ΠΟΙΟΝ ΤΟ ΠΡΟ ΤΟΥ
ΙΕ' ΚΑΝΟΝΟΣ, ΤΗΣ Α' ΚΑΙ
Β' ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ
ΚΑΘΕΣΤΩΣ
ΙΕ' ΚΑΝΟΝΟΣ, ΤΗΣ Α' ΚΑΙ
Β' ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ
ΚΑΘΕΣΤΩΣ
Ως είναι γνωστόν, ό ΙΕ' Κανών της Α' και Β' λεγομένης, Συνόδου, έθεσπίσθη ύπό των 318 Πατέρων της εν λόγω Συνόδου, έν έτει 861 ή κατ' άλλους 863 μ.Χ. Διά νά έρμηνευθή Όρθοδόξως και από ιστορικής απόψεως τό κείμενον του είρημένου Κανόνος, προβάλλει επιτακτική ή ανάγκη νά έξετάσωμεν έξ επισήμων πηγών πώς οί Πατέρες ημών — κλήρος καί λαός - άντιμετώπιζον τό θλιβερόν δίλημμα: «Τόν γυμνή τή κεφαλή» άναιδώς κηρύττοντα αίρεσιν; Η τάς Γραφάς, τάς Συνόδους καί τους Πατέρας;». Επειδή, κατά παράδοσιν άπαράβατον, ήτο αδύνατον οί Πατέρες τής Συνόδου του έτους 861 μ.Χ. νά έρρύθμιζον τό θέμα αντιθέτως άπ' ότι κατά Αποστολικήν καί Πατερικήν Παράδοσιν, επί τοσαύτα, έτη, άνευ Κανόνος έφηρμόζετο!
Μύρια παραδείγματα ήδυνάμεθα έξ επισήμων πηγών νά έπικαλεσθώμεν, επειδή μυρίας φοράς πρό του έτους 861 μ.Χ. πρόεδροι τινες τών Εκκλησιών, άναισχύντως, «γυμνή τή κεφαλή» έπ' Εκκλησίας πλάνας καί αλλόκοτα κηρύγματα έκήρυξαν. Εις αυτά τά Εκκλησιαστικά προηγούμενα, πρέπει νά έρευνήσωμεν πώς ό Όρθόδοξος κλήρος καί λαός διέκειτο. Άφίσταντο τής κοινωνίας του κακοδοξούντος προέδρου καί του μνημόσυνου, πρό Συνοδικής διαγνώμης; "Η έκοινώνουν, έμνημόνευον, καί... άνέμενον καταδίκην, κατά τήν «δυνητικήν» θεωρίαν;
Έκ'τών πολλών Εκκλησιαστικών προηγουμένων εξελέξαμεν τό του Νεστορίου: Άναφέρουσι τά «Πρακτικά τών Οικουμενικών Συνόδων» (Τόμ. Α' σελίς 537) (κείμενα έπίσήμα καί αδιαφιλονίκητα) ότι: «Επίσκοπος ονόματι Δωρόθεος, τά αυτά φρονών αύτώ (Νεστορίω) άνήρ άχρειοκόλαξ καί προπετής χείλεσι, καθώς γέγραπται· ός έν συνάξει καθεζομένου έπί του θρόνου τής εκκλησίας του τής Κων/ πόλεως Νεστορίου, άναστάς μεγάλη τή φωνή τετόλμηκεν ειπείν· ει τις Θεοτόκον είναι λέγει τήν Μαρίαν, ούτος ανάθέμα έστω. Καί γέγονε μέν κραυγή μεγάλη παρά παντός του λαού, καί εκδρομή· (σ.σ. = έδραμον έξω, έξήλθον του ναού) ού γάρ ήθελον έτι κοινωνείν αύτοίς ταύτα φρονούσιν, ώστε καί νυν άποσυνάκτους είναι τους λαούς τής Κων/πόλεως, πλην ολίγων ελαφρότερων καί τών κολακευόντων αυτόν. Τά μοναστήρια σχεδόν άπαντα, καί οί τούτων άρχιμανδρίται καί τής συγκλήτου πολλοί ού συνάγονται, δεδιότες μή άδικηθώσιν εις τήν πίστιν αύτού καί τών σύν αύτώ, ους άπό άντιοχέων άναβαίνων ήγαγε, πάντων λαλούντων διεστραμμένα...». Καί παρακατιών «Κελεστίνος Πάπας Ρώμης, προς τόν πρόεδρον τής Κων/πόλεως Νεστόριον έπέγραφεν «Φανερώς τοίνυν ίσθι, ταύτην ημών τήν άπόφασιν, ώς εάν μή περί Χριστού του Θεού ημών κηρύξης, άπερ καί ή Ρωμαίων, καί ή Άλεξανδρέων καί πάσα ή Καθολική Εκκλησία έως σου κάλλιστα κατέσχε· καί ταύτην τήν άπιστον καινότητα, ήτις επιχειρεί χωρίζειν άπερ συνάπτει ή αγία Γραφή, εντός δεκάτης ημέρας άριθμουμένης άπό τής ημετέρας ταύτης τής ύπομνήσεως, φανερά καί εγγράφω ομολογία αθέτησης, άπό πάσης κοινωνίας καθολικής Εκκλησίας έκβέβλησαι».
Προς τόν άνεπίσκοπον κλήρον καί λαόν, ό αυτός έγραφεν: «Μή άποκάμητε άνθιστάμενοι· παρέξει εκείνος δύναμιν, ός διά του Αποστόλου ημάς διδάσκων, θέλει τά ημέτερα μέλη, όπλα είναι τής έαυτού δικαιοσύνης· έχετε υποδείγματα τών άγίων, οίτινες ποτέ έσπειραν έν δάκρυσιν, ύστερον δέ έν χαρά θεριούσι». Τό άνήμερον θηρίον του θρόνου τής Κων/πόλεως, Νεστόριος, δέν συνεμορφώθη. 'Αλλ' έτι αναισχυντότερον τά κακόφρονα αύτού φρονήματα δεικήρυττε. Κληρικούς καθήρει, λαϊκούς άφώριζεν, πάντα άνθιστάμενον κατεδίωκεν, καί τά πάντα άνω κάτω έποίησεν. Ό κλήρος καί ό λαός τής Κων/πόλεως, ύπό τών Αγίων Κελεστίνου καί Κυρίλλου ούτω παρηγορείτο: Μηδείς κλαύση τά καθ' υμών έπενεχθέντα, «μηδένα ή Έπίσκοπον ή κληρικόν, ή κατά τι επάγγελμα Χριστιανόν, τών παρά Νεστορίου, ή τών ομοίων τούτου, άφ' ού τοιαύτα κηρύττειν ήρξατο, ή του ιδίου τόπου, ή τής κοινωνίας άποκινηθέντων, δοκείν άποκεκινήσθαι ή άκοινώνητον γεγενήσθαι· άλλ' ούτοι πάντες έν τή ημετέρα κοινωνία έγένοντο, (σ.σ. = Κανείς νά μή νομίζη ότι όσοι έχωρίσθησαν τής (έπι)κοινωνίας του Νεστορίου, έγιναν άκοινώνητοι! "Ολοι αυτοί ήλθον εις τήν μεθ' ημών κοινωνίαν!), καί άχρι του παρόντος είσίν· ότι ούδένα ή καθελείν ή άποκινήσαι ήδύνατο (σ.σ. = διότι όλους αυτούς, ούς καί «καθήρεν» καί έξώρισεν, ούδεμίαν έκ Θεού έξουσίαν καί δύναμιν είχεν νά τό πράξη), ός έν τω κηρύττειν τοιαύτα, άσφαλώς ούχ είστήκει»... (σ.σ. = ούτος, κηρύσσων τοιαύτας πλάνας, δέν ήσθάνετο άσφάλειαν, διό καί μετήλθεν βίαν). «Θεός υμάς ύγιείς φυλάξαι, αδελφοί ποθεινότατοι» (όρα πλείονα αυτόθι, σελ. 542, 544).
Έκ τών ανωτέρω αποσπασμάτων, ηλίου φαεινότερον άποδεικνύεται ότι, ει καί ό Νεστόριος αυτοπροσώπως καί δημοσία τήν κραυγήν κατά τής Θεοτόκου ούκ έξεφώνησεν, άλλα διά τό συλλειτουργήσαι μετά του βλασφήμου προπετούς Δωροθέου, παραυτίκα, κλήρος καί λαός άπ' αύτού έχωρίσθη, πρό Συνοδικής διαγνώσεως καί καταδίκης αύτού.
Επίσης, άξιον παρατηρήσεως εϊναι τό γεγονός ότι καί αυτός ούτος ό δογματικός όρος, ει καί ώμολογείτο, δέν είχεν δογματισθή δι' επισήμου Συνοδικής Αποφάσεως! Τέλος, ούτε ρητή διάταξις Κανόνος διέτασσεν τήν διάστασιν κλήρου καί λαού άπό του κακοδοξήσαντος προέδρου, άλλα πανάρχαια έθη καί Παραδόσεις, τόν χωρισμόν σιωπηρώς έπέβαλλον!
Αμέσως, λέγει, αμα τή εκφωνήσει του βλασφήμου ρήματος, «κραυγή γέγονε» καί του επισκόπου κλήρος καί λαός διέστη. (= Έχώρισαν άπό τόν έπίσκοπον. Αμέσως!). 'Έτσι κρατήθηκε ή Όρθοδοξία, τόσους αιώνας! "Αν ήσαν οί παλαιοί όπως οί σημερινοί «ευλαβέστατοι» καί κανονολόγοι, ούτε πενήντα χρόνια δέν θά ήτο η ζωή τής Όρθοδοξίας!...
Που είναι οί εύρεσιολόγοι τής ερμηνείας οτι απαιτείται καταδίκη τοϋ προέδρου, ίνα κλήρος καί λαός άποστή τής κοινωνίας καί του μνημόσυνου αύτού; Πρόδηλος ή πλάνη των. "Εμεινον - λέγει - μετ' αύτού, του Νεστορίου, ολίγοι, «έκ τών ελαφρότερων καί τών κολακευόντων αυτόν». Ούτοι είναι οί πατέρες τών σημερινών κανονολόγων! Οί όποιοι τήν «δυνητικήν» έρμηνεία του 'Ιερού Κανόνος κηρύσσουν.
Ό κακόφρων Νεστόριος, τής ασεβείας τό όργανον, έδίωκεν, άφώριζεν, καθήρει, έξώριζεν, πολυμερώς καί πολυτρόπως τους κεχωρισμένους άπ' αύτού Όρθοδόξους έθλιβεν. "Ισχυσεν; Ουδαμώς! Οί άνθιστάμενοι δέν άπέκαμον, ύπό δέ τής Γ' Οικουμενικής Συνόδου, άπό στόματος Θεού έδικαιώθησαν. Καί ύφ' ημών ύμνοις καί έγκωμίοις γεραίρονται, άλλοι μέν ώς Όμολογηταί, άλλοι δέ ώς Μάρτυρες. Ό δέ δυσσεβής Νεστόριος καί οί μετ' αύτού παραμείναντες, επώνυμοι καί ανώνυμοι, τώ αίωνίω άναθέματι καθυπεβλήθησαν.
"Ετερον: Ή αίρεσις τών άρειανών, προστατευόμενη ύπό τής πολιτικής εξουσίας, έν Κων/πόλει, προεχείριζεν δυσσεβεϊς ποιμένας εις τήν Έκκλησίαν τής Κων/πόλεως. Τό έτος 379, ό "Αγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος, ό μετά τόν Άπόστολον Ίωάννην τήν έπωνυμίαν τής Θεολογίας επαξίως λαβών, ήλθεν εις Κων/πολιν, πλην, ένα μόνον μικρόν Ναόν είχον οι έκεί 'Ορθόδοξοι, τόν έπ' ονόματι τής Αγίας Αναστασίας, καί αυτός άπλούς καί αθέατος. "Ολους τους άλλους ναούς κατεϊχον οί Άρειανοί, τή άνόμω συμφωνία υπηρετούντες. Έδίωκον, έφυλάκιζον, έτυράννουν, έφόνευον τους της κοινωνίας αυτών κεχωρισμένους 'Ορθοδόξους. Ίδού, πώς ό Άγιος Γρηγόριος περιγράφει τών Όρθοδόξων τήν κατάστασιν, δηλαδή, τών μή ύποκυψάντων εις τήν άνομον συμφωνίαν (τών άρειανών ποιμένων καί άρειανών πολιτικών άρχόντων), εις τόν συνακτήριον αύτού λόγον έν τή Β' Οικουμενική Συνόδω:
«Τούτο τό ποίμνιον ήν, ότε μικρόν τε καί ατελές ήν, όσον έπί τοις όρωμένοις, καί ουδέ ποίμνιον, άλλα ποίμνης τι μικρόν ίχνος, ή λείψανον, άσύντακτον καί άνεπίσκοπον καί αόριστον, μήτε νομήν έλευθέραν έχον, μήτε μάνδρα περιεχόμενον, πλανώμενον έν όρεσι καί σπηλαίοις καί ταίς όπαίς τής γής, άλλο άλλαχού διεσπαρμένόν τε, καί διερρηγμένον, ώς έκαστον έτυχε, σκεπτόμενον, ή νεμόμενον καί διακλέπτον τήν έαυτού σωτηρίαν· οίον έκείνο τό ποίμνιον ο λέοντες έξώσαν, ή ζάλη διέλυσεν, ή σκοτόμαινα διεσκέδασεν· ο θρηνούσι μέν προφήται, τοις του Ισραήλ άπεικάζοντες πάθεσι, παραδεδομένου τοις έθνεσιν. Έθρηνήσαμεν δέ καί ήμείς, έφ' όσον θρήνων έπράττομεν άξια. Τώ όντι γάρ και ημείς έξώσθημεν καί άπερρίφημεν, έπί πάν όρος καί βουνόν διεσπάρημεν, ώς έν έρημία ποιμένος· καί πονηρός τις χειμών κατέσχε τήν Έκκλησίαν, καί δεινοί θήρες έπιπεπτώκασιν, οί μηδέν νύν, μετά τήν αιθρίαν, ημών φειδόμενοι, άλλ' άναισχυντούντες είναι καί του καιρού δυνατώτεροι».
Ή παραστατικωτάτη αυτή περιγραφή του «μικρού ποιμνίου», όπερ έμακάρισεν ό Κύριος (Λουκ. ΙΒ', 32), έναργώς ιαριστά καί εκφράζει καλώς τά πράγματα, οσάκις θήρες (= θηρία) ώς ποιμένες, εφορμήσουν έπί τους προεδρικούς θρόνους, συμμαχούντες μετά τών του καιρού δυνατών, τας αιρετικάς αυτών διδασκαλίας διά παντός αχρείου μέσου ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ, τήν δέ Έκκλησίαν του Χριστού εις τάς ερήμους περιορίζουν.
Τούτο μυριάκις έπισυνέβη εις τήν Έκκλησιαστικήν Ιστορίαν! Επομένως, αί διατυμπανιζόμεναι σοφιστικαί έρμηνείαι «μετά Συνοδικήν κρίσιν» καί ή τής «δυνητικής επιλογής», ΔΗΘΕΝ «μόνον ίνα μή ή διοικητική εξάρτησις χαλαρωθή, πράγμα... ψυχοφθόρον», εϊναι αυτόχρημα απάτη καί σοφιστική έπινόησις! Άλλοίμονον έάν ή διοικητική καί μόνον έξάρτησις έξησφάλιζε τήν σωτηρίαν τών πιστών, καί ουχί ή ουσιαστική, ήτοι ή κοινωνία μετά τής Αληθείας! Τότε καί τό ποίμνιον του Αγίου Γρηγορίου, τό οποίον πρό Συνοδικής κρίσεως, τής ανόμου κοινωνίας τών λυκοποιμενων διέστη, καί ήτο «άνεπίσκοπον», «αόριστον», «άσύντακτον» ... ήτο εκτός Εκκλησίας;;; Καί ο Άγιος Γρηγόριος, καί αυτός ήτο εκτός Εκκλησίας καί άνίερος;;; Ώς μή ανήκων εις τό διοικητικώς ώργανωμένον πατριαρχικόν συγκρότημα τών άρειανών;;;... Τότε καί αί "Αγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι καί αί Τοπικαί, αί όποίαι του «μικρού ποιμνίου» τήν Όρθόδοξον Πίστιν καί στάσιν έβράβευσαν, έπλανήθησαν;;; Εις τοιαύτα βλάσφημα συμπεράσματα καί πορίσματα καταλήγουν, εξεταζόμενα επιμελώς, τά τών «νέων» «Ζωναράδων» πονηρά καί δυσσεβή επινοήματα.
"Αλλο: Ό Αυτοκράτωρ Ηράκλειος, Όρθόδοξος ων, κρίμασιν οίς ό Θεός οίδεν, παρεσύρθη ύπό του Αθανασίου, πατριάρχου τών Ιακωβιτών, εις τήν αίρεσιν του μονοθελητισμού. Ούτος, συνεννοηθείς μετά του πατριάρχου Σεργίου, έξέδωκεν τήν αίρετικήν «έκθεσιν», τήν οποίαν υπέγραψαν καί τά πέντε αρχαία τής Όρθοδοξίας Πατριαρχεία: Ρώμης, Κων/πόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας καί Ιεροσολύμων! Καί ούτω, άπασα ή Οίκουμένη, ανατολή καί δύσις, κατεπόθη ύπό τής αίρέσεως του μονοθελητισμού! Μοναδικός στύλος καί εκδικητής τής Όρθοδόξου Πίστεως, κατελείφθη ό Άγιος Μάξιμος ό Όμολογητής καί οί δύο μαθηταί αύτού! Άνατολήν καί δύσιν περιήρχετο, ώς ύπόπτερος αετός, ίνα άφυπνήση τάς καλοπροαίρετους ψυχάς προς διάσπασιν τής άνομου συμφωνίας. Ό άγιος βίος του εξιστορεί τους κόπους, τάς διώξεις, τά μαρτύρια, τάς συκοφαντίας, τους χλευασμούς καί τάς άλλας κατηγορίας, τάς οποίας υπέστη μόνος, μονώτατος, κεχωρισμένος άπό όλας τάς Εκκλησίας καί τών πέντε πατριαρχείων, πρό «συνοδικής διαγνώσεως» καί κατακρίσεως τής αίρέσεως τοϋ μονοθελητισμού. Σοφός καί τών σοφών σοφότερος! Άλλα δέν έπενόησεν «δυνητικήν» έρμηνείαν. Διότι, τότε, δέν θά υπήρχε Όρθοδοξία σήμερον!... Αυτός καί ή Αλήθεια! Άλλ' όμως, ένίκησεν! Έγραφεν ό άοίδιμος προς τόν μονάζοντα Άναστάσιον, ότι ό πατριάρχης Κων/πόλεως Πέτρος τόν έκάλεσε έν τοις Πατριαρχείοις καί του είπεν: «Ποίας Εκκλησίας εί; Βυζαντίου; Ρώμης; Αντιοχείας; Αλεξανδρείας; Ιεροσολύμων; Ιδού, πάσαι μετά τών ύπ' αύταίς επαρχιών ηνώθησαν ει τοίνυν ει τής καθολικής Εκκλησίας, ένώθητι, μήπως ξένην όδόν τώ βίω καινοτόμων, πάθης όπερ ού προσδοκάς». Προς όν άπεκρίθην «Καθολικήν Έκκλησίαν τήν όρθήν καί σωτήριον τής εις αυτόν πίστεως, όμολογίαν Πέτρου μακαρίσας, έφ' οίς αυτόν καλώς ώμολόγησεν, ό τών όλων είναι Θεός άπεφήνατο. Πλην μάθω τήν όμολογίαν έφ' ήν πασών τών Εκκλησιών γέγονεν ένωσις· καί τών γενομένων καλώς, ούκ άλλοτριούμαι». Τί μετά ταύτα; Ή ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδος, συνελθούσα έν έτει 680 μ.Χ., τόν μέν "Αγιον Μάξιμον έμακάρισεν, τους δέ λυμεώνας τής παρανόμου συμφωνίας, τώ αίωνίω άναθέματι ούτω καθυπέβαλεν: «Σεργίω και Όνωρίω ανάθεμα, Πύρρω καί Παύλω ανάθεμα: Κύρω καί Πέτρω (σ.σ. τώ μετά του Αγίου τ' ανωτέρω λαλήσαντι) άνάθεμα, Μακαρίω Στεφάνω καί Πολυχρονίω ανάθεμα. "Ολοις τοις αίρετικοίς ανάθεμα. Τοις κηρύξασι καί κηρύττουσι καί μέλλουσι διδάσκειν έν θέλημα, μίαν ένέργειαν έπί τής ένσάρκου οικονομίας Χριστού του Θεού ημών, ανάθεμα» («Πρακτ. Οικουμέν. Συνόδου» έκδ. Άγ. "Ορους, Τόμος Γ', σελίς 656).
Ωσαύτως: Έν έτει 754, συνήλθον εις τόν Ιερόν Ναόν τών Βλαχερνών, ούτε είς, ούτε δύο, άλλα 338 «επίσκοποι»! Ούτοι άνεβίβασαν είς τόν άμβωνα... τόν Κοπρώνυμον, όστις, κρατών τής χειρός του Κων/νου πατριάρχου Κων/πόλεως καί τά Τίμια Ξύλα, άνεθεμάτισεν όλους τους προσκυνοϋντας τάς Αγίας Εικόνας! Επωνύμως άνεθεμάτισεν τους Αγίους Γερμανόν, Δαμασκηνόν Ίωάννην, Γεώργιον Κύπριον καί, γενικώς όλους τους υπερμάχους τών Αγίων Εικόνων, άποκαλών αυτούς ξυλοπίστους καί δαιμονολάτρας.
Ή δυσσεβής καί άνομος αυτή συμφωνία τών λυκοποιμένων, κατετάραξεν τήν Έκκλησίαν του Χριστού εκατόν είκοσι περίπου έτη. Οί Όρθόδοξοι άπερράγησαν (έχωρίσθησαν) τής κοινωνίας καί του μνημόσυνου τών εικονομάχων, προ τής «συνοδικής διαγνώσεως» καί κατακρίσεως τής αίρέσεως. Δέν έπενόησαν όδόν συμβιβασμού «δυνητικής» ερμηνείας! Άλλ' ύπομείναντες πάνδεινα μαρτύρια καί τάς λοιπάς τών αιρετικών διώξεις, κεχωρισμένοι, ήξιώθησαν τής Ουρανίου Βασιλείας καί διέσωσαν καί τήν Όρθοδοξίαν έως ημών, ή οποία, διά «δυνητικής» μεθόδου ... δέν διασώζεται! Ύφ' ημών δέ, ύμνοις καί έγκωμίοις γεραίρονται! Ένώ οί έργάται τής παρανόμου συμφωνίας, ύπό τής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου τώ αίωνίω άναθέματι καθυπεβλήθησαν.
Οι Συνοδικοί Πατέρες τής Α' καί Β' λεγομένης, Συνόδου, τήν δουλείαν αυτήν τών παναρχαίων έθών περί κοινωνίας καί μνημόσυνου, άπαραχαράκτως, εις τους ύπ' αριθ. 13-14-15 Κανόνας, έθέσπισαν. Έν άλλοις, ώς συνήθως συμβαίνει έν ταίς Συνόδοις, ό,τι έθιμικώς καί παραδοσιακώς ίσχυεν και έφηρμόζετο, αί "Αγ. Σύνοδοι άκαινοτομήτως έβεβαίωνον και ώριζον, προς άσφαλεστέραν, είρηνικωτέραν καί καθαρωτέραν πορείαν τών έπιγενωμένων, επομένως, πάν άνεπικύρωτον ύπό τής Ιστορίας, πρωτόγνωρον καί νέον επινόημα, είναι πονηρόν καί δυσσεβές!
Μύρια παραδείγματα ήδυνάμεθα έξ επισήμων πηγών νά έπικαλεσθώμεν, επειδή μυρίας φοράς πρό του έτους 861 μ.Χ. πρόεδροι τινες τών Εκκλησιών, άναισχύντως, «γυμνή τή κεφαλή» έπ' Εκκλησίας πλάνας καί αλλόκοτα κηρύγματα έκήρυξαν. Εις αυτά τά Εκκλησιαστικά προηγούμενα, πρέπει νά έρευνήσωμεν πώς ό Όρθόδοξος κλήρος καί λαός διέκειτο. Άφίσταντο τής κοινωνίας του κακοδοξούντος προέδρου καί του μνημόσυνου, πρό Συνοδικής διαγνώμης; "Η έκοινώνουν, έμνημόνευον, καί... άνέμενον καταδίκην, κατά τήν «δυνητικήν» θεωρίαν;
Έκ'τών πολλών Εκκλησιαστικών προηγουμένων εξελέξαμεν τό του Νεστορίου: Άναφέρουσι τά «Πρακτικά τών Οικουμενικών Συνόδων» (Τόμ. Α' σελίς 537) (κείμενα έπίσήμα καί αδιαφιλονίκητα) ότι: «Επίσκοπος ονόματι Δωρόθεος, τά αυτά φρονών αύτώ (Νεστορίω) άνήρ άχρειοκόλαξ καί προπετής χείλεσι, καθώς γέγραπται· ός έν συνάξει καθεζομένου έπί του θρόνου τής εκκλησίας του τής Κων/ πόλεως Νεστορίου, άναστάς μεγάλη τή φωνή τετόλμηκεν ειπείν· ει τις Θεοτόκον είναι λέγει τήν Μαρίαν, ούτος ανάθέμα έστω. Καί γέγονε μέν κραυγή μεγάλη παρά παντός του λαού, καί εκδρομή· (σ.σ. = έδραμον έξω, έξήλθον του ναού) ού γάρ ήθελον έτι κοινωνείν αύτοίς ταύτα φρονούσιν, ώστε καί νυν άποσυνάκτους είναι τους λαούς τής Κων/πόλεως, πλην ολίγων ελαφρότερων καί τών κολακευόντων αυτόν. Τά μοναστήρια σχεδόν άπαντα, καί οί τούτων άρχιμανδρίται καί τής συγκλήτου πολλοί ού συνάγονται, δεδιότες μή άδικηθώσιν εις τήν πίστιν αύτού καί τών σύν αύτώ, ους άπό άντιοχέων άναβαίνων ήγαγε, πάντων λαλούντων διεστραμμένα...». Καί παρακατιών «Κελεστίνος Πάπας Ρώμης, προς τόν πρόεδρον τής Κων/πόλεως Νεστόριον έπέγραφεν «Φανερώς τοίνυν ίσθι, ταύτην ημών τήν άπόφασιν, ώς εάν μή περί Χριστού του Θεού ημών κηρύξης, άπερ καί ή Ρωμαίων, καί ή Άλεξανδρέων καί πάσα ή Καθολική Εκκλησία έως σου κάλλιστα κατέσχε· καί ταύτην τήν άπιστον καινότητα, ήτις επιχειρεί χωρίζειν άπερ συνάπτει ή αγία Γραφή, εντός δεκάτης ημέρας άριθμουμένης άπό τής ημετέρας ταύτης τής ύπομνήσεως, φανερά καί εγγράφω ομολογία αθέτησης, άπό πάσης κοινωνίας καθολικής Εκκλησίας έκβέβλησαι».
Προς τόν άνεπίσκοπον κλήρον καί λαόν, ό αυτός έγραφεν: «Μή άποκάμητε άνθιστάμενοι· παρέξει εκείνος δύναμιν, ός διά του Αποστόλου ημάς διδάσκων, θέλει τά ημέτερα μέλη, όπλα είναι τής έαυτού δικαιοσύνης· έχετε υποδείγματα τών άγίων, οίτινες ποτέ έσπειραν έν δάκρυσιν, ύστερον δέ έν χαρά θεριούσι». Τό άνήμερον θηρίον του θρόνου τής Κων/πόλεως, Νεστόριος, δέν συνεμορφώθη. 'Αλλ' έτι αναισχυντότερον τά κακόφρονα αύτού φρονήματα δεικήρυττε. Κληρικούς καθήρει, λαϊκούς άφώριζεν, πάντα άνθιστάμενον κατεδίωκεν, καί τά πάντα άνω κάτω έποίησεν. Ό κλήρος καί ό λαός τής Κων/πόλεως, ύπό τών Αγίων Κελεστίνου καί Κυρίλλου ούτω παρηγορείτο: Μηδείς κλαύση τά καθ' υμών έπενεχθέντα, «μηδένα ή Έπίσκοπον ή κληρικόν, ή κατά τι επάγγελμα Χριστιανόν, τών παρά Νεστορίου, ή τών ομοίων τούτου, άφ' ού τοιαύτα κηρύττειν ήρξατο, ή του ιδίου τόπου, ή τής κοινωνίας άποκινηθέντων, δοκείν άποκεκινήσθαι ή άκοινώνητον γεγενήσθαι· άλλ' ούτοι πάντες έν τή ημετέρα κοινωνία έγένοντο, (σ.σ. = Κανείς νά μή νομίζη ότι όσοι έχωρίσθησαν τής (έπι)κοινωνίας του Νεστορίου, έγιναν άκοινώνητοι! "Ολοι αυτοί ήλθον εις τήν μεθ' ημών κοινωνίαν!), καί άχρι του παρόντος είσίν· ότι ούδένα ή καθελείν ή άποκινήσαι ήδύνατο (σ.σ. = διότι όλους αυτούς, ούς καί «καθήρεν» καί έξώρισεν, ούδεμίαν έκ Θεού έξουσίαν καί δύναμιν είχεν νά τό πράξη), ός έν τω κηρύττειν τοιαύτα, άσφαλώς ούχ είστήκει»... (σ.σ. = ούτος, κηρύσσων τοιαύτας πλάνας, δέν ήσθάνετο άσφάλειαν, διό καί μετήλθεν βίαν). «Θεός υμάς ύγιείς φυλάξαι, αδελφοί ποθεινότατοι» (όρα πλείονα αυτόθι, σελ. 542, 544).
Έκ τών ανωτέρω αποσπασμάτων, ηλίου φαεινότερον άποδεικνύεται ότι, ει καί ό Νεστόριος αυτοπροσώπως καί δημοσία τήν κραυγήν κατά τής Θεοτόκου ούκ έξεφώνησεν, άλλα διά τό συλλειτουργήσαι μετά του βλασφήμου προπετούς Δωροθέου, παραυτίκα, κλήρος καί λαός άπ' αύτού έχωρίσθη, πρό Συνοδικής διαγνώσεως καί καταδίκης αύτού.
Επίσης, άξιον παρατηρήσεως εϊναι τό γεγονός ότι καί αυτός ούτος ό δογματικός όρος, ει καί ώμολογείτο, δέν είχεν δογματισθή δι' επισήμου Συνοδικής Αποφάσεως! Τέλος, ούτε ρητή διάταξις Κανόνος διέτασσεν τήν διάστασιν κλήρου καί λαού άπό του κακοδοξήσαντος προέδρου, άλλα πανάρχαια έθη καί Παραδόσεις, τόν χωρισμόν σιωπηρώς έπέβαλλον!
Αμέσως, λέγει, αμα τή εκφωνήσει του βλασφήμου ρήματος, «κραυγή γέγονε» καί του επισκόπου κλήρος καί λαός διέστη. (= Έχώρισαν άπό τόν έπίσκοπον. Αμέσως!). 'Έτσι κρατήθηκε ή Όρθοδοξία, τόσους αιώνας! "Αν ήσαν οί παλαιοί όπως οί σημερινοί «ευλαβέστατοι» καί κανονολόγοι, ούτε πενήντα χρόνια δέν θά ήτο η ζωή τής Όρθοδοξίας!...
Που είναι οί εύρεσιολόγοι τής ερμηνείας οτι απαιτείται καταδίκη τοϋ προέδρου, ίνα κλήρος καί λαός άποστή τής κοινωνίας καί του μνημόσυνου αύτού; Πρόδηλος ή πλάνη των. "Εμεινον - λέγει - μετ' αύτού, του Νεστορίου, ολίγοι, «έκ τών ελαφρότερων καί τών κολακευόντων αυτόν». Ούτοι είναι οί πατέρες τών σημερινών κανονολόγων! Οί όποιοι τήν «δυνητικήν» έρμηνεία του 'Ιερού Κανόνος κηρύσσουν.
Ό κακόφρων Νεστόριος, τής ασεβείας τό όργανον, έδίωκεν, άφώριζεν, καθήρει, έξώριζεν, πολυμερώς καί πολυτρόπως τους κεχωρισμένους άπ' αύτού Όρθοδόξους έθλιβεν. "Ισχυσεν; Ουδαμώς! Οί άνθιστάμενοι δέν άπέκαμον, ύπό δέ τής Γ' Οικουμενικής Συνόδου, άπό στόματος Θεού έδικαιώθησαν. Καί ύφ' ημών ύμνοις καί έγκωμίοις γεραίρονται, άλλοι μέν ώς Όμολογηταί, άλλοι δέ ώς Μάρτυρες. Ό δέ δυσσεβής Νεστόριος καί οί μετ' αύτού παραμείναντες, επώνυμοι καί ανώνυμοι, τώ αίωνίω άναθέματι καθυπεβλήθησαν.
"Ετερον: Ή αίρεσις τών άρειανών, προστατευόμενη ύπό τής πολιτικής εξουσίας, έν Κων/πόλει, προεχείριζεν δυσσεβεϊς ποιμένας εις τήν Έκκλησίαν τής Κων/πόλεως. Τό έτος 379, ό "Αγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος, ό μετά τόν Άπόστολον Ίωάννην τήν έπωνυμίαν τής Θεολογίας επαξίως λαβών, ήλθεν εις Κων/πολιν, πλην, ένα μόνον μικρόν Ναόν είχον οι έκεί 'Ορθόδοξοι, τόν έπ' ονόματι τής Αγίας Αναστασίας, καί αυτός άπλούς καί αθέατος. "Ολους τους άλλους ναούς κατεϊχον οί Άρειανοί, τή άνόμω συμφωνία υπηρετούντες. Έδίωκον, έφυλάκιζον, έτυράννουν, έφόνευον τους της κοινωνίας αυτών κεχωρισμένους 'Ορθοδόξους. Ίδού, πώς ό Άγιος Γρηγόριος περιγράφει τών Όρθοδόξων τήν κατάστασιν, δηλαδή, τών μή ύποκυψάντων εις τήν άνομον συμφωνίαν (τών άρειανών ποιμένων καί άρειανών πολιτικών άρχόντων), εις τόν συνακτήριον αύτού λόγον έν τή Β' Οικουμενική Συνόδω:
«Τούτο τό ποίμνιον ήν, ότε μικρόν τε καί ατελές ήν, όσον έπί τοις όρωμένοις, καί ουδέ ποίμνιον, άλλα ποίμνης τι μικρόν ίχνος, ή λείψανον, άσύντακτον καί άνεπίσκοπον καί αόριστον, μήτε νομήν έλευθέραν έχον, μήτε μάνδρα περιεχόμενον, πλανώμενον έν όρεσι καί σπηλαίοις καί ταίς όπαίς τής γής, άλλο άλλαχού διεσπαρμένόν τε, καί διερρηγμένον, ώς έκαστον έτυχε, σκεπτόμενον, ή νεμόμενον καί διακλέπτον τήν έαυτού σωτηρίαν· οίον έκείνο τό ποίμνιον ο λέοντες έξώσαν, ή ζάλη διέλυσεν, ή σκοτόμαινα διεσκέδασεν· ο θρηνούσι μέν προφήται, τοις του Ισραήλ άπεικάζοντες πάθεσι, παραδεδομένου τοις έθνεσιν. Έθρηνήσαμεν δέ καί ήμείς, έφ' όσον θρήνων έπράττομεν άξια. Τώ όντι γάρ και ημείς έξώσθημεν καί άπερρίφημεν, έπί πάν όρος καί βουνόν διεσπάρημεν, ώς έν έρημία ποιμένος· καί πονηρός τις χειμών κατέσχε τήν Έκκλησίαν, καί δεινοί θήρες έπιπεπτώκασιν, οί μηδέν νύν, μετά τήν αιθρίαν, ημών φειδόμενοι, άλλ' άναισχυντούντες είναι καί του καιρού δυνατώτεροι».
Ή παραστατικωτάτη αυτή περιγραφή του «μικρού ποιμνίου», όπερ έμακάρισεν ό Κύριος (Λουκ. ΙΒ', 32), έναργώς ιαριστά καί εκφράζει καλώς τά πράγματα, οσάκις θήρες (= θηρία) ώς ποιμένες, εφορμήσουν έπί τους προεδρικούς θρόνους, συμμαχούντες μετά τών του καιρού δυνατών, τας αιρετικάς αυτών διδασκαλίας διά παντός αχρείου μέσου ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ, τήν δέ Έκκλησίαν του Χριστού εις τάς ερήμους περιορίζουν.
Τούτο μυριάκις έπισυνέβη εις τήν Έκκλησιαστικήν Ιστορίαν! Επομένως, αί διατυμπανιζόμεναι σοφιστικαί έρμηνείαι «μετά Συνοδικήν κρίσιν» καί ή τής «δυνητικής επιλογής», ΔΗΘΕΝ «μόνον ίνα μή ή διοικητική εξάρτησις χαλαρωθή, πράγμα... ψυχοφθόρον», εϊναι αυτόχρημα απάτη καί σοφιστική έπινόησις! Άλλοίμονον έάν ή διοικητική καί μόνον έξάρτησις έξησφάλιζε τήν σωτηρίαν τών πιστών, καί ουχί ή ουσιαστική, ήτοι ή κοινωνία μετά τής Αληθείας! Τότε καί τό ποίμνιον του Αγίου Γρηγορίου, τό οποίον πρό Συνοδικής κρίσεως, τής ανόμου κοινωνίας τών λυκοποιμενων διέστη, καί ήτο «άνεπίσκοπον», «αόριστον», «άσύντακτον» ... ήτο εκτός Εκκλησίας;;; Καί ο Άγιος Γρηγόριος, καί αυτός ήτο εκτός Εκκλησίας καί άνίερος;;; Ώς μή ανήκων εις τό διοικητικώς ώργανωμένον πατριαρχικόν συγκρότημα τών άρειανών;;;... Τότε καί αί "Αγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι καί αί Τοπικαί, αί όποίαι του «μικρού ποιμνίου» τήν Όρθόδοξον Πίστιν καί στάσιν έβράβευσαν, έπλανήθησαν;;; Εις τοιαύτα βλάσφημα συμπεράσματα καί πορίσματα καταλήγουν, εξεταζόμενα επιμελώς, τά τών «νέων» «Ζωναράδων» πονηρά καί δυσσεβή επινοήματα.
"Αλλο: Ό Αυτοκράτωρ Ηράκλειος, Όρθόδοξος ων, κρίμασιν οίς ό Θεός οίδεν, παρεσύρθη ύπό του Αθανασίου, πατριάρχου τών Ιακωβιτών, εις τήν αίρεσιν του μονοθελητισμού. Ούτος, συνεννοηθείς μετά του πατριάρχου Σεργίου, έξέδωκεν τήν αίρετικήν «έκθεσιν», τήν οποίαν υπέγραψαν καί τά πέντε αρχαία τής Όρθοδοξίας Πατριαρχεία: Ρώμης, Κων/πόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας καί Ιεροσολύμων! Καί ούτω, άπασα ή Οίκουμένη, ανατολή καί δύσις, κατεπόθη ύπό τής αίρέσεως του μονοθελητισμού! Μοναδικός στύλος καί εκδικητής τής Όρθοδόξου Πίστεως, κατελείφθη ό Άγιος Μάξιμος ό Όμολογητής καί οί δύο μαθηταί αύτού! Άνατολήν καί δύσιν περιήρχετο, ώς ύπόπτερος αετός, ίνα άφυπνήση τάς καλοπροαίρετους ψυχάς προς διάσπασιν τής άνομου συμφωνίας. Ό άγιος βίος του εξιστορεί τους κόπους, τάς διώξεις, τά μαρτύρια, τάς συκοφαντίας, τους χλευασμούς καί τάς άλλας κατηγορίας, τάς οποίας υπέστη μόνος, μονώτατος, κεχωρισμένος άπό όλας τάς Εκκλησίας καί τών πέντε πατριαρχείων, πρό «συνοδικής διαγνώσεως» καί κατακρίσεως τής αίρέσεως τοϋ μονοθελητισμού. Σοφός καί τών σοφών σοφότερος! Άλλα δέν έπενόησεν «δυνητικήν» έρμηνείαν. Διότι, τότε, δέν θά υπήρχε Όρθοδοξία σήμερον!... Αυτός καί ή Αλήθεια! Άλλ' όμως, ένίκησεν! Έγραφεν ό άοίδιμος προς τόν μονάζοντα Άναστάσιον, ότι ό πατριάρχης Κων/πόλεως Πέτρος τόν έκάλεσε έν τοις Πατριαρχείοις καί του είπεν: «Ποίας Εκκλησίας εί; Βυζαντίου; Ρώμης; Αντιοχείας; Αλεξανδρείας; Ιεροσολύμων; Ιδού, πάσαι μετά τών ύπ' αύταίς επαρχιών ηνώθησαν ει τοίνυν ει τής καθολικής Εκκλησίας, ένώθητι, μήπως ξένην όδόν τώ βίω καινοτόμων, πάθης όπερ ού προσδοκάς». Προς όν άπεκρίθην «Καθολικήν Έκκλησίαν τήν όρθήν καί σωτήριον τής εις αυτόν πίστεως, όμολογίαν Πέτρου μακαρίσας, έφ' οίς αυτόν καλώς ώμολόγησεν, ό τών όλων είναι Θεός άπεφήνατο. Πλην μάθω τήν όμολογίαν έφ' ήν πασών τών Εκκλησιών γέγονεν ένωσις· καί τών γενομένων καλώς, ούκ άλλοτριούμαι». Τί μετά ταύτα; Ή ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδος, συνελθούσα έν έτει 680 μ.Χ., τόν μέν "Αγιον Μάξιμον έμακάρισεν, τους δέ λυμεώνας τής παρανόμου συμφωνίας, τώ αίωνίω άναθέματι ούτω καθυπέβαλεν: «Σεργίω και Όνωρίω ανάθεμα, Πύρρω καί Παύλω ανάθεμα: Κύρω καί Πέτρω (σ.σ. τώ μετά του Αγίου τ' ανωτέρω λαλήσαντι) άνάθεμα, Μακαρίω Στεφάνω καί Πολυχρονίω ανάθεμα. "Ολοις τοις αίρετικοίς ανάθεμα. Τοις κηρύξασι καί κηρύττουσι καί μέλλουσι διδάσκειν έν θέλημα, μίαν ένέργειαν έπί τής ένσάρκου οικονομίας Χριστού του Θεού ημών, ανάθεμα» («Πρακτ. Οικουμέν. Συνόδου» έκδ. Άγ. "Ορους, Τόμος Γ', σελίς 656).
Ωσαύτως: Έν έτει 754, συνήλθον εις τόν Ιερόν Ναόν τών Βλαχερνών, ούτε είς, ούτε δύο, άλλα 338 «επίσκοποι»! Ούτοι άνεβίβασαν είς τόν άμβωνα... τόν Κοπρώνυμον, όστις, κρατών τής χειρός του Κων/νου πατριάρχου Κων/πόλεως καί τά Τίμια Ξύλα, άνεθεμάτισεν όλους τους προσκυνοϋντας τάς Αγίας Εικόνας! Επωνύμως άνεθεμάτισεν τους Αγίους Γερμανόν, Δαμασκηνόν Ίωάννην, Γεώργιον Κύπριον καί, γενικώς όλους τους υπερμάχους τών Αγίων Εικόνων, άποκαλών αυτούς ξυλοπίστους καί δαιμονολάτρας.
Ή δυσσεβής καί άνομος αυτή συμφωνία τών λυκοποιμένων, κατετάραξεν τήν Έκκλησίαν του Χριστού εκατόν είκοσι περίπου έτη. Οί Όρθόδοξοι άπερράγησαν (έχωρίσθησαν) τής κοινωνίας καί του μνημόσυνου τών εικονομάχων, προ τής «συνοδικής διαγνώσεως» καί κατακρίσεως τής αίρέσεως. Δέν έπενόησαν όδόν συμβιβασμού «δυνητικής» ερμηνείας! Άλλ' ύπομείναντες πάνδεινα μαρτύρια καί τάς λοιπάς τών αιρετικών διώξεις, κεχωρισμένοι, ήξιώθησαν τής Ουρανίου Βασιλείας καί διέσωσαν καί τήν Όρθοδοξίαν έως ημών, ή οποία, διά «δυνητικής» μεθόδου ... δέν διασώζεται! Ύφ' ημών δέ, ύμνοις καί έγκωμίοις γεραίρονται! Ένώ οί έργάται τής παρανόμου συμφωνίας, ύπό τής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου τώ αίωνίω άναθέματι καθυπεβλήθησαν.
Οι Συνοδικοί Πατέρες τής Α' καί Β' λεγομένης, Συνόδου, τήν δουλείαν αυτήν τών παναρχαίων έθών περί κοινωνίας καί μνημόσυνου, άπαραχαράκτως, εις τους ύπ' αριθ. 13-14-15 Κανόνας, έθέσπισαν. Έν άλλοις, ώς συνήθως συμβαίνει έν ταίς Συνόδοις, ό,τι έθιμικώς καί παραδοσιακώς ίσχυεν και έφηρμόζετο, αί "Αγ. Σύνοδοι άκαινοτομήτως έβεβαίωνον και ώριζον, προς άσφαλεστέραν, είρηνικωτέραν καί καθαρωτέραν πορείαν τών έπιγενωμένων, επομένως, πάν άνεπικύρωτον ύπό τής Ιστορίας, πρωτόγνωρον καί νέον επινόημα, είναι πονηρόν καί δυσσεβές!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου