ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΛΕΙΝ

Ποιά είναι η πρέπουσα στάσις του Χριστιανού πρός τούς αμαρτάνοντας, είτε δι' αθετήσεως της ορθοδόξου πίστεως, είτε διά παραβάσεως του θείου νόμου; Το σιγάν και εφησυχάζειν, ή το λαλείν και ελέγχειν; <<Ού δεί αδιαφορείν επί τοίς αμαρτάνουσιν, ή εφησυχάζειν αυτοίς>> απαντά ο Μ. Βασίλειος (PG. 32, 292). Έν προκειμένω, <<άσπλαχνος έστιν ο εφησυχάζων, ούχ ο ελέγχων... Και την αγάπην δέ αυτός καταλύει>> (του αυτού PG. 31, 1084-1085).

Και επί πλέον, κοινωνεί της ασεβείας και παρανομίας του αμαρτάνοντος, εάν, γνωρίσας την εθελόκακον προαίρεσιν αυτού, <<εφησυχάση και μή ελέγξη>> μετά διακρίσεως (του αυτού, PG. 31, 1616).

Τι λοιπόν επιβάλλεται; Το σιγάν ή το λαλείν;

<<Καιρός του λαλείν, άλλ' ού του σιγάν τώ οπωσούν δυναμένω>>, γράφει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, <<επειδάν τις αίρεσις ενίσταται καθυλακτούσα της αληθείας>> (PG. 99, 328-329). Ενταύθα, <<της σιωπής το κρίμαν φοβερόν>>, λέγει ο Μ. Βασίλειος (PG. 31, 1509). Ο <<σιωπήσας... ένοχος του αίματος των (λόγω της σιωπής) αμαρτανόντων ευρίσκεται>> (του αυτού PG. 31, 1257). Κύριος δε Παντοκράτωρ διακηρύσσει, ότι του ένεκα αγνοίας αμαρτάνοντος <<το αίμα έκ χειρός του σκοπού εκζητήσω>> (Ιεζεκ. λγ΄ 6), όστις, λαβών την εντολή να γνωστοποιήσει την αλήθεια, εσίγησεν. Ο δέ άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς χαρακτηρίζει την σιωπήν ταύτην <<τρίτον αθείας είδος>> (Συγγράμματα, 2, 483).

Πάντες δέον να διακατεχώμεθα υπό της σωτηριώδους ανησυχίας, <<μήποτε ημείς ένοχοιτου αίματος των υπό της αμαρτίας τεθανατωμένων διά της σιωπής ευρεθώμεν>> (Μ. Βασιλείου, PG.31, 1512).