ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΣ

Τοῦ κ. Θεοδώρου Γεωργοπούλου, Θεολόγου

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ πρώην Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης, κατὰ τὶς δεκαετίες 1950 καὶ 1960, ὑπηρέτησε ὡς ἱεροκήρυξ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Ἐκήρυττε κάθε Κυριακὴ καὶ μεγάλη ἑορτὴ σὲ διάφορους Ἱεροὺς Ναοὺς τῆς περιφέρειας τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς. Τὸ ἑσπέρας ὅμως κάθε Κυριακῆς ἐκήρυττε σὲ αἴθουσες θρησκευτικῶν συλλόγων («Τρεῖς Ἱεράρχες», Μενάνδρου 4, καὶ τῶν δύο δικῶν του θρησκευτικῶν συλλόγων).
Τὰ κηρύγματά του στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς ξεκινοῦσαν ἀπὸ τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ συνήθως. Στὰ ἑσπερινά του κηρύγματα ὅμως στὶς διάφορες αἴθουσες τῶν ὀρθοδόξων θρησκευτικῶν συλλόγων, ἀνέπτυσσε μὲ σπάνια δύναμη λόγου καὶ πλοῦτο νοημάτων καὶ φλογερὴ ἀγωνιστικότητα διάφορα θρησκευτικὰ καὶ ἠθικοκοινωνικὰ θέματα.
Ἤλεγξε ἁμαρτωλὲς συνήθειες καὶ ἐκδηλώσεις (Καρναβάλια, καλλιστεῖα, ἀνήθικα θεάματα καὶ ἔντυπα κ.ἄ.), διάφορες αἱρέσεις (ὅπως ὁ οἰκουμενισμός), ἐκκλησιαστικὰ σκάνδαλα, προδοσίες τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀντικανονικὲς ἐνέργειες Ἐπισκόπων, φιλοχρηματία, κενοδοξία κληρικῶν, ἐθνικὰ θέματα κ.ἄ.
Ὡς φοιτητὴς τότε, ἤμουν τακτικὸς ἀκροατὴς τῶν κηρυγμάτων του, τὰ ὁποῖα προκαλοῦσαν πνευματικὸ σεισμό. Ὕστερα ἀπὸ κάθε κήρυγμα τοῦ πατρὸς Αὐγουστίνου, αἰσθανόσουν δυσαρεστημένος μὲ τὸν ἑαυτό σου.
Κάποτε τὸν ἐρώτησα:
Πάτερ Αὐγουστῖνε πιστεύετε ὅτι μὲ τοὺς μεγάλους ἀγῶνες ποὺ κάνετε, θἄρθη στιγμὴ ποὺ θὰ σταματήσουν τὰ καρναβάλια, τὰ καλλιστεῖα, τὰ ἀνήθικα θεάματα καὶ τὰ ἀντιχριστιανικὰ βιβλία καὶ περιοδικά, τὰ σκάνδαλα μέσα στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο καὶ ὅτι οἱ κληρικοί μας θὰ γίνουν ὅμοιοι μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας;
Ἤμουν πολὺ περίεργος τί θὰ ἀπαντήση.
Καὶ ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος, κατ᾽ ἐξοχὴν ρεαλιστής, μοῦ ἀπήντησε:
Δὲν εἶμαι τόσον ἀφελής, ὥστε νὰ πιστεύω ὅτι τὸ πολυειδὲς κακὸ στὴν κοινωνία καὶ στὴν Ἐκκλησία θὰ σταματήση ὅσα κηρύγματα κι ἄν κάνωμε. Ἄλλος εἶναι ὁ σκοπός μου: Μὲ τὸ κήρυγμα, προφορικὸ καὶ γραπτό, ἀγωνίζομαι νὰ ξυπνήσω τὴ θρησκευτικὴ συνείδηση τῶν πιστῶν καὶ νὰ καταλάβουν ὅτι ἔχουν δικαιώματα καὶ στὴν κοινωνία καὶ στὴνἘκκλησία. Πρέπει νὰ μάθουν π.χ. ὅτι ἔχουν δικαίωμα νὰ ἀπαιτοῦν νὰ ἐκλέγωνταιψήφῳκλήρου καὶ λαοῦ οἱ κληρικοὶ καὶ μάλιστα οἱ Ἐπίσκοποι. Νὰ μάθουν ὅτι ἔχουν δικαίωμα καὶ καθῆκον νὰ φωνάξουν «ἀνάξιος» στὴ χειροτονία ἑνὸς ἀναξίου. Νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας οἱ χριστιανοὶ δὲν εἶναι μιὰ βουβὴ μᾶζα ἀλόγων προβάτων, ἀλλὰ ἔχουν λόγο στὴν ἐκλογὴ τῶν ποιμένων τους καὶ στὴ διοίκηση τῆςἘκκλησίας.Νὰ μάθουν ὅτι πρέπει νὰ πολεμοῦν τοὺς προδότες τῆς πίστεως καὶ νὰ ἀγωνίζωνται γιὰ τὴν κάθαρση τῆςἘκκλησίας. Οἱ λαϊκοὶ χριστιανοὶ μποροῦν ἀκόμη καὶ τοπικὲς καὶ οἰκουμενικὲς συνόδους νὰ ἀποκηρύξουν, ὅταν οἱ σύνοδοι αὐτὲς δὲν ἐκφράζουν τὴν ἀλήθεια τῆςὈρθοδόξου Πίστεως. Ἔχομε μεγάλες τοπικὲς συνόδους καὶ οἰκουμενικές, ποὺ ἀποκηρύχτηκαν ἀπὸ τὸν πιστὸ λαὸ ὡς ληστρικές. Μὲ ἄλλα λόγια, ἐπιδιώκω μὲ τὸ κήρυγμα καὶ τοὺς ἀγῶνες ἐναντίον τοῦ κακοῦ, νὰ ἀποκτήση ὁ εὐσεβὴς λαὸς γρηγοροῦσα ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ νὰ μάθη ὅτι δὲν εἶναι ὑπεύθυνος νὰ σώση μόνον τὴν «ψυχούλα του», ἀλλὰ εἶναι συνυπεύθυνος μὲ ὅλους τοὺς πιστούς, κληρικούς, καὶ λαϊκούς, γιὰ ὅ,τι συμβαίνει στὴν Ἐκκλησία. Δηλαδή, εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη ὁ εὐσεβὴς λαὸς νὰ μάθη νὰ ἀντιστέκεται!
(Αὐτή, ὄχι αὐτολεξεί, ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ π. Αὐγουστίνου).
Ὤ, ἂν αὐτὸς ὁ Ἅγιος πόθος καὶ σκοπὸς τοῦ μεγάλου Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου, γινόταν πραγματικότης στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, πολλοὶ προδότες τῆς πίστεως καὶ σκανδαλοποιοὶ θὰ εἶχαν τεθῆ ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ βλάψουν τὸ πλήρωμά της. Ἔχομε παραδείγματα τέτοιας ἀντιστάσεως καὶ στὴν ἐποχή μας.
Ἀνάξιοι κληρικοὶ καὶ μάλιστα Μητροπολῖτες ἀπὸ τὴν ἀντίσταση τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἀναγκάσθησαν νὰ παραιτηθοῦν καὶ νὰ φύγουν. Τὸν Ὀκτώβριο 2009, στὴν Πάφο τῆς Κύπρου συζητοῦν παπικοὶ καὶ φιλοπαπικοὶ Ἐπίσκοποι διαφόρων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν γιὰ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα. Ἑκατὸ περίπου ὀρθόδοξοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ διαμαρτύρονται ἔξω.
Ἀντίσταση! Ἀποτέλεσμα;
Ἀναβάλλονται οἱ συζητήσεις καὶ τὸ ἀνακοινωθὲν γιὰ ἀργότερα σὲ ἄλλη συνάντηση στὴ Βιέννη. Οἱ φιλοπαπικοὶ ὅμως Ἐπίσκοποι τῆς Κύπρου δείχνουν ὅλο τὸν δεσποτισμό τους ἐναντίον ἀνυπεράσπιστων κληρικῶν τῆς δικαιοδοσίας τους: Κόβουν μισθοὺς καὶ ἐπιβάλλουν ἀργίες. Ἂν ὅμως ἔξω ἀπὸ τὴν αἴθουσα τῶν φιλοπαπικῶν συζητήσεων καὶ συμπροσευχῶν μαζεύονταν ὄχι ἑκατὸ πιστοί, ἀλλὰ ἑκατὸ χιλιάδες πιστοί, τί θὰ ἔκαναν οἱ φιλοπαπικοὶ Ἐπίσκοποι; Τότε θὰ παρακαλοῦσαν νὰ μὴ χάσουν τὸν θρόνο καὶ τὴν ἱερωσύνη τους. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἔφθασε στὸ ἔσχατο σημεῖο τοῦ οἰκουμενιστικοῦ συγκρητισμοῦ καὶ πρόσφερε στὸν διευθυντὴ τῆς Κόκα – Κόλα τὸ «Ἅγιο Κοράνιο»!
Ἂν τὸ Ἅγιον Ὄρος διέκοπτε τὸ μνημόσυνό του καὶ ἡ ἱεραρχία τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας τοῦ διεμήνυε νὰ παύση τοὺς οἰκουμενιστικούς του διαλόγους μὲ κάθε αἱρετικὸ ἢ ἀλλόθρησκο, τότε εἶναι βέβαιο, ὅτι δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ συνεχίση τὴ σημερινή του τακτική.
Ἀντὶ τούτου ὅμως πολλοὶ Μητροπολῖτες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας τὸν προσκαλοῦν στὶς Μητροπόλεις τους καὶ μαζὶ μὲ τοὺς δημάρχους τὸν παρασημοφοροῦν καὶ τὸν ἀποθεώνουν.
Γιὰ ὅ,τι κάνει ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δὲν εἶναι μόνον ἐκεῖνος ὑπεύθυνος: Εἶναι συνυπεύθυνοι καὶ οἱ Ἐπίσκοποι ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ μάλιστα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ἔφερε τὸν Πάπα στὴν Ἑλλάδα. Ἂν μαζεύονταν ἔξω ἀπὸ τὴν ἀρχιεπισκοπὴ μερικές, ἔστω, δεκάδες χιλιάδες πιστοί καὶ ἀποδοκίμαζαν Πάπα καὶ Ἀρχιεπίσκοπο, τί θὰ ἔκαναν αὐτοὶ οἱ κύριοι;
Ἂν τὶς ἑπόμενες Κυριακὲς ἀποδοκίμαζε τὸ ἐκκλησίασμα τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, ἢ θὰ ἀναγκαζόταν νὰ παραιτηθῆ ἤ, τοὐλάχιστον, δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ ἐπισκεφθῆ ἀργότερα τὸ Βατικανό. Γιατὶ συμβαίνουν αὐτά; Διότι ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας πιστὸς λαὸς δὲν ἀντιστέκεται. Αὐτοὶ ποὺ ἀντιστέκονται εἶναι λίγοι.
Οἱ πολλοὶ εἶναι ἀδιάφοροι ἢ ἔχουν τὴν ἐσφαλμένη ἰδέα, ὅτι μόνον τὴν ψυχή μας πρέπει νὰ ἀγωνιζώμαστε νὰ σώσωμε. Τί κάνουν οἱ ἄλλοι καὶ μάλιστα οἱ κληρικοί, δὲν εἶναι δική μας δουλειὰ νὰ τοὺς κρίνωμε.
Ἔτσι λένε καὶ καθησυχάζουν.
Μὲ τέτοια νοοτροπία καὶ χωρὶς ἀντίσταση τὸ κακὸ θὰ ἐξαπλώνεται ὡς γάγγραινα. Οἱ οἰκουμενιστὲς θὰ ἐπιβάλλουν τὴ θέλησή τους παντοῦ καὶ οἱ λίγοι πιστοὶ θὰ ὑβρίζωνται ὡς ταλιμπάν, ὡς μικρόνοες, ὡς φανατικοὶ καὶ ἄνθρωποι τοῦ μίσους, ὡς γραφικοὶ κ.λπ. Καὶ οὐ θαυμαστόν: «Εἰ τὸν οἰκοδεσπότην Βεελζεβοὺλ ἐκάλεσαν, πόσον μᾶλλον τοὺς οἰκιακοὺς αὐτοῦ»;
Μερικοὶ πιστοὶ καὶ παραδοσιακοὶ κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ συνέταξαν καὶ ἐκυκλοφόρησαν μιὰ «Ὁμολογία πίστεως κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ».
Τὴν ὑπέγραψαν μερικὲς χιλιάδες πιστῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν. Δὲν εἶναι ἀρκετό. Ἂν τὴν ὑπέγραφαν ὅλοι οἱ Μητροπολῖτες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὅλοι οἱ Ἡγούμενοι τῶν Ἁγιορειτικῶν καὶ λοιπῶν Ἱερῶν Μονῶν τῆς Ἑλλάδος, ὅλοι οἱ θεολόγοι κ.λπ., τότε οἱ οἰκουμενιστὲς θὰ σιγοῦσαν καὶ ἡ Ἐκκλησία θὰ ἡσύχαζε ἀπὸ τὰ κοάσματά τους.
Τώρα ὅμως οἱ ἀντιστεκόμενοι εἶναι λίγοι, μιὰ μικρὴ μειοψηφία. Γι᾽ αὐτὸ οἱ οἰκουμενιστές, στηριζόμενοι στὸν ὄγκο τους καὶ στὴν ὑποστήριξη κοσμικῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου, δὲν ὑποχωροῦν καὶ συνεχίζουν τὸ διαβρωτικό τους ἔργο.
Τί θὰ γίνη;
Φαίνεται ὅτι χρειάζονται Ὁμολογητὲς καὶ Μάρτυρες..

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ. ΦΥΛ. 1842

ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Οίς γάρ το μνημόσυνον και η κοινωνία απωλείας πρόξενα, τούτοις η παύσις και η διάστασις σωτηρίας υπόθεσις γίνεται (ΙΩΣΗΦ ΒΡΥΕΝΝΙΟΣ)

Μνημόσυνον, είναι Ιερά Παράδοσις και έθος πανάρχαιον είς την Εκκλησίαν του Χριστού. Είναι επιτακτική υποχρέωσις των λειτουργών της Πίστεως ημών, όπως, κατά τον παραδεδομένον τύπον, ο λειτουργός να αναφέρη το όνομα του οικείου προέδρου - του ορθοτομούντος τον λόγον της αληθείας - (του μή όντος ασεβούς ή αδίκου, κατά τον λα΄ Αποστολικόν Κανόνα) έν ταίς ιεραίς των ακολουθιών και λειτουργιών ευχαίς.
Η υποχρέωσις αύτη, έθος και Παράδοσις ούσα, το πρώτον ρητώς και κατηγορηματικώς εθεσπίσθη υπό των ΙΓ΄ και ΙΔ΄ Κανόνων της Α΄ και Β΄ Συνόδου.
Η Αγία ειρημἐνη Σύνοδος, συνελθούσα, έν Κων/πόλει έν έτει 861 ή κατ΄ άλλους τώ 863, και επιθυμούσα (κατά τον άριστον και σοφόν ερμηνευτήν Βαλσαμώνα) και τούτο να ρυθμίση (ήτοι την σατανικήν μανίαν των υποκλεπτομένων ιερωμένων να χωρίζωνται απο τους Επισκόπους των), ρητώς την μνημόνευσιν του ονόματος του προέδρου εθέσπισεν. Ιδού αυτούσιοι οι λόγοι του σοφού ερμηνευτού: <<Παυθήσεις τή χάριτι του Θεού της απο των αιρέσεων διαστάσεως, εώρων οι Πατέρες τινάς ιερωμένους υποκλεπτομένους κατά μεθοδείαν σατανικήν είς την των σχισματικών μανίαν, ώς αφισταμένους απο της των Επισκόπων αυτών κοινωνίας, μή όντων ασεβών, ή αδίκων, κατά τον λα΄ Αποστολικόν Κανόνα· διά μόνον δέ το λαληθήναι τινα ίσως εγκληματικά κατ΄ αυτών. Τούτο γούν, ώς καταμερίζον το σώμα του Χριστού, ήτοι την Εκκλησίαν, διορθούμενοι, ώρισαν καθαιρείσθαι τους τολμήσαντας ιερείς, ή διακόνους, ανευλόγως ούτως αποστήναι της μετα του Επισκόπου αυτών κοινωνίας, πρό εντελούς συνοδικής καταδίκης τούτου, και μή αναφέρειν έν ταίς θειαίς ιεροτελεστίαις το όνομα αυτού, κατά την εκκλησιαστικήν παράδοσιν...Και ού μόνον τούτους, αλλά και τους συνακολουθήσαντας αυτοίς, ιερωμένους μέν όντας, διορίζοντας καθαιρείσθαι· λαικούς δέ αφορίζεσθαι, και είναι επιτετιμημένους, μέχρι αν έν επιγνώσει του κακού γένωνται και τώ οικείω Επισκόπω προσέλθωσιν>> (όρα πλείονα έν Ράλλη-Ποτλή τόμ. Β΄ σελ. 690-691 και Ιερόν Πηδάλιον εκδ. 1970, σελ. 357).
Τόσον έκ του γράμματος του κειμένου του ειρημένου Ι. Κανόνος, όσο και έκ του πνεύματος, και μάλιστα έκ των ανεπτυγμένων σοφών ερμηνειών τών Ζωναρά, Βαλσαμώνος και Αριστήνου, σαφέστατα προκύπτει ότι η υποχρέωσις των κληρικών να μνημονεύωσιν του ονόματος του προέδρου αυτών έν ταίς ιεραίς ακολουθίαις και λοιπαίς προσευχαίς, εθιμικώς και παραδοσιακώς ετηρείτο μέν άχρι της Α΄ και Β΄ λεγομένης, Συνόδου, ρητώς δέ και κατηγορηματικώς, το πρώτον (διά πρώτην φοράν) υπ΄ αυτής εθεσπίσθη, αθετουμένη δέ, επιτίμοις καθυποβάλλει τους παραβάτας.
Ωσαύτως, σαφώς, προκύπτει, ότι ουδείς κληρικός, προφάσει δήθεν ή και αληθεία εγκλήματος (οίον πορνείας, ιεροσυλίας, σιμωνίας κλπ.) του προέδρου, ουδείς δικαιολογείται να διακόψη το μνημόσυνόν του, ούτε να αποστή της κοινωνίας εκείνου πρό της τελικής κατ΄ αυτού Συνοδικής κρίσεως.
Το θέμα του μνημοσύνου, όμως, έχει άλλως, όταν ο οικείος πρόεδρος δεν κατηγορείται επί εγκλήματι (πορνείας, ιεροσυλίας, σιμωνίας κλπ.), ΑΛΛ΄ ΕΠΙ <<ΑΣΕΒΕΙΑ>>, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΕΠΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ, οπότε ομόφωνος η κρίσις Γραφών τε και διδασκάλων, βοά ότι ΠΑΣ ΤΙΣ, ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΟΣ, ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΩΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΣ ΑΦΙΣΤΑΤΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΟΥ <<ΑΣΕΒΗΣΑΝΤΟΣ>> ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΠΤΕΙ ΤΗΝ ΜΝΕΙΑΝ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΑΥΤΟΥ, ΑΚΟΜΗ, ΚΑΙ ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΑΥΤΟΥ, ώς θέλει αποδειχθεί κατωτέρω. <<Κοινωνία>>, κατά την επικρατεστέραν άποψιν, <<νοείται το σύνολον των δικαιωμάτων, των οποίων ο άνθρωπος εισερχόμενος εν τή Εκκλησία γίνεται μέτοχος, ιδία, κοινωνός γινόμενος των καθαγιαστικών και σωτηριωδών μέσων της Εκκλησίας, εν οίς θετέον εν τοίς πρώτοις, την μετάληψιν των αχράντων μυστηρίων>>. Τα δικαιώματα ταύτα κέκτηνται πάν βεβαπτισμένον μέλος της Εκκλησίας, οιανδήποτε κατέχον θέσιν εν αυτή, εφ΄ όσον τηρεί τους Εκκλησιαστικούς νόμους. Οι κληρικοί, διά την εξέχουσαν διακονίαν αυτών εν τή Εκκλησία, εκτός των γενικών αυτών δικαιωμάτων, ώς βεβαπτισμένων μελών της Εκκλησίας, απολαύουσι, σύν τοίς γενικοίς αυτοίς δικαιώμασι, και τινων ιδίων δικαιωμάτων. Το σύνολον των δικαιωμάτων των κληρικών εν τή Εκκλησιαστική γλώσση καλείται κοινωνία Εκκλησιαστική. Τα δικαιώματα αυτά, της τε κοινωνίας των λαικών και της τοιαύτης των κληρικών, υπό την έννοιαν της εκκλησιαστικής κοινωνίας, προσβαλλόμενα εκδικούνται υπό των δικαιούχων, εάν ούτοι τηρούν απαραβάτως τους Εκκλησιαστικούς νόμους. Εάν παραβαίνη ή αθετή ή καθ΄ οιονδήποτε άλλον τρόπον έρχεται τις ενάντιος πρός το καθεστώς της εννόμου τάξεως της Εκκλησίας, τότε, καθ΄ ωρισμένην βαθμολογικήν ακολουθίαν, ακολουθεί και ανάλογος απώλεια τινων ή και όλων των δικαιωμάτων, είτε λαικός είτε κληρικός είναι ο εναντιούμενος. Εάν αποτύχη ο κύριος σκοπός εκάστης Εκκλησιαστικής ποινής, όστις, ως είναι φυσικόν, αποβλέπει ίνα επαναφέρη εις την ευθείαν και ορθήν οδόν το αποπλανηθέν μέλος, τότε, Δεσποτική εντολή χρωμένη η Εκκλησία (<<Έστω σοι ώσπερ ο εθνικός και ο τελώνης>> (Ματθ. ΙΗ΄ 17), ΑΠΟΒΑΛΛΕΙ ΕΚ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΥΤΗΣ τα επιβλαβή στοιχεία, αναχαιτίζουσα ούτω και αποσοβούσα την ολέθριαν επιρροήν, απο των αγαθών και ευπειθών αυτής μελών.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Μήπως ήρθε η ώρα της Αγίας ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ;

Διαλεγόμενος ο Θεολόγος κ. Παν. Σημάτης

Πρός το ιστολόγιο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Κοινοποίηση: εκκλησιαστικά ιστολόγια

Στo ιστολόγιό σας και στις 19/06/2009 (thriskeftika.blogspot.com/2009/06/blog-post_1212.html) δημοσιεύσατε ευχαρίστως ένα κείμενό μου με τίτλο «Καταγγελία: «Ποια “Ελευθερία του Τύπου”»;

Με το κείμενο εκείνο πληροφορούσα «πως κάποια θρησκευτικά ιστολόγια αποκλείουν την άλλη άποψη».

Τα καταγγελλόμενα, τότε, ιστολόγια ήσαν τα amen και romfea, τα οποία ενώ δημοσίευσαν κριτική του π. Γ. Τσέτση για την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», δεν δημοσίευσαν τις αντίθετες απόψεις, π.χ.:

1) του Αρχιτέκτονα κ. Σωτηρίου Τζήμα, που ζητούσε την δημοσίευση «για λόγους δικαιοσύνης και αντικειμενικότητος». (Τελικά το κείμενο του κ. Τζήμα δεν δημοσιεύθηκε από το αmen, το δημοσίευσε, όμως, το paterikiorthodoksia, με την παρατήρηση: «Ο κ. Νίκος Παπαχρίστου, διαχειριστής του amen.gr αρνήθηκε να δημοσιεύσει την απάντηση του κ. Τζήμα, αποδεικνύοντας, έτσι, την αντίληψη που έχει για τον διάλογο».

2) (Δεν δημοσίευσαν τα δύο ως άνω ιστολόγια) μια δική μου απάντηση για το ίδιο θέμα.

Θέλω να επισημάνω, μάλιστα, ότι στο ιστολόγιό σας (thriskeftika) τότε, επιτρέψατε και τη δημοσίευση και του εξής σχολίου: «Βρε παιδιά τί συζητάμε τώρα; Είναι γνωστή η κατάπτυστη οικουμενιστική γραμμή που ακολουθεί το εν λόγω πρακτορείο… Ζήτω οι οικουμενιστές και τα πρακτορεία τους με τα οποία στρώνεται το χαλί για τον ερχόμενο Αντίχριστο!».

Πώς, όμως, έχει ο καιρός γυρίσματα! Σήμερα τα thriskeftika, κάνουν το ίδιο που τότε κατήγγειλαν. Δεν επιχαίρω, αλλά λυπάμαι και συνέχομαι στη σκέψη, ότι κάποτε από αδυναμία, μπορεί και εγώ να βρεθώ σε παρόμοια κατάσταση.

Αποφάσισα να γράψω το παρόν, μετά από κάποια σχόλια που ανήρτησαν χθες τα thriskeftika, γιατί πλέον, πρέπει να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα, για όσους έχουν συνειδητοποιήσει την δολιότητα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και θέλουν να προσφέρουν τις όποιες δυνάμεις τους στον αγώνα αυτό της Πίστεως.

(Για να αποτρέψω τους κακούς λογισμούς, δηλώνω ότι δεν γνωρίζω ποιός τα έγραψε, προσωπικά δε έχω καιρό να γράψω σχόλιο στο ιστολόγιό thriskeftika).

Διαβάζουμε, λοιπόν σε χθεσινή ανάρτηση το εξής σχόλιο:

(http://thriskeftika.blogspot.com/2010/07/troktiko_24.html)

«Ανώνυμος είπε... Τώρα μην μας καμώνεστε και τους αντικειμενικούς και άφοβους εσείς… Μην καμώνεστε τους ανδρείους εσείς που τρώτε όλες τις ανακοινώσεις του ΚΟΣΜΑ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ και του κ. Π. Σημάτη και όσες ιδέες είναι με κόσμιο τρόπο διατυπωμένες υπερ της αποτείχισης!... «Άνθρωπος της αλήθειας», 24 Ιουλίου 2010».

Στο σχόλιο αυτό τα thriskeftika απάντησαν:

«“Άνθρωπε της αλήθειας”, είσαι ελεύθερος να διαβάζεις όποιο blog θέλεις, όπως επίσης είσαι ελεύθερος να αποτειχιστείς. Αλλά και εμείς είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε ποια γραμμή θα χαράξουμε στα θέματα του οικουμενισμού και ποια κείμενα θα δημοσιεύουμε. Το ίδιο ισχύει και για τα σχόλια που εγκρίνουμε ή απορρίπτουμε… 24 Ιουλίου 2010».

Τα ερωτήματά μου:

α) Εσείς, κ. Τάτση, ισχυρίζεσθε ότι «είστε ελεύθεροι να επιλέγετε ποια γραμμή θα επιλέξετε στα θέματα του Οικουμενισμού». Το amen και η romfea δεν έχουν το ίδιο δικαίωμα; Αν πιστεύετε ότι έχουν αυτό το δικαίωμα, γιατί αναρτήσατε εκείνη την καταγγελία μου στις 9/06/2009, καυτηριάζοντας το δικό τους δικαίωμα, να μη δημοσιεύουν τα αντίθετα με τη «γραμμή» τους, που ταυτίζεται με το δικό σας; Δεν υπάρχει αντίφαση εδώ;

β) Τον τελευταίο καιρό έγραψα κάποια κείμενα, περί Αποτειχίσεως (συζητώντας και προβληματιζόμενος για το θέμα), στηριζόμενος κατ’ εξοχήν σε πατερικά-θεολογικά κείμενα. Πριν μερικά χρόνια, δεν γνώριζα καν την έννοια της λέξεως.

Και όταν την γνώρισα, σχημάτισα την εντύπωση ότι πρόκειται για μια «μη ορθόδοξη» ενέργεια, αφού την υποστήριζαν σχισματικές, αλληλομισούμενες σχισματικές ομάδες.

Η πορεία, όμως, των πραγμάτων, οι αντι-ειαγγελικές Βατικάνειες και Φαναριώτικες ξεδιάντροπες «αγάπες» και συμπροσευχές, που δεν αποτελούν πλέον υποψίες ή υπερβολικές καταγγελίες κάποιων ευφάνταστων ζηλωτών, αλλά ξεχειλίζουν από τα Βίντεο και τηλεοράσεις, με έκαναν να προσέξω περισσότερο το θέμα περί Αποτειχίσεως, το «Κανονικό» αντίδοτο στα παναιρετικά Οικουμενιστικά παρατράγουδα, καθώς μάλιστα το άκουγα προτεινόμενο από τον σεβαστό καθηγητή Πανεπιστημίου και πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση, και να ερευνήσω (όσο μπόρεσα) τα περί Αποτειχίσεως και Διακοπής Μνημοσύνου, όπως καταγράφονται στις αποφάσεις Συνόδων της Ορθόδοξης Εκκλησίας και την εκκλησιαστική ιστορία που περιγράφει την πρακτική των Αγίων ως προς το θέμα. Την θέση αυτή την υποστήριξα με θεολογικό λόγο και παραδείγματα από την ιστορία της Εκκλησίας μας.

Η θεολογική-επιστημονική, όμως, ενασχόλησή μου με το θέμα αυτό, έγινε αφορμή να αποκλείσετε την δημοσίευση κειμένων μου στο ιστολόγιό σας (παρακάτω θα εξηγήσω τα περιστατικά).

Γιατί, όμως, αποκλείονται από τη «γραμμή» του ιστολογίου thriskeftika οι θεολογικές ανησυχίες, οι προβληματισμοί, κυρίως η εκφορά της πρακτικής και της διδασκαλίας των Πατέρων για το θέμα;

Αν αυτά αποκλείονται αναπόδεικτα για κάποια «άλλη γραμμή», τότε πόσο αυτή η άλλη «γραμμή» είναι ορθόδοξη;

Αυτή η ιστορία μάς θυμίζει την ίδια επιχειρηματολογία ανθρώπων κάποιας ορθόδοξης αδελφότητας, η οποία για θέμα στο οποίο Επίσκοπος δεν ορθοδοξούσε, αυτοί αρνούνταν να πάρουν θέση κι έλεγαν: εμείς δεν ανακατευόμαστε με τέτοια θέματα.

Γιατί;

Διότι ο Επίσκοπος θα τους έδιωχνε από την Μητρόπολή του και δεν θα μπορούσαν πλέον να κάνουν το «έργο» τους!

Μα αν δεν αντισταθείτε στην νόθευση της Πίστεως, αγαπητοί αδελφοί, τότε για ποια Ορθοδοξία ομιλείτε και ποιο ορθόδοξο έργο επιτελείτε;

Επειδή προβληματίστηκα και είχα πρόβλημα συνειδήσεως για τη στάση μας απέναντι στην παναίρεση του Οικουμενισμού που καθημερινά εξαπλώνεται δραματικά (στα πλαίσια, βέβαια, των γνώσεών μου και των μικρών δυνατοτήτων μου) και διαπιστώνοντας ότι οι έχοντες λιπαρά γνώση και πολλές θεολογικές δυνατότητες, παρόλο που τους ρωτάμε για την θέση των Πατέρων στο θέμα, δεν παίρνουν ξεκάθαρη θέση, ή αντιπαρέρχονται το θέμα, ή αγνοούν τους ερωτώντες, κατέγραψα την με αγιοπνευματικό λόγο διατυπωμένη ξεκάθαρα θέση των Αγίων Πατέρων, πάντα με το φόβο μήπως κάπου παρερμηνεύσω τους Αγίους Πατέρες.

Μετά από αυτό ανέμενα την διόρθωση, κάποιες υποδείξεις, την συμπλήρωση κ.λπ. Αντ’ αυτού παρατήρησα «άκρα του τάφου σιωπή» και τον αποκλεισμό.

Η απορία μου, λοιπόν, είναι: γιατί σε ένα τόσο μεγάλο θέμα της Ορθοδοξίας, αφού το θέμα ετέθη, δεν αντιπαραθέτουν, όσοι έχουν διαφορετική άποψη, τα δικά τους επιχειρήματα και επιλέγουν να κάνουν ό,τι και σεις: να θάβουν το θέμα ―όπως οι στρουθοκάμηλοι το κεφάλι τους στην άμμο― καταφεύγοντας στην επίκληση της «διακρίσεως» ή της αποφάνσεως ότι «δεν είναι ακόμα ώρα».

Όμως και το ένα και το άλλο δεν είναι αυτονόητα. Χρειάζονται αποδείξεις.

Αν αποφεύγετε την εξέταση ορθοδόξων ζωτικών θεμάτων, άμεσης προτεραιότητας,τότε ποιος ο λόγος υπάρξεως του ιστολογίου σας;

Ποια θέματα θέλετε να σας αποστέλλουμε, και με ποιες προδιαγραφές διατυπωμένα, ώστε να τυγχάνουν δημοσιεύσεως;

Έως πρό τινος, μας θεωρούσατε συνεργάτες.

Υπετίθετο ότι κάναμε κοινό αγώνα.

Τότε, γιατί εδώ και μισό χρόνο αποκλείετε τη δική μας προσφορά και συνεργασία;

Θα πρέπει να σας υποβάλλουμε προς λογοκρισία πρώτα τα κείμενά μας και, αφού τα διορθώσουμε κατά τις υποδείξεις σας θα δημοσιεύονται;

Δέχεσθε την ελευθερία λόγου και μάλιστα μέσα στα ορθόδοξα Πατερικά πλαίσια;

Εμείς, εντός αυτών προσπαθούμε να κινούμαστε και να μείνουμε και, φυσικά, δεχόμαστε κάθε υπόδειξη προς διόρθωση, ώστε να συμφωνούν τα κείμενά μας, όχι βέβαια με τη γνώμη σας, αλλά με τη γνώμη των Πατέρων της Εκκλησίας.

Ανακοινώστε μας τις προδιαγραφές σας, για να ξέρουμε, όλοι όσοι απευθυνόμαστε σε σας, αν απευθυνόμαστε σε ιστολόγιο που έχει μια sui generis αντίληψη για την Ορθοδοξία ή είναι καθ’ όλα Ορθόδοξο. Για να μάθουμε ποιοι δεν θέλουν ο αγώνας εναντίον της αιρέσεως να είναι κοινός. Ποιοι αρνούνται την «ενότητα» δράσεως, που ουσιαστικά αντανακλά και καθορίζει και την «ενότητα της Πίστεως», την οποία (αν ο καθένας έχει δική του «γραμμή») υποκριτικά την επικαλούμαστε στην Θ. Λειτουργία. Δεν μας φτάνει, άραγε, η ψυχοφθόρα αντιπαράθεση με τους Οικουμενιστές και τους εν αγνοία ακολούθους τους, (που θα θέλαμε να αποφύγουμε, αν δεν εξαναγκαζόμαστε εκ λόγων Πίστεως να συνεχίζουμε), πρέπει να υπάρχουν και μεταξύ μας τριβές;

Και για να φανεί η εκτίμηση που είχα προς το πρόσωπό σας και η χαρά που μας προκάλεσε η παρουσία ενός ακόμα ορθόδοξου, αγωνιστικού εναντίον της αιρέσεως του Οικουμενισμού ιστολογίου, αλλά και η ευγνωμοσύνη για τον κόπο που κάνατε για να δημοσιεύετε τα κείμενα μας, θα παραθέσω κάποια τμήματα από την αλληλογραφία μας.

Στην αλληλογραφία αυή, φαίνεται η αναίτια αλλαγή της στάσεώς σας απέναντί μου και στη συνέχεια απέναντι της Φιλορθοδόξου Ενώσεως «Κοσμάς Φλαμιάτος», του οποίου για κάποιο διάστημα είμαι γραμματέας.

Έχω ενδείξεις ως προς το περιβάλλον και τους ανθρώπους που επηρέασαν τη σκέψη και τις διαθέσεις σας, αλλά επειδή είναι μόνον ενδείξεις, δεν τις παρουσιάζω.

Εξάλλου, έτσι κι αλλιώς, η ευθύνη πέφτει σε σας, είτε είναι δική σας η απόφαση, είτε επηρεάζεσθε από άλλους, ως υπεύθυνου της γραμμής του ιστολογίου.

Παραθέτω ενδεικτικά τμήματα από την αλληλογραφία που είχαμε:

* Στις 16.7.09, όταν δημοσιεύσατε το άρθρο μου: «Καλύπτει η Ι. Σύνοδος αστοχίες σε θέματα πίστεως;», σας έστειλα το e-mail: «κ. Τάτση, είδα την ειδοποίησή σας και τη δημοσίευση [του άρθρου]. Σας ευχαριστώ. Ο Κύριος να σας ενισχύει και ευλογεί για την ορθόδοξη αγωνιστική ενημέρωση που προσφέρετε. Π.Σ.».

* κ. Σημάτη, δημοσιεύσαμε το κείμενο: «Οικουμενισμός και Οικουμενιστές είναι υπαρκτά όντα, όχι πλάσματα της φαντασίας μας», Τάτσης Ι., Θεολόγος.

* κ. Τάτση. Και πάλι ευχαριστώ για την δημοσίευση και το ενδιαφέρον σας. Δεν με ενοχλούν τα κακοπροαίρετα σχόλια. Εφ' όσον αποφάσισα να εκτεθώ δημόσια θα τα υποστώ και έχω δεχθεί απείρως χειρότερα, ως και απειλές, και μάλιστα από επισκοπικό blog. Δεν σας ζητώ λοιπόν ―εφ' όσον με ερωτάτε― να τα διαγράψετε, καθόσον κάπου είδα να σας κατηγορούν ότι διαγράφετε τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μόνο αν η συζήτηση εκτραχυνθεί και αποπροσανατολιστεί επικίνδυνα, ή γράφονται ύβρεις, τότε κάνετε ό,τι η δεοντολογία του blog σας επιβάλλει. Με την αγάπη Του, Σ. Π. (31.8.2009)

* κ. Σημάτη, ευχαριστώ για την απάντησή σας. Θα αφήσω τα σχόλια ως έχουν προς το παρόν. Έτσι κι αλλιώς δεν θα επιτρέψω από την αρχή να δημοσιευθούν σχόλια που κρίνω ότι ξεπερνούν κάποια όρια. Τάτσης Ιωάννης

* thriskeftika…….. κ. Σημάτη, να δημοσιεύσω το κείμενο που μου στείλατε για τον Μητροπ. …….; Ρωτώ γιατί πιθανόν να υπάρξει αντίδρασή του προς εσάς. Αν εσείς το επιθυμείτε εγώ ολοπρόθυμα θα το δημοσιεύσω.

* κ. Σημάτη, το δημοσίευσα: thriskeftika.blogspot.com …

* Δημοσιεύτηκε: «Επιμένει να ψεύδεται και ν' αυτοδιαψεύδεται ο Οικ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος». Ευχαριστούμε, Τάτσης Ι., Θεολόγος.

* κ. Σημάτη, δημοσιεύτηκε: «Ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος τιμωρεί αυθαίρετα μοναχές» http://thriskeftika.blogspot.com/2009/11/20.html

Ευχαριστώ πολύ. Τάτσης Ιωάννης, Θεολόγος».

Από τα παραπάνω, λοιπόν, φαίνεται ότι δεν σας ενόχλησε ο έλεγχος που εξασκούσαμε σε Πατριάρχη και Επισκόπους, αντίθετα τα δημοσιεύατε και μας ευχαριστούσατε εμένα και τον «Φλαμιάτο» για τα κείμενα που σας στέλναμε.

Το πρόβλημα άρχισε όταν άρχισα να γράφω περί Αποτειχίσεως, κάτι που η ανάγκη των πραγμάτων και η μελέτη των Πατέρων με οδήγησε και όχι κάποια δική μου προτίμηση.

Αφού κανένα αποτέλεσμα δεν είχαν τα ενημερωτικά άρθρα περί Οικουμενισμού και οικουμενιστών ―αυτοί συνέχιζαν τη δουλειά τους με κάποιες ίσως καθυστερήσεις, αλλά χωρίς αλλαγή πλεύσεως―, γι’ αυτό, εκ των πραγμάτων, θέλησα με τα άρθρα αυτά να εξετάσω συστηματικότερα την πρακτική των Πατέρων σε αντίστοιχες ιστορικές στιγμές της ζωής της Εκκλησίας, κατά τις οποίες εμφανιζόταν μια αίρεση.

Η διαπίστωση ήταν, πως οι Πατέρες αμέσως και χωρίς χρονοτριβή προχωρούσαν (και δίδασκαν τους πιστούς να κάνουν το ίδιο) στην Διακοπή Μνημοσύνου και την Αποτείχιση, την απομάκρυνση εκκλησιαστικά από τους αιρετικούς.

Σας είχα στείλει, μάλιστα, και δημοσιεύσατε τότε και ένα άρθρο μου, που μιλούσε για την Αποτείχιση:

«Διακοπή της Μνημόνευσης του Επισκόπου και Αποτείχιση» (16/7/2009). Κάποιοι, όμως, σας επηρέασαν και σας έπεισαν, ότι αυτή η λέξη είναι κακή και πρέπει να «βάλουμε πιπέρι στο στόμα» όσων την λένε. Και επειδή δεν μπορούσατε να βάλετε πιπέρι, σταματήσατε να δημοσιεύετε τα άρθρα μου.

Έτσι, όταν επανήλθα στο θέμα, για το οποίο πλέον άλλαξε «η γραμμή» του ιστολογίου, όταν εντοπίσατε σε κείμενο που σας απέστειλα μια πρόταση, που δεν περιελάμβανε μεν την λέξη-«ταμπού» Αποτείχιση, αλλά πιθανόν να την υπονοούσε, αυτή και μόνο η υποψία έγινε η αφορμή να σταματήσετε να δημοσιεύετε κείμενά μου στα thriskeftika! Και καλά εμένα, καλά μου κάνατε, όταν έγραφα ως Σημάτης. Μετά από λίγο, όμως, «κόπηκε» η δημοσίευση και των «Δελτίων» του «Κοσμά Φλαμιάτου», όχι γιατί μιλούσαν για αποτείχιση, αλλά επειδή ήμουν γραμματέας του «Φλαμιάτου»!!! Γιατί όμως, αποκλείσατε και ένα ολόκληρο σύλλογο; Σε τι άλλαξε η γραφή μας, από το Μάρτιο και μετά; Ποια αντορθόδοξα πράγματα γράψαμε; Αν τα γράψαμε, γιατί δεν τα επισημαίνατε αδελφικά, ώστε να μας βοηθήσετε να μη τα επαναλάβουμε;

Προσωπικά αποδέχτηκα την απόφασή σας περί μη δημοσιεύσεως, εν ηρεμία, όπως φαίνεται από την επιστολή που σας έστειλα, σημειώνοντας, ότι δικό σας είναι το ιστολόγιο, ό,τι θέλετε κάνετε. Να σημειώσω εδώ, κάποιες παρατηρήσεις που δεν έκανα τότε, για να μην νομίσετε πως παίρνω το θέμα προσωπικά: δεν αποτελούσε πράξη ευθύτητος, ειλικρίνειας και ελευθερίας η απόφασή σας εκείνη. Δεν παίρνει τέτοιες αποφάσεις ένα blog που θέλει να είναι ελεύθερο στο διάλογο, ανεξάρτητο από σκοπιμότητες, που θέλει να ακολουθεί σαφή ορθόδοξη και αγιοπατερική γραμμή κατά την ιερά Παράδοση της διαχρονικής Εκκλησίας του Χριστού. Δεν αμφισβητώ την κατά βάθος ειλικρίνειά σας, ούτε την αγάπη σας για την Πίστη μας, αλλά την υιοθέτηση «συνετών» συμβουλών και συμβιβαστικών πρακτικών, που αποφεύγουν το όποιο κόστος έχει η υπεράσπιση των ορθόδοξων θέσεών μας.

Ποιο ήταν, όμως, αυτό το κείμενο που αποτέλεσε την αφορμή του αποκλεισμού μας; Όταν άρχισε ο Διωγμός στην Σερβία του Επισκόπου Αρτέμιου, των μοναχών του και βέβαια και του π. Συμεών Βιλόφσκι (που κατέληξε μετά από λίγο στη φυλάκισή του στη Θεσσαλονίκη) έγραψα ένα άρθρο με τίτλο:

«Απηλλάγη των καθηκόντων του ο Κοσσόβου Αρτέμιος. Επίσημη έναρξη Διωγμού κατά των Αντι-οικουμενιστών;».

Το άρθρο τελείωνε με κατάφαση της «Ομολογίας Πίστεως κατά του Οικουμενισμού» και την πρόταση να γίνει περισσότερο δυναμικός ο αγώνας. Έγραφα:

Η «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού» ήταν το πρώτο σκαλοπάτι. Ας ανέβουμε ένα ακόμα, πριν μας κατεβάσουν από το τραίνο. Ο αγωνιστής Επίσκοπος την περίοδο της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου Κελεστίνος, στην περίοδο μιας άλλης αιρέσεως, του Νεστοριανισμού, έγραφε: Τώρα απαιτείται μεγαλύτερη επαγρύπνηση και φροντίδα. Τώρα, που εντός της εκκλησίας πράττονται και λέγονται «τα τη εκκλησία εναντιούμενα». Διότι αυτοί που έχουν «ένδον τον πολέμιον αργίαν ουκ ίσασιν. Όμως εν τούτω τω εμφυλίω πολέμω, εν ταύτη τη οικειακή μάχη είη υμίν τείχος η πίστις και κατά της απιστίας αυτή εαυτήν εκδικήσει πνευματικοίς ακοντίοις.... φυλάξωμεν ταύτην, ότι φυλαττομένη φυλάττει ημάς».

Όπως βλέπετε, δεν ανέφερε το άρθρο τίποτα για την αποτείχιση.

Όμως, ο κ. Τάτσης ή οι σύμβουλοί του, θεώρησαν ότι η έννοια της αποτειχίσεως υπονοείται στις λέξεις:

«Ας ανέβουμε ένα ακόμα σκαλοπάτι». Αυτή ήταν λοιπόν η αφορμή. Έκτοτε, αποκλειστήκαμε.

Έτσι, λοιπόν, αδελφοί και Πατέρες (όσοι βρίσκεστε πίσω από τον αποκλεισμό αυτό) αποφασίσατε και επιβάλατε τη σημερινή κατάσταση.

Ενώ ο Οικουμενισμός φουντώνει, ενώ η πίστη καθημερινά προδίδεται, και ενώ ―εκτός από τους πολλούς που βοηθούν ανώνυμα και προσεύχονται ένθερμα― έχουμε μείνει λίγοι, όσοι αγωνιζόμαστε επώνυμα, με τις αδυναμίες, τα πάθη και τα λάθη μας, εσείς προχωρείτε σε αποκλεισμούς, όχι μόνον ενός άρθρου, αλλά και κάθε κειμένου που γράψαμε από τον Φεβρουάριο έως σήμερα· αποσιωπήσατε ακόμη και την Ημερίδα που η Φιλορθόδοξος Ένωσις «Κοσμάς Φλαμιάτος» (με τη συνεργασία άλλων επτά ορθοδόξων σωματείων) διοργανώσαμε στην Πάφο στις 22/5/2010 εν όψει της ελεύσεως του Πάπα στην Κύπρο.

Δηλαδή, δίκην αλλοτινών πρακτικών, εξαφανίσατε σύνολη την προσπάθειά μας, τους φορείς μας και τα πρόσωπά μας!

Χωρίς μιαν αδελφική κουβέντα, χωρίς μια προσπάθεια εξήγησης, μια προειδοποίηση, χωρίς καν ουσιαστικό διάλογο και αντιπαράθεση επιχειρημάτων στην επιστολή που τότε σας έστειλα και δια της οποίας στήριζα με Πατερικά κείμενα τις θέσεις μου.

Δεν ξέρω πόσο χριστιανική είναι αυτή η στάση σας, αλλά ξέρω ότι παρόμοιες πρακτικές χρησιμοποιούν οι Οικουμενιστές, τις οποίες και διαρρήδην καταγγέλλουμε(!).

Ασφαλώς και είναι δικαίωμά σας, όπως ακόμα και σήμερα (26/7/2010) γράφετε: «ο τελικός έλεγχος των σχολίων βρίσκεται στη δική μας δικαιοδοσία».

Τα «δικαιώματα», ως κατάχρηση της ελευθερίας, που ο Δημιουργός μας δώρισε, είναι κατάκτηση της προτεσταντικής-ευρωπαϊκής κουλτούρας μέσα στην οποία καταποντίζεται πλέον η καθ’ ημάς Ανατολή της αγιοπατερικής παραδόσεως· δεν μυρίζουν, όμως, ορθοδοξία.

Πέρα όμως από το ανθρώπινο παράπονο, που με λίγη προσπάθεια ξεπερνιέται, θυμηθείτε ότι προσευχόμαστε για κάποια «ενότητα» και των καρδιών και της Πίστεως.

Γράφετε: «Αλλά και εμείς είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε ποια γραμμή θα χαράξουμε στα θέματα του οικουμενισμού και ποια κείμενα θα δημοσιεύουμε».

Αλήθεια! μπορείτε να διαλέγετε κάποια δική σας γραμμή, πέρα από αυτή των Πατέρων;

Και γιατί δεν κάνετε τον κόπο να μας την παρουσιάσετε, για να την κρίνουν οι Πατέρες κι όλοι, βέβαια, οι πιστοί;

Ακόμα: Διαβάζουμε στα ευαγγελικά κείμενα, πως πρέπει «εσείς οι δυνατοί», να στηρίζετε και μας τους αδύνατους και παραστρατημένους. Πόσο με τη συμπεριφορά σας το κάνετε αυτό;

Σκεφτείτε τα, κι απαντήστε με το χέρι στην καρδιά:

Γίνεται αγώνας περί Πίστεως με αποκλεισμούς και «διαγραφές»;

Επιτρέπεται να προβαίνουμε σε ενέργειες που θυμίζουν αχαρακτήριστες μεθόδους που κάποτε καυτηριάζαμε;

26 Ιουλίου 2010 Σημάτης Παναγιώτης

Υποσημείωση: Τις τελευταίες επιστολές που ανταλλάξαμε με τον κ. Ιωάννη Τάτση τις παραθέτω ολόκληρες σχεδόν εδώ, για να μην τις αδικήσω.

* κ. Σηματη, διαβάσαμε το τελευταίο κείμενο σας για το διωγμό κατά των αντιοικουμενιστών. Δεν το δημοσιεύσαμε άμεσα για δύο λόγους:

α) Γράφετε: "Γνωρίζουμε, όμως, ότι ο Επίσκοπος Κοσσόβου Αρτέμιος, ήταν ένας από τους έξη Αρχιερείς που είχαν υπογράψει την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού»"

Όμως οι αρχιερείς που έχουν υπογράψει την Ομολογία είναι οκτώ και όχι έξι:

β) Γράφετε επίσης: Η «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού» ήταν το πρώτο σκαλοπάτι. Ας ανέβουμε ένα ακόμα, πριν μας κατεβάσουν από το τραίνο».

Με το "ας ανέβουμε ένα ακόμα" πολλοί φοβούμαστε πως θα ερμηνεύσουν ότι προτείνετε την αποτείχιση. Η αλήθεια είναι ότι και εμείς δεν καταλαβαίνουμε τι ακριβώς υπονοείτε. Πάντως διαφωνούμε με όσους ζητούν αποτείχιση σε αυτή τη φάση. Την αποτείχιση απορρίπτουν, όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, και οι Πατέρες της Σύναξης που υπέγραψαν την Ομολογία. Ας μην πέσουμε στον εκ δεξιών πειρασμό του ζηλωτισμού τώρα που ο αντιοικουμενιστικός αγώνας βάλλεται ισχυρά.

Τα ανωτέρω γράψαμε με αγάπη και πιστεύοντας στην κατανόηση που θα δείξετε αλλά και αναγνωρίζοντας την ειλικρινή αγωνιστικότητα σας.

Για το blog thriskeftika Τάτσης Ιωάννης,15 Φεβρ. 2010.

* κ. Τάτση, Ευχαριστώ για την ενημέρωση και τη διόρθωση. Θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ δι’ ολίγων στην αποτείχιση:

είναι ορθόδοξη ενέργεια, προβλεπόμενη από τους Ι. Κανόνες, όταν βρισκόμαστε σε καιρό αιρέσεως.

Στην εκκλησιαστική ιστορία δεν εντόπισα κείμενα που να ομιλούν για κατευθυνόμενη ή "συντεταγμένη αποτείχιση".

Όσοι ισχυρίζονται αυτό, θα έπρεπε να το "αποδείξουν" βάσει τον Ι. Κανόνων.

Το αντίθετο μας διδάσκει η πράξη της Εκκλησίας, αλλά και πολλά κείμενα του π. Θεόδωρου Ζήση (από το 2001-2006) που θα μπορούσα να σας προσκομίσω, αλλά και άλλων σύγχρονων Πατέρων.

Βέβαια, δεν έχω κάνει επισταμένη έρευνα, έτσι δεν μπορώ να είμαι απόλυτος σ' αυτό, συμφωνώ ότι χρειάζεται διάκριση ως προς την κατάλληλη στιγμή (που με τα Πατερικά κριτήρια θα έπρεπε να την είχαμε κάνει μερικά χρόνια πριν), αλλά απορώ γιατί, όσοι ισχυρίζονται με απόλυτη σιγουριά το αντίθετο, δεν κάνουν τον κόπο να μας προσκομίσουν κείμενα, παρά μόνο προσωπικά επιχειρήματα και εκτιμήσεις.

Δεν νομίζω, ότι θα υποστηρίζατε, πως μπορούμε να τοποθετούμε πάνω από τη αγιασμένη εμπειρία των Αγίων και τη συμφωνία των Πατέρων, γνώμες συγχρόνων γεροντάδων ή θεολόγων.

Η συγκεκριμένη φράση "ας ανέβουμε ένα σκαλί ακόμα", δεν αναφερόταν στην αποτείχιση, χωρίς όμως και να την αποκλείει ως ένα μέσο αγώνος (εξ άλλου αποτελεί και μια προσωπική στάση), αλλά αναφερόταν σε κάθε μέσον θεοφιλές, που μπορεί να συμβάλει τουλάχιστον στο φρενάρισμα της οικουμενιστικής λαίλαπας.

Η ευθύνη μας για την εξάπλωσή της, για την επικοινωνία και την μνημόνευση των αιρετιζόντων (που απαγορεύεται από τους Πατέρες) είναι μεγάλη και έχει σχέση με τη σωτηρία μας.

Ως εκ τούτου ο αποκλεισμός κάποιου κειμένου μόνο με υποψίες και εικασίες, πόσο σας εκφράζει;

Καταλαβαίνω, βέβαια, ότι βρίσκεστε σε δύσκολη θέση, γιατί κάποιοι πιέζουν και θέλουν να μην ακούγονται θέσεις, αντίθετες από εκείνες που οι ίδιοι πρεσβεύουν.

Γι’ αυτό σε ό,τι πρόσφατα έγραψα, επίτηδες (για να μην προκαλέσω) δεν αναφέρω τη λέξη αποτείχιση. Κάποτε όμως, την υπονοώ, γιατί πρέπει να μας προβληματίσει και να ωριμάσει στη συνείδησή μας και αυτή η ορθόδοξη πρακτική, η οποία απέχει από το σχίσμα και ακριβώς θα προφυλάξει κάποιους, ώστε να μην καταφύγουν στο σχίσμα του Παλαιού, και να περιπέσουν έτσι από την Σκύλα της αιρέσεως στη Χάρυβδη του σχίσματος, τώρα ιδιαιτέρως, που τα πράγματα επιδεινώνονται ραγδαίως.

Οπότε, δεν καταλαβαίνω, γιατί απαγορεύεται να αναφέρουμε και περί αποτειχίσεως, σαν να είναι μια κακή λέξη, που πρέπει να σβήσουμε από το λεξιλόγιό μας;

Πόσο συμβιβάζεται η ελευθερία του προσώπου με την, έστω καλόπιστη αυτή, λογοκρισία;

Εν τέλει, σας ευχαριστώ για την ειλικρινή σας στάση. Δεν απαιτώ τίποτα, εξάλλου φιλοξενούμενος είμαι και χρωστώ πολλές ευχαριστίες για όσα κείμενα δημοσιεύσατε, όπως και συγχαρητήρια γιατί με κόπο συντηρείτε αυτό το βήμα ενημέρωσης. Ήθελα όμως, όπως με ευθύτητα μου γράψατε, να σας απαντήσω και εγώ ευθέως. Θα σας στέλνω τα κείμενά μου και όσα κρίνετε τα δημοσιεύετε. Π.Σ.

* Απάντηση thriskeftika, 15 Φεβ, 2010.

κ. Σημάτη, με προσοχή πάντοτε μελετώ όσα γράφετε.

Ευχαριστώ για τον κόπο σας να μου απαντήσετε.

Αντιλαμβάνομαι και την αγωνία σας που εν πολλοίς είναι κοινή όλων μας αγωνία, λόγω της συνεχιζόμενης οικουμενιστικής πορείας πολλών επισκόπων (και αυτού του Πατριάρχη).

Ασφαλώς δεν πιστεύω ότι κάθε λόγος περί αποτειχίσεως είναι απαγορευμένος, αλλά νομίζω πως δεν είναι τώρα ο καιρός για αυτό. Ίσως κάνω λάθος.

Αλλά νομίζω πως την άποψή μου συμμερίζονται και άλλοι. Τούτο ουδόλως σημαίνει αποδοχή των οικουμενιστών.

Ενημερωτικά σας αναφέρω πως η διατήρηση του ιστολογίου με αναγκάζει να δέχομαι καθημερινά πολλά σχόλια και email από όλους τους χώρους (από οικουμενιστές μέχρι παλαιοημεορλογίτες).

Και πολλάκις βρίσκομαι βαλλόμενος και εκ των δύο αυτών άκρων (οικουμενιστών και ζηλωτών).

Προσπαθώ να μη χάσω τη διάκριση και να μην οδηγήσω σε εσφαλμένη πληροφόρηση όσους διαβάζουν το ιστολόγιο.

Τα κείμενα σας αποτελούν για μένα κείμενα διακρίσεως που αποφεύγουν και τα δύο άκρα. Κάποιες φορές μπορεί να έχουμε μικρή απόκλιση στις απόψεις και εκτιμήσεις (ίσως και της κατάλληλης στιγμής για να ειπωθεί κάτι).

Ευχαριστώ για την αποστολή των κειμένων σας.

Χαίρω δε γιατί μου γράφετε πως θα συνεχίσετε να μου τα αποστέλλετε.

Δεν θεωρώ εμαυτόν αλάθητον (ποιος είναι άλλωστε;).

Αν κάνω λάθος στην απόφασή μου για το συγκεκριμένο κείμενό σας, συγχωρέστε με.

Με θερμές ευχαριστίες και ευχές για Καλή Σαρακοστή Τάτσης Ιωάννης».

Και από τότε, παρά την εκτίμηση και την διάκριση που μου αναγνωρίζει, παρόλο που δηλώνει πως χαίρει που θα συνεχίσω να στέλνω τα κείμενά μου, το ιστολόγιο thriskeftika σταμάτησε να τα δημοσιεύει.

Π.Σ.

Ο Ελληνισμός διατήρησε την Ορθοδοξία, γι’ αυτό και πολεμάται

…Η θέση του Κοσμά Φλαμιάτου (+1852) είναι απόλυτα σαφής: «Έχομεν πάμπολλα σημεία και δείγματα εναργή, ότι το Ελληνικόν Έθνος, υπέρ πάντα τα άλλα, προώρισεν ο Θεός απ’ αιώνας ως άγιον καί περιούσιον καί εκλεκτόν εαυτού λαόν». Η εκλογή του Ελληνισμού, πού συνδέεται καί στον Φλαμιάτο με μια ισχυρή διάθεση «αντί σιωνισμού" (όχι: αντισημιτισμού), είναι κατ' αυτόν ορατή σ' όλη την ιστορική του πορεία. Ο Ελληνισμός προετοιμάσθηκε με «την κοσμικήν γνώσιν και την έξω παιδείαν» για την αποδοχή του Ευαγγελίου, ενώ η γλώσσα του έγινε μέσο εξαπλώσεως του Ευαγγελίου καί της Θεολογίας...

Ο Φλαμιάτος δεν δέχεται όμως κάποια «μεροληπτική» εκλογή εκ μέρους του Θεού, αλλά την χαρίτωση του Ελληνικού Έθνους λόγω της αφοσιώσεώς του στην υπόθεση του Χριστιανισμού. Είναι καί αυτός εκφραστής της «θεοκρατικής αποστολής» του Ελληνισμού, μη αποφεύγοντας την παραδοχή κάποιας «υπεροχής» του, πού δεν οδηγεί όμως σε κάποιο νοσηρό φυλετισμό, αλλά στην αναγνώριση καί συνεχή υπόμνηση του χρέους καί της ευθύνης του Ελληνισμού απέναντι στην υπόλοιπη ανθρωπότητα καί την ιστορία. «Το ελληνικόν Γένος(!), ως ευγενέστερον καί συνετώτερον όλων των άλλων εθνών, έδειξεν εν έργω καί λόγω περισσοτέραν αποδοχήν, αφοσίωσιν καί ζήλον υπέρ της χάριτος του Ευαγγελίου καί εις αυτό υπέρ πάντα τα άλλα χριστιανικά γένη διετηρήθη η καθαρότης καί ο αγιασμός της πίστεως, αφ' ου προέρχεται καί πηγάζει ο ουράνιος φωτισμός». Ο Ελληνισμός -πού ως «Γένος» εδώ γίνεται δεκτός με την ευρύτερη οικουμενική εκδοχή του— διατήρησε την Ορθοδοξία, και σ' αυτό εντοπίζεται η υψηλή του αποστολή. Έτσι εξηγείται, κατά τον Φλαμιάτο, και ο μεγάλος πόλεμος των δυνάμεων του σκότους εναντίον του, οι τόσοι πειρασμοί του στην ιστορία καί κυρίως η οθωμανική κυριαρχία. Αλλά καί μετά τη μερική απελευθέρωση του, από τις αρχές του 19ου αιώνα άρχισε ο πόλεμος της διπλωματίας «ίνα φέρει την εκ της πίστεως αποστασίαν και δι’ αυτής τον γενικόν όλεθρον τούτου του πολυπαθούς έθνους». Διαβλέποντας δε παντού πνευματικά κίνητρα, δέχεται τα σχεδιαζόμενα έναντι του Ελληνικού Έθνους από την διεινή διπλωματία ως προσπάθεια ματαιώσεως της ιστορικής αποστολής του…

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ελληνισμός μετέωρος» του π. Γεωργίου Μεταλληνού

ΒΛ. ΚΟΣΜΑ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ '' ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ

Read more: http://pentapostagma.blogspot.com/2010/07/blog-post_802.html#ixzz0uaioyI6X

Προκλητικὴ συνέντευξις τοῦ νέου ὑπευθύνου τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «ἐκκλησιῶν» Κοὺρτ Κόχ

«ΚΕΦΑΛΗ» ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΥΜΦΩΝΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟΝ

Ὁ νέος ὑπεύθυνος τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «ἐκκλησιῶν» κ. Κοὺρτ Κὸχ ἔχει θεοποιήσει κυριολεκτικῶς τὸν Οἰκουμενισμὸν καὶ τὴν Β´ Βατικάνιο Σύνοδον. Εἰς τὰς συνεντεύξεις καὶ εἰς τὰς δηλώσεις του ἐπισημαίνει ὅτι συγκλονίζεται ἀπὸ τὰς ἀρχὰς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διακηρύσσων, ταυτοχρόνως, ὅτι μὲ βάσει αὐτὰς θὰ πορευθῶμεν εἰς τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους. Τόσον εἶναι τὸ πάθος του διὰ τὰ μηνύματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ φθάνει εἰς τὸ σημεῖον νὰ διακηρύσση ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς προέρχεται ἀπὸ τὸν Χριστόν, ἐνῶ ὅλοι γνωρίζομεν ὅτι εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν διαχωρίζομεν τὸν Οἰκουμενισμὸν ἀπὸ τὴν Οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ταυτίζομεν τὸν Οἰκουμενισμὸν μὲ τὴν αἵρεσιν τῶν αἱρέσεων. Τὴν συνέντευξιν ἔδωσεν ὁ «Ἀρχιεπίσκοπος» τοῦ Βατικανοῦ εἰς τὸ Ἰταλικὸν Πρακτορεῖον Ζενίτ, αὕτην μετέφρασε τὸ Πρακτορεῖον Ἐκκλησιαστικῶν Εἰδήσεων Romfea, τὴν παρουσίασεν εἰς τὴν ἱστοσελίδα του τὴν 13ην Ἰουλίου καὶ ἐξ αὐτῆς τὴν ἀναδημοσιεύομεν. Αὕτη ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«—Πῶς δεχθήκατε, τὸν διορισμό Σας, σὲ Πρόεδρο τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν;

—Γιὰ μένα εἶναι μιὰ μεγάλη τιμή.
Ὁ Ἅγιος Πατέρας μοῦ ἐξέφρασε τὸν Φεβρουάριο, σὲ προσωπικὴ ἀκρόαση, τὴν ἐπιθυμία του νὰ ἡγηθῶ τῆς ὑπηρεσίας αὐτῆς.
Γιὰ μένα εἶναι μεγάλη χαρά, γιατί ὁ Οἰκουμενισμὸς ὑπῆρξε πάντα στὴν καρδιά μου, διότι στὴ χώρα μου τὴν Ἑλβετία, οἱ Προτεστάντες εἶναι πολὺ κοντά μας. Ἐπίσης ἔχω μεγάλο ἐνδιαφέρον γιὰ τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

—Ποῖοι εἶναι οἱ κύριοι στόχοι του γραφείου αὐτοῦ;
—Στὴν ἀρχὴ εἶναι ἀναγκαῖο νὰ τηρηθεῖ ἕνα πλῆρες πανόραμα.
Ἤμουν μέλος αὐτοῦ τοῦ Συμβουλίου ἀπὸ τὸ 2002, καὶ συμμετεῖχα στὸ διάλογο μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους.
Θέλω πρῶτα νὰ μιλήσω μὲ ὅλους τοὺς συνεργάτες μου, καὶ τὸν Νοέμβριο θὰ ἔχουμε τὴν πρώτη ὁλομέλεια. Ὁ πρῶτος στόχος εἶναι νὰ προετοιμάσουμε σωστὰ τὴν συνάντηση αὐτή, γιὰ νὰ ἔχουμε μιὰ συνολικὴ ἰδέα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ νὰ δοῦμε πῶς μποροῦμε νὰ προχωρήσουμε.

—Ποιὰ ἦταν ἡ ἐμπειρία Σας, ὡς Ἐπίσκοπος Βασιλείας, ἰδίως ὅσον ἀφορᾶ τὸν Οἰκουμενισμό;
—Οἱ Ἐκκλησίες καὶ οἱ Ἐκκλησιαστικὲς Κοινότητες, ποὺ γεννήθηκαν ἀπὸ τὴν Μεταρρύθμιση στὴν Ἑλβετία εἶναι μιὰ εἰδικὴ περίπτωση. Ἡ μεγάλη πρόκληση εἶναι ὁ Οἰκουμενικὸς διάλογος μεταξὺ Καθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων.
Ἔχουμε ἕνα θεμέλιο πίστης, ἀλλὰ μιὰ μεγάλη διαφορὰ κουλτούρας, ἐνῶ στὶς Ἐκκλησίες τῆς Μεταρρύθμισης τὸ θεμέλιο τῆς πίστης δὲν εἶναι τόσο κοινό, τὸ κοινὸ ὅμως εἶναι ἡ κουλτούρα.
Μαζί τους ὑπάρχει ἕνας ἄλλος τρόπος νὰ κάνουμε Οἰκουμενισμό, πράγμα ποὺ δὲν εἶναι πάντα εὔκολο.

—Καὶ ἡ ἐμπειρία Σας, ὡς Προέδρου τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἑλβετίας;
—Ὑπῆρξα Ἀντιπρόεδρος γιὰ ἐννέα χρόνια καὶ γιὰ τρία Πρόεδρος.
Ἦταν μιὰ καλὴ ἐργασία. Ὡς Πρόεδρος ἄνοιξα πολὺ τὸ βλέμμα πρὸς τὴν Ἐκκλησία στὴν Εὐρώπη, ὅμως ἡ ἐργασία στὴν ἐπαρχία μου συνεχιζόταν, γι᾽ αὐτὸ ἔπρεπε νὰ ἀναζητηθοῦνε κοινά, πράγμα ὅμως ποὺ δὲν εἶναι πάντα εὔκολο.

—Ποῖος ὁ ρόλος τῆς ἐπιτροπῆς στὸ διάλογο μὲ τοὺς Ἑβραίους;
—Σχετικὰ μὲ τὶς σχέσεις μεταξὺ Καθολικῶν καὶ Ἑβραίων σ᾽ αὐτὸ τὸ συμβούλιο τῶν θρησκευτικῶν σχέσεων, ὁ Καρδινάλιος Κάσπερ ἔκανε πολλὰ γιὰ τὴ βελτίωση καὶ τὴν ἐμβάθυνση τοῦ διαλόγου.
Εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ γνωριστοῦμε καὶ νὰ ἐμβαθύνουμε τὶς θρησκευτικὲς διαστάσεις σ᾽ αὐτὲς τὶς σχέσεις.
Ὁ πρῶτος λόγος δὲν ἀφορᾶ στὶς πολιτικὲς σχέσεις, ἀλλὰ στὶς θρησκευτικές. Οἱ ἐπισκέψεις τοῦ Ἁγίου Πατέρα στὶς Συναγωγὲς τῆς Πολωνίας, τῆς Νέας Ὑόρκης καὶ τῆς Ρώμης εἶναι σημάδια πολὺ σημαντικά.

—Πῶς ἀξιολογεῖτε τὶς προσπάθειες τοῦ Πάπα Βενέδικτου 16ου, ὅσον ἀφορᾶ τὶς σχέσεις μὲ Χριστιανοὺς ἄλλων ὁμολογιῶν;

—Νομίζω ὅτι ὁ Ἅγιος Πατέρας ἔχει κάνει πολλά. Στὴν πρώτη ὁμιλία μετὰ τὴν ἐκλογή του, δήλωσε ἀνοιχτὰ ὅτι ὁ «οἰκουμενισμὸς εἶναι μιὰ πρόκληση, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ὅτι ὁ διάλογος θεμελιώνεται στὰ κείμενα τῆς Β΄ Βατικάνιας Συνόδου.
Κυρίως στὰ ποιμαντικά του ταξίδια, πάντα ὑπάρχει ἕνα τμῆμα ἀφιερωμένο στὸν Οἰκουμενισμό. Ἂς πάρουμε γιὰ παράδειγμα τὸ ταξίδι του, στὴν Ἀγγλία τὸν Σεπτέμβριο.
Δὲν θὰ εἶναι εὔκολο, γιατί ἡ κατάσταση τῶν Ἀγγλικανῶν δὲν εἶναι ἁπλή, λέγεται ὅμως ὅτι ὁ Βενέδικτος ὁ 16ος , θέλει κυρίως τὸν Οἰκουμενικὸ διάλογο μὲ τοὺς Ὀρθόδοξους.
Γιὰ μένα εἶναι ἐντυπωσιακό. Ὁ Ἅγιος Πατέρας μοῦ ζήτησε νὰ κάνω αὐτὴ τὴν ἐργασία καὶ ἕνα θέμα, ποὺ ὑπογράμμισε πάρα πολύ, εἶναι ὅτι θέλει ἕναν ἐπίσκοπο ποὺ γνωρίζει τὶς Ἐκκλησίες τῆς Μεταρρύθμισης ὄχι μόνο ἀπὸ τὰ βιβλία, ἀλλὰ μὲ βάση τὴν πείρα του.
Αὐτὸ μᾶς δίνει νὰ καταλάβουμε, πόσο σημαντικὲς εἶναι οἱ Ἐκκλησίες τῆς Μεταρρύθμισης γιὰ τὸν Ἅγιο Πατέρα. Ὡς Καθηγητὴς ἔχει ἐργαστεῖ πολὺ στὸν τομέα αὐτό.

—Ποῖοι εἶναι ποιὸ σημαντικοὶ καρποὶ αὐτῶν τῶν διαλόγων;
—Εἶναι πάντα δύσκολο νὰ βλέπουμε τοὺς καρπούς, γιατὶ βάση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἡ πνευματικότητα. Οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τὴν ἕνωση, ποὺ εἶναι δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Μποροῦμε νὰ ἐμβαθύνουμε τὸν θεολογικὸ διάλογο καὶ διάλογο τῆς ἀγάπης, κυρίως ὅμως εὐνοεῖται ἀπὸ τὸν Ἅγιο Πατέρα κατὰ τὶς συναντήσεις του, ὁ διάλογος τῆς Ἀγάπης.

—Ἂς μιλήσουμε γιὰ τὶς θρησκευτικὲς σέκτες. Πῶς μποροῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε αὐτὴ τὴν πρόκληση;

—Καταρχάς, ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀναρωτηθεῖ, γιατί ὁ κόσμος πηγαίνει στὶς σέκτες. Γιατί δὲν ἔρχονται σὲ ἐμᾶς; Γνωρίζω ὅτι ἡ Σύνοδος γιὰ τὴν διδασκαλία τῆς πίστης ἔχει κάνει σημαντικὰ βήματα μὲ τοὺς Ἐπισκόπους, γιὰ νὰ ἐξετάσει τὸ θέμα αὐτό.
Καὶ πιστεύω ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔχει ξεκινήσει σωστά, μποροῦμε νὰ τὸ συνεχίσουμε καὶ νὰ τὸ ἐμβαθύνουμε».
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ. ΦΥΛ. 1841

ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΦΙΛΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ

ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΘΑ εἰς τὴν καρδίαν τοῦ θέρους. Τὴν περίοδον αὐτὴν ἐπέλεξεν ὁ Πάπας, διὰ νὰ ἀπευθύνη μηνύματα πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους. Καὶ τὰ μηνύματα εἶναι πολλὰ καὶ συγκλονιστικά. Τὰ ἀποστέλλει διὰ τῆς ἀντικαταστάσεως τοῦ ὑπευθύνου τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν» Καρδιναλλίου Βάλτερ Κάσπερ ὑπὸ ἑνὸς σκληροπυρηνικοῦ διδασκάλου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἰδικευμένου εἰς θέματα ἀφορῶντα τὸν θεολογικὸν διάλογον Ὀρθοδόξων–Παπικῶν καὶ εἰς θέματα ἀφορῶντα τὸν Ἑβραϊσμόν.Ὁ ἀντικαταστάτης τοῦ Καρδιναλίου Βάλτερ Κάσπερ «ἐπίσκοπος» τῆς Βασιλείας τῆς Ἑλβετίας κ. Κούρτ Κόχ, ὁ ὁποῖος προεβιβάσθη εἰς «Ἀρχιεπίσκοπον» ἔχει θεοποιήσει τὸν Οἰκουμενισμὸν καὶ ὅλας τὰς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανίου Συνόδου, ἡ ὁποία διεκήρυξεν (1964–1965) ὅτι μὲ σημαίαν τὸν Οἰκουμενισμὸν καὶ τὴν διπλωματίαν τῆς «ἀγάπης» θὰ προχωρήση εἰς τὴν μεγάλην προσπάθειαν διὰ τὴνἝνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν», ἄνευ παραιτήσεως τοῦ Παπισμοῦ ἐκ τῶν αἱρέσεων τοῦ Φιλιόκβε, τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα (ἐπίγειος θεὸς) καὶ τοῦ Πρωτείου. Ἡ τοποθέτησις τοῦ Κοὺρτ Κὸχ εἰς τὴν σημαντικὴν αὐτὴν θέσιν τοῦ Βατικανοῦ γίνεται εἰς μίαν περίοδον κατὰ τὴν ὁποίαν Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι, ἀλλὰ καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης χαρακτηρίζουν τὸ Βατικανὸν ἀδελφὴ Ἐκκλησία μετὰ τῆς ὁποίας ὑπῆρξε διαίρεσις. Δὲν ὁμιλοῦν διὰ αἵρεσιν, ἀλλὰ διὰ κανονικὴν Ἐκκλησίαν, ἐνῶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὡμίλουν περὶ αἱρέσεως.
Συμβαίνει δὲ τὰς ἀπόψεις αὐτὰς νὰ καταθέτουν δημοσίως καὶ Ἱεράρχαι τῆς ἙλλαδικῆςἘκκλησίας, οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν εἰς τὸν διάλογον Ὀρθοδόξων – Παπικῶν. Δὲν ὁμιλοῦμεν διὰ τὸν Μητροπολίτην Περγάμου, ὁ ὁποῖος στερεῖται Ποιμνίου, ἔχει πρωταγωνιστικὸν ρόλον εἰς τοὺς διαλόγους μετὰ τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἀποτελεῖ τὴν «χαρὰν» τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν Παπικῶν εἰς τοὺς διαλόγους, ἀλλὰ διὰ Ἱεράρχας τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ πιστὸς λαὸς ἔχει ἀποδείξει τόσον μὲ τὴν στάσιν του ὅσον καὶ μὲ τὸν θερμὸν ἐναγκαλισμὸν τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» ὅτι δὲν ἐμπιστεύεται τοὺς ἐκπροσώπους τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τοὺς διαλόγους. Ὁ πιστὸς λαὸς εἶναι πολλαπλασίως περισσότερον ἀνήσυχος μετὰ τὸν διορισμὸν τοῦ Κοὺρτ Κὸχ εἰς τὴν θέσιν τοῦ ὑπευθύνου τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «ἐκκλησιῶν». Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὀφείλει νὰ ἀφουγκρασθῆ τὴν ἀνησυχίαν τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ νὰ τὸ ἀποδείξη ἐμπράκτως μὲ ἐνεργείας καὶ ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι θὰ καθησυχάζουν τὸν λαόν, ἀλλὰ καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ὀφείλει, ἐν ὄψει τοῦ ἐπικειμένου θεολογικοῦ Διαλόγου διὰ τὸ πρωτεῖον τοῦ Πάπα, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐν γένει θεολογικοὺς διαλόγους μετὰ τῶν Παπικῶν, νὰ καθορίση τὸ πλαίσιον τοῦ Διαλόγου καὶ νὰ θέση «κόκκινας γραμμάς» εἰς αὐτόν. Δὲν εἶναι δυνατὸν οἱ Ἱεράρχαι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ αὐτοσχεδιάζουν εἰς τοὺς Διαλόγους ἢ νὰ συνταυτίζωνται μὲ θέσεις τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Φαναρίου, αἱ ὁποῖαι προκαλοῦν ἀντιδράσεις Ἱεραρχῶν, Κληρικῶν, Ἱερομονάχων, Θεολόγων καὶ τῶν λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπενθυμίζομεν ὅτι τὸν καθορισμὸν Πλαισίου, ὑπὸ τῆς Ἱεραρχίας, εἰς τὸν Διάλογον εἶχον ζητήσει Μητροπολῖται (καὶ τοῦ κλίματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου) ὅταν ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρὸς Χριστόδουλος εἶχεν ἀνατρέψει τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἱεραρχίας καὶ μὲ ἀπόφασιν τῆς ΔΙΣ εἶχε μεταβῆ, ἕξ μῆνας πρὸ τῆς ἀσθενείας του, εἰς τὸ Βατικανόν. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ὀφείλει, ἐπίσης, νὰ ἀντικαταστήση τὴν παροῦσαν ἀντιπροσωπείαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τοὺς θεολογικοὺς Διαλόγους, διότι κάποια μέλη της ἔχουν κλονίσει τὴν ἐμπιστοσύνην τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ Ἱεραρχῶν. Ὡς ἐκ τούτου τοιαῦτα πρόσωπα δὲν δύνανται νὰ ἐκπροσωποῦν τὴν Ἐκκλησίαν. Αὐτὰ τὰ πρόσωπα τῶν Μητροπολιτῶν ἠμπορεῖ νὰ ἱκανοποιοῦν μὲ τὰς θέσεις καὶ τὰς δηλώσεις των τὸ Φανάρι ἢ τοὺς Παπικούς, ἀλλὰ προκαλοῦν τὴν ἀντίδρασιν Ἱεραρχῶν, κληρικῶν καὶ τῶν λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἠμπορεῖ νὰ ἔχουν τὰς
καλυτέρας τῶν προθέσεων καὶ νὰ ἔχουν παρεξηγηθῆ ἀπὸ τὸν τρόπον, μὲ τὸν ὁποῖον ἀπαντοῦν ἐπὶ διαφόρων Ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων. Ἔχουν κλονίσει ὅμως τὴν ἐμπιστοσύνην κλήρου καὶ λαοῦ καὶ πρέπει νὰ ἀντικατασταθοῦν μὲ ἄλλα μέλη τῆς Ἱεραρχίας, τὰ ὁποῖα ἔχουν γενναῖον Ὀρθόδοξον φρόνημα (ἀνεξαρτήτως ἐὰν δὲν ὡμίλουν περὶ αὐτῶν τῶν ζητημάτων δημοσίως), ἔχουν ἀκεραίαν τὴν Πίστιν, γνωρίζουν τὰς μεθοδεύσεις, τὰς πανουργίας καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν Παπικῶν, δοξάζουν τοὺς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας σεβόμενοι καὶ ἐφαρμόζοντες τὰς παρακαταθήκας των ἔναντι τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν καὶ ἔχουν βαθεῖαν θεολογικὴν γνῶσιν περὶ τοῦ σχίσματος καὶ τῶν Παπικῶν. Εἰς τὴν ἀντιπροσωπείαν τῶν θεολογικῶν διαλόγων (Δι᾽ ἡμᾶς δὲν ἔπρεπε νὰ γίνωνται, ἀφοῦ οἱ Παπικοὶ εἶναι ἀμετανόητοι εἰς τὴν αἵρεσιν καὶ ἀμετακίνητοι εἰς τὰς θέσεις των) δὲν πρέπει νὰ συμμετέχουν Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι εἰς θέματα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι σημαιοφόροι τοῦ νέου ὑπευθύνου τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν «ἐκκλησιῶν».
Ὅταν εἰς τὴν μεικτὴν ἐπιτροπὴν τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου Παπικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι συναγωνίζωνται νὰ ἀποδείξουν ποῖος εἶναι «Βασιλικώτερος τοῦ Πάπα καὶ τῆς Β´ Βατικανίου Συνόδου» τότε γνωρίζομεν ὅτι τὰ ἀποτελέσματα θὰ εἶναι εἰς Βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν ὁ νέος ὑπεύθυνος τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν» ἀπευθύνη «θερμὸν ἀγωνιστικὸν χαιρετισμὸν» εἰς τὴν Ἑλληνορθόδοξον ἀντιπροσωπείαν τοῦ Διαλόγου καὶ ὁμιλεῖ πολὺ κολακευτικῶς διὰ τὸ Οἰκουμενιστικὸν φρόνημα κάποιων διακεκριμένων μελῶν της, τότε ὁ κλονισμὸς τῆς ἐμπιστοσύνης πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον ἀντιπροσωπείαν μεγαλώνει καὶ ἡ διαμορφωθεῖσα ἄποψις περὶ προδοσίας τῆς Πίστεως ἑδραιώνεται. Τὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου ἀντιπροσωπείας ἀπεδέχθησαν τὸν κολακευτικὸν λόγον τοῦ «ἐκλαμπροτάτου ἀρχιεπισκόπου» τοῦ Βατικανοῦ καὶ δὲν τοῦ ἀπήντησαν.
Ὅπως δὲν ἐσχολίασαν καὶ μίαν συνέντευξιν τοῦ «ἐκλαμπροτάτου ἀρχιεπισκόπου», συμφώνως μὲ τὴν ὁποίαν οὐσιαστικὴ «κεφαλὴ» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὁ Χριστός, ὅταν ὅλοι γνωρίζωμεν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰς οὐδεμίαν περίπτωσιν κεφαλὴ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ . Διὰ αὐτὸ καλοῦμεν τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας εἰς ἀφύπνησιν, ἐγρήγορσιν καὶ εἰς τὴν χάραξιν στρατηγικῆς ἔναντι τοῦ Βατικανοῦ.

Γ. Ζερβὸς

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ. ΦΥΛ. 1841

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡ. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

Με μία θεολογικότατη καί άκρως τεκμηριωμένη πατερικά ο Καθηγητής κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης απαντά στις αντορθόδοξες θέσεις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, που υποστηρίζει ότι η Εκκλησία σεν είναι πλέον ΜΙΑ όπως την ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, αλλά διηρρημένη!


Δημοσιεύουμε εδώ ολόκληρο το κείμενο της επιστολής του Καθηγητή, το οποίο κοινοποιήθηκε προς όλους τους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ
ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
Θεσσαλονίκη, 7-7-2010
ΤΟΜΕΑΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ

-----------
541 24 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τηλ. Γραφ. 2310-996957
Οἰκ. 2310-342938
Πρός
τόν Σε­βα­σμι­ώ­τα­το
Μη­τρο­πο­λί­τη Μεσ­ση­νί­ας
κ. Χρυ­σό­στο­μο
Μη­τρο­πο­λί­του Με­λετίου13
24100 ΚΑ­ΛΑ­ΜΑ­ΤΑ
Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε,

Μοῦ γνω­στο­ποι­ή­θη­κε ἀ­πό Ἱ­ε­ράρ­χες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας ἡ ἐ­πι­στο­λή σας πρός τόν Μα­κα­ρι­ώ­τα­το Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πο Ἀ­θη­νῶν καί πά­σης Ἑλ­λά­δος κ. Ἱ­ε­ρώ­νυ­μο μέ κοι­νο­ποί­η­σή της πρός ὅ­λους τούς Μη­τρο­πο­λί­τες τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου τῆς Ἱ­ε­ραρ­χί­ας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, ἀ­ριθ. πρωτ. 311/17-6-2010.

Στήν ἐ­πι­στο­λή σας αὐ­τή ἀ­να­φέ­ρε­σθε καί στό ὄ­νο­μά μου, σελ. 2, παρ. 3, ἐ­δάφ. α. Συγ­κε­κρι­μέ­να, γρά­φε­τε τά ἑ­ξῆς: «Τήν ἐ­πι­φύ­λα­ξη τοῦ Σεβ. Κυ­θή­ρων δέν τήν ἔ­χει ἐκ­φρά­σει μέ­χρι σή­με­ρα οὔ­τε προ­φο­ρι­κά οὔ­τε γρα­πτά ὁ Ἐλ­λο­γιμ. Κα­θη­γη­τής κ. Δη­μή­τριος Τσε­λεγ­γί­δης, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­λα­βε τήν ἐ­πι­στο­λή, τήν ὁ­ποί­α ἐ­πι­κα­λεῖ­ται ὁ Σεβ. Κυ­θή­ρων, καί μέ τόν ὁ­ποῖ­ον κα­τ’ ἀν­τί­λη­ψιν ἐ­πι­κοι­νώ­νη­σα τό­σο τη­λε­φω­νι­κά ὅ­σο καί διά ζώ­σης, ἐξ ἀ­φορ­μῆς πα­νε­πι­στη­μια­κῶν θε­μά­των καί ὑ­πο­χρε­ώ­σε­ων.

Ἕ­να τέ­τοι­ου εἴ­δους σο­βα­ρό ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κό ἀ­τό­πη­μα πέ­ρα­σε ἀ­πα­ρα­τή­ρη­το ἀ­πό τόν κα­τα­ξι­ω­μέ­νο Κα­θη­γη­τή τῆς Δογ­μα­τι­κῆς καί Συμ­βο­λι­κῆς Θε­ο­λο­γί­ας καί ἀ­σχο­λί­α­στο;».

Νά ση­μειώσω δι­ευ­κρι­νι­στι­κά, ὅ­τι τό ἐ­πί­μα­χο ση­μεῖ­ο τῆς δι­α­φω­νί­ας ἐ­δῶ εἶ­ναι ἡ θε­ο­λο­γι­κή θέ­ση, πού δι­α­τυ­πώ­σα­τε σέ προ­η­γού­με­νη ἐ­πι­στο­λή σας (01-10-2009, σ.4) πρός ἐ­μέ, καί ἡ ὁ­ποί­α ἔ­χει ὡς ἑ­ξῆς: «Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι μί­α καί­ ἀ­δι­αί­ρε­τη πρίν τό σχῖ­σμα, σή­με­ρα εἶ­ναι δι­η­ρη­μέ­νη, ἀ­φοῦ βρι­σκό­μα­στε σέ σχῖ­σμα, αὐ­τό ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νει τό πε­ρι­ε­χό­με­νο τῆς παρ. 41 τοῦ Κει­μέ­νου τῆς Ρα­βέν­νας».

Ἐ­πει­δή δέν θέ­λω, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, νά καλ­λι­ερ­γοῦν­ται καί νά δι­αδ­ίδον­ται ἐ­σφαλ­μέ­νες πλη­ρο­φο­ρί­ες γιά τήν το­πο­θέ­τη­σή μου σέ ἕ­να τό­σο σο­βα­ρό ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κό θέ­μα, ἀ­ναγ­κάζ­ομαι πλέ­ον τώ­ρα νά σᾶς γρά­ψω.

Κα­ταρ­χήν, νά σᾶς ἐ­νη­με­ρώ­σω, για­τί δέν ἀ­πάν­τη­σα τό­τε στήν ἀ­πό 01-10-2009 ἐ­πι­στο­λή σας. Τήν ἐ­πι­στο­λή σας αὐ­τή τήν ἔ­λα­βα, ὅ­λως πε­ρι­έρ­γως, μό­λις τήν πα­ρα­μο­νή τῆς Συ­νό­δου τῆς Ἱ­ε­ραρ­χί­ας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος. Ἀλ­λά ἐ­κεῖ­νο πού μέ ἐμ­πό­δι­σε κα­τε­ξο­χήν νά προ­χω­ρή­σω τό­τε σέ ἀ­παν­τη­τι­κή ἐ­πι­στο­λή ἦ­ταν τό γε­γο­νός ὅ­τι ἡ ἐ­πι­στο­λή σας ἐ­κεί­νη κοι­νο­ποι­ή­θη­κε στόν Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πο καί στούς Μη­τρο­πο­λί­τες, Μέ­λη τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος.

Σκέ­φτη­κα τό­τε, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, ὅ­τι τό συγ­κλη­θέν σῶ­μα τῆς Ἱ­ε­ραρ­χί­ας εἶ­ναι τό πλέ­ον ἁρ­μό­διο νά κρί­νει τό ὀρ­θό ἤ τό ἐ­σφαλ­μέ­νο τῆς ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κοῦ χα­ρα­κτή­ρα δι­α­τυ­πώ­σε­ώς σας. Ἡ Ἱ­ε­ραρ­χί­α ἤ λει­τουρ­γεῖ μέ ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κά κρι­τή­ρια καί παίρ­νει θέ­ση στό θέ­μα –σκέ­φτη­κα– ἤ ἁ­πλῶς τό ἀν­τι­πα­ρέρ­χε­ται. Για­τί, δη­λα­δή, θά ἔ­πρε­πε νά ἀ­παν­τή­σω ἐ­γώ, ὅ­ταν αὐ­τό τό καί­ριο πρό­βλη­μα ἦ­ταν ἤ­δη ἐκ­πε­φρα­σμέ­νο ἐγ­γρά­φως ἐ­νώ­πιόν της; Πί­στε­ψα, δη­λα­δή, συγ­κε­κρι­μέ­να, ὅ­τι ὁ Μα­κα­ρι­ώ­τα­τος Πρό­ε­δρος καί τά Μέ­λη τῆς Δια­ρκοῦς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου θά ἔ­θε­ταν ὡς πρῶ­το θέ­μα στήν Ἱ­ε­ραρ­χί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πού συγ­κλή­θη­κε τόν Ὀ­κτώ­βριο τοῦ 2009, «τό σο­βα­ρό ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κό ἀ­τό­πη­μα», ὅ­πως ὁ ἴ­διος τό χα­ρα­κτη­ρί­σα­τε στήν ἐ­πι­στο­λή σας, καί ὅ­τι θά σᾶς κα­λοῦ­σε νά δώ­σε­τε τίς ἀ­πα­ραί­τη­τες δι­ευ­κρι­νί­σεις, καί νά τό ἀ­να­κα­λέ­σε­τε. Καί τοῦ­το, για­τί ὡς δογ­μα­το­λό­γος γνω­ρί­ζω, ὅ­τι ἐκ­πί­πτει ἀ­πό τό σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὁ κά­θε πι­στός –καί πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο ὁ κλη­ρι­κός– πού συ­νει­δη­τά ἀμ­φι­σβη­τεῖ ἤ ἀ­πορ­ρί­πτει με­ρι­κῶς ἤ ὁ­λι­κῶς τήν πί­στη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ὅ­πως αὐ­τή δι­α­τυ­πώ­νε­ται μέ ἀ­κρί­βεια στούς Ὅ­ρους τῶν Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων. Για­τί, ἀ­σφα­λῶς, κα­νείς δέν μπο­ρεῖ νά κα­τα­λύ­ει οὔ­τε νά σχε­τι­κο­ποι­εῖ τήν ἀ­λή­θεια τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἐ­πει­δή κα­νείς δέν βρί­σκε­ται ὑ­πε­ρά­νω αὐ­τῆς.

Δυ­στυ­χῶς, ἡ Ἱ­ε­ραρ­χί­α τό­τε δέν ἀ­σχο­λή­θη­κε μέ τό ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κό αὐ­τό θέ­μα, πού ἀ­φο­ρᾶ καί­ρια τήν ταυ­τό­τη­τα καί τήν αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Με­τά ἀ­πό τίς πα­ρα­πά­νω ἐ­ξη­γή­σεις γιά τήν ἕ­ως τώ­ρα σι­ω­πή μου, θά πε­ρι­ο­ρι­στῶ νά ἀ­παν­τή­σω μέ τήν πα­ρού­σα ἐ­πι­στο­λή μό­νο στήν ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κή ἄ­πο­ψη, πού δι­α­τυ­πώ­σα­τε στήν πρός ἐ­μέ ἐ­πι­στο­λή σας (01-10-2009). Καί αὐ­τό τό κά­νω γιά τρεῖς κυ­ρί­ως λό­γους: Πρῶ­τον, γιά χά­ρη τῆς δογ­μα­τι­κῆς ἀ­λή­θειας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Δεύ­τε­ρον, ἐ­ξαι­τί­ας τῆς ση­μα­σί­ας πού ἔ­χει ἡ πα­ρα­πά­νω ἀ­λή­θεια στόν ἤ­δη δι­ε­ξα­γό­με­νο Θε­ο­λο­γι­κό Δι­ά­λο­γο μέ τούς ἑ­τε­ρο­δό­ξους καί εἰ­δι­κό­τε­ρα μέ τούς Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κούς. Κα­τά σύμ­πτω­ση, τόν τε­λευ­ταῖ­ο και­ρό ἡ Ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γί­α εἶ­ναι ὁ πυ­ρή­νας τοῦ Δι­με­ροῦς Θε­ο­λο­γι­κοῦ Δι­α­λό­γου, ὁ ὁ­ποῖ­ος με­τά τήν μή ὁ­λο­κλή­ρω­σή του πέρυ­σι στήν Κύ­προ θά συ­νε­χι­στεῖ τόν Σε­πτέμ­βριο τοῦ 2010 στή Βι­έν­νη. Στήν πα­ρού­σα πε­ρί­στα­ση τό εὔ­λο­γο καί καί­ριο ἐ­ρώ­τη­μα πού τί­θε­ται εἶ­ναι: Μέ ποι­ά αἴ­σθη­ση αὐ­το­συ­νει­δη­σί­ας τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης Ἐκ­κλη­σί­ας προ­σέρ­χον­ται οἱ ἐκ­πρό­σω­ποί της στόν Δι­με­ρῆ Θε­ο­λο­γι­κό Δι­ά­λο­γο; Ἀ­κό­μη πιό συγ­κε­κρι­μέ­να, προ­σέρ­χε­ται ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α μας διά τῶν ἐκ­προ­σώ­πων της ὡς ἡ «ΜΙΑ, ἁ­γί­α, κα­θο­λι­κή καί ἀ­πο­στο­λι­κή Ἐκ­κλη­σί­α» ἤ ὡς δι­η­ρη­μέ­νη Ἐκ­κλη­σί­α, ἡ ὁ­ποί­α ἀ­να­ζη­τᾶ τήν ὀν­το­λο­γι­κή ἑ­νό­τη­τά της στήν ἕ­νω­σή της μέ τούς κα­τά και­ρούς ἀ­πο­κομ­μέ­νους ἀ­πό αὐ­τήν ἑ­τε­ρο­δό­ξους; Τρί­τον –μέ ὅ­λο τό σε­βα­σμό πρός τό πρό­σω­πο καί τό ἐκ­κλη­σι­α­στι­κό ἀ­ξί­ω­μά σας– σᾶς γρά­φω αὐ­τήν τήν ἐ­πι­στο­λή, ἐ­πει­δή θε­ω­ρῶ ὅ­τι μέ τήν ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κή το­πο­θέ­τη­σή σας ἀλ­λοι­ώ­νε­ται οὐ­σι­ω­δῶς ἡ δογ­μα­τι­κή ἀ­λή­θεια τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καί ἀ­δι­κεῖ­ται κα­τά­φω­ρα ὁ ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κός νοῦς σας, ἐ­νῶ δι­και­ώ­νε­ται ὁ κά­θε Ἀρ­χι­ε­ρέ­ας, ἀλ­λά καί ὁ κά­θε ἁ­πλός πι­στός πού ὑ­πε­ρα­σπί­ζε­ται, ὡς ὀ­φεί­λει, τήν ἀ­κε­ραι­ό­τη­τα τῆς ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κῆς δι­α­τυ­πώ­σε­ως τῆς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς ἀ­λή­θειας στόν Ὅ­ρο τῆς Β΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου ἀ­πό τούς θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες.

Τώ­ρα, ὡς πρός τό ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κό ἐ­ρώ­τη­μα –ἄν δη­λα­δή ἡ Ἐκ­κλη­σί­α με­τά τό σχῖ­σμα τοῦ 1054 εἶ­ναι ΜΙΑ καί ἀ­δι­αί­ρε­τη ἤ δι­η­ρη­μέ­νη– ἔ­χω νά κα­τα­θέ­σω ἀ­πε­ρι­φρά­στως τά ἑ­ξῆς:

Στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως ὁ­μο­λο­γοῦ­με, ὅ­τι πι­στεύ­ου­με «εἰς μί­αν, .­.. Ἐκ­κλη­σί­αν». Ἀ­πό τήν δι­α­τύ­πω­ση αὐ­τή τοῦ Συμ­βό­λου προ­κύ­πτει ὅ­τι ἡ ἑ­νό­τη­τα, ὡς θε­με­λι­ώ­δης ἰ­δι­ό­τη­τα τοῦ ἑ­νός, στήν προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση ὡς ἡ ἰ­δι­ό­τη­τα τῆς ΜΙΑΣ Ἐκ­κλη­σί­ας, εἶ­ναι τό ἀ­σφα­λές δε­δο­μέ­νο τῆς πί­στε­ώς μας. Στή συ­νεί­δη­ση τοῦ σώ­μα­τος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἡ ἑ­νό­τη­τά της εἶ­ναι δε­δο­μέ­νο ὀν­το­λο­γι­κό, ἀ­πο­λύ­τως καί ἀ­με­τα­κλή­τως δι­α­σφα­λι­σμέ­νο ἀ­πό τήν κε­φα­λή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, τόν Χρι­στό, διά τῆς συ­νε­χοῦς πα­ρου­σί­ας τοῦ Πα­ρα­κλή­του Πνεύ­μα­τός του σ’ αὐ­τήν, ἤ­δη ἀ­πό τήν Πεν­τη­κο­στή. Ἡ ἑ­νό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὡς δογ­μα­τι­κή ἀ­λή­θεια ἐκ­φρά­ζει τό­σο τήν αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α της ὅ­σο καί τήν ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κή ἐμ­πει­ρί­α της. Ἄν ὅ­μως ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ΜΙΑ κα­τά τό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως, τό­τε μέ τήν συ­νε­πῆ ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κή ἔν­νοι­α καί κα­τά κυ­ρι­ο­λε­ξί­α δέν μπο­ροῦν νά ὑ­πάρ­χουν ἑ­τε­ρό­δο­ξες ἐκ­κλη­σί­ες, ἀλ­λά οὔ­τε μη­τέ­ρες, ἀ­δελ­φές, θυ­γα­τέ­ρες καί ἐγ­γο­νές ἐκ­κλη­σί­ες. Ἡ ΜΙΑ καί μό­νη –ἀ­δι­αί­ρε­τη πάν­το­τε– Ἐκ­κλη­σί­α γεν­νᾶ μυ­στη­ρια­κῶς «δι’ ὕ­δα­τος καί Πνεύ­μα­τος» τά μέ­λη της, δέν γεν­νᾶ ἄλ­λες ἐκ­κλη­σί­ες. Οἱ κα­τά τό­πους (Ὀρ­θό­δο­ξες) Ἐκ­κλη­σί­ες ἀ­πο­τε­λοῦν φα­νέ­ρω­ση ἐν τό­πῳ καί χρό­νῳ τῆς ΜΙΑΣ καί μό­νης Ἐκ­κλη­σί­ας (βλ. ἐν­δει­κτι­κῶς, Α΄ Κορ. 1,2). Οὔ­τε βέ­βαι­α μπο­ρεῖ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α νά εἶ­ναι ταυ­τό­χρο­να ΜΙΑ καί δι­η­ρη­μέ­νη. Για­τί ἡ δι­αί­ρε­ση ση­μαί­νει κα­τά­τμη­ση ἑ­νός ὅ­λου σέ δύ­ο ἤ πε­ρισ­σό­τε­ρα μέ­ρη (βλ. Λε­ξι­κό, Γ. Μπαμ­πι­νι­ώ­τη). Κα­τά συ­νέ­πεια, ἡ θε­ώ­ρη­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὡς δι­η­ρη­μέ­νης, σή­με­ρα, ἀν­τί­κει­ται σα­φῶς στή ρη­τή δι­α­τύ­πω­ση τοῦ Συμ­βό­λου τῆς Πί­στε­ως, πράγ­μα πού συ­νε­πά­γε­ται, κα­τά τά Πρα­κτι­κά τῶν Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων, κα­θαί­ρε­ση καί ἀ­φο­ρι­σμό, κατά περίπτωση, σ’ ὅ­ποι­ον ἐμ­μέ­νει στή θε­ώ­ρη­ση αὐ­τή.

Στήν ἐ­πι­στο­λή σας, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, ἐ­πι­χει­ρεῖ­τε νά θε­με­λι­ώ­σε­τε τήν ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κή το­πο­θέ­τη­σή σας ὄ­χι στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως, ἀλ­λά στό πε­ρι­ε­χό­με­νο τῆς παρ. 41 τοῦ Κει­μέ­νου τῆς Ρα­βέν­νας, τό ὁ­ποῖ­ο κά­νει λό­γο γιά τήν «ἐ­πο­χή τῆς ἀ­δι­αί­ρε­της Ἐκ­κλη­σί­ας». Ἔ­τσι, δί­νε­τε τήν ἐν­τύ­πω­ση ὅ­τι ἀ­πο­δί­δε­τε με­γα­λύ­τε­ρη ση­μα­σί­α σέ ἕ­να Κοι­νό Κεί­με­νο μιᾶς Δι­ε­θνοῦς Ἐ­πι­τρο­πῆς γιά τό Θε­ο­λο­γι­κό Δι­ά­λο­γο, συ­νι­στα­μέ­νης ἀ­πό ἀν­θρώ­πους πού ἀ­να­ζη­τοῦν τήν ἀ­λή­θεια, πα­ρά σέ ἀ­πο­φά­σεις καί Ὅ­ρους Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων, οἱ ὁ­ποῖ­ες ἀ­πο­φαί­νον­ται ἐν Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι γιά τήν ἀ­λή­θεια τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Πάν­τως, ἀ­πό τή δι­α­τύ­πω­ση τοῦ Κοι­νοῦ Κει­μέ­νου γί­νε­ται, πράγ­μα­τι, σα­φές ὅ­τι γιά τά Μέ­λη τῆς Μι­κτῆς Δι­ε­θνοῦς Ἐ­πι­τρο­πῆς δέν ὑ­φί­στα­ται σή­με­ρα ἡ ἀ­δι­αί­ρε­τη Ἐκ­κλη­σί­α. Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α δη­λα­δή σή­με­ρα εἶ­ναι δι­η­ρη­μέ­νη, πα­ρά τήν δογ­μα­τι­κή ἀ­λή­θεια τῆς ἴ­διας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πού ὁ­μο­λο­γοῦ­με λε­κτι­κά στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ώς μας. Αὐ­τό ὅ­μως ἔ­χει ὡς συ­νέ­πεια τήν ἀ­πο­κο­πή ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α ὅ­λων ἐ­κεί­νων, πού συ­νει­δη­τά ὑ­πο­στη­ρί­ζουν ὅ­σα δι­α­λαμ­βά­νει τό Κεί­με­νο τῆς Ρα­βέν­νας γιά τήν ταυ­τό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἐ­πει­δή ἐμ­μέ­σως πλήν σα­φῶς δέν ἀ­πο­δέ­χον­ται μέ­ρος τῆς δογ­μα­τι­κῆς δι­δα­σκα­λί­ας τῆς Β΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου.

Ὅ­μως, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, κα­νέ­να ἀ­πο­λύ­τως κεί­με­νο δέν μπο­ρεῖ νά γί­νει ἀ­πο­δε­κτό ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α, ἐ­φό­σον αὐ­τό ἀν­τί­κει­ται στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως, στόν Ὅ­ρο δη­λα­δή τῆς Β΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου.[1]

Τέ­λος, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, θε­ω­ρῶ ὅ­τι ἡ ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κή ἄ­πο­ψη πού ἐκ­φρά­ζε­ται στήν ἐ­πι­στο­λή σας γιά τήν ἑ­νό­τη­τα καί ταυ­τό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἀ­πο­τε­λεῖ τήν πρω­το­γε­νῆ αἰ­τί­α τῆς σύγ­χρο­νης πρα­κτι­κῆς τῶν συμ­προ­σευ­χῶν ὁ­ρι­σμέ­νων Ὀρ­θο­δό­ξων -κλη­ρι­κῶν καί λα­ϊ­κῶν- μέ τούς ἑ­τε­ρο­δό­ξους. Για­τί, ἔ­τσι ἑρ­μη­νεύ­ε­ται θε­ο­λο­γι­κῶς ἡ σα­φής πα­ρα­βί­α­ση Κα­νό­να Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου (2ου τῆς Πεν­θέ­κτης, μέ ἀ­να­φο­ρά στόν 10ο Κα­νό­να τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων), πού ἀ­πα­γο­ρεύ­ει τήν συμ­προ­σευ­χή, μέ ἐ­πι­τί­μιο τόν ἀ­φο­ρι­σμό ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α.

Μέ τόν προ­σή­κον­τα σε­βα­σμό

ἀ­σπά­ζο­μαι τήν δε­ξιά σας

Δη­μή­τριος Τσε­λεγ­γί­δης

Κα­θη­γη­τής τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς τοῦ Α.Π.Θ.


Πηγή : ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΑΣΙ