ΙΑΤΡΕ, ΘΕΡΑΠΕΥΣΟΝ ΣΕΑΥΤΟΝ!

Οι αρχαίοι πατέρες εξήλθον εις την έρημον και ιάθησαν, και γεγόνασιν ιατροί και ανακάμψαντες εκείθεν άλλους ιάσαντο, ημείς δέ άμα τω εξελθείν εκ του κόσμου πρό του ιαθήναι άλλοις, επιχειρούντες θέλομεν θεραπεύειν, και αναλύη εφ΄ ημάς η νόσος, και γίνονται τα έσχατα ημών χείρονα των πρώτων, και ακούομεν παρά του Σωτήρος, το ''ιατρέ θεράπευσον σεαυτώ''. (Μ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ)

Είναι κατανοητά τα όσα μας συμβουλεύει ο άγιος Αντώνιος και δυστυχώς ισχύουν έως τις ημέρες μας οι λόγοι του! Εἰναι αρκετοί αυτοί οι οποίοι ενώ δεν έχουν ''εξέλθει'' από τα πάθη του κόσμου τούτου με συνέπεια να ιατρευτούν οι ίδιοι, προσπαθούν να ιατρεύσουν τους άλλους! Όμως οι άγιοί μας έπρατταν το αντίθετον ακριβώς! Πρώτα επήγαιναν να θεραπεύσουν τον εαυτό τους εις τις ερήμους νικώντας τα πάθη τους και τον διάβολο, και έπειτα πια ως έμπειροι ιατροί προσπαθούσαν να θεραπεύσουν τους άλλους! Δυστυχώς οι ταλαίπωροι αυτοί αδελφοί δεν αντιλαμβάνονται ότι με τον τρόπον που κινούνται ''γίνονται τα έσχατα ημών χείρονα των πρώτων'', και έτσι είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσουν και να θεραπευθούν από αυτήν την εκ δεξιών πλάνη!

Επικαλούνται επίσης διάφορους αγίους πατέρες απομονώνοντας χωρία τα οποία χρησιμοποιούν δια να στηρίξουν τα ''πιστεύω'' τους και όσα δεν ''βολεύουν'' τα προσπερνούν αδιάφορα. Ένας από αυτούς τους αγίους πατέρες είναι και ο Μέγας Βασίλειος. Τον χρησιμοποιούν δια να στηρίξουν διάφορες θέσεις τους λησμονώντας όμως τους υπόλοιπους λόγους του αγίου. Εμείς δια να μην σας κουράσουμε θα χρησιμοποιήσουμε έναν από την πληθώρα των λόγων του, και ο οποίος απαντά εις αυτούς που χρησιμοποιούν λάθος τρόπο.

Μας λέγει ο άγιος:

«Είναι παρατηρημένο, ότι πολλά από τα καλά, δεν φαίνονται ως καλά και σωστά σε ανθρώπους που δεν έχουν σωστή κρίση. Απο αυτή τη λαθεμένη κρίση βγάζουν πολλοί συμπεράσματα. Αλλά και το μέλι φαίνεται σε μερικούς πικρό, επειδή χάλασε η γεύση τους απο κάποια αρρώστια. Έτσι πάλι ενα μάτι με κακή όραση πολλά απο τα γύρω πράγματα δε βλέπει, ενώ φαντάζεται άλλα που δεν υπάρχουν. Κάτι ανάλογο γίνεται συχνά και με το νόημα των λόγων, όταν αυτός που τους κρίνει είναι κατώτερος διανοητικά απο το περιεχόμενο του κειμένου που διαβάζει. Για το λόγο αυτό πρέπει και αυτός που γράφει και αυτός που κρίνει τα γραμμένα να έχουν σχεδόν την ίδια μόρφωση. Όπως αυτός που δεν ξέρει γεωπονία δεν μπορεί να κρίνει τα γεωργικά έργα και όπως αυτός που δεν κατέχει τη μουσική παιδεία δεν μπορεί να διακρίνει πότε τα διάφορα μουσικά κομμάτια έχουν σωστό μέλος ή όχι, πως μπορεί να θέλει κανείς να γίνεται έτσι αμέσως κριτής των λόγων, όταν δεν έχει να παρουσιάσει δάσκαλο που τον δίδαξε ή να αναφέρει τον χρόνο που σπούδασε ή κι όταν πάλι δεν έχει ούτε πολύ ούτε λίγο ιδέα γύρω απο το λόγο; Το ίδιο πράγμα βλέπω και για τους λόγους του Πνεύματος, ότι δηλαδή δεν επιτρέπεται στον καθένα να εξετάζει τα λεγόμενα, παρά μόνο σ΄ αυτόν που έχει το πνεύμα της διακρίσεως...» (Μ. Βασιλείου, Επιστολαί 204, 5/ΒΕΠΕΣ 55, 236, 13).

Σαφέστατος ο άγιος!

Επίσης πρέπει να ενθυμηθούν οι αγαπητοί μας αδερφοί ότι:

«Οὐδέν γάρ ὄφελος βίου καθαροῦ, δογμάτων διεφθαρμένων· ὥσπερ οὖν οὐδέ τοὐναντίον, δογμάτων ὑγιῶν, ἐάν βίος ᾖ διεφθαρμένος» (᾿Ιω. Χρυσοστόμου ΡG 59,369). Μας λέγει με απλά λόγια ότι εις τίποτα δεν μας ωφελεί εάν έχουμε καθαρό βίο αλλά διδάσκουμε και πιστεύουμε διεφθαρμένα δόγματα. Όμως μας λέγει και το αντίθετο. Εις τίποτα επίσης δεν μας ωφελεί εάν διδάσκουμε και πιστεύουμε ορθά τα δόγματα, αλλά έχουμε βίο διεφθαρμένο.

Τα δύο αυτά πρέπει να ευρίσκονται εις πλήρη αρμονία μεταξύ τους «τά ὑγιῆ δόγματα σπουδάζωμεν ἐναποτίθεσθαι ταῖς ἑαυτῶν ψυχαῖς καί μετά τούτων καί βίου ἀκρίβειαν ἐπιδείκνυσθαι, ἵνα καί ὁ βίος μαρτυρῇ τοῖς δόγμασι...», διότι «τόν χριστιανόν οὐδέν ὀνίνησι τά ὀρθά δόγματα, ἐάν τῆς κατά τόν βίον πολιτείας ἀμελῇ». (Κλήμεντος ᾿Αλεξανδρέως, Στρωματεῖς 7,15· ΡG 9,525Α· ΕΠΕ 4,452-454).

Πρέπει να προσέχουμε διότι είναι πολύ εύκολο να παρασυρθεί κάποιος απο την ορθή ομολογία λησμονώντας τον ορθό βίο, τον προσωπικό αγώνα της καθάρσεως του εαυτού του από τα πάθη.

Η ομολογία εκ του «καναπέ» είναι αρκετά εύκολη, θα λέγαμε είναι και ένα είδος πλάνης, τραβώντας εις τα δίχτυα της αρκετούς ορθοδόξους χριστιανούς οι οποίοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους δια τα κακώς κείμενα της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού ασχολούμενοι μόνο με αυτά. Είναι πλάνη εκ του πονηρού προερχομένη δια να λησμονεί ο χριστιανός τα της προσωπικής του σωτηρίας, τα της καθάρσεώς του από τα πάθη, ασχολούμενος μόνο με την «δογμάτων ακρίβειαν»!!! Όμως, όπως αναφέραμε άνωθεν, μηδαμινό το όφελος εάν δεν υπάρχει η πλήρης αρμονία ορθής δογματικής διδασκαλίας και ορθής ακρίβειας βίου. Πως θα φανεί όμως εάν ο χριστιανός έχει και τις δυο αυτές προϋποθέσεις δια την εν Χριστώ σωτηρία του; Μας το λέγει ο ίδιος ο Κύριος «ἐκ γὰρ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται» (Ματθ. 12, 33).

Ας προσέξουμε και εμείς δια να μην ακούσουμε αλλά και πάθουμε ότι έπαθαν και οι νεανίες του Ευαγγελίου:

«ἀποκριθὲν δὲ τὸ πνεῦμα τὸ πονηρὸν εἶπε· τὸν Ἰησοῦν γινώσκω καὶ τὸν Παῦλον ἐπίσταμαι· ὑμεῖς δὲ τίνες ἐστέ;

καὶ ἐφαλλόμενος ἐπ᾿ αὐτοὺς ὁ ἄνθρωπος, ἐν ᾧ ἦν τὸ πνεῦμα τὸ πονηρόν, καὶ κατακυριεύσας αὐτῶν ἴσχυσε κατ᾿ αὐτῶν, ὥστε γυμνοὺς καὶ τετραυματισμένους ἐκφυγεῖν ἐκ τοῦ οἴκου ἐκείνου. (Πραξ. 19-16)

Διά τούτο: ''ιατρέ (φύγε πρώτα εις την έρημο=από τα κοσμικά πράγματα και ασχολίες και)  θεράπευσον (πρωτίστως) σεαυτόν''