Η προσφώνηση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς την Ρωμαιοκαθολική Αντιπροσωπεία κατά την Θρονική Εορτή (30.11.2010).

ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΚΑΘΗΣΥΧΑΖΟΥΝ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΜΑΣ «ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ, Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ, ΑΠΛΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΚΑΝΟΥΜΕ»!!!
ΕΜΕΙΣ ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΑΣΤΕ. ΕΑΝ ΕΒΛΕΠΑΝ ΕΝΑΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟ «ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟ» ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΛΕΝΕ, ΘΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΦΩΝΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΚΟΛΑΚΕΥΤΙΚΑ ΕΠΙΘΕΤΑ;;; ΔΙΟΤΙ ΕΑΝ ΚΑΝΟΥΝ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΕΙΣ ΣΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ (ΠΑΠΙΚΟΥΣ), ΤΟΥΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ ΠΩς ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ;;;
Ο ΝΟΩΝ ΝΟΕΙΤΩ!!!

Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Kurt Koch, μετά τῆς τιμίας ὑμῶν συνοδείας, οἱ ἐκπροσωποῦντες τήν Αὐτοῦ Ἁγιότητα τόν Ἐπίσκοπον τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης καί ἀγαπητόν ἡμῖν ἐν Κυρίῳ ἀδελφόν Πάπαν κύριον Βενέδικτον καί τήν ἧς οὗτος προΐσταται Ἐκκλησίαν,

Μετὰ πολλῆς χαρᾶς χαιρετίζομεν τήν παρουσίαν ὑμῶν κατά τήν Θρονικήν Ἑορτήν τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, καί ἐν εὐγνωμοσύνῃ εὐχαριστοῦμεν τόν ἀποστείλαντα ὑμᾶς ἀδελφόν ἐν Κυρίῳ Πάπαν Βενέδικτον ΙϚ’ διά τήν εὐγενῆ ἀδελφικήν χειρονομίαν αὐτοῦ ὅπως συμμετάσχῃ δι᾿ ὑμῶν εἰς τήν ἑόρτιον πανήγυριν τῆς ἱερᾶς μνήμης τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς ἐν Βυζαντίῳ Ἐκκλησίας Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου. Ἀπὸ πολλῶν ἤδη ἐτῶν ἔχει καθιερωθῆ ὅπως ἀνταλλάσσωνται ἐπισκέψεις ἐπισήμων ἀντιπροσωπειῶν κατά τάς θρονικάς ἑορτάς ἑκατέρας τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν εἰς ἔνδειξιν τῶν μεταξύ αὐτῶν ἀδελφικῶν δεσμῶν ἀγάπης καί τιμῆς, χαίρομεν δέ διότι καί ἐφέτος τηρεῖται ἡ ὡραία αὕτη παράδοσις.

Ἰδιαιτέρως χαιρετίζομεν τήν διά πρώτην φοράν παρουσίαν ἐν μέσῳ ἡμῶν ὡς ἐκπροσώπου τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος, συγχαίροντες αὐτῇ ἐπί τῇ ἀναλήψει τοῦ ὑψηλοῦ ἀξιώματος τῆς προεδρίας τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου διά τήν προώθησιν τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν, ὡς καί ἐπί τῇ προσφάτῳ ἀνυψώσει αὐτῆς εἰς τό ἀξίωμα καί τήν τιμήν τοῦ Καρδιναλίου. Ἐκτιμῶντες μεγάλως τήν βαθεῖαν θεολογικήν κατάρτισιν καί τήν εὐγένειαν τοῦ χαρακτῆρος τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος, ὡς καί τήν προσήλωσιν αὐτῆς εἰς τήν ἱεράν ὑπόθεσιν τῆς προωθήσεως τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος, προσβλέπομεν εἰς τήν συνεργασίαν ὑμῶν μετά τοῦ καθ’ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διά τήν περαιτέρω σύσφιγξιν τῶν ἀδελφικῶν σχέσεων μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, ἐπ’ἀγαθῷ τῆς προωθήσεως τῆς ἑνότητος, ὑπέρ τῆς ὁποίας ἐδεήθη ὁ Κύριος εἰς τόν Πατέρα Αὐτοῦ ὀλίγον πρό τοῦ πάθους Του.

Μετά πολλῆς χαρᾶς σημειοῦμεν ὅτι κατά τό τρέχον ἔτος συνεπληρώθησαν πεντήκοντα ἔτη ζωῆς καί δράσεως τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου διά τήν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν, τοῦ ὁποίου ἡγεῖται ἤδη ἡ ὑμετέρα Σεβασμιότης. Ἡ σκέψις ἡμῶν ἀνατρέχει πρός τόν ἀείμνηστον Πάπαν Ἰωάννην τόν ΚΓ΄, ὅστις ἐν ἔτει 1960 προέβη εἰς τήν ἵδρυσιν τοῦ Συμβουλίου τούτου, ἀρχικῶς ὑπό τήν μορφήν Γραμματείας, ὁμοῦ μετά τῆς συγκλήσεως τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ, ἥτις διά θαρραλέων ἱστορικῶν ἀποφάσεων ἤνοιξε τόν δρόμον διά τήν συμμετοχήν τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν προσπάθειαν πρός ἀποκατάστασιν τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος. Μεταξύ τῶν καρπῶν τῆς ἱστορικῆς ταύτης πρωτοβουλίας τοῦ ἀειμνήστου Πάπα κυρίαρχον θέσιν κατέχει ἡ ἀνάπτυξις ἀδελφικῶν σχέσεων μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, τάς ὁποίας σχέσεις ἐνεκαινίασαν οἱ μεγάλοι ἐκκλησιαστικοί ἡγέται, ὁ Πάπας Παῦλος ὁ Ϛ’ καί ὁ ἀοίδιμος προκάτοχος ἡμῶν Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ἐσυνέχισαν δέ καί ἐνίσχυσαν ἔτι περαιτέρω οἱ διάδοχοι αὐτῶν Πάπας Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β’ καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος. Χάρις εἰς τάς ἀόκνους προσπαθείας τοῦ ὑμετέρου Συμβουλίου διά τήν χριστιανικήν ἑνότητα, μάλιστα δέ ἐκείνας τῶν ἀειμνήστων πρωτοπόρων προέδρων αὐτοῦ Καρδιναλίων Augustino Bea καί Johannes Willebrands, βοηθουμένων ὑπό εἰδημόνων περί τήν ἱστορίαν καί τήν ζωήν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὡς οἱ ἀείμνηστοι Ἐπίσκοπος Pierre Duprey καί Mgr Eleuterio Fortino, αἱ σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν ἀνεπτύχθησαν ἔτι μᾶλλον δι᾿ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καί ἀδελφικῆς ἀγάπης. Τάς σχέσεις ταύτας ἐκαλλιέργησαν μετά τῆς αὐτῆς ἐπιμελείας καί οἱ προκάτοχοι τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος ἐν τῇ προεδρίᾳ τοῦ Συμβουλίου Καρδινάλιοι Edward Cassidy καί Walter Kasper, συνεπικουρούμενοι ὑπό ἱκανῶν συνεργατῶν. Πρός πάντας τούς ἀνωτέρω ἐκφράζομεν τάς θερμάς εὐχαριστίας ἡμῶν δι᾿ ὅσα ἐκοπίασαν ὑπέρ τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν.

Ἐν τῷ πλαισίῳ τῶν ἀδελφικῶν τούτων σχέσεων ἤρξατο καί διεξάγεται ἐπί τριάκοντα ἤδη ἔτη ὁ ἐπίσημος θεολογικός διάλογος μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν. Καί τοῦτο, διότι ἡ ἑνότης ἐν τῇ ἀγάπῃ εἰς οὐδέν ὠφελεῖ, ἐάν δέν εἶναι συγχρόνως καί ἑνότης ἐν τῇ πίστει καί τῆ ἀληθείᾳ. Οὕτως, «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ», κατά τήν προτροπήν τοῦ Ἀποστόλου (Ἐφ. 4, 15), διεξάγομεν τόν θεολογικόν τοῦτον διάλογον κατόπιν ὁμοφώνου ἀποφάσεως καί πασῶν τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρός ἐξέτασιν ἐν ἀγάπῃ καί εἰλικρινείᾳ τῶν τε ἑνούντων καί τῶν εἰσέτι διαιρούντων ἡμᾶς θεολογικῶν ζητημάτων, «μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως», κατά τήν προτροπήν τοῦ ἰδίου Ἀποστόλου (Ἐφ. 4, 13).

Τήν πορείαν τοῦ θεολογικοῦ τούτου διαλόγου παρακολουθοῦντες μετ᾿ ηὐξημένου ἐνδιαφέροντος καί ἡμεῖς ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου προσευχόμεθα διά τήν εὐόδωσιν αὐτοῦ, ἰδίᾳ κατά τήν παροῦσαν φάσιν, κατά τήν ὁποίαν συζητοῦνται ἀκανθώδη θέματα, γενόμενα κατά τό παρελθόν αἰτίαι ὀξειῶν ἀντιπαραθέσεων μεταξύ τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν.

Ἡ πρόσφατος ἐν Βιέννῃ συνάντησις τῆς ὁλομελείας τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ διαλόγου, ὑπό τήν συμπροεδρίαν τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος καί τοῦ Ἱερωτάτου ἀδελφοῦ καί συνεργοῦ ἡμῶν Μητροπολίτου Περγάμου κυρίου Ἰωάννου, κατέδειξε τάς ὑφισταμένας δυσκολίας, ἀλλά καί τήν πρόθεσιν καί ἀποφασιστικότητα πάντων τῶν μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς, ὅπως ὑπερβοῦν αὐτάς καί ἐν ἀγάπῃ, ἀλλά καί πιστότητι πρός τήν παραδοθεῖσαν ἡμῖν ἐκ τῆς πρώτης χιλιετίας πίστιν καί ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, καί χωρήσωμεν εἰς τήν ἐπίλυσιν τῶν ὑφισταμένων διαφορῶν.

Ἑορτάζοντες σήμερον τήν ἱεράν μνήμην τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου δέν εἶναι δυνατόν εἰμή νά ἔχωμεν τήν σκέψιν ἡμῶν ἐστραμμένην καί πρός τόν αὐτάδελφον αὐτοῦ Πέτρον τόν Πρωτοκορυφαῖον. Οἱ δύο οὗτοι ἀδελφοί, συνδεόμενοι διά τοῦ ἐξ αἵματος δεσμοῦ, συνεδέθησαν προσέτι καί διά τοῦ ἀπείρως σπουδαιοτέρου δεσμοῦ τῆς μετά τοῦ Χριστοῦ καί ἐν τῷ Χριστῷ κοινωνίας. Τόν δεσμόν τοῦτον τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας διετήρησαν ἀδιάσπαστον ἐπί μίαν ὅλην χιλιετίαν καί αἱ ἐκ τοῦ κηρύγματος καί τοῦ μαρτυρίου τῶν Ἀποστόλων τούτων προελθοῦσαι Ἐκκλησίαι, αἱ τῆς Ρώμης καί τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τόν αὐτόν δέ δεσμόν κοινωνίας ὀφείλομεν νά ἀνακτήσωμεν καί πάλιν, διά νά ἀποδειχθῶμεν ἄξιοι συνεχισταί τῆς παρακαταθήκης των.

Εἰς τήν ἀναγνωσθεῖσαν κατά τήν σημερινήν Θείαν Λειτουργίαν εὐαγγελικήν περικοπήν ἠκούσαμεν ὅτι ὁ Ἀνδρέας γνωρίσας προσωπικῶς τόν Χριστόν σπεύδει νά γνωρίσῃ Αὐτόν καί εἰς τόν Πέτρον. Τό αὐτό πράττει καί ὁ Φίλιππος πρός τόν Ναθαναήλ, καί οὕτως ὁ κύκλος τῶν μετά τοῦ Χριστοῦ κοινωνούντων διευρύνεται ἕως οὗ διά τοῦ ἀποστολικοῦ κηρύγματος ἐπεκταθῇ εἰς πάντας τούς ἀνθρώπους. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύεται τοιουτοτρόπως «ἀποστολική», μεταδίδουσα τόν Χριστόν ἀπό γενεᾶς εἰς γενεάν καί ἀπό τόπου εἰς τόπον «ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ἰω. 17, 21) εἰς Αὐτόν ὡς λυτρωτήν καί σωτῆρα.

Ὁ κόσμος καί σήμερον ἀναζητεῖ σωτηρίαν καί λύτρωσιν, εὑρισκόμενος πρό ποικίλων ἀδιεξόδων. Ἀλλ᾿ οἱ κηρύττοντες τόν Χριστόν κεχωρισμένοι ἀπ᾿ ἀλλήλων ἀδυνατοῦν νά πείσουν τόν κόσμον ὅτι «εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον Χριστός» (Ἰω. 1, 42). Πιστοί εἰς τό γνήσιον καί ἀκραιφνές κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καλούμεθα «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» νά μεταφέρωμεν αὐτό εἰς τόν σύγχρονον κόσμον, ἐνωτιζόμενοι τάς ἀγωνίας του καί ἐγκύπτοντες ἐν ἀγάπῃ εἰς τά προβλήματά του.

Διά τῶν σκέψεων τούτων ὑποδεχόμεθα ὑμᾶς, τούς ἐκπροσώπους τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν ἐν ἀγάπῃ καί τιμῇ, εὐχαριστοῦντες καί αὖθις ὑμῖν τε καί τῷ ἀποστείλαντι ὑμᾶς Ἁγιωτάτῳ ἀδελφῷ διά «τόν κόπον τῆς ἀγάπης» (Α’Θεσ. 1, 3) τόν ὁδηγήσαντα τά βήματα ὑμῶν ἐνταῦθα.

«Τῷ δέ Θεῷ καί Πατρί ἡμῶν ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

Η Κάρτα του Πολίτη και ο Οικουμενισμός.

ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ

Σημάτης Παναγιώτης, θεολόγος

Ἡ Κυριακὴ διαβεβαίωση σαφής: «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», τῆς Ἐκκλησίας (Ματθ. 16, 18). Καὶ ὅμως σήμερα ἡ Ἐκκλησία δὲν μαστίζεται μόνο ἀπὸ πολλὰ προβλήματα, ὅπως καθ’ ὅλην τὴν ἱστορική της πορεία· δὲν διώκεται καὶ παραγκωνίζεται κατὰ περίπτωση ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς της, ὅπως πάντα· σήμερα ἡ Ἐκκλησία διαβρώνεται ἀθόρυβα καὶ συστηματικὰ (καὶ χωρὶς τὴν ἀντίσταση τῶν ποιμένων της) ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ Σιωνισμός, ὁ Μασσωνισμός, ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς συμπορεύονται. Κι ἂν δὲν συμπίπτει χρονικὰ ἡ ἀφετηρία τους, συμπίπτουν οἱ σκοποὶ καὶ οἱ ἐπιδιώξεις τους. Ὅλοι οἱ -ισμοὶ (τὰ τελευταῖα κυρίως ἑκατὸ χρόνια) διέβλεψαν μὲ διαβολικὴ ὀξυδέρκεια, ὅτι δὲν μποροῦν ἐκ τῶν ἔξω νὰ ἁλώσουν τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ τὸν Ἑλληνισμό, ποὺ σαρκώθηκε στὸ θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας (καὶ γιὰ ὅσο χρόνο διατηρεῖ αὐτὴν τὴν ἑνότητα), γι’ αὐτὸ ἐπὶ δεκαετίες μυστικῶς ἐργάζονται νὰ ἁλώσουν τὴν Ὀρθοδοξία ἐκ τῶν ἔσω.

Ἰδιαιτέρως ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ αἵρεση ποὺ ἔχει καταφέρει νὰ εἰσδύσει καὶ νὰ διακινεῖται ἄνετα μέσα σὲ πατριαρχικοὺς καὶ μητροπολιτικοὺς οἴκους, χωρὶς οἱ ποιμένες –μεγαλόσχημοι ἢ μικρόσχημοι– νὰ τὴν προσδιορίζουν καὶ νὰ τὴν ἀντιμετωπίζουν (κάτι ποὺ μᾶλλον συμβαίνει γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία), χωρὶς νὰ κατονομάζουν τοὺς αἱρετικούς, ὡσὰν ἡ αἵρεση αὐτὴ νὰ εἶναι ἀόρατη.

Ἀλλὰ καὶ ὅσοι τὴν στηλιτεύουν, τὴν στηλιτεύουν μόνο θεωρητικά, καὶ ἄρα ἀπρόσφορα, γιατὶ πρακτικὰ συμπορεύονται μὲ τοὺς οἰκουμενιστές, ἀγνοώντας ἑκατοντάδες Ἱ. Κανόνες καὶ πατερικὲς φωνὲς ποὺ συμβουλεύουν καὶ ἐντέλλονται τὴν καταγγελία καὶ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Καὶ τὸ ποίμνιο κολυμπᾶ μέσα στὴν αἵρεση, συσχηματιζόμενο μὲ αὐτὴ καὶ καθημερινῶς ἀλλοιούμενο καὶ καθίσταται ὅμοιο, «εἰκόνα καὶ ὁμοίωση» τῶν ποιμένων του.

Μπροστά σ’ αὐτὴ τὴν ἀνησυχητικὴ κατάσταση, ποιά ἐλπίδα ἀνάνηψης ὑπάρχει;

Στὸν θρησκευτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ τύπο, ἔντυπο καὶ ἠλεκτρονικό, τοὺς τελευταίους μῆνες παρατηρεῖται μιὰ ἔντονη δραστηριότητα γιὰ τὴν διερεύνηση τῶν σχετικῶν μὲ τὴν λεγόμενη «ἠλεκτρονικὴ κάρτα τοῦ πολίτη» καὶ τὴν κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν.

Ἐναντίον τῆς «κάρτας» ἀγωνίζεται μῆνες τώρα ὁ ἀρχιμανδρίτης π. Σαράντης Σαράντος. Στὴν συνέχεια τὴν σκυτάλη πῆραν οι ἐπίσκοποι. Πρῶτος Μητροπολίτης ποὺ ἔθεσε ἐπίσημα τὸ θέμα στὴν Ἱερὰ Σύνοδο εἶναι ὁ Αἰτωλίας π. Κοσμᾶς. Στὴ συνέχεια μίλησαν γιὰ τὸ θέμα ἢ ἔβγαλαν ψηφίσματα οἱ μητροπολίτες Αἰγιαλείας, Ἀργολίδος, Γόρτυνος, Θεσσαλονίκης, Κηφισίας, Κονίτσης, Λαγκαδᾶ, Πειραιώς, ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καθὼς καὶ ἄλλοι πνευματικοὶ πατέρες.

Παρόλο, λοιπόν, ποὺ εἶναι ἀναγκαῖες καὶ ἐπιθυμητὲς οἱ παραπάνω ἀντιδράσεις ἐναντίον ἐκείνων ποὺ ἐπιβουλεύονται τὶς ἐλευθερίες τῶν πολιτῶν, ὅμως, δὲν εἶναι τὸ μεῖζον ἡ Κάρτα καὶ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν. Μάλιστα, καὶ οἱ ἴδιοι οἱ προϊστάμενοι τοῦ ἀγῶνα ἐναντίον τῆς Κάρτας, δὲν ταυτίζουν τὴν Κάρτα μὲ τὸ σφράγισμα (ὁμιλοῦν γιὰ προστάδιο), ἡ δὲ μείωση ἢ καὶ κατάργηση τῶν θρησκευτικῶν (τὴν ὁποία ἀσφαλῶς ἀπευχόμεθα), δὲν ἐπιφέρει καταστροφὴ τῆς Πίστεως, καὶ ἐν πάση περιπτώσει, αὐτὰ τὰ δύο ἀποτελοῦν ἐχθρικὲς ἐνέργειες ἐκ τῶν ἔξω, πρόκειται γιὰ κάτι ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν οἱ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως στὴν πορεία τῶν αἰώνων ἐπέβαλλαν τόσα ἄλλα χειρότερα μέτρα ἐναντίον της. Ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία στοὺς αἰῶνες πορεύτηκε καὶ ἐξαπλώθηκε εἰς ὅλον τὸν κόσμο (σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ καὶ τὴν πρόρρηση τοῦ ἀρχηγοῦ Της) καὶ θὰ συνεχίσει νὰ ὑπάρχει ἔστω καὶ μὴ ἔχουσα ὑλικὲς διευκολύνσεις ἢ διδασκαλικὲς ἕδρες, πορευόμενη μέσα ἀπὸ ποικίλες δυσκολίες ἢ διωκόμενη καὶ κρυπτόμενη στὶς κατακόμβες.

Ἀντίθετα, εἶναι ὁρατὸ πλέον ὅτι ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπιφέρει ἀλλοίωση τῆς Πίστεως τοῦ μεγαλύτερου μέρους τῶν μελῶν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἤδη μόλις χθές, ὁ ἐκ τῶν ἡγετῶν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος, παρὰ τὶς ἀντιδράσεις καὶ διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν, ἔδειξε ὅτι δὲν ἱδρώνει μὲ τίποτα τὸ αὐτί του καὶ ἔδωσε, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, τὰ διαπιστευτήρια τῶν αἱρετικῶν του φρονημάτων καὶ τοποθετήσεων, ὄχι μόνο ὑποδεχόμενος (παρὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες) αἱρετικοὺς σὲ ἀκολουθία ποὺ ἐτελεῖτο σὲ ὀρθόδοξο ἱερὸ ναό, ἀλλὰ καὶ ἐξισώνοντας, κατὰ τὶς προσφωνήσεις του, τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς, τῶν ὁποίων οἱ αἱρέσεις ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπὸ πολλὲς Συνόδους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μὲ τοὺς ὀρθόδοξους ἐπισκόπους.

Σὲ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο ἔχουμε μιὰ ἔσχατη ἐλπίδα: μήπως, ὅλοι αὐτοὶ οἱ πνευματικοὶ πατέρες καὶ θεολογοῦντες ἀδελφοί, τὰ μοναστήρια, οἱ ἀδελφότητες, οἱ ἀνησυχοῦντες ἐπίσκοποι, κατανοήσουν ὅτι, μαζὶ μὲ αὐτὸν τὸν ἀγώνα ποὺ θεοφιλῶς διεξάγουν, πρέπει μὲ μεγαλύτερη ἔνταση καὶ κατὰ προτεραιότητα νὰ δώσουν τὴν μάχη γιὰ τὴν ἴδια τὴν Πίστη ποὺ ἀλλοιώνεται μὲ γρήγορους ρυθμούς. Στὸ κάτω-κάτω ὁ ἀγώνας για τὴν Κάρτα καὶ τὴν διατήρηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, εἶναι δευτερεύων –συγκρινόμενος μὲ τὴν διατήρηση ἀμωμήτου τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως– καθόσον, μάλιστα, ἐνέχει καὶ ὑλικὰ κίνητρα: νὰ μὴ στερηθοῦμε τὰ φάρμακα, τὰ τρόφιμα, τὸ μισθό μας ἢ τὴν θέση μας. Ὁ ἀγώνας ὅμως κατὰ τῆς αἱρέσεως, καὶ ἐδῶ συγκεκριμένα γιὰ τὴν καταπολέμηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ λυμαίνεται ἐπί δεκαετίες τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἀγώνας ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν σωτηρία μας.

Οἱ πνευματικοί μας πατέρες, λοιπόν, ποὺ εἶναι εὔκολοι νὰ κατακεραυνώνουν τὰ κακῶς κείμενα καὶ τοὺς ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας πολεμίους, νὰ καταπολεμοῦν τὶς περιφερειακὲς αἱρέσεις (χριστιανικὲς ἢ αὐτὲς τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν), ἂς ὑπερβοῦν τὴν μεγάλη τους δυσκολία, ποὺ ἔγκειται στὸ νὰ κατονομάσουν (καὶ φυσικὰ ἐν συνεχείᾳ νὰ ἐξοστρακίσουν) τοὺς ψευδεπισκόπους ποὺ λυμαίνονται τὴν Ἐκκλησία. Αὐτοὺς ποὺ «ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλὰ» μὲ τὶς πράξεις τους ἀποδεικνύουν ὅτι «οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεισαν ἂν» στὴν διαχρονικὴ πίστη καὶ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας (1 Ἰωάν. β΄ 18-19).

Νὰ ἐλπίσουμε, πὼς ἡ κινητοποίηση καὶ ἡ ἀγωνιστικότητα ποὺ ξεκίνησε μὲ ἀφορμὴ τὴν Κάρτα καὶ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, θὰ συνεχισθεῖ καὶ στὸ μεγάλο θέμα τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Γιατί, ναὶ μὲν «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν» τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὡς μέλη της καὶ καθόσον ἀρνούμαστε νὰ ἐφαρμόσουμε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, διακινδυνεύουμε τὴν σωτηρία μας.

ΑΠΟ ΑΚΤΙΝΕΣ

ΑΝΤΙΦΑΣΚΕΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ;

Διαβάσαμε την επιστολή του Πειραιώς Σεραφείμ και δια άλλη μια φορά δεν κρύβεται η απογοήτευσή μας δια τους εξής αντιφατικούς λόγους του.

Λέγει λοιπόν τα εξής

«Τά κατά καιρούς «κλίματα» πού αὐτονομήθησαν ἐκ τῆς «ἀμπέλου» δι’ αἵρεσιν, σχίσμα ἤ ἑωσφορικήν οἴησιν καί εἰδικώτερον οἱ Ἀρειανοί, οἱ Πνευματομάχοι, οἱ Νεστοριανοί, οἱ Μονοφυσίται Ἀντιχαλκηδόνιοι, τό ἡμέτερον Δυτικόν Πατριαρχεῖον τῆς παλαιᾶς Ῥώμης καί οἱ ἐκ τούτου αὐτονομηθέντες ὁπαδοί τῆς Μεταρρυθμίσεως ἤ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ὡς καί οἱ ἐσχάτως ἀποκοπέντες διά τόν οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλον αὐτῶν αὐτοτιτλοφορούμενοι ὡς Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τυγχάνουν θρησκευτικές κοινότητες ἐστερημένες τῆς θείας χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησιαστικές κοινωνίες καί ὑπόκεινται εἰς τόν ἐν τοῖς ὕπερθεν ἀναφερόμενον τρομερόν λόγον τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου «ἐὰν μή τις μένῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται» (Ἰωαν. 15, 5).

Μα πως αγαπητέ μου Μητροπολίτα θεωρείτε ως εστερημένους του Παναγίου Πνεύματος αυτούς που συμπροσεύχεται μαζί τους ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος; Και πως επίσης αθωώσατε τον Μεσσηνίας Χρυσόστομο εφ΄ όσον συμπροσεύχεται με αιρετικούς εστερημένους του Παναγίου Πνεύματος; Εσείς θα συμπροσευχόσασταν ποτέ με παλαιοημερολογίτες; εφ΄ όσον τους κατατάξατε εις την ίδια τάξιν κατα την άνωθεν μαρτυρία σας; Δεν νομίζουμε!!
Εφ΄ όσον είναι εστερημένοι του Παναγίου Πνεύματος πως ανέχεσθε να συμπροσεύχεσθε μαζί τους εν ώρα ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ και μάλιστα να τους καταδικάζετε κιόλας;; Δυστυχώς οι αντιφάσεις σας μπερδεύουν και τον πιο απλοικό χριστιανό!
Είναι σαν να λέτε π.χ. ότι «ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΣΤΕΡΗΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (όπως και λέτε) ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ Η ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ ΤΟΥΣ».

Θα το λέγατε ποτέ αυτό; Όχι βεβαίως διότι το έχετε πει παλαιότερα. Πως λοιπόν δια τους Προτεστάντες και δια αυτούς που συμπροσεύχονται μαζί τους δεν παραπονείσθαι αλλά μάλιστα τους αθωώνετε κιόλας;

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ

Δυστυχώς ο Μητροπολίτης Πειραιώς δίνει το ''πράσινο φώς'' εις τον Μεσσηνίας Χρυσόστομο να συνεχίσει τις παρεκτροπές του. Η επιστολή εστάλη την 23η Νοεμβρίου και εντός 5 ημερών ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος συμπροσευχήθηκε εν ώρα της θείας λειτουργίας με τον Αγγλικανό αιρεσιάρχη.

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 23ῃ Νοεμβρίου 2010

Πρός

Τόν Ἐλλογιμώτατον Κύριον

Γεώργιον Ζερβόν

Διευθυντήν Συντάξεως

Ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος»

Ἐλλογιμώτατε Κύριε Διευθυντά,

Εἰς τό Ὑμέτερον φῦλλον τῆς ἐγκρίτου ἐκδόσεως τῆς Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως «Ὀρθόδοξος Τύπος» τῆς 19.11. 2010 καί ἐν σελίδι 8, ὑπῆρξε καταχώρησις ὑπό τόν τίτλον: «Περί τῆς συμμετοχῆς τοῦ Σεβ. Πειραιῶς εἰς τά Ὀνομαστήρια τοῦ Μεσσηνίας» γιά νά διατυπωθῇ τό ἐρώτημα: «Μήπως ὁ Πειραιῶς ‘‘ὑψώνει’’ ὀρθόδοξον καί ἀντιμασωνικόν φρόνημα διά νά κερδίσῃ πιστούς καί Ἱεράρχας μέ σκοπόν νά ἐκλεγῇ μελλοντικός Ἀρχιεπίσκοπος καί ἐν συνεχείᾳ νά λησμονήσῃ τά πάντα ὡς ἔπραξεν ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρός Χριστόδουλος μετά τήν ἐκλογήν του;» καί ἐν συνεχείᾳ προσκαλοῦμαι διά νά ἀπαντήσω καί διά τήν συμμετοχήν μου εἰς τά ὀνομαστήρια τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου. Ὑπείκων εἰς τήν Πέτρειον προτροπήν: «ἕτοιμοι δέ ἀεί πρός ἀπολογίαν παντί τῷ αἰτούντι ἡμᾶς λόγον» (Α΄ Πετρ. 3,15) ἀδελφικῶς προάγομαι ὅπως ἀναφέρω Ὑμῖν τά κάτωθι:

1. Ἡ Ἁγιωτάτη ἡμῶν Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποσοτολικήν Ἐκκλησίαν τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως Νικαίας–Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία κατά τόν μεγαλειώδη λόγον τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν θείου Παύλου εἰς Ἐφεσ. 1, 22/4, 15/5, 23 κεφαλήν Αὐτῆς ἔχει τόν ἐνσαρκωθέντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ διότι «θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Α΄ Κορ. 3, 11). Κατά δέ τόν ἀψευδῆ λόγον τοῦ Δομήτορος Αὐτῆς καί Σωτῆρος ταυτοποιεῖται πρός τήν ἄμπελον «ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωαν. 15, 5) καί τά μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ταυτοποιοῦνται πρός τά κλήματα πού ἐλευθέρως καί ἀβιάστως δύνανται νά μετέχουν τῆς ἀμπέλου ἀλληλοπεριχωρούμενα μετ’ Αὐτῆς κατά τάς ἀκτίστους θείας ἐνεργείας διότι κατά τόν ἀψευδῆ ὡσαύτως λόγον τοῦ Σωτῆρος «ἐὰν μή τις μένῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται» (Ἰωαν. 15, 4). Κατά ταῦτα ἡ Ἐκκλησία, ἥν ἔπηξεν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, πορεύεται ἐν χώρῳ καί χρόνῳ ὡς τό ἕν καί μοναδικόν σῶμα τοῦ ἐνσαρκωθέντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ μέ κεφαλήν Αὐτόν ὅστις κατά τήν ὑπερτάτην Αὐτοῦ ὑπόσχεσιν «μένει» ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Αὐτοῦ πάσας τάς ἡμέρας «καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28, 20) καί διακυβερνᾶ Αὐτήν διά τοῦ Παναγίου Πνεύματος «ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν·» (Ἰωαν. 16, 13). Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ κατά τήν ἀποκαλυπτικήν λειτουργικήν ἀναφοράν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου μετέχουν οἱ ἐν «πίστει προαναπαυσάμενοι» Προπάτορες, Πατέρες, Πατριάρχαι Προφήται, Ἀπόστολοι, Κηρύκες, Εὐαγγελισταί, Μάρτυρες, Ὁμολογηταί, Ἐγκρατευταί ἐξαιρέτως δέ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καί Ἀειπάρθενος Μαρία καί πᾶν πνεῦμα δίκαιον ἐν πίστει τελειωθέν καί ἀσφαλῶς οἱ βεβαπτισμένοι εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ζῶντες καί ἀγωνιζόμενοι πιστοί. Κατά ταῦτα ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολική, Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος καί Ἀδιαίρετος, ἐκφραζομένη διά τῶν Ἁγίων ἑπτά οἰκουμενικῶν συνόδων καί τῶν τοπικῶν, ἅς ἐκεῖναι ἐκύρωσαν ὡς καί διά τῶν μή ἀνακεκηρυγμένων εἰσέτι ὡς οἰκουμενικῶν ἀλλ’ οὐσίᾳ ἐχουσῶν τήν αὐτήν ἰσχύν καί δύναμιν Ἁγίων Συνόδων ἐπί Μ. Φωτίου τό ἔτος 879-880 καί ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ τό ἔτος 1351 καί ἑπομένως δέν δύναται νά ὑπάρξῃ ἕτερος Ὀργανισμός διεκδικῶν τήν θέσιν τῆς Ἐκκλησίας.

Τά κατά καιρούς «κλίματα» πού αὐτονομήθησαν ἐκ τῆς «ἀμπέλου» δι’ αἵρεσιν, σχίσμα ἤ ἑωσφορικήν οἴησιν καί εἰδικώτερον οἱ Ἀρειανοί, οἱ Πνευματομάχοι, οἱ Νεστοριανοί, οἱ Μονοφυσίται Ἀντιχαλκηδόνιοι, τό ἡμέτερον Δυτικόν Πατριαρχεῖον τῆς παλαιᾶς Ῥώμης καί οἱ ἐκ τούτου αὐτονομηθέντες ὁπαδοί τῆς Μεταρρυθμίσεως ἤ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ὡς καί οἱ ἐσχάτως ἀποκοπέντες διά τόν οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλον αὐτῶν αὐτοτιτλοφορούμενοι ὡς Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τυγχάνουν θρησκευτικές κοινότητες ἐστερημένες τῆς θείας χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησιαστικές κοινωνίες καί ὑπόκεινται εἰς τόν ἐν τοῖς ὕπερθεν ἀναφερόμενον τρομερόν λόγον τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου «ἐὰν μή τις μένῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται» (Ἰωαν. 15, 5).

2. Ἡ ἀποδιδομένη ὑπό τινων ἔννοια τοῦ σχίσματος διά τήν ὑπαίτιον ἀποκοπήν τοῦ Πατριαρχείου τῆς παλαιᾶς Ρώμης ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας προδήλως τυγχάνει ἐσφαλμένη διότι ἡ Ἐκκλησία ὡς τό ἕν καί μοναδικόν σῶμα τοῦ Δομήτορος Αὐτῆς Κυρίου ὀντολογικῶς καί ἱστορικῶς εἶναι Μία, Ἀκαινοτόμητος καί Ἀδιαίρετος καί συνεπῶς ὁ ὀρθός θεολογικός ὅρος διά τήν ἐπισυμβάσα δραματικήν ἀποκοπήν τοῦ Πατριαρχείου τῆς παλαιᾶς Ρώμης εἶναι ὁ ὅρος «σχᾶσις» πού σημαίνει ἀποκοπήν καί ἔκπτωσιν.

3. Ἐν τῇ Διαρκῇ Ἱ. Συνόδῳ τοῦ μηνός Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ. ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος Αὐτῆς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμος μετά τῶν 2 πρεσβυτέρων καί τῶν 2 νεωτέρων μελῶν τῆς ΔΙΣ ἐδέχθη εἰς ἀκρόασιν τούς Σεβ. Μητροπολίτας Κυθήρων κ. Σεραφείμ καί Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομον καί ἐν συνεχείᾳ ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ σώματος τῆς Δ.Ι.Σ. ἐδήλωσαν ἀμφότεροι ὅτι τό ἀναφυέν θέμα ἔληξεν θετικῶς τοῦ μέν Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου δηλώσαντος τήν κατά πάντα ὀρθόδοξον πίστιν αὐτοῦ διά τήν ἀδιαίρετον ὀντολογίαν τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ δέ Μητροπολίτου Κυθήρων κ. Σεραφείμ, ἐγνωσμένου διά τήν εὐαίσθητον ποιμαντικήν αὐτοῦ σύνεσιν καί φροντίδα, δηλώσαντος ὅτι ἐπεδίωξεν τήν διασάφησιν τοῦ ἀνωτέρω θέματος διά τήν ἀκρίβειαν τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Εἰς ἐπίρρωσιν δέ τῶν ἀνωτέρω ἐπικαλοῦμαι τήν δημοσιοποιηθεῖαν εἰς τό διαδίκτυον ὑπ’ἀριθμ. 1049/10.11.2010 ἐπιστολήν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κυθήρων κ. Σεραφείμ πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅπου ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «Ὁ Σεβ. Μεσσηνίας ἀπαντῶν εἰς ἐρωτήσεις Συνοδικῶν Μητροπο-λιτῶν προσεπεβεβαίωσε τήν πίστιν του εἰς τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἀπέρριψε τήν προτεσταντικῆς προελεύσεως «θεωρίαν τῶν κλάδων» ὡς κατασκεύασμα παρῳχημένων ἐποχῶν καί ἐδήλωσε ὅτι τά περί διῃρημένης Ἐκκλησίας γραφέντα ὀφείλονται εἰς ἀτυχῆ φραστικήν διατύπωσιν καί ἀφεώρων εἰς τήν ἱστορικήν, μᾶλλον, θεώρησιν τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καί ὄχι εἰς τήν ἐκκλησιολογικήν, τήν ἀληθῆ ὑπόστασιν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας.

Μετά ταῦτα Ὑμεῖς, ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος, συνοψίζοντες τά προηγούμενα ἐπεσημάνατε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἐκ τῆς ὁποίας ἀπεσχίσθησαν οἱ ἑτερόδοξοι, χωρίς ὅμως νά διαιρεθῇ ἡ Μία Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, διά τό ὁποῖον δέν διεφώνησεν ὁ Σεβ. Μεσσηνίας. Ἰδιαιτέραν αἴσθησιν προεκάλεσε εἰς τόν ὑπογράφοντα ἡ ἐπίμονος θέσις τοῦ Σεβασμιωτάτου ὅτι δέν θά δυνηθῇ νά ἐπιστρέψῃ εἰς τήν Θεόσωστον Ἐπαρχίαν του, ἐάν δέν ἀποκατασταθῇ πλήρως ὑπό τῆς ΔΙΣ ὡς πρός τό Ὀρθόδοξον περί Ἐκκλησίας φρόνημά του. (Αὐτό καί εἰς τήν ἀπό 17/6/2010 ἀπαντητικήν ἐπιστολήν του ἐμφαίνεται καί εἰς τακτικήν Συνεδρίασιν τῆς παρελθούσης ΙΣΙ ἐτονίσθη, εἰς ἥν καί ἀπεποιήθη τήν κατηγορίαν τοῦ αἱρετικοῦ, τήν ὁποίαν, ὅμως, ὁ ὑποφαινόμενος οὐδέποτε ἀπέδωσε ὑπό τήν κανονικήν τοῦ ὅρου ἔννοιαν, ὡς ἐδήλωσεν εἰς τήν Συνεδρίαν ἐκείνην τῆς Ἱεραρχίας.

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν, ἀφοῦ εἰσήλθομεν εἰς τήν Αἴθουσαν τῶν Συνεδριάσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί ἀνεκοινώθησαν συνοπτικῶς τά γενόμενα, ἐξερχόμενος τῆς Αἰθούσης καί συναντήσας εἰς τό ἰδιαίτερον Γραφεῖον τοῦ Μακαριωτάτου τόν Σεβ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομον ἔδωκα ὡς ἀρχαιότερος κατά τήν Ἀρχιερωσύνην καί τήν ἡλικίαν τόν λειτουργικόν ἀσπασμόν λέγων: «ὁ Χριστός ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν», τόν ὁποῖον καί ἀνταπέδωκε ὁ Σεβασμιώτατος εἰπών: «Καί ἔστι καί ἔσται εἰς αἰῶνα αἰῶνος». Προηγουμένως ἐζήτησα συγγνώμην, συμφώνως πρός τήν λειτουργικήν πρᾶξιν, ἐάν ἐν τῇ διεξαγωγῇ αὐτοῦ τοῦ θεολογικοῦ ἀγῶνος ὡς ἄνθρωπος τόν ἐλύπησα, τοῦθ' ὅπερ καί ἐκεῖνος ἔπραξε».

4. Ἐνταῦθα ὀφείλω διά λόγους ἀληθείας καί δικαιοσύνης νά καταθέσω εἰς πάντας ὅτι ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος ἐν Συνόδῳ τῆς Ἱεραρχίας ἔχει διακηρύξει ὡς Ἱεράρχης καί Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ὅτι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός εἶναι αἵρεσις καί ἐκκλησιολογική ἐκτροπή.

5. Πέραν τῶν ἀνωτέρω πολυσημάντων χρεωστῶ νά εἴπω ὅτι συνδέομαι ἀπό τριακονταετίας μετά τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου συνυπηρετήσας μετ’ αὐτοῦ ἐν τοῖς Γραφείοις τῆς Ἱ. Συνόδου καί ὅτι ἀνταπέδωκα καθηκόντως καί ἀδελφικῶς τήν ἰδικήν του εἰς τά ἡμέτερα ταπεινά ὀνομαστήρια εὐχαριστιακήν μετοχήν.

6. Πολλάκις παρουσιάζεται εἰς τόν ἱερόν ἀγῶνα τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως ἡ κατ’ ὄψιν κρίσις πού δέν συνάδει μέ τήν ἀκεραιότητα αὐτῆς καί δέν ἐπευλογεῖται ὑπό τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον ὑπό τοῦ Τρισαγίου Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου καθωρίσθη εἰδική δικονομική διάταξις διά τήν κατάγνωσιν κανονικοῦ τινός ἀδικήματος παρεκτρεπομένου ἀδελφοῦ (Ματθ. 18, 17), πού ἐάν δέν τηρεῖται ἐπακριβῶς ὁδηγεῖ ἀναποδράστως εἰς τήν ἐσφαλμένην καί ἀνθρωποπαθῆ κρίσιν. Γνωρίζω ἐξ ἰδίας ἀντιλήψεως τόν κραταιόν ἀγῶνα πού ἔδωκε πρό ὀλίγων ἡμερῶν φερόμενος ὡς «οἰκουμενιστής καί φιλοπαπικός» Ἱεράρχης διά νά ἀποτραπῇ ἡ ἐκλογή ἑτεροδόξου προσώπου εἰς ὑψίστην θέσιν τῆς ἐπαρχίας του, δι’ ὅ καί ἀδελφικῶς εἰσηγοῦμαι ὅπως ὡς γνώμονα τῶν ἡμετέρων ἐνεργειῶν ἔχωμεν πάντοτε τήν βασιλίδα τῶν ἀρετῶν, τήν διάκρισιν.

7. Ἀπαντῶν εἰς τό τεθέν διά τοῦ δημοσιεύματος δίλλημα ἐάν ἐκ σκοπιμότητος καί ἐξ ἰδιοτελείας ὁμιλῶ ἐπί διαφόρων θεμάτων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους καί μάλιστα διά νά ὑποκλέψω δῆθεν τήν ἀναγνώρισιν τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ καί τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας προκειμένου ὅπως ἐκπληρωθῇ μελλοντικῶς ἡ μεθοδευμένη προσπάθειά μου διά τήν ἀνάρρησίν μου εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν θρόνον, θεωρῶ ὅτι μόνον πρόσωπα μέ ἀδόκιμον νοῦν καί ἐστερημένα τῆς θείας χάριτος καί τῆς μετοχῆς εἰς τήν ἁγιοπνευματικήν ἐμπειρίαν τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας μποροῦν νά φθάσουν εἰς τοιαύτην ἐμπαθεστάτην κρίσιν. Δυστυχῶς ἐν προκειμένῳ γνωρίζω τά ἐλατήρια των ἀλλά urbi et orbi τούς λέγω ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὅλον καί δέν μπορεῖ νά μεταβληθῇ εἰς κομματίδιον. Συνέτρεξα μέ ὅλας μου τάς δυνάμεις τήν προσπάθειαν των κηδόμενος ὅμως τοῦ κύρους τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας. Τό μέγεθος τῆς ἐναντίον μου ἐμπαθείας ἀποδεικνύεται ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ὄχι μόνον μέ «ἐξέλεξαν» Ἀρχιεπίσκοπον ἀλλά προέβλεψαν καί τήν μετέπειτα δολίαν καί προδοτικήν στάσιν μου.

Τό πόσον φαιδρόν ἔωλον, ἀβάσιμον καί ἀνεπέρειστον εἶναι τό θέμα αὐτό παρέλκει νά ἀναφέρω διότι τά ἐκλογάς Ἀρχιερέων καί Ἀρχιεπισκόπου κατ’ ἐπιταγήν τῶν θείων καί ἱερῶν κανόνων τάς κάμνει ἡ Σεπτή Ἱεραρχία, ἥτις ὡς τυγχάνει τοῖς πᾶσιν γνωστόν δέν διάκειται εὐμενῶς πρός ἐμφαινομένους ὡς «ἀμύντορας τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων» ἤ προβαλομένους ὑπό «εὐσεβῶν» κύκλων. Ὡσαύτως παρέλκει νά ἀναφέρω τό μένος τοῦ διεθνιστικοῦ καί σιωνιστικοῦ λόμπυ καί τῶν ἐνταῦθα διατακτῶν του εἰς τά μέσα ἐνημερώσεως, πού συνεχῶς λοιδωροῦν εὐτελίζουν καί διαβάλλουν οἱονδήτινα ἀντιστρατεύεται εἰς τούς σχεδιασμούς των.

Εὐχαριστῶν διά τήν εὐκαιρίαν τῆς καλῆς «ἀπολογίας», εὔχομαι Ὑμῖν πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν καί δύναμιν ἐν τῷ Ὑμετέρῳ ἔργῳ.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ «ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΝΩΣΟΥΝ ΤΟ ΦΩΣ ΜΕ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ…»

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ρασκας-Πριζρενης ΑΡΤΕΜΙΟΣ

ΤΕΛΕΣΕ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕ 14 ΙΕΡΕΙΣ

3 ΔΙΑΚΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 1000 ΠΙΣΤΟΥΣ

ΑΥΤΗ, ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ

«Πολλοί άνεμοι φυσούν για να σβήσουν την λαμπάδα της πίστεως από την ψυχή μας. Ο πιο επικίνδυνος άνεμος ονομάζεται Οικουμενισμός. Οι οικουμενισταί θέλουν να ενώσουν αυτό που δεν ενώνεται. Θέλουν να ενώσουν την αλήθεια με το ψέμα, το φως με το σκοτάδι, τον Θεό με τον διάβολο. Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να ενωθεί με την αίρεση».

Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης του Κοσόβου και των Μετοχίων Αρτέμιος λειτούργησε σήμερα, Κυριακή, 28/11/2010, στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στο χωριό Ljuljaci Sumadija που βρίσκεται έξω απο το Βελιγραδι.
Η είδηση ότι θα λειτουργήσει ο Μητροπολίτης στον ιερό ναό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου είχε ανακοινωθεί γι’ αυτό κατέκλυσαν το ναό πλήθος πιστών από όλη την Σερβία και από το Κόσοβο. Πάνω από 1000 πιστοί παραβρέθηκαν στην Θεία Λειτουργία. Και δεν ήταν μικρός ο αριθμός των πιστών που ήρθε από την Μητροπολίτη του Ράσκας-Πριζρένης, που βρίσκεται υπό κατάληψη, από τον μοιχεπιβάτη Θεοδόσιο.
Η Θεία Λειτουργία θύμιζε τους πρώτους χριστιανικούς αιώνας που ήταν η Εκκλησία υπό διωγμό και ήταν οι πιστοί ενωμένοι με μία καρδιά και μια ψυχή.
Ο Μητροπολίτης Αρτέμιος τους μίλησε για το μεγαλείο της Ορθοδοξίας και είπε· Είμαστε σήμερα συγκεντρωμένοι εδώ με μια ψυχή και μια καρδιά για την Ορθόδοξη Πίστη μας. Δεν υπάρχει άλλη θρησκεία στον κόσμο που μπορεί να μας σώσει και να μας οδηγήσει στον Ένα και Αληθινό Θεό. Η Ορθοδοξία είναι καθαρή και αμόλυντη και ο άγιος Νικόλαος προειδοποίησε τον Σερβικό λαό να φυλάγει την Ορθόδοξη πίστη του, γιατί θα πνεύσει μεγάλος άνεμος απιστίας και αιρέσεων και θα προσπαθήσουν να σβήσουν την λυχνία της πίστεως, όμως εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να την διατηρήσουμε αναμμένη.
Πολλοί άνεμοι φυσούν για να σβήσουν την λαμπάδα της πίστεως από την ψυχή μας. Ο πιο επικίνδυνος άνεμος ονομάζεται Οικουμενισμός. Οι οικουμενισταί θέλουν να ενώσουν αυτό που δεν ενώνεται. Θέλουν να ενώσουν την αλήθεια με το ψέμα, το φως με το σκοτάδι, τον Θεό με τον διάβολο. Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να ενωθεί με την αίρεση.
Θέλουν να ρίξουμε νερό στο κρασί μας, θέλουν να νοθέψουμε την Ορθόδοξη πίστη μας, αλλά εμείς δεν πρέπει να το επιτρέψουμε. Ο πιστός λαός είναι φύλακας της Ορθοδόξου πίστεως. Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός αγωνίστηκε και δεν επέτρεψε να γίνει η ένωση στην Φλωρεντία. Η αλήθεια κερδίζει πάντα. Ίσως προσωρινά να θάβεται, αλλά πάντα ανασταίνεται. Μια παροιμία λέει· Την αλήθεια όσο βαθιά στο έδαφος και εάν την θάψουν θα αναστηθεί φωτεινότερη.

Εμείς που καλούμαστε να φυλάξουμε την πίστη μας, ας μην υποκύψουμε. Να μη φοβόμαστε τίποτε, γιατί ο Θεός είναι μαζί μας και η χάρη του Αγίου Πνεύματος θα μας δυναμώνει…
Εμείς δεν καταριόμαστε κανέναν, αλλά όσοι προσπαθούν να καταστρέψουν την Ορθόδοξη πίστη έχουν την κατάρα των Αγίων Πατέρων….

ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ
Μετά την Θ. Λειτουργία οι πιστοί συγκεντρώθηκαν στην τεράστια τραπεζαρία, που αποδείχθηκε μικρή για να χωρέσει το πλήθος των πιστών.
Και εκτός από την φυσική τροφή οι πιστοί απήλαυσαν και την πνευματική τροφή. Μεγάλη χαρά τους έδωσαν τα πνευματικά λόγια του επισκόπου Αρτεμίου, που αποτελούσαν σήμα προσευχής για την Εκκλησία.
Έψαλαν οι πιστοί ύμνους στο Θεό. Τραγούδησαν ένα ύμνο αφιερωμένο στον άγιο νεομάρτυρα του Κοσσυφοπεδίου Χαρίτων. Τραγούδησαν και εθνικούς ύμνους από το Κόσοβο.
Τέλος συμφώνησαν οι μοναχοί και πιστοί να έχουν ως νέο φρούριο της Ορθοδοξίας το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.

Το κήρυγμα ολόκληρο το παραθέτουμε στα Σέρβικα..

Извештај са Св. Литургије у селу Љуљаци Штампај Е-пошта

Sunday, 28 November 2010

Епископ Артемије служио Свету Архијерејску Литургију у цркви Светог Јована Крститеља у Љуљацима
Његово Преосвештенство Епископ рашко-призренски и косовско-метохијски Г.Г. Артемије, служио је данас, у недељу, 28/15. новембра, Свету Архијерејску Литургију у цркви Светог Јована Крститеља у селу Љуљаци, уз саслужење четрнаест свештеномонаха и три ђакона – сви прогнани из своје матичне Епархије. Поред бројног прогнаног монаштва из Епархије рашко-призренске у Светом Приносу учешћа је узело и преко хиљаду верника из свих крајева Србије. Не мали број верника пристигао је из Епархије рашко-призренске, што је додатно обрадовало пастира распете Епархије, присилно одвојеног од своје пастве.
На Светој Литургији једногласно је одговарао верни народ у коме, као у време првих хришћана, беше једно срце и једна душа (Уп. Д.Ап. 4, 32), која је сада слободно и радосно клицала Господу, ослобођена од свих опасности и замки гнусобе опустошења (читај екуменизма и глобализма) – ко чита да разуме (Уп. Мт. 24. 15).
У својој пастирској беседи владика је поред осталог рекао: „Данас нас је овде сабрала једна мисао – Вера наша Православна, чули смо ову дивну песму: „Вера наша, Вера славна, Вера наша Православна“. Нема друге вере којом се људи могу просвећивати и спасавати сем науке Господа Христа која је целосна, неповређена, неискварена, очувана у Цркви Светој Православној и то је та Вера наша Православна. Свети Владика Николај говорио је често и опомињао српски народ како треба да чувају Веру своју. Каже: „Србине, брате, дунули су зли ветрови да угасе кандило вере у души твојој. Један ветар зове се безверје, други кривоверје, трећи се зове маловерје.“ А ми смо дужни да кандило наше вере очувамо упаљено. И данас у наше време многи ветрови су дунули да угасе кандило вере у душама нашим. Најопаснији ветар јесте такозвани екуменизам – настојање да се сједини оно што се не може сјединити. Истина и лаж, светлост и тама, Бог и ђаво – немају ништа заједничко. Не може се кривоверје сјединити са правоверјем и да правоверје остане оно што је било. Када сипамо воду у вино, то више није вино, то је онда, како кажу у Далмацији, беванда. Ми не смемо дозволити да у наше православно вино разни и непознати сипају своју ко зна какву воду“.
Нагласивши да је народ чувар праве и при томе напоменувши пример Светог Марко Ефеског и пропале Флорентинске уније Владика је додао: „Истина увек побеђује, макар привремено била затрпана и изгледало да је побеђена, она васкрсава. Једна пословица каже: „Истина што се дубље у земљу закопава, све сјајнија васкрсава“. Ми који смо позвани да чувао своју веру немојмо клонути, немојмо се уплашити ничега, јер где је права вера, ту је и Бог са нама и благодат Духа Светога… Ми се ни од кога не одвајамо, ми никога не проклињемо, ми никога не осуђујемо. Али констатујемо: они који кваре Веру Православну сами себе искључују из Цркве Православне и сами себи призивају проклетство“ (беседу у целини можете наћи у прилогу).
Након Свете Литургије бројно манастирско братство, смештено у недовршеној задужбини блаженопочившег протојереја-ставрофора Томислава (Марковића), приредило је скромну трпезу љубави. Огромна трпезарија је била мала да прими све присутне. По обичају, поред телесне хране, народ се у тим тренуцима насладио и духовном храном – богомољачким песмама посвећеним Св. Новомученику Харитону црноречком, Св. Јустину Ћелијском, песмама о Косову. Посебан духовни ужитак донеле су пастирске речи Владике Артемија које су у ствари представљале печат данашњег молитвеног сабрања (и ова беседа се налази у прилогу).
На крају су монаштво и верни народ једнодушно отпевали многољетије Владици Артемију а затим су у миру, радосног духа, напустили нову тврђаву вере, сада већ манастир Светог Јована Крститеља – Богом дарованог за ове апокалиптичке дане.

(Пригодну репортажу из манастира Светог Јована Крститеља у Љуљацима такође можете погледати у прилогу. Фотографије са данашњег молитвеног сабрања у Љуљацима уредништво сајта ће поставити у наредним сатима)
Јеромонах Наум

Транскрипт беседе Владике Артемија на Литургији

У име Оца и Сина и Светога Духа.
Каква се то тајна, браћо и сестре, данас догађа у овој нашој пустињи? Откуда оволики народ данас овде? Шта га је привукло? Одакле су дошли? Шта желе овде? До пре неког времена овде никога није било и нико није долазио. Откуда данас овако предивно чудо Божије да се толики народ сабере? Одговор је у једној црквеној песми која каже: „Благодат Светога Духа данас нас сабра и сви узевши крст свој говоримо – Благословен који иде у Име Господње.“ Заиста, без Духа Светога, без благодати Божије, не би нас данас овде било.
Дух Свети је тај који је на Педесетницу надахнуо апостоле те су проговорили разним језицима и тада је поверовало пет хиљада људи на један дан. То је био рођендан Цркве. Ова црква овде, дивна, подигнута од многима вама познатог Протојереја Томислава Марковића, посвећена је рођењу Светог Јована Претече. Опет нека симболика, опет неко рађање, опет неки почетак. А данас Света Недеља, Васкрсење Христово. Сваке недеље ми славимо Васкрсење Христово, браћо и сестре. Не само на Ускрс, него сваке недеље. И први дан Божићног поста. И то је симболика, јер каже Господ да се зли дух демонски не може ничим истерати сем постом и молитвом. И зато ми данас ступајући на пут Свете Четрдесетнице, Светога Божићног поста, ми крећемо, у ствари, у један нови почетак, у препород својих душа, јер нема човека да живи а да не греши. Али постоји и лек од греха, постоји покајање, постоји труд, молитва, пост, љубав међусобна братска.
Ми се спремамо да дочекамо рођење Господа Христа. Када ми имамо неки важан догађај у нашем дому, када очекујемо долазак некога високога госта, шта ми радимо, пред нашу крсну славу или неки други важан догађај? Кречимо кућу, уређујемо, намештамо да буде уредна, чиста, да не би гост када дође на праг наше куће и види унутра неред и нечистоту, да се не би са прага вратио, а ми остали у срамоти. Тако и ми, браћо и сестре, треба да примимо у душе наше, у срца наша Богомладенца Христа. Данас смо кренули Њему у сусрет. За четрдесет дана славићемо славно Рођење Његово. Треба да га примимо у себе. За време овога поста треба да душу своју очистимо од сваке прљавштине греха и нечистоте, од страсти наших, од мржње, од клевете, од рђавих дела, рђавих мисли. Како? Постом и молитвом и Светом Тајном Покајања и Исповести. Нема другог начина да душу своју припремимо за Царство Небеско, ради чега је Господ и дошао и родио се на земљи и живео са људима, учио људе и страдао од људи, ради нас и ради нашега спасења.
Данас нас је овде сабрала једна мисао – Вера наша Православна, чули смо ову дивну песму: „Вера наша, Вера славна, Вера наша Православна“. Нема друге вере којом се људи могу просвећивати и спасавати сем науке Господа Христа која је целосна, неповређена, неискварена, очувана у Цркви Светој Православној и то је та Вера наша Православна. Свети Владика Николај говорио је често и опомињао српски народ како треба да чувају Веру своју. Каже: „Србине, брате, дунули су зли ветрови да угасе кандило вере у души твојој. Један ветар зове се безверје, други кривоверје, трећи се зове маловерје.“ А ми смо дужни да кандило наше вере очувамо упаљено. И данас у наше време многи ветрови су дунули да угасе кандило вере у душама нашим. Најопаснији ветар јесте такозвани екуменизам – настојање да се сједини оно што се не може сјединити. Истина и лаж, светлост и тама, Бог и ђаво – немају ништа заједничко. Не може се кривоверје сјединити са правоверјем и да правоверје остане оно што је било. Када сипамо воду у вино, то више није вино, то је онда, како кажу у Далмацији, беванда. Ми не смемо дозволити да у наше православно вино разни и непознати сипају своју ко зна какву воду.
Будимо чувари вере наше православне јер, рекли су источни патријарси у својој посланици, да је народ чувар праве вере. Код нас, кажу они у својој посланици, не могу ни патријарси, ни владике, нико не може нешто ново унети у нашу веру, јер је народ чувар праве вере. И то се у историји Цркве за две хиљаде година много пута показало и потврдило. Најпознатији пример је Свети Марко Ефески. Када су били на сабору у Флоренти, тамо да се склопи унија између православих и римокатолика, он је био и остао тада једини борац који је није прихватао и та унија је пропала, није успела. Зато што је истина победила. Истина увек побеђује, макар привремено била затрпана и изгледало да је побеђена, она васкрсава. Једна пословица каже: „Истина што се дубље у земљу закопава, све сјајнија васкрсава. “Ми који смо позвани да чувао своју веру немојмо клонути, немојмо се уплашити ничега, јер где је права вера, ту је и Бог са нама и благодат Духа Светога.
Нека би дао Бог, браћо и сестре, да очувамо оно што нам је предано од Светих Апостола, преко Светих Отаца и Васељенских Сабора. Ми остајемо у јединству са њима, ми се ни од кога не одвајамо, ми никога не проклињемо, ми никога не осуђујемо. Али констатујемо: они који кваре Веру Православну сами себе искључују из Цркве Православне и сами себи призивају проклетство.
Нека би Бог дао да цео наш православни српски народ буде и остане народ Светога Саве, народ Светог Кнеза Лазара, народ Светог Владике Николаја, народ Преподобног Оца Јустина Ћелијског и осталих Светитеља, Мученика и Новомученика из рода нашега, да бисмо и ми када пођемо одавде, а једнога дана сви морамо поћи, да бисмо се нашли тамо где се и они налазе – у Царству Васкрслога Господа, да тамо са њима и са Свима Светима и ми славимо Оца и Сина и Светога Духа кроза све векове и сву вечност. Амин.

Транскрипт беседе Владике Артемија у гостопримници
…Богу се молили и храбрили се овим дивним песмама које наше сестре овде наставише да певају. Сада та традиција прелази, ако Бог да, овде, где ћемо се када буде прилика састајати и Богу молити и чувати своју Веру Православну. То је нешто што нам је аманет остао од Светога Саве и од Светих наших славних Предака и да ову задужбину Протојереја Томе Марковића одржимо.
Када је почео то да гради ја сам једном навратио да га видим и упитао сам га: „Оче Томо, чему оволика грађевина? Зашто то толико градиш? Коме то треба?“ Он каже: „Некоме ће требати.“ „Па ко ће ти ово напунити?“ Па каже: „Ти.“ Као да је пророчки говорио тада. И, ето, нити је он тада знао, нит сам ја тада знао, али Бог је, ето, тако учинио да заиста данас, браћо и сестре, наше монаштво које је принуђено било да напусти своје манастире на Косову и Метохији, ето нашло је кров над главом овде, у овој задужбни овде која је почета, није завршена. Господ га је позвао себи, Бог зна зашто је то тако. Вероватно да би нама остало нешто да радимо. Јер да је он све урадио, шта бисмо ми радили? Чиме би ми Царство Небеско задобили? Овако, он један део, ми други део. Они после нас, даће Бог да их буде, они ће то онда користити на славу Божију и на корист нашега народа.
Нека Господ награди оца Тому и његову супругу протиницу Милицу за сав њихов труд и љубав који су уложили у градњу овога објекта и њихову идеју да то послужи нашем народу. Њима Господ да дарује Царство Небеско, а нама снаге, трпљења и смирења да истрајемо на овоме путу Божијем којим смо кренули, на који нас је Господ позвао и упутио.
Хвала вам свима што сте дошли. Знам да нас има са разних страна и то је нешто што заиста охрабрује. То није никаква секта, то није никаква „парасинагога“ како нас називају, то је оно што смо били и до сада – Српска Светосавска Православна Црква и ништа друго. И до краја тако ћемо да останемо.
Нека би дао Бог снаге свима нама и мудрости да останемо у јединству са Светим Савом и нашим Светим Прецима који су вековима чували Веру Православну, предали је нама да је и ми очувамо и предамо нашим млађим покољењима, нашој деци и омладни, да би се тако испунио завет и аманет Светога Саве и Светога Кнеза Лазара: „Све за Христа – Христа ни за шта.“
Нека то буде наше правило у нашем животу.
Видео запис са Свете Литургије

ΑΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΤΑ ΝΕΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

ΟΛΟΙ ΘΥΜΑΣΤΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΤΙ Ο ''ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ'' ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ''ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ'' ΟΤΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΑΒΒΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ «ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ»!!!! ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΑΡΕΥΡΕΘΗ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ.
ΕΡΩΤΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ''ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ'' ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ. ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΠΟΨΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ;;

ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΙΜΑΤΟ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΣΜΟΥ!

ΑΓΚΑΛΙΤΣΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΚΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΓΛΙΚΑΝΟ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ!

ΕΙΝΑΙ ΟΡΚΙΜΕΝΟΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ!

ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΙΜΑΤΟ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΣΜΟΥ, ΤΗΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΦΥΑΔΑΣ ΠΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΕΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΗ ΘΕΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!!!

ΜΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ!

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ: Η ΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΣΤΑ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΚΡΑΤΑ ΣΤΑΣΗ ΑΝΑΜΟΝΗΣ ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΑΡΚΕΤΕΣ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΛΑΝΕΣ. ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΤΟΥ ΚΑΤΩΘΙ ΛΟΓΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ.

Ο Άγιος Αρέθας επίσκοπος Καισαρείας και διάδοχος του Μ. Βασιλείου στον επισκοπικό θρόνο στο έργο του «εξήγησις της Ιεράς Αποκαλύψεως PG 106» αναφέρει: «το χάραγμα θα δοθεί σαν ψήφος εντριβή και εγνωσμένη ανθρώποις».

Από την άλλη έχουμε τον Άγιο Εφραίμ τον Σύρο που στον λόγο του «περί εμφάνισης του αντιχρίστου» (Ασκητικά) μας πληροφορεί: «διότι τοιούτον τρόπο χρησιμοποιεί ο τύραννος ώστε όλοι να βαστάζουσιν το σημάδι του πριν έρθει να απατήσει τα σύμπαντα».

Ας δούμε λοιπόν σε συνδυασμό τις πληροφορίες που οι δύο Άγιοι μας δίνουν:

α) «ψήφον εντριβή». Στα χρόνια του Αγίου Αρέθα οι άνθρωποι ψήφιζαν γράφοντας το όνομα του υποψηφίου που προτιμούσαν σε κάποιο πλακίδιο σε μέγεθος τραπουλόχαρτου «ψήφον» (εξ ου και η λέξη ψηφιδωτόν=μικρό πλακίδιο) και μετά το έριχναν στην κάλπη... Η λέξη εντριβής, του εντριβούς σημαίνει κάτι που είναι καθημερινής χρήσης.

Βλέπουμε λοιπόν ότι το χάραγμα αρχικά θα δοθεί με την μορφή πλακιδίου καθημερινής χρήσης.

β) Από την άλλη ο Άγιος Εφραίμ μας τονίζει ότι οι άνθρωποι θα «βαστάζουσιν» το σημάδι προ της ελεύσεως του ανόμου. Προσέξτε ότι ο άγιος δεν λέγει ότι θα φέρουσι επί του σώματος αλλά ότι θα βαστάζουν το σημάδι του στο χέρι τους και ότι αυτό θα γίνει προτού να εμφανιστεί δημόσια ο Αντίχριστος για να αναλάβει την παγκόσμια εξουσία (απαιτήσει τα σύμπαντα). Μετά την εμφάνισή του θα απαιτήσει όπως αναφέρει και η Αποκάλυψη το χάραγμα να το φέρουν οι άνθρωποι επί του σώματός των, της δεξιάς χειρός και του μετώπου των.

Αυτά λέγουν οι άγιοι. Ας δούμε τώρα πως γίνονται πραγματικότητα στις ημέρες μας.

*) Ήδη η σημερινή Κυβέρνηση δια του στόματος του Υπουργού Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου μας ανέφερε ότι με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο το οποίον θα βοηθήσει στην ανάκαμψη της οικονομίας μας, δεν θα μπορούμε να πληρώνουμε από 1/1/2011 με μετρητά πέραν των 1.500 ευρώ. Οποιοσδήποτε και για οποιαδήποτε αγορά η πώληση παραλάβει χρήματα πέραν των 1.500 ευρώ σε μετρητά, θα υπόκειται στις συνέπειες του Νόμου. Θα πρέπει όλοι οι πολίτες πέραν των 1.500 ευρώ να χρησιμοποιούν την ηλεκτρονική κάρτα χρήματος με το μικροτσίπ. Όλες οι πληρωμές η οι αγορές πέραν των 1.500 ευρώ θα γίνονται μέσω ηλεκτρονικού χρήματος. Επίσης αναλήψεις από την Τράπεζα πέραν των 1.500 ευρώ σε μετρητά δεν θα μπορούν να γίνονται. Για μεγαλύτερα ποσά είναι απαραίτητη η ηλεκτρονική κάρτα χρήματος.

Δια του Νόμου αυτού σήμερα μας αναγκάζει η Κυβέρνηση να μεταφερθούμε άνω των 1.500 ευρώ σε μία άλλη μορφή του χρήματος, στο ηλεκτρονικό χρήμα

ΠΗΓΗ: ΑΣΥΜΠΙΕΣΤΟΣ