ΚΗΡΥΤΤΟΥΝ ΑΙΡΕΣΗ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ;;

Απάντησιν δίδει η ιστορία, που λέει ότι, όχι ένας αλλά πολλοί Πατριάρχες και Αρχιερείς υπήρξαν αιρετικοί. Μεταξύ αυτών αναφέρομεν τον Μακεδόνιον, που κατεδίκασεν η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος, τον Νεστόριον, που κατεδίκασεν η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος, τον Άνθιμον, που κατεδίκασαν οι Άγιοι Πατέρες της Ε΄ Οικουμενικής Συνόδου, τους Μονοθελήτας πατριάρχας, που κατεδίκασεν η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος και τους εικονομάχους τοιούτους, που κατεδίκασεν η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος. Απο τους κατόπιν επιβάλλεται να αναφερθή εδώ ο Ιωάννης Βέκκος, που εδίωξε τους Ορθοδόξους χάριν της ενότητος μετά του πάπα. Τούς αιρετικούς αρχιερείς οι Ιεροί Κανόνες και οι Άγιοι πατέρες δεν τους λέγουν αληθινούς πατριάρχας, αλλά <<ψευδοπατριάρχας>> (Αγίου Δοσίθεου Ιεροσολύμων), <<ψευδεπισκόπους>>, <<ψευδοδιδασκάλους>> (ΙΕ΄ Κανόνος Α Β Συνόδου), <<λύκους>> (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, PG. 4, 1096) και άλλως. Καί επί πλέον οι Άγιοι εντέλλονται να αποφεύγωμεν τούς τοιούτους, όχι μόνον όταν είναι πατριάρχαι, αλλά και όταν ακόμη είναι Απόστολοι η Άγγελοι! Ο Άγιος Πατριάρχης Κων/Πόλεως Μ. Φώτιος λέγει ότι αιρετικός είναι και λέγεται εκείνος, που εκκλίνει απο την ορθόδοξον χριστιανικήν πίστιν έστω και είς κάτι μικρόν << αιρετικός έστι... ο μικρόν γούν εκκλίνων της ορθοδόξου πίστεως>> (Σ.Ι.Κ. Α΄ 261). Δηλαδή αιρετικός είναι όποιος δεν αποδέχεται όλα τα δόγματα , δηλαδή τις αλήθειες, της χριστιανικής πίστεως, αλλά εκκλίνει απο αυτά και επ΄ ελάχιστον και απορρίπτει έστω και κάποιο δόγμα, που φαίνεται μικρόν. Διότι όπως λέγει ο Μ. Βασίλειος, έν προκειμένω δεν είναι μικρόν (Μ. Βασιλείου, PG. 31, 1525-1528). Άλλως τε καί αυτός ο Κύριος είπεν αυτολέκτως, <<αμήν γάρ λέγω υμίν, έως άν παρέλθη ο ουρανός και η γή, ιώτα έν η μία κεραία ού μή παρέλθη από τού νόμου, έως άν πάντα γένηται>> (Μάτθ. ε΄ 18). Όποιος φρονεί και κηρύττει τα αντίθετα από αυτά, που διδάσκουν αι Άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι και οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι αιρετικός και όχι αληθινός χριστιανός. Οί τούς αιρετικούς <<καλούντες Χριστιανούς πολύ καί λίαν πλανώνται>>, λέγει ο Μ. Αθανάσιος, <<ώς μήτε τάς Γραφάς ανεγνωκότες , μήτε όλως ειδότες τον Χριστιανισμόν καί τήν έν αυτώ πίστιν>> (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 30, 123). Διά τούτο, αιρετικός είναι και εκείνος, που τον ανεγνωρισμένον αιρετικόν δεν τον καταγγέλει ως αιρετικόν, αλλά τον θεωρεί Χριστιανόν, με αποτέλεσμα, να αναθεματίζεται και αυτός απο την Ορθοδοξίαν. Ούτως η Ζ΄ Αγία Οικουμενική Σύνοδος ορίζει έν Πνεύματι Αγίω τα εξής <<Εί τίς χριστιανοκατηγορικής αιρέσεως όντα τινά, ή έν αυτή τόν βίον απορρήξαντα, διεκδικεί (δηλαδή δικαιώνει και υπερασπίζεται) ανάθεμα>> (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 13, 400). Μόνον η Ορθοδοξία κατέχει όλην την χριστιανικήν αλήθειαν και ορθήν πίστιν. Ότι ευρίσκεται εκτός αυτής δεν είναι Εκκλησία αλλά αίρεσις, δηλαδή ψεύδος πλάνης, που εμποδίζει και αποκλείειτην εν Χριστώ σωτηρίαν. Διά τούτο η Εκκλησία διά των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων εντέλλεται <<αναθεματισθήναι πάσαν αίρεσιν>> (Α Κανόνος Β΄ Οικουμενικής Συνόδου), καί <<όλοις τοίς αιρετικοίς ανάθεμα>> (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδο, Μ, 13, 397). Κυριώτεροι δε αιρέσεις, παλαιότεραι και νεώτεραι, είναι ο Αρειανισμός, η Πνευματομαχία, ο Νεστοριανισμός, ο Μονοφυσιτισμός, ο Μονοθελητισμός, η Εικονομαχία, που κατεδικάσθησαν από τάς επτά Αγίας Οικουμενικάς Συνόδους ονομαστικώς, ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός, πού κατεδικάσθησαν απο Ορθοδόξους πάλιν Συνόδους οικουμενικού κύρους, και ο σημερινός οικουμενισμός. Το ορθόδοξον ανάθεμα προυποθέτει και υπηρετεί <<την αγάπη της αληθείας>> (Β΄ Θεσσαλ. β΄ 10). Το ανάθεμα λέγει η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, <<ουδέν έτερον έστιν, ή χωρισμός τού ανθρώπου από τού Θεού>> καί από πάσης <<της Καθολικής Εκκλησίας>>, δηάδή της Ορθοδόξου (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 13, 408, 1003). Πρέπει όμως να τονίσωμεν εδώ αυτό, που γράφουν οι Ορθόδοξοι Πατριάρχαι της Ανατολής στην Εγκύκλιον των τού έτους 1848, ότι δηλαδήν, πρώτον απομακρύνεται κάποιος απο τον Θεόν και την Ορθοδοξίαν με την θελησίν του και την αμετανόητον αμαρτίαν του, και κατόπιν η Εκκλησία διαπιστώνει και απαγγέλει τον χωρισμόν αυτόν με το ανάθεμα. Το ανάθεμα αυτό, πού απαγγέλεται απο την Εκκλησίαν, δεν δηλοί σκληρότητα, όπως λέγουν οι αμαθείς, αλλά φιλαληθείαν και επί πλέον αγάπην αληθείας. Με το ανάθεμα βοηθείται παιδαγωγικώς και αυτός ο αναθεματιζόμενος, να μετανοήση, άν θέλη, πρό του θανάτου του και να σωθή. Βοηθούνται όμως και οι Ορθόδοξοι πιστοί, τούς οποίους περιχαρακώνει, περιφρουρεί και προφυλάσει από τήν αίρεσιν, η οποία είναι το <<έσχατον πτώμα>> της ψυχής, όπως λέγουν οι Πατέρες με τον Άγιον Γρηγόριον Νύσσης ( PG. 44, 504), και οδηγεί είς σκότος και απώλειαν αιώνιον. Σε πολλά αντιτίθονται και συγκρούονται οι οικουμενισταί με την Εκκλησία, και έξ αυτών ας αναφερθούν ενδεικτικώς μερικά. ΠΡΩΤΟΝ, ενώ η Εκκλησία εντέλλεται με τον πρώτον Κανόνα της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου <<αναθεματισθήναι (να αναθεματισθή) πάσαν αίρεσιν>>, οι οικουμενισταί ουδεμίαν σημερινήν αίρεσιν αναθεματίζουν, αντιθέτως μάλιστα διεπράχθη και η παράνομος άρσις των αναθεμάτων απο τον οικουμενιστή πατριάρχη Αθηναγόρα, ως να είχαν περισσοτέρα αγάπη απο τους Άγιος Πατέρες μας. ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ώς προελέχθη σημεριναί αιρέσεις είναι ο Παπισμός, ο Προτεσταντισμός με τις διακλαδώσεις του, ο οικουμενισμός και ο Μονοφυσιτισμός. Ποιά είναι η θέσις των Αρχιερέων έναντι των αιρέσεων τούτων; όχι μόνον δεν τάς καταδικάζουν και δεν τάς αναθεματίζουν όπως εντέλλεται η Εκκλησία, αλλά πράττουν και το εντελώς αντίθετον! Δέχονται δηλαδή το ψεύδος, οτι οι αιρέσεις αυταί δεν είναι αιρέσεις, αλλά Εκκλησίες και μάλιστα Εκκλησίες και Ομολογίες αδελφές πρός την μόνην αληθινήν Εκκλησίαν, την Ορθόδοξον Εκκλησίαν. ΤΡΙΤΟΝ, οι οικουμενισται την αντιεκκλησιαστικήν αναγνώρισιν επιδιώκουν να την επεκτείνουν και περαιτέρω και να την μεταδώσουν και είς άλλους. Επεχειρούν μάλιστα να εμπλέξουν εις τούτο και άλλους Προκαθήμενους των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών (όπως άλλοτε επεδίωκαν να αναγνωρίσει το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων την ένωση με τους Μονοφυσίτας, αλλά ο τότε Πατριάρχης Διόδωρος αρνήθη, και έλαβαν παρ αυτού την δέουσαν χριστιανικήν απάντησιν, βλ. <<Ορθόδοξος Τύπος, 23/10/1992). ΤΕΤΑΡΤΟΝ, η Εκκλησία εντέλλεται διά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου να λέγουν οι χριστιανοί, <<όλοις τοίς αιρετικοίς ανάθεμα>>. Και οι οικουμενισταί παρακούουν είς την Εκκλησίαν, πράττουν το αντίθετον! Όχι μόνον δεν αναθεματίζούν τούς αμετανόητους αιρετικούς παπικούς, προτεστάντες, μονοφυσίτας, κ.α.αλλά και τούς αναγνωρίζουν ώς μέλη της Εκκλησίας χριστιανούς, ακόμη και τους Προκαθήμενους των αιρέσεων αιρεσιάρχας, όπως είναι ο Πάπας της Ρώμης και άλλοι. Τούς θεωρούν και τούς αποκαλούν αντικανονικώς <<αγαπητούς έν χριστώ αδελφούς>> ενώ είναι εχθροί του Θεού, τούς αναγνωρίζουν αποστολικήν διαδοχήν και ιερωσύνην, που δεν έχουν, όπως λέγει ο Μ.Βασίλειος (Α΄ Κανών Μ. Βασιλείου), καί τούς μνημονεύουν είς τα Δίπτυχα (όπως ο πρώην πατριάρχης Αθηναγόρας) ώς να είναι ορθόδοξοι, ενώ ευρίσκονται εκτός Εκκλησία. Δι αυτό και συμπροσεύχωνται με αυτούς, ως να ανήκουν στήν Εκκλησίαν, καίοτοι οι Ιροί Κανόνες το απαγορεύουν. ΠΕΜΠΤΟΝ, οι οικουμενισταί επιμένουν σ αυτές τις παράνομες σχέσεις τους με τους αναθεματισμένους αιρετικούς και δεν ακούουν τούς Αγίους Πατέρας, που παραγγέλουν το αντίθετον. Ούτε τάς Αγίας Γραφάς υπολογίζουν, ούτε τούς Αγίους Πατέρας των Οικουμενικών Συνόδων προσέχουν, ούτε τους Αγίους Πατέρας εντρέπονται. Καί συγκεκριμένως, ούτε π.χ. στόν άτλαντα της Ορθοδοξίας Άγιον Μάρκον Εφέσου τον Ευγενικόν υπακούουν, με τον οποίον το Πνεύμα το Άγιον εντέλλεται διά τούς αιρετικούς παπικούς και λέγει, φεύγετε αυτούς <<ώς φεύγει τις από όφεως>> ( Μ, 31, Β΄ 1323)./Ούτε πάλιν τον Άγιον Κοσμάν τον Αιτωλόν ακολουθούν, που λέγει τον αιρεσιάρχη Πάπαν Ρώμης <<αντίχριστον>> και εντέλλεται λέγων, <<τόν Πάπαν να καταράσθε, αυτός θα είναι η αιτία>> του μεγάλου κακού, που έρχεται στόν κόσμον ( Αγίου Κοσμά του Αιτωλού). ΕΚΤΟΝ, ακολουθούν οι οικουμενισταί την γραμμή του Πρωτεργάτη του οικουμενισμού Αθηναγόραν, ο οποίος ετόλμησε την ψευδοάρσιν του αναθέματος των Αγίων Πατέρων κατά της παπικής αιρέσεως, που δεν αίρεται ποτέ, αλλά μένειν ισχυρόν εις τους αιώνας, καί υπέταξε τις εκκλησιαστικές διοικήσεις των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών στο λεγόμενον << Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών>> των αμετανοήτων αιρετικών! ΕΒΔΟΜΟΝ, οι οικουμενισταί διά να επιβάλλουν τον εαυτό τους στούς Ορθοδόξους έχουν αρχίσει κατ αυτών ακόμη τον αντίχριστον διωγμόν και απειλάς ( όπως στον Άγιον όρος, όπως στα μέλη του Συλλόγου Κοσμάς Φλαμιάτος όπως στούς Συντάκτας της ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ) εναντίον Ορθοδόξων χριστιανών που ομολογούν Ορθοδοξίαν, όπως θέλει ο Κύριος της Εκκλησίας Ιησούς Χριστός, και αγωνίζονται τον <<καλόν αγώνα της πίστεως>> κατά της αντιχρίστου αιρέσεως. Οι διώκται των Ορθοδόξων Οικουμενισταί επικαλούνται την ενότητα, όχι όμως την <<ενότητα της πίστεως>> της Εκκλησίας (Εφεσ. δ΄ 13), αλλά την αντιεκκλησιαστικήν ψευδοενότητα της δουλικής υποταγής των Ορθοδόξων εις αυτούς, κατά το πρότυπον του Πάπα Ρώμης. Διά τούτο υβρίζουν της ορθόδοξη ομολογία ως δήθεν επικείμενο σχίσμα, όπως κάμνουν και οι αιρετικοί παπικοί. Οί Ορθόδοξοι μπορούμεν να γνωρίζωμεν ποίαν θέσιν πρέπει να λαμβάνωμεν έναντι των αιρετικών και μάλιστα των αιρετικών οικουμενιστών, οι οποίοι, ώς έκ της θεσεώς των (Αρχιερείς δηλαδή), είναι περισσότερον επικίνδυνοι και κάμνουν στίς ψυχές μεγαλύτερον κακό, και διά τούτο ο Θεός τούς ονομάζει πύλας άδου! (Ματθ. ιστ΄ 18). Άς αφήσωμεν λοιπόν τον Θεόν και τούς Αγίους να μας ομιλήσουν, και ας τούς ακούσουμεν με ευσεβή μαθητεία Ορθοδόξου Χριστιανου. <<Προσέχετε>>, μας λέγει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, <<από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται πρός υμάς έν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δέ είσι λύκοι άρπαγες>> (Ματθ. ζ΄ 15). Ψευδοπροφήται και λύκοι αντί ποιμένων είναι λοιπόν οι αιρετικοί Αρχιερείς (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Μ. 4, 1096). Καί ο απόστολος Παύλος <<αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ών αυτοκατάκριτος>>( Τιτ. γ΄, 10-11). Και πάλιν <<καί εάν ημείς>> οι Απόστολοι , <<ή Άγγελος έξ ουρανού ευαγγελίζεται υμίν, παρ ότι ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω>> (Γαλ. α΄8). Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξηγεί <<Εάν ο επίσκοπος, ακόμη και πατριάρχης, είναι <<πονηρός>> <<πίστεως ένεκεν>>, δηλαδή αιρετικός, <<φεύγε αυτόν και παραιτήσαι>>, <<μή μόνον άν άνθρωπος ή αλλά κάν άγγελος έξ ουρανού κατιών>> (Χρυσοστόμου PG. 63, 231). << Πάς άνθρωπος>>, λέγει ο Μ. Αθανάσιος, <<τό διακρίνειν παρά Θεού ειληφώς, κολασθήσεται εξακολουθήσας απείρω (δηλαδή αμαθεί και πλανεμένω) ποιμένι και ψευδή δόξαν (δοξασίαν) ώς αληθή δεξάμενος>> (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 33, 214). Και πάλιν << Εάν ο επίσκοπος ή ό πρεσβύτερος, οί όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται και σκανδαλίζωσι τον λαόν. χρή (πρέπει) αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι είς ευκτήριον οίκον, ή μετ αυτών εμβληθήται, ώς Άννα καί Καιάφα, είς την γέεναν του πυρός>> (Μ. Αθανασίου ΒΕΠΕΣ. 33, 199). Διά τούτο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Άγιος Κύριλλος γράφει πρός τούς Ορθοδόξους χριστιανούς Κωνσταντινουπόλεως διά τον εκεί αιρετικόν Πατριάρχην Νεστόριον <<Ασπίλους καί αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τώ μνημονευθέντι (Νεστορίω), μήτε μήν ώς διδασκάλω προσέχοντες, εί μένει λύκος , αντί ποιμένος>> ( Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Μ. 4, 1096).