ΑΔΙΚΟΙ ΠΟΙΝΑΙ ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΑΙ ΠΑΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

Άδικοι ποιναί, επιβαλλόμεναι παρά εχθρών, έστω και Ορθοδόξων, λογίζονται εκκλησιαστικώς άκυροι και ανυπόστατοι.
Θεόφιλος ο Αλεξανδρείας π.χ. μεταβάς είς Κωνσταντινούπολιν και λαβών <<προδήλους>> <<εχθρούς>> (Παλλαδίου Ελενουπόλεως, PG. 47, 29) του αγίου Ιωάννου του χρυσοστόμου, συνεκρότησεν <<επί Δρύν>> (Του αυτού , PG. 47, 28) Σύνοδον. Διά της εχθρικής ταύτης Συνόδου, καθήρεσε τον Χρυσόστομον αδίκως (Του αυτού, PG. 47, 30). Οι έν Κωνσταντινούπολει Ορθόδοξοι δεν εδέχθησαν την εχθρικήν και άδικον ταύτην καθαίρεσιν του Αγίου, αλλά έκριναν αυτήν εκκλησιαστικώς άκυρον και ανυπόστατον. Διό έλεγον πρός τον βασιλέα, ότι Ιωάννης ού <<καθήρηται (δεν έχει καθαιρεθή)>> αληθώς. Ομοίως έπραξε και ο Ιννοκέντιος Ρώμης και εκοινώνει πρός τον Χρυσόστομον, όπως και πρός τον Θεόφιλον, λέγων πρός τον τελευταίον <<ημείς και σε ίσμεν (γνωρίζομεν) κοινωνικόν και τον αδελφόν Ιωάννην>> (Ιννοκεντίου Ρώμης, PG. 47, 12). Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ουδέποτε ανεγνώρισε την άδικον καθαίρεσίν του και εθεώρει εαυτόν πάντοτε ώς τον κανονικόν Επίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως, μέχρι του θανάτου του. Διά τούτο έγραφεν έκ της αδίκου εξορίας, περί <<εκείνου του Αρσακακίου, όν εκάθισεν η βασίλισσα έν τώ θρόνω>>, ότι <<σχήμα μέν έχων επισκόπου>> <<ούτος μοιχός έστιν, ού σαρκός, αλλά πνεύματος, ζώντος γάρ εμού, ήρπασέ μου τον θρόνον της Εκκλησίας>> (Χρυσοστόμου, PG. 52, 685). O Χρυσόστομος κατά την εξορίαν έφερε μεθ' εαυτού τα λειτουργικά άμφια. Ολίγον δέ πρό του μαρτυρικού θανάτου του, <<Ιωάννης, λαβών τα ιμάτια αυτού τα της αγίας Λειτουργίας ενεδύσατο>> <<καί, ανακλίνας εαυτόν, απέδωκεν το πνεύμα Χριστώ τώ Θεώ ημών>> (Παλλαδίου Ελενουπόλ. PG. 47, LXXIX).
Η δέ Ορθόδοξος Εκκλησία, αν και αί κατ' αυτού μάταιαι κατηγορίαι ανήλθον είς τεσσαράκοντα έξ, ουδέποτε εθεώρησε τον Χρυσόστομον καθηρημένον. 'Ενεκα τούτου, δεν υπήρξεν ανάγκη αποκαταστάσεως αυτού υπό άλλης Συνόδου. Ιωάννης ο Χρυσόστομος τιμάται εν τη Ορθοδοξίας ώς άγιος Ιεράρχης. Η θεία αυτού Λειτουργία τελείται πλέον των άλλων κατ' έτος και ο ίδιος εικονίζεται εντός του ιερού Βήματος μετα άλλων μεγάλων Ιεραρχών. Προσέτι, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Μ. Βασίλειος και Γρηγόριος ο Θεολόγος αποτελούσι <<τους τρείς μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος>>(Απολυτικίου εορτής Τριών Ιεραρχών), επί των οποίων βασίζονται και Οικουμενικαί Συνόδοι. Είς τάς Οικουμενικάς Συνόδους ο λόγος του Ιεράρχου Χρυσοστόμου ομολογείται αναντιρρήτος. Έν τη Ζ΄ Οικουμενική Συνόδω ελέχθη, κατόπιν αναγνώσεως περικοπής λόγου του Αγίου <<Ιωάννης ο Χρυσόστομος τοιαύτα λέγει περί των εικόνων, τίς έτι τολμά ειπείν κατ' αυτών τι>> (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 13, 8).
Ο καθαιρεθείς παρ' εχθρών και αδίκως άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, διά της καταφώρου ταύτης αδικίας, ελαμπρύνθη περισσότερον. Διό τιμάται ανά τους αιώνας και μακαρίζεται, συμφώνως πρός τον λόγον του Κυρίου, ειπόντος <<Μακάριοι έστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν και είπωσι πάν πονηρόν ρήμα καθ' υμών, ψευδόμενοι ένεκεν εμού>> (Ματθ. ε΄ 11).