ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ (ΒΙΝΤΕΟ)

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΚΑΡΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ;;;

Μια συνηθισμένη βόλτα σε ένα πολυκατάστημα. Ο χειριστής της ανιχνευτικής συσκευής μπορεί ανά πάσα στιγμή να δει στο μόνιτορ όλες τις πληροφορίες για κάθε πολίτη που έχουν καταγραφεί στο σύστημα.

ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΕΣ (2ον ΜΕΡΟΣ)

Μάθαμε οτι επισκέφθη την Ι.Μ. Εσφιγμένου ο Μητροπολίτης Μύρων Χρυσόστομος. Το παράδοξον της υπόθεσης είναι οτι ωρισμένοι αντι να χαρούν δια την εν λόγω επίσκεψη (εννοώντας βεβαίως δια την λύση του ζητήματος της Ι.Μ. Εσφιγμένου) πράττουν το εντελώς αντίθετο!!! Εξαπολύουν τα βέλη τους κατα των Εσφιγμενιτών και των παλαιοημερολογιτών βοηθώντας έτσι εις τον πόλεμο και την διάσπαση εναντίον τους, ενω θα έπρεπε επιτέλους να βοηθούν ώστε να ξεκινήσει ενας διάλογος μαζί τους.

Γράφουν λοιπόν οι υπέρμαχοι της ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ και όχι της ΕΝΩΣΗΣ τα εξής

«Στην περίπτωση της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου βλέπουμε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Μνημονεύουν στη Θεία Λειτουργία Παλαιοημερολογίτη επίσκοπο, ο οποίος ουδεμία κανονική δικαιοδοσία έχει στον Αγιον Ορος, και οποίος ουδεμία κοινωνία έχει με οιαδήποτε Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία. Και ως να μην έφταναν αυτά - που ασφαλώς φτάνουν και περισσεύουν - έχει προβληματική ιερωσύνη!!!»

Κατ΄ αρχάς οι της Ι.Μ. Εσφιγμένου μοναχοί εις τις ακολουθίες τους δεν μνημονεύουν επίσκοπο αλλά λέγουν «ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΑΡΧΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΗΜΩΝ». Τούτο το λέγουμε διότι έχουμε βρεθεί εις τις ακολουθίες τους κατα την επίσκεψή μας εις την Μονή. Δεν είναι λοιπόν αληθές οτι μνημονεύουν παλαιοημερολογίτη επίσκοπο. Ίσως οι εν λόγω ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ και ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΑΣΕΩΣ να εννοούν οτι ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΟΥΝ με παλαιοημερολογίτες επισκόπους, όμως τούτο είναι ένα άλλο ζήτημα εις το οποίο θα γίνει περαιτέρω ανάλυση. Ακόμη να σημειώσουμε οτι όταν γράφουν οτι «έχει προβληματική ιερωσύνη» τότε αντιφάσκουν προς εαυτούς διότι έτσι και αλλιώς δεν αναγνωρίζουν ιερωσύνη εις τους παλαιοημερολογίτας ως «σχισματικούς» τότε δια ποιόν λόγο γράφουν οτι έχει «προβληματική ιερωσύνη»; μήπως δέχονται οτι υπάρχουν και παλαιοημερολογίτες με «κανονική ιερωσύνη»; Αντίφαση λοιπόν τεραστίου μεγέθους!!

«Δυστυχώς ορισμένοι, ως μη όφειλαν, θεωρούν τη συνεργασία με αυτού του είδους τις θεομπαιξίες επιτρεπτές εν ονόματι του αντιοικουμενιστικού αγώνα!!!

Είναι αδέλφια μας, ισχυρίζονται, και διεξάγουμε κοινό αγώνα!!!

Τώρα τι είδους αδέλφια μας είναι οι Εσφιγμενίτες αφού θεωρούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού σκέτο ψωμάκι και κρασάκι δεν το κατανοώ.»

Εδω φαίνεται ξεκάθαρα η εμπάθεια η οποία δυστυχώς καλύπτει ως σκοτεινόν πέπλον το λογιστικόν μέρος του ανθρώπου με συνέπεια να μην μπορεί να διακρίνει ορθά τα γεγονότα. Με λίγα λόγια μας λέγουν να απορρίψουμε την συνεργασία μαζί τους. Και εμείς ερωτούμε. Να συνεχίσουμε τον πόλεμο και την διάσπαση μεταξύ των Ορθοδόξων; Μα τότε θα είμαστε αναπολόγητοι εν ημέρα κρίσεως!

Περι του οτι οι Εσφιγμενίτες θεωρούν οτι το «το Σώμα και το Αίμα του Χριστού είναι σκέτο ψωμάκι και κρασάκι » είναι λογικό διότι θεωρούν οτι η επίσημη εκκλησία έχει εκπέσει εις αίρεσιν. Το παράλογο και παράδοξο θα ήταν να θεωρούσαν οτι η εκκλησία είναι αιρετική αλλά έχει και μυστήρια!!! Πόσο μάλλον όταν έχει καταδικασθεί ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ η καινοτομία την οποία και κηρύττουν. Αυτό θα ήταν ανέντιμο και μη ειλικρινές απο την μεριά τους. Αλλά μη νομίζει κανείς οτι εαν πίστευαν το αντίθετο θα έβρισκαν και την δέουσα υποστήριξη. Αυτό αποδεικνύεται απο το εξής.

Ορισμένοι εκ του χώρου των παλαιοημερολογιτών (τότε) δέχονταν την θεωρία του ΔΥΝΑΜΕΙ και ΕΝΕΡΓΕΙΑ λέγοντας τα εξής

«Συμφωνούντες λοιπόν, εις το οτι δικαίως και καλώς άντέδρασεν μεν ριζικώς ό Λαος τού Κυρίου δια ως προς τον επιδοθέντα την γενομένην καινοτομίαν (του ημερολογιου), διαφωνούμεν ριζικώς ως προς τον επιδοθέντα χαρακτηρισμό τών άποδεχθέντων την ανωτέρω πράξιν, τους οποίους ύμείς θεωρείτε ενεργεία και de facto σχισματικούς. Ο ανωτέρω αδόκιμος λογισμός, σάς οδηγεί καΙ εις το ετι χείρον τούτου -το οποίον ομως αποτελεί αναγκαίαν συνέπειαν της πρώτης ύμών εκδοχης-εις το να διακηρύξητε δηλαδη' την απώλειαν της θείας Χάριτος εκ πάσης Νεοημερολογιτικης 'Εκκλησίας.
Ότι τούτο θα εγίνετο μόνον κατόπιν συνοδικης καταδίκης τών καινοτομησασών εκκλησιών: διατρανοί η θεμελιώδης αρχη τού Κανονικού Δικαίου, καθ' ην, πάσαν παράβασιν Ιερού κανόνος η ίερας τινος παραδόσεως διεκδικεί , ο ζών επίσκοπος της επαρχίας η ή τοπικη αυτης σύνοδος, εν προκειμένω δε ή πανορθόδοξος τοιαύτη, λόγω ακριβώς της φύσεως τού παραπτώματος η μάλλον εγκλήματος. 'Άνευ τοιαύτης αποφάσεως, αί καινοτομήσασαι 'Eκκλησίαι θεωρούνται ΔΥΝΑΜΕΙ μόνον, σχισματικαί, ητοι ύπόδικοι εις μέλλουσαν να συνέλθη πανορθόδοξον σύνοδον. Ο ίερος Νικόδημος είναι επ' αυτού σαφεστατος. «Πρέπει να ηξεύρωμεν, δτι τα επιτίμια οπού διορίζουν οί Κανόνες, ηγουν το καθαιρείσθω, το αφοριζέσθω και τό, ανάθεμα εστω, αυτα κατα την γραμματικην τέχνην είναι γ' προσώπου προστακτικού μη παρόντος, εις το οποίον δια να μεταδοθη ή προσταγη αυτη, εξ ανάγκης χρειάζεται να είναι β' πρόσωπον παρόν. Το εξηγώ καλλιώτερα. Οί Κανόνες προστάζουσι την σύνοδον τών ζώντων επισκόπων να καθαίρουν ταυς ίερείς, η να αφοορίζουν,η να αναθεματίζουν τους λαίκούς, δπου παραβαίνουν τους Κανόνας. Όμως αν ή σύνοδος δεν ενεργήση εμπράκτως την καθαίρεσιν τών ίερέων, η τον αφορισμόν, η αναθεματισμον τών λαίκών, οί ίερείς αυτοι και οί λαικοί, ούτε καθηρημένοι είναι ενεργεία, ουτε αφωρισμένοι η αναθεματισμένοι, ύπόδικοι όμως εδώ μεν εις την καθαίρεσιν και αφορισμόν, η αναθεματισμόν, εκεί δε εις την θείαν δίκην.
Καθώς και όταν ενας βασιλευς προστάξη τον δούλον του να δείρη εναν άλλον οπού τού εσφαλεν, έαv ο προσταχθείς δούλος δεν ένεργήση τού βασιλέως την προσταγήν, άδαρτος έμεινεν εκείνος όπού έσφαλεν εις τον βασιλέα, ύπόδικος δμως εις τον δαρμόν. ΌΘΕΝ ΣΦΑΛΛΟΥΣΙ ΜΕΓΑΛΩΣ εκείνοι οί ανόητοι οπού λέγουσιν, ότι εις τους παρόντας καιρούς όλοι οί παρά κανόνας χειροτονηθέντες ιερωμένοι, ειναι ενεργεία καθηρημένοι. Ιεροκατήγορος γλώσσα είναι εκείνη όπού ανοήτως τα τοιαύτα λόγια φλυαρεί, μη νοούσα δτι, ή προσταγή τών Κανόνων, χωρίς την έμπρακτον ενέργειαν τού β' προσώπου, ήτοι της ΣΥΝΟΔΟΥ, είναι ΑΤΕΛΕΣΤΟΣ, αμέσως και προ κρίσεως μη ενεργούσα ΚΑΘ' ΕΑΥΤΗΝ».

Το αποτέλεσμα; Οι υπέρμαχοι της διασπάσεως θεωρούν οτι αυτά τα λεγόμενά τους είναι υποκριτικά και ψευδή διότι (όπως λέγουν οι ίδιοι) πλουτίζουν απο τις επισκέψεις των νεοημερολογιτών εις τους ναούς τους και έτσι υποκρίνονται (οι του παλαιού) λέγοντας ταύτα τα λεγόμενα!!!

Με λίγα λόγια μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα όπως λέγει μια λαική παροιμία!

Κάποιος ίσως να ρωτήσει δια το που κατεδικάσθη η ημερολογιακή καινοτομία. Η απάντηση είναι οτι κατεδικάσθη ΕΠΙΣΗΜΑ και ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ απο τις τρείς Πανορθοδόξους Συνόδους των ετών 1583, 1587 και 1593. Μάλιστα κατεδικάσθη και αναθεματίσθη! Λέγουν οι ίδιοι οτι

«δια πάσαν παράβασιν απαιτείται σύνοδος ζώντων επισκοπων, εν τη επoχή των οποίων εγενετο αύτη προς τιμωρίαν του παραβάτου, ούτω και δια τας αποφάσεις των ανωτέρω συνόδων απαιτείται, λέγομεν, παρομοίως σύνοδος ζώντων επισκόπων προς καταδίκην των καινότομησάντων, καθόσόν μάλιστα αύται τυγχάνουν αφ' ένος μεν μικρoτέρας σημασίας των Οικουμενικών τοιούτων, (Πρδλ. Πηδάλιον σελ. 19, εκδ. 1864)

Με λίγα λόγια οι παρανομήσαντες είναι ήδη καταδικασμένοι, απλώς μια σύνοδος ζώντων επισκόπων θα ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΙ την καταδίκη τους

Έπίσης δέον να σημειωθή ότι ή συγκρότησις συνόδου προς καταδίκην της α' η β' κακοδοξίας -έστω και αν αϋτη έχει Προκαταδεδικασθή ύπο έτέρας τοιαύτης,-τυγχάνει απ ο λ ύ τω ς επ ι β ε β λη μ έ ν η, καθόσον εν αύτη θα δικασθή δ ι α φ ό ρ ω ς έκαστος τών πρωτεργατών καΙ συνεργατών της κακοδοξίας, βάσει πάντοτε ποικίλων κριτηρίων, ώς βλέπομεν τούτο εναργέστατα εις τα πρακτικά τών Οικουμενικών Συνόδων και ίδία της Ζ' Οικουμενικής. Διότι «πως θα πληροφορηθή ο Λαός τού Θεου ότι οί ποιμαίνοντες αυτόν τυγχάνουν λύκοι βαρείς; Πώς επισήμως καΙ τελικώς θα αποβληθούν ούτοι τών θρόνων των ανευ αποφάσεως συνόδού, της οποίας τα μέλη τυγχάνουν ακριδώς οί ζώντες γνήσιοι ορθόδοξοι επίσκοποι κατα την εποχήν της αιρεσεως»;
Η συνοδική απόφασις είναι απαραίτητη προς καταδίκην οχι τόσον της κηρυττομένης κακοδοξίας, ή οποία πιθανόν να είναι και πρoκαταδεδικασμένη, ώς εις την περίπτωσιν τού ήμερολογίου, όσον τών κακαδοξούντων ατόμων, τών φορέων δηλαδη και κηρύκων της κακοδοξίας, τα οποία δέον όπως πάντοτε δικάζωνται και καταδικάζωνται ύπο σ υ γ χ ρ ό ν ω ν των ορθοδόξων ποιμεναρχών.

Ακόμη θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι η οικονομία εφαρμόζεται, εφ΄ όσον η αίρεσις η οποία κηρύσσεται υπάρχει μεμονωμένως εις κάποια άτομα (όπως έγινε και εις την αρχή του ημερολογιακού ζητήματος) αλλά δεν έχει υιοθετηθεί ως γραμμή της Εκκλησίας δια συνοδικής καλύψεως και αποφάσεως, ή δια φανερής αιρετικής γραμμής την οποία αποδέχεται και ακολουθεί ή ανέχεται η Εκκλησία σιωπηλά, χωρίς φανερή συνοδική απόφασι.

Σήμερα όμως βλέπουμε το άκρως αντίθετον!! Η επίσημη Εκκλησία ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ εδέχθη την συμμετοχή της εις το Παγκόσμιον Συμβούλιο των «Εκκλησιών»=αιρέσεων. ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ εδέχθη την θεωρία των κλάδων, δηλαδή το ότι όλες οι Εκκλησίες (που συμμετέχουν σε αυτό) είναι ΙΣΟΤΙΜΕΣ μεταξύ τους και μάλιστα κατέχουν ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ!!! ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ εδέχθη την αιρετική θεωρία περι της «Διαιρεμένης Εκκλησίας» αθωώνοντας τον υπέρμαχο της θεωρίας ταύτης Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο! Υπάρχουν και άλλες βεβαίως δογματικές παρεκτροπές τις οποίες παραλείπουμε χάριν συντομίας.

Η πρέπουσα οικονομία είναι αυτή η οποία γίνεται κατα το διάστημα όπου η αίρεσις δεν έχει πάρει επίσημη μορφή δια συνοδικής αποφάσεως και κατοχυρώσεως, δηλαδή δεν έχει γίνει γραμμή της Εκκλησίας όπως δυστυχώς συμβαίνει εις τις έσχατες ημέρες τις οποίες διανύουμε.

«Τι είδους αδέλφια μας είναι αφού δεν μας επιτρέπουν να κοινωνήσουμε στο μοναστήρι τους επειδή στην Αθήνα λ.χ. εκκλησιαζόμαστε σε ναούς που μνημονεύουν τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και πάλιν δεν το κατανοώ».

Και πάλι αυτό είναι τίμιο από την μεριά τους διότι έτσι, θα λέγαμε λαικά, δεν παίζουν σε δύο ταμπλώ, εννοώντας βεβαίως ότι από την μια να δέχονται ως αιρετική την επίσημη εκκλησία και από την άλλη να δέχωνται να κοινωνήσουν τα μέλη της εις τον ναό τους.

Άλλα και μία αντίφασις είναι η εξής; Πως γράφετε ότι δεν σας επιτρέπουν να κοινωνήσετε εις το μοναστήρι τους, από την στιγμή την οποία εσείς τους θεωρείτε ως σχισματικούς; Θα κοινωνήσετε δηλαδή από χέρι σχισματικών; Η αυτοί ενώ εσείς τους λέτε σχισματικούς θα σας κοινωνήσουν; Προς τι λοιπόν η απορία σας αλλά και η αγανάκτησίς σας; Μάλλον πονηρό το ερώτημα!

«Τι είδους αδέλφια μας είναι αυτοί που αναμυρώνουν όποιον έχει την αφροσύνη να εισέλθει στις τάξεις τους και βλαστημούν έτσι το Αγιο Πνεύμα επειδή θεωρούν ανυπόστατο το Αγιο Χρίσμα που έκανε νεοημερολογίτης κληρικός, και πάλιν δεν το κατανοώ».

Γνωρίζουμε ότι το άγιο μύρο το τελεί ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Θα ήταν άφρονες εάν θεωρούσαν (και θεωρούν) τον Οικ. Πατριάρχη ως αιρετικό και κακόδοξο αλλά να δέχωνται το μυστήριο το οποίο επιτελεί. Θα ήταν άξιο γέλωτος αλλά και χλευασμού και από την δική μας μεριά. Αυτό είναι πιο ειλικρινές παρά αυτό που πράττουν οι λεγόμενοι αντιοικουμενιστές οι οποίοι θεωρούν ως αιρετικό το Παγκόσμιον Συμβουλιον των «Εκκλησιών»=αιρέσεων, θεωρούν ως κακόδοξους με αιρετικά φρονήματα τους επισκόπους οι οποίοι συμμετέχουν εις αυτό, γράφουν βιβλία κατά των οικουμενιστών, διδάσκουν τον κόσμο ότι κηρύττουν αίρεση κλπ. αλλά συνεχίζουν και να τους μνημονεύουν, και να συλλειτουργούν, και να λαμβάνουν την ευχή τους. Αυτό είναι ανέντιμο και ανειλικρινές!

«Δηλαδή εξισώνεις, θα ερωτηθώ, τους αιρετικούς με τους Παλαιοημερολογίτες; Αυτό ακριβώς κάνω, απαντώ. Αυτοί που βλαστημούν το Αγιο Πνεύμα και λένε ότι τα μυστήρια της Εκκλησίας δεν είναι έγκυρα είναι αιρετικοί όπως και οι υπόλοιποι αιρετικοί. Εκτός και αν κάποιοι δεν θεωρούν τη διαμφισβήτηση της εγκυρότητας των μυστηρίων αίρεση»!!!

΄Ισως οι ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΑΣΕΩΣ να μην έχουν ακόμη εννοήσει ότι βλασφημία είναι να θεωρεί κάποιος ότι τα μυστήρια της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ Εκκλησίας είναι άκυρα. Καθόλου βλασφημία όμως όταν κάποιος θεωρεί τούτο δια τα μυστήρια μίας ΚΑΚΟΔΟΞΗΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ «Εκκλησίας». Διότι με το άνωθεν λεγόμενον «Εκτός και αν κάποιοι δεν θεωρούν τη διαμφισβήτηση της εγκυρότητας των μυστηρίων αίρεση» σκέφτονται και οι Οικουμενιστές λέγοντας ότι ο Παπισμός έχει έγκυρα μυστήρια αλλά και βάπτισμα, καταπατώντας αποφάσεις Συνόδων και Ιερών Κανόνων. Τα μυστήρια των αιρετικών είναι άκυρα και πόσο μάλλον όταν έχουν ΕΠΙΣΗΜΩΣ και ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ καταδικασθεί, και που η βλασφημία σε αυτό; Τα μυστήρια των Ορθοδόξων βεβαίως και δεν είναι άκυρα και όποιος λέγει το αντίθετο τότε όντως είναι αίρεσις. Εκτός εάν οι ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΑΣΕΩΣ θεωρούν Ορθόδοξους τους Οικουμενιστές!

«Αν οι Παλαιομερολογίτες ήθελαν να λύσουν την εκτροπή του σχίσματος και της αιρέσεως θα άρπαζαν από τα μαλλιά την ευκαιρία που τους έδωσε η Εκκλησία της Ελλάδος! Συγκεκριμένα τους πρότεινε να υπαγάγουν τα μοναστήρια και τους ναούς τους ως μετόχια του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων ή της Ιεράς Μονής Σινά.

Το έκαναν; Οχι!

Η δικαιολογία; Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και η Αρχιεπισκοπή Σινά κοινωνούν με τους ακοινώνητους Νεοημερολογίτες!!!, ισχυρίζονται.

Ο πραγματικός λόγος; Θέλουν να ελέγχουν ασύδοτοι την τεράστια ακίνητη και άλλη περιουσία που έχουν».

Η παραφροσύνη σε όλο της το μεγαλείο!!! Η Εκκλησία κατ΄ αρχάς δεν τους πρότεινε αλλά τους ζήτησε να πουλήσουν την πίστη και την ομολογία τους δίνοντάς τους τι; «να υπαγάγουν τα μοναστήρια και τους ναούς τους ως μετόχια του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων ή της Ιεράς Μονής Σινά». Μα εάν το δέχονταν αυτό τότε θα ήταν άξιοι χλευασμού, διότι είναι ποτέ δυνατόν αφ΄ ενός μεν να λέγουν ότι η επίσημη εκκλησία είναι κακόδοξη, αφ΄ ετέρου δε να δεχθούν να υπαχθούν εις το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων; Μα γι΄ αυτό διέκοψαν το μνημόσυνο πως είναι δυνατόν να το επαναφέρουν από την στιγμή που η επίσημη εκκλησία κοινωνεί κανονικά με τους οικουμενιστάς επισκόπους; και τούτη η μαρτυρία δεν είναι μόνο διδασκαλία των παλαιοημερολογιτών αλλά είναι και μαρτυρία των λεγομένων αντιοικουμενιστών.

Βέβαια το πιο αστείο απ΄ όλα είναι το λεγόμενο ότι

«Ο πραγματικός λόγος; Θέλουν να ελέγχουν ασύδοτοι την τεράστια ακίνητη και άλλη περιουσία που έχουν». Να λοιπόν η απόδειξις σε αυτά που γράψαμε άνωθεν. Πραγματικά προκαλούμε οποιονδήποτε να μελετήσει τα περιουσιακά στοιχεία των παλαιοημερολογιτών. Να δεί τους ιερείς τους οι οποίοι δεν έχουν ούτε δεύτερο ράσο να φορέσουν. Μήπως όμως μισθώνονται από το κράτος όπως της επισήμου εκκλησίας; Μήπως έχουν τον πολύ κόσμο εις τις εκκλησίες τους ώστε να πλουτίσουν; Οι ίδιοι οι συκοφάντες τους το ομολογούν ότι οι του παλαιού είναι ολιγάριθμοι. Εκτός εάν εννοούν τα λίγα μοναστήρια τα οποία ‘’βγάζουν τα έξοδα τους’’ τα οποία μέσω δικαστικών διαμαχών τους τα παίρνουν και αυτά!!!

Βεβαίως μετα απ΄ όλα αυτά συνεχίζεται η παρότρυνση των πιστών κατά των παλαιοημερολογιτών (για να μη μάθει ο κόσμος την αλήθεια;;) λέγοντας ότι

«Οσοι θεωρούν άκυρα τα μυστήρια της Εκκλησίας, όσοι θεωρούν τη Θεία Κοινωνία ψωμί και κρασί και όχι Σώμα και Αίμα Χριστού (κάτι που δεν κάνει ούτε ο Πάπας!!!) και όσοι αναμυρώνουν όσους έχουν την αφροσύνη να εισέλθουν στις κάστες τους είναι εν παντί αφερέγγυοι σύμμαχοι στον αγώνα εναντίον του Οικουμενισμού».

Περί των μυστηρίων ήδη απαντήσαμε, όμως θα σταθούμε εις το λεγόμενον που λέγει (κάτι που δεν κάνει ούτε ο Πάπας!!!). Μα πώς να το κάνει ο Πάπας από την στιγμή που οι Οικουμενιστές δέχονται και τα μυστήρια των Λατίνων αλλά και το βάπτισμά τους;; Αυτός ήδη εκέρδισε αυτό που ήθελε και κερδίζει συνεχώς. Οι «Ορθόδοξοι» όμως τι κέρδισαν από αυτό; Το ότι ανήκουν σε Εκκλησία με έλλειμα κατά τις δηλώσεις του Πάπα;; (Βλ. τελευταίες δηλώσεις του Πάπα όπου χαρακτηρίζει ώς ελλειματική την Ορθόδοξη Εκκλησία ).

Ακόμη ποιόν αγώνα κατά του Οικουμενισμού πράττουν οι αντιοικουμενιστές; Μήπως τον χαρτοπόλεμο; όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Καθηγητής Ι. Κορναράκης; Με τον χαρτοπόλεμο αγαπητοί δεν πρόκειται να πετύχετε σε κάτι. Η απόδειξις σε αυτό είναι ότι ξεκίνησαν αυτά τα ανοίγματα με μια απλή εγκύκλιο (του 1920) και σήμερα φτάσαμε εις το σημείο να συζητούμε το εάν ο παπισμός είναι τελικά αίρεση η όχι. Φτάσαμε στο σημείο να συμπροσεύχονται οι ορθόδοξοι με τους πάσης φύσεως αιρετικούς. Να θεωρούν τον Πάπα ως ΑΓΙΩΤΑΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΡΩΜΗΣ!!! Ότι η Εκκλησία δεν είναι ΜΙΑ αλλά πολλές διαιρημένες οι οποίες χρειάζονται να ενωθούν ώστε να αποτελέσουν την ΜΙΑ!!! Και πολλά χειρότερα τα οποία έχουμε επαναλάβει πολλάκις.

«Οσους πάλιν προσεταιρίζονται τους Παλαιοημερολογίτες με την ελπίδα ότι θα στους συστρατεύσουν στον αντιοικουμενιστικό αγώνα και από εκεί θα τους οδηγήσουν στην Εκκλησία τους παρακαλούμε να μην τρέφουν αυταπάτες.

Ο Παλαιοημερολογιτισμός αριθμεί πολλές δεκατίες ζωής. Πόσοι Παλαιοημερολογίτες επανήλθαν έκτοτε στην Εκκλησία; Ελάχιστοι! Αρκετοί από αυτούς αφομοιώθηκαν εξατίας των μικτών γάμων αλλά ελάχιστοι μεταστράφηκαν συνειδητά επειδή αντελήφθησαν την πλάνη του σχίσματος».

Δια άλλη μια φορά παρότρυνση των πιστών ώστε να απομακρυνθούν από τους αδερφούς παλαιοημερολογίτες. Ερωτούν μάλιστα πόσοι επανήλθαν από αυτούς! Μα από πού έφυγαν; Αυτοί έμειναν αμετακίνητοι εις τα όρια τα οποία έθεσαν οι πατέρες. Αλλά και να είχαν φύγει, που να επανέλθουν; Μήπως να αρχίζουν να μνημονεύουν τους Οικουμενιστάς επισκόπους και να λαμβάνουν την ευχή τους; Να δεχθούν ότι η εκκλησία είναι διαιρημένη; Να αρχίζουν και αυτοί τον χαρτοπόλεμο με μόνη την θεωρία και όχι την πράξη; Ήδη έχουμε μπουχτίσει από λόγια και θεωρία περι των Οικουμενιστών, την πράξη όμως δεν την βλέπουμε και μάλλον απέχει μακράν! Εσείς έχετε αντιληφθεί την πλάνη της αιρέσεως; Εκτός εάν θεωρείτε ότι ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεσις.

Και τελειώνοντας

«Η πικρή πραγματικότητα και η ιστορία δεκαετιών βοά έναυλος ότι τέσσερα πράγματα είναι ικανοί να κάνουν:

1.) Να συσσωρεύουν αμύθητο και εντελώς ανεξέλεγκτο πλούτο,

2.) Να βρίζουν και να αναθεματίζουν τους πάντες,

3.) Να αλληλοβρίζονται και να αλληλοαναθεματίζονται, και

4.) Να διαιρούνται συνεχώς σε πολλαπλές κάστες λόγω του προτεσταντικού φρονήματος που διέπει τους Παλαιοημερολογίτες.

Τους έχετε δει ποτέ να κάνουν πραγματικό αγώνα εναντίον του Οικουμενισμού»;

1.)Τώρα το ποιος έχει αμύθητο πλούτο, αφήνουμε τους αναγνώστες να το βρούν μόνοι τους διότι το λεγόμενο αυτό μόνο ξεκαρδιστικά γέλια μπορεί να μας δημιουργήσει!

2.) Αοριστίες χωρίς στοιχεία. Εκτός εάν θεωρούν τις ακραίες μορφές του παλαιοημερολογιτισμού οι οποίες απλώς ενδύονται τον μανδύα των παλαιοημερολογιτών λέγοντας «ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ» και η οποία εκκλησία των ΓΟΧ τους έχει καταδικάσει ως ΜΗ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ.

3. κ΄ 4.) και η κλασική καραμέλα περί των παρατάξεων των παλαιοημερολογιτών. Αν και γνωρίζουν πολύ καλά ποια σύνοδος των ΓΟΧ είναι η κανονική (το ομολογούν και μόνοι τους) συνεχίζουν να πιπιλούν την ίδια καραμέλα προς παραπλάνηση του λαού σχετικώς με το θέμα αυτό.

Ανέκαθεν εις την εκκλησιαστική ιστορία υπήρχαν ομάδες παρατάξων οι οποίες φιλονικούσαν αναμεταξύ τους και ας λάβουμε λίγα από τα πολλά παραδείγματα.

Στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία της Κορίνθου οι πιστοί είχαν χωριστεί σε φατρίες Ο Απ. Παύλος τους γράφει: « εδηλώθη μοι περί υμών, ότι έριδες εν υμίν εισί. Λέγω δε τούτο, ότι έκαστος υμών λέγει. Εγώ μεν ειμί Παύλου, εγώ δε Απολλώ, εγώ δε Κηφά, εγώ δε Χριστού. Μεμέρισται ο Χριστός;»

Εις την εποχή του αγίου Θεόδωρου του Στουδίτου υπήρχε ερημίτης ονόματι Θεόκτιστος ο οποίος τελούσε αρκετά θαύματα. Οι πιστοί διαχωρίσθηκαν σε δυο παρατάξεις. Αυτοί οι οποίοι τον δέχοντας ως άγιο και αυτοί οι οποίοι τον ονόμαζαν ως πλάνο και γόη. Χρειάστηκε να επενέβη ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης ώστε να λύση το ζήτημα αυτό.

Κάποτε οι χριστιανοί διχάστηκαν ποιος από τους Τρεις Ιεράρχες είναι ο πρώτος και καλύτερος. Δημιουργήθηκε θόρυβος και σχίσμα μεταξύ των χριστιανών. "Έτσι έφτασαν στο σημείο, να μαλώνoυν, χωριζόμενοι μάλιστα, σε τρεις αντιμαχόμενες παρατάξεις και για το ποιος από τoυς Τρεις Ιεράρχες είναι ο πιο σπoυδαίος και σημαντικός και άρα Θα' έπρεπε γι' αυτό, να τιμάται περισσότερο από τoυς αλλoυς δύo.Στη διαφωνία αυτή, έδωσε «σολομώντεια λύση», ο Mητροπολίτης Eυχαίτων του Πόντoυ 'Ιωάννης ο Mαυρόπoυς, ο οποίος είπε πώς και οι τρεις άγιοι είναι ισάξιοι και ισότιμοι και θα'πρεπε και οι τρεις μαζί, σε κoινη ημερoμηνία (στις 30 Ιανoυαρίου μήνα κατά τον οποίον εoρτάζoυν και οι Τρεις Πατέρες),και να τιμώνται, σύμφωνα και με δική τoυς άλλωστε επιθυμία όπως ίδιοι του φανέρωσαν σε ένα όραμα τoυ.

Η Εκκλησία τότε όρισε να γιορτάζονται και να τιμώνται και οι τρεις μαζί για την ενότητα των πιστών. Έτσι, μετά την ξεχωριστή γιορτή του καθενός γιορτάζουμε τώρα και τους τρεις μαζί.

Τελειώνοντας θέλουμε να δώσουμε το μήνυμα σε όσους είναι ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ της διάσπασης και όχι της ένωσης ότι εμείς, ο λαός του Θεού, γνωρίζει πολύ καλά ποιοι είναι οι αγώνες των παλαιοημερολογιτών. Και εις το ερώτημα «Τους έχετε δει ποτέ να κάνουν πραγματικό αγώνα εναντίον του Οικουμενισμού»; Απαντούμε ότι ΝΑΙ τους έχουμε δει. Πότε; Όταν αποτειχίσθηκαν από τους καινοτόμους του 1924. Όταν τους είδαμε να αποκαλούν την εγκύκλιο του 1920 κακόδοξη και αιρετική. Όταν εφώναζαν «Μας φραγκέψανε». Όταν υπέστησαν διωγμούς, εξορίες, αποσχηματισμούς, και χάνοντας τις τότε επισκοπικές τους θέσεις ακούγοντας εις την ρετσινιά του «Είσαι παλαιοημερολογίτης». Όταν έχυσαν το αίμα τους άνθρωποι επειδή ήταν «παλαιοημερολογίτες»!! Και το πιο σημαντικό απ΄ όλα είναι ότι τους είδαμε να ενεργούν με την ΠΡΑΞΙΝ και όχι με την ΘΕΩΡΙΑΝ και τον ΧΑΡΤΟΠΟΛΕΜΟΝ όπως πράττουν σήμερα οι λεγόμενοι αντιοικουμενιστές και δυστυχώς γελούν μαζί τους οι οικουμενιστές ειρωνευτικά τους λέγουν τα εξής

«Οι υπογράφοντες την «Ομολογίαν (Πίστεως)» δια του τρόπου τούτου κηρύσσουν πάντας ημάς εκτός της Εκκλησίας, ήτοι σχισματικούς, είναι δε απορίας άξιον διατί δεν έχουν εισέτι διακόψει την μεθ’ ημών μυστηριακήν κοινωνίαν, εφ’ όσον ευρισκόμεθα κατ’ αυτούς «εκτός Εκκλησίας». (Επιστολή Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου εις τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο).

Ο Θεός να βοηθήσει όλους μας εις το να βοηθήσουμε δια την ένωσιν μεταξύ μας και όχι την διάσπαση. Όπως έλεγε και ο μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης «Να ενωθούμε όλοι και παλαιοημερολογίτες και νεοημερολογίτες» διότι οι εχθροί της ορθοδοξίας αυτό επεδίωκαν και επιδιώκουν. Σκοπός τους είναι η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ της Ορθοδοξίας σε κομμάτια ώστε έτσι εύκολα να επιτευχθεί η άλωσίς της και μάλιστα εντός των πυλών. Τελειώνουμε με την φράση του πατρός Αυγουστίνου Καντιώτη

«Αυτή τη φορά ο Πάπας είναι δυνατός παίκτης…. Λέγει · Η τώρα ή ποτέ. Αν δεν τους κερδίσω, τουλάχιστον να τους διαιρέσω· να τους κάνω κομμάτια και να φαγωθούν μεταξύ τους…. Αυτό θα είναι η επιτυχία μου» (ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΕΛ. 18)

ΑΝΑΘΕΜΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΣ

Δια πάσαν ετεροδιδασκαλίαν, εν είναι το ανάθεμα.
Διότι είπεν ο Απόστολος «Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. Ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλατ. α΄ 8-9). Το ανάθεμα τούτο ελέχθη μεν δια του Αποστόλου Παύλου, είναι όμως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Όταν «Παύλον είπω» λέγει Ιωαννής ο Χρυσόστομος, «τον Χριστόν πάλιν λέγω· αυτός γαρ ήν ο κινών αυτού την ψυχήν» (Χρυσοστόμου, PG. 50, 604).
Πάσαι αι Σύνοδοι και πατριάρχαι και άλλοι επίσκοποι τούτο το ανάθεμα εκφέρουσιν εκάστοτε εναντίον της ετεροδιδασκαλίας. Διό οι Ορθόδοξοι Πατριάρχαι και αι περί αυτούς ιεραί Σύνοδοι του έτους 1848, αναθεματίζοντες εκ νέου την αίρεσιν του Παπισμού, γράφουσι «Το φρικτόν τούτο ανάθεμα, αδελφοί και τέκνα εν Χριστώ αγαπητά, ουκ εκφωνούμεν ημείς σήμερον, αλλ΄ εξεφώνησεν πρώτος ο Σωτήρ ημών», εξεφώνησεν ο θείος Παύλος» (Εγκυκλίου Ορθοδόξων Πατριαρχών 1848, Μ. 40, 411).
Υπάρχοντος όμως του αναθέματος παρά Κυρίου και των Αποστόλων αυτού, διατί εκφέρεται τούτο και συνοδικώς κατά καιρούς; Δια την παρά Κυρίου τάξιν της Εκκλησίας. Λέγει ο Απόστολος «ανάθεμα έστω», καθ΄ ότι ίνα ενεργηθή το ανάθεμα τούτο εν τη επί γής Εκκλησία, απαιτείται απόφασις του αρμοδίου εκκλησιαστικού οργάνου. «Εαν η Σύνοδος», γράφει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης εξ΄ αφορμής του Γ΄ Αποστολικού Κανόνος, «δεν ενεργήση εμπράκτως την καθαίρεσιν των ιερέων, ή τον αφορισμόν, ή αναθεματισμόν των λαικών, οι ιερείς αυτοί και οι λαικοί ούτε καθηρημένοι είναι ενεργεία, ούτε αφωρισμένοι ή αναθεματισμένοι». Είναι «ΥΠΟΔΙΚΟΙ όμως, εδω μέν», ήτοι εν τη παρούση ζωή, «είς την καθαίρεσιν και αφορισμόν ή αναθεματισμόν, εκεί δέ » εν τη μελλούση, «εις την θείαν δίκην» (Νικοδήμου Αγιορείτου, «Πηδάλιον», σ. 5).
Εντολή γαρ Κυρίου Παντοκράτορος εστιν εν τη Εκκλησία, «πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω» (1 Κορινθ. ιδ΄ 40). «Ταύτην αιδώμεθα (ας σεβώμεθα) την τάξιν, αδελφοί, ταύτην φυλάττωμεν», ως λέγει Γρηγόριος ο Θεολόγος ( Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 188). Μήτε τα εκφωνηθέντα αναθέματα αθετούντες απίστως, μήτε τα επικείμενα προλαμβάνοντες ατάκτως.

ΚΥΡΟΣ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ

Πως λογίζονται τα μυστήρια των σχίσματι και αιρέσει πεπτωκότων ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ αυτών; Έγκυρα ή άκυρα;
Μελέτιος ο Αντιοχείας εγένετο και Πρόεδρος της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου. Και όμως εχειροτονήθη παρά των αιρετικών. Δηλαδή, «υπό των περί τον Ακάκιον» ομοιουσιανών (Επιφανίου Κύπρου, PG. 42, 456). Δια τούτο, μερίς των εν Αντιοχεία Ορθοδόξων αντέδρα εις την μετ΄ αυτού κοινωνίαν, «ουχ ένεκεν ορθοδοξίας», «αλλ΄ ένεκεν» «κανονικών πραγμάτων» ως έλεγον (Επιφανίου Κύπρου, PG. 42, 468). Πλήν οι τότε άγιοι Πατέρες, αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, ήτοι ολη η Ορθοδοξία τον εδέχθη. Ο δε άγιος Γρηγόριος Νύσσης εξεφώνησεν υπέρ αυτού εν Κωνσταντινουπόλει επιτάφιον λόγον, παρόντων των Πατέρων της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου και του αυτοκράτορος Θεοδοσίου. Δια τούτου, εξύμνησε τον θανόντα τότε Μελέτιον και ως νέον Απόστολον και «ομότροπον» «αθλητήν» των αγίων Αποστόλων (Γρηγορίου Νύσσης, PG. 46, 852). Η δε Ορθόδοξος Εκκλησία τιμά τούτον την 12ην Φεβρουαρίου μηνός (Ωρολόγιον το Μέγα).
Ο Ανατόλιος εγένετο Πρόεδρος της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου. «Και ιδού, υπό Διοσκόρου του δυσσεβούς κεχειροτόνητο (έχει χειροτονηθεί), παρόντος και Ευτυχούς » του αιρεσιάρχου (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, M. 12, 1042). Συνεπώς, ΠΡΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ της αιρέσεως του Ευτυχούς δια της Οικουμενικής ταύτης Συνόδου. Και τότε παρετηρήθη αντίδρασις εν Κωνσταντινουπόλει κατα της χειροτονίας ταύτης (Θ.Η.Ε. τ. 2, σ. 642), αλλά η Ορθόδοξος Εκκλησία εδέχθη τον Ανατόλιον και τιμά τούτον ως άγιον την 3ην Ιουλίου Μηνός (Ωρολόγιον το Μέγα).
Ο Πρόεδρος της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως άγιος Ταράσιος, «είπεν· αλλά μήν (αλλ΄ όμως), και οι πλείους (περισσότεροι) των εν τη Έκτη Αγία (Οικουμενική) Συνόδω συνεδρευσάντων, υπό Σεργίου, Πύρρου, Παύλου, Πέτρου εκεχειροτόνηντο (είχον χειροτονηθή), των καθηγητών της αιρέσεως των μονοθελητών». «Επί πεντήκοντα γαρ ενιαυτούς (έτη)» «η αίρεσις διήρκεσεν». Αξιοπαρατήρητον δέ είναι εν προκειμένω, οτι «οι της Έκτης Συνόδου Πατέρες αυτούς τους τέσσαρας» καθηγητάς της αιρέσεως «ανεθεμάτισαν, καίπερ χειροτονία αυτών όντες» (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1047). Δηλαδή, αν και ήσαν κεχειροτονημένοι παρ΄ αυτών, ούς ανεθεμάτισαν.
Συμπεραίνει δέ ο αυτός άγιος Ταράσιος, εξ΄ αφορμής μάλιστα του αγίου Ανατολίου. «Και ημείς γούν (λοιπόν), δεχώμεθα (ας δεχώμεθα) τους απο αιρετικών χειροτονηθέντας, ως και Ανατόλιος εδέχθη (εγένετο δεκτός). Και αύθις (εξ΄ άλλου), αληθώς φωνή Θεού εστιν, οτι ούκ αποθανούνται τέκνα υπέρ πατέρων, αλλ' έκαστος τη ιδία αμαρτία αποθανείται ( Δευτ. κδ΄ 16. Ιεζεκ. ιη΄ 20)· και οτι εκ του Θεού εστιν η χειροτονία» (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1050). Ταύτα, προφανώς, περί σχίσματος και αιρέσεως, ή σχισματικών και αιρετικών ΜΗ ΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ εισέτι συνοδικώς. «Εαν δέ συνοδική εκφώνησις γένηται και ομόνοια των Εκκλησιών επί Ορθοδοξίας» και κατά της αιρέσεως, «ο τολμών απο των βεβήλων αιρετικών χειροτονείσθαι, τή καθαιρέσει υποπεσείται. Η αγία Σύνοδος είπεν· αύτη δικαία κρίσις» (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1050).

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ!!!!

Ο νέος δήμαρχος του Δήμου του Tower Hamlets στο Λονδίνο, της πολυπολιτισμικής Μ. Βρετανίας, ο μουσουλμάνος Lutfur Rahman , έχει για πνευματικό καθοδηγητή τον Sheik Adil Kalbani, που είναι ο νέος ιμάμης στο Μεγάλο Τζαμί στη Μέκκα, την ιερή πόλη του Ισλάμ.

Ο Sheik Adil είναι μαύρος, γιος ενός φτωχού μετανάστη από τον Περσικό Κόλπο.

Είναι ο πρώτος μαύρος που θα οδηγεί τις προσευχές στη Μέκκα και για αυτό του έβγαλαν το όνομα ο "Σαουδικός Ομπάμα."

Παρακάτω απόσπασμα από συνέντευξή του στο BBC Arabic, τον Φεβρουάριο του 2009.

«Η Οδηγία του Προφήτη ... υπαγορεύει: «Οδηγήστε τους Εβραίους και τους Χριστιανούς έξω από την Αραβική Χερσόνησο "... Θα πρέπει να τους επιτραπεί να ζήσουν εδώ μόνο εάν η παρουσία τους είναι αναγκαία"

Ερώτηση παρουσιαστή: "Πού μπορούν να [προσεύχονται] οι χριστιανοί;"

Sheikh Adel Al-Kalbani: "Οι Χριστιανοί έχουν το δικαίωμα να προσεύχονται στα σπίτια τους. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να προσεύχονται εκεί που ζουν. Αλλά το να ακουστούν καμπάνες στη γη του προφήτη Μωάμεθ – αυτό [έρχεται σε αντίθεση] με την Οδηγία του Προφήτη. Η οδηγία του Προφήτη, με την οποία δρούμε, υπαγορεύει: «Οδηγήστε τους Εβραίους και τους χριστιανούς έξω από την Αραβική Χερσόνησο. 'Οδηγώντας τους έξω είναι αναμφισβήτητα το προνόμιο του ηγεμόνα, αλλά θα πρέπει να μπορούν να ζουν εδώ μόνο εάν η παρουσία τους είναι απαραίτητη."

Παρουσιαστής: «Μα αυτό που λέτε έρχεται σε αντίθεση με το διαθρησκευτικό διάλογο, έτσι δεν είναι; Πάνω σε ποια βάση η Σαουδική Αραβία συμμετέχει σε διάλογο μεταξύ των θρησκειών; Είναι απλά διάλογος για χάρη του διαλόγου; Δεν είναι για να πάρουν όλοι αυτό που δικαιούνται; "

Sheikh Adel Al-Kalbani: «Ναι, αλλά εντός των ορίων της Σαρία. Μιλάμε από τη σκοπιά της Σαρία, όχι από μια προσωπική άποψη. "

[...]

Παρουσιαστής: «Μα δεν συμφωνείτε ότι πρέπει να υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής; Τα όρια της Σαρία είναι η θέση των μουσουλμάνων, αλλά όχι των Χριστιανών που ζουν στη Σαουδική Αραβία, έτσι; "

Sheikh Adel Al-Kalbani: «[Ο χριστιανός] ήρθε σαν επισκέπτης. Αυτός δεν είναι πολίτης. Αν ήταν ένας πολίτης ... watchamacallit ... ένας χριστιανός πολίτης - ίσως θα υπήρχε χώρος για συζήτηση. Ίσως. Αλλά κατά βάση, είναι ένας επισκέπτης, ένας προσκεκλημένος, ο οποίος διαμένει για κάποιο διάστημα, και στη συνέχεια φεύγει. Ήξερε ότι αυτοί είναι οι κανόνες πριν έρθει εδώ. Κανένας επισκέπτης σε μια χώρα δεν μπορεί να απαιτήσει να αλλάξει τους κανόνες της. "

Παρουσιαστής: «Όχι να αλλάξουμε τους κανόνες, αλλά αν εσείς, ως μουσουλμάνος, ήταν να επισκεφθείτε μία χώρα, δεν θα ελπίζατε, ότι θα υπάρχει ένα τζαμί για να προσευχηθείτε, ανεξάρτητα από το αν είστε πολίτης ή όχι;"

[...]

Sheikh Adel Al-Kalbani: "Θα ήλπιζα. Αναμφίβολα. Αλλά Δόξα στον Αλλάχ, σύμφωνα με την καθοδήγηση του προφήτη: «Όλη η Γη έγινε ένα τζαμί και ένα καθαρό (μέρος) για μένα» Ως εκ τούτου, ένας μουσουλμάνος μπορεί να προσευχηθεί οπουδήποτε ".

ΑΠΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟ ΤΟΝ ΣΤΟΥΔΙΤΗ
Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ
Νέα βιβλία--Ἱερομονάχου Εὐθυμίου Τρικαμηνά

του κ. Παναγ. Σημάτη, Θεολόγου

Μία οὐσιαστικὴ ἀνατομία τῆς συγχρόνου αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κάνει ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς στὸ καινούργιο βιβλίο του. Μιᾶς αἱρέσεως, μὲ τὴν ὁποία συμβιώνουμε χωρὶς νὰ τὸ ἔχουμε συνειδητοποιήσει καὶ ἀσφαλῶς, χωρὶς νὰ ἔχουμε συνειδητοποιήσει τὴν φθοροποιὸ δράση της. Χωρίς νὰ μασάει τὰ λόγια του ὁ π. Εὐθύμιος παρουσιάζει ἀναλυτικὰ τὴν σύγχυση στὴν ζωὴ καὶ τὴν σκέψη τῶν χριστιανῶν, ποὺ ἡ γαγγραινώδης αὐτὴ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει «ἀνεπαισθήτως» δημιουργήσει.

Μὲ ἁπλὸ καὶ ἀνεπιτήδευτο λόγο καὶ χρησιμοποιώντας ὡς μέτρο ὄχι δικά του μεθοδολογικὰ ἐργαλεῖα καὶ σκέψεις, ἀλλὰ τὰ συγγράμματα ἑνὸς ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου (στὴν σκέψη τοῦ ὁποίου ἔχει ἐντρυφήσει πάνω ἀπὸ μιὰ δεκαπενταετία καὶ τὴν ἀκολουθεῖ μὲ θρησκευτικὴ εὐλάβεια), μᾶς βοηθᾶ νὰ ἀντιληφθοῦμε, καὶ καθὼς τὸ ἀντιλαμβανόμεθα νὰ μένουμε ἔκπληκτοι, γιὰ τὸ πόσο μακριὰ εἴμαστε ἀπὸ τὴν ὀρθοδοξία καὶ ὀρθοπραξία τῶν Ἁγίων μας καὶ γενικὰ τὸν εὐαγγελικὸ τρόπο ζωῆς ποὺ ἐκεῖνοι ἐβίωσαν καὶ ἐδίδαξαν.

Βέβαια παρόμοιες ἀναλύσεις ἔχουν τελευταῖα γίνει καὶ ἀπὸ ἄλλους ἀξιόλογους πνευματικούς μας πατέρες. Το ἰδιαίτερο ποὺ ἔχει τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου εἶναι, ὅτι δὲν ἀναλύει μόνο «θεολογικὰ» κάποιες ἔννοιες, δὲν καταγράφει μόνο τὶς ὑποχωρήσεις σὲ θέματα πίστεως τῶν αρχιερέων, επισκόπων καὶ λαϊκῶν θεολόγων, ποὺ συντελοῦν στὴν περαιτέρω ἀνάπτυξη τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ προχωρεῖ λίγο παραπέρα, στὸ διὰ ταῦτα.

Ἀκολουθώντας, λοιπόν, κατὰ πόδας τὸν Ἅγιο Θεόδωρο, μᾶς παρουσιάζει μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα καὶ τὶς ἐπιστολές του ὄχι μόνο τὶς διὰ λόγων διαμαρτυρίες, ἀλλὰ καὶ τὶς πράξεις, τὶς κακοπάθειες, τὶς ἐξορίες ποὺ ὑπέστη (ὁ ἴδιος καὶ οἱ συναγωνιστές του ἐπίσκοποι, ἡγούμενοι, μοναχοὶ καὶ τὰ πνευματικά του τέκνα) στὴν προσπάθειά τους νὰ ἀνατραποῦν οἱ δύο αἱρέσεις τῆς ἐποχῆς του· δηλαδή, ἡ αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας, ἀλλὰ καὶ ἡ μοιχειανικὴ αἵρεση.

Καὶ ἡ στάση τοῦ Ἁγίου ἦταν θυσιαστικὴ ρήξη μὲ ὅλους ὅσους παράβαιναν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Ἱεροὺς ἐκκλησιαστικοὺς Κανόνες. Δὲν δίστασε ὁ Ἅγιος Θεόδωρος νὰ διακόψει τὸ μνημόσυνο δύο ἄλλων ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Ἁγίου Ταρασίου (προέδρου τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου) καὶ τοῦ πατριάρχου Κων/πόλεως Ἁγίου Νικηφόρου, οἱ ὁποῖοι ἐφέρθησαν μὲ ἐπιείκεια πρὸς τοὺς αἱρετικούς, κάνοντας χρήση τῆς Οἰκονομίας. Τελικά, ἐπειδὴ ἐπρόκειτο γιὰ ἁγίους, ἀντελήφθησαν ποιος εἶχε δίκιο καὶ ἔτσι τὸ θέμα ἐλύθη, ἀφοῦ ἀπεδέχθησαν τὶς θέσεις τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου.

Ἡ στάση τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου ἐναντίον τῶν αἱρέσεων τῆς ἐποχῆς του, ξεκίνησε μὲ διαμαρτυρία, συνεχίστηκε μὲ μερικὴ διακοπὴ τῆς κοινωνίας καὶ κατέληξε στὴν διακοπὴ μνημοσύνου καὶ ἀποτείχιση ἀπὸ ὅσους πατριάρχες καὶ ἐπισκόπους συμμετεῖχαν στὴν αἵρεση ἢ ἀνέχονταν τοὺς αἱρετικούς.

Τότε, ἐπισημαίνει ὁ π. Εὐθύμιος, ἀκόμα καὶ εὐσεβεῖς ἡγούμενοι καὶ πιστοὶ δὲν ἀκολουθοῦσαν τὴν πατερικὴ γραμμὴ ποὺ ὑπεδείκνυε ὁ Ἅγιος Θεόδωρος, ἐπειδὴ ἐσκέπτοντο τὶς συνέπειες: κοινωνικές, οἰκονομικές, ἀκόμα καὶ πνευματικές. Ἔτσι (κατὰ τὸν Ἅγιο) ἀπὸ ὑπολογισμοὺς ἢ δειλία, ὁδηγήθηκαν σὲ συμβιβασμό. Καὶ ναὶ μέν, πίστευαν ὀρθόδοξα, ἀλλὰ δὲν ἔπρατταν ὀρθόδοξα.

Γράφει συγκεκριμένα ὁ Ἅγιος Θεόδωρος: «Ἐγώ», λέγει, «δέν δύναμαι νά ἐπαινέσω αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἔκαναν μέν τήν ὁμολογία, χωρίς ὅμως νά χάσουν καί τήν φροντίδα καί ἐπιμέλεια τῶν μοναστηριῶν των. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο λοιπόν παρουσιάζονται ὡς διπρόσωποι, δηλαδή νά συντάσσωνται καί μέ ἐμᾶς καί μέ τούς εἰκονομάχους. Μαζί μας παρουσιάζονται ὡς πρός τήν ὁμολογία καί μέ τούς εἰκονομάχους ὡς πρός τήν κατοχή τῶν μοναστηριῶν των… Αὐτό δέ, ὅπως φαίνεται, εἶναι παγίδα τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος θέλει νά ἐξευτελίση τήν ὁμολογία, νά ὑποτιμήση τόν διωγμό καί νά μολύνη διά τῆς κοινωνίας μέ τήν αἵρεσι ἅπαντας». («Ἐγώ δέ οὐδέ ἐκείνους ἐπαινεῖν ἔχω, οἵ τήν μέν ὁμολογίαν διεσώσαντο, τῶν δέ οἰκείων μοναστηρίων φροντίζειν οὐκ ἀπέσχοντο, καί εἰσί πως ἀμφοτεροπρόσωποι, καί μεθ' ἡμῶν καί μετά τῶν ἑτεροδόξων», Ἁγ. Θεόδ. Στουδίτου, Μικρά Κατήχησις 92).

Ἀντίθετα ὁ Ἅγιος προτίμησε νὰ «καεῖ» τὸ μοναστήρι του, νὰ διωχθοῦν καὶ ἐξοριστοῦν οἱ μοναχοί του στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος, νὰ ἀφήσει «ὀρφανοὺς» τοὺς ὑπ’ αὐτῶν καθοδηγουμένους πνευματικὰ μοναχοὺς καὶ λαϊκούς –ἀναθέτωντάς τους ἔτσι στὸν Θεό–, παρὰ νὰ κάνει «οἰκονομίες» γιὰ θέματα πίστεως, νὰ ὑποστείλει τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς αἱρέσεως. Γιατὶ ἡ αἵρεση, εἶχε ἤδη μολύνει τὶς καρδιὲς καὶ τὴ ζωὴ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, διακινδύνευε τὴν σωτηρία τους καί, ἐξελισσομένη, θὰ κατέτρωγε τὰ θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας καὶ θὰ παγιωνόταν ὡς καθεστώς.

Ἂν λοιπὸν τότε, διέκοψε τὸ μνημόσυνο τῶν Ἐπισκόπων ὁ Ἅγιος, εἴτε γιὰ τὴν αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας, εἴτε ἀμέσως μετὰ τὴν παράβαση μιᾶς μόνο Εὐαγγελικῆς Ἐντολῆς, τί θὰ ἔκανε σήμερα ἂν εὑρίσκετο ἐνώπιον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Μιᾶς παναιρέσεως ποὺ ἀριθμεῖ ὄχι λίγους μῆνες ἢ χρόνια, μὰ κάποιες δεκαετίες καὶ ποὺ –φανερὰ καὶ ψηλαφήσιμα– ἔχει νοθεύσει τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα ἐπισκόπων καὶ πιστῶν, ἔχει μολύνει τὴν ἐκκλησιαστική τους συνείδηση καὶ παραβαίνει ἀσύστολα Εὐαγγελικὲς Ἐντολὲς καὶ Ἱεροὺς Κανόνες;

* * *
Ἐδῶ νὰ σταθοῦμε ἰδιαίτερα σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς προσφορὲς τοῦ βιβλίου, ποὺ εἶναι ἡ γνωστοποίηση καὶ ἡ ἀνάλυση μιᾶς κρίσιμης καὶ ἐπίκαιρης ἔννοιας: τοῦ τί θεωρεῖται «καιρὸς αἱρέσεως» στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος, μᾶς ἔχουν διδάξει τὴν ἔννοια αὐτή, καὶ μὲ τὶς πράξεις τους μᾶς ἔδειξαν ἀκριβῶς τὸ πῶς πρέπει νὰ συμπεριφερόμαστε στὸν «καιρὸ τῆς αἱρέσεως», δηλαδὴ στὴν περίοδο κατὰ τὴν ὁποία ἐμφανίζεται καὶ ἀρχίζει νὰ διαδίδεται μιὰ αἵρεση.

Εἶναι εὐνόητη ἡ ἀξία αὐτῆς τῆς παρουσιάσεως, γιατί, ἐνῶ βρισκόμαστε σὲ καιρὸ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, φερόμαστε σὰν νὰ ζοῦμε μιὰ εἰρηνικὴ περίοδο τῆς Ἐκκλησίας (ἀφοῦ ἔτσι καθοδηγούμαστε ἀπὸ τοὺς Ποιμένες μας), οἱ ὁποῖοι οὐδεμία πρόνοια λαμβάνουν γιὰ νὰ μᾶς προφυλάξουν ἀπὸ τὴν αἵρεση, καὶ ἐπὶ πλέον ἀρνοῦνται νὰ κατονομάσουν συνοδικά, ποιοί εἶναι οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι, παρότι παρεκλήθηκαν πολλάκις πρὸς τοῦτο.

Κατὰ τὸν π. Εὐθύμιο, «καιρὸς αἱρέσεως ἐννοεῖται κάθε περίοδος χρονικὴ κατὰ τὴν ὁποία ἀναφύεται μία αἵρεσις, μέχρις ὅτου καταδικασθῆ τελεσιδίκως ἀπὸ ὀρθόδοξο Σύνοδο». Γιὰ τὴν ἐποχὴ «τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, καιρὸς αἱρέσεως» ἦταν «ἡ περίοδος κατὰ τὴν ὁποία ἐθεσμοθετήθη ὁ παράνομος γάμος τοῦ αὐτοκράτορος» καὶ «ἡ περίοδος ἀπὸ τὴν δεύτερη ἔναρξι τῆς Εἰκονομαχίας» μέχρι τὴν τελικὴ καταδίκη τους. Καὶ «διὰ τὴν σημερινὴ ἐποχὴ …ἡ περίοδος τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἄρχισε ἀπὸ τὸ 1920 μὲ τὴν βλάσφημο αἱρετικὴ ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενισκοῦ Πατριαρχείου» διὰ τῆς ὁποίας θεωροῦνται Ἐκκλησίες οἱ αἱρετικὲς κοινότητες τῆς Δύσεως. Καὶ αὐτὴ «ἡ αἵρεσις μέχρι σήμερα ὄχι μόνον δὲν κατεδικάσθη, ἀλλὰ διαρκῶς ὡς λοιμικὴ νόσος ἐπεκτείνεται καὶ τείνει διὰ τῶν Ἐπισκόπων καὶ μέσῳ τοῦ ἱερατείου νὰ ἐπικρατήση καὶ στὸν λαό».

* * *
Εἶναι εὐλογία ποὺ σ’ αὐτὴν τὴν κρίσιμη στιγμὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς, ἐκδόθηκε αὐτὸ τὸ βιβλίο, ποὺ μᾶς φανερώνει τὴν πατερική πρακτικὴ ἀπέναντι στὴν αἵρεση, ὅπως τὴν διασώζει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Γιατὶ πολλοὶ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔχουν συνειδητοποιήσει τὴν κατάσταση, συμφωνοῦν μὲ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου, καθὼς ὑπάρχει καὶ τὸ προηγούμενο τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ἀπὸ τρεῖς Ἐπισκόπους καὶ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος τὴ δεκαετία τοῦ 1960· μιᾶς διακοπῆς μνημοσύνου ποὺ πραγματοποιήθηκε ὅταν τὰ σχέδια τῶν Οἰκουμενιστῶν ἄρχισαν νὰ ἀποκαλύπτονται καθαρά, ἂν καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς εὑρίσκετο ἀκόμα σ’ ἕνα νηπιῶδες στάδιο καὶ ρυθμὸ ἀναπτύξεως. Παρόλο, λοιπόν, ποὺ ἡ διακοπὴ μνημοσύνου εἶναι μιὰ πράξη προβλεπόμενη ἀπὸ τοὺς Πατέρες καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, παρόλο ποὺ πραγματοποιήθηκε τότε, στὰ ἀρχικὰ στάδια τῆς ἀνάπτυξης τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, παρόλο ποὺ σήμερα «ὡρίμασε» ἡ αἵρεση, καὶ καλπάζει ἀσυγκράτητη, οἱ χριστιανοὶ καὶ οἱ ἐπίσκοποι δείχνουν συγκρατημένοι καὶ διαστακτικοὶ στὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως.

Κι αὐτὸ συμβαίνει, γιατὶ οἱ οἰκουμενιστὲς ἀρχιερεῖς –ποὺ ἐν τῷ μεταξὺ προωθήθηκαν– καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο –ποὺ πρωτοστατεῖ στὴν αἵρεση διὰ τῆς θεολογίας τοῦ Ζηζιούλα– κατάφεραν νὰ περάσουν στοὺς πιστοὺς τὴν ἀποψη, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι τὸ πᾶν στὴν Ἐκκλησία καὶ χωρὶς αὐτὸν δὲν μπορεῖ νὰ γίνει τίποτα, ὅτι τοῦ ὀφείλουμε ὑπακοὴ ἀπεριόριστη καὶ ἄρα, οὔτε συζήτηση γιὰ διακοπὴ μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν αἱρετιζόντων Ἐπισκόπων, ἰδίως ἐκείνων ποὺ κατέχουν Πατριαρχικὲς καὶ ἄλλες ἡγετικὲς θέσεις.

Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴ στιγμὴ ἔρχεται τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου, καὶ μᾶς βοηθᾶ νὰ δοῦμε τὸ θέμα τῆς Ἀποτείχισης, ὄχι μὲ τὴ ματιὰ κάποιου σύγχρονου μελετητή, τοῦ ὁποίου ἡ γνώμη θὰ μποροῦσε νὰ ἀμφισβητηθεῖ, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν διδασκαλία ἑνὸς Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας καὶ μᾶς μεταδίδει τὴν Παράδοση τῶν πρὸ αὐτοῦ Ἁγίων. Οἱ δὲ δισταγμοὶ γιὰ τὸν κατάλληλο χρόνο ἀντιδράσεως ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, λύνεται κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο: μὲ τὴν παράθεση τῆς σχετικῆς διδασκαλίας ἀπὸ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο.

Δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ μελετήσουμε τὸ βιβλίο καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, ποὺ ἀποτελεῖ συγκεφαλαίωση-σύνοψη ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ προσφορά τοῦ βιβλίου, ἤδη ἔχει ἀρχίσει νὰ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τοὺς πρώτους ἀναγνῶστες του, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ κάποιοι Γέροντες, οἱ ὁποῖοι ἐξαίρουν τὴν σημασία τοῦ βιβλίου καὶ θεωροῦν ὅτι μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὡς ἕνα βοήθημα στὴν ἐποχὴ τῆς συγχύσεως ποὺ διερχόμεθα, ἀφοῦ ὑποδεικνύει δρόμους ἐξόδου καὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Τέλος, πρέπει νὰ σημειώσουμε, τὴν ταπεινὴ παράκλησηποὺ διατυπώνει ὁ συγγραφεύς στὸ βιβλίο: ἐπειδὴ θεωρεῖ πὼς τὸ θέμα ποὺ διαπραγματεύεται εἶναι κρίσιμο καὶ ἔχει σχέση μὲ τὴν σωτηρία μας, παρακαλεῖ τοὺς θεολόγους καὶ Πατέρες ποὺ ἔχουν μελετήσει τὸ θέμα, μὲ θεολογικὸ-πατερικὸ λόγο, νὰ ἐπισημάνουν τυχὸν θέσεις τοῦ βιβλίου, ποὺ χρήζουν βελτιώσεως ἢ διορθώσεως.
_________________________________
Κεντρικὴ διάθεση τοῦ βιβλίου: Βιβλιοπωλεῖο «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ», 23ης Ὀκτωβρίου 11, Τ.Κ. 41221 Λάρισα ΤΗΛΕΦ. καὶ ΦΑΞ 2431-284449

Ο Π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ

O Π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ from johncriket on Vimeo.

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Θὰ γιορτάσουμε σὲ λίγες ἡμέρες τὴ μεγάλη καὶ ἔνδοξη ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940. Ὁ φετινὸς ἑορτασμὸς εἶναι ἐπετειακὸς καὶ ἀξίζει νὰ εἶναι λαμπρότερος ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά.

Νὰ μὴ σταθοῦμε λόγῳ οἰκονομικῆς κρίσεως στὰ ἔξοδα, ἀλλὰ νὰ σημαιοστολίσουμε ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη τὴν Πατρίδα μας καὶ νὰ γιορτάσουμε μὲ ἔξαρση καὶ πατριωτικὸ ἐνθουσιασμὸ τὰ ἑβδομηντάχρονα.
Οἱ δοξολογίες, οἱ παρελάσεις, τὰ μνημόσυνα ὑπὲρ τῶν ἡρώων ποὺ ἔπεσαν στὰ πεδία τῶν μαχῶν, οἱ ἐθνικὲς γιορτὲς καὶ λοιπὲς ἐκδηλώσεις νὰ δονήσουν τὶς καρδιές μας, νὰ ἀναπτερώσουν τὸ ἠθικό μας καὶ νὰ μᾶς δώσουν ὤθηση νὰ ξεπεράσουμε τὶς ὁποιεσδήποτε δυσκολίες ἀντιμετωπίζουμε στοὺς χαλεποὺς καιρούς μας. Ἰδίως νὰ ἐνθουσιάσουν τὶς νέες γενεές, ποὺ δὲν εἶχαν ἀ κό μη γεννηθεῖ τότε ποὺ γράφτηκαν οἱ ἐνδοξότερες σελίδες τῆς νεότερης ἱστο ρίας μας.
Δὲν ἦταν κάτι ἁπλὸ καὶ συνηθισμένο αὐτὸ ποὺ συνέβη τὴ μεγάλη αὐγὴ τοῦ ’40. Δὲν ἦταν μόνο ὑπέροχο κατόρθωμα μεγάλης ἀνδρείας καὶ γενναιότητος. Ἦταν θαῦμα, θαῦμα πίστεως, θαῦμα τῆς προστασίας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ ἔσωσε ὄχι μόνο τὴν Πατρίδα μας ἀλλὰ καὶ τὴν Εὐρώπη καὶ τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Ἦταν ἀπίστευτη ἐποποιΐα ποὺ ἀνέβασε τὸ κύρος τῆς Πατρίδος μας παγκοσμίως. Οἱ πάντες, ἐφημερίδες, ραδιόφωνα, συγγραφεῖς, ποιητές, πολιτικοὶ καὶ στρατιωτικοὶ μιλοῦσαν μὲ θαυμασμὸ γιὰ τὴν Ἑλλάδα μας.
Τὸ ἔπος τοῦ ’40 ἦταν ἡ πρώτη γενναία ἀντιαξονικὴ ἀντίσταση. Μέχρι τότε ἡ ναζιστικὴ Γερμανία τοῦ Χίτλερ καὶ ἡ φασιστικὴ Ἰταλία τοῦ Μουσολίνι μὲ τὶς σιδηρόφρακτες στρατιές τους, τὴν ἀσύγκριτη ὑπεροπλία τους καὶ τὰ μεγαλεπήβολα κατακτητικὰ σχέδιά τους ἐνέπνεαν φόβο καὶ τρόμο στοὺς λαούς. Ἀρκετὰ κράτη, ὅπως ἡ Σουηδία, ἡ Ρουμανία, ἡ Βουλγαρία, ἡ Τουρκία, ἡ Γιουγκοσλαβία, ἡ Ἱσπανία, κράτησαν οὐδετερότητα ἢ συνθηκολόγησαν μὲ τὸν Ἄξονα χωρὶς νὰ πολεμήσουν. Ἄλλα κράτη, ὅ πως ἡ Τσεχοσλοβακία, ἡ Πολωνία, ἡ Νορβηγία, ἡ Δανία, ἡ Ὁλλανδία, τὸ Βέλγιο, ἡ Γαλλία, ὑπέκυψαν στὸν ἐχθρὸ μὲ ἀνύπαρκτη ἢ ὑποτυπώδη ἀντίσταση. Ἡ Ἀγγλία καταματωμένη περίμενε τὴ σειρά της. Ἡ Ρωσία μὲ τὶς ἀμέτρητες μεραρχίες της ἔσπευδε νὰ συνάψει «σύμφωνον μὴ ἐπιθέσεως». Ἡ Ἀμερικὴ αἰφνιδιασμένη μόλις τότε ἄρχιζε νὰ ὀργανώνει τὶς δυνάμεις της. Μόνον ἡ μικρὴ σὲ ἔκταση καὶ πληθυσμὸ Ἑλλάδα ὕψωσε τὸ ἀνάστημά της καὶ φώναξε στοὺς ἀήττητους, ὣς τὴ στιγμὴ ἐκείνη, Ἰταλογερμανούς: Ὄχι! Δὲν παραδίδουμε τὴν Πατρίδα μας. Ἂς εἴμαστε μόνοι, ἂς εἴμαστε λίγοι, ἂς εἴμαστε φτωχοί,
ἂς εἴμαστε σχεδὸν ἄοπλοι. Θὰ ὑπερασπίσουμε «τὰ πάτρια ἐδάφη» μέχρι τὴν τελευταία ἀναπνοή μας.
Τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940 ἡ Ἑλλάδα κινδύνευσε τὸν ἔσχατο κίνδυνο. Ἀλλὰ οἱ ἔνδοξοι πρόγονοί μας ἔκαναν τὸ χρέος τους πρὸς τὴν Πατρίδα. Δὲν στάθηκαν μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια, δὲν ἀντιμετώπισαν μοιρολατρικὰ τὸν κίνδυνο, ἀλλὰ κατέφυγαν στὸν Θεό, πολέμησαν, θυσιάστηκαν, ἔσωσαν τὴν Πατρίδα μας καὶ δόξασαν τὸ Ἔθνος μας!
Τώρα ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται πάλι σὲ δύσκολη θέση. Ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια αὐτῶν ποὺ πολέμησαν τὸ 1940 ἄραγε θὰ κάνουμε τὸ χρέος μας, γιὰ νὰ σώσουμε τὴν Πατρίδα μας; Πολλοὶ λένε ὅτι βρισκόμαστε στὴ δίνη μεγάλης κρίσεως. Ἄλλοι λένε ὅτι βρισκόμαστε στὰ πρόθυρα χρεωκοπίας! Μελετώντας μὲ τὴν κοινὴ λογικὴ καὶ μὲ ἀριθμητικοὺς ὑπολογισμοὺς τὴ δεινὴ θέση στὴν ὁποία βρισκόμαστε, συμπεραίνουν ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ σωθεῖ μόνο μὲ θαῦμα!
Θέλουμε θαῦμα; Ὑπάρχει τὸ θαῦμα. Νὰ μᾶς διδάξει ἡ Ἱστορία. Ἦταν μικρότερη ἡ δυσκολία ποὺ ἀντιμετώπισε ἡ γενεὰ τοῦ ’40; Οἱ ἀριθμοὶ ἦταν καὶ τότε ἀμείλικτοι.
Τὸ πρόβλημα ἐθεωρεῖτο καὶ τότε ἄλυτο.
Ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ ἔγραψαν τὴν ἀθάνατη ἐποποιΐα, δὲν ἔλυσαν τὸ πρόβλημα μὲ τὴ λογική. Τὸ ἔλυσαν μὲ τὴν καρδιὰ καὶ τὴν πίστη!
Νὰ τοὺς μοιάσουμε! Νὰ μιμηθοῦμε τὴ γενναιότητα καὶ τὸν ἡρωισμό τους, τὴν ἑνότητα καὶ ὁμοψυχία τους, τὴ θερμὴ πίστη τους στὸν Θεό, τὶς πύρινες προσευχές τους, τὴν καταφυγή τους στὴν προστασία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ σκέπη τῆς Παναγίας, τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὶς θυσίες τους, τὴν ἀπέραντη ἀγάπη τους πρὸς τὴ γλυκύτατη Πατρίδα!
Γιὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν πολλαπλὴ κρίση ποὺ μαστίζει τὸν τόπο μας, ὀφείλουμε ὅλοι νὰ βοηθήσουμε τὴν Πατρίδα μας δίνοντας τὸν καλύτερο ἑαυτό μας: τὴν ἀρετή μας, τὴν τιμιότητά μας, τὴν εἰλικρίνεια στὶς σχέσεις καὶ τὶς συν αλλαγές μας, τὸν τίμιο ἱδρώτα μας, κάποιες θυσίες
μας, ἂν χρειασθεῖ καὶ τὸ αἷμα μας! Δὲν τὴ βοηθοῦμε, ἂν βαδίζουμε στὴν ἀποστασία. Τὴ βοηθοῦμε, ἂν δεί ξουμε τὴν ἔμπρακτη μετάνοιά μας, τὴ θυσιαστικὴ ἀγάπη μας, τὴν καταφυγή μας στὴν προστασία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Νὰ ἐμπνεόμαστε ἀπὸ τὸν με γάλο λόγο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Τὴν πατρίδα τίμησον, καὶ τῇ ἀρετῇ βοήθησον αὐτῇ», κι ἀνάλογα νὰ πορευόμαστε μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ὁ ἅγιος Θεὸς σώζει τὴν Ἑλλάδα! «Οὐδὲν πατρίδος γλυκύτερον», σαλπίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος! Γιὰ τὴ γλυκύτατη Πατρίδα μας ἀξίζει νὰ προσφέρουμε ὅ,τι τὸ καλύτερο, γιὰ νὰ ζήσει καὶ νὰ μεγαλουργήσει! Τότε θὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς ὑπερήφανοι ὅτι κάναμε τὸ χρέος μας πρὸς αὐτήν!