ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΙΝΑΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ (ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΟΠΟΥ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ)

Είναι τοίς πάσι γνωστη ή καταδίκη της ήμερολογιακης καινοτομίας της πρεσβυτέρας Ρώμης ύπο των ορθοδόξων συνόδων 1583, 1587, και 1593, εν τούτοις, ή καταδίκη αύτη των ανωτέρω συνόδων ουδόλως διαφέρει τού οίουδήποτε «καθαιρείσθω», «.αφοριζέσθω» και «αναθεματιζέσθω» παντός ιερού κανόνος.
Λέγομεν τούτο, διότι, ώς δια πάσαν παράβασιν απαιτείται σύνοδος ζώντων επισκοπων, εν τη επoχή των οποίων εγενετο αύτη προς τιμωρίαν του παραβάτου, ούτω και δια τας αποφάσεις των ανωτέρω συνόδων απαιτείται, λέγομεν, παρομοίως σύνοδος ζώντων επισκόπων προς καταδίκην των καινότομησάντων, καθόσόν μάλιστα αύται τυγχάνουν αφ' ένος μεν μικρoτέρας σημασίας των Οικουμενικών τοιούτων, (Πρδλ. Πηδάλιον σελ. 19, εκδ. 1864) αφ' ετέρου δε απέχουν 400 ολόκληρα έτη απο της εποχής καθ' ην έλαβεν
χώραν η καινοτομία.
'Εκείνο όμως το όποίον αποδεικνύει ήλίου φαεινότερον το άτοπον.....
τού συλλογισμού, ότι δηλαδη δεν απαιτείται νέα καταδίκη τών καινoτόμων τού 1924, εφ' όσόν έχει καταδικασθη ή καινοτομία αύτη απο το 1583, είναι αυτή ταύτη ή σύνοδος τού 1583 ώς και αί λοιπαι δύο μετ' αυτήν, ητοι τού 1587 και 1593.
Έρωτώμεν διατί να παραστή ανάγκη συγκροτήσεώς των την στιγμήν όπου η δ η απο τον Ζ' Άποστολικον Κανόνα είχε καταδικασθή ή καινοτομία της αλλαγης τού Πασχαλίου ήτις θα προεκάλει αναγκαστικόν έορτασμόν τού Πάσχα όμού μετα 'Ιουδαίων η προ τού Πάσχα τούτων, αμφότερα
απηγορευμένα; ''Η μήπως, φρονείτε, ότι οί Άποστολικοι κανόνες τυγχάνουν μικροτέρας ισχύος τών αποφάσεων τών ανωτέρω ορθοδόξων συνόδων και κατα συνέπειαν απητείτο ή συγκρότησίς των; ,Αλλα και κάτι αλλο διατί να συνέλθη ή τού 1587, εφ' όσον είχεν προηγηθη ή τού 1583-;! Διατί δε και ή τού 1593, εφ' όσον είχον προηγηθή αί ετεραι δύο; ! !
Έαν δε ληφθή ύπ' όψιν ότι 'ή καινοτομία αύτη, το κατ' αρχην (1582), έλαβε χώραν μόνον εν τη Δυτική 'Εκκλησία, τη παντελώς απηλλοτριωμένη προ 500 η δ η ετών της 'Ορθοδόξου Εκκλησίας, τότε πας τις αντιλαμβάνεται ότι η σύνοδος των επισκόπων έκάστη ς εποχής ου μόνον απαιτείται όπως διατρανοί τα παραδοθέντα και διδασκόμενα ύπο της 'Εκκλησίας, αλλά και όπως ανανεοί ταύτα, ανάγκης εμφανισθείσης, και συνεχώς επισείη την απειλην των επιτιμίων και ,δια τας ήδη προκατεγνωσμένας Καινοτομίας η κακοδοξίας. Δια της ανωτέρω διαγωγής της αποδεικνύει:

α) Την βουλήν και διδαχήν της 'Εκκλησίας μίαν και καθολικήν

β) Την ανάγκην μιας εκ νέου καταδίκης πάσης κακoδoξίας προκατεγνωσμένης η μή, προς διαφύλαξιν, αφ' ένός, τού έκάστοτε ποιμνίου της, δικαίαν τιμωρίαν, αφ έτέρου, οίουδήποτε καινοτόμου η αιρετικού όστις πιθανόν εξ αγνοίας της διδαχής της Έκκλησίας να πολεμη ταύτην-και την διατράνωσιν, τέλος, τών
μαρτυρίων τού Θεού μέχρι τερμάτων αιώνος, ως εμφαίνεται τούτο χαρακτηριστικώς απο τον α' κανόνα της ΣΤ' καΙ Ζ Oικoυμενικής.

Έπίσης δέον να σημειωθη ότι ή συγκρότησις συνόδου προς καταδίκην της α' η β' κακοδοξίας -έστω και αν αϋτη έχει Προκαταδεδικασθή ύπο έτέρας τοιαύτης,-τυγχάνει απ ο λ ύ τω ς επ ι β ε β λη μ έ ν η, καθόσον εν αύτη θα δικασθή δ ι α φ ό ρ ω ς έκαστος τών πρωτεργατών καΙ συνεργατών της κακοδοξίας, βάσει πάντοτε ποικίλων κριτηρίων, ώς βλέπομεν τούτο εναργέστατα εις τα πρακτικά τών Οικουμενικών Συνόδων και ίδία της Ζ', και συνεπώς, τυγχάνει, το ολιγώτερον, ά φ ε λ έ ς κ α ι ά ν τ ιπ α ρ α δ ο σ ι α κ ό ν το φερόμενον ώς επιχείρημα των εναντία φρονούντων:
«Προς τί ή ανάγκη συγκροτήσεως συνόδου εφ' όσον εχει προκαταδεδικασθή η α' η β' καινοτομία;»
Υπό την ανωτέρω εσφαλμένην λογικήν, δεν απαιτείται, τότε, ουδέ δια την καταδίκην της αίρέσεως τού συγχρόνου Οικουμενισμού Σύνοδος, δεδομένου ότι όλαι αί επι μέρους κακοδοξίαι α'ίτινες τον συνιστούν, εχουν προκαταδεδικασθή απο πλείστας τοπικάς και Οικουμενικάς Συνόδους!! Υπό τοιαύτας
όμως προυποθέσεις ποιμαντικής, πως θα πληροφορηθή ο Λαός τού Θεου ότι οί ποιμαίνοντες αυτόν τυγχάνουν λύκοι βαρείς; Πώς επισήμως καΙ τελικώς θα αποβληθούν ούτοι τών θρόνων των ανευ αποφάσεως συνόδού, της οποίας τα μέλη τυγχάνουν ακριδώς οί ζώντες γνήσιοι ορθόδοξοι επίσκοποι κατα την εποχήν της αιρεσεως;
Ίδού σεβαστέ μου,διατί αναγκαία πάντοτε . ή συνοδική απόφασις προς καταδίκην οχι τόσον της κηρυττομένης κακοδοξίας, ή οποία πιθανόν να είναι και πρoκαταδεδικασμένη, ώς εις την περίπτωσιν τού ήμερολογίου, όσον τών κακαδοξούντων ατόμων, τών φορέων δηλαδη και κηρύκων της κακοδοξίας, τα οποία δέον όπως πάντοτε δικάζωνται και καταδικάζωνται ύπο σ υ γ χ ρ ό ν ω ν των ορθοδόξων ποιμεναρχών.

Συμπερασματικώς λοιπόν επαναλαμβάνομεν ότι ανεξαρτήτως εαν μία κακοδοξία η καινοτομία τυγχάνει προκατεγνωσμένη η προκαταδεδικασμένη ύπο προηγουμένης συνόδου προς καταδίκην των εκάστοτε εμφανιζομένων φ ο ρ έ ω ν α υ τ η ς, (οί οποίοι εΙναι πιθανόν να εμφανισθούν μέτα 50, 100 η 400 χρόνια, ως εγένετο και με την ήμερολογιακην καινοτομίαν) επιβάλλεται,ή εκ ν έ ο υ συγκρότησις συνόδου προς καταδίκην των δια πρωτην φοράν ούτως η άλλως εμφανιζομένων παραβατών, ως εν
πλάτει απεδείχθη ανωτέρω.