ΠΑΠΙΣΜΟΣ=ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ

Ο Παπισμός εκηρύχθη παρά της Ορθοδόξου Εκκλησίας αίρεσις και οι παπικοί αιρετικοί.

Οί παπικοί παρεχάραξαν το Σύμβολον της Πίστεως, προσθέσαντες είς τούτο την βλασφημίαν ότι το Πνεύμα το Άγιον <<καί έκ τού Υιού εκπορεύεται (Μ. Φωτίου <<Έγκυκλιος Επιστολή...>>, Δ. Σ. Μ. Ι. Καρμίρη, σελ. 322). Τούτο μάχεται την <<θεολογία του Πνεύματος>> και καταλύει το όλον μυστήριον της Αγίας Τριάδος (Μάρκου Εφέσου, Μ. 31Β, 1314). Διό ο Παπισμός είναι κυρίως αίρεσις και οι παπικοί αιρετικοί. Διότι <<κυρίως αιρετικοί>> λέγονται οι <<είς αυτό το καίριον της τριαδικής ημών πίστεως>> ασεβούντες (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1053).

Και δί ετέρας κακοδοξίας ασεβούσι πρός τον Τριαδικόν Θεόν οι παπικοί. Δέχονται κτιστάς τάς ακτίστους ιδιότητας του Θεού. Διότι <<έν είναι μόνον άκτιστον φασι (λέγουσι), την ουσία του Θεού>>, τάς δε θείας ιδιότητας κτιστάς (Γρηγορίου Παλαμά, Συγγράμματα, 3, 40). Κτιστάς δέ λέγοντες τάς θείας ιδιότητας, <<τα κτίσματα θεούς ποιούσι>> και <<κτίσματα ποιούσι τον Θεόν>>, και ούτως <<αθεία περιπίπτουσιν>> οι ασεβείς (του αυτού, ένθ. ανωτ. 3, 54).

Εναντίον και του Κυρίου ήμων Ιησού Χριστού και της Εκκλησίας ασεβούσιν οι παπικοί. όχι τον Κύριον, αλλά τον Πάπαν δέχονται <<πάσης της Εκκλησίας κεφαλήν>> <<και πάντων των Χριστιανών πατέρα τε και διδάσκαλον>> (Όρου της ψευδοσυνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας, Μ. 31Α, 1032). Αλάθητον δέ, ώς τον εκήρυξε κακοδόξως η Α΄ Βατικανή Σύνοδος του 1870, και <<αναμάρτητον>> (Εγκυκλίου Ορθοδόξων Πατριαρχών, Μ. 40, 383). Προσέτι <<είς πάσαν την οικουμένην το πρωτείον κατέχοντα>> και διαθέτοντα <<πλήρη εξουσίαν>>, πρός το <<ποιμαίνειν και διευθύνειν και κυβερνάν την Καθολικήν Εκκλησίαν>>! (Όροι ψευδοσυνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας, Μ. 31 Α, 1032). Αντί του Χριστού, τον άνθρωπον τιμώσιν οι παπικοί. Διά τούτο ο Πάπας ονομάζεται υπό του αγίου Κοσμά του Αιτωλού αντίχριστος.

Και πρός την Ι. Παράδοσιν ασεβούσιν οι παπικοί. Αρνούνται γραπτάς και αγράφους θείας παραδόσεις, και, χάριν <<της ετεροδιδασκαλίας>> των, εδέχθησαν <<τον ιό του νεωτερισμού>> και της καινοτομίας (Εγκυκλίου Ορθοδόξων Πατριαρχών 1848, Μ. 40, 397). Εχώρησαν δέ <<ού μόνον είς τάς των γραφών παρερμηνίας...αλλά και είς παραχαράξεις ιερών και αθίκτων κειμένων των τε ανατολικών και δυτικών θείων Πατέρων (αυτόθι). Τοιουτοτρόπως, <<υπερασπίζόμενοι και δεχόμενοι καινοτομίας αιρετικάς, παρά τα ευαγγελισθέντα ημίν και κανονισθέντα υπό των κοινών διδασκάλων και Πατέρων ημών>> (ένθ. ανωτ. σ. 393), παρέφθειραν την πάλαι ποτέ Ορθόδοξον Δυτικήν Εκκλησίαν και περιέπεσαν είς την αίρεσιν του Παπισμού.

Τα πάντα διέφθειρεν έν τη Δύσει ο Παπισμός (Εγκυκλίου Ορθοδόξων Πατριαρχών 1848, Μ. 40, 405). Διότι <<αλλοίωσις καθάπαξ είς άπαντα τα Μυστήρια και διαφθορά>> εγένετο (αυτόθι), ώστε οι παπικοί να μη έχωσιν αληθώς Μυστήρια θείας Χάριτος και έν Χριστώ σωτηρίας. Το αυτό συνέβη και επί των Ι. Συνόδων, των αγίων εικόνων, της εκκλησιαστικής τάξεως, των νηστειών, του σχήματος των μοναχών, της διδασκαλίας περί μετά θάνατον κρίσεως, περἰ κολάσεως κ.α.

Ο Παπισμός δεν είναι απλώς αίρεσις, αλλά παναίρεσις (Ιουστίνου Πόποβιτς, παρά Σ. Μπιλάλη <<ορθοδοξία και παπισμός>>, Αθήναι 1979 σ. 376), έν τη οποία σωτηρία ούκ εστίν.

Διό οι άγιοι Πατέρες κράζουσι πρός τούς ορθοδόξους, διά του αγίου Μάρκου Εφέσου <<Φεύγετε ούν αυτούς αδελφοί, και την πρός αυτούς κοινωνίαν>> (Μ. 31 Β, 1351), ώς φεύγει τις από όφεως (του αυτού Μ. 31Β, 1323).