ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΤ΄ ΕΞΟΧΗΝ ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΟΙ ΑΓΙΟΙ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΤ΄ ΕΞΟΧΗΝ ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΟΙ ΑΓΙΟΙ
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΜΑΣ ΣΕΛΙΔΑ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ

whos.amung.us

Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Διάλογοι περί Οικουμενισμού (α΄μέρος)


ΚΑΤ' ΑΡΧΑΣ,
είπεν εγερθείς ο παπα-Νεόφυτος, εκφράζω την βαθείαν μου θλίψιν, διότι η Ιερά ημών Σκήτη παρουσιάζεται διχασμένη απο την ανατολήν ήδη του 1966. Συνεχίζω να φρονώ, ώς εδήλωσα και παλαιότερον, ότι η αιτία μιάς τοιαύτης διαιρέσεως δεν ήτο, ουδέ είναι, τόσον σοβαρά, ώς εκλαμβάνεται υπό τινων αδελφών. Δεν επιτρέπεται επ΄ ουδενί λόγω να διχαζώμεθα (σ.σ. ομιλούν για την περίοδο του διχασμού δια τα οικουμενιστικά ανοίγματα του Πατριάρχου Αθηναγόρα), ενώ θα έλθη οπωσδήποτε η ώρα της απο κοινού δράσεως και αντιδράσεως. Θα γνωρίζης ασφαλώς παπα-Θεόδουλε, ότι τα της Εκκλησίας και Αυτήν την ιδίαν διακρίνει η τάξις. Συνεπώς, δεν θα έπρεπε να αναμείνη η πανοσιότης σου, ώς και οι ακολουθήσαντες σε πατέρες, ώστε συγχρόνως μεθ΄ ημών, οίτινες αναμένομεν παρατηρούντες και εξετάζοντες, να εγερθώμεν κατά των κενοφωνούντων (οικουμενιστών); Δεν θα έπρεπε, επίσης, άμα τή εγέρσει των επισκόπων, οίτινες ώς <<αξιωματικοί>> της Εκκλησίας καθορίζουν και τον χρόνον της <<επαναστάσεως>>, να ηκολουθεί και η ιδική μας εξέγερσις, ώστε πάντες <<μιά ψυχή, συναθλούντες>> να δώσωμεν το παρόν και ουχί έκαστος κατά το δοκούν; Διότι, τώρα, σας ερωτώ, με την διακοπή του <<μνημοσύνου>>, και την διακοπήν της μεθ΄ ημών κοινωνίας, πρό της αποφάσεως της Εκκλησίας, δεν ευρίσκεσθε εκόντες άκοντες έν επαναστάσει και ανταρσία;

Η απάντησις του παπα-Θεοδούλου ηκολούθησεν ήρεμος και πραεία

_Συμφωνώ
, είπεν, ότι οι επίσκοποι αποτελούν τους <<αξιωματικούς>> και <<στρατηγούς>> άν επιθυμήτε, έν τη Εκκλησία, ουδόλως όμως παραδέχομαι ότι ΜΟΝΟΝ αφού εγερθούν εκείνοι πρώτον, δικαιούμεθα ακολουθούντες ημείς, να αντιδράσωμεν κατά της α΄ ή β΄ κηρυττομένης αιρέσεως. Διότι, σας ερωτώ, εάν εκείνοι ΔΕΝ ΕΓΕΡΘΟΥΝ πρέπει να σιγώμεν, πρέπει ν αδρανώμεν και ημείς αναμένοντες υποτιθεμένας εξεγέρσεις; Ασφαλώς δεν θα αγνοή η πανοσιότης σου ότι πολλάκις έν τη ιστορία της Εκκλησίας η ακρίβεια του πιστεύω Της και η σωστική αντίδρασις κατά των παραβάσεων είς τά της πίστεως και κανονικής τάξεως θέματα, συνήθως, ουχί υπό επισκόπων, και καθ΄ ημάς <<αξιωματικών>>, ετηρήθη!
Θα σας αναγνώσω ευθύς αμέσως απόσπασμα έκ της Εικονομαχικής έριδος, συγγραφέν υπό ουχί φιλίως πρός τον Μοναχισμόν διακείμενον συγγραφέα, ένθα περιτράνως και εκφραστικώτατα επιβεβαιούνται τα ανωτέρω.

Επλησίασε έν συνεχεία τον π. Παίσιον και αφού έλαβε τον φάκελο των σημειώσεων, τον οποίον εκείνος εκράτει, εδιάλεξε ένα τετράγωνο φύλλο χάρτου, έκ του οποίου ανέγνωσε ζωηρώς
<<Όλοι οι επίσκοποι του Βυζαντινού Κράτους εδέχθησαν τάς αποφάσεις της Συνόδου, (του 754, Εικονομαχικής), διότι πολλοί έξ αρχής ήσαν εικονομάχοι, πολλοί τοιούτοι είχον έν τω μεταξύ διορισθή, οι δέ άλλοι ηναγκάσθησαν να υποκύψωσιν. Αντίδρασις κατά της Εικονομαχίας εντός του Βυζ. Κράτους παρουσιάσθη κυρίως ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ, διά τούτο ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος έλαβε μέτρα κατά του μοναχικού βίου...>> (Εκκλ. Ιστ. Στεφανίδου, σελ. 259, έκδ. β΄).
Επίσης, συνέχισεν ο π. Θεόδουλος πρίν ή συνέλθη τώ 787 ή Ζ΄ Οικ. Σύνοδος έν Νικαία, συνήλθεν έν έτος προηγουμένως έν Κων/λει, <<έν τώ Ναώ των Αγίων Αποστόλων, έκ δε του γυναικωνίτου η Αυτοκράτειρα Ειρήνη και υιός αυτής Κωνσταντίνος παρηκολούθουν τάς εργασίας αυτής. Οι ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ επίσκοποι και ο στρατός ήσαν εικονομάχοι προυκλήθησαν ταραχαί και η Σύνοδος διελύθη... (Αυτ.). Επίσης η δευτέρα εικονομαχική Σύνοδος συνήλθε έν Κων/λει τώ 815 υπό τον Πατριάρχην Θεόδωρον, η οποία ακύρωσε την Ζ΄ Οικ. Σύνοδον, αποκατέστησε το κύρος της πρώτης εικονομαχικής Συνόδου (754) και αφώρισε τους διαφωνούντας επισκόπους. Οι Ορθόδοξοι αντέδρασαν. Επικεφαλής αυτών ίστατο ο Θεόδωρος ο Στουδίτης (Κάτι παρόμοιον σχεδόν παρατηρείται και είς τα τραγικά γεγονότα της Φλωρεντινής Συνόδου (1438-9). Η ψευδής ένωσις της Φλωρεντίας πρός καιρόν εδίχασεν την Ορθόδοξον Ανατολήν. Ο αυτοκράτωρ, οι αυλικοί, οι ανώτεροι αξιωματούχοι της κοινωνίας, οι διανοούμενοι, ο Πατριάρχης Κων)πόλεως και οι πλείστοι των επισκόπων απετέλουν την παράταξιν των Ενωτικών. Οι ιερείς, οι μοναχοί, αί μοναχαί και ο λαός, ο φύλαξ ούτος της Ορθοδοξίας, ετάχθησαν ανεπιφυλάκτως υπό την σημαίαν του αποφασισμένου αρχηγού Μάρκου του Ευγενικού).
Ιδού ή έν προκειμένω γνώμη του μεγάλου πατρός.

Ώστε ότε περί πίστεως ο λόγος, ούκ έστιν ειπείν εγώ τις είμι; Ιερεύς; άλλ΄ ουδαμού. Άρχων, και ούδ΄ ούτως. Στρατιώτης; και πού; Γεωργός; και ούδ΄ αυτό τούτο. Πένης, μόνον την εφήμερον τροφήν ποριζόμενος. Ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου. Ουά, οι λίθοι κράξουσι και σύ σιωπηλός και άφροντις; (PG. 99, 1321 B).
Ώς βλέπετε ΠΑΝΤΕΣ υπάρχομεν έν ευθύνη και πάντες θα λογοδοτήσωμεν διά τυχόν ολιγωρίαν και αμέλειαν...

Μετά τους λόγους του παπα-Θεοδούλου σιγή ηπλώθη δι΄ ολίγον είς την αίθουσαν. Η απάντησίς του ήτο τόσον ταχεία, ήρεμος και πειστική, ώστε όλοι ήρχισαν να παρακολουθούν μετ΄ ηυξημένης εντάσεως και προσοχής. Ο παπα-Νεόφυτος, ταραγμένος κάπως, συνέσφιγξεν ισχυρώς το χαρτί το οποίον εκράτει είς τα χείρας του και ηγέρθη.
Ώστε απορρίπτετε, είπε, την οικονομίαν, παπα- Θεόδουλε, έν τή Εκκλησία; Ή αγνοείτε ότι <<άχρι καιρού>> πολλάκις ού μόνον είς επίσκοπος, αλλά και Συνόδοι υπέμειναν και ωκονόμησαν τους αναφανέντας αιρετικούς, ώστε να δοθή αυτοίς καιρός μετανοίας ή, άν θέλετε, ακριβούς εξετάσεως υπό της Εκκλησίας της κηρυττομένης αιρέσεως; Πρός απόδειξιν των ανωτέρω, σας καταγινώσκω τμήμα της επιστολής του θείου Κυρίλλου Αλεξανδρείας πρός τον λαόν της Κων-πόλεως, έν τή οποία ηναγκάσθη να απολογηθή διά την τηρηθείσαν στάσιν του είς την υπόθεση Νεστορίου! τίς οίδεν, ίσως και τότε να εμέμφοντο αυτόν οι πανταχού και πάντοτε παρόντες συναδελφοί υπερζηλωταί...
<<Αιτιάσθω δέ μηδείς την μέλλησιν (καθυστέρησιν). Ού γάρ ενυστάξαμεν... εμιμησάμεθα δέ τους ιατρικήν έχοντας εμπειρίαν, οί τά έν τοίς σώμασι γινόμενα των παθών ούκ ευθύς ταίς διά σιδήρου και πυρός υποφέρουσιν ανάγκαις, άλλ' ηπίοις έν αρχαίς φαρμάκοις καταμαλάσσουσι, περιμένοντες ΤΟΝ ΤΑΙΣ ΤΟΜΑΙΣ ΠΡΕΠΟΝΤΑ ΚΑΙΡΟΝ>> (
Μ.P.G, 76. 124 εξ.).
Ακούεις, αγαπητέ παπα-Θεόδουλε; Τίς δέ θα προσδιορίση αυθεντικώς τον ταίς τομαίς πρέποντα καιρόν; Βεβαίως ούτε σύ ούτε εγώ, αλλά η ανά την Οικουμένην Ορθόδοξος του Χριστού Εκκλησία, εάν πιστεύωμεν ότι υπάρχει αυτή...

Νέα έκπληξις είς το ακροατήριον. Ο Βησσαρίων εφαίνετο ιδιαίτερως ενθουσιασμένος. Το επιχείρημα ήτο τόσο ισχυρόν, ώστε και ο ίδιος ο Πρόεδρος, όστις εφέρετο συμπαθώς πρός τον παπα-Θεόδουλον και την συντροφιάν του, συνωφρυώθη.

_Αλλά και κάτι σπουδαιότερον ακόμη, εσυνέχισεν ο παπα-Νεόφυτος. Σας αναγινώσκω μέρος της επιστολής του αυτού Κυρίλλου πρός τον πάπα Ρώμης Καιλεστίνον, διά να γίνη καταφανές το πόσον επεθύμει και των άλλων Πατριαρχών την γνώμην και το σύμψηφον, προκειμένου να καθαιρεθή ο Νεστόριος, και δεν επανεστάτει όπως μερικοί σήμερον...
<
<Εγώ δε ομολογώ, καίτοι βουληθείς Συνοδικώ γράμματι φανερόν αυτόν καταστήσαι, ότι ταύτα λέγοντι (τώ Νεστορίω) και φρονούντι κοινωνείν ού δυνάμεθα τούτο μεν ού πεποίηκα λογισάμενος δέ, ότι χρή τοίς ολισθήσασι χείρα διδόναι και ώς αδελφούς πεσόντας εγείραι, παρήνεσα διά γραμμάτων αποσχέσθαι της τοιαύτης κακοδοξίας, Άλλ' ωνήσαμεν ουδέν... Ού πρότερον δέ της πρός αυτόν κοινωνίας εκβάλλομεν εαυτούς μετά παρρησίας, πρίν άν ταύτα την σή θεοσεβεία ανακοινωσώμεθα. Διό δή καταξίωσον τυπώσαι το δοκούν και πότερόν ποτε χρή κοινωνείν αυτώ ή λοιπόν απειπείν μετά παρρησίας ότι τοιαύτα φρονούντι και διδάσκοντι ουδείς κοινωνεί. Τον δέ επί τούτοις σκοπόν της σής θεοσεβείας χρ'η γενέσθαι διά γραμμάτων καταφανή και τοίς ευσεβεστάτοις και θεοφιλεστάτοις επισκόποις τοίς κατά Μακεδονίαν και άπασι τοίς κατά Ανατολήν.

Επιθυμούσι γάρ αυτοίς δώσομεν αφορμάς του πάντας μιά ψυχή και μιά γνώμη στήναι και επαγωνίσασθαι τή ορθή πίστει πολεμουμένη>> (Αυτ. στλ. 81 έξ).
Ακούεις, αγαπητέ παπα-Θεόδουλε; Ολόκληροι Πατριάρχαι ολόκληροι Σύνοδοι, σωρεία επισκόπων έν Μακεδονία και έν τούτοις δεν απεφάσιζον να ενεργήσουν μόνοι! Και υμείς; Υμείς απλοί Ιερείς ή μοναχοί, αποκηρύσσετε το Πατριαρχείον, τί λέγω, ολόκληρον την Ελλαδικήν Εκκλησίαν, διότι δεν απεκήρυξε τον Πατριάρχην...


Η έντασις της εκπλήξεως, μετά τους τελευταίους λόγους του ομιλητού, απεκορυφώθη, ουδέποτε είχε προκληθή τοιούτον ενδιαφέρον είς τους πατέρας διά γενικά θέματα εκκλησιαστικής φύσεως, ώς το ανωτέρω. Όλοι ήρχισαν να αισθάνωνται ότι κάτι πολύ σοβαρόν συνέβαινεν έν τη Εκκλησία, ελάχιστοι όμως ήσαν είς θέσιν να προσδιορίσουν και το τί ακριβώς.

Πραεία ηκούσθη και πάλιν η φωνή του γηραιού παπα-Θεοδούλου
_Ωμιλήσατε, πάτερ, έν τή αρχή του λόγου σας περί <<οικονομίας>>. Δι΄ αυτήν πιστεύω μετά των πατέρων τα ακόλουθα
<<Έν γάρ τοίς θείοις δόγμασιν ουδαμού χώραν έχει ποτέ η οικονομία ή συγκατάβασις ταύτα γάρ απαρασάλευτα είσι και υπό πάντων ορθοδόξων ώς απαράβατα έν πάση ευλαβεία διαφυλλάτονται και ο μικρόν τι τούτων παραβαίνων, ώς σχισματικός και αιρετικός κατακρίνεται και αναθεματίζεται και ακοινώνητος παρά πάσι λογίζεται>> (Απόκρισις των Ανατολικών Ορθοδόξων πρός τους απο Βρεττανίας αποσταλείσας υπέρ ενώσεως και ομονοίας μετά της Ανατ. Εκκλησίας προθέσεις. 'Ορα και Ι. Καρμίρη, Μνημεία, Β, 808-809).
Επίσης, η Συνοδική Πράξις του 1828 αναφέρει ότι
<<Επί... των δογματικών και όσα οι ιεροί Κανόνες διακελεύονται, περί εκείνων, ούτε φρονήσαι τι εναντίον όλως ημίν δυνατόν, ούτε προσθήκην ή αφαίρεσιν μέχρι και της κεραίας αυτής διαπράξαι θεμιτόν>>
Συνεπώς, προσέθεσεν ο παπα-Θεόδουλος, ενώ ΘΕΩΡΗΤΙΚΩΣ η Εκκλησία δεν επιτρέπει ουδεμίαν οικονομίαν είς τα δογματικής φύσεως θέματα, έν τούτοις ΠΡΑΚΤΙΚΩΣ μεσολαβεί πάντοτε χρόνος τις μέχρις ότου ν΄ αρχίση η αντίδρασις των ορθοδόξων φρουρών και ποιμένων.
Θεωρητικώς ο χρόνος αυτός, δεν θα πρέπη να υφίσταται κάν, διότι άμα τή κηρυττομένη αιρέσει θα πρέπη έν τώ άμα να εμφανίζεται και η αντίδρασις.
Αλλά πρακτικώς, ώς ανέφερον, πλήν όμως με ορθόδοξον αντιμετώπισιν, θα μεσολαβή πάντοτε ο απαιτούμενος χρόνος, ο οποίος και θα ΕΠΙΤΡΕΠΗ διάγνωσιν της νόσου. Απο της στιγμής εκείνης η ευθύνη ΑΡΧΕΤΑΙ να βαρύνη πάντα ορθόδοξον ποιμένα και πιστόν.
_Αναφορικώς δέ με την επιστολήν του θείου Κυρίλλου πρός τον λαόν της Κων/λεως, ήν ανεφέρατε προηγουμένως, έχω να παρατηρήσω τα ακόλουθα

α) Εσιγήσατε σπουδαιότατον σημείον αυτής, όπερ ιδιαιτέρως ενδιαφέρει ημάς σήμερον και το οποίον θα μοι επιτρέψετε να αναγνώσω

<<
ταύτην έν εαυτοίς αναζωπυρούντες αεί την πίστιν, ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσαντες. ΜΗΤΕ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΕΣ τώ μνημονευθέντι (Νεστορίω), μήτε μήν ώς διδασκάλω προσέχοντες, εί μένει λύκος αντί ποιμένος... Τοίς δέ γε των κληρικών, είτε λαικών διά την ορθήν πίστιν ΚΕΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙΣ ή ΚΑΘΑΙΡΕΘΕΙΣΙ παρ΄ αυτού, κοινωνούμεν ημείς, ού την εκείνου κυρούντες άδικον ψήφον, επαινούντες δέ μάλλον τους πεπονθότας, κακείνο λέγοντες αυτοίς εί ονειδίζεσθε έν Κυρίω, μακάριοι ότι της δυνάμεως και το του Θεού πνεύμα είς υμάς αναπέπαυται...>>
(Mansi IV, 1096).

Ώς γίνεται, λοιπόν, τοίς πάσιν δήλον, παπα-Νεόφυτε, οι διαχωρίσαντες εαυτούς του ψευδούς ποιμένος, ΕΠΑΙΝΟΥΝΤΑΙ υπό του αγίου μετά πολλής της δυνάμεως και δέχεται πάντας τούτους είς εκκλησιαστικήν κοινωνίαν, ώς ΓΝΗΣΙΟΥΣ ορθοδόξους και της <<παρακαταθήκης>> φύλακας πιστοτάτους. Επίσης, εφιστώ ιδιαιτέρως την προσοχήν σας, είς την φράσιν <<τοίς δέ γε των κληρικών, είτε λαικών διά την ορθή πίστιν κεχωρισμένοις ή καθαιρεθείσι παρ΄ αυτού...>> Γνωρίζετε τι σημαίνουν αί ανωτέρω μετοχαί; Απλούστατα, αυτό το οποίον αρνείσθαι υμείς ότι δηλαδή ΔΥΝΑΝΤΑΙ να εγερθούν κατά του επισκόπου των, όταν κηρύσση βεβαίως αίρεσιν, και οι κληρικοί του και το απλούν ποίμνιον, ΧΩΡΙΣ να αναμένουν το σύνθημα των υμετέρων αξιωματικών. Πλείον όμως περί τούτων επιφυλλάσσομαι να είπω αργότερον.

2) Προκειμένου δέ περί της <<τομής>>, ήτοι της καθαιρέσεως του Νεστορίου, καλώς και αγίως έπραξεν ο Κύριλλος αναμένων και την γνώμην των άλλων τοπικών Εκκλησιών. Προηγουμένως όμως, ήτοι απο την απαρχήν της αιρέσεως και μέχρι της στιγμής της ετοιμαζομένης <<τομής>>, ουδόλως έπαυσε να ενεργή ιδιωτικώς όσα θα συνέβαλον πρός μετάνοιαν και επιστροφήν του κακοδοξούντος. ΤΡΕΙΣ ΣΧΕΔΟΝ ΜΗΝΑΣ μετά την κήρυξιν της κακοδοξίας ήρξατο η αντίδρασις του θείου πατρός, ή οποία ηκολούθησεν την εξής πορείαν


1) Απέστειλε δύο επιστολάς προσωπικής διαμαρτυρίας πρός τον Νεστόριον. (Mansi 4/885-892)

2)Μή ικανοποιηθείς έκ των απαντήσεών του, έγραψε πρός τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιον και τάς Βασιλίσσας Ευδοκίαν και Πουλχερίαν. (Mansi 4/618-684.)

3) Συνεκάλεσεν Αιγυπτιακήν Σύνοδον επισκόπων, ήτις και κατέκρινε την διδασκαλία του Νεστορίου. (Ι. Καρμίρη, Μνημεία, Α΄, 141.)

4)Τή συνεργία του, και η τοπική Σύνοδος της Ρώμης υπό τον Καιλεστίνον κατεδίκασε την Νεστοριανήν κακοδοξίαν, (ένθ. άνωτ.).
Συνεπώς έπραξε πάντα όσα ηδύνατο, ώς Ορθόδοξος Πατριάρχης και ποιμήν γνησιώτατος...


(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
)

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου







free counters

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΤΑ ΕΚΤΡΟΠΑ ΤΗΣ ΡΑΒΕΝΝΑΣ

ΤΑ ΕΚΤΡΟΠΑ ΤΗΣ ΡΑΒΕΝΝΑΣ

Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗΣ ΣΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ

Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗΣ ΣΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ