρακτηρίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Γιʼ αὐτὴν μάλιστα τὴν ἔνοχη σιωπὴ μας μπροστὰ στὴν ἀσέβεια των αἱρέσεων, ποὺ θὰ ἔχει ὡς συνέπεια τὴν τιμωρία μας, μᾶς προειδοποιεῖ αἰῶνες π.Χ. ὁ Προφήτης Ὠσηὲ τονίζοντας: «Ἵνατί παρεσιωπήσατε ἀσέβειαν καὶ τὰς ἀδικίας αὐτῆς ἐτρυγήσατε;» (ὡς δικαίαν τιμωρίαν) (Ὠσηὲ ι΄ 13).
Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι μὲ τὸν τρόπο ποὺ συμμετέχει ἡ Ὀρθοδοξία στὰ Συνέδρια, στὶς Συνδιασκέψεις καὶ τὶς Συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καλλιεργεῖται στοὺς Ὀρθόδοξους πιστούς, καὶ μάλιστα στοὺς ἁπλούστερους, σύγχυση, ἀμφισβήτηση καὶ κλονισμὸς γιὰ τὴν πίστη τους. Ὁ Οἰκουμενισμὸς θεωρεῖ, ἀσφαλῶς ὡς μεγάλη του ἐπιτυχία τὴ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων στὸ Διάλογο γιατί γνωρίζει ὅτι ἔτσι προωθοῦνται τὰ σχέδιά του. Θολώνει τὰ νερὰ καὶ δημιουργεῖ κλίμα ἀποδοχῆς πλανῶν καὶ αἱρέσεων ἀνάμεσα στοὺς Ὀρθοδόξους. Δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι ἀφοῦ τὰ κουβεντιάζουν οἱ μεγάλοι καὶ τὰ βρίσκουν μὲ τοὺς ἄλλους, ὅλοι τό ἴδιο εἶναι»!
Ἔτσι λοιπὸν εὐνοοῦνται οἱ αἱρετικοὶ διότι παρασιωπῶνται οἱ πλάνες καὶ οἱ κακοδοξίες τους. «Ξεπλένονται» μέσω τοῦ Διαλόγου καὶ ἐμφανίζονται ὡς λευκὲς περιστερὲς μὲ αὐξημένες δυνατότητες νὰ προωθοῦν ἀνεμπόδιστα τὶς προσηλυτιστικές τους ἐπιδιώξεις.
Μήπως τελικὰ οἱ αἱρετικοὶ πετυχαίνουν μὲ τὸ «Διάλογο ἀγάπης» νὰ κάνουν Δημόσιες Σχέσεις, ὥστε νὰ ὡραιοποιοῦν τὴν παρουσία τους καὶ ὡς προβατόσχημοι νὰ προωθοῦν χωρὶς ἀντιδράσεις τα σχέδιά τους καὶ τὴν ἀποδοχή τους;
Καὶ γι᾽ αὐτὸν τὸν μέγιστο σκανδαλισμὸ κλονισμοῦ τῶν πιστῶν στὴν παραδοθεῖσα Πίστη τῆς
Ὀρθοδοξίας καὶ τὸν ἀπειλούμενο κίνδυνο προσηλυτισμοῦ ἀπὸ τὶς αἱρέσεις, πού διευκολύνει ἡ ἐκ
τοῦ Διαλόγου σύγχυση τῶν ἁπλούστερων Ὀρθοδόξων, τί ἔχουν νὰ μᾶς ποῦν οἱ φιλενωτικοὶ
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;
Ὁ κίνδυνος ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν αἱρέσεων εἶναι μέγιστος. Εἶναι κίνδυνος ψυχοκτόνος. Σφαγεὺς
ψυχῶν εἶναι κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο ἐκεῖνος ποὺ προσηλυτίζει πιστοὺς Χριστιανοὺς στὴν ἀντίχριστο πλάνη. Τὸν θεωρεῖ «ὑπεύθυνον τοῦ αἵματος τουτέστι τῆς σφαγῆς» τῶν ψυχῶν τῶν πλανωμένων. Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ποὺ πέφτει στὴν αἵρεση χωρίζεται ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία, καὶ ὅπως λέει ὁ λαὸς «χάνει μαζὶ μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ψυχή του»
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ. ΦΥΛ 1822
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ «Διάλογοι» θὰ ἦταν ἀσφαλῶς ὑποχρέωσή της ἐὰνἐπρόκειτο μέσω αὐτοῦ νὰ διακηρύξει, νὰ ὁμολογήσει καὶ νὰ διδάξει τὴν Ἀλήθεια τῆς ἀπαραχαράκτου Διδασκαλίας τῆς Πίστεώς της. Ἐὰν ἐπρόκειτο μὲ τὴν συμμετοχή της νὰ ἔχει φωνὴν ἐπισημαίνουσα τὶς πλάνες τῶν αἱρετικῶν ἐπιδιώκουσα νὰ πείσει τοὺς πεπλανημένους νὰ ἐπιστρέψουν στὶς πνευματικὲς πηγὲς «ὕδατος ζῶ ντος» τῆς Ὀρθοδοξίας. Νὰ καλέσει δηλαδὴ τοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἀπαρνηθοῦν τὶς κακοδοξίες τους καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στοὺς κόλπους της.
Μιὰ τέτοια βέβαια Ἕνωση θὰ ἦταν θεάρεστη καὶ σωτήρια γιὰ τοὺς πεπλανημένους. Θὰ ἦταν
σύμφωνη μὲ αὐτὸ ποὺ ἔχει διακηρύξει ὁ μεγάλος θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, σχετικὰ μὲ τὸ πῶς ἐννοεῖ τὴν ἕνωση, τονίζοντας:
«Γιὰ μένα ἡ Χριστιανικὴ ἐπανένωση εἶναι ἀκριβῶς ἡ παγκόσμια μεταστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία».
Ὁ Οἰκουμενισμὸς, ὅμως, ποὺ καθοδηγεῖται ἀπὸ ἀντίχριστους πάτρωνες δὲν θέλει τέτοια ἕνωση.
Αὐτὴν τὴν ἕνωση ὄχι ἁπλῶς τὴν ἀπορρίπτει ἀλλὰ καὶ τὴν ἀντιστρατεύεται μεθοδευμένα, διότι ἔχει καταστρώσει σχέδιο γιὰ μιὰ ἄλλη «ἕνωση» ποὺ σκοπὸ ἔχει νὰ ἐγκλωβίσει τὴν Ὀρθοδοξία σʼ ἕνα συνονθύλευμα πλανῶν καὶ αἱρέσεων, σύγχυσης καὶ ἀοριστίας καὶ νὰ ἐπιβάλλει τὴν ποθούμενη Πανθρησκεία του. Ἐπιθυμεῖ δηλαδὴ νὰ σύρει τὴν Ὀρθοδοξία στὸ «Διάλογο» ὄχι γιὰ νὰ διδαχθεῖ ἀπὸ αὐτὴν, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀκυρώσει τὴν Ἀλήθεια της ὡς Μοναδικῆς Πίστεως Σωτηρίας. Νὰ τὴν ὑπονομεύσει καὶ νὰ προκαλέσει ἀμφιβολία καὶ κλονισμὸ στοὺς πιστούς της.
Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ μάλιστα ἔχει ἐπιτύχει ἤδη νὰ παρασύρει τὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ κατέχει τὴν Ἀλήθεια, σὲ «Διάλογο ἐπὶ ἴσοις ὅροις» μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ὅπως ἔλεγε καὶ ἔγραφε ὁ μακαριστὸς Γέροντας π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος «λειτουργεῖ σύμφωνα μὲ τὰ πρότυπα τῆς κοσμικῆς διπλωματίας. Νομίζουν οἱ πάτρωνές του ὅτι ὅπως ὅλα μεταξύ τῶν ἐθνῶν λειτουργοῦν μὲ κανόνες συμβιβασμοῦ καὶ ὑποκρισίας, ἔτσι καὶ ἡ πίστη μας εἶναι ὑπὸ
διαπραγμάτευση». Μᾶς καλοῦν λοιπὸν χάριν τοῦ «Διαλόγου ἀγάπης νὰ τὰ βροῦμε μὲ τοὺς αἱρετικούς». Ἀλλοῦ δηλαδὴ θὰ ὑποχωρήσουμε καὶ θὰ χάσουμε καὶ ἀλλοῦ θὰ κερδίσουμε! Ἔτσι ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὶς ἁμαρτωλὲς ψευτοσυνθῆκες καὶ συμφωνίες τοῦ κόσμου τούτου ...
Μὲ ἄλλα λόγια καλεῖται ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ δεχτεῖ ἐκ προοιμίου ὅτι δὲν κατέχει τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως καὶ ὅτι συναινεῖ στὴν ἀναζήτησή της μέσω «Διαλόγου» μὲ τοὺς αἱρετικούς. Προσερχόμενοι λοιπὸν στὸ Διάλογο «ἐπὶ ἴσοις ὅροις», οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ὡσὰν νὰ ὁμολογοῦν ὅτι ἡ παραδοθεῖσα ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τῶν Ἀποστόλων Του Πίστη τους, εἶναι λειψὴ
καὶ ἀτελὴς καὶ καλοῦνται νὰ τὴ βελτιώσουν καὶ νὰ τὴν τελειοποιήσουν μὲ τὴ συνεργασία τῶν αἱρετικῶν! Καὶ διερωτόμεθα τό νὰ ἐπιχειρεῖται «διόρθωσις» τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ «τὶς ἄλλες ἐκκλησίες», δηλ. ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, μὲ τὴ σιωπηρὰ ἀνοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων δὲν ἀποτελεῖ τοῦτο ὕβρη καὶ βλασφημία, ἀλαζονεία τῶν πεπλανημένων καὶ προδοσία Πίστεως ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων;
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὅμως, δὲν εἶναι μία ἀπὸ τὶς «ἐκκλησίες» ἀλλὰ εἶναι Ἡ «Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία», ποὺ κρατεῖ γνήσια καὶ ἀνόθευτη τὴν παραδοθεῖσα πίστη τὴν ὁποία ὁμολογοῦμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι στὸ ἀπαραχάρακτο ἁγιοπατερικὸ Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας. Εἶναι, ἡ Ὀρθοδοξία ἡ σώζουσα Ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας περὶ τῆς ὁποίας ἐδογμάτισαν ἐν Ἁγίω Πνεύματι οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῶν Ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Αὐτὴν μάλιστα τὴν παραδοθεῖσα Πίστη καλούμεθα ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ τὴν κρατήσουμε ἀπαραχάρακτη, χωρὶς προσθῆκες, χωρὶς ἀλλαγές, χωρὶς καινοτομίες:
«Στήκετε,καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε διὰ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Ἀπ. Παύλου Β΄ Θεσ. β΄ 15).
Στὰ δὲ «Περὶ Ἐκκλησιαστικῶν Διατυπώσεων» τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου διατυπώνεται ρητά το ἁγιοπατερικὸ πνεῦμα ποὺ διδάσκει ὅτι:
«Μία ἡ Ἐκκλησία ἐν οὐρανοῖς, ἡ αὐτὴ ἐπὶ γῆς. Ἐν ταύτη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπαναπαύεται.
Αἱ ἔξω ταύτης οὖσαι αἱρέσεις, ἅς ἔχουσι οἱ ἄνθρωποι, οὐκ εἰσὶ διδασκαλία τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, οὐδὲ τῶν Ἀποστόλων ἀλλὰ τοῦ Σατανᾶ καὶ τοῦ Πατρὸς αὐτῶν τοῦ Διαβόλου ...» (Μansi, 2, 889).
Πῶς εἶναι λοιπὸν δυνατὸν νὰ δεχτεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τὴν βλάσφημη γιʼ αὐτὴν θεωρία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅτι καμία ἐκκλησία δὲν κατέχει τὴν πλήρη Ἀλήθεια;
Πῶς εἶναι δυνατὸν νʼ ἀποδεχτεῖ διαπραγματεύσεις στὰ τῆς πίστεώς της ὅπου «οὐκ ἐγχωρεῖ συγκατάβασις»; Εἶναι δυνατὸν νὰ σιωποῦν σὲ τέτοια ἀντίχριστα σχέδια οἱ ποιμένες; Τὴ σιωπὴ μπροστὰ στὴν αἵρεση καὶ τοὺς αἱρετικοὺς «ἀθεΐας εἶδος» τὴν χαρακτηρίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Γιʼ αὐτὴν μάλιστα τὴν ἔνοχη σιωπὴ μας μπροστὰ στὴν ἀσέβεια των αἱρέσεων, ποὺ θὰ ἔχει ὡς συνέπεια τὴν τιμωρία μας, μᾶς προειδοποιεῖ αἰῶνες π.Χ. ὁ Προφήτης Ὠσηὲ τονίζοντας: «Ἵνατί παρεσιωπήσατε ἀσέβειαν καὶ τὰς ἀδικίας αὐτῆς ἐτρυγήσατε;» (ὡς δικαίαν τιμωρίαν) (Ὠσηὲ ι΄ 13).
Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι μὲ τὸν τρόπο ποὺ συμμετέχει ἡ Ὀρθοδοξία στὰ Συνέδρια, στὶς Συνδιασκέψεις καὶ τὶς Συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καλλιεργεῖται στοὺς Ὀρθόδοξους πιστούς, καὶ μάλιστα στοὺς ἁπλούστερους, σύγχυση, ἀμφισβήτηση καὶ κλονισμὸς γιὰ τὴν πίστη τους. Ὁ Οἰκουμενισμὸς θεωρεῖ, ἀσφαλῶς ὡς μεγάλη του ἐπιτυχία τὴ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων στὸ Διάλογο γιατί γνωρίζει ὅτι ἔτσι προωθοῦνται τὰ σχέδιά του. Θολώνει τὰ νερὰ καὶ δημιουργεῖ κλίμα ἀποδοχῆς πλανῶν καὶ αἱρέσεων ἀνάμεσα στοὺς Ὀρθοδόξους. Δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι ἀφοῦ τὰ κουβεντιάζουν οἱ μεγάλοι καὶ τὰ βρίσκουν μὲ τοὺς ἄλλους, ὅλοι τό ἴδιο εἶναι»!
Ἔτσι λοιπὸν εὐνοοῦνται οἱ αἱρετικοὶ διότι παρασιωπῶνται οἱ πλάνες καὶ οἱ κακοδοξίες τους. «Ξεπλένονται» μέσω τοῦ Διαλόγου καὶ ἐμφανίζονται ὡς λευκὲς περιστερὲς μὲ αὐξημένες δυνατότητες νὰ προωθοῦν ἀνεμπόδιστα τὶς προσηλυτιστικές τους ἐπιδιώξεις.
Μήπως τελικὰ οἱ αἱρετικοὶ πετυχαίνουν μὲ τὸ «Διάλογο ἀγάπης» νὰ κάνουν Δημόσιες Σχέσεις, ὥστε νὰ ὡραιοποιοῦν τὴν παρουσία τους καὶ ὡς προβατόσχημοι νὰ προωθοῦν χωρὶς ἀντιδράσεις τα σχέδιά τους καὶ τὴν ἀποδοχή τους;
Καὶ γι᾽ αὐτὸν τὸν μέγιστο σκανδαλισμὸ κλονισμοῦ τῶν πιστῶν στὴν παραδοθεῖσα Πίστη τῆς
Ὀρθοδοξίας καὶ τὸν ἀπειλούμενο κίνδυνο προσηλυτισμοῦ ἀπὸ τὶς αἱρέσεις, πού διευκολύνει ἡ ἐκ
τοῦ Διαλόγου σύγχυση τῶν ἁπλούστερων Ὀρθοδόξων, τί ἔχουν νὰ μᾶς ποῦν οἱ φιλενωτικοὶ
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;
Ὁ κίνδυνος ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν αἱρέσεων εἶναι μέγιστος. Εἶναι κίνδυνος ψυχοκτόνος. Σφαγεὺς
ψυχῶν εἶναι κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο ἐκεῖνος ποὺ προσηλυτίζει πιστοὺς Χριστιανοὺς στὴν ἀντίχριστο πλάνη. Τὸν θεωρεῖ «ὑπεύθυνον τοῦ αἵματος τουτέστι τῆς σφαγῆς» τῶν ψυχῶν τῶν πλανωμένων. Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ποὺ πέφτει στὴν αἵρεση χωρίζεται ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία, καὶ ὅπως λέει ὁ λαὸς «χάνει μαζὶ μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ψυχή του»
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ. ΦΥΛ 1822
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου